Η Περσόνα του Συγγραφέα

[Βάρδος]

Πολλοί λένε πως οι συγγραφείς ταυτίζονται με έναν από τους χαρακτήρες τους --συνήθως, με τον πρωταγωνιστή-- μέσα σε μια ιστορία που γράφουν. Δηλαδή, θεωρούν αυτόν τον χαρακτήρα ως εαυτό τους. Είναι η περσόνα τους μέσα στην ιστορία.

 

Ποιες είναι οι απόψεις σας επ'αυτού;

 

Πιστεύετε ότι ισχύει; Πιστεύετε ότι δεν ισχύει;

 

Πιστεύετε ότι πρέπει ο συγγραφέας να ταυτίζεται με έναν από τους χαρακτήρες του, ή δεν πρέπει;

 

Εσείς, όσοι γράφετε, το έχετε κάνει; Έχετε ταυτιστεί με έναν χαρακτήρα; Τον έχετε καταστήσει περσόνα σας; Αν ναι, νομίζετε ότι αυτό σας βοηθάει στη συγγραφή, ή όχι, και γιατί; Αν όχι, γιατί όχι; Δε θέλετε νσ συνδεθείτε συναισθηματικά με έναν χαρακτήρα; Υπάρχει κάποιος άλλος λόγος;

 

Ποιοι συγγραφείς θεωρείτε ότι έχουν την περσόνα τους μέσα στις ιστορίες που γράφουν; Τι μπορείτε να διακρίνετε γι'αυτούς τους συγγραφείς; Τι αποκαλύπτει η περσόνα τους; Έχουν κάποιο κοινό σημείο μεταξύ τους;

 

Γενικώς, συζητήστε για αυτό το θέμα, ελεύθερα.

[northerain]

Χμ....παλιότερα, οταν πρωτοάρχισα να γράφω πιστεύω το έκανα αρκετά.Τώρα πια όχι τόσο πολύ, μάλλον επειδή πολλές ιστορίες έχουν περίεργους/διαφορετικούς χαρακτήρες, με τους οποίους είναι λίγο δύσκολο να ταυτιστώ. Τώρα κατα τα άλλα, πιστεύω οτι βάζουμε κάτι απο τον εαυτό μας σε κάθε ιστορία.

[Μελδόκιος]

Εξαρτάται απο την ιστορία... Σε άλλες το κάνω πολύ έντονα, σε άλλες καθόλου. Πάντως ταυτιζόμενος με κάποιον χαρακτήρα μπορείς εύκολα να του δώσεις πιστευτό βάθος. Βέβαια αν το κάνεις συνέχεια επαναλαμβάνεσαι...

 

Τέλος είναι κι αυτό που είπε ο Νόρθος, ότι πάντα βάζουμε κάτι απο τον εαυτό μας στην ιστορία και τους χαρακτήρες, είτε το θέλουμε είτε όχι. Το γράψιμο είναι κάτι το τόσο άμεσο, που δύσκολα το αποφεύγεις αυτό ακόμα και να θές. Εξάλλου συνήθως δε γράφει κανείς για κάποιο θέμα που δεν τον αγγίζει η τον αφήνει αδιάφορο.

[laas7]

Καλά εγώ άλλη απορία έχω ρε βαρδε...που στο δίατανο ( ουπψ! Λογοκρισία... εκεί βάλτε ένα μπιπ!) σου έρχονται όλα αυτά τα θέματα που βάζεις και συζητάμε;;;;

Μίαου ας μην κάνω σχόλιο που ένας άνθρωπος δεν έβαλε τόπικ για την εθνική μας εορτή...( loh τι κάνεις όοοοοολη μέρα;;; )

Θα έβαζα εγώ, αλλά σας ετοίμαζω κάτι άλλο που θα ποστάρω λειαν συντόμως και φοβόμουν μην αρχίσετε τίποτα σχόλια και φρικάρω....

Άσχετο ίσως πρέπει να βάλουμε θέμα για στρατευμένη τέχνη ή όχι και γράψουμε τα σχόλια μας τώρα που το σκέφτομαι!!!! Και ίσως κανένα πατριωτικό θέμα στα εργαστήρια να εμπνευστούμε απο την ιστορία μας....ε;;;;

Και αρκετά έγραψα άσχετα και ας μπω στο θέμα...εγώ νομίζω λοιπόν πως όλοι όσοι γράφουν εμπνεύονται απο τον εαυτό τους και πράγματα, καταστάσεις ή ανθρωπους που τους περιβάλλουν..και το βρίσκω φυσιολογικό! Αλλίως πως να γράψεις για κάτι αν δεν σε αγγίζει;;;

Μαλίστα πριν απο χρόνια είχα διαβάσει για διάφορες σχολές συγγραφέων ... ακραίες φάσεις βέβαια, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που προκαλούν καταστάσεις για να γράψουν...προκαλούν σκηνικά κτλ

Υπάρχουν άλλοι που θεωρούν πως η τέχνη πρέπει να είναι κάτι τελείως διαφορετικό και αποκόβονται απο την ζωή και τους ανθρώπους, για να γράψουν κτλ

Υπάρχουν άλλοι που δημιουργούν διαφορετικούς εαυτούς που χρησιμοποιούν στα βιβλιά τους και πολλοί ακόμα τρόποι που χρησιμοποιούνται...

Υποθέτω πως δεν υπάρχουν κανόνες και μαγικές συνταγές, ο καθένας κάνει ότι νομίζει και τελείωνει εκεί το θέμα...

Εγώ πάντως το κάνω και δεν το κάνω...συμφωνώ και με τον north και με τον μελδόκιο. Ισως η περσόνα ένος συγγραφέα να γίνει το πιο βαθύ και σημαντικό του έργο που αν χρησιμοποιήσει πολλές φορές να γίνει κουραστική επανάληψη...

Αλλά τελικά θέλουμε δεν θέλουμε κάτι απο εμάς παιρνάει πάντα.

Είναι και θέμα θάρρους...το να εκθέτεις τα του εαυτού σου είναι πολύ επικίνδυνο

και νομίζω ψυχοφθόρο ... εγώ εαν αποφάσιζα να το κάνω σε τόσο μεγάλο βαθμό θα φρόντιζα να καμουφλαριστώ πολυυυυυυυύ καλά!!!

Edited March 25, 2005 by laas7

[darky]

Γενικά οι καλοί συγγραφείς φτιάχνουν τους κεντρικούς χαρακτήρες μέσα τους. Είναι πολυδιάστατοι άνθρωποι και με πολλές γνώσεις ώστε αυτό που έχουν μέσα τους να μπορεί να δημιουργήσει πολλούς χαρακτήρες.

Για την πλήρη ταύτιση τώρα δεν έχω άποψη(λες και για τα άλλα έχω). Θα μπορούσε κάποιος να κάνει αντιπαραβολή των γεγονότων της δικής του ζωής στην ιστορία του και να είναι πλήρως ταυτισμένος με τον ήρωά του. Είναι μια πηγή έμπνευσης αν μη τι άλλο. Μια λύση ενάντια στο φοβερό και ΤΡΟΜΕΡΟ writer's block. Αλλά ήμαρτον ρε παιδιά ας μην είναι κάθε φορά ο κεντρικός ήρωας συγγραφέας μέσα στην ιστορία.

[Βάρδος]

O R. E. Howard ήταν ένας συγγραφέας που έβαζε την περσόνα του σε κάθε ιστορία του. Ταυτιζόταν με τον Κόναν-- Αλλά, μην τρελαινόμαστε, δεν εννοούμε πως ο άνθρωπος ήταν βάρβαρος φονιάς. Απλά, φανταζόταν τον εαυτό του στη θέση του ήρωά του. Ταυτιζόταν μ'αυτόν.

 

Και το ίδιο συμβαίνει και στις άλλες του ιστορίες, όπως στο "Άλμουρικ" ή στα διηγήματα με τον Σόλομον Κέιν. Σε όλα αυτά πρωταγωνιστής είναι ο Κόναν (άσχετο αν έχει άλλο όνομα), δηλαδή ο Howard.

 

Είναι η ενσάρκωση --το avatar, αν θέλετε-- του συγγραφέα μέσα στην ιστορία.

 

 

Επίσης, ο Μούρκοκ έχει πει, πολλές φορές, ότι ο Έλρικ ήταν η περσόνα του. Εξέφραζε τις απόψεις του σε μια συγκεκριμένη περίοδο της ζωής του.

 

 

Και ίσως κανένα πατριωτικό θέμα στα εργαστήρια να εμπνευστούμε απο την ιστορία μας....ε;;;;

 

Συνέχισε να λες τέτοια και θα σε πάω σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.

 

 

Ο Θεός μαζί σας.

[Esteldor]

Πραγματι αν και δεν ηταν (αρχικα τουλαχιστον) αυτη η προθεση μου.

Βασικα, το εκανα αυθορμητα αν και μετα μου αρεζε. Δεν μπορω ομως να πω οτι υπαρχει κατι κακο σε αυτο.

[The Blackcloak]

Δεν έχω πρόβλημα να χρησιμοποιώ μια περσόνα σε αυτά που γράφω. Συνήθως αποτελεί μια επέκταση του εαυτού μου σε έναν φανταστικό κόσμο και δρά όπως φαντάζομαι οτι θα δρούσε σε μια τέτοια περίσταση. Τις περισσότερες φορές η συμπεριφορά της δεν είναι εξιδανικευμένη ηθικά, μόνο πιο άμεση και ακραία απ' ότι θα ήταν η δική μου. Μπορεί τελικά όμως να δρούσα πολύ διαφορετικά.

 

Πάντως συνήθως δεν προσπαθώ να την κάνω αυτό που θα λέγαμε "επικό πρωταγωνιστή".

 

Πολλές φορές συγγραφείς παρουσιάζουν τις σχέσεις της περσόνας τους με άλλους χαρακτήρες ή τον κόσμο σε αναλογία των δικών τους σχέσεων με άλλους ανθρώπους η τον κόσμο. Κάτι που ως ένα σημαντικό βαθμό μπορεί να κάνω κι εγώ σε μια ιστορία.

 

Άλλοι παρουσιάζουν την περσόνα ώς ένα είδος υπερανθρώπου που ενσαρκώνει τα ιδεώδη τους ή αλλιώς τον ιδανικό γι αυτούς τύπο ανθρώπου. Εφόσον πιστεύω πως τέτοιος τύπος δεν υπάρχει και πως τα ιδεώδη είναι μάλλον ακατάλληλα για τη δημιουργία ζωντανών χαρακτήρων, μάλλον αυτό το αποφεύγω.

 

Προσπαθώ να τονίζω κάποια ελαττώματά μου ίσως μέσα από την περσόνα. Όπου αυτό είναι δυνατόν. Σ' αυτό μπορεί και να υπερβάλλω κάποιες φορές.

Edited March 30, 2005 by The Blackcloak

[Nienna]

Πιστεύω πως όλοι οι χαρακτήρες που φτιάχνει ένας συγγραφέας έχουν ένα κομμάτι του εαυτού του, ή του εαυτού του όπως θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί υπό άλλες συνθήκες. Μπορεί να έχουν απειροελάχιστο από τον εαυτό του, ή ακόμα κι ένα τεράστιο κομμάτι. Οι χαρακτήρες των οποίων ο συγγραφέας δεν μπορει να πλησιάσει την προσωπικότητα ούτε κατά διάνοια βγαίνουν κούφιοι. Για να καταλάβεις μια προσωπικότητα πρέπει να μπορείς να ταυτιστείς μαζί της - έστω για λίγο - και για να γίνει αυτό ένα μικρούλι κομματάκι μέσα σου πρέπει κάποτε να έχει σκεφτεί έτσι - εδώ ή σε κάποιο όνειρο. Το ίδιο ισχύει και για την ηθοποιία και για το role playing... Οι άνθρωποί μπορούν να είναι πάαααρα πολλά πράγματα - σαφώς παραπάνω απο αυτά που έχουν επιλέξει να είναι.

[Eroviana]

Πιστεύω πως όλοι οι χαρακτήρες που φτιάχνει ένας συγγραφέας έχουν ένα κομμάτι του εαυτού του, ή του εαυτού του όπως θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί υπό άλλες συνθήκες. Μπορεί να έχουν απειροελάχιστο από τον εαυτό του, ή ακόμα κι ένα τεράστιο κομμάτι. Οι χαρακτήρες των οποίων ο συγγραφέας δεν μπορει να πλησιάσει την προσωπικότητα ούτε κατά διάνοια βγαίνουν κούφιοι. Για να καταλάβεις μια προσωπικότητα πρέπει να μπορείς να ταυτιστείς μαζί της - έστω για λίγο - και για να γίνει αυτό ένα μικρούλι κομματάκι μέσα σου πρέπει κάποτε να έχει σκεφτεί έτσι - εδώ ή σε κάποιο όνειρο. Το ίδιο ισχύει και για την ηθοποιία και για το role playing... Οι άνθρωποί μπορούν να είναι πάαααρα πολλά πράγματα - σαφώς παραπάνω απο αυτά που έχουν επιλέξει να είναι.

<{POST_SNAPBACK}>

 

Nienna με πρόλαβες! Συμφωνώ απόλυτα. Οι χαρακτήρες που γράφουμε είναι, κατά τη γνώμη μου, πτυχές του εαυτού μας. Άνθρωποι που έχουμε μέσα μας και βγαίνουν στην επιφάνεια ανάλογα με ποιον αλληλεπιδρούμε. Είμαστε πολυδιάστατοι κι έτσι μπορούμε άνετα να ταυτιστούμε με πολλούς διαφορετικούς χαρακτήρες, ακόμα κι αν τους μισούμε ή διαφωνούμε με το πώς αντιμετωπίζουν τις όποιοες καταστάσεις. Επειδή ακριβώς γράφω και ταυτίζομαι με πάρα πολλούς χαρακτήρες, μπορώ να προβάλλω τον εαυτό μου στη θέση κάποιου άλλου, ακόμα και στην καθημερινότητά μου, και να καταλάβω τα κίνητρα και τους σκοπούς τους. Αυτό, πιστεύω, μπορούμε να το κάνουμε όλοι μας και έτσι να βρούμε ομοιότητες παντού.

[Nihilio]

Προσωπικά πιστεύω ότι μια περσόνα μου θα ήταν βαρετή για ιστορία. Σίγουρα όμως κάποιοι από τους χαρακτήρες μου έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά με εμένα.

[Βάρδος]

Για δες που σ'αυτό το τόπικ δεν έχω γράψει ακόμα τις προσωπικές μου αρλούμπες.

 

Λοιπόν, παλιά ταυτιζόμουν σχετικά με τον κεντρικό μου χαρακτήρα. Αλλά μιλάμε για πολύ παλιά.

 

Μετά, το έκοψα γιατί το βρίσκω ολίγον γιακ. Η όλη ουσία τού να γράφεις είναι να υποδύεσαι ανθρώπους που δεν είσαι και να τους υποδύεσαι καλά. Ναι, εδώ που τα λέμε, ο συγγραφέας δεν έχει τόσο μεγάλη διαφορά από τον ηθοποιό. Βασικά, συμφωνώ κι εγώ μ'αυτά που είπαν η Νιέννα και η Εροβιάνα. Σίγουρα, ό,τι γράφεις βγαίνει από μέσα σου: είναι μια ιδέα που βρίσκεις "cool", ή ενδιαφέρουσα, ή που θα ήθελες να εξερευνήσεις. Ο κόσμος είναι ποικιλόμορφος' γιατί να περιορίζεις το γράψιμό σου;

 

Αλλά, αν με ρωτούσατε, "θα ήθελες να ήσουν ο τάδε χαρακτήρας από το βιβλίο σου;" η απάντησή μου θα ήταν "όχι". Οι χαρακτήρες μου παιρνάνε τόσα βάσανα, σωματικά και ψυχολογικά, οι καψεροί, και έχουν τόσες παράξενες εμμονές, επιθυμίες, και πάθη. Όχι, δε θα ήθελα να ήμουν στη θέση τους.

 

 

[oimoderatorseinaifasistes]

On 3/24/2005 at 11:18 PM, Βάρδος said:

Πολλοί λένε πως οι συγγραφείς ταυτίζονται με έναν από τους χαρακτήρες τους --συνήθως, με τον πρωταγωνιστή-- μέσα σε μια ιστορία που γράφουν. Δηλαδή, θεωρούν αυτόν τον χαρακτήρα ως εαυτό τους. Είναι η περσόνα τους μέσα στην ιστορία.

 

Ποιες είναι οι απόψεις σας επ'αυτού;

 

 1) Πιστεύετε ότι ισχύει; Πιστεύετε ότι δεν ισχύει;

 

2) Πιστεύετε ότι πρέπει ο συγγραφέας να ταυτίζεται με έναν από τους χαρακτήρες του, ή δεν πρέπει;

 

3)Εσείς, όσοι γράφετε, το έχετε κάνει; Έχετε ταυτιστεί με έναν χαρακτήρα; Τον έχετε καταστήσει περσόνα σας;

 Θα απαντήσω στα 3 ερωτήματα που σημείωσα αριθμητικά.

 1) Ούτε ισχύει απόλυτα, ούτε και το αντίθετο. Πιστεύω δηλαδή ότι μέχρι έξα σημείο μπορείς να "δανείσεις" δικά σου χαρακτηριστικά σε μία περσόνα στο γραπτό σου αλλά να είναι ίδια με σένα, αδύνατον, δε γράφουμε απόλυτα ρεαλιστικά,  κάπου θα θέλουμε να υπερβάλουμε, κάπου θα χαθεί η ομοιότητα με το alter ego μας. Θα θέλουμε να αποδώσουμε προτερήματα που δεν έχουνε ή να παραλείψουμε να αναφέρουμε μειονεκτήματα δικά μας.

 Τώρα, αν σε 1 στις 10000 ιστορίες ο/η συγγραφέας γράφει τελείως αντιπροσωπευτικά, είναι σπανιότατο αυτό, δε θυμάμαι να διάβασα ποτέ τέτοια ιστορία και τίθεται και το άλλο ερώτημα, ακόμα και αν το έκανε αυτό και έγραφε τον χαρακτήρα του όπως είναι ο/η ίδιος/α, πως θα μπορούσε κάποιος/α αναγνώστης/ρια να το ξέρει; Επειδή για να το κάνει αυτό σημαίνει πως γνωρίζει αρκετά καλά τον/ην συγγραφέα στην αληθινή ζωή και μπορεί να δει την ταύτιση του με τον φανταστικό χαρακτήρα.

 Και όταν λέω αρκετά καλα, εννοώ να ζούνε μαζί καθώς όταν γράφουμε δεν μιλάμε πάντα για χαρακτηριστικά προσωπικότητας αλλά και για τα πιο ενδόμυχα μυστικά και κρυφές μας σκέψεις. Μόνο ο/η ίδιος/α μπορεί να ξέρει αν αυτό που θα γράψει είναι 100% αληθινό ή όχι.

 2) Πιστεύω πως πρέπει μέχρι ένα σημείο, εξαρτάται τι γράφεις πάντα. Σε μερικές ιστορίες δε μπορείς να ταυτιστείς αν δε βιώσεις παρόμοια γεγονότα και είναι δύσκολο να τα κατανοήσεις εκ του ασφαλούς. Π.χ. όλοι ξέρουμε τον αβάσταχτο πόνο μίας μητέρας να χάσει το παιδί της πάνω στη γέννα, μίας συζύγου να χάσει τον άντρα της στον πόλεμο, μίας γυναίκας που την απάτησε ο σύζυγός της. 

 Αλλά και στις 3 περιπτώσεις, αν δεν είσαι γυναίκα, δε μπορείς να το καταλάβεις απόλυτα, κάθε άνθρωπος έχει διαφορετική ικανότητα κατανόησης που διαμορφώνεται βάση πολλών παραγόντων, από φύλο και ηλικία, μέχρι οικονομική κατάσταση και σε ποια χώρα και εποχή ζει.  Μπορούμε να "αγγίξουμε" τον εξωτερικό πόνο αλλά να το αναλύσουμε εις βάθος θα είναι σχεδόν αδύνατον. Και ευτυχώς δηλαδή, σκέψου να μπορούσες να καταλάβεις τα πάντα, πόσο θα σε επηρέαζε αυτό εσένα προσωπικά, θα ήθελες κάθε μέρα να κλαις και να ουρλιάζεις. Η έλλειψη ενσυναισθηματικότητας σε μεγάλη κλίμακα είναι ένας μηχανισμός αυτοάμυνας, σαν να σου λέει ο πρωτόγονος εγκέφαλός σου (επειδή ό,τι έχει να κάνει με τέτοιους μηχανισμούς δεν είναι κάτι νέο, υπάρχουν όσο υπάρχει άνθρωπος, πρωτόγονοι φόβοι και ένστικτα επιβίωσης) "κοίτα τον εαυτό σου πρώτα και μετά κοιτάς και τους άλλους".  Κλασικό παράδειγμα οι αλτρουϊστές που συνεισφέρουν πολλά σε μία κοινότητα, όταν τους παίρνει όμως, επειδή φαντάζομαι άμα δεν έχεις εσύ να φας, εε ναι, θα το σκεφτείς λίγο πριν μοιράσεις το φαγητό σου σε τρίτους. It is what it is.

 3) Το έχω κάνει, ναι.