Jump to content

Φαντασία & Πραγματικότητα


Rikochet
 Share

Recommended Posts

Πρωτού αρχίσω, οφείλω να σας προειδοποιήσω οτι αυτή τη στιγμή νυστάζω, είμαι κουρασμένος, βαριέμαι, και άλλα τέτοια καλά, οπότε είναι πολύ πιθανόν να μην βγάζω νόημα. :p (βέβαια, εδώ μπορεί εύλογα να ρωτήσει κάποιος, "και γιατί δεν παίρνεις εναν υπνάκο;" -αυτό ούτε εγώ το ξέρω- :lol: )

 

Σήμερα το μεσημέρι, είχα μια συζήτηση με έναν φίλο μου, περί φαντασίας και σύνδεση αυτής με τα πραγματικά δεδομένα. Υποστήριζε, δηλαδή, οτι δεν μπορούσε να τον συγκινήσει κάτι φανταστικό, αν δεν μπορούσε ο ίδιος να το συνδέσει με το αντίστοιχο πραγματικό του.

 

Και εξηγούμαι, φέρνοντας το εξής παράδειγμα, το οποίο προέκυψε μέσα απο τη συζήτηση μας: Λέγαμε για το βιβλίο του Έρικσον, το πρώτο, τους Κήπους του Φεγγαριού, το οποίο είχαμε διαβάσει και οι δύο πρόσφατα. Μου έλεγε λοιπόν σχετικά με τον Οονός Τουολάν, το επονομαζόμενο Εργαλείο, ένα πλάσμα το οποίο είναι φτιαγμένο απο πέτρα, όπως και οι υπόλοιπο της φυλής του, των Τλαν Ιμάς. Μου έλεγε οτι δεν μπορούσε να τον "συγκινήσει", να του κινήσει το ενδιαφέρον ένα τέτοιο πλάσμα, γιατί είναι φτιαγμένο απο πέτρα...Οπότε, κατ'αυτόν, πως γίνεται να μπεις στην νοοτροπία, να ταυτιστείς με ένα τέτοιο πλάσμα; Του λέω εγώ, πως και τα περισσότερα πλάσματα στον κόσμο του Έρικσον (εκτός των ανθρώπων) είναι "εξωγήινα". Του φέρνω για παράδειγμα τον Ανομάντερ και κατ'επέκταση τους Τίστε Άντιι. Και του λέω, γίνεται να ταυτιστείς, γίνεται να υπάρξει ποτέ ένα ανθρωπόμορφο πλάσμα που μεταμορφώνεται κατα βούλιση σε ένα τεράστιο μαύρο δράκο; Μου λέει πως θα μπορούσε να είναι απλά (στην πραγματικότητα) ένας πολύ ψηλός άνθρωπος, ο οποίος να έχει τόσο άγρια όψη, που να σου θυμίζει δράκο.

 

Μετα απο αρκετή ώρα συζήτησης, κατάλαβα πως για να του αρέσει κάτι φανταστικό, θα πρέπει να μην είναι τελείως έξω απο τα όρια του πραγματικού, ωστέ να μπορείς να το κατανοήσεις.

 

Αυτό όμως, ρε παιδιά, δεν σκοτώνει τη φαντασία; :unsure:

 

Αν το νόημα του Φανταστικου δεν είναι να αποδράς, έστω και για λίγο, απο την ρουτίνα της καθημερινότητας, να διαβάζεις/βλέπεις πράγματα τα οποία δεν είναι δυνατόν να εξηγηθούν, ή να υπάρξουν, να γίνεις έστω και για λίγες ώρες θεός φτιάχνοντας το δικό σου κόσμο, τότε τί είναι; :unsure:

 

Το να προσπαθήσεις να την αναλύσεις, να την βάλεις σε καλούπια πραγματικότητας έτσι ώστε να την εξηγήσεις, δεν την σκοτώνει; Δεν καταστρέφει τη μαγεία της; Δεν την κάνει απο κάτι το ξεχωριστό, το μαγικό, μια απλή ρουτίνα; :( <_<

 

Περιμένω σχόλια και απόψεις...

 

(Ελπίζω να έγινα αντιληπτός, αν και τα είπα κάπως μπερδεμένα :p )

Edited by Rikochet
Link to comment
Share on other sites

exo ksanakousei aythn tin apopsi kai apo alla atoma(diladi oti h fantasia prepei na min einai poly trabigmenh, gia na mporei na taytistei), kai ka8e fora me ekplisei...agnostai oi boulai tou kyriou...

an o skopos tou fantasy den einai na spaei ta desma tis pragmatikotitas, tote de ksero kai go ti einai...allo h alh8ofaneia, kai allo h proskolish se formes(kakos drakos nai, alla mexri ekei, giati para pera xalaei h ''alh8ofaneia'').

tespa de bgazo kai poly nohma(2 meres aypnos o p****s), elpizo na katalabate tpt.Ante na ste kala

Link to comment
Share on other sites

Βασικά άλλο πράγμα η φαντασία, άλλο ο σουρεαλισμός, άλλο η ψυχεδέλεια. Αν και φαινομενικά ανοίκουν στην ίδια οικογένεια, το καθένα είναι τελείως διαφορετικό. Χωρίς να έχω διαβάσει κανένα από τα βιβλία που αναφέρερεις, πιστεύω πως, παρόλη την φανταστική εξωτερική εμφάνιση, αυτά τα πλάσματα έχουν ανθρώπινες αντιδράσεις. Αυτό είναι φαντασία.

Για το σουρεαλισμό δεν μπορώ να πω πολλά. Δεν μπορώ να τον περιγράψω, αλλά μπορώ να τον αναγνωρίσω.

Όσο για την ψυχεδέλεια, σκοπός της είναι να μη γίνεται κατανοητή.

Άποψή μου είναι να είσαι ανοιχτός σε όποιο είδος και αν διαβάζεις και να προσπαθείς να ταυτιστείς όχι με τον ήρωα του εκάστοτε διηγήματος, αλλά με αυτό που αντιπροσωπεύει.

Link to comment
Share on other sites

Πρώτον: οι απόψεις του Βορειοβρόχη με εκφράζουν.

 

Δεύτερον: δε νομίζω ότι είναι ποτέ δυνατόν ένας συγγραφέας να γράψει για κάτι που είναι τελείως μη-ανθρώπινο, ή που δεν ανταποκρίνεται, με κάποιο τρόπο, στον Άνθρωπο. Γιατί ο συγγραφέας, μην ξεχνάμε, είναι άνθρωπος. Έτσι, όσο και παράξενες κι αν είναι οι φυλές για τις οποίες γράφει, μπορεί να αλλάξει μεν κάποιες νοοτροπίες, συνηθισμένους τρόπους σκέψεις, ήθη και έθιμα, και οτιδήποτε άλλο: αλλά όλα αυτά θα προέρχονται, κατά βάθος, από τις σκέψεις ενός ανθρώπου. Επομένως, πάλι, στον Άνθρωπο καταλήγουμε.

 

Τρίτον: όπως λέει κι ο Brian Aldiss: No-one wants to read about talking slugs! Αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση με τα παραπάνω που λέω. Η ουσία αυτού του ρητού είναι πως ο Άνθρωπος έχει το πραγματικό ενδιαφέρον, κι αφού είσαι άνθρωπος, όσο και να μη θες για ανθρώπους θα γράψεις. Άρα, αν έχεις διάθεση να γράψεις για κάτι "κουφό", φρόντισε να έχει νόημα για την ιστορία που λες, όχι απλά να βάζεις σκουλήκια να μιλάνε μόνο και μόνο για το "εφέ" της υπόθεσης.

 

 

Και αναφορικά για τους Τ'λαν Ίμαςς, κατ'αρχήν, δεν είναι ακριβώς από πέτρα! Κατά δεύτερον, είναι μια καταραμένη φυλή, που επέλεξαν την Αθανασία, και έγιναν ζωντανοί-νεκροί, με αποτέλεσμα στο τέλος να... βαρεθούν τη ζωή τους, και να περιφέρονται άσκοπα στον κόσμο, αναζητώντας νόημα, αναζητώντας στόχους. Εκτός από το γεγονός ότι αυτό σπαέι τα καθιερωμένα στερεότυπα για τους undead, που συνήθως είναι ή άνοα όντα ξίφους βορά ή βρικόλακες έτοιμοι να σου πιουν το αίμα, ο Έρικσον καταφέρνει μέσω των Τ'λαν Ίμαςς, νομίζω, να θίξει και κάποια προβλήματα της σημερινής κοινωνίας. Σκεφτείτε μόνο πόσους ανθρώπους έχετε δει χωρίς πραγματικό σκοπό στη ζωή τους, που "περιφέρονται άσκοπα", και οι οποίοι ουσιαστικά έχουν βαρεθεί τη ζωή τους, είτε εν γνώσει τους είτε μη.

Link to comment
Share on other sites

Μετα απο αρκετή ώρα συζήτησης, κατάλαβα πως για να του αρέσει κάτι φανταστικό, θα πρέπει να μην είναι τελείως έξω απο τα όρια του πραγματικού, ωστέ να μπορείς να το κατανοήσεις.

 

Αυτό όμως, ρε παιδιά, δεν σκοτώνει τη φαντασία;

 

Ο ορισμός του Φανταστικού δε νομίζω ότι είναι κατ' ανάγκη το κάτι έξω από τα όρια του Πραγματικού. Πιστεύω πως δίνει μορφή σε εσωτερικές απροσδιόριστες σκέψεις και συναισθήματα. Για παράδειγμα αισθάνεσαι κάτι και θέλεις να βρεις τρόπο να το εκφράσεις (αυτή είναι η αφετηρία κατ' εμέ για να γράψει κάποιος κάτι). Δημιουργείς λοιπόν μία φανταστική κατάσταση, κάποιο φανταστικό ον, κτλ και το συνδέεις με αυτή σου τη σκέψη. Το περιγράφεις και όσο καλύτερα μπορείς έτσι ώστε όταν το διαβάσει ο άλλος να αισθανθεί περίπου αυτό που αισθανόσουν όταν έγραφες το κείμενο. Γιατί, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, δεν πιστεύω ότι μπορεί ποτέ κανείς να καταλάβει απόλυτα κάποιον άλλο. Οι σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας είναι τόσο μοναδικά και ευμετάβλητα που δε γίνεται να λάβουν μορφή από μία απλοϊκή προσπάθεια του ανθρώπου να δημιουργήσει ένα σύστημα γραπτής μετάδωσής τους.

 

Συνοψίζοντας, αν δεχτείς αυτόν τον ορισμό (πόσο μισώ αυτή τη λέξη!) του Φανταστικού, δε χρειάζεται να απογοητεύεσαι καθόλου. Γιατί το κάθε τι γίνεται φανταστικό... ;)

Edited by Elsanor
Link to comment
Share on other sites

Συνοψίζοντας, αν δεχτείς αυτόν τον ορισμό (πόσο μισώ αυτή τη λέξη!) του Φανταστικού, δε χρειάζεται να απογοητεύεσαι καθόλου. Γιατί το κάθε τι γίνεται φανταστικό...  ;)

 

Bingo. Όλοι μέσα στο κεφάλι τους ζούνε. Ακόμα κι αυτοί που αρνούνται να το παραδεχτούν.

Link to comment
Share on other sites

Παραφράζοντας το ζωγράφο Luis Royo:

 

"....to take me deep into my mind, to a place of words not found in any dictionary."

 

Γι'αυτό διαβάζω ε.φ. και μυθοπλασία, γι'αυτό λατρεύω την τέχνη τους. Δεν χρειάζεται ο "κακός δράκος" να είναι ένας ψηλός άνθρωπος, δεν χρειάζεται τα όντα από πέτρα να υπάρχουν στην καθημερινότητα.

 

Αν κάποιος δεν μπορεί να υπερβεί τον ίδιο το νου του, τότε γιατί να διαβάσει αυτά τα είδη? Το "Suspension of desbelief" (πως μεταφράζεται στα Ελληνικά αυτό?) είναι απαραίτητη προυπόθεση σε κάθε αναγνώστη ε.φ. και μυθοπλασίας κατά τη γνώμη μου.

 

Dain

Edited by Dain
Link to comment
Share on other sites

  • 10 months later...

Ε, ναι, εξάλλου σε κάθε σχεδόν fantasy βιβλίο υπάρχουν άνθρωποι, και μάλιστα συχνά είναι οι λιγότερο στερεοτυπικοί σε σχέση με τις άλλες φυλές. Αλλά βέβαια άνθρωποι γράφουν τις ιστορίες, ανθρωποκεντρικές θα είναι.

Link to comment
Share on other sites

Θεωρώ ότι ο υπερεαλισμός είναι σαφώς καλύτερος από άλλες μορφές φαντασίας. Θα επιμείνω βέβαια ότι καλό θα ήταν να μην ξεφεύγεις, αφού είναι δύσκολο να πιάσεις την αντίληψη μιας ελάχιστα όμοιας με εμάς φυλής, αλλά παίζει το ρόλο του. Πέρα από το κλασσικό: Τι Να Κάνω Να Ξεχωρίσω που ταλανίζει κάθε συγγραφέα (σύνδρομο ΤΝΚΝΞ), παίζει ρόλο πώς ο καθένας θα ήθελε να παρουσιάσει την ιστορία του. Αν μπορείς να δώσεις στον αναγνώστη μια ιστορία με κανονικούς ανθρωπους που με την προσγειωμένη τους απόδοση επιβάλλονται στον χώρο, είσαι μάγκας.

Αν όμως έίσαι πορωμένος με την πρωτοτυπία, θεωρώ πως είναι καλό να αναζητήσεις κάτι που σε εκφράζει. Δεν είναι ανάγκη όλοι να συμφωνούν μαζί σου. Εγώ τη βρίσκω με βιβλικής δύναμης χαρακτήρες και flash-bang cinematic μάχες. Αυτό δε σημαίνει ότι περιμένω και οι άλλοι να συμφωνούν μαζί μου. Παρόλα αυτά, εγώ θα γράψω ιστορίες για ανθρωπόμορφα ζώα, νοήμονες μηχανές, γόνους δράκων και ιχθυόμορφων κτηνών ή απεθάντων.

Θεωρώ ότι η πρωτοτυπία είναι το καλύτερο όπλο ενός συγγραφέα, αλλά μπορεί να κουράσει όχι μόνο εσένα, αλλάκαι τον αναγνώστη, που θα αδυνατεί να σε ακολουθήσει από ένα σημείο και μετά.

Link to comment
Share on other sites

Dev 8a ekava auto to post se kavovikec suv8nkec, alla n sumptwsn tou 4ou post tou Bardou me tn dikn mou apoyn epi tou 8ematoc eivai ekplnktika akribnc kai 8a8ela va to pw.

 

Kati allo: dev katalaba pwc mpnkav sto sugkekrimevo 8ema oroi opwc "sourealismoc", "yuxedeleia" k.a.

 

Teloc, mia kai to 8igei o Atrelegis, va upev8umisw oti o Rikochet eixe avoi3ei paliotera 8ema Περι πρωτοτυπίας.... Nomizw oti uparxei kapoia mikrn (oxi megaln) sxesn sta duo 8emata: H pra3n tnc suggrafnc eivai n pra3n tnc probolnc evoc favtastikou kosmou sto xarti. Sumfwva me auta pou ndn eipe o Bardoc, o favtastikoc kosmoc pavtote eivai "av8rwpivoc", etsi dev mporeic va milnseic gia prwtotupia basismevn sto "e3wtiko" tou favtastikou kosmou, afou stnv ousia tou, tipote seva favtastiko kosmo dev eivai rizika e3wtiko. Sumfwvw etsi me tov Atrelegis, av evvoei (opwc katalaba) oti kuvngwvtac kaveic tnv prwtotupia sto "e3wtiko", telika kourazei, giati pragmati, xavei mautov tov tropo tn suvepeia tou kosmou tou: lnsmovei va afougkrazetai to av8rwpivo sauta pou grafei.

Link to comment
Share on other sites

Δεν έχω τέτοια μυστήρια ανάγκη. Η φαντασία δεν χρειάζεται να ναι ρεαλιστική καθώς αν θέλω ρεαλισμό μπορώ να διαβάσω ένα άλλο μυθιστόρημα, υπάρχουν πολλά καλά βιβλία που δεν είναι φαντασίας, όταν χρειάζομαι μια δόση από αυτά την παίρνω - αν και δεν τη χρειάζομαι ιδιαιτερα συχνά. Βέβαια κατατάσσω και πολύ περίεργα πράγματα στη φαντασία, που άλλοι δεν τα κατατάσσουν εκεί... δεν είναι εκεί το θέμα μας όντως.

 

Μίλησες για ταύτιση εδώ, όχι απλά για απόλαυση του βιβλίου. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Όντως υπάρχουν κάποια πλάσματα με τα οποία δυσκολα ταυτίζεται ο άνθρωπος αν δεν έχουν ανθρωπινες αδυναμίες, αν δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με καμία πλευρά της ανθρώπινης υπόστασης. Συνήθως όμως σε ένα βιβλίο φαντασίας δεν υπάρχουν μόνο τοσο 'εξωγήινα' πλάσματα, υπάρχουν αρκετά ανθρωπομορφικά πλάσματα (εξωτερικά η εσωτερικά, αν και το δεύτερο παίζει σαφώς μεγαλύτερο ρόλο στην ταύτιση - αν π.χ. το πέτρινο πλάσμα που αναφέρεις είχε συναισθήματα κοντά στα ανθρώπινα γιατί να μην ταυτιστεί κανείς αν του ταιριάζει;), υπάρχουν ακόμα και άνθρωποι (ή ξωτικά τέλος πάντων, η έξωγήινες φυλές που έχουν απίστευτα πολλές ομοιότητες με εμάς). Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί θα πρέπει κανείς να ταυτιστεί με κάθε χαρακτήρα ενός βιβλίου για να του αρέσει το βιβλίο αυτό. Πολλές φορές θέλω να διαβάσω μια παράνοια, ή κάτι εντελώς εξωπραγματικό, έτσι, για να το απολαύσω.

Link to comment
Share on other sites

Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί θα πρέπει κανείς να ταυτιστεί με κάθε χαρακτήρα ενός βιβλίου για να του αρέσει το βιβλίο αυτό. Πολλές φορές θέλω να διαβάσω μια παράνοια, ή κάτι εντελώς εξωπραγματικό, έτσι, για να το απολαύσω.

 

Κι εγώ τα ίδια.

 

Και, για να πω την αλήθεια, εμένα περισσότερο μου συμβαίνει αυτό, παρά να θέλω να ταυτιστώ με κάποιο χαρακτήρα. Εκείνο που θέλω είναι να με παρασύρει η ιστορία. Κι απο κεί και πέρα, τους χαρακτήρες τούς βλέπω πιο πολύ σαν "γνωριμίες", παρά σαν αντανακλάσεις του εαυτού μου. Και, όπως συμβαίνει με τις γνωριμίες, θέλω να είναι ενδιαφέρουσες. Μπορεί ο χαρακτήρας να είναι ο πιο μοχθηρός και επίβουλος άνθρωπος του κόσμου του, αλλά να έχει ενδιαφέρον. Ή μπορεί να είναι ένας τυφλός ζητιάνος με μυστηριώδες παρελθόν το οποίο, κάθε τόσο, τον κυνηγάει-- Σταματάω. Νομίζω ότι μου ήρθε ιδέα. :D

Link to comment
Share on other sites

Δε φαντάζεστε πόσο πολύ συμφωνώ Νιέννα και Βάρδε! Στις ιστορίες που μ'αρέσουν δε βάζω τον εαυτό μου στη θέση του ήρωα, αλλά με τοποθετώ σ'αυτό τον κόσμο και παίζω με τις πιθανότητας(αν θα με συμπαθούσε, τι θα συζητούσαμε, πώς θα επιβίωνα εκεί). Μ'αρέσω έτσι όπως είμαι και δε θέλω να οικειοποιηθώ χαρακτηριστικά άλλων. Συνεπώς, δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με "εξωτικούς" χαρακτήρες. Όσο πιο mindblowing είναι κάτι τόσο πιο πολύ μ'αρέσει(ανάλογα και με την απόδοση βέβαια).

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..