Τι ηλικία ξεκινήσατε να γράφετε SF&F και γιατί;

[Nova]

(...εξάλλου, δε βρήκα πουθενά θρεντ για καλωσόρισμα νέων χρηστών και είπα να σας συστηθώ σε αυτό :Ρ )

 

Καλώς ήλρθατε στο SFF. Συστηθείτε και Γνωριστείτε

 

Έστω και έτσι καλώς ήλθες!

Edited November 21, 2009 by Nova

[Waylander]

Χμ απο το δημοτικο θυμαμαι μου ερχοταν καμια φορα ορεξη και εγραφα μερικες παιδικες ιστοριες. Συγκεκριμενα θυμαμαι μερικες με πρωταγωνιστη των ηλιο και την συνχρονη εκδοση απο τα τρια γουρουνακια Τωρα πολυ αργοτερα γυρω στα 15 αρχισα να γραφω σεναρια για Dnd κυριως για τον κοσμο του dragonlance και τελικα μου εγινε συνηθια...

[white_unicorn]

Α, τώρα μάλιστα.... αν εξαιρέσεις τις ιστοριούλες στις εκθέσεις των αγγλικών (ακόμα θυμάμαι 1-2 στις εξετάσεις του Καίμπριτζ που δεν τις λες και ΣΦΦ) μετά... μετά τα 18... ήρθε ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών.... και κλασικά ως Μονόκερως έγραψα και γω.... κάτι που πλέον δεν υπάρχει πουθενά (ελπίζω) με έναν Μονόκερω που έπρεπε να βρεί κάτι για να σώσει την αγαπημένη του (πολύ αντιγραφή.... για φαντασυ)

 

Στα 23 μου τελικά... ολοκλήρωσα μια ιστορία τα "Παιχνίδια της Μοίρας" που ναι.... ανέβηκε και στο ιντερνετ και ναι.... κάποιοι ήθελαν και συνέχεια.... (προσωπικά τώρα ούτε να την διαβάσω δεν θέλω) και που είχε κάποια στοιχεία μαγείας, δολοπλοκίας, έρωτες, φοιτητικά χρόνια.... κλπ...

 

Στα 24 ξεκίνησα τα "Λευκά Ματωμένα Ρόδα" που στα τετράδια (3+) έχει τελειώσει αλλά ακόμα τα παιδεύω....

 

στο φάντασυ τώρα.... ξεκίνησα και εκεί γύρω στα 23 με μια ιστοριούλα με ξωτικά και λύκους... μετά 2 διηγήματα για διαγωνισμούς αμερικάνικου φόρουμ και μια ακόμα μεαλουτσική ιστορία με λυκανθρώπους....

 

Απάντησα 19-25 γιατί βασικά με φάντασυ ασχολήθηκα μετά τα 20...

Με ΕΦ ακόμα δεν έχω ασχοληθεί.... λές να φταίει που δεν είχα πάρει και πολύ σοβαρά το Στάρ Τρεκ όταν το έδειχνε?

(Πάντως ακόμα με παραξενεύει το γεγονός οτί τους άρεσε η ιστορία....)

Edited April 4, 2010 by white_unicorn

[Kafka]

Έγραψα την πρώτη μου ιστορία, έξι σελίδες με θέμα ένα φόνο, απο τις τρεις το πρωί ως τις έξι, αφού είχα για πρώτη φορά διαβάσει Λάβκραφτ. Μου είχε κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση που αποφάσισα αμέσως οτι ήθελα να γράψω, και να προκαλώ και εγώ έντονα συναισθήματα σε αναγνώστες

[mman]

Έγραψα την πρώτη μου ιστορία, έξι σελίδες με θέμα ένα φόνο, απο τις τρεις το πρωί ως τις έξι, αφού είχα για πρώτη φορά διαβάσει Λάβκραφτ. Μου είχε κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση που αποφάσισα αμέσως οτι ήθελα να γράψω, και να προκαλώ και εγώ έντονα συναισθήματα σε αναγνώστες

 

Εεεμμμ, ναι. Αλλά το θέμα του τόπικ είναι "σε τι ηλικία;"

[Kafka]

Wow, έχεις δίκιο. Ήμουν 16-17

 

 

[AftPeakTank]

Τι θυμήθηκα τώρα... Γενικά δεν έγραφα ποτέ γιατί πίστευα δυστυχώς πως δεν αξίζω να γράφω. Γιατί η σύνταξή μου δεν ήταν σωστή, τα ορθογραφικά μου πολλά και έτσι πέρασαν τα χρόνια.

 

Όμως θυμήθηκα πρόσφατα ποια ήταν η πρώτη ιστορία που είχα γράψει... Μπορεί να γελάσετε αλλά εμένα με στιγμάτισε...

 

Ήμουν έκτη δημοτικού, τί σημαίνει αυτό, 10 χρονών; δεν ξέρω...

 

Είχα δει την ζωγραφιά ενός αρματωλού στα βουνά, που κουβαλούσε ένα σωρό όπλα απάνω του και η φορεσιά του ήταν σκισμένη και βρώμικη... Θα ψάξω να τη βρω στο νετ τώρα που το λέω...

 

Έγραψα λοιπόν, μια ιστορία και δεν θυμάμαι ποιο ήταν το νόημα αλλά θυμάμαι μια σκηνή είχε να κάνει με κάποιον κρυμμένο σε φυλλωσιές...

 

Το είχα δώσει στη δασκάλα μου και μπροστά σε όλη την τάξη είχε πει πως να τον έχετε από κοντά τον Ανδρέα, ιδιαίτερα οι κοπέλες, γιατί θα χρειάζεται μια γραμματέα να του διορθώνει τα ορθογραφικά και τα συντακτικά του!

 

Βρήκα και την εικόνα...

 

 

Edited August 22, 2010 by AftPeakTank

[Nienor]

Αρματωλού βρε καμάρι μου, αρματωλού... οι αμαρτωλοί είναι αυτοί που έχουν κάνει αμαρτίες

Καλά τα έλεγε η δασκάλα

[AftPeakTank]

Αρματωλού βρε καμάρι μου, αρματωλού... οι αμαρτωλοί είναι αυτοί που έχουν κάνει αμαρτίες

Καλά τα έλεγε η δασκάλα

 

χαχαχαχα....

 

το διόρθωσα...

[wordsmith]

Θέτω υποψηφιότητα για γραμματέας του Ανδρέα! :lol:

Εγώ ξεκίνησα να γράφω λόγω έξωθεν καλής μαρτυρίας. Δηλαδή: στη σχολή (Αγγλική Φιλολογία Αθήνας, 1997-2001) είχαμε στο τελευταίο εξάμηνο ένα μάθημα creative writing(επιλογής κιόλας), όπου γράφαμε ό,τι θέλαμε, δε μας τα διόρθωνε κανείς και παίρναμε και όλοι από 8 και πάνω. Εγώ πήρα 10, αλλά, υπό αυτές τις συνθήκες, δεν έδωσα σημασία και δε συνέχισα να γράφω (και λόγω χαμηλής αυτοπεποίθησης κλπ κλπ). Ώσπου, 5 χρόνια μετά το πτυχίο, με παίρνουν τηλέφωνο και μου λένε ότι, επειδή το μάθημα creative writing έκλεινε 10 χρόνια, διάλεξαν τα 80 καλύτερα κομμάτια που είχαν γραφτεί μέσα στη 10ετία και θα έκαναν μια εκδήλωση στην Πλάκα, όπου όποιος ήθελε θα πήγαινε να διαβάσει το δικό του. Ένα από τα 80 ήταν δικό μου, πήγα, διάβασα και πέρασα ωραία. Την επιλογή ενός δικού μου κομματιού μέσα σε πολλά τη θεώρησα πλέον αρκετά ισχυρή έξωθεν καλή μαρτυρία για το ότι έχω, τελικά, συγγραφικό ταλέντο και αποφάσισα, από κει και ύστερα, να το καλλιεργήσω. Ακολούθησαν βιβλία creative writing και σεμινάρια, από τα οποία προέκυψαν καμιά 25ριά μικρά διηγήματα, από τα οποία έχω ανεβάσει μερικά κι εδώ. Α, και ένα μυθιστόρημα εφ, που το σκεφτόμουν πολλά χρόνια, το έγραφα παράλληλα με τα σεμινάρια και το τελείωσα πριν 1 μήνα, αλλά θέλει πολύ διόρθωμα...

Έτσι άρχισα να γράφω γενικώς, στην ουσία σε ηλικία 28-29 χρονών. Αν υπολογίσουμε και τη σχολή, πέφτω στα 22. Τώρα, γιατί εφ και φάντασυ; Γιατί το πρώτο εξωπανεπιστημιακό που έγραψα, με θέμα δικό μου, ήταν "Ο Μάγος που Πέφτει"; Δεν ξέρω. Νιώθω ότι για την πραγματικότητα δεν ξέρω αρκετά ή δεν είναι αρκετά ενδιαφέρουσα. Ως αναγνώστρια, πολλές φορές μου φαίνεται ασήμαντη μια ιστορία που διαβάζω και απορώ γιατί διάλεξε να τη διηγηθεί ο συγγραφέας. Τι το περίεργο/εξαιρετικό/αξιοσημείωτο συμβαίνει και πρέπει να τη μάθουν πολλοί αυτή την ιστορία; Μόνο για ιστορίες/ταινίες/βιβλία σφφ δεν το έχω νιώσει ποτέ αυτό. Μάλλον γι' αυτό μου αρέσει το είδος: λόγω χαμηλής πεποίθησης στην πραγματικότητα...

[TheTregorian]

Μεγάααλη ιστορία! Ξεκίνησα να γράφω απ' όσο με θυμάμαι! Στην αρχή παραμυθάκια παιδικά (όντας παιδάκι κι εγώ) και στην πορεία πιο σοβαρά ίσως, μέχρι που στα 12 μου ξεκίνησα τη μεγάλη μου τριλογία που ΑΚΟΜΑ παλεύω αργά και σταθερά. Που θα πάει... μέχρι το τέλος της αιωνιότητας θα την τελειώσω!:tongue:

 

Το γιατί τώρα είναι άλλο θέμα... δεν ξέρω! Απλά αυτό το είδος με κέρδισε σαν αναγνώστη, αρχικά και στην πορεία ως υποψήφιο συγγραφέα!

[Zaratoth]

Χμ, από μικρός έπαιζα με ζωγραφιές (είτε ζωγράφιζα περιπέτειες των διάσημων stick men είτε σε άκυρα προγραμματάκια ζωγραφικής στον υπολογιστή και όλα είχαν κάποιο σενάριο). Κείμενο άρχισα να γράφω δευτέρα λυκείου, κάτι το οποίο θελει να λέγεται μυθιστόρημα φάνταζυ, το οποίο ακόμα δουλεύεται. Διηγήματα άρχισα να γράφω στην τρίτη λυκείου κυρίως.

[Stanley]

Το πρώτο μου διήγημα ήταν ρεαλιστικό και το έγραψα στα 19 μου. Μέχρι τότε μόνο Εκθέσεις στο σχολείο

 

Ευχαριστώ τον Πόε,btw,που είναι η αιτία που έπιασα να γράφω.

[TheHunter-Writer]

Εγώ άρχισα να γράφω στα 14, περίπου 3 χρόνια πριν. Η εφ ήταν η πρώτη και μοναδική μου επιλογή. Λόγω υποχρεώσεων και ηλικίας δεν έχω γράψει παρά μόνο μερικά διηγήματα ( 4 )- τα οποία θεωρώ πλέον άθλια, αρκετά ποιήματα και την αρχή ενός πολλά υποσχόμενου βιλίου.

[Tattoman]

εγώ άρχισα γύρω στα έντεκα...ήμουν τρίτη δημοτικού. Είχα γράψει τις περιπέτειες ενός αγοριού που ζούσε σε νησί και είχε όνειρο να γίνει ναυτικός. Η ζωή δεν του τα έφερε όπως ήθελε και πάει λέγοντας. Επήσεις έγραφα ψευτοποιηματάκια. Για την ζωή και την ελπίδα αλλά τίποτα το σοβαρό...

[Lady Nina]

Όπως και πολλοί άλλοι απ'ότι διάβασα, ξεκίνησα σκαρώνοντας παραμύθια για να εμπλουτίσω τα παιχνίδια με τον αδερφό μου.

 

Στο δημοτικό έγραφα ποιήματα (και απ'ότι θυμάμαι οι συμμαθητές με αποκαλούσαν "ποιήτρια" και "ζωγράφο", λόγω των αντίστοιχων καλλιτεχνικών ανησυχιών).

 

Αργότερα, όταν ήμουν γύρω στα 11 με 12, ξεκίνησα να γράφω ένα βιβλίο που το είχα ονομάσει "Οι Φανταστικοί Εννιά", φανερά επηρεασμένη από Enid Blyton. Το πάλευα για αρκετά χρόνια, αλλά δεν πρέπει να κατάφερα να γράψω πάνω από 9 ή 10 κεφάλαια. Σκεφτόμουν μάλιστα να το εντάξω σε μία σειρά βιβλίων, αφιερωμένη στην παρέα αυτή των 8 παιδιών και του σκύλου τους (εξ'ου και το "εννιά" του τίτλου). Είχα προσχεδιάσει τα 2 από τα υπόλοιπα 13 βιβλία, με τα κεφάλαια και τα όλα τους, αλλά δεν έγραψα παρά μόνο τα 2 από τα 20 προβλεπόμενα κεφάλαια του πρώτου από τα δύο βιβλία.

 

Η παρέα αυτή μου "κράτησε συντροφιά" στα εφηβικά μου χρόνια, κυρίως επειδή αυτό ήταν που μου έλειπε τότε. Γι'αυτό ίσως και αποφάσισα να την εισάγω σε ένα μυθιστόρημα που ξεκίνησα πέρυσι (στα 20), το οποίο είναι sff, αφού δεν υπάρχει περίπτωση να ολοκληρώσω την παραπάνω σειρά, που μου φαίνεται πλέον πολύ παιδική.

 

Ξέχασα να αναφέρω πως και η σειρά των "Φανταστικών Εννιά" ήταν sff, οπότε η ψήφος μου πάει στην κατηγορία 1-18.

[Valkyries]

Κι εγώ επίσης σκεφτόμουν πολλά σενάρια όταν ήταν να παίξουμε με την αδερφή μου (καλές εποχές...) Την θυμάμαι να παραπονιέται που όλα είχαν μέσα μάχες, ιππότες, δράκους κτλ. Όταν πήγα σχολίο και έμαθα να γράφω, θέλησα να γράψω ένα από τα παιχνίδια που παίζαμε σε ιστορία. Ήμουν δευτέρα δημοτικού (7-8 χρονών) και καθόμουν μήνες πάνω από αυτό που έγραφα, για να βγει 20 σελίδες μόνο:tongue:

 

Και μόλις την τέλειωσα, δεν έγραψα τίποτε άλλο. Μόνο έβρισκα διάφορους χαρακτήρες και την σκηνή στην αρχή και στο τέλος για μια ιστορία, και ποτέ δεν έγραφα τίποτα. Το πρώτο διήγημα που έγραψα από τότε ήταν για τον διαγωνισμό εδώ. Και έχω στο μυαλό μου άλλη μια ιστορία για να αρχίσω.

[Mesmer]

Όταν ξεκίνησα το διάβασμα ήμουν περίπου στην ηλικία 14-15 και με είχε συναρπάσει η Αγκάθα Κρίστι. Είχα διαβάσει δεκάδες βιβλία της τότε, οπότε ήταν αναμενόμενο να επηρεαστώ απ' αυτήν όταν προσπάθησα να γράψω την πρώτη μου ιστορία (θα είχε μεγάλο, προσωπικό ενδιαφέρον αν την ανέβαζα κάποια στιγμή εδώ, αλλά αυτήν την στιγμή αναπαύεται στο πατρικό μου και δεν μπορώ να την περάσω στο Word). Μετά από εκείνη την ιστορία έγραψα άλλα δύο, παρόμοιου είδους, διηγήματα, που ξεπερνούσαν σε έκταση τις 100 σελίδες τετραδίου (επειδή τότε δεν υπήρχε Word κι έπρεπε να γράφω με το χέρι ). Είχα φτιάξει και την δική μου ντεντεκτιβική ομάδα, τις τέσσερις Μαγκούστες, που αποτελούταν από εμένα κι από άλλους τρεις φίλους μου... πανέμορφες συγγραφικές αναμνήσεις... Ακόμη έχω στο μυαλό μου μια πολύ ωραία, τρίτη, ιστορία μυστηρίου με τις τέσσερις Μαγκούστες, την οποία είχα ξεκινήσει, αλλά ποτέ ολοκληρώσει...

Edited October 3, 2010 by Mesmer

[Stanley]

Είχα φτιάξει και την δική μου ντεντεκτιβική ομάδα, τις τέσσερις Μαγκούστες,

 

[*Aria*]

Ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι θα μπορούσα να γράψω. Σοβαρά τουλάχιστον. Όμως καθώς γυρίζω πίσω τον χρόνο, θυμάμαι ότι η ιδέα της συγραφής πάντα μου έκλεινε το μάτι. Εγώ την αγνοούσα γιατί πίστευα ότι αλληθώριζε και το έκλεινε στον διπλανό μου.

 

Τα πρώτα μου δύο μικρά διηγήματα τα έγραψα στην ηλικία των 14 - 16 ετών. Ήταν έμπνευση της στιγμής καθώς καθόμουν σε έναν κήπο με έναν φίλο μου. Φυσικά ποτέ δεν τους έδωσα σημασία γιατί θεωρούσα ότι εκτόνωσα μια κρίση δημιουργικότητας και τα κράτησα μόνο για αναμνηστικούς λόγους. Όπως μια ζωγραφιά από το νηπιαγωγείο για παράδειγμα.

 

Στην ηλικία των 27 όμως, η ιδέα της συγγραφής, σταμάτησε να μου κλείνει το μάτι και μου' κανε απευθείας πέσιμο. Ήταν μια νύχτα όπως όλες οι άλλες -έτσι νόμιζα εγώ δηλαδή-. Σχεδίαζα μια εικόνα. Πάντα όταν σχεδιάζω το μυαλό μου γεννά ιστορίες για τα θέματα που απεικονίζω, όμως ποτέ μέχρι τότε δεν σκέφτηκα να κάτσω να τις γράψω. Πίστευα ότι ήταν μια ακούσια φυσική διαδικασία όπως η ανάσα. Δεν το ανέλυα, θεωρούσα ότι εξέφραζα καλλιτεχνικές ανησυχίες και μέχρι εκεί οριοθετούσα τον εαυτό μου.

 

Εκείνη την νύχτα λοιπόν, η ιστορία που γεννήθηκε καθώς σχεδίαζα ήταν τόσο ζωντανή και δυνατή που δεν με άφησε να την προσπεράσω ακόμα κι έπειτα από αρκετές μέρες αφότου τελείωσα το σχέδιο. Εκεί ήταν που πήρα την απόφαση να την αποτυπώσω στο χαρτί.

 

Στην αρχή, πίστεψα ότι ήταν ένα αυτοτελές διηγηματάκι. Ποτέ δεν περίμενα ότι αυτό θα ήταν η αρχή μιας ιστορίας που αδημονούσε να γραφτεί. Όσοι διάβασαν το μικρό μου κατόρθωμα, δεν μου έριξαν ντομάτες(δεν ήταν της εποχής, σκέφτηκα), δεν με κορόιδεψαν (είναι ευγενικοί και δεν θέλουν να με πληγώσουν, σκέφτηκα) και δεν έκαναν ούτε μια -έστω απλή- πλάκα / καζούρα (δεν έχουν κέφια σήμερα, σκέφτηκα). Αντί για όλα αυτά και προς μεγάλη μου έκπληξη ενθουσιάστηκαν και ζήτησαν κι άλλο. Εγώ γέλασα κάπως νευρικά. Αυτό μ' έπιασε απροετοίμαστη.

Κι άλλο; είπα, αλλά μετά το γέλιο εξαφανίστηκε όταν συνειδητοποίησα ότι ναι, η ιστορία είχε όντως κι άλλο και απαιτούσε να γραφτεί αλλιώς θα με στοίχειωνε ολημερίς - οληνυχτίς μουρμουρώντας στο αυτί μου ακατάπαυστα. Έτσι, ξεκίνησα να γράφω στην αρχή διστακτικά και μετά με απίστευτο μεράκι την συνέχεια της ιστορίας χωρίς να ξέρω πού θα με βγάλει. Έγραφα, έσβηνα, διόρθωνα μετα μανίας αλλά και πάλι χωρίς να το βλέπω σοβαρά. Απλά μου άρεσε. Ήταν κάτι διαφορετικό και απίστευτα δημιουργικό. Περνώντας ο καιρός όμως, έβλεπα ότι σιγά σιγά εξελισσόμουν κεφάλαιο με κεφάλαιο και πείστηκα ότι ίσως μπορώ να γράψω σοβαρά. Ό χι τέλεια, πάντα θα μαθαίνω, αλλά σοβαρά.

[NIKANTHI]

Τα τελευταία 4 χρόνια ανακάλυψα μέσο του διαδικτύου ότι μου άρεζε να γραφώ σε διάφορα σιτε συμμετείχα, με ευχαριστούσε και συνέχισα, με τεραστία σε όγκο κείμενα, κατά σιροί δολοφονημένα ποστ, λόγο ορθογραφίας ,τα γρεακλις ήταν η βάρκα εγώ όμως δεν έκανα κουπί για να βελτιωθώ , είναι πραγματικότητα έχω ένα θέμα, του τολκιν την μυθοπλασία στην ράχη μου κουβαλώ , το δαχτυλίδι όμως ακόμα αναζητώ, για αυτό εδω είναι πιο μαζεμένος γιατί αν γραφώ και κάνω 2 ώρες να διορθώσω ότι στο μυαλό μου με απασχολεί, το ξυπνητήρι θα χτυπήσει στην δουλεία θα ξαναβρεθώ και η σκέψης μου πότε δεν θα ολοκληρωθούν

 

 

[WILLIAM]

Άρχισα να γράφω στα δεκατρία και λίγο πριν αλλά από τα δεκατρία φυλάγονταν και αμέσως άρχισα να γράφω επιστημονική φαντασία, αν και το πρώτο μου έργο δεν ήταν καθαρά επιστημονικής φαντασίας περιείχε πολλά τέτοια στοιχεία. Το πρώτο καθαρά επιστημονικής φαντασίας έργο μου ήρθε τέσσερα χρόνια μετά ενώ για τα φαντασίας άργησα κάπως περισσότερο αλλά πήραν την πρώτη θέση μετά στην συγγραφική μου εργασία.

 

 

[David1778]

Εγώ δε θα πώ το κλασικό "απο 6 μηνών έγραφα ιστορίες και παραμύθια". Ξεκίνησα να γράφω στα 16, εκείνο το Φεβρουάριο του 2007 που θα τον θυμάμαι για πάντα.

Edited January 22, 2011 by David1778

[DimitrisX]

Όταν ξεκίνησα να διαβάζω Ιούλιο Βερν, ξεκίνησα να...τον αντιγράφω.

Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα (σχεδόν αμέσως δηλαδή) σταμάτησα, βλέποντας το γελοίον του πράγματος.

[Howard Crease]

Έχω την εντύπωση πως αν και το πρώτο πράγμα που έγραψα σαν καθαρά δική μου ιστορία ήταν στα δεκάξι μου (ένα διήγημα σχετικά με έναν αθάνατο για κάποιον πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό που πήρε τον πούλο) ποτέ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δεν σταμάτησα να "γράφω νοερά".

Θέλω να πω, ΟΚ, δεν έφτιαχνα δικές μου ιστορίες, όμως καθώς διάβαζα Τόλκιν, Ρόουλινγκ, Βερν και τα λοιπά, πάντα οι ήρωες κατοικούσαν στο κεφάλι μου καιρό ύστερα από την ανάγνωση ενός βιβλίου. Και μάθαινα -όπως ακόμα, εννοείται- τεχνικές και τρόπους έκφρασης, χωρίς να το θέλω. Απλά τους μάθαινα. Έμεναν αποτυπωμένοι, you know? Και γι αυτό μάλλον πάντα όλοι μου οι δασκαλοι-καθηγητές είχαν τρέλα με τις εκθέσεις μου, παρά που εγώ ντρεπόμουν και νευρίαζα όταν τις διάβαζαν με το ζόρι στην τάξη.

Ύστερα από το διήγημα για τον αθάνατο, ο πρωταγωνιστής του με γοήτευσε και στις περσινές καλοκαιρινές μου διακοπές άρχισα το plotting για ένα μυθιστόρημα σχετικά με αυτόν που αναμφίβολα θα γράψω του χρόνου που θα περάσω φοιτητής. Και στα γενέθλια μου, τον Οκτώβρη, ανακάλυψα αυτό που γέννησε το πρώτο μου ολοκληρωμένο "μυθιστόρημα". NaNoWriMo. Ενθουσιάστηκα τόσο πολύ, γαμώ το κέρατό μου! Έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά, και παρόλο που δεν πρόλαβα να το τελειώσω στην προθεσμία, το έκανα αρκετά αργότερα (Πρωτομαγιά).

Άσχετο Υστερόγραφο: Πού ήσασταν το Νοέμβρη, ρε μάγκες, που νόμιζα πως ήμουν ο μόνος Έλληνας που έπαιρνε μέρος στο NaNoWriMo; Τζάμπα η μοναξιά δηλαδή!