Jump to content

Έμπνευση: Ψυχική διαταραχή;


aScannerDarkly
 Share

Recommended Posts

Ξαναδες το ποστ στο οποιο απάντησα.

 

Ο (πραγματικά) καταθλιπτικός δεν έχει τη δύναμη να σηκωθεί από το κρεβάτι του, νιώθει ενοχές ακόμα και για τον αέρα που αναπνέει, δε βρίσκει χαρά σε τίποτα και σκέφτεται πώς θα γλυτώσει το μαρτύριο της ζωής του.

Σιγά μη γράψει

 

Και πες μου, πως έφτασες εδώ;

 

Εάν ένας βρήκε τη σωτηρία στο γράψιμο, τι αποδεικνύει αυτό; Ότι δεν είναι σκόπιμο να εξαλείψουμε την κατάθλιψη, για να μη γίνει ο κόσμος λιγότερο ενδιαφέρων;

Link to comment
Share on other sites

Νομίζω ότι ο τέταρτος το λέει με την έννοια, ότι η κλινική κατάθλιψη θέλει πολύ προσοχή. Και συμφωνώ μαζί του. Adicto πρέπει να είχες ένα μεγάλο σθένος μέσα σου που κατάφερες κάτι τέτοιο. thmbup.gif

 

 

 

Μια ωραία ταινία για τέτοια περιστατικά είναι η Mrs Potter που δείχνει τη ζωή της Beatrix Potter, γνωστή συγγραφέας παιδικών βιβλίων. Μέσα στην ταινία έχει μια καταπληκτική σκηνή που μέσα στην κατάθλιψή της δημιούργησε τις πιο όμορφες εικόνες πάνω στις οποίες βάσισε και τα βιβλία της.

Edited by Διγέλαδος
Link to comment
Share on other sites

Εννοείτε πως συμφωνώ με τον 4ο, δεν διαφωνεί κανείς για την σοβαρότητα της καταθλιψης!

 

Απλά, η σιγουριά του σχολίου:

 

Σιγά μη γράψει

 

μου έκατσε "κάπως". Anayway, συζήτηση κάνουμε, δεν τσακωνόμαστε holiday.gif

Link to comment
Share on other sites

Απλά, το αρχικό ποστ του σκάννερ θέτει το ερώτημα αν οι ψυχικές διαταραχές βοηθούν την δημιουργικότητα. Το ότι κάποιος μπορεί να ξεπεράσει σοβαρά προβλήματα μέσα από την τέχνη (όχι μόνο από αυτήν, αλλά βοηθείται), είναι κάτι γνωστό. Όμως, ισχύει και το αντίθετο;

Link to comment
Share on other sites

Το ότι οι ψυχικές διαταραχές έχουν βοηθήσει τη δημιουργικότητα ορισμένων ατόμων είναι πασίγνωστο. Διαβάστε και το βιβλίο του Anthony Storr.

Νόμιζα όμως ότι το ερώτημα εστιάζει στο εάν έχει νόημα να διατηρήσουμε τις διαταραχές για να μη χάσουμε τη δημιουργικότητα.

Και το "σιγά μη γράψει" πάει στη συντριπτική πλειονότητα των ψυχικά διαταραγμένων.

 

Υπάρχουν ισοβίτες που έγραψαν καταπληκτικά βιβλία. Μήπως να μπούμε και σε καμιά φυλακή; (Κυνικός είμαι, το ξέρω, αλλά you get the picture)

Link to comment
Share on other sites

Εντάξει, υπάρχουν βαθμίδες και στην κατάθλιψη. Εγώ πάσχω από κατάθλιψη κ κάποια αγχώδη διαταραχή, και έχουν όντως υπάρξει περίοδοι που φοβόμουν και τη σκιά μου, ή δεν είχα όρεξη να κάνω απολύτως τίποτα. (Γι' αυτό και το προηγούμενο Χμμμ ;) )

 

Ακόμη όμως και περιπτώσεις πολύ πιο βαρειές, έχουν βρει τη δύναμη να δημιουργήσουν. (Διαβάστε το The Bell Jar Sylvia της Plath και θα μαυρίσει η ψυχή σας, αλλά θα το λατρέψετε).

 

Παρ' όλ' αυτά, ουδέν (σχεδόν) κακόν αμιγές καλού, και οι ψυχικές διαταραχές, στον κατάλληλο άνθρωπο, μπορούν να τον βοηθήσουν σε κάτι. Και επέμεινα στην περίπτωση της μανίας, και δη της υπομανίας, διότι ομοιάζει πάρα πολύ σεα υτό που λέμε έμπνευση, συγγραφικό οργασμό και άλλες τέτοιες μεγαλοστομίες.

 

Edit: Για να μην παρεξηγούμαστε... δεν υπονόησα ότι, για να βρει κανείς την έμπνευση, πρέπει να είναι, ή να επιδιώξει, να είναι διαταραγμένος, αλκοολικός ή οτιδήποτε.... Εντάξει;

Edited by aScannerDarkly
Link to comment
Share on other sites

Βασικά, η υπομανία είναι όντως πολύ ωραία (μη λιθοβολήσετε, διαβάστε παρακάτω). Σου δίνει έμπνευση, χαρά, ευεξία, τρελή ενεργητικότητα, ελάχιστη ανάγκη ύπνου. Ένα φυσικό ναρκωτικό, χωρίς παρενέργειες.

 

Κι όμως, ο υπομανιακός διασκεδάζει πολύ, ο κόσμος γύρω του; Όταν οι δικοί του άνθρωποι τον βλέπουν να διακινδυνεύει τα πάντα προς χάριν της διακέδασης; Τη ζωή του, τη δουλειά του, τους φίλους του; Γίνονται όλα θυσία στο βωμό της προσωπικής του ευχαρίστησης. Κάπου φτάνει να γίνει επικίνδυνος και για τον εαυτό του και για τους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα του.

 

Και το χειρότερο: η υπομανία δεν κρατάει πολύ. Σύντομα δίνει τη θέση της σε μια βαθιά κατάθλιψη, απ' όπου είναι αμφίβολο αν θα ξεφύγει. Δε γίνεται να βρίσκεσαι συνεχώς σε κατάσταση υπομανίας, πολύ απλά ο ανθρώπινος οργανισμός δεν μπορεί να αντέξει αυτή τη συνεχή ένταση.

 

Επομένως, πιστεύω πως ναι, πρέπει να αποζητούμαι τη θεραπεία. Ο μεγαλύτερος εχθρός της είναι ακριβώς αυτή η πεποίθηση ότι "θα χάσεις ένα μέρος του εαυτού σου". Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Μπορείς να δημιουργείς - ίσως και καλύτερα - αν είσαι "καλά".

Link to comment
Share on other sites

Βασικά, η υπομανία είναι όντως πολύ ωραία (μη λιθοβολήσετε, διαβάστε παρακάτω). Σου δίνει έμπνευση, χαρά, ευεξία, τρελή ενεργητικότητα, ελάχιστη ανάγκη ύπνου. Ένα φυσικό ναρκωτικό, χωρίς παρενέργειες.

 

Κι όμως, ο υπομανιακός διασκεδάζει πολύ, ο κόσμος γύρω του; Όταν οι δικοί του άνθρωποι τον βλέπουν να διακινδυνεύει τα πάντα προς χάριν της διακέδασης; Τη ζωή του, τη δουλειά του, τους φίλους του; Γίνονται όλα θυσία στο βωμό της προσωπικής του ευχαρίστησης. Κάπου φτάνει να γίνει επικίνδυνος και για τον εαυτό του και για τους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα του.

 

Και το χειρότερο: η υπομανία δεν κρατάει πολύ. Σύντομα δίνει τη θέση της σε μια βαθιά κατάθλιψη, απ' όπου είναι αμφίβολο αν θα ξεφύγει. Δε γίνεται να βρίσκεσαι συνεχώς σε κατάσταση υπομανίας, πολύ απλά ο ανθρώπινος οργανισμός δεν μπορεί να αντέξει αυτή τη συνεχή ένταση.

 

Επομένως, πιστεύω πως ναι, πρέπει να αποζητούμαι τη θεραπεία. Ο μεγαλύτερος εχθρός της είναι ακριβώς αυτή η πεποίθηση ότι "θα χάσεις ένα μέρος του εαυτού σου". Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Μπορείς να δημιουργείς - ίσως και καλύτερα - αν είσαι "καλά".

 

+1

Link to comment
Share on other sites

Να ξαναπώ ότι το νόημα του τόπικ δεν ήταν "ζήτω η υπομανία και οι άλλες διαταραχές, μακάρι να πάθουμε όλοι". Γιατί μου δίνετε μια τέτοια εντύπωση...

Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...
  • 2 months later...

Το ερώτημά μου είναι κυρίως (προ)σχηματικό και απευθύνεται σε όσους εδώ μέσα γράφουν. Κάπου είχα ακούσει κάποιον να λέει(αδυνατώ να θυμηθώ το παραμικρό για εκείνον,ωστόσο ήταν άνθρωπος με βαρύτητα λόγου) ότι για να κάτσει κανείς να γράψει, πρέπει να έχει τουλάχιστον 30 διαταραχές προσωπικότητας! Μέσα από την εμφανή υπερβολή αυτής της άποψης, νομίζω ότι διαφαίνεται η διαφοροποίηση του εκάστοτε συγγραφέα από τον κοινωνικό του περίγυρο. Πράγματι, παρόλο που σε καμία περίπτωση δεν αισθάνομαι προβληματικός(δεν ξέρω,εσείς;), είναι λιγάκι παρά φύσιν η απομόνωση του εαυτού σου και η συνδιαλλαγή μαγνητικών πληροφοριών με ένα άβουλο φωτεινό κατασκεύασμα.

Link to comment
Share on other sites

Λακωνικότατα: Ναι και ξέρω πολλά άτομα που το αποδεικνύουν περίτρανα.

Edited by Nihilio
Link to comment
Share on other sites

Διαφωνώ. Στην μεγάλη πλειοψηφία τους, οι επαγγελματίες συγγραφείς που έχω γνωρίσει, μια χαρά νορμάλ άτομα μου φαίνονται. Προβληματικά άτομα δεν θα τους έλεγα, όχι.

 

 

 

Όσο για μένα, funny story επειδή όσο ήμουν στην Ελλάδα έτρεχα για δουλειές και γραφειοκρατικά θέματα τις τελευταίες 2,3 βδομάδες, μου ζήτησαν μέσα στις ιατρικές εξετάσεις να πάρω και ψυχιατρική γνωμάτευση από το κέντρο ψυχικής υγείας. Μετά από ένα ερωτηματολόγιο 566 ερωτήσεων καθώς και την συζήτηση με τον ψυχολόγο, έχω υπογεγραμμένο χαρτί που λέει "ο παρών δεν πάσχει από κάποια ψυχική ασθένεια." Sweet holiday.gif

Edited by DinMacXanthi
Link to comment
Share on other sites

Διαφωνώ. Στην μεγάλη πλειοψηφία τους, οι επαγγελματίες συγγραφείς που έχω γνωρίσει, μια χαρά νορμάλ άτομα μου φαίνονται. Προβληματικά άτομα δεν θα τους έλεγα, όχι.

Εκτός.... κι αν είσαι και εσύ προβληματικός, οπότε βλέπεις τους προβληματικούς ως φυσιολογικούς. :D :atongue: Εξάλλου όμοιος ομοίω αεί πελάζει!

Link to comment
Share on other sites

Παρεμπιπτόντως, δεν λένε ότι συνήθως αυτοί που έχουν σοβαρό πρόβλημα δεν το παραδέχονται; Μήπως άλλος έχει το πρόβλημα;;

 

Πάντως και εγώ κάποια μικροπροβληματάκια τα έχω...

Link to comment
Share on other sites

(sorry vivlio8iki, ta fakistronopistola ta egrapsa me copy-paste :p)

 

mr.IV egw exw xarti pou leei oti eimai kala! Esy? :p :P :p

Link to comment
Share on other sites

Χμμ.

Μ' αρέσει να καυχιέμαι ότι είμαι "ο τελευταίος φυσιολογικός άνθρωπος στον πλανήτη".

Μου φαίνεται απολύτως αυτονόητο.

Περιέργως, όπου κι αν το πω αυτό, οι αντιδράσεις ποικίλουν από ευγενικά χαμόγελα (στην καλύτερη) μέχρι τρανταχτά ξεκαρδιστικά γέλια (στη συχνότερη).

Μήπως απλά είμαι συγγραφέας, γιατρέ μου;

 

Edit: δύο... φυσιολογικά typos.

Edited by mman
Link to comment
Share on other sites

(sorry vivlio8iki, ta fakistronopistola ta egrapsa me copy-paste :p)

 

mr.IV egw exw xarti pou leei oti eimai kala! Esy? :p :P :p

 

Χαχαχα, για τη δικιά μου υγεία το μόνο που μπορώ να πω είναι "Quis custodiet ipsos custodes?"

 

Και άμα τη θες τη διαγνωσούλα σου, μπορώ να σου πω ότι είσαι καταναγκαστικός. Ποιος άνθρωπος μετράει τις ερωτήσεις και μετά θυμάται ακριβώς ότι ήταν ακριβώς 566; Οι φυσιολογικοί άνθρωποι λένε "καμιά πεντακοσαριά"!

Και btw, το τεστ που έδωσες (MMPI πρώτη έκδοση - 566 ερωτήσεις) είναι παρωχημένο (από το 1939) οπότε δε μετράει! Εδώ και 21 χρόνια έχει βγει η δεύτερη έκδοση, που βέβαια στην Ελλάδα δε φροντίσαμε να αποκτήσουμε...

Link to comment
Share on other sites

Συζήτησα γι'αυτό το τεστ τόσες πολλές φορές (19) σε τόσους πολλούς ανθρώπους (31) που θυμάμαι το 566. Άλλωστε δεν πάει πολύς καιρός, 11 μέρες. Και ήταν εύκολο να το θυμάμαι επειδή απάντησα 199 φορές ΝΑΙ και 367 ΟΧΙ. Οπότε καταναγκαστικό δεν με λες! tease.gif

 

Πέρα από την πλάκα τώρα (καταναγκασμός θα ήταν το παραπάνω ή αριθμολαγνία; ) ... μιλάμε για κάποιες πολύ κορυφαίες ερωτήσεις (Ο Λίνκολν ήταν καλύτερος πρόεδρος από τον Ουάσινγκτον: Ναι ή Όχι; dazzled.gif) όσο για το 566, δεν το μέτρησα το έγραφε στο τέλος :)

Αλλά τι να πεις για μια χώρα που ακόμα ζητάει ακτινογραφίες θώρακα... τουλάχιστον το mpii είχε και την πλάκα του.

Edited by DinMacXanthi
Link to comment
Share on other sites

Αλλά τι να πεις για μια χώρα που ακόμα ζητάει ακτινογραφίες θώρακα... τουλάχιστον το mpii είχε και την πλάκα του.

Για να ήσουν από κανένα Μπαγκλαντές και θα σου έλεγα αν για να σπουδάσεις στη Σκοτία δε θα πέρναγες από αξονικό τομογράφο...

Link to comment
Share on other sites

Χέυ αυτό το τεστ δεν είναι που κάνουμε και για το στρατό (κυρίως για αυτούς που είναι υποψήφιοι για δόκιμοι). Η ερώτηση επίσης "Ακους φωνές όταν δεν υπάρχει κανείς εκεί;" είναι η καλύτερη..

Link to comment
Share on other sites

Χέυ αυτό το τεστ δεν είναι που κάνουμε και για το στρατό (κυρίως για αυτούς που είναι υποψήφιοι για δόκιμοι). Η ερώτηση επίσης "Ακους φωνές όταν δεν υπάρχει κανείς εκεί;" είναι η καλύτερη..

 

Χαχα ναι η αδερφή μου πρόσφατα συμπλήρωσε ένα ερωτηματολόγιο στο νοσοκομείο όταν πήγε για εξετάσεις αίματος και είχε τέτοιες παρόμοιες ερωτήσεις "ακους φωνές, βλέπεις διάφορα που οι άλλοι δε βλέπουν;". Τους αξίζει για απάντηση ένα: I see dead people! :cold:

Link to comment
Share on other sites

Χέυ αυτό το τεστ δεν είναι που κάνουμε και για το στρατό (κυρίως για αυτούς που είναι υποψήφιοι για δόκιμοι). Η ερώτηση επίσης "Ακους φωνές όταν δεν υπάρχει κανείς εκεί;" είναι η καλύτερη..

 

Χαχα ναι η αδερφή μου πρόσφατα συμπλήρωσε ένα ερωτηματολόγιο στο νοσοκομείο όταν πήγε για εξετάσεις αίματος και είχε τέτοιες παρόμοιες ερωτήσεις "ακους φωνές, βλέπεις διάφορα που οι άλλοι δε βλέπουν;". Τους αξίζει για απάντηση ένα: I see dead people! :cold:

Τι να πω κι εγώ που το συμπλήρωσα στα 13 μου για το περιβόητο ερωτηματολόγιο των "Παιδιών του '83" δηλαδή;

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share


×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..