Jump to content

Λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία


BladeRunner
 Share

Recommended Posts

Έψαξα, λίγο είναι η αλήθεια, και δεν βρήκα κάποιο topic που να έχει σαν θέμα την λατινοαμερικάνικη/ισπανόφωνη/μεξικάνικη λογοτεχνία, και έτσι δημιούργησα εγώ ένα, γιατί βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα βιβλία που ανήκουν σε αυτό το είδος και θέλω να ξεφύγω λίγο από τα αμερικάνικα και τα αγγλικά.

 

Η βιβλιοθήκη μου, που είναι γεμάτη βιβλία Αμερικάνων και Άγγλων, μόλις τώρα τελευταία άρχισε να γεμίζει και με βιβλία Μεξικανών, Ισπανών και διαφόρων άλλων από την Λατινική Αμερική.

 

Έχω πέντε βιβλία του αγαπημένου μου Πάκο Ιγκνάσιο Τάιμπο ΙΙ, ο οποίος είναι Μεξικανός.

Επίσης έχω δυο βιβλία του Ντάνιελ Τσαβαρία, το Χαιρετίσματα στο Θείο και το Όλα εδώ πληρώνονται, το οποίο και έχω διαβάσει και ήταν πολύ καλό.

Άλλη μια εκπροσώπηση είναι και ο Χερμάν Σάντσες Εσπέσο, με το καταπληκτικό New York shitty.

Επόμενος είναι ο Πάμπλο Τουσέτ με το Το καλύτερο που μπορεί να συμβεί σε ένα κρουασάν, το οποίο τον επόμενο μήνα αναμένεται να διαβαστεί.

Άλλος είναι ο Αντόνιο Μουνιόθ Μολίνα, με τρία βιβλία, που μέχρι στιγμής παραμένουν αδιάβαστα, αλλά φυσικά θα τα διαβάσω(είναι και μικρά, 190-200 σελίδες έκαστος).

Τέλος, έχω και ένα του Χουάν Ντε Ρεκακοετσέα, το American Visa, το οποίο και έχω διαβάσει και ήταν πολύ καλό επίσης.

 

Θα ήθελα διάφορες προτάσεις με καλά βιβλία αυτής της λογοτεχνίας, και επίσης σε αυτό το topic μπορείτε να συζητάτε για οτιδήποτε αφορά την λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία.

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Οι Λατινοαμερικανοί είναι ομολογουμένως από τις μεγαλύτερες αδυναμίες μου. Προτιμώ μακράν τον Λουίς Σεπούλβεδα (Hotline, Αν δεν έχεις πού να κλάψεις, Ο γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης, Το λυχνάρι του Αλαντίν και άλλα πολύ αγαπημένα). Του Τσαβαρία πρέπει να έχω διαβάσει το Οι Καλεσμένοι του Ηφαιστείου. Επίσης μου έκανε αρκετή εντύπωση η Γη του Πυρός του Φρανσίσκο Κολάνε.

 

Για τους κλασσικούς, καταδικάστε με, αλλά δεν μου αρέσουν περισσότερο από τον Σεπούλβεδα. Ο Μαρκές ας πούμε ή ο Μπόρχες.

 

 

ΥΓ. Τελικά οι Καλεσμένοι του Ηφαιστείου είναι του Αντόνιο Σαράμπια. Κι αυτός ενδιαφέρων.

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Οι Λατινοαμερικάνοι είναι η δικιά μου αδυναμία. Οι αγαπημένοι μου είναι ο G.G. Marquez και ο M.V.Llosa που έχω διαβάσει σχεδόν τα πάντα.

 

Κάποια απο τα αγαπημένα μου βιβλία βέβαια είναι το Πέδρο Πάραμο του Χουάν Ρούλφο (απίθανο - διάβασέ το και θα δεις ότι κάποιο άβαταρ θα σου θυμήσει το εξώφυλλο), το Μιά γλυκιά μυρωδιά θανάτου του Γκιγιέρμο Αριάγα και το Χάρτινο σπίτι του Κάρλος Μαρία Ντομίνγκες και τόσα άλλα.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Οι Λατινοαμερικάνοι είναι η δικιά μου αδυναμία. Οι αγαπημένοι μου είναι ο G.G. Marquez και ο M.V.Llosa που έχω διαβάσει σχεδόν τα πάντα.

 

Κάποια απο τα αγαπημένα μου βιβλία βέβαια είναι το Πέδρο Πάραμο του Χουάν Ρούλφο (απίθανο - διάβασέ το και θα δεις ότι κάποιο άβαταρ θα σου θυμήσει το εξώφυλλο), το Μιά γλυκιά μυρωδιά θανάτου του Γκιγιέρμο Αριάγα και το Χάρτινο σπίτι του Κάρλος Μαρία Ντομίνγκες και τόσα άλλα.

 

Ναι, η εικόνα του εξωφύλλου είναι ίδια με το άβαταρ του aScannerDarkly. Γι' αυτό το βιβλίο έχω ακούσει τα καλύτερα λόγια, και μάλλον θα το αγοράσω.

Άλλα βιβλία που είναι στα προς αγορά, είναι τα εξής:

 

#Αντόλφο Μπιόι Κάσερες - Σχέδιο διαφυγής

#Αντόλφο Μπιόι Κάσερες - Η εφεύρεση του Μορέλ

#Κάρλος Σαμπάγιο - Τη χρονιά που απέδρασε το λιοντάρι

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

#Κάρλος Σαμπάγιο - Τη χρονιά που απέδρασε το λιοντάρι

 

 

Και αυτό πολυ καλό και αρκετά κοντα στο είδος που βλέπω ότι διαβάζεις. Α και το Παρελθόν χαμένο στην ομίχλη του Λεονάρδο Παδούρα πάρα πολύ καλό.

Edited by melkiades
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Πώς ξέχασα τον Ντομίνγκεζ; Φοβερό βιβλίο, ιδανικό για τους βιβλιόφιλους. Και το Σχέδιο διαφυγής έχω διαβάσει, αλλά δε με εξέπληξε όπως περίμενα. Μάλλον με΄τριο θα το έλεγα.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 1 year later...

Ο Μαρκές πάντα μου άρεσε πολύ, και έχω διαβασει πολλά βιβλία του, αλλά εδώ και μερικά χρόνια δεν θέλω να τον διαβάζω πια. Δεν μπορώ. Φάσεις είναι αυτές.

 

Μπόρχες δεν έχω αξιωθεί ακόμα να διαβάσω.

 

Ο Λούις Σεπούλβεδα είναι πολύ καλός, αλλά, (αν και έχω διαβάσει μόνο τέσσερα βιβλία του), εκτός από το Patagonian Express δεν τρελαίνομαι για τα άλλα, εννοώ πως γενικά δεν νομίζω να έχει γράψει καλύτερο βιβλίο από αυτό.

 

Η Ιζαμπέλ Αλιέντε είναι πολύ έξυπνη αλλά όχι του γούστου μου (εκτός από ένα βιβλίο μαγειρικής, το "Αφροδίτη", όπου φυσικά το πιο ωραίο κομμάτι του βιβλίου είναι οι ιστοριούλες του και όχι οι συνταγές). Ίσως γι' αυτό ακριβώς, επειδή τη θεωρώ έξυπνη αλλά όχι πραγματικά παθιασμένη. Πιο πολύ μελέτησε και προσπάθησε να κάνει κάτι καλά, αλλά χωρίς να το πιστεύει ( ; ) .

 

Είναι και ένα άλλο βιβλίο που έτυχε να διαβάσω κάποτε, το Σαν νερό για ζεστή σοκολάτα, δεν θυμόμουν συγγραφέα αλλά το έψαξα στο google, Λάουρα Εσκιβέλ, καλό ήταν (οχι ότι θυμαμαι την υπόθεση :lol:) σε αυτό το ιδιαίτερο λατινοαμερικάνικο στυλ. Πολλή φαντασία.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

- Ο Μπόρχες είναι ένας Θεός της Λογοτεχνίας. Διαβάστε τα πάντα-όλα από Μπόρχες και δεν θα χάσετε...

- Από τους αγαπημένους μου επίσης ο Ερνέστο Σάμπατο και ο Χούλιο Κορτάσαρ, η γραφή του 2ου πλησιάζει σε αυτή του Μπόρχες.

- Επίσης Μπλέηντ, σου προτείνω το Παραντίσο του Χοσε Λεσάμα Λίμα, για πολλούς το κορυφαίο λατινοαμερικάνικο έργο όλων των εποχών. Και το Πέδρο Πάραμο που προτάθηκε πιο πριν είναι πολύ μεγάλο βιβλίο. Το διάβασα μετά από προτροπή του Σκάννερ και πραγματικά εντυπωσιάστηκα.

 

υγ Το τόπικ αυτό μου έδωσε και μια ωραία ιδέα, να ανοίξω ένα ανάλογο για τους Ιάπωνες συγγραφείς.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 2 years later...

Φέτος ξανάπιασα τους Λατινοαμερικάνους, με μεγάλο κέφι. Οι άνθρωποι γράφουν τελείως ξεχωριστά, δεν έχουν ταίρι.

Εκτός από τους γνωστούς και αγαπημένους μου, Μάρκες και Σεπούλβεδα, (που εννοώ να τους ξεψαχνίσω λίγο-λίγο, γιατί όλο και περισσότερο απολαμβάνω αυτή τη λογοτεχνία), διαβάζω και κάποιους που ή όλο τους ανέβαλλα ή δεν τους ήξερα ως τώρα.

 

Σ' αυτό το σημείο θέλω να ευχαριστήσω τον aScannerDarkly που με έκανε να ενδιαφερθώ για το βιβλίο "Πέδρο Πάραμο", του Μεξικανού συγγραφέα Χουάν Ρούλφο. Μιλάμε για ένα από τα βιβλία-σταθμούς στη ζωή μου. Όταν το έκλεισα, η μόνη λογική αντίδραση ήταν να ξαναγυρίσω στην πρώτη σελίδα και να το αρχίσω ξανά. 

 

(Μετά από λίγα λεπτά όπου δεν ήξερα τι να πω για το βιβλίο) : Απλά, μαντέψτε: μιλάει κι αυτός (όπως όλοι οι Λατινοαμερικανοί, που το κάνουν ατόφια, δεν το ντύνουν το θέμα με μια άλλη ιστορία) για τον έρωτα και το θάνατο. Τόσο απλά!

Αλλά, τι να σας πω, τέτοια γραφή δεν έχω ξανασυναντήσει. Είναι μοναδικός, απλός και ποιητικός ταυτόχρονα, γήινος και ονειρικός, (πώς το κάνει; μα πώς το κάνει;), λιγομίλητος αλλά τα λέει όλα. Όλα; Ποια όλα; Με την πρώτη ανάγνωση δεν ξεμπερδεύει κανείς.

Ένα κλίμα απόλυτης ερήμωσης, της πιο βαριάς ερήμωσης όμως, γιατί είναι γεμάτη από ζωές προηγούμενες...

 

Δεν ξέρω τι να πω ακριβώς, αυτό το βιβλίο μιλάει (μόνο) από μόνο του, και νιώθω τόσο ανίκανη να μιλήσω γι' αυτό. Επίσης, ενώ η μετάφραση - μάλλον, από όσο μπορώ να κρίνω- είναι η καλύτερη δυνατή, είναι από τα λίγα βιβλία που με έκαναν να ποθήσω το πρωτότυπο. Μακάρι να ήξερα Ισπανικά για να το καταλάβω, να το νιώσω, ακόμη καλύτερα.

 

:friends: Νά 'σαι καλά, Ηφαιστίωνα.

Edited by Cassandra Gotha
  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

  • 3 months later...

Για να δούμε, μέχρι τώρα έχω διαβάσει τα παρακάτω:

 

*Μασάντου Ντε Ασίς - Ο φρενίατρος

*Χ. Λ. Μπόρχες - Ρόδινο και γαλάζιο
*Χουάν Ρούλφο - Πέδρο Πάραμο

*Λουίς Σεπούλβεδα - Το ημερολόγιο ενός ευαίσθητου killer

*Π. Χ. Γκουτιέρεζ - Η βρόμικη τριλογία της Αβάνας (ενδιαφέρον αλλά όχι για όλα τα γούστα)

*Ντανιέλ Τσαβαρία/Χούστο Βάσκο - Όλα εδώ πληρώνονται (Σκληρό αστυνομικό νουάρ, σίγουρα ενδιαφέρον)

*Χ. Σ. Εσπέσο - New York Shitty (Γεμάτο τρελά σκηνικά και χιούμορ)

*Χουάν Ντε Ρεκακοετσέα - American Visa (αστυνομικό νουάρ από την Βολιβία, αρκετά ενδιαφέρον και ατμοσφαιρικό)

 

Έχω διαβάσει και κάμποσο Πάκο Ιγκνάσιο Τάιμπο ΙΙ, για τον οποίο θα φτιάξω ένα ξεχωριστό τόπικ κάποια στιγμή στην Αστυνομική Λογοτεχνία.

 

Και μόλις τελείωσα αυτό:

 

Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκεζ - Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν (El ruido de las cosas al caer, 2011)

 

Το βιβλίο ήταν να το αγοράσω τον Ιούνιο που κυκλοφόρησε στα ελληνικά, αλλά για κάποιο λόγο δεν το έκανα, μέχρι που χτες το βρήκα με 30% έκπτωση στην Πολιτεία, μιας και τα πήγε τόσο καλά που έκανε και δεύτερη έκδοση τον Αύγουστο, με την ενιαία τιμή να μην ισχύει πλέον! Δεν με χάλασε καθόλου. Λοιπόν, το βιβλίο είναι πολύ καλό και αρκετά ενδιαφέρον, έτσι τουλάχιστον φάνηκε σε μένα.

 

Κολομβία, 2009: Ο αφηγητής μας, ο νεαρός καθηγητής της νομικής Αντόνιο Γιαμάρα, με αφορμή ένα άρθρο για την εξόντωση ενός ιπποπόταμου που δραπέτευσε από τον ζωολογικό κήπο του Πάμπλο Εσκομπάρ, αναθυμάται τα γεγονότα που έζησε στα μέσα της δεκαετίας του '90 και την γνωριμία του με τον μυστηριώδη "πρώην πιλότο" και μπιλιαρδόρο Ρικάρντο Λαβέρδε, η δολοφονία του οποίου θα τον ωθήσει σ'έναν αγώνα εξιχνίασης της αλλά και αναπροσδιορισμού της ταυτότητάς του. Αυτή η έρευνα θα τον οδηγήσει πίσω στην δεκαετία του '60, πριν το εμπόριο ναρκωτικών αλλάξει μια για πάντα την χώρα.

 

Με την ενδιαφέρουσα αυτή ιστορία μαθαίνουμε σημαντικά γεγονότα για μια ξεχωριστή χώρα σαν την Κολομβία και πως το εμπόριο ναρκωτικών και η βία γύρω από την μάστιγα αυτή άλλαξε την ταυτότητα της χώρας. Βασικό σημείο της πλοκής δεν είναι φυσικά το εμπόριο ναρκωτικών, αλλά οι ζωές κάποιων χαρακτήρων, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο επηρεάστηκαν απ'αυτό.

 

Η ιστορία είναι γενικά προσγειωμένη, χωρίς εξάρσεις, αλλά διαβάζεται από την αρχή μέχρι το τέλος με ενδιαφέρον. Η γραφή πολύ καλή και ευκολοδιάβαστη, με δικιά της ξεχωριστή φωνή, και οι χαρακτήρες σίγουρα καλά σκιαγραφημένοι και με αρκετό βάθος. 

 

Συμπερασματικά: Πολύ καλογραμμένο και ενδιαφέρον μυθιστόρημα που μας δίνει την ευκαιρία να ρίξουμε μια ματιά στην ιστορία μιας χώρας σαν την Κολομβία και με ποιο τρόπο το εμπόριο ναρκωτικών, οι τρομοκρατικές ενέργειες και οι φόνοι δίχως νόημα επηρέασαν τις ζωές απλών ανθρώπων.

 

8.5/10

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Από παλιά λατρεύω τον Βραζιλιάνο Χόρχε Αμάντο. Τα κορυφαία του είναι α) οι δρόμοι της πείνας β) Σκληροί καιροί / νύχτα αγωνίας / φως στο σκοτάδι (τριλογία).

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 3 months later...

Λουίς Σεπούλβεδα - Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης (Un viejo que leía novelas de amor, 1989)

 

Πριν ακριβώς δυο χρόνια, και συγκεκριμένα στις 22 Δεκεμβρίου του 2012, έπιασα στα χέρια μου για πρώτη φορά βιβλίο του Λουίς Σεπούλβεδα, που έτυχε να είναι η νουβέλα Το ημερολόγιο ενός ευαίσθητου killer, μια όχι και τόσο καλή πρώτη γνωριμία, μιας και σαν ιστορία μου είχε φανεί αρκετά μέτρια. Τώρα, όμως, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά, τόσο ποιοτικά όσο και στιλιστικά, αφού μπορώ να πω ότι με το μικρό αυτό βιβλιαράκι σχεδόν ξετρελάθηκα. Ο Αντόνιο Χοσέ Μπολίβαρ, ένας γέρος που έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του με τους Ινδιάνους Σουάρ στα βάθη της ζούγκλας, τώρα ζει ήσυχα στην καλύβα του, σε μια μικρή κοινότητα κοντά σ'ένα ποτάμι, διαβάζοντας όσο μπορεί αποκλειστικά και μόνο ιστορίες αγάπης και έρωτα. Όμως αυτοί οι άτιμοι οι γκρίνγκο, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, πάντα κάτι κάνουν, χαλώντας την ησυχία του και βεβηλώνοντας τις ομορφιές του Αμαζονίου. Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα, βλέπουμε κάποιες στιγμές από την ζωή του γέρου και έτσι έχουμε την ευκαιρία να ρίξουμε μια ματιά στα υπέροχα αυτά μέρη και να δούμε την καθημερινότητα των ανθρώπων που ζούνε εκεί. Οι περιγραφές είναι τόσο όμορφες που δεν χρειάζεται καν να ταξιδέψει κανείς στον Αμαζόνιο για να τον νιώσει. Πολύ ωραίος ο χαρακτήρας του γέρου (που εκτός από το παρόν του βλέπουμε και το παρελθόν του), αρκετά ενδιαφέρουσα η ιστορία (και με λίγη δράση!) και απίθανη η γραφή, ιδιαίτερα ευκολοδιάβαστη και ευχάριστη, με ωραίο χιούμορ και συναίσθημα στα σημεία που χρειάζονταν. Βλέπω είναι με μεγάλη διαφορά το πιο πολυδιαβασμένο έργο του και πιστεύω καθόλου άδικα. Πέντε αστεράκια δεν του βάζω, γιατί έτσι θα αδικούσα άλλα βιβλία που με ξετρέλαναν περισσότερο, όμως χωρίς αμφιβολία πρόκειται για ένα πολύ όμορφο και ξεχωριστό βιβλιαράκι! Το οποίο ευτυχώς που πέτυχα πριν τέσσερις μέρες στο Μοναστηράκι με 1 ευρώ, διαφορετικά θα αργούσε πολύ να πέσει στα χέρια μου...

 

8.5/10 

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...

Ντανιέλ Τσαβαρία - Αν με ξαναδείτε γράφτε μου (Adios Muchachos, 1994)

 

Σχεδόν πέντε χρόνια πέρασαν από τότε που διάβασα το Όλα εδώ πληρώνονται του Ντανιέλ Τσαβαρία (που έγραψε μαζί με τον Χούστο Βάσκο), εννοείται πως δεν θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες από την πλοκή, θυμάμαι όμως ότι ήταν ένα δυνατό αστυνομικό νουάρ και ότι μου είχε αφήσει καλή αίσθηση. Πριν από λίγο τελείωσα το πιο πολυδιαβασμένο βιβλίο του συγγραφέα, που είναι το δεύτερο βιβλίο του που διαβάζω, το οποίο θα χαρακτήριζα σαν ένα ωραίο παλπ μυθιστόρημα, με όλα τα κλισέ και τα καλούδια του είδους. Στο οπισθόφυλλο δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη περίληψη, οπότε ας γράψω μια μικρή εγώ, χωρίς πολλές λεπτομέρειες: Πρωταγωνίστρια είναι η νεαρή Αλίσια, μια γκομενάρα που ψωνίζει άντρες με το ποδήλατό της, ακολουθώντας ένα σίγουρο σχέδιο. Δεν είναι Χινετέρας, το τονίζει αυτό, απλώς βγάζει χρήμα περνώντας καλά. Δεν είναι κακή κοπέλα. Μια μέρα συναντά τον Χουανίτο, ή αλλιώς Τζον Κινγκ, για τον οποίο θ'αρχίσει να δουλεύει βγάζοντας περισσότερο χρήμα και περνώντας ακόμα καλύτερα. Κάποια στιγμή οι δυο τους, εντελώς τυχαία, θα βρουν μια ευκαιρία για να βγάλουν μπόλικο παραδάκι. Θα πάνε όμως όλα κατ'ευχήν; Όπως κάθε pulp fiction μυθιστόρημα που σέβεται τον εαυτό του, έχει κάποιες τρελές καταστάσεις, σεξ, έγκλημα, ανήθικους χαρακτήρες και ιδιαίτερα γρήγορο ρυθμό. Δεν διαβάζεται γρήγορα μόνο επειδή είναι μικρό, αλλά γιατί, πρώτον, είναι πολύ ωραία γραμμένο, με χιούμορ και ζωντανούς διαλόγους και, δεύτερον, γιατί η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα και αρκετά ελαφριά, που δεν σου κουράζει το μυαλό. Η βαθμολογία του στο Goodreads είναι σχετικά μέτρια (3.38 στα 5 με λιγότερες από 200 αξιολογήσεις), προσωπικά όμως μου άρεσε και γι'αυτό παίρνει δίκαια τέσσερα αστεράκια από μένα.

 

Υ.Γ. Στα συν ότι μου κόστισε μόνο 4 ευρώ.

 

7.5/10

Edited by BladeRunner
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 4 weeks later...

Προτείνω για τους λάτρεις της νέας λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας αυτό το διαμαντάκι του μπολάνιο

 

http://www.biblionet.gr/book/173661/Bola%C3%B1o,_Roberto,_1953-2003/2666

 

Κορυφαίο ανάγνωσμα με πολλαπλές προεκτάσεις...

Link to comment
Share on other sites

  • 3 months later...

Μ. Β. Γιόσα - Ποιος σκότωσε τον Παλομίνο Μολέρο; (Quién mató a Palomino Molero?, 1986)

 

Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο του Νομπελίστα Μάριο Βάργκας Γιόσα που διαβάζω, το επέλεξα γιατί ήθελα κάτι μικρό και ευκολοδιάβαστο και μου φάνηκε σαν μια καλή ευκαιρία να διαβάσω μετά από καιρό συγγραφέα που πήρε Νόμπελ. Μιας και βασικά πρόκειται για ένα ελαφρύ αστυνομικό, δεν ξέρω κατά πόσο το ύφος της γραφής είναι χαρακτηριστικό του Γιόσα, πάντως πέρασα πάρα πολύ καλά και ευχάριστα.

 

Ας πω και λίγα λόγια για την ιστορία: Βρισκόμαστε σε μια επαρχία του Περού, στα μέσα της δεκαετίας του '50. Κοντά σε μια αεροπορική βάση, βρέθηκε το πτώμα του νεαρού σμηνίτη Παλομίνο Μολέρο. Κατά τα φαινόμενα, ο άτυχος νεαρός βασανίστηκε άγρια πριν τελικά δολοφονηθεί. Ο υπομοίραρχος Σίλβα και ο χωροφύλακας Λιτούμα, με τα φτωχά μέσα που διαθέτουν, θα προσπαθήσουν να ξεδιαλύνουν την υπόθεση, που φαίνεται ότι σχετίζεται άμεσα με την αεροπορική βάση και τους συναδέλφους του νεκρού.

 

Κακά τα ψέματα, σαν αστυνομικό μυστήριο δεν λέει και πολλά πράγματα, ειδικά αν έχει διαβάσει κανείς ένα κάρο αστυνομικά μυθιστορήματα, σαν την αφεντιά μου. Φυσικά η εξέλιξη της πλοκής έχει το ενδιαφέρον της και ο τρόπος επίλυσης της υπόθεσης από πλευράς Σίλβα και Λιτούμα έχει την φάση του, όμως μην περιμένετε πολλά πράγματα. Αυτό που κάνει ξεχωριστό το βιβλίο είναι η απολαυστική γραφή του Γιόσα, που είναι ευχάριστη και απίστευτα ευκολοδιάβαστη, με χιούμορ και αρκετά μπινελίκια εδώ κι εκεί, οι περιγραφές των τοπίων και της εποχής, καθώς και οι δυο κεντρικοί χαρακτήρες, που μου φάνηκαν ιδιαίτερα συμπαθητικοί.

 

Συμπερασματικά, πρόκειται για ένα ευχάριστο ελαφρύ μυθιστόρημα, που αξίζει να διαβαστεί περισσότερο για την ωραία γραφή, το χιούμορ και τις περιγραφές της επαρχίας, της εποχής και των κοινωνικών συνθηκών, παρά για την αστυνομική πλοκή, που πάντως δεν είναι άσχημη. Απλώς είναι κρίμα να κριθεί αυστηρά σαν αστυνομικό μυθιστόρημα, μιας και μου φάνηκε περισσότερο σαν μια ιλαροτραγική κοινωνική ιστορία, με λίγο μυστήριο. Έχω και άλλα βιβλία του Γιόσα και σίγουρα στο μέλλον θα εμβαθύνω περισσότερο στο έργο του.

 

8/10

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 6 months later...

Τελικά, όσο μεγαλώνω τόσο μ' αρέσουν οι Λατινοαμερικάνοι.

 

Το τελευταίο βιβλίο που διάβασα ήταν το "Ο Ταχυδρόμος του Νερούδα" (El cartero de Neruda), του Αντόνιο Σκάρμετα. Όσοι έχετε δει την ταινία "Il Postino", https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%A4%CE%B1%CF%87%CF%85%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%82,

και σας άρεσε (από τις αγαπημένες μου, την ξαναθυμήθηκα πρόσφατα), θα λατρέψετε και το βιβλίο.

Αν το βρείτε, βέβαια, γιατί δεν κυκλοφορεί πια. Εγώ το βρήκα σε δανειστική βιβλιοθήκη, λίγο πριν φύγω, και αφού είχα ήδη πάρει ένα άλλο βιβλίο. Κυριολεκτικά έπεσα πάνω του! Έκανα χαρές σαν μικρό παιδί.

 

Το βιβλίο, που είναι το πρώτο του συγγραφέα (και το εμπνεύστηκε από μία πραγματική συνάντηση με τον ποιητή Πάμπλο Νερούδα) μιλάει για τη φιλία του ποιητή με τον ταχυδρόμο του, πώς ο ταχυδρόμος θα κατακτήσει τη γυναίκα των ονείρων του και για την πολιτική.

Υπάρχουν μέσα σ' αυτές τις λίγες σελίδες ο κόσμος, η γέννηση, ο έρωτας, ο θάνατος, η ποίηση. Είναι αστείο, έξυπνο, τρυφερό, φιλοσοφικό, ανυπόκριτα ανθρώπινο, απλό. Είναι ό,τι λατρεύω.

 

"Μεταφορές!" 

Link to comment
Share on other sites

  • 3 months later...

Ερνέστο Σάμπατο - Το τούνελ (El túnel, 1948)

 

Κάθε φορά που διαβάζω ένα βιβλίο τόσο πολυδιαβασμένο και συνάμα αγαπημένο από πολλούς ανά τον κόσμο (καλή ώρα το βιβλίο του Σάμπατο) και μόλις το τελειώνω τα συναισθήματα είναι πραγματικά ανάμικτα, νιώθω κατά κάποιο τρόπο λιγάκι περιθωριακός. Δηλαδή άρεσε σε τόσο κόσμο και σε μένα δεν άρεσε; Έχω κάποιο πρόβλημα; Δεν μου συμβαίνει συχνά, γι'αυτό και αναρωτιέμαι. Το βιβλίο με κούρασε αρκετά. Και δεν μου κέντρισε το ενδιαφέρον σε (σχεδόν) κανένα σημείο. Μου αρέσουν τα ρεαλιστικά και κοινωνικά μυθιστορήματα. Δεν είμαι κολλημένος με τα αστυνομικά θρίλερ ή με τα βιβλία του Φανταστικού, διαβάζω πολλά διαφορετικά είδη, είμαι ανοικτός σε πειραματισμούς. Όμως η βαρετή φλυαρία του συγκεκριμένου βιβλίου σε κάμποσα σημεία της αφήγησης και ο πρωταγωνιστής-αφηγητής της ιστορίας που σε κανένα σημείο δεν μ'έκανε να νοιαστώ για το τι κάνει ή σκέφτεται, είναι δυο σημαντικοί λόγοι που μ'έκαναν να κουραστώ σε μεγάλο βαθμό κατά την ανάγνωση του βιβλίου. Αντικειμενικά, δεν είναι κακό βιβλίο, και η γραφή είναι καλή και με βάθος σε νοήματα, όμως πιθανότατα δεν είναι για όλα τα γούστα και, κυρίως, ίσως είναι απαραίτητο ο αναγνώστης να βρίσκεται και στην κατάλληλη διάθεση για να το απολαύσει. 

 

6.5/10 

Edited by BladeRunner
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...

Αδόλφο Μπιόι Κασάρες - Η εφεύρεση του Μορέλ (La invención de Morel, 1940)

 

Στις αρχές του μήνα διάβασα ένα αρκετά αγαπημένο βιβλίο πολλών αναγνωστών, το "Το τούνελ" του Ερνέστο Σάμπατο, το οποίο όμως με κούρασε και με άφησε λιγάκι αδιάφορο (αν και είχε κάποιες αρετές). Ε, το ίδιο περίπου συνέβη και με το "Η εφεύρεση του Μορέλ" που μόλις τελείωσα. Και αυτό πολυδιαβασμένο και πολυαγαπημένο βιβλίο είναι, -το εκθειάζει μάλιστα και ο μεγάλος Χόρχε Λουίς Μπόρχες-, όμως μάλλον με απογοήτευσε, τουλάχιστον σε σχέση με αυτά που περίμενα.

 

Όχι τίποτ'άλλο, η κεντρική ιδέα του βιβλίου είναι πολύ ενδιαφέρουσα και για την εποχή της πρωτότυπη. Αλλά, δεν ξέρω, η ιστορία δεν με άγγιξε, οι χαρακτήρες δεν μου έκαναν κάποια εντύπωση, δεν μπορώ να πω ότι ενδιαφέρθηκα ιδιαίτερα για τα προβλήματα και τις σκέψεις τους, ενώ σε κάμποσα κομμάτια της πλοκής ο συγγραφέας με "έχασε".

 

Σίγουρα ο τύπος έχει δικό του, ξεχωριστό στιλ και ύφος γραφής, που μου έκανε μια κάποια εντύπωση, δεν με άφησε αδιάφορο. Και δεν ήταν λίγα τα καλά και ενδιαφέροντα κομμάτια της πλοκής. Αλλά μετά το τέλος της ανάγνωσης δεν ένιωσα τίποτα. Και αυτό σημαίνει κάτι, έτσι δεν είναι; Εντάξει, μπορεί και να μην είχα την απαραίτητη διάθεση για το συγκεκριμένο βιβλίο. Σύμφωνοι. Και το πιθανότερο είναι ότι, τελικά, ίσως και να μην είμαι ο φανατικότερος λάτρης της λατινοαμερικάνικης σχολής του μαγικού ρεαλισμού (αν και το Πέδρο Πάραμο του Χουάν Ρούλφο μου άρεσε). Αλλά...

 

Δεν λέω ότι το βιβλίο είναι μέτριο (κακό σίγουρα δεν είναι). Απλά εμένα δεν με συγκίνησε αναγνωστικά. Όμως δεν είμαι κολλημένος, θα διαβάσω και άλλα βιβλία του Κασάρες (όχι στο άμεσο μέλλον πάντως), θα ξαναδιαβάσω και αυτό όταν μεγαλώσω και βάλω περισσότερο μυαλό (λέμε τώρα), ενώ θα εξερευνήσω περισσότερο και το είδος του λατινοαμερικάνικου μαγικού ρεαλισμού. 

 

7/10

Edited by BladeRunner
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

O.T.
Μπράβο που δεν είσαι κολλημένος και ξαναδοκιμάζεις τον ίδιο συγγραφέα, αλλά βάλε και λίγο χαμηλοτερη βαθμολογία σε όσα δε σου αρέσουν. Έχεις βάλει ποτέ σε κανένα βιβλίο κάτω από 7;

 

Εμένα όλα δείχνουν ότι δεν είναι του γούστου μου η λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία. Την ταινία "Σαν νερό σε ζεστή σοκολάτα" την είχα βαρεθεί πολύ, αν και το "Il Postino" θυμάμαι ότι μου άρεσε. Το Χάρτινο Σπίτι δε μου άρεσε καθόλου (το μόνο που θυμάμαι είναι τι ακριβώς είναι το χάρτινο σπίτι) και το χάρισα. Έχω επίσης διαβάσει του Κοέλο τα "Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει" και "Ο αλχημιστής" που ήταν οκ αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο. Από Mario Vargas Llosa "Τα τετράδια του Δον Ριγοβέρτο", αλλά σ' αυτό μου άρεσαν κυρίως τα δοκιμιακά κομμάτια, όχι τα λογοτεχνικά. Ποιον μου συστήνετε να δοκιμάσω;

Link to comment
Share on other sites

O.T.

Μπράβο που δεν είσαι κολλημένος και ξαναδοκιμάζεις τον ίδιο συγγραφέα, αλλά βάλε και λίγο χαμηλοτερη βαθμολογία σε όσα δε σου αρέσουν. Έχεις βάλει ποτέ σε κανένα βιβλίο κάτω από 7;

 

Εμένα όλα δείχνουν ότι δεν είναι του γούστου μου η λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία. Την ταινία "Σαν νερό σε ζεστή σοκολάτα" την είχα βαρεθεί πολύ, αν και το "Il Postino" θυμάμαι ότι μου άρεσε. Το Χάρτινο Σπίτι δε μου άρεσε καθόλου (το μόνο που θυμάμαι είναι τι ακριβώς είναι το χάρτινο σπίτι) και το χάρισα. Έχω επίσης διαβάσει του Κοέλο τα "Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει" και "Ο αλχημιστής" που ήταν οκ αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο. Από Mario Vargas Llosa "Τα τετράδια του Δον Ριγοβέρτο", αλλά σ' αυτό μου άρεσαν κυρίως τα δοκιμιακά κομμάτια, όχι τα λογοτεχνικά. Ποιον μου συστήνετε να δοκιμάσω;

 

O.T.

Έχω βάλει αρκετές φορές κάτω από 7, αλλά γενικά προσέχω τι διαβάζω. Συν ότι γενικά βλέπω πιο πολύ τα θετικά σ'ένα βιβλίο απ'ότι τα αρνητικά. Το βιβλίο του Κασάρες δεν είναι ότι δεν μου άρεσε ή ότι δεν είχε αρετές, αλλά με βάση το αριστούργημα που περίμενα, ε, δεν με ενθουσίασε. Στο Goodreads 3 αστεράκια του έβαλα. 

 

Εγώ προτείνω το "Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν" του Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκεζ. Δες και πιο πάνω στο τόπικ κάτι κριτικές που έχω γράψει. 

Link to comment
Share on other sites

  • 4 weeks later...

Λουίς Σεπούλβεδα - Η σκιά του εαυτού μας (La sombra de lo que fuimos, 2009)

 

Τρίτο βιβλίο του Λουίς Σεπούλβεδα που διαβάζω, μετά το μετριούτσικο "Το ημερολόγιο ενός ευαίσθητου killer" και το πάρα πολύ καλό "Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης", δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα, από την άλλη σίγουρα δεν μπορώ να πω ότι πέρασα άσχημα. Διάβασα μια συμπαθητική και ευκολοδιάβαστη ιστορία, με έντονη πολιτική χροιά και νοσταλγική διάθεση, που όμως πιστεύω ότι κάποιος που γνωρίζει περισσότερες πολιτικές και ιστορικές λεπτομέρειες γύρω από τα ονόματα και τα γεγονότα που αναφέρει ο συγγραφέας θα ευχαριστηθεί και περισσότερο την ιστορία αυτή, σε σχέση με κάποιον που δεν είναι εξίσου ενημερωμένος. Εγώ βρίσκομαι κάπου στην μέση. Δεν έχει νόημα να γράψω περίληψη της ιστορίας, μιας και η όποια αναγνωστική απόλαυση βασίζεται περισσότερο σ'αυτά που θίγει ο συγγραφέας στο σύντομο αυτό βιβλίο, στις περιγραφές των γερασμένων πια συντρόφων που πρωταγωνιστούν (οι οποίοι έζησαν στο πετσί τους την δικτατορία του Πινοσέτ, χώρισαν και ξαναβρέθηκαν μετά από τριάντα χρόνια), και στην πολύ ωραία, ευκολοδιάβαστη και διεισδυτική γραφή του Σεπούλβεδα, με το έντονο σαρκαστικό του χιούμορ, παρά στην πλοκή αυτή καθαυτή. Σίγουρα είναι ένα καλό βιβλίο, το οποίο διαβάζεται γρήγορα και ξεκούραστα, ο συγγραφέας θίγει πολλά ζητήματα πολιτικής φύσεως γύρω από την σύγχρονη Χιλή, όμως από πλοκή και χαρακτήρες δεν λέει και πολλά πράγματα. Μια ανάγνωση την αξίζει όμως.

 

7/10

Edited by BladeRunner
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Γκ. Γκ. Μάρκες - Χρονικόν ενός προαναγγελθέντος θανάτου (Crónica de una muerte anunciada, 1981)

 

Η νουβέλα αυτή αποτελεί την πρώτη μου επαφή με το έργο του μεγάλου Κολομβιανού συγγραφέα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες και το μόνο σίγουρο είναι ότι έμεινα ικανοποιημένος από την ιστορία που διάβασα. Ο Μάρκες είναι γνωστός για τον μαγικό του ρεαλισμό, εδώ όμως δεν έχουμε τίποτα τέτοιο. Πρόκειται για την ιστορία μιας προδιαγεγραμμένης δολοφονίας, αυτής του νεαρού Σαντιάγο Νασάρ από τους δίδυμους αδερφούς Βικάριο. Η όλη ιστορία αναπλάσσεται μέσω μιας ψευδό-δημοσιογραφικής περιγραφής από τον αφηγητή του βιβλίου, του οποίου το όνομα δεν μαθαίνουμε ποτέ. Έτσι παρακολουθούμε τις κινήσεις τόσο του Νασάρ, όσο και των αδελφών Βικάριο αλλά και των υπόλοιπων κατοίκων του χωριού, που όλοι ήξεραν τι θα γίνει αλλά κανείς δεν έκανε ουσιαστικά κάτι. Η μαγεία του βιβλίου δεν κρύβεται τόσο στην πλοκή (που είναι ενδιαφέρουσα αλλά τίποτα το συγκλονιστικό), όσο στην εξαιρετική γραφή του συγγραφέα, στην μοναδική του ικανότητα να περιγράφει πρόσωπα και καταστάσεις. Η γραφή του είναι αέρινη (δεν ξέρω πως αλλιώς να την περιγράψω), άνετη, άκρως ευκολοδιάβαστη, οπωσδήποτε αξιοπρόσεκτη. Όντας πλήρως ευχαριστημένος από την συγκεκριμένη νουβέλα, σίγουρα μελλοντικά θα ρίξω μια ματιά και σε άλλα έργα του συγγραφέα. 

 

8/10

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...

Ερνάν Νέιρα - Οι ναυαγοί (Ameland, 2004)

 

Την μικρή αυτή νουβέλα την τσίμπησα από ένα παζάρι βιβλίου, κατά κύριο λόγο μόνο για την τιμή της, ίσως όμως λιγάκι και για την μικρή περίληψη που μου κίνησε το ενδιαφέρον, αλλά και για το σχόλιο του Λουίς Σεπούλβεδα στο οπισθόφυλλο. Ενάμισι ευρώ μου κόστισε. Μέτρια πράγματα, δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα, αν και πιστεύω ότι είχε καλές προοπτικές με βάση το ξεκίνημα της ιστορίας. Η αλήθεια είναι ότι κάπου μετά την μέση τα πράγματα μπερδεύτηκαν κάπως (δίχως λόγο θα έλεγα), με αποτέλεσμα να χαθεί κατά κάποιο τρόπο το ενδιαφέρον μου για την συνέχεια. Φυσικά δεν είδα σαν αγγαρεία την ολοκλήρωση του βιβλίου, αλλά δεν ένιωσα και πολλά μόλις το τελείωσα. Μου άρεσε πάντως η όλη περίεργη ατμόσφαιρα, που θα την χαρακτήριζα κάπως σκοτεινή και κλειστοφοβική, κάποιες περιγραφές των τοπίων αλλά και μερικές σκηνές στις αρχές της ιστορίας. Δεν μου άρεσε έτσι όπως τελικά εξελίχτηκε η ιστορία και δεν μπορώ να πω ότι δέθηκα με κανέναν από τους χαρακτήρες. Λίγη ώρα κράτησε η ανάγνωση του βιβλίου και σίγουρα δεν μετανιώνω, αλλά νομίζω ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν καλύτερα.

 

6/10

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Μαριάνο Αθουέλα - Οι καταπιεσμένοι (Los de abajo, 1915)

 

Κατά πολλούς, το μικρό αυτό βιβλίο είναι το καλύτερο (ή έστω το απόλυτο) μυθιστόρημα για την Μεξικάνικη Επανάσταση, που ξεκίνησε το 1910. Προσωπικά δεν μου φάνηκε και τόσο καλό για έναν τέτοιο χαρακτηρισμό, αν και φυσικά δεν ξέρω ποια άλλα μυθιστορήματα έχουν σαν κεντρικό θέμα την συγκεκριμένη επανάσταση και πόσο καλά είναι. Εννοείται πως ούτε άσχημο είναι, αλίμονο, μπορώ να πω ότι είχε κάποιες πολύ καλές σκηνές και ορισμένες ωραίες περιγραφές, όμως έδειχνε φανερά τα εκατό και πλέον χρόνια του, ενώ σχεδόν σε καμία στιγμή δεν δέθηκα με κάποιον από τους χαρακτήρες ή τις καταστάσεις στις οποίες μπλέχτηκαν. Η ιστορία του βιβλίου είναι αρκετά απλή, έχουμε τον Ντεμέτριο Μασίας, έναν απλό χωρικό, που μια μέρα οι καταστάσεις τον φέρνουν στο επίκεντρο της επανάστασης, και χωρίς να έχει ξεκάθαρη ιδέα για τα ιδανικά για τα οποία μάχεται, θα βρεθεί αντιμέτωπος με τις κυβερνητικές δυνάμεις και στο πλευρό άλλων επαναστατών.

 

Αν και το βιβλίο είναι αρκετά σύντομο και χωρίς βάθος, παίρνουμε μια ιδέα για το ποιοι πολέμησαν στην Μεξικάνικη Επανάσταση και ποιες ήταν οι συνθήκες τότε. Λείπουν, όμως, πολλές λεπτομέρειες και περιγραφές που θα έδιναν βάθος στους χαρακτήρες και την πλοκή. Από άποψη γραφής δεν λέει και πολλά πράγματα, πάντως διαβάζεται γρήγορα και εύκολα, ενώ κάποιες περιγραφές οφείλω να παραδεχτώ ότι μου άρεσαν. Αυτά. Ούτε κακό βιβλίο είναι, ούτε πολύ καλό, θα το χαρακτήριζα απλώς καλούτσικο και ό,τι πρέπει για να ρίξει κανείς μια ματιά στην Μεξικάνικη Επανάσταση. Πάντως μ'έκανε να ψάξω στο ίντερνετ για τα συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα, που σίγουρα παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Α, και δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς ότι το βιβλίο γράφτηκε την εποχή που ακόμα γινόντουσαν μάχες και σκοτωνόταν κόσμος, με τον συγγραφέα να είναι γιατρός στον στρατό του Πάντσο Βίλα.

 

7/10

Edited by BladeRunner
  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share


×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..