Kafka Posted April 28, 2011 Share Posted April 28, 2011 (edited) Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν πρέπει κανείς να έχει όρια σε αυτά που γράφει, και συγκεκριμένα το σκέφτηκα με αφορμή κάποια κείμενα τρόμου που δημιούργησα. Απο αυτά δεν έχω ανεβάσει κάποιο στο Sff, ενώ το πλησιέστερο σε εκείνα είναι το κείμενό μου Το σκοτάδι (αυτό υπάρχει στο Sff). Αναφέρομαι σε έργα στα οποία ο κύριος χαρακτήρας, ή το νόημα του κειμένου, είναι φανερά κάτι το νοσηρό. Μάλιστα μπορεί ακόμα και να υποστηρίζει ανοικτά τη βιαιότητα, το μίσος, το φόνο. Έχω γράψει μερικά τέτοια κείμενα και πάντα ανησυχώ μήπως φανούν πολύ σκληρά στους εκδοτικούς οίκους, και μάλιστα τους ελληνικούς, διότι δε γνωρίζω κατά πόσο ενδιαφέρονται για το ζήτημα. Για παράδειγμα σε ένα απο αυτά τα κείμενά μου κάποιος θέλει να σκοτώσει. Τελικά δεν είναι βέβαιο οτι σκότωσε (είναι πιθανό, αλλά αμφισβητείται απο τον ίδιο) αλλά είναι σίγουρο απο την άλλη πως δε θα τον πείραζε να είχε σκοτώσει. Το κείμενο καθαυτό δεν είναι ιδιαίτερα σκληρό, πέρα απο το νόημά του. Ο κύριος χαρακτήρας αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως κάτι το νοητικά εκλεπτυσμένο, αλλά διακατέχεται απο έντονο μίσος για τους άλλους. Πέρα απο το πρόβλημα που υπάρχει να ταυτιστεί κανείς με έναν τέτοιο χαρακτήρα, νομίζετε οτι υφίσταται και καμιά άλλη κρίση σύμφωνα με την οποία ένα τέτοιο κείμενο, λόγω της κεντρικής του ιδέας, είναι δυσάρεστο και λιγότερο πιθανό να δημοσιευθεί; Υπάρχουν όρια στο βαθμό των νοσηρών καταστάσεων που είναι σκόπιμο κανείς να παρουσιάσει, και μάλιστα στη χώρα μας; Edited April 28, 2011 by Iwannhs Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Howard Crease Posted April 28, 2011 Share Posted April 28, 2011 Δεν ξέρω αν υπάρχουν όρια, μα ξέρω πως αν υπάρχουν, τότε την έβαψα. Αν θεωρείς κάποιον που δεν έχει πρόβλημα να σκοτώσει σαν κάτι νοσηρό... καλύτερα να μη σου πω τι ΔΕΝ έχει πρόβλημα να κάνει ένας παραμορφωμένος γέρος σε μια από τις δικές μου ιστορίες Anyway, δε νομίζω πως υπάρχουν. Οι εκδοτικοί, ναι, ίσως φρικάρουν, μα όταν μιλάμε για όρια εννοούμε αυτά του εαυτού μας, σωστά; Αυτά που μας επιτρέπουν να ΓΡΑΨΟΥΜΕ, όχι να ΕΚΔΟΘΟΥΜΕ. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ, τί να πω; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted April 28, 2011 Author Share Posted April 28, 2011 (edited) Ωραία απάντηση Ναι, σκεφτόμουν τους εκδοτικούς. Δίχως να μπουν και αυτοί στο λογαριασμό τότε συμφωνώ οτι δεν πρέπει να υπάρχουν όρια. Αναρωτιόμουν όμως αν είναι λιγότερο πιθανό να δημοσιεύσουν κάτι με έντονα αρρωστημένα στοιχεία, και αναφέρομαι πάντα στους ελληνικούς διότι σε κάποιες χώρες του εξωτερικού δε φαίνεται να έχουν τέτοιες αναστολές... Edited April 28, 2011 by Iwannhs Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cyrano Posted April 28, 2011 Share Posted April 28, 2011 Δε νομίζω (χωρίς να είμαι και σίγουρος) ότι οι εκδοτικοί οίκοι θα είχαν κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα, ιδιαίτερα για ιστορίες του τύπου που περιγράφεις όπου η νοσηρότητα βρίσκεται στο νόημα και δεν αποτυπώνεται γλαφυρά στο κείμενο. Ίσα ίσα, θα βρισκόσουν κι αντιμέτωπος με ισχυρό ανταγωνισμό: σ' όλα τα περίπτερα βρίσκεις πια ιστορίες με μανιακούς και κατά συρροή δολοφόνους. Άλλωστε και στα βιβλιοπωλεία υπάρχουν τίτλοι όπως η “Σωφρονιστική αποικία” (νομίζω αυτός είναι ο τίτλος) του Κάφκα, πολλά έργα του Μαρκησίου ντε Σαντ (με αποκορύφωμα τις “120 μέρες των Σοδόμων”, τις τελευταίες σελίδες του οποίου θα ευχόμουν να μην τις είχα διαβάσει ποτέ – ήμουν μικρός τότε, νόμιζα ότι άντεχα τα πάντα) κι ένα σωρό άλλα έργα γεμάτα με φρικαλεότητες δοσμένες εντελώς ωμά. Αν έχει απομείνει κάποιο όριο, νομίζω ότι έχει να κάνει με λεπτομερείς περιγραφές βασανισμών μικρών παιδιών. Προσωπικά δεν έχω πέσει ποτέ πάνω σε κάποιο τέτοιο κείμενο· κι αν υπάρχει, δε θέλω να το ξέρω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted April 28, 2011 Share Posted April 28, 2011 Από τη στιγμή που υπάρχει το 20000 ραβδιά, ή κάπως έτσι, δε θέλω καν να το ψάξω, νομίζω ότι σίγουρα δεν υπάρχουν όρια. Και με την ευκαιρία, ΜΑΚΡΙΑ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted April 28, 2011 Share Posted April 28, 2011 (edited) Καθαρά θεωρητικό το ερώτημα και ως προς τον εαυτό μας σαν συγγραφείς και ως προς τους εκδοτικούς οίκους. Μου έρχονται αρκετά έργα στο μυαλό (μερικά Ελληνων μάλιστα) οπου τα όρια που αφήνεις να εννοηθούν στο πρωτο ποστ έχουν ξεπεραστεί. Κι ομως έχουν εκδοθεί και έκαναν και σημαντικές πωλήσεις. Εγώ πιστευω οτι έναν εκδοτικό οίκο τον ενδιαφέρει να βγάλει λεφτά. Αν μπορεί να το κάνει πουλώντας βιβλία μαγειρικής θα το κάνει με αυτόν τον τρόπο, αν μπορεί να το κάνει με βιβλία που ξεπερνάνε τα όρια θα το κάνει με εκείνον τον τρόπο. Στο μυαλό μου υπάρχει πάντα μια θεμελιώδης αρχή. Υπάρχει κοινό για το οτιδήποτε σε αυτόν τον κόσμο. Το κόλπο είναι να βρεις αυτό το κοινο ή έστω την σωστἠ δίοδο προς αυτό το κοινο (στην προκειμένη περίπτωση τον σωστό εκδοτικό οίκο). Παντως έτσι που το αναφέρεις, σιγά το ξεπέρασμα ορίων... Κάποιοι απο εμάς θα έπρεπε να ξεγράψουμε τελείως τους εκδοτικούς οίκους με αυτά που γράφουμε. Υ.Γ Γράψε αληθινά αυτό που θέλεις χωρίς να λογοκρίνεις τον εαυτό σου με βάση αυτά που πιστευεις οτι θέλουν να δουν οι εκδοτικοι οίκοι. Αφενώς θα είσαι αληθινός και όχι κάλπης, και αυτό προσθέτει έτσι κι αλλιώς στο κέιμενο. Αφετέρου μην είσαι τόσο σίγουρος οτι γνωρίζεις τι ζητάει η αγορα. Edited April 28, 2011 by Drake Ramore Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted April 28, 2011 Author Share Posted April 28, 2011 Σίγουρα το υστερόγραφο εννοείται οτι το ακολουθούν όλοι. Η ερώτησή μου δεν ήταν αν θα πρέπει να γράψω κάτι, αλλά αν έχει νόημα να στείλω αυτά που ήδη γράφω, οπότε μια προσεκτική ανάγνωση θα υποδείκνυε οτι δεν σκόπευα να μεταβάλλω τα κείμενά μου. Ενδιαφέρουσα η άποψη οτι όλα μπορούν να βρουν το κοινό τους, όμως το ζητούμενο είναι επίσης αν αυτό το κοινό είναι αρκετό, καθώς κανείς δε θα πρέπει να στοχεύει στην περιθωριοποίηση, ιδίως στην ελληνική αγορά που δεν είναι μεγάλη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted April 28, 2011 Share Posted April 28, 2011 Το να σκοτώσεις, όπως ανέφερες, σε ένα διήγημα, δεν μπορώ να δω πώς μπορεί να σοκάρει. Εκτός κι αν εννοείς τον τρόπο, ειδάλλως σιγά το σοκ! Όπως και να έχει, για όλους έχει ο (εκδοτικός) θεός. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted April 28, 2011 Share Posted April 28, 2011 Η ελληνική εκδοτική σκηνή έχει επανηλημένως αποδείξει ότι είναι εντελώς αλλοπρόσαλλη, σε σημείο που η ερώτηση "τι πίνεις και δε μας δίνεις" είναι μάλλον καθημερινότητα. Έχω ακούσει για βιβλία που δεν εκδόθηκαν γιατί ήταν πολύ γλυκερά ή πολύ πουριτανικά και για βιβλία που δεν εκδόθηκαν γιατί δεν ήταν "σοβαρά". Αυτός είναι κι ο μοντέρνος χαρακτηρισμός, "δεν είναι σοβαρό", αν ένα κείμενο περιέχει κάτι που ο εκδότης το θεωρεί υπερβολικά νοσηρό. Η ερώτησή σου όπως την έθεσες, θυμίζει λίγο το αιώνιο πρόβλημα της πανεπιστημιακής μόρφωσης: πρέπει να μαθαίνουμε ό,τι μας αρέσει ή ό,τι θα μας εξασφαλίσει ένα άνετο μέλλον; Προσωπικά πήγα για το δεύτερο, αλλά κατέληξα με το πρώτο. Και χωρίς επαγγελματική αποκατάσταση. Οπότε, αντί να υπολογίζω πράγματα που δεν είναι στο χέρι μου (πχ, από ποια μεριά του κρεβατιού θα σηκωθεί ο εκδότης τη μέρα που θα κρίνει το κείμενό μου, ώστε να το δει θετικά και να το εκδώσει) κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ και αμαρτίαν ουκ έχω. Δε σου αρέσει, κύριε τέτοιε μου; Θα αρέσει σε κάποιον άλλον. Εμένα πάντως μου αρέσει πολύ. Τώρα, για το θέμα της ταύτισης, δε θεωρώ ότι ένα νοσηρό κείμενο κι ένας σκοτεινός χαρακτήρας είναι αιτία να ΜΗΝ ταυτιστείς μαζί του. Είμαι 35 χρονών και λατρεύω τα παιδιά. Πριν από μερικά χρόνια διάβασα την Αράχνη του Ανρί Τρουαγιά. Ήρωάς της είναι ο Ζεράρ Φονσέκ, ένας άντρας που μισεί τους ανθρώπους σε σημείο που οι ανθρώπινες σχέσεις του φαίνονται αηδιαστικές. Κάποια στιγμή επισκέπτεται την αδελφή του που έχει μόλις γεννήσει και η περιγραφή του Τρουαγιά, σχετικά με το πώς βλέπει ο Φονσέκ το μωρό είναι τόσο εκπληκτική, που πραγματικά, για όσο κράτησε η ανάγνωση της σκηνής, μισούσα κι αηδίαζα με την εικόνα ενός μωρού! Ποια, εγώ! Που αγαπάω ακόμη και τα μωρά των ουρακοτάγκων που χαλαρά είναι τα ασχημότερα μωρά του κόσμου. Άρα γυρνάμε και πάλι στην δουλειά που κάνει ο συγγραφέας. Αν εσύ είσαι ικανοποιημένος από τη δουλειά σου κι αυτή είναι καλή, τότε ο αναγνώστης δε θα απορρίψει το κείμενο. Θα το διαβάσει , θα σε θαυμάσει και θα πιτρέψει για το επόμενο κείμενό σου, όσο νοσηρό κι αν είναι. Αγαπάμε τον παραμυθά, και λιγότερες φορές το ίδιο το παραμύθι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted April 28, 2011 Author Share Posted April 28, 2011 Καλή απάντηση Νομίζω οτι με καλύπτει. Η ανησυχία μου ήταν μήπως οι εκδοτικοί οίκοι απορρίπτουν κατά τεκμήριο οτιδήποτε είναι υπερβολικά σκοτεινό, καθώς τα κείμενά μου συνήθως έχουν ως κύριους χαρακτήρες άτομα που έχουν ιδιαίτερα προβλήματα, και αυτό συχνά οδηγεί σε βία διαφόρων ειδών. Ωστόσο σίγουρα αν είναι να αλλάξει κάτι αυτό θα πρέπει να με εκφράζει περισσότερο. Και πάλι συμφωνώ οτι θα ήταν πολύ κακή ιδέα κανείς να προσπαθήσει να προδικάσει τί θα εκδοθεί, και αναλόγως να γράφει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted April 28, 2011 Share Posted April 28, 2011 Όχι, δεν υπάρχουν όρια. Τελεία και παύλα. Το μόνο όριο είναι αυτό που θα κάνει την ιστορία σου από απολαυστικά σε κακόγουστα νοσηρή και αυτό ακριβώς (οφείλει να) κοιτάζει ο εκδότης. Αν πιστεύει ότι παρά τη νοσηρότητα (και το να θέλει κάποιος να σκοτωσει ήταν νοσηρό στην εποχή του Πόε, όχι σήμερα) μπορεί να το πουλήσει σε όσους ψάχνουν να διαβάσουν κάτι τέτοιο θα το βγάλει. Επίσης, για όποιον διαφωνεί, υπάρχει και "το κορίτσι της διπλανής πόρτας" που είναι γνωστό και πετυχημένο ακριβώς επειδή ξεπερνάει σχεδόν όλα τα όρια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted April 29, 2011 Share Posted April 29, 2011 Μάλλον δεν θα σου πω τίποτα περισσότερο ή καλύτερο απ' αυτά που ήδη έχουν πει οι προηγούμενοι. Για το σκότωμα, όντως, σιγά το πράγμα. Για το σκοτεινό, είναι θέμα γούστου. Για το γράψιμο, είναι απλά τα πράγματα: αν αγαπάς αυτό που γράφεις, θα βγει καλό ακόμα κι αν είναι το πιο παράδοξο, avant guard ή φρικιαστικό πράγμα στον κόσμο. Αντί να σκέφτεσαι πού θα απευθυνθείς για να βρεις περισσότερο κοινό, είναι καλύτερα να σκέφτεσαι πώς θα δώσεις καλύτερα στο λίγο ή πολύ κοινό σου αυτό που έχεις μέσα σου. Νομίζω εκεί έγκειται η επιτυχία. Όσο για τα όρια, αν είναι εκεί, μπήκαν για να τα ξεπερνάμε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Andkand Posted April 29, 2011 Share Posted April 29, 2011 Για τον συγγραφέα: Όχι , δεν υπάρχουν όρια! Μπορεί να γράψει ο καθένας ότι περάσει από το (νοσηρό ή όχι) μυαλό του. Για το αναγνωστικό κοινό: Υπάρχουν όρια! Ο κάθε αναγνώστης έχει τα δικά του όρια και καλά κάνει (και δεν εννοώ μόνο θέματα βίας και ηθικής αλλά ακόμα και αισθητικής). Για τους εκδότες: Λειτουργούν λίγο – πολύ όπως το αναγνωστικό κοινό. Κάποιοι βάζουν όρια – είναι ανθρώπινο. Για κάποιους άλλους το μοναδικό κριτήριο είναι το κέρδος – μπορεί να εκδώσουν κάτι που δεν θεωρούν «ηθικό» επειδή πιστεύουν ότι θα βγάλουν κέρδος ή μπορεί να απορρίψουν την έκδοση ενός βιβλίου που είναι της αισθητικής τους και τους άρεσε επειδή πιστεύουν ότι δεν θα είναι εμπορικό. - Είναι σωστό αυτό που έχει πει ο Drake Ramore ότι υπάρχει κοινό για ότι γραφτεί! Από τη στιγμή που κάποιος σκέφτηκε και έγραφε κάτι, σίγουρα θα αρέσει και σε κάποιους άλλους, δεν μπορεί! Το ερώτημα είναι αν αυτό το κοινό δικαιολογεί μια έκδοση… Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted April 29, 2011 Author Share Posted April 29, 2011 Βέβαια αξίζει να σημειωθεί πως απο τότε που ήρθα στο sff κατάλαβα στην πράξη οτι δεν γράφω μόνο εγώ "σκοτεινά" κείμενα Συνήθως οι αφηγητές των κειμένων μου είναι περιθωριακοί, προβληματισμένοι, είναι σα να ζουν σε ένα κλουβί δίχως να το καταλαβαίνουν, και συμβαίνει να το συνειδητοποιήσουν όταν είναι πολύ αργά. Βέβαια ακόμα και η χώρα είναι πλέον σε κρίση, οπότε ποιός ξέρει ίσως τέτοιου είδους ιστορίες να έχουν απήχηση, αν είναι καλογραμμένες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted April 29, 2011 Share Posted April 29, 2011 (edited) "Σκοτεινά"....πόσο διαφορετικά αντιλαμβάνεται κάθε διαφορετική ομάδα ανθρώπων αυτό που διαβάζει τελικά... Προχτές έγραψα ένα διήγημα, μια ιστορία περισσότερο, χωρίς ιδιαίτερες λογοτεχνικές αξιώσεις αλλά με θέμα φανταστικό. Προσωπικά δεν θα το χαρακτήριζα τρόμου. Μάλλον δραματική ιστορία φαντασίας με κάποιες ατυχείς συμπτώσεις. Υπονοείται μόνο ο θάνατος κάποιου, που βρέθηκε σε μια εποχή διαφορετική από την δική του, και απο παρεξήγηση (κυρίως λόγο εμφάνισης) τον εκτελούν. Κάποιες κριτικές που έλαβα ήταν οτι είναι καλό, αλλά πολύ σκοτεινό και μακάβριο! Μιλάμε για ένα κείμενο που εγώ δεν θεωρώ καν οτι αγγίζει σκοτεινά κομμάτια...ίσως απο τα πιο light πράγματα που εχω γράψει. Και αναρωτιέμαι. Μήπως τελικά μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την γραφή μας μέσω τρίτων μόνο; Μήπως δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ούτε καν για το είδος στο οποίο δραστηριοποιούμαστε; Μήπως τέλος, δεν έχουμε καν ιδέα το πόσο καλοί είμαστε. ή αν είμαστε καθόλου καλοί αν δεν χτυπήσουμε πρώτα όλες τις διαφορετικές πόρτες που βλέπουμε χωρίς να περιχαρακωνόμαστε στο είδος μας; Δεν ξέρω...έχω προβληματιστεί έντονα τελευταία. Edited April 29, 2011 by Drake Ramore Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted April 29, 2011 Author Share Posted April 29, 2011 Εγώ νομίζω πως απο τις δύο επιλογές (υπάρχουν και διαβαθμίσεις ανάμεσα τους βέβαια) δηλαδή την προσπάθεια να διακρίνεις τί είσαι (και στη λογοτεχνία) μέσα απο τις γνώμες τρίτων, και την επιλογή του παγιωμένου αυτο-χαρακτηρισμού (που βασίζεται όμως και σε κάποια αντικειμενικά στοιχεία) η δεύτερη είναι η καλύτερη. Αυτό καθώς αλλάζει κανείς διαρκώς, και διαρκώς έχει το ρόλο να γνωρίσει τον εαυτό του. Αν περιμένει απο τους άλλους να του πουν τί είναι, ή τί γράφει, τότε βάζει ακόμα μεγαλύτερη περιπλοκότητα στο φαινόμενο της προσωπικής έκφρασης και ανάπτυξης. Γι αυτό εγώ προτιμώ να έχω τη δική μου γνώμη για τα κείμενά μου, και ας είναι σε ένα βαθμό υπερβολική. Αρκεί φυσικά να μην είναι "εκτός πραγματικότητας"... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Aurora Posted April 29, 2011 Share Posted April 29, 2011 Για τους εκδοτικούς οίκους δε ξέρω να σου πω αν θα δέχονταν να εκδώσουν τα νοσηρά γραπτά σου, όπως λες. Ξέρω όμως ότι δε χάνεις τίποτα να δοκιμάσεις. Το πολύ πολύ να τα απορρίψουν, αλλά ποτέ δε ξέρεις, γιατί να μην το επιχειρήσεις; Αυτός είσαι, αύτα σου βγαίνουν, έτσι γράφεις, τέλος. Δε το σκέφτεσαι. Εκτός και αν η έκδοση είναι αυτοσκοπός σου, τότε μπαίνεις σε άλλο τριπάκι. Για το κοινό και την ταύτιση, συμφώνω με αυτό που ειπώθηκε, για κάθε θέμα υπάρχει αναγνωστικό κοινό. Οι άνθρωποι είμαστε σχιζοφρενικά πολύπλευροι, με εξίσου πολλούς χαρακτήρες μπορούμε να ταυτιστούμε. Προσωπικά τώρα, τα μόνα όρια που συναντώ είναι αυτά του εαυτού μου. Και διχάζομαι συχνά. Έχω αφήσει στην άκρη ιδέες που με έτρωγαν να τις γράψω, αλλά τις φοβήθηκα. Πραγματεύονταν πολλά θέματα που θεωρούνται ταμπού. Το πρόβλημα δεν ήταν τι θεωρούνται από τους άλλους τελικά, αλλά πως τα έβλεπα εγώ. Απο μένα και για μένα. Αν είσαι εσύ ο ίδιος οκ με αυτά που γράφεις, τα υποστηρίζεις και θα βρεις και παρέα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted April 30, 2011 Author Share Posted April 30, 2011 Το γράψιμο για εμένα είναι κάτι ανάμεσα σε ικανοποίηση και ανάγκη, οπότε δε θα το σταματούσα ακόμα και αν είχα μηδενικές προοπτικές να γίνει δεκτό. Ωστόσο δεν είναι κάτι το αρνητικό κανείς να θέλει την αποδοχή, και τελικά την έκδοση. Αυτός είναι ένας προφανής στόχος και νομίζω πως μόνο όσοι είναι σε πολύ μικρή ηλικία δεν τον σκέφτονται. Όπως και ο καθένας έχω και εγώ τις ιδιαίτερες απόψεις μου για το γράψιμο, το δικό μου και των άλλων. Καμιά φορά σκέφτομαι οτι με διαβάζουν ευαίσθητοι άνθρωποι, και δε θέλω να τους προκαλέσω κάτι το αρνητικό. Απο την άλλη γράφω ψυχολογικά κείμενα, οπότε αν αξίζουν κάτι αυτό συμβαίνει λόγω της συνοχής της ιστορίας, και της λογικής της. Πιστεύω πάντως, όπως σημείωσα και πιο πάνω, οτι η εποχή ευνοεί σιγά σιγά και πιο σκοτεινές λογοτεχνίες. Είναι το κλίμα τέτοιο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Aurora Posted April 30, 2011 Share Posted April 30, 2011 Αλοίμομο, δεν είπα ότι είναι αρνητικό να θέλεις την αποδοχή. Εννούσα πως είναι άλλο το αποτελέσμα της συγγραφής να είναι η έκδοση και άλλο το αποτέλεσμα της επιθυμίας για έκδοση να είναι η συγγραφή. Χωρίς να κατακρίνω κάτι, ανέφερα απλώς πως είναι διαφορετικές καταστάσεις. Κατά τα αλλά, είπα παραπάνω τη γνώμη μου για το θέμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted April 30, 2011 Share Posted April 30, 2011 Τα όρια υπάρχουν για τους ''κακούς'' συγγραφείς. Αν γράφεις βίαια και αποτρόπαια πράγματα και δεν το κάνεις καλά, το αποτέλεσμα είναι φρικτό. Αν το κάνεις καλά, δεν υπάρχει πρόβλημα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted April 30, 2011 Author Share Posted April 30, 2011 Αν κανείς μετακινηθεί πέρα απο το κοινότυπο του πράγματος, δεν ισχύει αυτό που λες. Φυσικά αν κανείς γράφει "άσκημα" (κάτι σε ένα βαθμό υποκειμενικό) τότε το κείμενο δε θα κάνει θετική εντύπωση, είτε κινείται σε όρια είτε όχι. Ωστόσο μπορεί κανείς να γράφει καλά και να παρουσιάζει κάτι που δεν είναι της αρεσκείας του εκδότη. Μου έχει συμβεί να πάρω ακριβώς μια απάντηση που δείχνει αυτό, πως δηλαδή το έργο μου ήταν "καλογραμμένο" αλλά η θεματολογία δεν άρεσε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted May 1, 2011 Share Posted May 1, 2011 (edited) Θα συμφωνησω σε γενικες γραμμες με αυτο που ειπανε οι περισσοτεροι.Οτι δεν υπαρχουνε γενικα ορια παρα προσωπικα.Ετσι ο εκδοτης μπορει να μην δεχτει ενα κειμενο γιατι ειναι υπερβολικα ***,οπου *** βαλτε ο,τι θελετε.Αυτο σημαινει οτι ειτε προσωπικα,σαν ατομο,τον χαλαει ειτε οτι κρινει πως το αναγνωστικο κοινο στο οποιο απευθυνεται κατα κυριο λογο ο οικος του δεν θα το αποδεχτει αρκετα(δηλαδη θα εχει ελαχιστους αναγνωστες και η πλειονοτητα του κοινου θα σχηματισει λαθος-"κακη"-εικονα για τον οικο του).Παντα βεβαια μπορεις να απευθυνθεις σε διαφορετικο εκδοτη κι αν στερεψουν οι εκδοτες και εισαι βεβαιος οτι υπαρχει κοινο που θα αποδεχτει την υπερβαση σου μπορεις να δοκιμασεις να το εκδοσεις ο ιδιος.Φυσικα παντα μιλαμε για κατι με ενα καποιο επιπεδο ποιοτητας,αν ειναι χαμηλης ποιοτητας-οπως εχει ειπωθει εδω κατ'επαναληψη- δεν εχει σημασια αν υπερβαινει η οχι τα ορια. Και βεβαια μπορει καποιος να γραψει οτιδηποτε αν δεν τον ενδιαφερει η δημοσιευση.Μπορει να γραψει κατι που το γουσταρει προσωπικα αλλα ξερει οτι δεν θα βρει απηχηση.Μπορει να γραψει κατι πραγματικα καλο η χρησιμο(πχ περα απο λογοτεχνια,ενα δοκιμιο,ενα επιστημονικο αρθρο...) και να το κρατησει για τον εαυτο του για δικους του λογους.Τετοια παραδειγματα εχουμε αρκετα, απο Σαλιντζερ μεχρι Νευτωνα. Edited May 1, 2011 by heiron Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
oimoderatorseinaifasistes Posted October 11, 2023 Share Posted October 11, 2023 On 4/28/2011 at 12:09 PM, Kafka said: Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν πρέπει κανείς να έχει όρια σε αυτά που γράφει, και συγκεκριμένα το σκέφτηκα με αφορμή κάποια κείμενα τρόμου που δημιούργησα. Απο αυτά δεν έχω ανεβάσει κάποιο στο Sff, ενώ το πλησιέστερο σε εκείνα είναι το κείμενό μου Το σκοτάδι (αυτό υπάρχει στο Sff). Αναφέρομαι σε έργα στα οποία ο κύριος χαρακτήρας, ή το νόημα του κειμένου, είναι φανερά κάτι το νοσηρό. Μάλιστα μπορεί ακόμα και να υποστηρίζει ανοικτά τη βιαιότητα, το μίσος, το φόνο. Καλύτερα να μη διαβάσεις τότε τις ιστορίες μου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
oimoderatorseinaifasistes Posted October 11, 2023 Share Posted October 11, 2023 ΥΣ - τρόμος είναι. Τρόμος. Φυσικά και δεν πρέπει να έχει όρια. Δε θα σου μείνει ένα απλό θρίλερ, μετά από χρόνια, όμως τη Λάμψη του King ή τις ιστορίες του Πόε και του Λαβκραφτ, ναι, αυτες θα τις θυμάσαι, για πάντα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.