aScannerDarkly Posted April 28, 2011 Share Posted April 28, 2011 (edited) Η εισαγωγή σας: Έπιασε ένα σπασμένο κομμάτι καθρέφτη και κοιτάχτηκε. Έστρωσε λίγο τα μαλλιά της με τα χέρια, προσπάθησε να καλύψει όπως-όπως τους μαύρους κύκλους γύρω από τα μάτια της. Πρέπει να βγω, να πάω κάπου, σκέφτηκε. Δε θα άντεχε να έμενε άλλο στο κρεβάτι, να νιώθει το ταβάνι να χαμηλώνει απειλητικά από πάνω της, έτοιμο να την πλακώσει μαζί με όλους τους φανερούς κι όλους τους μύχιους, κρυμμένους, άγνωστους μερικές φορές ακόμα και στην ίδια, φόβους της. Αίμα έτρεχε από τα χέρια της, γράφοντας έναν κόκκινο ιστό στις παλάμες της, το δέρμα σκισμένο εκεί όπου έσφιγγε ασυναίσθητα το κοφτερό τζάμι, μα ούτε που ένιωθε πόνο, ούτε τσούξιμο, ούτε κάψιμο, μόνο λες κι η ίδια της η ψυχή έφευγε από το σώμα της μαζί με το καυτό υγρό που έφευγε από τη σχισμένη της σάρκα. Σκουπίστηκε στο πρόσωπό της. Κοιτάχτηκε και χαμογέλασε. Πιο ωραία έτσι. Έχωσε ένα χάπι στο στόμα της, το κατάπιε ξερά, χωρίς νερό, χωρίς τίποτα, κι έριξε μια ματιά έξω. Ο αέρας είχε σηκώσει τη στάχτη σε σύννεφα και, μέσα τους, σέρνονταν από δω κι από κει, σαν φαντάσματα, οι Σιωπηλοί. Αν δεν κάνω λάθος, έχετε μέχρι τις 5 Μαΐου, ας πούμε τα μεσάνυχτα. Θα έλεγα οι ιστορίες να μην ξεπερνούν τις 3000 λέξεις. Επειδή δεν έχω ξαναδιοργανώσει κάτι, αν κάνω καμιά σαχλαμάρα, διορθώστε με. Εδιτ: Ήδη την έκανα... Φυσικά και εννοώ DJDB! Edited April 30, 2011 by aScannerDarkly Topic title fixed Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DJDB Posted April 28, 2011 Share Posted April 28, 2011 (edited) Ωραία εισαγωγή, αφήνει πολλά περιθώρια. Καλή μας επιτυχία λοιπόν Howard . Edited April 28, 2011 by DJDB Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted April 28, 2011 Share Posted April 28, 2011 Αυτό τον αγώνα θα τον παρακολουθήσω σίγουρα. Δύο οι λόγοι: 1) Έχουμε δύο καινούργιους που θα παλέψουν. 2) Η εισαγωγή του aScannerDarkly, που είναι, κατά τη γνώμη μου, φοβερή. Ό,τι θες μπορείς να γράψεις μετά απ' αυτό! Καλή έμπνευση, παιδιά! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Howard Crease Posted April 28, 2011 Share Posted April 28, 2011 Καλή επιτυχία και σε εσένα DJ ;) Άννα, ελπίζω να μην σε απογοητεύσουμε! Και έχεις δίκιο για την τρομερή εισαγωγή! Πολλά ευχαριστώ στον κύριο Σκάννερ! Έφυγα προς κατάστρωση καταχθόνιων πλάνων Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Howard Crease Posted April 28, 2011 Share Posted April 28, 2011 Για να ρωτήσω κάτι: τα τελικά κείμενα θα τα ανεβάσουμε σε αυτό το τόπικ, σωστά; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted April 28, 2011 Author Share Posted April 28, 2011 Συνήθως έτσι γίνεται. Αν κι εγώ το βρίσκω πιο πρακτικό να τα βάλεις στη βιβλιοθήκη με σύνδεσμο εδώ. Φαντάζομαι βέβαια πως, αν θες, το βάζεις μετά στη βιβλιοθήκη. Εκτός αν σας πουν κάτι άλλο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Howard Crease Posted April 28, 2011 Share Posted April 28, 2011 Τέλεια. Ευχαριστώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DJDB Posted April 29, 2011 Share Posted April 29, 2011 Είμαι μισό κλικ πριν ανεβάσω το δικό μου. Κάνω μερικά τελευταία edits κι έρχεται μέσα στα επόμενα 24ωρα. Παρακαλώ ετοιμάστε τις κάλπες, τους φακέλους και τα ψηφοδέλτια (και μην βάζετε ζαμπόν μέσα ). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted April 29, 2011 Share Posted April 29, 2011 (edited) Ετσι για να ανέβει το σασπένς λίγο, τι ιστορίες ετοιμάζετε; Σε ποιο είδος θα κινηθεί ο καθένας; Edited April 29, 2011 by Drake Ramore Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted April 29, 2011 Share Posted April 29, 2011 Πολύ ωραία εισαγωγή θα διαβάσω και εγώ μάλλον! Αντε καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Howard Crease Posted April 29, 2011 Share Posted April 29, 2011 Eίδος ε; Μού βάζεις δύσκολα... Ας το πούμε μια ιστορία απάτης! Δεν θα την έλεγα τρόμου, έχει ελάχιστα, αν όχι καθόλου, στοιχεία.. Προς φάντασυ οδεύει Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DJDB Posted April 29, 2011 Share Posted April 29, 2011 Η δική μου ιδέα μου ήρθε κατευθείαν, με το που διάβασα την εισαγωγή του σκανερ. Μπορώ να πω ότι γράφτηκε και μονομιάς, τουλάχιστον το βασικό κείμενο (χωρίς τα edits). Ειλικρινά δεν ξέρω όμως αν είναι ιστορία που... "επιθυμεί" να διαγωνιστεί. Όχι από άποψη ποιότητας κτλ. Απλώς, την έγραψα σαν να γράφω για εμένα, σαν να μην απευθύνεται σε κάποιον διαγωνισμό. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό, θα δείξει . Κάτι σαν επιστημονική φαντασία είναι το δικό μου, από μια πιο "ποιητική" άποψη ίσως. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Howard Crease Posted April 29, 2011 Share Posted April 29, 2011 Mα πάντα ΓΙΑ ΣΕΝΑ πρέπει να γράφεις, έτσι κι αλλιώς ;) Ώστε "ποιητική" ε; Πάει, θα τούς συγκινήσεις όλους και θα τον.... εχμμ... θα χάσω Anyway, εγώ όσο έγραψα χθες, έγραψα. Τώρα, αν δεν τελειώσω το βιβλίο μου, δεν θα ασχοληθώ με το "όπλο" μου απόψε. Αύριο πρωί με την αυγούλα, και ελπίζω Κυριακή μεσάνυχτα να είναι έτοιμο! Αλλιώς, αν περιμένω να δουλέψω μέσα στη βδομάδα, που θα έχω και σχολείο... άντε γεια. Έφυγα τώρα, έφυγα για δουλειά! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DJDB Posted April 29, 2011 Share Posted April 29, 2011 (edited) Λοιπόν, εγώ είμαι έτοιμος . Το όνομα της ιστορίας είναι "Εκείνοι... Εκείνη..." και το μέγεθος της 2000 λέξεις + 10. Μπορείτε να το διαβάσετε παρακάτω ή να το κατεβάσετε σε [ODT]. Τα αρχεία αυτά τα έχω ανεβάσει στο Dropbox, το οποίο δίνει 2GB αποθηκευτικό χώρο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν virtual σκληρός δίσκος. Μέσα από [ΕΔΩ], δίνονται 250MB επιπρόσθετα. Επίσης, για την προβολή του ODT, θα πρότεινα να χρησιμοποιηθεί το LibreOffice, μια "ανοικτού" κώδικα και δωρεάν σουίτα εφαρμογών γραφείου, άξιο αντικαταστάτη του "κλειδαμπαρωμένου" MS Office. Και όπως πάντα, το κείμενο είναι διαθέσιμο υπό άδεια Creative Commons [Αναφορά προέλευσης - Παρόμοια Διανομή 3.0 Ελλάδα (CC BY-SA 3.0)]. Ευχαριστώ όσους διαβάσουν την ιστορία μου και φυσικά όσους την επιλέξουν για νικήτρια του διαγωνισμού. Καλή επιτυχία και στον συνονόματο Χρήστο . ---------------------------------------- ----------------------------------------- ---------------------------------------- DJDB Εκείνοι... εκείνη... Έπιασε ένα σπασμένο κομμάτι καθρέφτη και κοιτάχτηκε. Έστρωσε λίγο τα μαλλιά της με τα χέρια, προσπάθησε να καλύψει όπως-όπως τους μαύρους κύκλους γύρω από τα μάτια της. «Πρέπει να βγω, να πάω κάπου», σκέφτηκε. Δε θα άντεχε να έμενε άλλο στο κρεβάτι, να νιώθει το ταβάνι να χαμηλώνει απειλητικά από πάνω της, έτοιμο να την πλακώσει μαζί με όλους τους φανερούς κι όλους τους μύχιους, κρυμμένους, άγνωστους μερικές φορές ακόμα και στην ίδια, φόβους της. Αίμα έτρεχε από τα χέρια της, γράφοντας έναν κόκκινο ιστό στις παλάμες της, το δέρμα σκισμένο εκεί όπου έσφιγγε ασυναίσθητα το κοφτερό τζάμι, μα ούτε που ένιωθε πόνο, ούτε τσούξιμο, ούτε κάψιμο, μόνο λες κι η ίδια της η ψυχή έφευγε από το σώμα της μαζί με το καυτό υγρό που έφευγε από τη σχισμένη της σάρκα. Σκουπίστηκε στο πρόσωπό της. Κοιτάχτηκε και χαμογέλασε. Πιο ωραία έτσι. Έχωσε ένα χάπι στο στόμα της, το κατάπιε ξερά, χωρίς νερό, χωρίς τίποτα, κι έριξε μια ματιά έξω. Ο αέρας είχε σηκώσει τη στάχτη σε σύννεφα και, μέσα τους, σέρνονταν από δω κι από κει, σαν φαντάσματα, οι Σιωπηλοί. Δεν ήθελε να ζήσει τα ίδια συναισθήματα και τον ίδιο πόνο για ακόμη μια φορά. Επιθυμούσε όσο τίποτα άλλο να φύγει, να δραπετεύσει. Κάπου μακρυά. Κάπου μαγικά. Ίσως ακόμη και έξω από το σώμα της. Το σώμα της άλλωστε ήταν αυτό που μετέδιδε στην ψυχή τον πόνο κάθε φορά που εκείνοι αποφάσιζαν πως είχε έρθει και πάλι η ώρα. Η ώρα για ένα ταξίδι διαφορετικό, μοναδικό. Ένα ταξίδι που μπορούσε πλέον να βιώσει μόνο αυτή. Μια διαδρομή που ακολουθούσε παρά τη θέληση της. Μια διαδρομή ζωής. Βίαιη και τρομακτική συνάμα. Είχε αποφασίσει πως αυτήν την φορά δεν θα τα κατάφερναν. Είχε βρει τον τρόπο. Ήταν το κουτί με τα χάπια. Ήταν το μέσο που θα της επέτρεπε να ξεφύγει από το σώμα της. Τρία, τέσσερα, πέντε. Είχε χάσει το μέτρημα. Είχε ξεχάσει πόσα χάπια είχε πάρει. Δεν υπήρχε καμία σημασία σε αυτό άλλωστε. Ο οργανισμός της, τόσο μολυσμένος, θα τους ήταν άχρηστος. Πόσο μάλλον, αν ήταν νεκρός. Έσκυψε το κεφάλι και κοίταξε προς τα κάτω. Το πάτωμα είχε γεμίσει μουσικούς δίσκους. Κάθε φορά που εκείνοι έκαναν την εμφάνιση τους, εκείνη έψαχνε έναν συγκεκριμένο δίσκο. Έναν δίσκο με μουσική σόλο πιάνο. Εκείνου του καλλιτέχνη με το περίεργο όνομα. Creard Asehow έγραφε στο εξώφυλλο. Υπέροχη μουσική. Μια μουσική που δέσποζε εδώ και ώρες μέσα στο μικρό δωμάτιο. Και οι δίσκοι στο πάτωμα. Και τα τζάμια. Τα τζάμια είχαν γεμίσει και αυτά το πάτωμα του δωματίου της. Ένας σπασμένος καθρέφτης διαιρεμένος σε μικρά και μεγάλα κομμάτια, δημιουργημένα στην τύχη. Μέσα στην μοναξιά, την απόγνωση και τον φόβο, επιθυμούσε παρέα και προστασία. Το μοναχικό είδωλο που έβλεπε μέσα από τον μεγάλο, σκονισμένο καθρέφτη του δωματίου δεν της αρκούσε. Ήθελε περισσότερα. Πολλά είδωλα τώρα. Είδωλα του προσώπου της στο πάτωμα. Και η Κασσάνδρα σκυμμένη από πάνω. Με την μουσική από πιάνο και τα είδωλα στα σπασμένα τζάμια του καθρέφτη να της κάνουν παρέα. Και να της προσφέρουν συντροφιά δίχως να ζητούν ανταλλάγματα. Ενώ εκείνοι.. Η φωτιά είχε κατακάψει και πάλι το αγρόκτημα. Δεν είχαν μείνει άλλωστε και πολλά. Ακόμη και το παλιό δεντρόσπιτο της, χωμένο κάπου στα γέρικα κλαριά αυτού του παλιού και τεράστιου δέντρο, που έδειχνε να καλύπτει ένα μεγάλο κομμάτι του μελαγχολικού ουρανού. Ήταν από τα τελευταία πράγματα που την κρατούσαν ζωντανή. Σε αυτό το ξύλινο σπιτάκι είχε περάσει σχεδόν ολόκληρη την παιδική της ηλικία. Κάηκε και αυτό, σε κάποια προηγούμενη επίσκεψη τους. Τα σπαρτά που αναπτύσσονταν ανεξέλεγκτα στο χωράφι, μιας και όσοι ασχολούνταν με την καλλιέργεια αυτών είχαν φύγει μακρυά, έδιναν κάθε φορά τη θέση τους σε ορισμένα περίτεχνα σχήματα. Κάποιες δημιουργίες που δεν είχε καταλάβει ποτέ τι σημαίνουν. Δημιουργίες της φωτιάς. Δημιουργίες εκείνων. Τόσο σιωπηλές όσο και απόκρυφες. Προμηνύματα ενός ανεπιθύμητου ερχομού. Οι τελευταίοι μήνες είχαν περάσει βασανιστικά. Η Κασσάνδρα, κλεισμένη στο δωμάτιο της, είχε μείνει να κοιτάζει το κιτρινωπό ταβάνι, περιμένοντας εκείνους. Άλλη μια επίσκεψη τους. Δεν είχε άλλωστε καμία διάθεση για να κάνει κάτι διαφορετικό ή να πάει σε κάποιο άλλο μέρος. Το μοναχικό σπίτι αντικατόπτριζε τέλεια την μοναχική ψυχή της. Κι αν το παλιό, πετρόχτιστο οικοδόμημα γινόταν κάθε λίγο και λιγάκι έρμαιο του αέρα, η ψυχή της ακολουθούσε της επιθυμίες του σώματος και γινόταν με τη σειρά της έρμαιο στις επιθυμίες αυτών. Των Σιωπηλών. Αυτών που δεν τις μιλούσαν ποτέ. Παρά μόνο την κοιτούσαν επίμονα και σιωπηλά, όσο αυτή πονούσε. Ήθελε να φύγει από εκεί. Έπρεπε να φύγει από εκεί. Ζαλισμένη, πεσμένη στο πάτωμα, κοίταξε ξανά το πρόσωπο της σε ένα μεγάλο κομμάτι τζάμι, από αυτά που είχαν πέσει χάμω. Τα μάτια της είχαν αρχίσει να γίνονται πιο κόκκινα από ποτέ ενώ γύρω τους σχηματιζόταν επίμονα μια μαύρη σκιά. Τίναξε τα ίσια, μακριά της μαλλιά προς τα πίσω. Έξω, τα σκοτεινά σύννεφα γίνονταν ολοένα και πιο πυκνά. Και αυτοί εκεί. Σιωπηλοί, να περιμένουν την κατάλληλη στιγμή. Μια άσχημη στιγμή. Σκέφτηκε για λίγο να αρχίσει να τρέχει. Καταλάβαινε όμως πως μια προσπάθεια για δραπέτευση ήταν πια μάταιη. Ήταν κάτι που θα έπρεπε να είχε αποτολμήσει εδώ και πολύ καιρό. Τώρα ήταν αργά. Ίσως και πάντα να ήταν αργά. Δεν θα κατάφερνε με τίποτα να ξεφύγει από εκείνους. Θα μπορούσαν να την βρουν οπουδήποτε και δεν υπήρχε κανένας για να την βοηθήσει. Δεν είχε απομείνει πια ούτε ένας κάτοικος σε αυτό το παλιό, ερειπωμένο και απομακρυσμένο ορεινό χωριό. Είχαν φύγει όλοι μακριά. Είχαν χαθεί. Η κατάρα που είχε έρθει από τον ουρανό τους έκανε να φύγουν, κυνηγώντας μια άγνωστη και προδιαγεγραμμένη μοίρα. Μόνο η Κασσάνδρα, σαν άλλος μοναχικός φάρος, έμεινε να φυλάει τις παιδικές της αναμνήσεις από αυτό το ορεινό χωριό. Αναμνήσεις που δεν ήθελε να αφήσει πίσω της. Για κανέναν. Αν κάποιος της κατέστρεφε τις αναμνήσεις καλύτερα να κατέστρεφε και την ίδια μαζί. Έμεινε πίσω. Πίστεψε πως θα τα καταφέρει. Γνώριζε πως απομένουν στιγμές μέχρι να ξεκινήσει και πάλι ο εφιάλτης. Κοίταξε τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες που είχε κολλήσει πρόχειρα πάνω στην λουλουδιαστή ταπετσαρία του τοίχου. Στο κέντρο, μια φωτογραφία μαζί με τον πατέρα και την μάνα, λίγα χρόνια πριν αρχίσουν όλα. Την είχε κολλήσει εκεί φοβούμενη πως μπορεί να έρθει η μέρα που θα ξεχάσει τα πρόσωπα τους. Λίγο πιο δίπλα, μια δική της. Μόνη. Χαμογελούσε τότε. Χαμογελούσε αληθινά. Είχε ξεχάσει πια πως είναι να χαμογελάς. Είχε ξεχάσει άλλωστε και άλλα πράγματα, όπως την ένταση που έχουν κάποια χρώματα. Το κόκκινο, το κίτρινο, το πράσινο. Η ζωή της είχε βαφτεί με διάφορες αποχρώσεις του γκρι. Όπως και το χαμόγελο της. Το δικό τους γκρι έβαψε την ζωή της. Και το πιάνο. Μουσική μελαγχολική. Το μόνο που ακουγόταν μέσα στην απόλυτη ησυχία. Περίεργο χρώμα. Η κάπνα είχε αρχίσει να μπαίνει από το δωμάτιο, ερεθίζοντας ακόμη περισσότερο τα πρησμένα μάτια της. Αυτό όμως που την ενοχλούσε τώρα ήταν η μυρωδιά της φωτιάς που έσβηνε αργά και βασανιστικά. Μια μυρωδιά που γινόταν ολοένα και πιο έντονη και που της θύμιζε πως αυτοί, οι Σιωπηλοί, ήταν κοντά. Ήταν τόσο κοντά που μπορούσε να τους νοιώσει. Ακόμη και να τους δει. Τα λευκά, μαύρα και γκρι σύννεφα καπνού που είχαν καλύψει τον ουρανό δεν τους κάλυπταν. Τους έκαναν να ξεχωρίζουν. Δεν είχαν λόγο να καλύψουν την παρουσία τους άλλωστε. Γκρι. Στο μυαλό της ήρθαν και πάλι εκείνοι. Με εκείνα τα μεγάλα, μαύρα μάτια. Εκείνα τα μάτια που την είχαν στοιχειώσει και που τα έβλεπε μπροστά της όποτε έκλεινε τα δικά της. Η εικόνα τους είχε μετατραπεί σε εφιάλτη που γινόταν πιο έντονος και αληθινός τα βράδια. Εκείνες τις νυχτερινές ώρες που προσπαθούσε να κοιμηθεί και σπάνια τα κατάφερνε. Το μαύρο που έβλεπε κάθε που δοκίμαζε να κοιμηθεί μετασχηματιζόταν και έπαιρνε την μορφή εκείνων των ματιών. Εκείνων των μεγάλων, μαύρων ματιών.. Τα λεπτά κυλούσαν αργά. Σε αντίθεση με το αίμα της Κασσάνδρας που είχε πια βάψει το λευκό νυχτικό που φορούσε. Με βασανιστικό τρόπο όμως και τα δύο. Ο χρόνος την βασάνιζε με την αργοπορία του, την στιγμή που το αίμα που κυλούσε δεν έφερνε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Το να γλυτώσει δηλαδή από όλα αυτά. Η ζωή είχε συνεννοηθεί με τον θάνατο και έδειχνε να προσπαθεί να παίξει ένα ύπουλο και οδυνηρό παιχνίδι. Ένα παιχνίδι στο οποίο δεν θα έθετε τους κανόνες η Κασσάνδρα, αλλά οι Σιωπηλοί. Κι όμως, εκείνη πίστευε ακόμη πως θα τα καταφέρει .Ένοιωθε πως θα προλάβει. Εκείνη θα νικήσει και εκείνοι δεν θα πάρουν τίποτα. Η φύση είχε σωπάσει και η φωτιά είχε σταματήσει να κατακαίει τα σπαρτά. Είχε πετύχει πια τον στόχο της. Από τα σιτηρά που είχε κάψει και μέσα από τον καπνό, είχαν αρχίσει να κάνουν την εμφάνιση τους εκείνα τα περίεργα σχήματα. Σαν υπογραφές. Σαν να ήθελαν να δείξουν πως ήταν εδώ, πως πέρασαν. Σαν να ήθελαν να αφήσουν κάτι πίσω, σαν δώρο για το κακό που έμελλε να προκαλέσουν ξανά. Περίτεχνες δημιουργίες που θα άφηναν άφωνο κάθε καλλιτέχνη που θα τις έβλεπε. Μόνο η Κασσάνδρα είχε όμως αυτήν την τύχη. Κανένα άλλο ζευγάρι μάτια. Κανείς άλλος δεν είχε επιλέξει αυτό το μονοπάτι ζωής. Ήταν η τελευταία και το μέλλον της έδειχνε πιο αβέβαιο από ποτέ. Και η καινούργια τους δημιουργία, κάτι που έμοιαζε με το νούμερο 58. Ποτέ της δεν μπόρεσε να κατανοήσει τι σημαίνουν όλα αυτά. Ο πόνος κάλυπτε τις σκέψεις της. «Φύγε παιδί μου. Φύγε μακρυά. Όσο πιο μακρυά μπορείς». Έτσι της είχε πει τότε ο πατέρας. Εκείνη έμεινε. Πίστευε τότε πως ήταν δική της επιλογή. Η ψυχή της σμιλεύτηκε όμως με τα χρόνια στα θελήματα της σιωπής. Στα θελήματα εκείνων που η σιωπή τους ήταν τόσο δυνατή, ικανή να επιβληθεί παντού. Και όπου επιβαλλόταν, έφερνε αέναη σιωπή. Όπως αυτή που κάλυπτε τώρα ολόκληρο το χωριό. Και στο δωμάτιο μόνο η μουσική σόλο πιάνο ακουγόταν. Το παλιό πικάπ τα κατάφερνε, αλλά.. ..ο δίσκος έφτασε στο τέλος του. Η Κασσάνδρα σήκωσε την βελόνα και τον έβαλε να παίξει και πάλι. Από την αρχή. Ήταν ο αγαπημένος της δίσκος, δώρο από τον πατέρα, κάποια ευτυχισμένα Χριστούγεννα. Η μουσική έδινε ζωή στο δωμάτιο και έδειχνε να κρατάει τους Σιωπηλούς μακρυά. Μισούσαν την μουσική. Ήθελαν παντού να επικρατεί σιωπή. Τα ανέκφραστα, γκρίζα πρόσωπα τους δεν έδειχναν να χαίρονται όταν ακουγόταν μουσική. Η Κασσάνδρα έβλεπε το τέλος να πλησιάζει και δεν ήθελε να τους τη χαρίσει αυτήν την φορά. Δεν θα υπάρξει επόμενη άλλωστε. Αυτήν τη φορά θα γίνει με τους δικούς της όρους. Καθώς ο δίσκος ξεκινούσε από την αρχή, ένα παράξενο βουητό κάλυψε την μουσική. Η Κασσάνδρα γνώριζε αυτό το βουητό. Αποτελούσε απόδειξη του ότι είχαν ξεκινήσει να έρχονται πιο κοντά στο πετρόχτιστο σπίτι της. Πήγε προς το παράθυρο, το οποίο είχε τώρα αρχίσει να δονείται. Μια ανεπαίσθητη δόνηση, ικανή όμως να το σπάσει. Καθώς αυξάνονταν η ένταση της δόνησης και του βουητού, η Κασσάνδρα άρχισε να φοβάται. Ήθελε να αντισταθεί. Ήξερε πως είναι δύσκολο. Ζαλιζόταν. Έσπρωξε το σώμα της έξω από το παράθυρο και έπεσε στο χώμα. Σήκωσε το κεφάλι της. Κοίταξε τρομαγμένη προς τον ουρανό. Τον ουρανό που έμοιαζε τώρα να είναι πολύ κοντά. Θα μπορούσε κάποιος να πιστέψει πως μπορεί να τον αγγίξει. Και μετά, η απόλυτη ησυχία. Από το σπασμένο παράθυρο του δωματίου της ακούστηκε και πάλι η μουσική σόλο πιάνο που σε όλο αυτό το διάστημα συνέχισε να παίζει κανονικά. Η Κασσάνδρα ήταν στο έδαφος, μισολιπόθυμη. Το λευκό της νυχτικό είχε γεμίσει αίματα και χώμα. Κόκκινες και καφέ αποχρώσεις. Με όση δύναμη της είχε απομείνει, άρχισε να ζωγραφίζει ένα χαμόγελο στην άκρη των χειλιών της. Μέσα της, γελούσε ειρωνικά. Πιο δυνατά από όσο έδειχνε το ταλαιπωρημένο πρόσωπο της. Τα καστανά της μαλλιά είχαν ξαπλώσει στο χώμα. Μερικές δυνατές ριπές ανέμου άρχισαν να τα ανεμίζουν πέρα - δώθε. Ένα εκτυφλωτικό φως έπεσε πάνω στα μάτια της, κάνοντας την να τα κλείσει. Το μαύρο που έβλεπε τώρα μπροστά της δεν της έφερνε στο νου εκείνα τα μαύρα και τρομακτικά μάτια. Δεν ήταν καν μαύρο. Ήταν γαλάζιο. Ήταν το χρώμα της ηρεμίας, το χρώμα που την άφηνε να ονειρευτεί η μουσική που ακουγόταν μέσα από το δωμάτιο. «Φεύγω. Φεύγω μακρυά», είπε και χαμογέλασε. Και μετά.. Ανέκφραστη. Εκείνοι ήταν τώρα δίπλα της. Σιωπηλοί όπως πάντα. Με το ανέκφραστο βλέμμα που είχαν πάντα. Ήξεραν. Δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά όμως. Έπρεπε να τελειώσουν αυτό που είχαν ξεκινήσει πριν από χρόνια. Το σώμα της Κασσάνδρας άρχισε να ανυψώνεται στον ουρανό. Το ίδιο και η ψυχή της. Αν μπορούσε να γελάσει... Αν μπορούσε... --------------------- -------------------- --------------------- Edited May 2, 2011 by DJDB Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted April 30, 2011 Share Posted April 30, 2011 DJDB καλημερα και καλη επιτυχια για αρχη, επειδη δεν ξεκαθαριστηκε νωριτερα, ενας απο τους ορους του διαγωνισμου ειναι «οι εξηγήσεις μετα την ολοκλήρωση του διαγωνισμου». Αν μπορείς, σβήσε το απόιλερ για την ώρα και ανέβασε το ξανα στο τέλος. Καλή συνέχεια :-) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Featured Comment Howard Crease Posted April 30, 2011 Featured Comment Share Posted April 30, 2011 Kαλημέρα παιδιά. Είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω πως είναι έτοιμο και το δικό μου κείμενο! Μπορείτε να το βρείτε εδώ Ευχαριστώ προκαταβολικά για τον χρόνο σας! Καλή μας επιτυχία, DJDB Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DJDB Posted April 30, 2011 Share Posted April 30, 2011 (edited) Α, δεν το γνώριζα. Αφαιρέθηκε, ευχαριστώ . Edited April 30, 2011 by DJDB Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted April 30, 2011 Author Share Posted April 30, 2011 Αυτός πρέπει να είναι ο γρηγορότερος συνδυασμός συμμετοχών όλων των εποχών. Θα ανοίξω λοιπόν την κάλπη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Howard Crease Posted April 30, 2011 Share Posted April 30, 2011 Ένσταση κύριε αρμόδιε! Θέλω να είναι ολόκληρο το όνομα μου στην κάλπη, παρακαλώ. (σοβαρά) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted April 30, 2011 Author Share Posted April 30, 2011 Καλά, αλλά αν μας την πέσει το ΕΣΡ, θα σε δώσω στεγνά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted April 30, 2011 Share Posted April 30, 2011 (edited) Και οι δύο ιστορίες δείχνουν οτι οι συγγραφείς τους μπορούν να χειριστούν καλά τον γραπτό λόγο. Ο καθένας βέβαια ακολουθησε διαφορετικό δρόμο σε σχεση με την εισαγωγή του Σκάννερ. Πιο εσωστρεφές και ψυχαναλυτικό του DJDB,πιο περπετειώδες και γρήγορο του Howard Crease. Κάποια λάθη δεν έλειψαν και απο τους δύο σας, όμως σε γενικές γραμμές ήταν ένας πολύ καλός διαγωνισμός πρωτοεμφανιζόμενων. Η δική μου ψηφος θα πέσει στον Howard Crease τελικά. Το διηγημα του ήταν πιο συγκροτημένο, με σωστή αλληλουχία σκηνων, ζωντανούς διαλόγους και ξεκούραστο. DJDB καλή προσπάθεια, αλλά η μεταπήδηση σκέψεων της πρωταγωνίστριας σαν ακρίδα σε οίστρο , σε συνδυασμό με την παντελή έλλειψη κάποιας στοιχειώδους πλοκής δεν με άφησε να απολαύσω την ιστορία σου. Συνεχίστε την καλή δουλεια και οι δύο! Edited April 30, 2011 by Drake Ramore Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted April 30, 2011 Share Posted April 30, 2011 Ρουμπίνια και Διαμάντια Αυτή η ιστορία με κράτησε σε ενδιαφέρον. Συμπάθησα τους Σιωπηλούς. Μου άρεσε που η Σιφ τους καταλάβαινε και δεν τους φοβόταν ή σιχαινόταν, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων νιώθουν οι άνθρωποι για οτιδήποτε είναι διαφορετικό. Η αγαπημένη μου φράση από το διήγημα είναι αυτή: " Ένιωθε σα Σιωπηλός παγιδευμένος σε μια έρημο όπου ο ήλιος δεν βασίλευε, και τα κοσμήματα ήταν απλοί θρύλοι." Πραγματικά πολύ καλό. Θέλω να προσθέσω, ότι το τέλος δεν ήταν βεβιασμένα κακό, όπως κάποιες φορές βλέπω. Κακό/θλιβερό, για να συγκινήσουμε εύκολα. Όχι, ήρθε φυσικά, όσο φυσικά γινόταν. Συγχαρητήρια για αυτό. Εκείνοι... εκείνη (Πολύ κακός τίτλος, κατά τη γνώμη μου). Το κείμενο δεν ήταν άσχημο, αλλά δεν ήταν και ιστορία. Δεν μας εξήγησες τίποτα για τους Σιωπηλούς, ποιοι ήταν, τι ήθελαν. Δεν κατάλαβα κάτι, πέρα από το ότι άκουγες μουσική όταν το έγραψες, και πως άφησες τα συναισθήματά σου εκείνη την ώρα να ορίσουν τη σκέψη σου. Αυτό όμως, καθώς το διάβαζα, μου δημιούργησε μια άσχημη αίσθηση, ότι δεν θέλησες να επικοινωνήσεις μαζί μου, αλλά μόνο να μου αφήσεις μια χαραμάδα στην πόρτα του δωματίου σου, να σε παρακολουθήσω στη μοναξιά σου. Ευχαριστούμε για έναν ακόμη αγώνα λογοτεχνίας. Ψηφίζω, σαν γνήσια γυναίκα, ρουμπίνια και διαμάντια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheSea IsBurned Posted April 30, 2011 Share Posted April 30, 2011 Λοιπόν, λοιπόν. Πολύ καλά και τα δύο. Για του Howard Crease έχω να πω ότι μου άρεσε η πλοκή αλλά είχε κάποια σεναριακά κενά που θα έβρισκες αν το ξαναδιάβαζες. Για παράδειγμα, ο λόγος για τον οποίο ο Διοικητής έκαψε το χωριό του δε μου φαίνεται επαρκής. Δε θα μπορούσε για παράδειγμα να απαγάγει έναν από τους σιωπηλούς μέσα στη νύχτα; Επίσης - οι σιωπηλοί δεν υποτίθεται ότι δεν μπορούν να μιλήσουν; Αλλιώς πού κολλάει η σιωπή τους; Κι αν δεν μπορούσαν να μιλήσουν, πώς θα του έλεγαν πού είναι η πόλη τους; Οι τελευταίες τρεις γραμμές έχουν μια άγρια ομορφιά. Γράφεις πολύ καλά αν και είναι λίγο ασαφές σε κάποια σημεία. Νομίζω ότι δεν ήταν το καλύτερο που έχω διαβάσει από εσένα αλλά ήταν πολύ καλά. Στρωτή πλοκή, εξαιρετικό το τέλος. Ο τίτλος ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ. Δεν είναι ότι είναι άσχημος, απλά σκέψου να πρέπει να το πεις σε κάποιον προφορικά Μου άρεσε όμως πάρα πολύ. Είχε μια εσωστρέφεια, μια μουσικότητα, ήταν αλλόκοτα προσωπικό. Παρόλο που - κατά βάση - και οι δυο ιστορίες περιγράφουν τις τελευταίες στιγμές ενός κοριτσιού - η δική σου είχε μια ποιητικότητα που με άφησε να σκέφτομαι στο τέλος. Όταν αρχίζω να σκέφτομαι με γουρλωμένο μάτι σημαίνει ότι κάτι με έχει αγγίξει Η παράγραφος "γνώριζε πως απομένουν στιγμές..." εώς "περίεργο χρώμα" ήταν πραγματικά πολύ όμορφη. Εκεί που λες πως το αίμα δεν έφερνε το επιθυμητό αποτέλεσμα, η επομένη φράση ("το να γλυτώσει δηλαδή απ' όλα αυτά") νομίζω πως είναι περιττή και το χαλάει λίγο. Μου άρεσε που οι σιωπηλοί σου ήταν σιωπηλοί και δεν αγαπούσαν τη μουσική και ήταν γκρiζωποί. Μου θύμισαν σύννεφα. Νομίζω πως τελικά είμαι με τον DJDB, πιθανότατα εξαιτίας αυτής της εσωστρέφειας του διηγήματός του. Απλά με τράβηξε περισσότερο, μου άρεσε η μουσική, η έλλειψη χρώματος και ελπίδας Βέβαια κι οι δυο συμμετοχές πολύ, πολύ καλές. DJDB, έχεις την ψήφο μου. Howard, δεν κρατάς κακία, ε;;; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted May 1, 2011 Share Posted May 1, 2011 (edited) Είχατε μια πολύ ωραία εισαγωγή, που την διαχειρίστηκε ο καθένας με αρκετά διαφορετικό τρόπο. Ο DJ πήγε σε πιο αφηρημένα μονοπάτια, με ωραία γραφή, ποιητική κατά στιγμές, που όμως της λείπει η συνοχή και το δέσιμο. Αφήνει απ΄έξω αρκετά θέματα, χωρίς κάποιες έστω υποτυπώδεις πληροφορίες που θα λειτουργούσαν σαν δόλωμα. Ο Howard το χειρίστηκε πιο περιπετειωδώς. Η ιστορία του είχε στοιχεία να σε κρατήσουν και κυλουσε πολύ καλά, αλλά κάπως απομακρυσμένη από το ύφος της εισαγωγής. Δεδομένης της εισαγωγής, περίμενα κάτι πιο ενδιάμεσο, η μια προσέγγιση ήταν αρκετά αφηρημένη κι η άλλη πιο γρήγορη και επεξηγηματική. Πάντως, καλές ιστορίες και οι δύο και μπράβο στους συνονόματους Ψηφίζω τον Howard. edit: Και οι δύο τίτλοι δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα. Αλλά το Ρουμπίνια και Διαμάντια, βρε συ....Το τραγούδι του Ρόκου μου θυμίζει, άλλαξέ το οπωσδήποτε! Edited May 1, 2011 by Stanley Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Howard Crease Posted May 1, 2011 Share Posted May 1, 2011 Xαχαχαχα, μου είναι εκ φύσεως αδύνατο να κρατήσω κακία Santi ;) Απλά, επειδή θέλω να απαντήσω στις απορίες σου, κράτα τες για όταν θα έχει ολοκληρωθεί ο διαγωνισμός, γιατί τώρα δεν μπορώ να κάνω επεξηγήσεις απ' ότι έχω καταλάβει Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Posted by Howard Crease,
Νικήτρια ιστορία στο Write off #58
Recommended by Φάντασμα
0 reactions
Go to this post
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.