Γράφοντας με περιορισμό λέξεων

[Nienor]

Απλά για μένα το συγκεκριμένο skill είναι πάρα πάρα πολύ βασικό. Πάντοτε υπάρχουν πάρα πολλές ανείπωτες λέξεις στο μυαλό του συγγραφέα. Για την ακρίβεια, εγώ θεωρώ γενικά πως η αναλογία που θα μπορούσε να σταθεί και να περιγράψει τον τρόπο που το βλέπω είναι σαν παγόβουνο, από το οποίο ο αναγνώστης τελικά βλέπει μόνο την κορυφή του. Τώρα, θεωρώ -και πάλι- πως αν ο συγγραφέας τα έχει κάνει καλά τότε ο αναγνώστης θα είναι σίγουρος πως κάτω από το νερό υπάρχει το υπόλοιπο στέρεο παγόβουνο. Δε θα το δει όπως ακριβώς είναι φυσικά, θα το δει μέσα από τη δική του αλλοίωση που θα προκαλέσει το νερό, όμως θα το δει γιατί θα είναι εκεί. Αν όχι, τότε η κορυφή θα μοιάζει απλά να ίπταται πάνω από το νερό ή να κολυμπά, κάτω από την επιφάνεια δεν θα υπάρχει τίποτα παρά μόνο νερό. Σαν εικόνα είναι εξίσου όμορφη ομολογουμένως, σα νόημα... εμένα με προβληματίζει. Δεν το θέλω ποτέ αυτό.

Edited June 25, 2011 by Nihilio

[Cassandra Gotha]

Κι εμένα μου αρέσει... ( edit ...το θέμα, γι' αυτό ας το συνεχίσουμε στο καινούργιο τόπικ). Πολύ ωραίο ποστ, Nienor.

 

edit Η γνώμη μου:

Η μεγαλύτερη (η δυσκολότερη, έστω) τέχνη είναι το να πεις κάτι με όσο το δυνατόν λιγότερες λέξεις. Όλες τους θα είναι διαλεγμένες με τη μεγαλύτερη προσοχή, καμία δεν θα μπορούσε να λείπει χωρίς να αλλάξει το αποτέλεσμα.

Όταν γράφουμε ελεύθερα, έχουμε την τάση να ξεχυλώνουμε το κείμενο. Ο περιορισμός λέξεων προσωπικά με βοήθησε στο να δουλεύω επικεντρωμένη σ' αυτό που πρέπει και να μην αφήνω το μυαλό μου να πετάει σε παράπλευρες σκέψεις. Δεν τα έχω καταφέρει ακόμη καλά, όμως κάνω προόδους πιστεύω. Τη θεωρώ πολύ καλή άσκηση.

 

Πολλές φορές, στα σχόλια που παίρνω εδώ, μου γίνεται κατανοητό ότι αυτό που ξεκίνησα να γράφω ήταν μεγάλο για το όριο των λέξεων. Όταν θεωρώ ότι είναι όντως έτσι, νιώθω ότι απέτυχα. Αν δεν μπορώ να γράψω ένα μικρό διήγημα που έχει αρχή, μέση, τέλος, και δεν αφήνει κενά στον αναγνώστη, τότε δεν έχω γράψει κάτι καλό.

Edited June 26, 2011 by Cassandra Gotha

[Cyrano]

Χμμ. Έχω αμφίθυμη στάση απέναντι στο ζήτημα. Ψυχολογικά, με καταπιέζει πολύ και μου αφαιρεί μεγάλο μέρος της απόλαυσης της συγγραφής. Τις φορές που αναγκάστηκα να το κάνω όμως (σε ένα μάθημα δημιουργικής γραφής) φάνηκε να λειτούργησε ανέλπιστα καλά, ωσάν το υποσυνείδητό μου ν' αναγκάστηκε να βρει λύσεις κι ισορροπίες, συχνά απρόσμενες, εκεί που η φλύαρη, ανέμελη ελευθερία μου τα έκανε (στα προσχέδια) θάλασσα. Είναι κάτι πάντως που με ενδιαφέρει να το ψάξω στην πράξη παραπάνω.

 

 

[DinoHajiyorgi]

Πρώτα, θυμάμαι την εποχή που έγραφα σενάρια για φίλους και μετά έπρεπε να καταθέτουμε αυτά τα σενάρια στο Κέντρο Κινηματογράφου για χρηματοδότηση. Η φόρμα απαιτούσε περίληψη της ταινίας, σε τρεις π.χ. σελίδες, και ανάλυση του θέματος πέντε σελίδες. Δεν θυμάμαι τα ακριβή μεγέθη, κάνω ένα παράδειγμα. Τραβούσα τα μαλλιά μου. Της αμερικάνικης σχολής εγώ, έλεγα «μα, μπορώ να δώσω την περίληψη σε μισή σελίδα, ανάλυση το πολύ σε μία!» Και αναγκαζόμουν, βρίζοντας μέσα μου, να γράφω κάτι σάλτσες, κάτι παπαριές, σαν λογίδρια πολιτικών από τα μπαλκόνια μιας άλλης εποχής, να γεμίζω και να φουσκώνω νοήματα, που περισσότερο σκότωναν το αποτέλεσμα κατά τη γνώμη μου.

 

Τα βρήκα βέβαια και μπαστούνια όταν συνεργάστηκα με στούντιο κινουμένων σχεδίων, για τηλεοπτική σειρά με επεισόδια των 21 λεπτών, που τόσες ή και λιγότερες έπρεπε να είναι οι σελίδες όλης της ιστορίας, με δράση και διάλογους. Πάντα ξέφευγα λίγο-πολύ, χτυπούσα τις 30 σελίδες, και χτυπιόμουν να κόβω και να ξανακόβω.

 

Επειδή για μένα το γράψιμο είναι και επαγγελματική υπόθεση, η πειθαρχεία (και αυτοπειθαρχεία) στο να περιορίζεις και να κατευθύνεις την δημιουργία σου σε απαιτούμενα όρια λέξεων είναι μεγάλη και χρήσιμη εκπαίδευση. Είναι σχολείο για τον έξω κόσμο και την πραγματικότητα.

 

Αυτό φυσικά δεν ισχύει για όλους. Οι περισσότεροι γράφουν για το κέφι τους, ή σαν “καλλιτέχνες” δεν αποδέχονται τον όποιον περιορισμό. Δική τους η απόφαση, ας κάνουν όπως τους ευχαριστεί.

 

Προσωπικά, άσχετα αν θα πουλήσω ή όχι ένα γραπτό μου, δεν είμαι του ξεχειλώματος, εκτός κι αν αφορά χρειαζούμενη πλοκή. Αλλιώς, λίγο με ενδιαφέρει η εκτενής κοσμοπλασία που αρέσει σε άλλους, ή τι φοράει ο κάθε ένας χαρακτήρας, ή πως στάζει η βροχή από τον γείσο του καπέλου κάποιου.

[Tiessa]

Δύσκολο θέμα.

Από τη μια έχω γράψει πράγματα που με ικανοποιούν και ήταν επαρκή και για τους άλλους μέσα στα στενά όρια λέξεων διαγωνισμών ή εργαστηρίων. Από την άλλη το όριο πολλές φορές με καταπιέζει.

Υποψιάζομαι -αν και δεν είμαι εντελώς σίγουρη- ότι επειδή πλέον ξέρω ότι δεν γράφω μόνο για το κέφι μου και το συρτάρι μου και ότι όπου και να απευθυνθώ πρέπει να είναι λίγο μαζεμένο σε έκταση το κείμενο, πολλές ιδέες που θα προέκυπταν και θα χρησιμοποιούσα διαφορετικά πνίγονται εν τη γενέσει και δεν τους επιτρέπω να βγουν στην επιφάνεια. Όσες βέβαια καταφέρουν να φτάσουν μέχρι το πληκτρολόγιο, νομίζω ότι είναι καλύτερα γραμμένες τώρα που δουλεύω με όρια από ότι παλιότερα που έγραφα πιο χαλαρά.

[Darkchilde]

Αν και δεν γράφω, είχα πάντα πρόβλημα στην έκθεση, επειδή πάντα έγραφα πολύ λίγα. Και πραγματικά δεν έχω πρόβλημα να γράφω με περιορισμό λέξεων, το οποίο είναι κάτι που κάνω συχνά, αφού στα διάφορα assignments που έχω για το Open University, όταν πρόκειται για εξηγήσεις και να απαντήσω σε κάποια ερώτηση σχετικά με θεωρία/πείραμα, έχουμε πάντα περιορισμό λέξεων.

[Nienor]

Εμένα μου αρέσει πολύ να με αφήνω ελεύθερη κατά τα άλλα. Δηλαδή, γενικά συνήθως ένα κείμενο ξεκινάει πολύ μεγαλύτερο από ότι καταλήγει τελικά. Απλά μετά, όταν το πιάσω για διορθώσεις συνήθως καταλήγει μισό. Τις πρώτες φορές, όταν δηλαδή συνειδητοποίησα τη χρησιμότητα της δουλειάς αυτής για μένα, ήταν μαζί με την κατανόηση της χρησιμότητας του μοντάζ σε μια ταινία. Ποτέ η ταινία δεν έχει μέσα όοοοολα τα πλάνα που νομίζει ο σκηνοθέτης ότι χρειάζεται, ποτέ μια εργασία δεν έχει μέσα όοοοολα όσα έχω διαβάσει για να την κάνω κοκ. Και η αλήθεια είναι ότι θυμάμαι την αρχική αίσθηση του να πετάς μέρος της δουλειάς σου, είναι αφόρητα σπαστική. Όμως, μετά, κι όταν έχεις το τελειωμένο αντικείμενο χωρίς όλα εκείνα που θεώρησες περιττά, ε, σαν αποζημίωση εμένα προσωπικά μου αρκεί, ενώ αν δεν έχει γίνει αυτή η διαδικασία της -ας πούμε- διαλογής συνήθως έχω στα χέρια μου κάτι που μου φαίνεται λειψό, παρόλο που είναι μεγαλύτερο.

[oimoderatorseinaifasistes]

On 6/25/2011 at 5:40 PM, Cassandra Gotha said:

Η μεγαλύτερη (η δυσκολότερη, έστω) τέχνη είναι το να πεις κάτι με όσο το δυνατόν λιγότερες λέξεις. Όλες τους θα είναι διαλεγμένες με τη μεγαλύτερη προσοχή, καμία δεν θα μπορούσε να λείπει χωρίς να αλλάξει το αποτέλεσμα.

Όταν γράφουμε ελεύθερα, έχουμε την τάση να ξεχυλώνουμε το κείμενο. Ο περιορισμός λέξεων προσωπικά με βοήθησε στο να δουλεύω επικεντρωμένη σ' αυτό που πρέπει και να μην αφήνω το μυαλό μου να πετάει σε παράπλευρες σκέψεις. Δεν τα έχω καταφέρει ακόμη καλά, όμως κάνω προόδους πιστεύω. Τη θεωρώ πολύ καλή άσκηση.

Για αυτό ακριβώς τον λόγο η δυσκολία καθορίζεται (και) από το μέγεθος του κειμένου. Πιο δύσκολο το ποίημα από το διήγημα, πιο δύσκολο το διήγημα από τη νουβέλα, πιο δύσκολη η νουβέλα από το μυθιστόρημα. 😉