Jump to content

12 πράγματα που χρειάζεσαι για να ξεκινήσεις να γράφεις


Naroualis
 Share

Recommended Posts

Δεν προλαβαίνω να σε παινέψω αρκετά γι' αυτό το ποστ τώρα, αλλά να πω κάτι που ίσως φανεί χρήσιμο ως προς το νούμερο 3:

 

3. Βρες το χούι σου.

 

[...] Πάααρα πολύ σημαντική είναι και η συμβολή της μουσικής. Αν δε σου αρέσει, φρόντισε να μειώσεις τους ήχους εκείνη την ώρα. Αν πάλι τη χρειάζεσαι, φτιάξε εκ των προτέρων μια-δυο playlist στο μηχάνημά σου, και ονομάτισέ την κατάλληλα, π.χ. Epic_Space_Battles ή Creepy_Little_Lunatics ή Gently_Dancing_Elves. Με ένα κλικ είσαι έτοιμος/η να ξεκινήσεις, αντί να ψάχνεις για τούτο και για κείνο κάθε φορά.

 

Προσωπικά για να γράψω θέλω απόλυτη ησυχία ή μονότονους ήχους (βροχές και τέτοια). Μια πολύ καλή λύση όταν αυτά σπανίζουν είναι εδώ: http://simplynoise.com/

Θόρυβος σε όλα τα χρώματα για τον άπορο ασυγκέντρωτο συγγραφέα. Enjoy.

  • Like 5
Link to comment
Share on other sites

2. Βρες το χρόνο σου.

 

[...] 8-10 το πρωί του Σαββάτου αποδίδω 3000 λέξεις. 12-2 τη νύχτα της Πέμπτης πέφτω στις 2400. [...]

 

What? WHAT?!?!

Τι να σου πω, κορίτσι μου... Φτου, φτου. :-)

 

Ίσως αυτό που λείπει, ή τουλάχιστον δεν έχει τονιστεί αρκετά στο "2. Βρες το χρόνο σου" είναι το "Βρες τον τρόπο να ξεφορτωθείς (με το καλό ή με το άγριο) τους γύρω σου". Αλλιώς δεν γίνεται τίποτα, αφού, για τους περισσότερους από μας, το γράψιμο είναι σαν το σεξ: απαιτεί ιδιωτικότητα.

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

"Βρες τον τρόπο να ξεφορτωθείς (με το καλό ή με το άγριο) τους γύρω σου".

 

 

 

Πονεμένη ιστορία.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Πολλά μπράβο! Να τονίσω τη σημασία του #7:Βρες το κίνητρό σου, γιατί δε θυμάμαι να το έχω ξαναδιαβάσει ως συγγραφική συμβουλή. Τα κείμενα που μου τραβάνε εμένα το ενδιαφέρον και, όταν τα αρχίσω, δε μπορώ να τα αφήσω, είναι αυτά που δείχνουν ότι ο συγγραφέας ξέρει μια ιστορία που του φαίνεται του ίδιου πολύ ενδιαφέρουσα και ανυπομονεί να σου τη διηγηθεί. Οκ, όχι σε βαθμό που να σκουντουφλάει από το τρέξιμο και να κάνει λάθη που χειροτερεύουν το γράψιμό του, αλλά αλίμονο αν δεν είναι ενθουσιασμένος ο ίδιος ο συγγραφέας με την ιστορία του. Γι' αυτό τα διάφορα συγγραφικά τεχνάσματα με περίεργες οπτικές γωνίες, πειραματισμούς και βερμπαλισμούς μού δίνουν την εντύπωση ότι δεν υπάρχει περιεχόμενο και γι' αυτό είναι τόσο περίπλοκο το περιτύλιγμα... Τέλος πάντων, ελπίζω να κατάλαβα καλά τι εννοεί το #7.

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

. Αλλιώς δεν γίνεται τίποτα, αφού, για τους περισσότερους από μας, το γράψιμο είναι σαν το σεξ: απαιτεί ιδιωτικότητα.

 

Ελπίζω (στο sex), η ιδιωτικότητα να μην ισοδυναμεί με μοναξιά... :tease: ,όπως στη συγγραφή.

Edited by abuno
Link to comment
Share on other sites

Ίσως αυτό που λείπει, ή τουλάχιστον δεν έχει τονιστεί αρκετά στο "2. Βρες το χρόνο σου" είναι το "Βρες τον τρόπο να ξεφορτωθείς (με το καλό ή με το άγριο) τους γύρω σου". Αλλιώς δεν γίνεται τίποτα, αφού, για τους περισσότερους από μας, το γράψιμο είναι σαν το σεξ: απαιτεί ιδιωτικότητα.

"Βρες τον τρόπο να ξεφορτωθείς (με το καλό ή με το άγριο) τους γύρω σου".

Πονεμένη ιστορία.

 

Η απάντηση-συμβουλή σε αυτήν την (για όλους μας, φευ!) πονεμένη ιστορία είναι δίνετια εμμέσως εντός τησ ιδίας παραγράφου.

 

σκέψου κι επινόησε εκ των προτέρων τρόπους να ξεκλέβεις χρόνο από τις τρέχουσες υποχρεώσεις σου

 

Προσπαθησα να είμαι όσο το δυνατόν πιο οικονομική στην ανάπτυξη του κάθε θέματος. Είναι γεγονός όμως, ότι Πέμπτη βράδυ, 12-2, είναι η ώρα που πρέπει οπωσδήποτε να κοιμηθώ, γιατί το επόμενο πρωί έχω μαστίγιο άνευ καρότου στη δουλειά. Οπότε μπορεί μεν να ξέρω ότι τότε θα γράψω αρκετά, αλλά πρέπει να είμαι προετοιμασμένη για τις συνέπειες... :p

Link to comment
Share on other sites

:good: Πολύ ωραία μαζεμένα και συμφωνώ με όλα!

 

Επίσης εντυπωσιάστηκα...Πρωι 3000 λέξεις;;; Εγώ ούτε να πω 3 λέξεις δε μπορώ πόσο μάλλον να γράψω! Είμαι του μεταμεσονύχτιου προγράμματος. Μαζί με όλα και γιατί δε παίζει να σε ενοχλήσει και κανείς...

 

Και τώρα που το σκέφτηκα ποτέ δεν έχω μετρήσει πόσες λέξεις γράφω. :unsure:

Edited by Nhrhida
Link to comment
Share on other sites

Ευχαριστούμε, Ευθυμία! Είσαι πάντα (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) πηγή έμπνευσης και παράδειγμα προς μίμηση (δεν το λέω για να με συμπαθήσεις, το ξέρω ήδη πως είμαι ανριζίσταμπλου :man_in_love: ).

 

Εννοείται πως τα βρίσκω όλα σωστά και άγια, αλλά αυτό βρήκε κέντρο, δόξα πατρί που λέμε:

 

5. Βρες το χάρισμά σου.

 

Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Είσαι στο σημείο που πρέπει να αποφασίσεις μεταξύ εκείνου που σου αρέσει και εκείνου στο οποίο είσαι καλός. Καλό θα είναι αυτά τα δύο να ταυτίζονται, αλλά πολλές φορές οι φιλοδοξίες μας δε συνάδουν με τις ικανότητές ή τις δυνατότητές μας. Βρες το χάρισμά σου λοιπόν, είτε αυτό είναι το είδος του λόγου (πρόζα, ποίηση, θέατρο, σενάριο), είτε αυτό είναι το είδος του κειμένου (μικρο-διηγήματα, διηγήματα, νουβέλες, μυθιστορήματα, τριλογίες, ν-λογίες, χάι-κου, δεκαπεντασύλλαβος ιαμβικός), είτε αυτό είναι το είδος του θέματος (λογοτεχνία του φανταστικού, mainstream, χρονογράφημα, ταξιδιωτικοί οδηγοί). Δε λέμε να απογοητευτείς που είσαι καλός/ή στο μικρο-διήγημα, αλλά εσένα σου αρέσει να γράφεις θεατρικά των δυόμιση ωρών. Απλά να συνειδητοποιήσεις τις δυνατότητές σου και να δουλέψεις ώστε να εξελιχθείς σε αυτό που σου αρέσει.

Αααχ... Όταν το κατάλαβα αυτό, μετά από δυο-τρία χρονάκια ενασχόλησης, έφαγα κλωτσιά στο στομάχι. :bag: Αλλά καλά που το συνειδητοποίησα, κι ας ήταν δύσκολο. Η εθελοντική τύφλωση δεν είναι για μένα.

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...

Τι γίνεται όταν το "πρέπει" μας μπλοκάρει στην συγγραφή; Αυτό παθαίνω εγώ. Γιατί όταν πρέπει να γράψω, για παράδειγμα, επειδή πρέπει να τελειώσω τη νουβέλα μου, τότε αρχίζει να θυμίζει το πρέπει του σχολείου, το πρέπει του σπιτιού. Πρέπει να κάνεις το μάθημά σου, πρέπει να καθαρίσεις το δωμάτιο σου. Όμως θυμηθείτε την πρώτη φορά που γράψατε εκείνα τα ατίθασα χρόνια. Το κάνατε για να ξεφύγετε από εκείνα τα πρέπει, το κάνατε για το κέφι, να αυτό-ψυχαγωγηθείτε, να παίξετε ρε παιδί μου.

Γι' αυτό όταν είναι να μπει ξανά το πρέπει, βγάλτε το. Όχι δεν χρειάζεται να γράψεις μέσα σε μια μέρα 1000 λέξεις. Μάλιστα δεν σου επιτρέπω να γράψεις τίποτα πάνω από μια πρόταση. Αν κάτσεις και γράψεις μια πρόταση, σταμάτα στην τελεία, άσε το στυλό, το μολύβι, το πληκτρολόγιο. Διασκέδασε με την ιδέα που είχες όταν έγραψες αυτή την άσχετη πρόταση. Παίξε μαζί της. Κάν' το αυτό κάθε μέρα και σιγά-σιγά θα αρχίζουν να έρχονται μπόλικες ιδέες και ίσως μετά να αρχίσεις πάλι να γουστάρεις να γράφεις 500 ή 1000 λέξεις την ημέρα.

 

Αυτά μας γράφει ο νεαρός συγγραφέας στο blog του: http://www.passionat...e-addicted.html

 

Μην ξεχάσετε ποτέ γιατί ξεκινήσατε να γράφετε ;-)

Edited by Διγέλαδος
  • Like 6
Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...

Οι παράγραφοι που μου ταιριάζουν περισσότερο είναι η 7 και η 12.

 

Εκεί που λες, μη γράφεις στρατευμένος, τι ακριβώς εννοείς;

Ότι ο συγγραφέας δεν πρέπει να παίρνει θέση;

Εγώ πάντως το λαμβάνω σαν άποψη, ότι ο συγγραφέας δεν είναι ανάγκη να δεσμεύει τον εαυτό του σε ένα είδος, ούτε και να έχει μια συγκεκριμένη και σαφή θέση απέναντι στα πράγματα. Άλλα νομίζω ότι πρέπει να έχει συγκεκριμένη/προσωπική αντίληψη των πραγμάτων, την οποία περνάει και μέσα στη γραφή του.

Edited by abuno
Link to comment
Share on other sites

Οι παράγραφοι που μου ταιριάζουν περισσότερο είναι η 7 και η 12.

 

Εκεί που λες, μη γράφεις στρατευμένος, τι ακριβώς εννοείς;

Ότι ο συγγραφέας δεν πρέπει να παίρνει θέση;

Εγώ πάντως το λαμβάνω σαν άποψη, ότι ο συγγραφέας δεν είναι ανάγκη να δεσμεύει τον εαυτό του σε ένα είδος, ούτε και να έχει μια συγκεκριμένη και σαφή θέση απέναντι στα πράγματα. Άλλα νομίζω ότι πρέπει να έχει συγκεκριμένη/προσωπική αντίληψη των πραγμάτων, την οποία περνάει και μέσα στη γραφή του.

Νομίζω ότι εννοεί να μην ξεκινάς να γράφεις με σκοπό να πείσεις τους αναγνώστες για την ορθότητα κάποιας ιδέας, ιεραποστολικά, γιατί αυτό θα είναι εκνευριστικό για τον αναγνώστη, να βλέπει δηλαδή ότι θέλουν να του κάνουν κήρυγμα. The writer in his work must be like god in the universe: present everywhere, visible nowhere, λέει ο Guy De Maupassant

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Οι παράγραφοι που μου ταιριάζουν περισσότερο είναι η 7 και η 12.

 

Εκεί που λες, μη γράφεις στρατευμένος, τι ακριβώς εννοείς;

Ότι ο συγγραφέας δεν πρέπει να παίρνει θέση;

Εγώ πάντως το λαμβάνω σαν άποψη, ότι ο συγγραφέας δεν είναι ανάγκη να δεσμεύει τον εαυτό του σε ένα είδος, ούτε και να έχει μια συγκεκριμένη και σαφή θέση απέναντι στα πράγματα. Άλλα νομίζω ότι πρέπει να έχει συγκεκριμένη/προσωπική αντίληψη των πραγμάτων, την οποία περνάει και μέσα στη γραφή του.

Νομίζω ότι εννοεί να μην ξεκινάς να γράφεις με σκοπό να πείσεις τους αναγνώστες για την ορθότητα κάποιας ιδέας, ιεραποστολικά, γιατί αυτό θα είναι εκνευριστικό για τον αναγνώστη, να βλέπει δηλαδή ότι θέλουν να του κάνουν κήρυγμα. The writer in his work must be like god in the universe: present everywhere, visible nowhere, λέει ο Guy De Maupassant

 

Αν θέλεις να πείσεις κάποιον για κάτι, δε νομίζω να προσπαθήσεις να το κάνεις γράφοντας fiction.

Link to comment
Share on other sites

Οι παράγραφοι που μου ταιριάζουν περισσότερο είναι η 7 και η 12.

 

Εκεί που λες, μη γράφεις στρατευμένος, τι ακριβώς εννοείς;

Ότι ο συγγραφέας δεν πρέπει να παίρνει θέση;

Εγώ πάντως το λαμβάνω σαν άποψη, ότι ο συγγραφέας δεν είναι ανάγκη να δεσμεύει τον εαυτό του σε ένα είδος, ούτε και να έχει μια συγκεκριμένη και σαφή θέση απέναντι στα πράγματα. Άλλα νομίζω ότι πρέπει να έχει συγκεκριμένη/προσωπική αντίληψη των πραγμάτων, την οποία περνάει και μέσα στη γραφή του.

Νομίζω ότι εννοεί να μην ξεκινάς να γράφεις με σκοπό να πείσεις τους αναγνώστες για την ορθότητα κάποιας ιδέας, ιεραποστολικά, γιατί αυτό θα είναι εκνευριστικό για τον αναγνώστη, να βλέπει δηλαδή ότι θέλουν να του κάνουν κήρυγμα. The writer in his work must be like god in the universe: present everywhere, visible nowhere, λέει ο Guy De Maupassant

 

Αν θέλεις να πείσεις κάποιον για κάτι, δε νομίζω να προσπαθήσεις να το κάνεις γράφοντας fiction.

 

Από αυτούς που το προσπαθούν βγαίνει ο όρος "στρατευμένη λογοτεχνία". Διότι οι τέχνες απευθύνονται στο συναίσθημα (ενώ τα επιστημονικά άρθρα στο μυαλό) και ενδεχομένως είναι πιο εύκολο να πείσεις κάποιον έτσι, παρά με θεωρητικά επιχειρήματα. Πχ τα βιβλία του Γρ. Ξενόπουλου δεν είναι "στρατευμένα", δε νιώθεις ότι σε πιάνουν από το λαιμό για να δεις τα πράγματα με κάποιον τρόπο συγκεκριμένο (και μάλιστα ο συγγραφέας στους προλόγους διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ότι "αυτό δεν είναι βιβλίο με θέση, αλλά ψυχογραφία των χαρακτήρων και της εποχής κλπ"), αλλά σου παρουσιάζει γεγονότα και καταστάσεις που, αν τα έβλεπες να συμβαίνουν μπροστά σου, θα σε οδηγούσαν προς μια άποψη συγκεκριμένη. Στο "Ο γιος μου και η κόρη μου", όπου αυτή η άποψη είναι η ισότητα των φύλων, παρουσιάζονται ένα αγόρι και ένα κορίτσι από την ίδια οικογένεια, που είναι και τα δύο ερωτικώς "ζωηρά", αλλά η κοινωνία τα αντιμετωπίζει εντελώς διαφορετικά, στο αγόρι συγχωρεί τα πάντα, ενώ το κορίτσι βγάζει όνομα με το παραμικρό (στα 1800 στην Αθήνα όλα αυτά). Όσο και αν ο συγγραφέας χτυπιέται στον πρόλογο ότι "δε μας ενδιαφέρει το συμπέρασμα που βγάζει ο αφηγητής (ο πατέρας των παιδιών αυτών)", εγώ νομίζω ότι είναι βιβλίο με "θέση" και ο Ξ προσπαθούσε τουλάχιστον να προβληματίσει γύρω από το θέμα αυτό. Βέβαια, σαν μεγάλος συγγραφέας που είναι, δεν το τραβάει στα άκρα και δεν το κάνει "στρατευμένο", αλλά σου το αναφέρω ως παράδειγμα του πώς μπορεί κάποιος να προσπαθήσει να πείσει για κάτι μέσω της λογοτεχνίας.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Επίσης να συμπληρώσω: Βρες την ησυχία σου! Σημερα με έχουν ζαλίσει από το πρωί εδώ μέσα και δεν μπόρεσα να σταυρώσω παραγραφο :hitler:

Link to comment
Share on other sites

Αν θέλεις να πείσεις κάποιον για κάτι, δε νομίζω να προσπαθήσεις να το κάνεις γράφοντας fiction.

 

Κοίτα, οι "κανόνες" αυτοί δεν είναι μόνο για όσους γράφουν fiction. Μπορούν άνετα να προσαρμοστούν και να χρησιμοποιηθούν κι από συγγραφείς non-fiction. Σε αυτήν την περίπτωση η μη-στράτευση είναι απαραίτητη για να μπορέσεις να πείσεις τον άλλον για την ορθότητα των λεγόμενών σου. Πρέπει να αποστασιοποιηθείς όσο το δυνατόν από τις πεποιθήσεις σου, ώστε να τις δεις με κριτικό μάτι (όπως θα τις έβλεπα ο άσχετος εγώ δηλαδή) και με επιχειρήματα να μου δείξεις ότι ο δικός σου τρόπος σκέψης είναι ορθότερος ή προτιμότερος.

 

Διάβασα κάπου ότι υπάρχει υγιής και νοσηρή στράτευση. Εγώ θα έλεγα ότι η στράτευση είναι μόνο νοσηρή. Άλλο να θες να μου δείξεις τι πιστεύεις κι άλλο να θες να μου πεις τι να πιστεύω.

 

Πέρα από αυτό όμως, κι από προσωπική μου εμπειρία, σου λέω ότι ναι, υπάρχουν άνθρωποι και πολλοί μάλιστα, που προσπαθούν να σε πείσουν για τις απόψεις τους, να σε προσηλυτίσουν κυριολεκτικά, γράφοντας fiction. Είτε πολιτικά, είτε θρησκευτικά, είτε κοινωνικά, είτε αν θες και αθλητικά. Δε θέλω να επεκταθώ εδώ γιατί τα παραδείγματά μου περιλαμβάνουν και την προσωπική μου άποψη για κάποια θέματα, αλλά αν θες στείλε μου ένα πμ, να σου πω μερικά.

 

Κοντολογίς συμφωνώ μαζί σου σ' αυτό που είπες στο προηγούμενο ποστ σου, ότι

 

ο συγγραφέας δεν είναι ανάγκη να δεσμεύει τον εαυτό του σε ένα είδος, ούτε και να έχει μια συγκεκριμένη και σαφή θέση απέναντι στα πράγματα. Άλλα νομίζω ότι πρέπει να έχει συγκεκριμένη/προσωπική αντίληψη των πραγμάτων, την οποία περνάει και μέσα στη γραφή του

 

Δε γίνεται να αποστασιοποιηθείς εντελώς ούτε να κάνεις "τέχνη για την τέχνη", πάντα μιλάς μέσα από το χωροχρονικό και κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο της ύπαρξής σου σαν άνθρωπος. Αλλά δείξε λίγη λεπτότητα, βρε αδερφέ. Δεν είναι η δική σου θέση στον πλανήτη η μόνη σωστή, σεβάσου και τις υπόλοιπες.

 

 

 

O.T.

Ευθυμία, όσες φορές κι αν πατήσεις delete ή backspace η βρωμίτσα στην οθόνη δεν πρόκειται να γίνει τελεία στο κείμενό σου και να διαγραφεί. So there.
  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

  • 1 year later...

 

7. Βρες το κίνητρό σου.

Μεγάλο θέμα ανοίγουμε και μάλιστα θέμα που χωράει πολλές και μεγάλες συζητήσεις. Θα ήθελα, προσωπικά, οι συγγραφείς που διαβάζω να γράφουν κάτι που θέλουν πραγματικά να το πουν. Αυτό να προσπαθείς να κάνεις, να γράφεις όταν πραγματικά θες να πεις κάτι. Απαρνήσου το «Μπορώ να γράψω ένα βιβλίο» και ασπάσου το «Θέλω να γράψω ένα βιβλίο». Το «μπορώ» καταλήγει μοιραία σε βαρεμάρα και για μένα και για σένα. Εσύ βαριέσαι γιατί δεν είναι και καμιά ιδιαίτερη πρόκληση να αποδείξεις ότι μπορείς να γράψεις. Στο κάτω-κάτω, ο αναλφαβητισμός είναι πολύ περιορισμένος στη χώρα μας πια. Εγώ θα βαρεθώ, γιατί, οκέι, μου επέδειξες ότι μπορείς να γράψεις ένα βιβλίο, ε, και; ΟΛΟΙ μπορούμε. Το περιεχόμενο είναι αυτό που με ενδιαφέρει και το «μπορώ» σπάνια ασχολείται με κάτι ενδιαφέρον. Το «θέλω», όμως… θα μας φέρει πιο κοντά, πιο κοντά, πιο κοντά. Επίσης, και πολύ σημαντικό, μη γράφεις θυμωμένος, βαριεστημένος ή πικαρισμένος. Προπάντων μη γράφεις στρατευμένος. Την Ιδέα (όποια ιδέα κι αν είναι αυτή) πολύ ηγάπησαν, τον φορέα αυτής ουδείς.

 

 

 

 

Συμφωνώ με το παραπάνω!! Το μπορώ είναι παιχνίδι του μυαλού και κατ' επέκταση του εγωκεντρισμού μας. Το "Θέλω" με τη μορφή που το περιγράφει στο post είναι της καρδιάς. Γιαυτό όταν γράφουμε επειδή πραγματικά "θέλουμε", χανόμαστε εντελώς. Η ένωση με την πηγή της έμπνευσης δεν είναι δυνατή όταν προσπαθούμε να αποδείξουμε κάτι, είτε στους άλλους, είτε σ' εμάς τους ίδιους. Τουλάχιστον σε μένα δεν λειτουργεί έτσι...

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

  • 4 years later...
On 1/31/2013 at 3:34 PM, Naroualis said:

 

Η απάντηση-συμβουλή σε αυτήν την (για όλους μας, φευ!) πονεμένη ιστορία είναι δίνετια εμμέσως εντός τησ ιδίας παραγράφου.

 

 

Προσπαθησα να είμαι όσο το δυνατόν πιο οικονομική στην ανάπτυξη του κάθε θέματος. Είναι γεγονός όμως, ότι Πέμπτη βράδυ, 12-2, είναι η ώρα που πρέπει οπωσδήποτε να κοιμηθώ, γιατί το επόμενο πρωί έχω μαστίγιο άνευ καρότου στη δουλειά. Οπότε μπορεί μεν να ξέρω ότι τότε θα γράψω αρκετά, αλλά πρέπει να είμαι προετοιμασμένη για τις συνέπειες... :p

Διάβασα ότι "πρέπει " να γράψεις εντός τριμήνου οπωσδήποτε κάτι για να μην χάσεις το feeling. Πως να πω "πρέπει " στον εαυτό μου να γράψεις εάν από τις υποχρεώσεις το μυαλό μου είναι σκορπισμένο από δω και από κει; Το γράψιμο, για μένα θα μιλήσω, είναι ταξίδι εντός μου.Δεν με υποχρεώνει κανένας να το κάνω. 

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Διάβασε και ξαναδιάβασε τα βιβλία που σου αρέσουν. Γνωρίζοντας όλη την ιστορία  μπορείς να ανακαλύψεις τις τεχνικές που χρησιμοποίησαν οι αγαπημένοι σου συγγραφείς. Πώς το έκαναν και μας τράβηξαν μέχρι την τελευταία σελίδα.

Το γράψιμο στην πραγματικότητα είναι ξαναγράψιμο, μέχρι να μας σπάσουν τα νεύρα. Το περίεργο είναι ότι κάθε φορά γίνεται καλύτερο.

 

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

5 hours ago, Αλκμήνη Α. said:

Διάβασα ότι "πρέπει " να γράψεις εντός τριμήνου οπωσδήποτε κάτι για να μην χάσεις το feeling. Πως να πω "πρέπει " στον εαυτό μου να γράψεις εάν από τις υποχρεώσεις το μυαλό μου είναι σκορπισμένο από δω και από κει; Το γράψιμο, για μένα θα μιλήσω, είναι ταξίδι εντός μου.Δεν με υποχρεώνει κανένας να το κάνω. 

Το να βρεις τον εαυτό σου είναι το πρώτο και πιο σημαντικό θέμα. Να μάθεις πώς δουλεύει το κεφάλι σου, τι ανάγκες έχει. Προσωπικά δε με νοιάζει να διορθώνω χρόνια και χρόνια, αλλά για "βγάλω" από μέσα μου μια ιδέα, πρέπει να το κάνω όσο πιο σύντομα μπορώ. Όπως κι εσύ, δεν μπορώ να πω στον εαυτό μου "πρέπει", εκτός κι αν το "πρέπει" αυτό βγαίνει από μέσα μου.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Αδυνατώ να γράψω κάποιες φορές λόγο υποχρεώσεων και όταν μετά από καιρό διαβάσω αυτό που είχα γράψει μου φαίνεται τόσο "φτωχο"με αποτελέσμα να το ξαναγράφω από την αρχή. Διορθώνω συνέχεια. Πλέον δεν με νοιάζει. Το νιώθω κάθε φορά πιο "ωριμο", αν μπορώ να το χαρακτηρίσω έτσι.

Διάβασα σήμερα κάποιες συμβουλές σας, τι να προσέξω στο γράψιμο και να ...μου ήρθε Η έμπνευση!  

Πάλι σβήσε γράψε από την αρχη😊

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

  • 2 years later...

Το διάβασε απο όλα είναι κάτι που κάνω αυτό το καιρό. Βοηθάει πραγματικότητα στο ύφος και στο προσωπικό σου στυλ

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Mόλις διάβασα τις παραπάνω συμβουλές και  γέλασα, όμολογώ, γιατί συνειδητοποίησα τα εξής:

 Αν και στο σπίτι που μένω τώρα έχω ένα δωμάτιο - γραφείο με γραφειάρα μέσα, έχω κουβαλήσει από την αποθήκη έναν πάγκο (σα θρανίο) που είχα από ένα παλιό - μικρό σπίτι, τον έχω στήσει μπροστά στην μπαλκονόπορτα του σαλονιού και γράφω αποκλειστικά εκεί.

 Ακόμα, αν και πέρυσι (που έπρεπε να κάνω webex) πήρα ένα καινούριο λάπτοπ, συνεχίζω να χρησιμοποιώ εκείνο που έχω από το 2006, το οποίο αρνείται πλέον να μπει στο ιντερνετ. Για Ιντερνετ χρησιμοποιώ ένα τάμπλετ που σέρνετε…

Ζήτω τα χούγια μας!

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..