Jump to content

Τι διαβάζετε από τρόμο;


AlienBill
 Share

Recommended Posts

Θα συμφωνήσω ότι η έκδοση του συγκεκριμένου βιβλίου είναι κάπως δυσερμήνευτη, αλλά όχι για τους λόγους που λες.

 

 

Υπόγεια κίνηση του Nick Mamatas:  Περισσότερο μπήτνικ παρά μυθολογία Κθουλου όπως θα το προτιμούσα. Αυτό που με ενόχλησε πολύ είναι ότι ενώ συμβαίνει η κθουλική αποκάλυψη, ο πρωταγωνιστής (Κέρουακ) την περιγράφει με το γνώριμο υφος του, σαν να προκειται για μία εκδρομή στο δάσος. Αυτό εννοείται πως δεν κολλάει, διότι είναι δύσκολο να συμπάσχεις με έναν ήρωα που είναι λίγο αφασία σε μετα-αποκαλυπτικά θέματα. Επίσης ο Κέρουακ είναι για τις ΗΠΑ μία εθνική υπόθεση και κληρονομιά με το κίνημα που δημιουργησε και αυτή η αντίληψη διέπει το μυθιστόρημα. Εμένα όμως, τον Ελληνα, δεν με αφορά αυτό που γίνεται και έτσι όπως περιγράφεται. Προέχουν τα έργα άλλων στον τομέα του Τρόμου. Που είναι ο Keene; Που είναι ο Laymon; Που είναι ο McCammon; Που είναι τα περισσότερα έργα του Campbell; Προέχουν αυτοί να μεταφραστουν στη γλώσσα μας, που στο φινάλε έχουν οικουμενική αξία και όχι το συγκεκριμένο έργο του Mamatas που για να το εκτιμήσει κάποιος ως οφείλει, πρέπει να είναι Αμερικάνος...

 

Οι μεγάλοι συγγραφείς, ακριβώς επειδή ξεπερνούν με το πανανθρώπινο μήνυμά τους το πρόβλημα του έθνους, είναι παγκόσμια κληρονομιά κι οπωσδήποτε όχι εθνική. Προφανώς και δεν αγγίζουν μονάχα τους ανθρώπους της χώρας τους, όπως ακριβώς και δεν αγγίζουν μονάχα τους ανθρώπους της εποχής τους. Οπότε, για το αν οι αντιλήψεις του Κέρουακ (που διέπουν την ΥΚ) αδυνατούν να αγγίξουν τους Έλληνες (ή οποιουσδήποτε άλλους εκτός από τους Αμερικάνους), θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω. Η αλήθειες του έχουν αγγίξει εκατομμύρια ανθρώπους ανά την υφήλιο, που ευτυχώς είχαν την τύχη να διαβάσουν τις (δεν ξέρω σε πόσες διαφορετικές γλώσσες) μεταφράσεις των έργων του – (παρ' όλα αυτά, αν και δεν είναι της ώρας, υπάρχει όντως, κατά τη γνώμη μου, μια σχετική διαφοροποίηση ανάμεσα στο κοινό του Κέρουακ και το κοινό άλλων συγγραφέων, αν και δεν έχει να κάνει, όπως είπα, με χώρα κι εποχή, αλλά με αυτές ακριβώς τις αντιλήψεις που εκφράζει το έργο του).

 

Από εκεί και πέρα, ξαναγυρίζοντας στα της Υπόγειας Κίνησης, θα έλεγα ότι (εκτός από τον μειωμένο τρόμο) ο βασικός παράγοντας που ελαττώνει την ευχαρίστηση που θα αντλήσει ο Έλληνας τρομοαναγνώστης από το συγκεκριμένο βιβλίο, είναι ο ίδιος του ο εαυτός, που αγνοεί τον Κέρουακ και πιστεύει ότι, στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ο μοναδικός καταραμένος συγγραφέας που τα έπινε άγρια ήταν ο Πόε.

 

Σε μια προσπάθεια να καταλάβω γιατί κυκλοφόρησε τελικά η ΥΚ, καταλήγω στο ότι οι τύποι της εκδοτικής θα πρέπει λογικά να τρέφουν μεγάλη συμπάθεια για τον Κέρουακ (εκτός φυσικά από τον Λάβκραφτ), οπότε θα είδαν με καλό μάτι την φρεσκάδα στην προσπάθεια του Μαμάτας. Καλή φάση!

Επίσης, στο πιο πεζό (αλλά όχι λιγότερο σημαντικό) ζήτημα των πωλήσεων, πιθανώς να σκέφτηκαν πως το όνομα του Κέρουακ (από τη στιγμή που, για τους πολλούς, είναι απείρως πιο αναγνωρίσιμο από τα περισσότερα, αν όχι όλα τα ονόματα συγγραφέων τρόμου), θα είναι από μόνο του ικανό να δώσει στην ΥΚ κάποιες έξτρα πωλήσεις (από τους μη τρομοαναγνώστες που μπορεί να προσελκύσει). Όσο για το βασικό target group, τους οπαδούς του τρόμου, ο εκδοτικός προσπαθεί να καλύψει τα νώτα του ποντάροντας στο μιξάρισμα με τον Κθούλου, που εξασφαλίζει ότι πολλοί θα τρέξουν στα τυφλά να πάρουν το βιβλίο, κι ας μην έχουν διαβάσει ποτέ τους τίποτα από Κέρουακ. Στην ουσία πρόκειται για το ίδιο πράγμα που έχει αναφερθεί κι εδώ, στο φόρουμ: Ο αναγνώστης πάει στα τυφλά σ' αυτό που αναγνωρίζει. Πώς πάει και παίρνει Μάστερτον και Κινγκ κι αγνοεί τους υπόλοιπους; Ε, σε μια ακόμα χειρότερη επίδειξη τυφλαμάρας, θα πάει με τον ίδιο τρόπο και θα πάρει και την ΥΚ επειδή διάβασε την μαγική λέξη 'Κθούλου' κι έπειτα θα διαμαρτύρεται ότι το βιβλίο δεν τραβάει (ενώ θα μπορούσε πολύ απλά να διαβάσει πρώτα Κέρουακ, να δει αν του αρέσουν τα πράγματα που έγραψε αυτός ο άνθρωπος, κι ύστερα να αποφασίσει αν θέλει να δώσει τα λεφτά του για ένα βιβλίο που έχει για πρωταγωνιστή τον συγκεκριμένο συγγραφέα!).

Υποθέτω θα υπάρχουν ακόμα δύο κατηγορίες απογοητευμένων τρομοαναγνωστών: Αυτοί που ξέρουν και γουστάρουν τον Κέρουακ, αλλά δεν τους άρεσε η ΥΚ (εδώ πάω πάσο). Αυτοί που ξέρουν και δεν γουστάρουν τον Κέρουακ, αλλά ωστόσο πάνε κι αγοράζουν την ΥΚ (εδώ σηκώνω τα χέρια ψηλά).

 

 

 

 

 

 

Υπόγεια κίνηση του Nick Mamatas:  Περισσότερο μπήτνικ παρά μυθολογία Κθουλου όπως θα το προτιμούσα. Αυτό που με ενόχλησε πολύ είναι ότι ενώ συμβαίνει η κθουλική αποκάλυψη, ο πρωταγωνιστής (Κέρουακ) την περιγράφει με το γνώριμο υφος του, σαν να προκειται για μία εκδρομή στο δάσος. Αυτό εννοείται πως δεν κολλάει, διότι είναι δύσκολο να συμπάσχεις με έναν ήρωα που είναι λίγο αφασία σε μετα-αποκαλυπτικά θέματα. Επίσης ο Κέρουακ είναι για τις ΗΠΑ μία εθνική υπόθεση και κληρονομιά με το κίνημα που δημιουργησε και αυτή η αντίληψη διέπει το μυθιστόρημα. Εμένα όμως, τον Ελληνα, δεν με αφορά αυτό που γίνεται και έτσι όπως περιγράφεται. Προέχουν τα έργα άλλων στον τομέα του Τρόμου. Που είναι ο Keene; Που είναι ο Laymon; Που είναι ο McCammon; Που είναι τα περισσότερα έργα του Campbell; Προέχουν αυτοί να μεταφραστουν στη γλώσσα μας, που στο φινάλε έχουν οικουμενική αξία και όχι το συγκεκριμένο έργο του Mamatas που για να το εκτιμήσει κάποιος ως οφείλει, πρέπει να είναι Αμερικάνος...

 

Τα ίδια που έγραψα στην αρχή: Χώρια από το αν τελικά θα του αρέσει η γραφή, η πλοκή κτλ της ΥΚ, για να έχει κάποιος τρομοαναγνώστης έξτρα πιθανότητες να εκτιμήσει την ιστορία του Μαμάτας, θα πρέπει περισσότερο να του αρέσει ο Κέρουακ, παρά να είναι Αμερικάνος.


 

Νομίζω τα έχω ξαναγράψει κάπου για το βιβλίο. Όπως κι ο Alien, έτσι κι εγώ δεν το βρήκα τόσο τρομακτικό. Από την άλλη, ούτε πολύ μπιτνίκικο το βρήκα. Θα προτιμούσα κι οι δυο αυτοί άξονες να ήταν ανεβασμένοι.


 

  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

Να πω και τι εχω διαβάσει απο Κέρουακ μήπως βοηθησω. Το on the road πριν κάποια χρονια και το βρηκα συμπαθέστατο γι αυτο που ειναι...

 

Εφόσον η εκδοτική ενέταξε την Υπόγεια Κινηση στη σειρά Tenebrae, εγώ το αξιολόγησα με βάση τα δεδομένα της σειράς που περιλαμβανει ονόματα όπως Ketchum, Lee και Masterton. Γι' αυτο και δεν εισηγαγα την αξιολόγηση στη γενική λογοτεχνία, αλλά σε αυτή του τρόμου...

 

Ασφαλώς το έργο του Κέρουακ έχει οικουμενικά στοιχεία, όμως το συγκεκριμένο έργο του Mamatas μου έδωσε την αίσθηση ότι απευθύνεται περισσότερο σε ανθρώπους που θεωρούν τον Κερουακ κομματι της εθνικής κληρονομιάς τους. Οταν λοιπον λέω ότι οι Αμερικάνοι θα το καταλάβουν καλύτερα, εννοώ το έργο του Μαμάτας και όχι αυτό του Κέρουακ.

 

Και ο Μακρυγιάννης έχει δώσει έργο με οικουμενική αξία, αλλά αν εγώ βγάλω "τα μυστικά απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη" και το εντάξω στη Μυθολογία Κθουλου, είναι προφανές ότι απευθυνομαι κυρίως στο ελληνικό κοινό που νιώθει εθνικά περήφανο για τον Μακρυγιάννη.

Edited by alien666
Link to comment
Share on other sites

Συγγνώμη, βρε Βασίλη, αλλά δε νομίζω ότι ο Μακρυγιάννης είναι ακριβώς αντιπαράδειγμα στον Κέρουακ.

Βασικά, είναι εντελώς άλλο πράγμα. Αν έλεγες τον Γκόρκι ή τον Κούντερα ή τον Παπαδιαμάντη (λιγότερο, γιατί δε νομίζω ότι έχει την ίδια παγκόσμια αναγνώριση), το ξανασυζητάμε.

Link to comment
Share on other sites

Οπως και να χει η Υπογεια κινηση μου φάνηκε φόλα και δεν μου αρεσε καθολου... Ακόμη και ο Κέρουακ έπρεπε να κυριευτεί από δέος μπροστα στην κθουλική αποκάληψη.... ουδέποτε μου άρεσε ο τρόμος που δεν είναι τρόμος...

Edited by alien666
Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Ιστορίες του φόβου και της νύχτας από εκδόσεις Εξάντας:  Εδώ υπάρχουν 14 ιστορίες εκ των οποίων οι μισές είναι παλιές (και καλές), ενώ από τους καινούργιους συγγραφείς (Καρλ Εντουαρντ Βαγνερ, Στέφεν Κίνγκ, Κλάιβ Μπάρκερ) υπάρχουν 2 ιστορίες από τον καθένα. Το όλο σύνολο δεν είναι άνισο όπως συμβαίνει σε τέτοιες ανθολογίες. Όλες οι ιστορίες είναι καλές, αν και καμία τους δεν κάνει την υπέρβαση. Ωστόσο ξεχώρισα λίγο παραπάνω από τις άλλες τα δύο διαμάντια του Καρλ Εντουαρντ Βάγκνερ ( Ο ποταμός των νυχτερινών ονείρων και πέρα από κάθε μέτρο). Η πρώτη από αυτές είναι στο σύμπαν του Βασιλιά με τα κίτρινα του Chambers, ενώ η δεύτερη είναι με βαμπίρ και μετενσαρκώσεις. Επίσης ξεχώρησα το "μερικές φορές επιστρέφουν" του Στέφεν Κινγκ που είναι με έναν καθηγητή ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος με κακά παιδιά που ευθύνονται για τον θάνατο του αδελφού του από το παρελθόν. Η άλλη ιστορία του Κινγκ (ο μπαμπούλας) δεν μου έκανε τόση εντύπωση. Τις ιστορίες του Μπάρκερ τις είχα ξαναδιαβάσει και ίσως γι' αυτό δεν τις εκτίμησα όσο έπρεπε. Σε γενικές γραμμες προκειται για ένα καλό βιβλίο για τους οπαδούς του τρόμου....

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Ιστορίες του φόβου και της νύχτας από εκδόσεις Εξάντας:  Εδώ υπάρχουν 14 ιστορίες εκ των οποίων οι μισές είναι παλιές (και καλές), ενώ από τους καινούργιους συγγραφείς (Καρλ Εντουαρντ Βαγνερ, Στέφεν Κίνγκ, Κλάιβ Μπάρκερ) υπάρχουν 2 ιστορίες από τον καθένα. Το όλο σύνολο δεν είναι άνισο όπως συμβαίνει σε τέτοιες ανθολογίες. Όλες οι ιστορίες είναι καλές, αν και καμία τους δεν κάνει την υπέρβαση. Ωστόσο ξεχώρισα λίγο παραπάνω από τις άλλες τα δύο διαμάντια του Καρλ Εντουαρντ Βάγκνερ ( Ο ποταμός των νυχτερινών ονείρων και πέρα από κάθε μέτρο). Η πρώτη από αυτές είναι στο σύμπαν του Βασιλιά με τα κίτρινα του Chambers, ενώ η δεύτερη είναι με βαμπίρ και μετενσαρκώσεις. Επίσης ξεχώρησα το "μερικές φορές επιστρέφουν" του Στέφεν Κινγκ που είναι με έναν καθηγητή ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος με κακά παιδιά που ευθύνονται για τον θάνατο του αδελφού του από το παρελθόν. Η άλλη ιστορία του Κινγκ (ο μπαμπούλας) δεν μου έκανε τόση εντύπωση. Τις ιστορίες του Μπάρκερ τις είχα ξαναδιαβάσει και ίσως γι' αυτό δεν τις εκτίμησα όσο έπρεπε. Σε γενικές γραμμες προκειται για ένα καλό βιβλίο για τους οπαδούς του τρόμου....

 

Ευαγγέλια οι δύο ιστορίες του KEW. Ειδικά το Ο Ποταμός των Νυχτερινών Ονείρων. Τις δύο ιστορίες του King τις διάβασα πρόσφατα στη συλλογή Νυχτερινή Βάρδια (μου άρεσαν αμφότερες). Η συλλογή περιέχει και μια ιστορία του Ναθάνιελ Χώθορν; Πως σου φάνηκε αυτή;

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

 

Η συλλογή περιέχει και μια ιστορία του Ναθάνιελ Χώθορν;

 

ιστοριάκλα, έτσι;

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

 

Ιστορίες του φόβου και της νύχτας από εκδόσεις Εξάντας:  Εδώ υπάρχουν 14 ιστορίες εκ των οποίων οι μισές είναι παλιές (και καλές), ενώ από τους καινούργιους συγγραφείς (Καρλ Εντουαρντ Βαγνερ, Στέφεν Κίνγκ, Κλάιβ Μπάρκερ) υπάρχουν 2 ιστορίες από τον καθένα. Το όλο σύνολο δεν είναι άνισο όπως συμβαίνει σε τέτοιες ανθολογίες. Όλες οι ιστορίες είναι καλές, αν και καμία τους δεν κάνει την υπέρβαση. Ωστόσο ξεχώρισα λίγο παραπάνω από τις άλλες τα δύο διαμάντια του Καρλ Εντουαρντ Βάγκνερ ( Ο ποταμός των νυχτερινών ονείρων και πέρα από κάθε μέτρο). Η πρώτη από αυτές είναι στο σύμπαν του Βασιλιά με τα κίτρινα του Chambers, ενώ η δεύτερη είναι με βαμπίρ και μετενσαρκώσεις. Επίσης ξεχώρησα το "μερικές φορές επιστρέφουν" του Στέφεν Κινγκ που είναι με έναν καθηγητή ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος με κακά παιδιά που ευθύνονται για τον θάνατο του αδελφού του από το παρελθόν. Η άλλη ιστορία του Κινγκ (ο μπαμπούλας) δεν μου έκανε τόση εντύπωση. Τις ιστορίες του Μπάρκερ τις είχα ξαναδιαβάσει και ίσως γι' αυτό δεν τις εκτίμησα όσο έπρεπε. Σε γενικές γραμμες προκειται για ένα καλό βιβλίο για τους οπαδούς του τρόμου....

 

Ευαγγέλια οι δύο ιστορίες του KEW. Ειδικά το Ο Ποταμός των Νυχτερινών Ονείρων. Τις δύο ιστορίες του King τις διάβασα πρόσφατα στη συλλογή Νυχτερινή Βάρδια (μου άρεσαν αμφότερες). Η συλλογή περιέχει και μια ιστορία του Ναθάνιελ Χώθορν; Πως σου φάνηκε αυτή;

 

Πολη καλη :mf_sonne:  "Το μαύρο πέπλο του εφημέριου" Υπαινικτικός τρόμος....

Edited by alien666
  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Ιστορίες του φόβου και της νύχτας από εκδόσεις Εξάντας:

Ωστόσο ξεχώρισα λίγο παραπάνω από τις άλλες τα δύο διαμάντια του Καρλ Εντουαρντ Βάγκνερ ( Ο ποταμός των νυχτερινών ονείρων και πέρα από κάθε μέτρο). Η πρώτη από αυτές είναι στο σύμπαν του Βασιλιά με τα κίτρινα του Chambers, ενώ η δεύτερη είναι με βαμπίρ και μετενσαρκώσεις.

Ο βασικός λόγος που πήρα το βιβλίο αυτό από τις προσφορές της Πολιτείας είναι οι δύο αυτές ιστορίες του Βάγκνερ

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

 

"Το μαύρο πέπλο του εφημέριου" Υπαινικτικός τρόμος....

 

 

Α, γεια, σου, αυτό ακριβώς. (συν το ότι έχει και μεγάλο βάθος η ιστορία)

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Σκιές πάνω από το Ιννσμουθ: Μια πολύ ωραία ανθολογία διηγημάτων και νουβελών που όλες τους αναφέρονται άμεσα ή έμμεσα στο ψαροχώρι που δημιούργησε ο (μεγάλος) H.P. Lovecraft. Ακριβό βιβλίο, όμως άξιζε πραγματικά να το έχω. Μέσα από αυτές τις ιστορίες μπορεί κάποιος να σχηματίσει μια εικόνα για το πως εξελίχθηκε η ιστορία του Ιννσμουθ μέχρι την σύγχρονη εποχή. Επίσης βλέπουμε ότι υπάρχουν κι άλλα ψαροχώρια ανά τον κόσμο, στα οποία συμβαίνουν περίπου ότι και σ' αυτό. Υπάρχουν οι εκφυλισμένοι από ομομιξία κάτοικοι, που ζευγαρώνουν με ιχθυόμορφα τέρατα που βγαίνουν από τα βάθη του ωκεανού. Αν είναι να ξεχωρίσω κάποιες ιστορίες που μου έκαναν εντύπωση από την όλη ανθολογία, αυτές είναι το "πέρα από την ξέρα" του Basil copper, "η εκκλησία στη Χάι στρητ" του Ramsey Campbell, το Daoine Domhain του Peter Tremayne, η καμπάνα του Ντάγκον του Brian Lumley και "αντε πάλι το τέλος του κόσμου" του Neil Gaiman. Αλλά πιστεύω πως και όλες οι άλλες είχαν πράγματα να πουνε. Εννοείται ότι η ανθολογία ξεκινάει από τη νουβέλα "η σκιά πάνω από το Ινσμουθ" του (μεγάλου) Lovecraft που είναι αυτή που ξεκίνησε όλο τον μύθο....

  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

Απρόσκλητοι επισκέπτες από την άβυσσο του Δημήτρη Στατήρη: Εδώ έχουμε τέσσερις ιστορίες οι οποίες έχουν ως κοινό παρανομαστή κάποιους αλλόκοσμους επισκέπτες.Σε γενικές γραμμές πρόκειται για μια πολύ καλή δουλειά στα πλαίσια του μεταφυσικού τρόμου. Η σειρά με την οποία μου άρεσαν οι ιστορίες είναι η εξής: Το αποκριάτικο πάρτι (με επισκέπτη έναν λυκάνθρωπο που τον περάσανε για καρναβάλι) > Ο ναός που δάκρυσε με αίμα (με επισκέπτη τον έξω-από-εδώ που βάζει σε περιπέτειες έναν ορθόδοξο ιερέα) > Ο Ιρλανδός παράφρων (με επισκέπτη έναν Ιρλανδό παράφρων) > Υπόγειες ανακαλύψεις (με επισκέπτη μία γριά μάγισσα που δεν γίνεται αποδεκτή στο σπίτι μιας αμερικάνικης οικογένειας). Υπάρχουν στοιχεία σουρεαλισμού που πάντα μου αρέσουν στις ιστορίες τρόμου, όπως και γραφή που υποστηρίζει πολύ καλά τα κείμενα.

Edited by alien666
  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Πρόσωπο με πρόσωπο του Κωσταντίνου Λιάπτσιου: Αυτή είναι μια ιστορία ενός ανθρώπου που έχει το χάρισμα να βλέπει τον Χάρο. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν είχε πεθάνει όταν έπρεπε. Η ιδέα θυμίζει τα ποταπά final destination, όμως καμία σχέση. Οι πρώτες 30 σελίδες από τις 170 μπορούν άνετα να καταταχθούν στον "τρόμο". Μετά όμως παίρνει εντελώς άλλο δρόμο. Μάλλον προς new weird εξελίσσεται. Επίσης πρόκειται για κείμενο που προσφέρεται για όσους δεν χορταίνουν την ανάπτυξη των χαρακτήρων στις ιστορίες, εφόσον αμέσως μετά τις 30 πρώτες σελίδες που είναι δυνατές, ακολουθεί μια πολυσέλιδη κοιλιά κατά την οποία το φανταστικό στοιχείο απουσιάζει και ασχολείται κυρίως με τα "κοινωνικά" του πρωταγωνιστή. Προς το τέλος το φανταστικό επανέρχεται και αποκαλύπτεται, όμως αποδυναμώνεται αρκετά από το γεγονός ότι δεν έχει κακές προθέσεις τελικά. Γι αυτό και λέω ότι τελικά πρόκειται για new weird story.

 

Κάτι ακόμη. Θεωρώ ότι η σειρά "σκιές" από τις συμπαντικές διαδρομές, αφορά τη λογοτεχνία τρόμου. Ισως όμως να κάνω λάθος και να αδικώ την ιστορία κατατάσσοντάς την στον τρόμο. Αμα κάποιος ξέρει ότι η συγκεκριμένη σειρά αφορά άλλα είδη, ας μου το πει για να αλλάξω κατηγορία στα επόμενα που θα διαβάσω από αυτή...

Edited by alien666
Link to comment
Share on other sites

Έχω ξεκινήσει το "Ο τρόμος του Ντάνγουιτς" του Λάβκραφτ.

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Καμπάλ, του Clive Barker: Ωραία ιστορία στα πλαίσια του τρόμου και του dark fantasy. Το setting είναι μια υπόγεια πόλη που στεγάζεται κάτω από ένα νεκροταφείο και κατοικείται από νεκροζώντανα τέρατα. Το πρωταγωνιστικό ζεύγος κερδίζει τις εντυπώσεις, όπως και ο κεντρικός κακός, που είναι ένας serial killer που του μιλάει η μάσκα που φοράει. Αργισε λίγο να με βάλει στο κλίμα του, αλλά μόλις συντονίστηκα, μου άρεσε πολύ, μέχρι το (ανοιχτό) τέλος...

 

Καλό Πάσχα...

Edited by alien666
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Θα ξεκινήσω σήμερα το "Στοίχειωμα" του Μάθεσον

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Σκιές πάνω από το Ιννσμουθ: Μια πολύ ωραία ανθολογία διηγημάτων και νουβελών που όλες τους αναφέρονται άμεσα ή έμμεσα στο ψαροχώρι που δημιούργησε ο (μεγάλος) H.P. Lovecraft. Ακριβό βιβλίο, όμως άξιζε πραγματικά να το έχω. Μέσα από αυτές τις ιστορίες μπορεί κάποιος να σχηματίσει μια εικόνα για το πως εξελίχθηκε η ιστορία του Ιννσμουθ μέχρι την σύγχρονη εποχή. Επίσης βλέπουμε ότι υπάρχουν κι άλλα ψαροχώρια ανά τον κόσμο, στα οποία συμβαίνουν περίπου ότι και σ' αυτό. Υπάρχουν οι εκφυλισμένοι από ομομιξία κάτοικοι, που ζευγαρώνουν με ιχθυόμορφα τέρατα που βγαίνουν από τα βάθη του ωκεανού. Αν είναι να ξεχωρίσω κάποιες ιστορίες που μου έκαναν εντύπωση από την όλη ανθολογία, αυτές είναι το "πέρα από την ξέρα" του Basil copper, "η εκκλησία στη Χάι στρητ" του Ramsey Campbell, το Daoine Domhain του Peter Tremayne, η καμπάνα του Ντάγκον του Brian Lumley και "αντε πάλι το τέλος του κόσμου" του Neil Gaiman. Αλλά πιστεύω πως και όλες οι άλλες είχαν πράγματα να πουνε. Εννοείται ότι η ανθολογία ξεκινάει από τη νουβέλα "η σκιά πάνω από το Ινσμουθ" του (μεγάλου) Lovecraft που είναι αυτή που ξεκίνησε όλο τον μύθο....

 

μπα πολύ ακριβό δεν αξίζει, μάθε εγγλεζικα καμάρι μου :)

Link to comment
Share on other sites

 

Σκιές πάνω από το Ιννσμουθ: Μια πολύ ωραία ανθολογία διηγημάτων και νουβελών που όλες τους αναφέρονται άμεσα ή έμμεσα στο ψαροχώρι που δημιούργησε ο (μεγάλος) H.P. Lovecraft. Ακριβό βιβλίο, όμως άξιζε πραγματικά να το έχω. Μέσα από αυτές τις ιστορίες μπορεί κάποιος να σχηματίσει μια εικόνα για το πως εξελίχθηκε η ιστορία του Ιννσμουθ μέχρι την σύγχρονη εποχή. Επίσης βλέπουμε ότι υπάρχουν κι άλλα ψαροχώρια ανά τον κόσμο, στα οποία συμβαίνουν περίπου ότι και σ' αυτό. Υπάρχουν οι εκφυλισμένοι από ομομιξία κάτοικοι, που ζευγαρώνουν με ιχθυόμορφα τέρατα που βγαίνουν από τα βάθη του ωκεανού. Αν είναι να ξεχωρίσω κάποιες ιστορίες που μου έκαναν εντύπωση από την όλη ανθολογία, αυτές είναι το "πέρα από την ξέρα" του Basil copper, "η εκκλησία στη Χάι στρητ" του Ramsey Campbell, το Daoine Domhain του Peter Tremayne, η καμπάνα του Ντάγκον του Brian Lumley και "αντε πάλι το τέλος του κόσμου" του Neil Gaiman. Αλλά πιστεύω πως και όλες οι άλλες είχαν πράγματα να πουνε. Εννοείται ότι η ανθολογία ξεκινάει από τη νουβέλα "η σκιά πάνω από το Ινσμουθ" του (μεγάλου) Lovecraft που είναι αυτή που ξεκίνησε όλο τον μύθο....

 

μπα πολύ ακριβό δεν αξίζει, μάθε εγγλεζικα καμάρι μου :)

 

 

Ξέρω εγγλέζικα, (proficiency έχω) αλλά επειδή με διευκολύνουν περισσότερο τα ελληνικά, τα άφησα για λίγο... κάποια στιγμή θα επανέλθω για να διαβάσω βιβλία που δεν έχουν μεταφραστει στη γλώσσα μας

Link to comment
Share on other sites

Αποκάλυψη του Bentley Little: Στην αρχή με ξεγέλασε ο τίτλος και νόμιζα ότι θα διαβάσω κάτι σαν "ελεύθερη διασκευή" της αποκάλυψης. Χάρηκα πολύ που διαψευστηκα, εφόσον πρόκειται για μια πρωτότυπη ιστορία και τολμώ να πω διαμάντι. Από τις καλύτερες ιστορίες τρόμου που διάβασα φέτος. Τα δρώμενα λαμβάνουν χώρα σε ένα χωριό και οι "κακοί" της υπόθεσης είναι κάποια τερατόμορφα μωρά που για κάποιο ανεξήγητο λόγο, στην αρχή γεννιούνται νεκρά. Υπάρχει μια καλτ ατμόσφαιρα και πολλές επί μέρους τρομαχτικές σκηνές, χωρίς όμως να εμποδίζεται η ανάπτυξη των χαρακτήρων. Από Little είχα διαβάσει και τους "Αγνοημένους", ένα πανέξυπνο βιβλίο, όμως όχι τόσο "τρόμου" οσο αυτο. Χάρηκα που πήρα ένα τέτοιο διαμάντι από τα μεταχειρισμένα με μόλις 9 ευρώ. Σημειώνω επίσης ότι κέρδισε το βραβείο Μπράμ Στόκερ το 1990 (επάξια μπορώ να πω).

Edited by alien666
  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Ζόμπι, της Joyce Carol Oates: Δεν πρόκειται για μια ιστορία με ζόμπι, αλλά το concept είναι ότι όλα όσα διαβάζουμε σε αυτή την ιστορία τα γράφει ένας serial killer και με βάση τα όσα αφηγείται, αποκαλύπτει τον διαταραγμένο ψυχισμό του. Αυτός έχει βαλθεί να απαγάγει τα θύματά του, να τα κάνει λοβοτομή, με στόχο να τα μετατρέψει σε ζόμπι που υπηρετούν τις διεστραμένες ορέξεις του. Οι λοβοτομές όμως διαρκώς αποτυγχάνουν και έτσι τα θύματα καταλήγουν νεκρά. Η γραφή ίσως θεωρηθεί από κάποιους δύσκολη, εφόσον αποτελείται είτε από πολύ μικρές περιόδους-προτάσεις, είτε από τεράστιες περιόδους, γεμάτες από φράσεις που συνδέονται με την λέξη "και". Δηλαδή υπάρχουν σελίδες ολόκληρες γεμάτες από και... και... και... και η τελεία μπαίνει μετά από κανα δυο σελίδες. Αυτό εμένα δεν με ενόχλησε πολύ. Από την άλλη όμως, η πλοκή είναι εντελώς επίπεδη και δεν περιλαμβάνει καμία απολύτως κορύφωση ή σπουδαία εξέλιξη. Από αυτή την αποψη, ευτυχώς αποτελείται μόνο από 150 σελίδες (στις οποίες μάλιστα η αφήγιση διακόπτεται από μακάβρια σκιτσάκια που ζωγραφίζει ο πρωταγωνιστής). Δεν μπορώ ωστόσο να καταλάβω από που κι ως που μια τέτοια ιστορία (που δεν τη λες και αριστούργημα) κέρδισε το Bram Stoker το 1996. Δεν υπήρχαν αλλες καλύτερες τότε; Επίσης κέρδισε την ίδια χρονιά το παγκόσμιο βραβείο της λογοτεχνίας του φανταστικού, παρόλο που δεν έχει τίποτα το φανταστικό μέσα. Με λίγα λόγια καλούλι, αλλά δεν νομίζω ότι άξιζε αυτά τα βραβεία.

Edited by alien666
  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

Δεν μπορώ ωστόσο να καταλάβω από που κι ως που μια τέτοια ιστορία (που δεν τη λες και αριστούργημα) κέρδισε το Bram Stoker το 1996. Δεν υπήρχαν αλλες καλύτερες τότε;

3 λέξεις: Michael Marano - Dawnsong. Μετά δε μπορείς να ξαναδείς τα Bram Stoker με το ίδιο μάτι...

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Σήμερα θα ξεκινήσω το "Η φωνή της σκιάς μας" του Jonathan Carroll.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Εγώ τελείωσα το Στοίχειωμα του Μάθεσον εδώ και κάμποσες μέρες. Νομίζω ότι ήταν μια πολύ καλή ιστορία. Η σκοτεινή κατοικία του Μπελάσκο κρύβει μέσα της ανείπωτα μυστικά. Κατά σημεία νόμιζα ότι ξέφευγε λίγο στις περιγραφές και σε κάποιους διαλόγους (μάλλον δεν ήμουν αρκετά συγκεντρωμένος) αλλά η τεχνική του Μάθεσον είναι πολύ καλή και δεν κουράζει καθόλου. Τις πρώτες σελίδες της ιστορίας τις διάβασα ενώ λίγο πρίν είχα δεί την εισαγωγή της ταινίας του 1973 (the legend of Hell House). Μπορώ να πώ ότι συντονίστηκα για τα καλά με το βιβλίο καθώς οι χαραχτήρες είναι εξαιρετικοί ο καθένας με τον τρόπο του και υπάρχει πολύ καλή απόδοση της ατμόσφαιρας του βιβλίου. Τώρα θα δώ και την ταινία ολοκληρωμένη. Το βιβλίο πιστεύω ότι θα μπορούσε να έχει πιο σκοτεινό τελείωμα αλλά μου αρκεί όπως το έδωσε ο συγγραφέας.

 

Επειδή τελειώνω και το Ιμάντζικα του Μπάρκερ και ξεκινώ το Ρέκβιεμ του Γκράχαμ Τζόις ενώ παράλληλα είμαι και στη μέση απο το Πράσινο μίλι θα επανέλθω με ξεχωριστές εντυπώσεις.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • Φάντασμα pinned this topic

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share


×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..