Jump to content

Καλείται η λογοτεχνία να "παιδαγωγήσει";


AlienBill
 Share

Recommended Posts

Καλείται η λογοτεχνία να "παιδαγωγήσει";

 

Καλείται η λογοτεχνία να "παρέχει κάτι θετικό το οποίο να αποκομίζει κάποιος";

 

Είναι αυτοσκοπός το να περιλαμβάνει η λογοτεχνία κοινωνικοπολιτικά μηνύματα και μανιφέστα;

 

Είναι αυτοσκοπός το να νουθετεί η λογοτεχνία και "να διαπλάθει συνειδήσεις;"

 

Ρε μήπως η λογοτεχνία είναι κατά βάση ψυχαγωγία;

 

Μήπως είναι προτιμότερο κάποιος που θέλει  να διαπαιδαγωγηθεί, να προτιμήσει κάποια έρευνα, κάποια εγκυκλοπαίδεια, ή κάποιο εκπαιδευτικό σύγγραμμα;

 

Ποια είναι η άποψή σας;

Edited by alien666
Link to comment
Share on other sites

Για μένα είναι "must" να δίνει και κάτι που μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο έναν άνθρωπο.

Τώρα, θα μου πεις πως ορίζω το καλύτερο... Από αυτό πιστεύω πως κρίνουν οι άνθρωποι τα βιβλία. Εάν κάτι τους έδωσε έναν καλύτερο για τους ίδιους εαυτό, τότε όλα εντάξει. Και αυτό είναι που χωρίζει τους ανθρώπους σε κατηγορίες, "επίπεδο".  

Εάν ένα βιβλίο δεν με προβληματίσει στο ελάχιστο, τότε είναι ένα κακό βιβλίο για εμένα. Αλλά μόνο για εμένα.

 

Από την άλλη, χρειάζονται και τα βιβλία ερευνητικού περιεχομένου, για να βλέπουμε και ακαδημαϊκά-επιστημονικά και σε μεγαλύτερο βάθος αυτό που μας ενδιαφέρει. 

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Άλιεν, με το συμπάθειο, είπες ότι θα ανοίξεις ένα νήμα για το αν οι εκδοτικοί οίκοι καλούνται να διαπαιδαγωγήσουν. Αυτό το θέμα που άνοιξες εδώ είναι ενδιαφέρον, μεν, αλλά όχι αυτό που περιμέναμε, σωστά;

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Αυτό το θεωρώ σημαντικότερο. Το ότι οι εκδοτικοί οικοι δεν καλούνται να διαπαιδαγωγήσουν, νομίζω ότι είναι κάτι γενικά αποδεκτό απ' όλους.

 

Το συγκεκριμένο θέμα που άνοιξα είναι πιο διφορούμενο και οι απόψεις επ' αυτού διύστανται περισσότερο, κυρίως στην χώρα μας.

Edited by alien666
Link to comment
Share on other sites

Ok, φάουλ δικό μου, δεν κατάλαβα.

 

Ωστόσο, για να τεθεί αυτή η συζήτηση σε σωστή βάση και να μην αρχίσουμε να μακρηγορούμε ματαίως, πρέπει, νομίζω, να απαντηθεί πρώτα το εξής ερώτημα: τι εννοούμε λέγοντας διαπαιδαγώγηση; Διότι είναι προφανές ότι εδώ θα υπάρξουν πολλές διαφωνίες.

Link to comment
Share on other sites

Κατ' εμε οι απόλυτες απαντήσεις σε αυτό το θέμα (ναι-όχι, μαύρο-άσπρο) έχουν δοκιμαστεί και έχουν αποτύχει διαχρονικά.

 

Από το σοσιαλιστικό ρεαλισμό μέχρι το κυνηγητό του ντεσαντ πριν μετά και κατά τη διάρκεια της γαλλικής επανάστασης και από την τύχη διαφόρων αριστερών κλπ λογοτεχνών στα χέρια φασιστικών-απολυταρχικών καθεστώτων έως το προμοτάρισμα του αφηρημένου εξπρεσιονισμού από τη CIA στις πιο απολιτικ-αντισοβιετικές μορφές του. Όλα αυτά τα  ακολούθησε αντί για την τέχνη ο φορμαλισμός, ο καριερισμός η εμπορευματοποίηση στην πιο χείριστη μορφή της και η (αυτό)λογοκρισία. 

 

Ταυτόχρονα απέτυχε και η πλευρά που ήθελε να δείξει πώς όχι δεν υπάρχει κανένας σκοπός και κανένα νόημα στην πολιτική ή ανθρωπιστική καθαρά διαπαιδαγώγηση και ρόλος του λογοτέχνη είναι απλά αυτό που είχε λακωνικά θέσει σε μια σχετικά πρόσφατη συνέντευξη του ο τίτος πατρίκιος "χρέος μας προς την κοινωνία είναι απλά να γράφουμε καλά". Αυτό απέτυχε για τον ίδιο λόγο που αποτυγχάνουν οι ακραία ιδεαλιστές φιλόσοφοι στις μέρες μας. Καλή η διασκέδαση και η αισθητική αλλά οι εποχές είναι δύσκολες και τα προβλήματα που υπάρχουν θίγουν σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού. Το "εγώ δεν ασχολούμαι με αυτά" σε τέτοιες στιγμές όχι απλά δεν προστατεύει την τέχνη από την ακραία στράτευση αλλά της στερεί και τη γόνιμη επαφή της με την κοινωνική πραγματικότητα, η οποία άλλωστε εκτός από φερέφωνα αστικών ή σοσιαλιστικών καθεστώτων έβγαλε και διαμάντια και βγάζει ακόμα. 

 

Τέλος πάντων με λίγα λόγια, όπως είπα και στην αρχή για μένα δεν υπάρχει απόλυτη απάντηση. Στο γράψιμο είσαι και μόνος σου και με τα πλήθη και για τον εαυτό σου και για τους άλλους. Και αυτοέκφραση και στράτευση, και χιούμορ και σοβαρότητα και πίκρα και απόλαυση. Και rockstar lifestyle και φιλολογίστικο. Και τσαρλς μπουκόφσκι και έμιλυ ντικινσον. 

  • Like 7
Link to comment
Share on other sites

Nostalgist, ευχαριστώ που με έβγαλες από τον κόπο να γράψω. Συμφωνώ 100% με όσα λες.

Link to comment
Share on other sites

Όχι. Η λογοτεχνία ως μυθοπλασία σκοπό έχει προτίστως να ψυχαγωγήσει. Η όποια παιδαγωγική αξία της λογοτεχνίας είναι ένας δευτερογενές επακόλουθο της ψυχαγωγίας, δεδομένου ότι η επιτυχημένη ψυχαγωγική δραστηριότητα εμπεριέχει και ένα στοιχείο διαπαιδαγώγισης.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Η ψυχαγωγία είναι η αγωγή της ψυχής. Άρα και πάλι η λογοτεχνία έχει ένα κάποιο αντίκτυπο στην διαμόρφωση του ατόμου. Ο όρος διαπαιδαγώγηση είναι πολύ αόριστος και γενικός για να συμπεριλάβει μόνο αυτά που επιθυμεί ο καθένας να απομονώσει μέσα  σε αυτόν. Οπότε αόριστα, ναι, η λογοτεχνία διαπαιδαγωγεί με κάποια μορφή. Ως εκεί όμως. Παραπάνω ανάλυση είναι ψιλομάταιη.

Link to comment
Share on other sites

Θα συμφωνήσω με το "όχι". Σίγουρα όχι επίτηδες. Όταν γράφεις, αν ξεκινήσεις με το "μήνυμα", το "νόημα", θα βγει κάτι πολύ άχαρο που δε θα έπρεπε να θεωρείται λογοτεχνία. Ενώ υπάρχουν πολλά εξαιρετικά έργα που ελάχιστα παίρνουν "θέση", τουλάχιστον σαφή, απέναντι σε ζητήματα της πραγματικότητας. Οκ, συνήθως αν έχουν και κάποια πολιτική/ιδεολογική διάσταση γίνονται πιο ενδιαφέροντα, αλλά δεν είναι απαραίτητο. Μου έρχονται τώρα κάμποσα βιβλία και συγγραφείς και από τα δυο άκρα, αλλά καλύτερα να μην τους αναφέρω.

Link to comment
Share on other sites

Εγώ θα διαφωνήσω, πιστεύω όταν περιορίζεται απλά στη ψυχαγωγία και τίποτα άλλο τότε μιλάμε για παραλογοτεχνία. Ένας όρος που όπως έχω καταλάβει κάνει πολλούς προοδευτικούς να βγάζουν σπυράκια. Δεν πρέπει να υποβαθμίσουμε τον πρωτεύοντα ρόλο που έχει και να καταφύγουμε σε συγκριτισμούς, υποκειμενικές απόψεις κλπ. Για μένα η λογοτεχνία οφείλει να είναι πάντα στρατευμένη πολιτικά προς μια κατεύθυνση και να έρχεται πάντα σε σύγκρουση με τις κυρίαρχες απόψεις και τάσεις, αλλιώς χάνει τον επαναστατικό και ανατρεπτικό ρόλο της. Πρέπει να διαπαιδαγωγεί και να έχει ως απώτερο σκοπό την εξέλιξη του αναγνώστη πνευματικά. 

Link to comment
Share on other sites

Το "Τρίτο Στεφάνι", δηλαδή, ή ο "Τρελαντώνης" είναι παραλογοτεχνία; Ή έχουν και πολιτική χροιά και δεν το πρόσεξα; Δε μπορεί ένα κείμενο που καταγράφει απλώς μια πραγματικότητα ή εκφράζει το συγγραφέα να είναι καλό, χωρίς να προσπαθεί να περάσει ένα "μήνυμα" στον αναγνώστη;

Link to comment
Share on other sites

Το "Τρίτο Στεφάνι", δηλαδή, ή ο "Τρελαντώνης" είναι παραλογοτεχνία; Ή έχουν και πολιτική χροιά και δεν το πρόσεξα; Δε μπορεί ένα κείμενο που καταγράφει απλώς μια πραγματικότητα ή εκφράζει το συγγραφέα να είναι καλό, χωρίς να προσπαθεί να περάσει ένα "μήνυμα" στον αναγνώστη;

 Πάντως αν είχα παιδιά δε θα τα άφηνα να ξεκινήσουν τη λογοτεχνία από βιβλία του Ταχτσή, μέχρι να ωριμάσουν τουλάχιστον και να διαμορφώσουν μια υγιή προσωπικότητα. Αν θες την άποψή μου, στην ελλάδα ο ψευτοπροοδευτισμός της αριστεράς έβλαψε την πνευματική υγεία των ανθρώπων όπως κ η ταύτιση του ακραίου και του περιθωριακού με το προχωρημένο και το μοντέρνο. Γιατί πρέπει να θεοποιήσουμε όλον αυτόν τον λούμπεν υπόκοσμο; Για να μας πούνε προοδευτικούς και μη ρατσιστές. Συγνώμη, έχω διαβάσει αρκετά βιβλία transgressive fiction και κατέληξα ότι δε θα πάρω από την αρρώστια του κάθε συγγραφέα. Μόνο κοινωνιολογικά πλέον μπορώ να ασχοληθώ με τέτοιου είδους υποκουλτούρα.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Αν διαφωνούσα λίγο λιγότερο απ' όσο διαφωνώ τώρα, θα έγραφα ένα σεντόνι. Αλλά απ' την υπερβολική διαφωνία μου (είναι και πρωί και δεν έχω πιει καφέ) κοκομπλόκιασα. Παίζει να επανέλθω, αν βρω εκφράσεις διαφωνίας μέσα στα πλαίσια του CoC.

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Πολιτική δε σημαίνει να είσαι με κάποια κομματική γραμμή. Πολιτικό σχόλιο είναι ακόμα και αν δείχνει πχ πως περνάνε οι φτωχές κοινωνικές ομάδες ή πχ να ειρωνεύεται τη μπουρζουαζία κα. Και βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε τις διαφορετικές ιστορικές περιόδους που έγραφε ο κάθε συγγραφέας κ πως αυτό τον επηρέασε. Δε λέω πως η λογοτεχνία πρέπει να έχει αποσπάσματα του Μαρξ ή του Λένιν ή οποιουδήποτε δεξιού. Εμένα αυτή είναι η άποψη μου και κατέληξα μετά από αρκετά χρόνια ανάγνωσης αρκετά ακραίων τάσεων στη λογοτεχνία και μοντέρνων επιρροών, στο να εκτιμήσω  αποκλειστικά παλιούς συγγραφείς όπως ο Ντίκενς, ο Περικλής Γιαννόπουλος, Μωραιτίδης, Κόντογλου, Καραγάτσης,  Μυριβήλης, Παπαδιαμάντης ή ακόμα κ ο Jack London ή ο Καζαντζάκης αν κ δε με εκφράζουν τόσο σε μεγάλο βαθμό και φυσικά όλα τα αρχαία συγγράμματα. Είναι κρίμα πάντως να βλέπεις έξυπνους και διαβασμένους ανθρώπους να έχουν επηρεαστεί από όλον αυτόν τον διανοουμενίστικο αριστερίστικο συρφετό της μεταπολίτευσης που αποθέωσε κάθε τι ακραίο, αντικοινωνικό, απολιτίκ, αρρωστημένο κ λούμπεν ως επανάσταση σε παλιές δοκιμασμένες αξίες όπως πχ η οικογένεια ή η θρησκεία και με πρόσχημα τη "φασιστική" δεξιά περιθωριοποιήθηκαν σημαντικοί συγγραφείς, επίσης θεωρήθηκαν έγκλημα έννοιες όπως η παράδοση, πατρίδα κλπ κλπ, το ίδιο κουραστικοί και επιβεβλημένοι στον διανοουμενίστικο χώρο είναι και οι αναρχοταλιμπάν όπως και οι αθεοταλιμπάν οι οποίοι αφορίζουν κάθε τι θρησκευτικό ή παραδοσιακό ως θανάσιμα αμαρτήματα. To ξέρω πως οι περισσότεροι που ασχολούνται με τη λογοτεχνία έχουν  ποτιστεί από ιδέες και αντιλήψεις που επέβαλαν στη κοινωνία οι  ταλιμπάν της αριστεράς, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να υπάρξει κ μια κριτική για τα εγκλήματα κατά της πνευματικής υγείας του λαού. 

Edited by Anwrimos23
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Please, stop. Το θέμα του παρόντος τόπικ είναι κατά πόσο πρέπει να διαπαιδαγωγεί η λογοτεχνία. Τα προσωπικά πολιτικά φρονήματα του καθενός, όχι μόνο δεν ανήκουν στην παρούσα συζήτηση, αλλά αντιτίθενται με τον CoC που καταβάλλω φιλότιμες προσπάθειες αυτή την στιγμή να μην σπάσω κι εγώ η ίδια.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Πολιτική δε σημαίνει να είσαι με κάποια κομματική γραμμή. Πολιτικό σχόλιο είναι ακόμα και αν δείχνει πχ πως περνάνε οι φτωχές κοινωνικές ομάδες ή πχ να ειρωνεύεται τη μπουρζουαζία κα. Και βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε τις διαφορετικές ιστορικές περιόδους που έγραφε ο κάθε συγγραφέας κ πως αυτό τον επηρέασε. Δε λέω πως η λογοτεχνία πρέπει να έχει αποσπάσματα του Μαρξ ή του Λένιν ή οποιουδήποτε δεξιού. Εμένα αυτή είναι η άποψη μου και κατέληξα μετά από αρκετά χρόνια ανάγνωσης αρκετά ακραίων τάσεων στη λογοτεχνία και μοντέρνων επιρροών, στο να εκτιμήσω αποκλειστικά παλιούς συγγραφείς όπως ο Ντίκενς, ο Περικλής Γιαννόπουλος, Μωραιτίδης, Κόντογλου, Καραγάτσης, Μυριβήλης, Παπαδιαμάντης ή ακόμα κ ο Jack London ή ο Καζαντζάκης αν κ δε με εκφράζουν τόσο σε μεγάλο βαθμό και φυσικά όλα τα αρχαία συγγράμματα. Είναι κρίμα πάντως να βλέπεις έξυπνους και διαβασμένους ανθρώπους να έχουν επηρεαστεί από όλον αυτόν τον διανοουμενίστικο αριστερίστικο συρφετό της μεταπολίτευσης που αποθέωσε κάθε τι ακραίο, αντικοινωνικό, απολιτίκ, αρρωστημένο κ λούμπεν ως επανάσταση σε παλιές δοκιμασμένες αξίες όπως πχ η οικογένεια ή η θρησκεία και με πρόσχημα τη "φασιστική" δεξιά περιθωριοποιήθηκαν σημαντικοί συγγραφείς, επίσης θεωρήθηκαν έγκλημα έννοιες όπως η παράδοση, πατρίδα κλπ κλπ, το ίδιο κουραστικοί και επιβεβλημένοι στον διανοουμενίστικο χώρο είναι και οι αναρχοταλιμπάν όπως και οι αθεοταλιμπάν οι οποίοι αφορίζουν κάθε τι θρησκευτικό ή παραδοσιακό ως θανάσιμα αμαρτήματα. To ξέρω πως οι περισσότεροι που ασχολούνται με τη λογοτεχνία έχουν ποτιστεί από ιδέες και αντιλήψεις που επέβαλαν στη κοινωνία οι ταλιμπάν της αριστεράς, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να υπάρξει κ μια κριτική για τα εγκλήματα κατά της πνευματικής υγείας του λαού.

Νομιζω τα λογοτεχνικα εγκληματα του αριστερισμου δεν εμπιπτουν αμεσα στο θεμα, το σιγουρο ειναι οτι οταν η λογοτεχνια κομματικοποιειται αποθεωνονται μετριοτητες με τις καταλληλες διασυνδεσεις. Το ιδιο οταν και η λογοτεχνια εχει σαν αμεσο στοχο να διαπαιδαγωγησει (μετάφραση: προπαγανδισει)

 

Επισης, επειδη διακρινω μια συγχυση, οι αποψεις του συγγραφεα περνανε εμμεσα στο γραπτο του εται και αλλιως γιατι η πλοκη χρωματιζεται απο αυτες.

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Παρακαλώ ας επανέλθουμε στην κουβέντα χωρίς να ξεφεύγουμε σε πολιτικές συζητήσεις.

Link to comment
Share on other sites

Και ναι και όχι. Από τη μία, ως κομμάτι της entertaintment βιομηχανίας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο στόχος της λογοτεχνίας είναι απλά και μόνο να προσφέρει περιεχόμενο. Ειδικά στο "είδος μας" αν δει κανείς τις τάσεις των εκδοτικών προς τις ν-λογίες που θεωρούνται σχεδόν κανόνας, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι το να γεμίσει κανείς 800 σελίδες με οτιδήποτε θεωρείται λογοτεχνία. Φυσικά δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με την ψυχαγωγία για την ψυχαγωγία και προσωπικά έχω περάσει πολύ ευχάριστα διαβάζοντας ας πούμε Warcraft novels. 

 

Από την άλλη το "το χ βιβλίο μου άλλαξε τη ζωή" είναι μεγάλη κουβέντα και δεν νομίζω να υπάρχει συγγραφέας που δεν θα ήθελε να ειπωθεί κάτι τέτοιο για τη δουλειά του. Για να το πετύχει αυτό όμως το να γεμίσει 800 σελίδες με πλοκή δεν αρκεί. Εκεί κολλάει η διαπαιδαγώγηση μέσω της λογοτεχνίας. Δεν είναι ούτε η μεταβίβαση εγκυκλοπαιδικών γνώσεων, ούτε το πολιτικό κύρηγμα. Είναι απλά το να προσφέρεις στον αναγνώστη μια ιδιαίτερη οπτική γωνία που δεν είχε σκεφτεί προηγουμένως. Δεν είναι ανάγκη κάθε "αποκάλυψη" αυτού του τύπου να έχει να κάνει με βαρυσήμαντα θέματα και προφανώς δεν είναι δυνατόν να γίνουμε όλοι Όργουελ. Αν από τη στιγμή που θα ανοίξω το βιβλίο, μέχρι τη στιγμή που θα το βάλω στο ράφι, έχω αναγκαστεί να αντιμετωπίσω κάποιο θέμα με διαφορετικό τρόπο, τότε αυτό το βιβλίο έχει καταφέρει να με κάνει πιο πλήρη προσωπικότητα, είτε πραγματεύεται πολιτική, είτε σχέσεις είτε ξέρω γω το μάσημα τσίχλας.

 

Φυσικά όλα τα παραπάνω ισχύουν, κατά τη γνώμη μου, για κάθε μορφή τέχνης.

Link to comment
Share on other sites

πάντως επειδή αναφέρθηκε ο ταχτσης.

 

κακώς έχουμε ταυτίσει τη διαπαιδαγώγηση με κάποιες συγκεκριμένες ηλικίες (κυρίωες τις παιδικές)
η διαμόρφωση των απόψεων του ατόμου συνεχίζεται σε όλη του τη ζωή και ενώ επομένως πράγματι κάποια βιβλία δεν είναι για παιδια (βλέπε Ζυστίν) αυτό δε σημαίνει ότι δε μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο μετέπειτα.

 

Να φέρω κι απ' την προσωπική μου ζωή ένα παράδειγμα. Τα πρώτα μου αναγνώσματα ήταν βιβλία όπως ο τρελαντώνης, άλλα του Ιουλίου Βερν καθώς και πράγματα όπως πχ το "Για την πατρίδα" ή "Ο μάγκας" κλπ.

 

Και στα εφηβικά χρόνια όμως και σολωμό διαβάσα αλλά και παπαδιαμάντη. Τι συγγραφείς βρίσκει σήμερα κανείς στη βιβλιοθήκη μου; Ταχτσή, Γώγου, Μπουκόφσκι και λοιπούς ... περιθωριακούς. Και το ότι κατευθύνθηκα προς τα εκεί ποτέ δε συνέπεσε με κάποια χμ "ιδεολογική" ή άλλου τύπου αποκήρυξη των προηγούμενων αναγνώσεων μου.

 

Γιαυτό και συνιστώ ψυχραιμία σε όλους απορρίπτουν ή δέχονται γενικά κάποια πράγματα.Το πως θα επιδράσει κάτι σε κάποιον δεν εξαρτάται μόνο από αυτό το κάτι. Η διαδικασία διαμορφωσης αποψης και συνείδησης για το οτιδήποτε ειναι πιο περίπλοκη απ' ότι προτινουν τα οποιασδηποτε μορφης πολιτικά εγχειρίδια (ακόμα και αυτά που αρνιούνται την ύπαρξη εγχειριδίων). 

  • Like 6
Link to comment
Share on other sites

Συγγνώμη, αλλά διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας την ερώτηση του tοpic, αναρωτιέμαι αν ως ερώτηση έχει αυτή καθεαυτή νόημα. Από ποιόν “καλείται” η ποια “λογοτεχνία”, ποιον (ανήλικο ή ενήλικο, με πρόθεση ή χωρίς, με τη συνειδητοποίηση και συναίνεσή του ή όχι) να “διαπαιδαγωγήσει”; Οι δευτερεύουσες ερωτήσεις επίσης δε με βοηθούν μιας και νομίζω ότι υπάρχει μια νοηματική σύγχυση μεταξύ του αυτοσκοπού, του σκοπού και της πρόθεσης από τη μία, και της ψυχαγωγίας και της διασκέδασης από την άλλη (ως πρόθεση του συγγραφέα, ερμηνεία του αναγνώστη, εργαλείο του δασκάλου;). Εγώ πάντως έχω χαθεί, γι αυτό και δε με εκπλήσσει η μη ύπαρξη 'απόλυτης απάντησης' που αναφέρει ο Nostalgist.


Link to comment
Share on other sites

Ας πω κι εγώ τη δική μου άποψη.

 

Η λογοτεχνία δεν έχει καμία υποχρέωση να παιδαγωγήσει, να νουθετίσει ή να μεταβάλλει τα εσώψυχα του αναγνώστη. Θα ήταν κρίμα για οποιονδήποτε συγγραφέα να απορρίψει την πλειοψηφία των ιδεών που έχει στο μυαλό του μόνο και μόνο γιατί είναι αμιγώς ψυχαγωγικές. Η ιστορία είναι το παν κατ' εμέ σε ένα οποιοδήποτε λογοτέχνημα και επομένως οφείλει να γράφεται και να διαβάζεται έχοντας ως μοναδικό κριτήριο το αν θα αρέσει ή θα φανεί στο αναγνωστικό κοινό ενδιαφέρουσα, πρωτότυπη κλπ.

 

Βέβαια αν χωράει και κάποιο κοινωνικοπολιτικό σχόλιο στην όλη διαπραγμάτευση του θέματος, καλώς να υπάρξει κι αυτό. Αν μπορεί το θέμα να προκαλέσει ερωτήματα στον αναγνώστη, κανένα πρόβλημα. Είναι κρίμα όμως να υπάρχουν στη λογοτεχνική πιάτσα δογματισμοί που να επιβάλλουν στον αναγνώστη το να κυνηγάει με το τουφέκι ΜΟΝΟ όσα έργα περιλαμβάνουν κοινωνικοπολιτικούς και φιλοσοφικούς προβληματισμούς και μηνύματα. Διότι αν το κάνει πράξει αυτό, θα χάσει μια πληθώρα από ιδέες και θέματα που θα μπορούσαν να τον ενδιαφέρουν και αυτό θα είναι κρίμα.

 

Επομένως είμαι της άποψης ότι το οποιο "παιδαγωγικό" στοιχείο, πρέπει να υπεισέρχεται στη λογοτεχνία ΜΟΝΟ όταν το θέμα της ιστορίας το επιτρέπει.

Edited by alien666
  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share


×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..