Jump to content

Ιωάννα Μπουραζοπούλου


 Share

Recommended Posts

Τι είδε η γυναίκα του Λωτ;

 

Συγγραφέας : Ιωάννα Μπουραζοπούλου

 

b121237.jpg

 

Εκδόσεις Καστανιώτη

 

Σελίδες : 482

 

ISBN : 978-960-03-4369-4

 

Τιμή : 19,17

 

Από την Βιβλιονέτ

 

Σαράντα αιώνες μετά τη βιβλική καταστροφή στα Σόδομα και τα Γόμορρα, η ίδια εκείνη γη στις όχθες της Νεκράς Θάλασσας ανοίγει και ένα μυστηριώδες βιολετί αλάτι αναβλύζει. Η εμφάνισή του αλλάζει τη γεωγραφία τριών ηπείρων και μονοπωλεί το ενδιαφέρον της αγοράς. H νέα ουσία δεν υπηρετεί, αλλά υπηρετείται. Καταδυναστεύει με τις ιδιοτροπίες της. Εθίζει με τη γεύση της. Υποδουλώνει με την αθόρυβη επιρροή της. Τα σύγχρονα Σόδομα, η "Αποικία", αποδεικνύονται πιο πανούργα και από τη βιβλική ακόμη εκδοχή τους. Μια αποπνικτική ατμόσφαιρα περιβάλλει τα καλά
κρυμμένα μυστικά τους, και μόνο ένας άνθρωπος είναι σε θέση να τα ανακαλύψει: ο ανυποψίαστος Φιλέας Μπουκ, που μια νύχτα αλλιώτικη από τις άλλες θα κληθεί να λύσει το πιο σημαντικό σταυρόλεξο που επινοήθηκε ποτέ.

"Τι είδε η γυναίκα του Λωτ;" Ένα φαντασμαγορικό μυθιστόρημα, ένα συνεχές διανοητικό παιχνίδι,
μια ανεπανάληπτη αλληγορία για το φόβο, την αμαρτία και την ενοχή, που ενεδρεύουν στους υγρούς δρόμους του "παραθαλάσσιου" Παρισιού, αλλά και στους σκοτεινούς διαδρόμους της ανθρώπινης συνείδησης.

 

 

 

Edited by Nihilio
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Αντιγράφω την κριτική που είχα κάνει όταν το διάβασα, στο "50 βιβλία για το 2013":

 

Τι είδε η γυναίκα του Λωτ; Ιωάννα Μπουραζοπούλου, Καστανιώτης. Από τα πιο ενδιαφέροντα που διάβασα φέτος, ανήκει ίσως στην εναλλακτική ιστορία. Η Νεκρά Θάλασσα ξεχειλίζει, ενώνεται με τη Μεσόγειο, βυθίζει όλα τα γύρω και καταλήγουμε σε "μια Ευρώπη χωρίς νότο, μια Αφρική χωρίς βορρά, μια Ασία χωρίς δύση". Σ' αυτήν την καινούρια θάλασσα εμφανίζεται το βιολετί αλάτι, που λόγω αρώματος και γεύσης πουλιέται χρυσάφι, και η "Αποικία", όπου μια "Κοινοπραξία των Εβδομηνταπέντε" (που κανείς δεν ξέρει ποιοι είναι) αναλαμβάνει την εξόρυξη και εκμετάλλευσή του. Εκεί επικρατούν παρακμιακές καιρικές συνθήκες, ομίχλη, αναθυμιάσεις, υγρασία, αμμοθύελλες, τρελαμένο μαγνητικό πεδίο, που μοιάζουν να βγήκαν από διήγημα του aScannerDarkly, κάνουν τη ζωή των αποίκων κόλαση και εμποδίζουν τη χρήση προχωρημένης τεχνολογίας. Μου πήρε κάμποσες δεκάδες σελίδες να προσανατολιστώ, πού είμαστε, τι κάνουμε, τι ψάχνουμε να βρούμε και για ποιο λόγο διηγούμαστε αυτήν την ιστορία, αλλά μετά παίρνει μπρος γερά: γίνεται ένα έγκλημα, την εξιχνίαση του οποίου αναθέτουν οι "Εβδομηνταπέντε" σε έναν τύπο που έχει εφεύρει ένα νέο είδος σταυρόλεξου, "Επιστολόλεξου", με βάση τις επιστολές απολογίας έξι αξιωματούχων της "Αποικίας". Περιγραφές υποβλητικές και με βάθος συναισθηματικό, μερικές καταπληκτικές ιδέες όπως αυτή με το Επιστολόλεξο, πολύ ενδιαφέρουσα κοσμοπλασία και πολύ απρόοπτη λύση. Αυτό που με δυσκόλεψε ήταν το ότι αυτοί οι έξι ζουν στην Αποικία με ψευδώνυμα, ενώ τα γράμματα τα γράφουν με τα αληθινά τους ονόματα, οπότε έπρεπε κάθε τόσο να γυρνάω προς τα πίσω για να βρίσκω ποιος γράφει τι. Από πολλές απόψεις εξαιρετικό, καλύτερο από "Το Μπουντουάρ του Ναδίρ", το προτείνω οπωσδήποτε και θα ψάξω για όποιο άλλο βρω της ίδιας.

 

και προσθέτω ότι το κείμενο του οπισθόφυλλου δε δίνει καθόλου αντιπροσωπευτική εικόνα, καθώς το βιβλίο καμία σχέση δεν έχει με τα βιβλικά Σόδομα και Γόμορρα (ίσως να τα θυμίζει σε μερικούς, αλλά δεν κάνει καμία ευθεία αναφορά). Οι ιδιότητες του βιολετιού αλατιού επίσης δεν παίζουν κανένα ρόλο στην ιστορία, πέρα από το νέο εμπορικό-οικονομικό καθεστώς που δημιουργεί το βιολετί αλάτι ως επιτυχημένο εμπόρευμα.

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Να φανταστω παει για την επομενη ΛΑΦ;

 

Με συντριπτική πλειοψηφία!

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...
profile_mask2.png
Ioanna Bourazopoulou
8 Μαρ (Πριν από 2 ημέρες)
cleardot.gif
 
cleardot.gif
cleardot.gif
προς Εμένα
cleardot.gif
 

Καλημέρα κ. Θεδώρου
Επιβεβαιώνω την συνάντηση με τη Λέσχη στις 29/3, στο Αίτιον, ώρα 19:45
Καλό υπόλοιπο ΣΒΚ
Ιωάννα

  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Το τελείωσα το τελευταίο βράδυ και είμαι πλήρως ικανοποιημένος. Γενικά τα φοβάμαι τα μεγάλα βιβλία ειδικά για το τέλος τους αν είναι απογοητευτικό ειδικά με όλες τις προσδοκίες που γεννά στην εξέλιξή του. Όχι μόνο όμως με ικανοποίησε, αλλά δικαιολόγησε όλες τις στιγμές που εκνευρίστηκα ή που κουράστηκα. Σαν να το είχε προβλέψει η συγγραφέας και έδωσε εξηγήσεις για αυτά. Κι αυτό ήταν μια ευχάριστη έκπληξη που πρόσθεσε πολλούς πόντους για μένα.

 

Ο τρόπος γραφής μου θύμισε κάπως τον Μετρ και την Μαργαρίτα, ενώ η αποικία του καινούριου κόσμου μου θύμισε το Dune. Τι συνδυασμός ε; Πολύ όμορφη χρήση της γλώσσας και η κοσμοπλασία σε ταξιδεύει σε πολύ ενδιαφέροντα μέρη. Δεν θα συμφωνήσω με την wordsmith. Το βιβλίο συνέχεια μιλάει για τα Σόδομα και συνέχεια κάνει "ευθείες" αναφορές.

 

Να πω μόνο ότι άργησε να με απορροφήσει τελείως. Λες και όλο το πρώτο μέρος προσπαθούσε η συγγραφέας να μας συστήσει τον κόσμο της. Από τη σελ. 152 όμως και μετά πήρε τα πάνω του και δυσκολευόμουν να το αφήσω κάτω. Μπράβο!

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Πολύ αξιόλογο βιβλίο.

Με τράβηξε από την πρώτη στιγμή, από την πρώτη σελίδα και άρχισε να απογειώνεται με το που ξεκίνησαν οι επιστολές με την περιγραφή της Αποικίας.

Είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς αρκετά γι' αυτό χωρίς να κάνει spoilers, αλλά έχω να πω τα εξής: Η κοσμοπλασία είναι πολύ ενδιαφέρουσα -τόσο που επιτρέπει ακόμα και σε δύσκολους σε θέματα αληθοφάνειας αναγνώστες να την δεχτούν όπως είναι.

Το σκηνικό είναι τέλειο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.

Η ανάπτυξη των χαρακτήρων είναι πολύ ικανοποιητική. Το ξεδίπλωμα του παρελθόντος τους γίνεται σε πολύ κατάλληλες στιγμές, με κορυφαίο το κομμάτι όπου βλέπουμε τους λόγους που ώθησαν τον αποδέκτη των επιστολών να δημιουργήσει τα επιστολόλεξά του.

Ακόμα και τα σημεία όπου νομίζουμε ότι πάει να ξεφύγει προς το σουρεάλ και να δώσει κλωτσιά στη δεμένη του πλοκή, έχει τους λόγους του που βρίσκεται εκεί και είναι πολύ καλοί, με αποτέλεσμα να είναι πολύ ευχάριστη η ανατροπή του τέλους.

Πολύ καλό επίπεδο γραφής.

 

Υ.Γ. Και να προσθέσω επίσης ότι η ίδια η συγγραφέας, που προσκλήθηκε στη 13η ΛΑΦ (29/03/2014), μου έκανε πολύ καλή εντύπωση με τη συγκρότηση και τη σεμνότητά της.

.

  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο που συνδυάζει επιτυχημένα εξαιρετικές ιδέες επιστημονικής φαντασίας και μία ιδιαίτερη γραφή που βαδίζει στα χνάρια των καλύτερων παραδόσεων του μαγικού ρεαλισμού. Η υπερβολική -σε σημεία σουρεαλιστική- γραφή είναι ίσως το πιο ξεχωριστό στοιχείο του βιβλίου που αναδεικνύει μία πολύ όμορφη -αν και σχετικά απλοϊκή μετα-αποκαλυπτική κοσμοπλασία. Η ιστορία ακολουθεί τα μονοπάτια ενός κλασικού επιστολικού μυθιστορήματος μυστηρίου, ενώ η αρχική ιδέα της επιστημονικής φαντασίας, η πλυμμήρα, -αν και φανερά στέκεται ως αφορμή για την αφήγηση της εξαιρετικής ιστορίας- δυστυχώς πέφτει σε μία μεγάλη παγίδα αληθοφάνειας που αν η αρχή του είχε στηθεί πιο προσεχτικά θα άφηνε πολύ περισσότερα περιθώρια στον αναγνώστη να βυθιστεί σε αυτόν τον τόσο ιδιαίτερο ανασχηματισμένο κόσμο. Η υπόγεια σάτιρα, η πολύ καλή ανάπτυξη της ιστορίας, οι εξαιρετικές εικόνες και ιδέες μου αφήνουν την υπόσχεση ότι μετά από αυτό το καλό βιβλίο δεν έχω διαβάσει ακόμη το καλύτερο βιβλίο (ή τα καλύτερα βιβλία) της συγγραφέως.

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Προσοχή, SPOILERS!

 

Στα πλην:

- Δεν πείστηκα για το ευρωπαϊκό ανάγλυφο που θα προέκυπτε από την υπερχείλιση. 

- Δεν πείστηκα για τη συμβατότητα του αλατιού με το ανθρώπινο DNA, η οποία απέκλειε την ύπαρξη χλωρίδας και πανίδας στην αποικία.

- Το Επιστολόλεξο δεν θα δούλευε στην πραγματικότητα, αφού ο Μπουκ θα έπαιρνε τόσες διαφορετικές απαντήσεις όσες και οι αναγνώστες. (Επίσης, θα ήταν υπέροχο αν το Επιστολόλεξο δούλευε πραγματικά, έστω και μόνο για την περίπτωση των 6+1, μέσω των σκίτσων, αλλά δεν.)

- Το κάπως απότομο, αστυνομικής δομής τέλος, με την ανατροπή του τύπου "κάτσε τώρα να σου εξηγήσω τι διάβασες".

- Το σχεδόν ομοιόμορφο ύφος γραφής και για τους έξι χαρακτήρες.

 

Στα συν:

+ Εξαιρετική γραφή, με το κείμενο να φεύγει προωθώντας τον μύθο χωρίς να κουράζει τον αναγνώστη. Η μαεστρία του ύφους ευθύνεται και για το ότι όλες οι πραγματολογικές αντιρρήσεις μου, μπήκαν εύκολα και ευχαρίστως σε δεύτερη μοίρα για να απολαύσω την ιστορία.

+ Το Επιστολόλεξο ήταν υπέροχο εύρημα.

+ Ο χαρακτήρας του Μπουκ και ειδικά το παρελθόν του.

+ Η κοσμοπλασία της Αποικίας. Από τα δυνατότερα ατού του βιβλίου.

+ Οι ιδιαιτερότητες των έξι και της Λευκής.

+ Ανατροπές όπως η εμφάνιση του πειρατή ως νέου Κυβερνήτη και το Μαύρο Καράβι.

+ Η ανατροπή του τελευταίου κεφαλαίου που δικαιώνει όλα τα σημεία που μέχρι τότε φαίνονταν ανακόλουθα.

+ Το ότι το βιβλίο δεν μπορεί εύκολα να καταταχθεί σε κάποιο είδος και φλερτάρει τόσο με Εναλλακτική Ιστορία, όσο και με μαγικό ρεαλισμό και αστυνομικό.

 

Εννοείται ότι τα θετικά επικρατούν με μεγάλη άνεση. Από τα καλύτερα βιβλία που έχουμε διαβάσει ως τώρα στη ΛΑΦ.

 

Υ.Γ.: Τυπικά άσχετο με τη λογοτεχνική ποιότητα, αλλά είναι πάντα όμορφο να βλέπεις ότι πίσω από ένα τόσο καλό βιβλίο κρύβεται ένας τόσο σεμνός και προσγειωμένος άνθρωπος. Από τις καλύτερες βραδιές της Λέσχης. :-)

Edited by mman
  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Πάνω κάτω ότι λέει ο συνονόματος απο πάνω.

 

Το βιβλίο δεν είναι sci-fi. Αν θέλουμε να του δώσουμε ταμπέλα, θα το λέγαμε literary thriller. Με βάση τον γνωστό ορισμό της Wordsmith δε θεωρείται ΕΦ - αν δε βυθίσουμε τη μισή Ευρώπη και βάλουμε την αποικία στο 1600 έχουμε ΑΚΡΙΒΩΣ την ίδια πλοκή.

Βασικά υπάρχουν δύο στοιχεία ΕΦ σε όλο το έργο, το αλάτι και τα επιστολόλεξα. Και τα δύο τα βλέπουμε επιδερμικά, περισσότερο σαν "αλάτι" στο έργο παρά σαν σημαντικό στοιχείο της πλοκής. Αυτό με δυσαρέστησε λίγο στην αρχή, γιατί περίμενα κάτι εντελώς διαφορετικό. Το δε worldbuilding μου φάνηκε η αχίλειος πτέρνα του έργου, απελπιστικά αναληθοφανές και επιδερμικό.

 

Το thriller κομμάτι της ιστορίας όμως ήταν εξαιρετικό. Είχε τις σωστες ανατροπές, έβαζε στα σωστά σημεία τις αλλαγές και, ακόμα και όταν εκνεύριζε με τις ανακρίβιες το έκανε έξυπνα και στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου έκανες τις σωστές συνδέσεις.

Σε επίπεδο γραφής ήταν καλό. Κούραζε το πόσο όμοιες ήταν οι επιστολές και πλατείαζε λίγο, είχε όμως σε αρκετά σημεία και τον σωστό τόνο που έπειθε.

Η ατμόσφαιρα, γοτθική και απειλητική, έφτιαχνε μία απειλητικότατη δυστοπία γεμάτη πάθη και ίντριγκες.

Η πλοκή τώρα - η λύση ήταν πανέξυπνη και προέκυπτε από το κείμενο (με όλες αυτές τις μικρές επεξηγήσεις που διαλεύκαναν τα όποια τραβηγμένα μέρη του αινίγματος) αν και ταυτόχρονα υπήρχαν σημεία που έχανε κάθε ίχνος suspension of disbelief - πριν φυσικά να φτάσουμε στο φινάλε.

 

Συνολικά, εξαιρετικό βιβλίο μυστηρίου που με έκανε να θέλω να διαβάσω και τα άλλα δύο βιβλία της συγγραφέα. Αλλά σε καμία περίπτωση Sci-Fi. Αν θέλετε να το συγκρίνετε με άλλα γνωστά έργα φανταστικού, δοκιμάστε το "Σπήλαιο των Ιδεών" του Σομόθα ή το Γκόρμενγκαστ του Peake

Edited by Nihilio
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Επειδή λέτε για την ομοιομορφία του ύφους θυμίζω:

 

 

ο συγγραφέας των επιστολών τελικά ήταν ένας

 

Link to comment
Share on other sites

Επειδή λέτε για την ομοιομορφία του ύφους θυμίζω:

 

 

ο συγγραφέας των επιστολών τελικά ήταν ένας

 

?

Αυτό το έχασα λίγο, είχα καταλάβει ότι

 

η Λευκή απλά τους οργάνωσε, δεν έγραψε όλες τις επιστολές η ίδια. Αλλιώς ο΄Φιλέας δε θα έλεγε ότι αναγνώριζε συναισθηματικές εξάρσεις στο γράψιμο

 

Link to comment
Share on other sites

 

Επειδή λέτε για την ομοιομορφία του ύφους θυμίζω:

 

 

ο συγγραφέας των επιστολών τελικά ήταν ένας

 

?

Αυτό το έχασα λίγο, είχα καταλάβει ότι

 

η Λευκή απλά τους οργάνωσε, δεν έγραψε όλες τις επιστολές η ίδια. Αλλιώς ο΄Φιλέας δε θα έλεγε ότι αναγνώριζε συναισθηματικές εξάρσεις στο γράψιμο

 

 

 

Ο μόνος καλά μορφωμένος ήταν ο Σηκουάν. Αυτός καθοδήγησε τους άλλους 5 επιστολογράφους για αυτά που θα βάλουν μέσα κτλ. Ξέχασα να τη ρωτήσω τη συγγραφέα αν είναι γραμμένα εξ ολοκλήρου από αυτόν κι απλώς τα αντέγραψαν οι υπόλοιποι πέντε για να φαίνεται ότι είναι δική τους η γραφή ή απλώς ήταν καθοδηγούμενοι με κάποια κομμάτια που ήταν αυτολεξεί όπως οι συμβολισμοί με το πλοίο και τους δεινόσαυρους.

 

Edited by Διγέλαδος
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 5 months later...

Διάβασα μόλις και "Το Μυστικό Νερό" της ίδιας και μου αρέσει εξίσου αν όχι και περισσότερο. Εδώ έχουμε το φανταστικό νησί της Σαντάνας (που με τη Σαντορίνη ελπίζω να έχει κοινό μόνο τον τρόπο που δημιουργήθηκε το όνομα), στο Αιγαίο πέλαγος, με της δικές της ιδιαίτερες θρησκευτικές παραδόσεις και έθιμα, ανεξάρτητη μέσα στην ιστορία, χωρίς πολέμους και κατοχές (το οποίο γίνεται κάποια προσπάθεια να δικαιολογηθεί ιστορικά ή τουλάχιστον να κρυφτεί κάτω από το χαλί). Εκεί παρακολουθούμε την εξέλιξη της έχθρας μεταξύ της Ηγουμένης του μοναστηριού της Σάντα Άννας (που δεν είναι η ίδια με εκείνη της 9ης Δεκεμβρίου, αλλά μια ντόπια αριστοκράτισσα της Ενετοκρατίας που αγιοποιήθηκε) και της Μαντάμ Δαλιδά του απέναντι οίκου ανοχής (μεγάλη έκπληξη τι σχέση έχουν, τελικά, αυτές οι δύο μεταξύ τους) και διάφορα μυστήρια που μπλέκονται πολύ όμορφα: οι αριστοκράτες Βενεράντα και πώς κατέληξε η μετέπειτα Σάντα Άννα να είναι η τελευταία απόγονος, γιατί έγινε καλόγρια (ή έτσι έμεινε στην ιστορία) αφού ήταν η τελευταία, για ποιο λόγο έγινε η μοναδική εκτέλεση στα χρονικά του νησιού, που και γιατί χάθηκαν τα γραπτά αρχεία για την αρχοντοπούλα και για την εκτέλεση, τι σημαίνει εκείνο το παμπάλαιο κείμενο που βρέθηκε μισοσβησμένο από τα νερά, γραμμένο πάνω δε φαντάζεστε σε τι υλικό, πού κολλάει η Αθηναία Ελπίδα Σακελλαρίου και γιατί από τις δύο εχθρές η μία την θέλει στο νησί και η άλλη θέλει να τη διώξει, υπήρχε στ' αλήθεια και τι ρόλο έπαιξε ο Μονφεράτ, ο δαιμόνιος γελωτοποιός του τελευταίου Βενεράντα κλπ κλπ. Πλούσιο σε ωραίες ιδέες που δεν έχουν όμως τίποτα το υπερφυσικό, αλλά θα μπορούσαν, με αρκετή φαντασία, να έχουν συμβεί στ' αλήθεια. Η γλώσσα είναι το ίδιο στρωτή, με πλούσιο λεξιλόγιο και κατανοητή με το "Τι είδε η γυναίκα του Λωτ;", αλλά η κοσμοπλασία έχει πολύ πιο ελληνικό χρώμα (για νησί του Αιγαιου πρόκειται, έστω και πλήρως επηρεασμένο από την ενετοκρατία) και περιέχει μερικές, κατά τη γνώμη μου, ατυχείς εμπνεύσεις, κάπως γελοίες, δηλαδή, ιδέες, όπως την "Εταιρεία Μελέτης του Νερού" (μια δημόσια υπηρεσία δε θα ήταν οργανωμένη σαν στρατός, με στολές και κεντημένα στο πέτο σηματάκια - δε θα ήταν οργανωμένη καθόλου), την ονομασία "Κρήνη των Τεσσάρων Ελιξηρίων" (ο μύθος της ενδιαφέρων, αλλά σαν όνομα πολύ μακροσκελές, δυσκολοπρόφερτο και άβολο, άσε που σε ένα τόσο μικρό νησί δε θα χωρούσε μια πλατεία με 4 χλμ διάμετρο). Επίσης κάποια σημεία μου φαίνονται άχρηστα ή δεν κατάλαβα σε τι χρειάζονται (ο Κορνήλιος, η μικρή καλόγρια, το κρυφό κυβερνείο και τι σχέση έχει με όλα τα υπόλοιπα). Αλλά σε γενικές γραμμές είναι πάρα πολύ ωραίο, πλούσιο, δουλεμένο, ατμοσφαιρικό, από αυτά που βλέπεις ότι ανυπομονούν να σου διηγηθούν μια ιστορία και δε χάνουν χρόνο με συγγραφικά τεχνάσματα. Για πόσα βιβλία μπορείτε να πείτε, όταν τα κλείνετε, "Γίνεται χαμός εκεί μέσα!";

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...

Κανονικά θα έπρεπε να φτιάξω ξεχωριστό τόπικ, αλλά το αφήνω σε κάποιον επόμενο (δεδομένου ότι βγήκε και το νέο της βιβλίο) :p

(Αν είναι λάθος, ας κάνει κάνας μοντεράτορας τα μαγικά του κόλπα κι ας το μετακινήσει)

 

Διάβασα το "Η Ενοχή της Αθωότητας". Η πρώτη μου επαφή με τη συγγραφέα. Σίγουρα όχι η τελευταία.

 

enoxmpour_cover-thumb-large.jpg

Λίγα λόγια από το αυτί του βιβλίου:

Σε μια φανταστική Ευρώπη, όπου την έννοια του πολίτη έχει αντικαταστήσει αυτή του επαγγελματία, δυο φίλοι, ένας καλλιτέχνης κι ένας διανοούμενος, αναλαμβάνουν μια περίεργη αποστολή: διορίζονται συνοδοί κάποιου αθώου κρατούμενου που αντιμετωπίζει την ποινή του θανάτου. Η δίκη του διεξάγεται δημόσια, ενόσω οδοιπορούν προς τον τόπο εκτέλεσης, διασχίζοντας τις οροσειρές του Αίμου, των Καρπαθίων, των Άλπεων και των Πυρηναίων. Τους φιλοξενούν πόλεις-κάστρα, πόλεις-θέατρα, πόλεις-σανατόρια, πόλεις-μοναστήρια, πόλεις-βιβλιοθήκες, πόλεις-οίκοι ανοχής, που αποτελούν τα μέλη του δικαστηρίου. Ένορκοι είναι όλοι οι κάτοικοι της Ευρώπης, οι οποίοι πρέπει να αποφανθούν για το αν η αθωότητα του υπόδικου δεν είναι παρά μια ενοχή διεστραμμένη, ή αν η ευθυκρισία των δικαστών του δεν είναι παρά μια διαβολή εκλεπτυσμένη... Ένα βιβλίο με στοιχεία μυθιστορήματος δρόμου, πολιτικού θρίλερ και γοτθικού παραμυθιού. Ένα ταξίδι στην κόψη των εννοιών με αλλεπάλληλες ανατροπές. Ένα συναρπαστικό οδοιπορικό, που μας φέρνει μπροστά σε δύο μεγάλα ερωτήματα: πόσο επικίνδυνες μπορούν να γίνουν οι βεβαιότητες των "ευνομούμενων" δημοκρατιών και πού βρίσκεται η ουσία της πολιτικής αθωότητας ή ενοχής; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Η ενοχή της αθωότητας", της Ιωάννας Μπουραζοπούλου, ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον λογοτεχνικό κείμενο, ένα από τα ωραιότερα των τελευταίων χρόνων, δεν είναι μόνο τέτοιο επειδή αφηγείται την ιστορία του με δημιουργική δεξιοτεχνία, αλλά διότι μέσω αυτού, καταδεικνύει την αποτυχία των πολιτικών συστημάτων, και, κυρίως, την αποκαρδιωτική αποτυχία του ανθρώπου να διαμορφώσει υγιή εαυτόν, "καλόν καγαθόν", σύμφωνα με την αρχαιοελληνική σημασία του. Η ρεαλιστική πραγματικότητα, που προκάλεσε τη 'μυθοποίησή' της το αποδεικνύει. (Από κείμενο του Μάκη Πανώριου στην BookPress.gr, 4/12/2011)

 

Κι η γνώμη μου:

Είναι σίγουρα, αν όχι το καλύτερο, ένα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα φέτος!

Είναι φιλοσοφικό, έχει βάθος, είναι πολύ καλογραμμένο, με έξυπνα σημεία και τρικ, αγγίζει θέματα που έχουν πολύ ενδιαφέρον, κάποια μπροστά στα μάτια σου, κι άλλα στο πλάι, χωρίς να τα αναφέρει ρητά.

 

Αυτό που όμως εκτίμησα περισσότερο είναι η εξυπνάδα της συγγραφέως. Σε κάθε κεφάλαιο εντυπωσιαζόμουν, τόσο από το πόσο καλά είχε χτίσει τον κόσμο της, πόσο όμορφα δένουν η κοσμοπλασία με τις ιδεολογίες που γεννά σε κάθε κομμάτι του κόσμου της, όσο και από το πόσο εύκολα παίζει με δύσκολες φιλοσοφικές έννοιες ή ρητορικά παιχνίδια. Ειδικά στο τελευταίο, σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στην πλοκή, της βγάζω το καπέλο.

Δεν θυμάμαι κάποιο άλλο βιβλίο που να σκέφτομαι "Πόσο έξυπνη παίζει να 'ναι αυτή η συγγραφέας;"

(δεν λέω ότι δεν το έχω ξανασκεφτεί, απλώς δεν θυμάμαι να το έχω κάνει :p )

 

Το μόνο ερώτημα, σε περίπτωση που το έχει διαβάσει και κανένας άλλος είναι το εξής:

 

Γιατί έχει σχεδόν μηδενιστεί η εγκληματικότητα στον κόσμο της συντεχνιακής δημοκρατίας; Αυτό δεν το κατάλαβα, μπορεί να δίνεται και να μην του έδωσα την προσοχή που του χρειάζεται.
Θέλω να πω, αν εγώ θέλω να σκοτώσω κάποιον, τι ακριβώς με σταματά; Ο θάνατος είναι υπέρτατο αγαθό στην κοινωνία αυτή, του προσφέρω έναν ατιμωτικό θάνατο (πετυχαίνω τον στόχο μου- το αντίστοιχο σήμερα είναι ότι του στερώ τη ζωή(που είναι το "υπέρτατο αγαθό")) και μετά τιμωρούμαι πηγαίνοντας στη Θεσσαλονίκη (θα έχω κι εγώ έναν ατιμωτικό θάνατο - όπως σήμερα θα είχα άσχημη ζωή στη φυλακή).

Όχι ότι παίζει τρομερό ρόλο, κουβέντα να γίνεται

 

 

 

Τέτοια, πάντως, επιστημονική φαντασία αγαπώ να διαβάζω!

Ντάξει, δεν λέω ότι θα αρέσει σε όλους: Τα θέματα που αγγίζει μπορεί να φανούν πολύ φιλοσοφικά κι αφηρημένα για αρκετούς (σε κάποιο σημείο π.χ. τώρα που το τελείωσα και προσπαθώ να θυμηθώ δεν μου είναι ξεκάθαρη η επιχειρηματολογία κάποιου, αν και όταν τη διάβαζα την καταλάβαινα), δεν έχει τη δράση άλλων ιστοριών, καθώς είναι περισσότερο διαλογικό μυθιστόρημα.

 

Πάντως, εννοείται θα τιμήσω τα υπόλοιπα βιβλία της. Με ένα της βιβλίο δηλώνω ήδη φαν! :)

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Καταρχάς αιτούμαι να αλλάξει κάποιος τον τίτλο του τόπικ αυτού και να αφήσει μόνο το όνομα της συγγραφέως, αφού βλέπετε ότι βάζουμε εδώ τις κριτικές για όλα της τα βιβλία, όχι μόνο για το "Τι είδε η γυναίκα του Λωτ;". Θα είναι πιο πρακτικό έτσι.

 

Μόλις τελείωσα κι εγώ την "Ενοχή της αθωότητας". Δε μου άρεσε όσο άλλα βιβλία της ίδιας συγγραφέως, το βρήκα πολύ εγκεφαλικό και μπερδεμένο, δε με έπεισε η αναγκαιότητα να γίνουν όλα αυτά και επίσης είναι πήχτρα στο μπλα μπλα, πριν καταλάβεις τη μία θεωρία, σε μπουκώνει με άλλες τρεις. Αλλά φχαριστήθηκα κοσμοπλασίες, θεωρίες, ιδέες, της κακομοίρας! Ίσως το πρόβλημα να είναι ότι λέει πάρα πολλά και πολύ πυκνά και αυτοσχολιάζεται. Θα προτιμούσα να βλέπαμε λίγο παραπάνω την καθεμιά από αυτές τις πόλεις, που έχουν τους δικούς τους τρόπους ζωής και φιλοσοφία και ιστορία, και όχι να τσιμπάμε από την καθεμία μόνο το πιο συμπυκνωμένο κομμάτι θεωρητικούρας και αμέσως να προχωράμε στην επόμενη.

 

Σε σχέση με το κατά πόσον είναι εφ ή όχι, κατά τη γνώμη μου είναι περισσότερο εφ από τα άλλα, γιατί, παρόλο που αυτός ο καινούριος κόσμος, της "Συντεχνιακής Δημοκρατίας", δεν προκύπτει σαν συνέπεια κάποιας νέας τεχνολογίας, είναι μια αλλαγή τεράστια και βαθιά - όλη η Ευρώπη έχει υιοθετήσει έναν καινούριο τρόπο ζωής και σκέψης και μάλιστα για τόσο πολύ καιρό που η κάθε κάστα επαγγελματιών έχει ακόμα και γενετικά χαρακτηριστικά να την διαφοροποιούν από τις υπόλοιπες.

 

Έχοντας διαβάσει πλέον όλα τα βιβλία της Ι.Μ., εκτός από αυτό που μόλις κυκλοφόρησε, παρατηρώ ότι οι κοσμοπλασίες της γίνονται σε όλο και μεγαλύτερη κλίμακα: στο "Μπουντουάρ του Ναδίρ" έχουμε ένα νυχτερινό κέντρο, πολύ ιδιόρρυθμο, που φιλοξενεί πολύ ακραίες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις και έχει δικούς του κώδικες κλπ. Στο "Μυστικό Νερό" έχουμε ένα φανταστικό νησί του Αιγαίου, το οποίο έχει ακολουθήσει διαφορετική πορεία από τα άλλα νησιά μέσα στην ιστορία και έχει δικές του παραδόσεις και έθιμα κλπ. Στο "Τι είδε η γυναίκα του Λωτ;" έχουμε την "Αποικία", που έχει κι αυτή τα δικά της συστήματα και κανόνες, όπως διαμορφώθηκαν από τις περίεργες καιρικές συνθήκες. Στην "Ενοχή της αθωότητας" μπορεί να θεωρηθεί ότι ο κόσμος που (ξανα)πλάθεται είναι ολόκληρη η Ευρώπη, αλλά εγώ νομίζω ότι έχουμε πολλές μικρές κοσμοπλασίες μαζί, πολλές θεωρίες ερμηνείας της πραγματικότητας, μία για κάθε πόλη από όπου περνάει αυτή η "κάλπη". Είμαι περίεργη να δω αν στο "Δράκο της Πρέσπας" η συγγραφέας έχει καταλήξει στο μέγεθος της κοσμοπλασίας που τη βολεύει περισσότερο.

 

Για όσους το έχουν διαβάσει: όχι, δεν είχα μαντέψει ποιος ήταν μέσα στην κάλπη. Εγώ ήμουν περίεργη να μάθω ποιος είναι ο πατέρας του Ιωσήφ Εράλη (το οποίο το λέει κάπου, αλλά το περνάει ντούκου και δεν το εξηγεί). Το κομμάτι που είναι γραμμένο ως θεατρικό έργο με μπέρδεψε ακόμη περισσότερο (και απ'ό,τι είδα και ο "Δράκος της Πρέσπας" έτσι αρχίζει). Πρέπει να το ξαναδιαβάσω, με λιγότερα διαλείμματα, για να καταλάβω πώς δικαιολογεί η συγγραφέας την εμφάνιση αυτής της 'Συντεχνιακής Δημοκρατίας" και ποιο είναι το ελάττωμα που προσπαθεί να διορθώσει αυτή η περίεργη δίκη. Και τι γίνεται στο τέλος (αν και το υποψιάζομαι).

 

Ναι, μου αρέσουν οι κοσμοπλασίες ^_^ .

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

  • 4 weeks later...

τελειωσα κι εγω την γυναικα του λωτ και εχω να σχολιασω τα εξης:

1. βιβλιαρα...μπραβο της....δεμενη υποθεση σκληρο κλιμα καλη κοσμοπλασια τρομερο σασπενς

2. δεν θεωρω οτι κανει κατι πολυ πρωτοτυπο αλλα αυτο που αφηγηται το δινει τοσο ωραια και με τοσο καλο ρυθμο που δυσκολα βρισκεις βιβλιο χωρις κοιλια....

3. το οτι υπαρχει στα παζαρια ειναι μεγαλη ευκαιρια για ολους να το παρουν

4, ευχαριστω την worldsmith που το εβγαλε στην επιφανεια (για μενα τουλαχιστον)

5. σιγουρα θα ψαχτω για τα αλλα βιβλια της.

10/10

  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...

Στο ένθετο 'βιβλία' του κυριακάτικου Βήματος έχει συνέντευξη της συγγραφέως και παρουσίαση του νέου της βιβλίου 'Ο Δράκος της Πρέσπας - Η Κοιλάδα της Λάσπης'.  http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=672684

Edited by Trison
  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...

Διάβασα το Τι είδε η γυναίκα του Λωτ;

 

Δεν μπορώ να πω πόσο λάτρεψα και αυτό το μυθιστόρημα (2ο της που διαβάζω και δυσκολεύομαι να φανταστώ πού μπορεί να φτάσει η γυναίκα).

Αγάπησα την κοσμοπλασία της, τη γραφή της (ενδεικτικά: δεν θα ξεχάσω τη δίψα που με έπιασε διαβάζοντας ορισμένα σημεία), τις ιδέες της που ξεχειλίζουν από κάθε σελίδα, τις επιλογές της (το επιστολόλεξο, το βιολετί αλάτι (για δεκάδες λόγους συγχρόνως, δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερη και πειστικότερη κατ' εμέ επιλογή), τη μορφή και τη δομή του κειμένου), τους συμβολισμούς και κάθε μικρή ή μεγάλη σκέψη. Για τον υποδόριο σαρκασμό της, για το υστερικό γέλιο που με έπιασε σε σημεία, για την ικανότητά της να σε παρασέρνει όπου θέλει, με τόση ευκολία. Κι εγώ να τσιμπάω το τυράκι, και μετά να φοβάμαι μην μου βγήκε το ένταμ τελικά ροκφόρ, αλλά όχι μια χαρά φρέσκο ήταν. Για τις μικρές και μεγαλύτερες θέσεις του κειμένου, για τους προβληματισμούς που ελπίζω να γεννήσουν σε κάθε αναγνώστη.

 

Αυτό το κείμενο για μένα είναι σίγουρα επιστημονική φαντασία (μιας και σχολιάστηκε), στα όρια της εναλλακτικής ιστορίας και του μετα-αποκαλυπτικού μυθιστορήματος (καθώς ο χρόνος είναι απροσδιόριστος).

Αλλά δεν έχει καμία σημασία. Είναι τέχνη κι αυτό δεν μπορώ να φανταστώ να το αμφισβητεί κανείς, ανεξαρτήτως συγγραφικών ειδών και προσωπικών γούστων.

 

Συνοψίζοντας: Μέγιστη Αναγνωστική Ηδονή (Μ.Α.Η. :p )

Διαβάστε το! :)

 

edit: Για ορθογραφικό.

Edited by Morfeas
  • Like 5
Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...

Μάλλον τα έχουν ήδη πει όλα οι προηγούμενοι. Φοβερό βιβλίο, μόνο αυτό έχω να πω. Τρομερά ανθρώπινο και ανθρωποκεντρικό. Νομίζω ότι είναι sci-fi  όπως ακριβώς είναι sci-fi πολλά από τα έργα της Ursula Le Guin. Εγώ, σε όλο σχεδόν το βιβλίο, με αυτήν συνέκρινα την Μπουραζοπούλου. Αυτό τα λέει όλα, νομίζω!

Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...
  • 7 months later...

Μόλις με παρατήρησαν (:p) ότι δεν έχω μεταφέρει εδώ τη γνώμη μου για το Μυστικό Νερό.

 

Δεν είναι εύκολο να μιλήσει κανείς γι' αυτό το βιβλίο. Από τη μία έχει όλη εκείνη την ατμόσφαιρα που ομοιάζει στον λατινοαμερικάνικο μαγικό ρεαλισμό, κι από την άλλη η ελληνικότητά του ανθίζει ύπουλα κοντά στη ρίζα των πραγμάτων. Φέρει τα σημάδια την ελληνικής ιστορίας, της ιστορίας των νησιών του Αιγαίου, αλλά ταυτόχρονα δίνει την αίσθηση του "αλλού", του "όχι εδώ". Είναι και δεν είναι φανταστικό, είναι και δεν είναι αλληγορία, είναι και δεν είναι θαυμαστό. Είναι σαφώς γραμμένο από κάποιον που γνωρίζει καλά τα ελληνικά -μη γελάτε, αυτό δεν είναι και πολύ συχνό στις μέρες μας. 

Θα μου πεις, δεν είναι καλό αυτό; Σαφώς και είναι. Είναι όμως και δίκοπο μαχαίρι, γιατί πρέπει όλα αυτά να ζογκλαριστούν με επιδεξιότητα για να τα πετύχεις. Και κάπου -κάπου- όλο αυτό χάνει. Σαν να ζητάει πολλά και να μη μπορεί να τα δώσει όλα, σαν πάνω στο ζογκλάρισμα να παλεύει να προλάβει τις μπάλες που πέφτουν. Δε χάνει ποτέ, οι μπάλες δεν ακουμπούν στο χώμα. Αλλά δεν μπορείς να πεις "πωπω, τι εκπληκτικός ζογκλέρ είναι αυτός".

Edited by Naroualis
  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

  • 3 months later...

Το Μπουντουάρ του Ναδίρ

Το πρώτο μυθιστόρημα της Μπουραζοπούλου είναι μια όμορφη ιστορία, που ενώ δεν ξεκίνησε τόσο εντυπωσιακά όσο οι άλλες της, κατέληξε πάλι να με ενθουσιάσει. Υπέροχες ιδέες (γι’ άλλη μια φορά τις ζήλεψα), ωραία πλοκή (αν και μέχρι να μπεις στο κλίμα των χρονικών αλμάτων χάνεσαι λίγο), έξυπνο μυστήριο, όπου όλα στο τέλος δένουν, προβληματισμός και κοινωνικό σχόλιο, στιβαρή γραφή (παρόλο που βελτιώνεται αρκετά στα επόμενα). Αγάπησα το χιούμορ, τις μικρές πινελιές φαντασίας που έκαναν τη διαφορά και με έκανε να φαντάζομαι από περιέργεια τι άλλες παραστάσεις θα μπορούσε να στεγάζει το ναδίρ (κι αυτό δεν μου συμβαίνει και πολύ συχνά, να με κάνει ένα κείμενο να σκαλίζω από μόνος μου την ιδέα). Γενικά θετικότατες εντυπώσεις. Και το Μπουντουάρ είναι ίσως κι εκείνο που περισσότερο απ’ τα υπόλοιπα θα φανταζόμουν στον κινηματογράφο ή στην τηλεόραση (η αφήγηση έπαιζε πολύ με το μοντάζ, άλλωστε).

 

Αν και δεν φτάνει κατά τη γνώμη μου τα άλλα δύο της που έχω διαβάσει (Τι είδε η γυναίκα του Λωτ; και Η Ενοχή της Αθωότητας), είναι ένα εξαιρετικό πρώτο μυθιστόρημα. Δεν ξέρω αν θα αρέσει σε όλους - είμαι πολύ υποκειμενικός, αλλά πραγματικά μιλάνε τα κείμενά της μέσα μου.

Μακάρι η γυναίκα να έχει πάντα τις μούσες πλάι της, να έχουμε κι εμείς χρόνο και χρήμα να τη διαβάζουμε.

Και μιας και το ανέφερα, το ebook διατίθεται δωρεάν στο σάητ του Καστανιώτη, για όποιον ενδιαφέρεται.

Edited by Morfeas
  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

Πω-πω, τι μου θυμίσατε! Πριν από χρόνια είχα διαβάσει το "Τι είδε η γυναίκα του Λωτ;" και ενώ μπορώ να πω ότι μου άρεσε, με τρόμαξε κιόλας. Βλέπετε, ως δασολόγος, γνωρίζω το φαινόμενο του θερμοκηπίου και της αλλαγής του κλίματος και ξέρω ότι αρκετοί επιστήμονες υποθέτουν ότι το αποτέλεσμα θα είναι η άνοδος της στάθμης των θαλασσών, λόγω του λιωσίματος των πάγων. Επειδή οι περιβαλλοντικές καταστροφές με τρομάζουν ιδιαίτερα και το λιώσιμο των πάγων έχει ήδη αρχίσει να παρατηρείται, με είχε τρομάξει πολύ η αφορμή, ας πούμε, του κόσμου της, καθώς μου είχε φανεί πολύ κοντινό.

Πιστεύω πάντως ότι οι περιοχές του κόσμου που βυθίζονται, αν και φαίνεται λίγο μη αληθοφανές να βυθιστούν μόνον αυτές, έχουν σημασία. Αν παρατηρήσετε, βυθίζονται οι πιο φτωχές και με λιγότερη οικονομική και πολιτική δύναμη χώρες, πράγμα που σαφώς αποτελεί κοινωνικοπολιτικό σχόλιο!

Θα διαφωνήσω με τον Νιχίλιο, ότι δεν έχει ουσιώδη επιστημονική φαντασία: το βιολετί αλάτι, αν και θα μπορούσε να αντικατασταθεί στο μύθο του βιβλίου με οποιοδήποτε προιόν χωρίς να αλλάξει πολλά, είναι σημαντικό με έμμεσο τρόπο για την πλοκή, καθώς είναι αυτό που κρατάει τους κατοίκους όλου του κόσμου ήσυχους και αλύτρωτους (κάτι σαν ναρκωτικό). Βέβαια, συμφωνώ με τη wordsmith ότι είναι περίεργο, ότι το βιολετί αλάτι εμπόδιζε την ανάπτυξη πανίδας και χλωρίδας, ενώ ταυτόχρονα χρησιμοποιούνταν απρόσκοπτα από τους ανθρώπους, αλλά, αν το καλοσκεφτεί κανείς, δεν μπορεί να  ερμηνευτεί ως  συμβολισμός για την αστικοποίηση και τη ρύπανση;

Δεν κατάλαβα πολύ καλά το επιστολόλεξο, αλλά μου φάνηκε πολύ ποιητικό, κάτι σαν ντεντέκτιβ λέξεων.

Ξετρελάθηκα με την ανατροπή του τέλους, την βρήκα πολύ όμορφη και αληθινά λυτρωτική, τόσο για τους ήρωες του βιβλίου όσο και για τον αναγνώστη! Μου άρεσε επίσης και η αποκάλυψη της ταυτότητας  της κρυφής ηρωίδας της αποικίας, παρότι στην αρχή φαίνεται ασήμαντη.

Μεγάλα θετικά χαρακτηριστικά του βιβλίου είναι η ονειρική ατμόσφαιρα, η πολύ καλή χρήση της γλώσσας και φυσικά, αυτό που είπα πριν για τις ανατροπές.

Τι μου κάνατε όμως με αυτό το νήμα! :p  Μετάνιωσα που, επειδή τρόμαξα, το έδωσα σε δανειστική βιβλιοθήκη, ή στα μεταχειρισμένα της Πρωτοπορίας, δεν θυμάμαι...

Ευχαριστώ και την wordsmith, για την ενδιαφέρουσα παρουσίαση του Μυστικού Νερού, που μου άνοιξε την όρεξη να το διαβάσω, καθώς με είχε εντυπωσιάσει ευχάριστα η ποιητική γραφή της συγγραφέως

Edited by Νίκη
  • Like 5
Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..