Jump to content

12 σημεία όπου τα κλισέ πρέπει να αποφευχθούν πάση θυσία


Naroualis
 Share

Recommended Posts

Ωραίο θέμα, και βλέπω ότι είναι κάτι που σε τσατίζει και συμπάσχω ως προς αυτό. Το κλισέ που τρώει εμένα έχει να κάνει με τους γυναικείους χαρακτήρες που έχουν κακοπάθει στα χέρια ανδρών συγγραφέων και όχι μόνο.

 

Συγκεκριμένα: Πολύ συχνά η γυναίκα του ήρωα πεθαίνει ή έχει ήδη πεθάνει πριν αρχίσει η ιστορία. Η απώλειά της είναι το κίνητρο του ήρωα να κινηθεί προς την περιπέτεια και να αρχίσει το ζουμερό κομμάτι της υπόθεσης. Όταν συμβαίνει αυτό συνήθως (για να μην είμαι απόλυτη) ο ήρωας θα συναντήσει στην περιπέτειά του μια άλλη γυναίκα η οποία θα είναι ΘΕΑ. Δεν δουλεύει έτσι. Άσε που με προσβάλλεις εμένα σαν αναγνώστρια και για να το αιτιολογήσω αυτό θα μιλήσω με ένα παράδειγμα από τη "Γυναίκα με το νούμερο 13" του Σομόθα που ξεκίνησα χτες (spoiler των πρώτων 40 σελίδων!)

 

 

Εκεί, ο ήρωας έχει χάσει τη γυναίκα του με την οποία είχαν μια υπέροχη σχέση. Την έκλαψε για δυο χρόνια και όταν ξεκινάει προς την περιπέτεια γνωρίζει μία πόρνη με χρυσή καρδιά (ΑΛΛΟ ΚΛΙΣΕ) η οποία φυσικά είναι θεά. Μάλιστα, ο ήρωας σκέφτεται ότι "ούτε η γυναίκα του δεν τον είχε εντυπωσιάσει τόσο την 1η φορά που την είδε". Καλά, δεν ντρέπεσαι λίγο; Έχει 5 σελίδες που έμαθα ότι η τύπισσα πέθανε τραγικά και μου φέρνεις μια άλλη εξωγήινα όμορφη και μου τη συγκρίνεις με την πεθαμένη; Σαν αναγνώστης δεν έχω προλάβει να το διαχειριστώ, τι κι αν ο ήρωας την "έκλαιγε για 2 χρόνια;". Για μένα περάσανε 5 σελίδες! Ντροπή.

 

Κάτι ανάλογο μου συνέβη και με το "Τραγούδι της Κάλι". Εκεί όταν γνωρίζει ο τύπος μια άλλη γυναίκα επίσης την βρίσκει εξωγήινα όμορφη (κοίτα να δεις πόσο συνηθισμένο είναι να είναι οι γυναίκες κούκλες!) και τη συγκρίνει απευθείας, στην ίδια σελίδα με τη γυναίκα του (την οποία μέχρι τώρα υπεραγαπούσε). Λέει ότι τώρα που βλέπει την καινούρια, η γυναίκα του μοιάζει να έχει διπλοσάγονο. Στη βιβλιοθήκη μου σας το ορκίζομαι ότι ο τύπος είπε "διπλοσάγονο" :rolleyes:

  • Like 9
Link to comment
Share on other sites

 

Στη βιβλιοθήκη μου σας το ορκίζομαι ότι ο τύπος είπε "διπλοσάγονο" :rolleyes:

 

:roflmao:

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Πολύ ωραίο, Ευθυμία.

Να προσθέσω κι εγώ ένα λιθαράκι, ή μάλλον να υπερθεματίσω: Δεν μας φταίει μονάχα το "it was a dark and stormy night". Μην αρχίζεις με τον καιρό, γαμώτο! Μη μιλάς για χαλκόχρωμα σύννεφα που μαζεύτηκαν πάνω από τη μικρή μας πόλη, μη λες για το ηλιοβασίλεμα που έβαφε ρόδινη τη λοφοπλαγιά. Υπάρχουν πιο ενδιαφέροντες τρόποι να μας μπάσεις στην ιστορία σου.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Εγώ πάλι νομίζω ότι έχει γίνει κλισέ να παραπονιόμαστε για τον καιρό. Είναι μια αρχή, κι αν είναι καλή και ταιριαστή, ποιό το πρόβλημα; "Ο αέρας φυσούσε σαν γύφτος" γράφει ο Λουντέμης ή ο Γκίμπσον "Ο ουρανός πάνω από το λιμάνι είχε το χρώμα τηλεόρασης συντονισμένης σε νεκρό κανάλι". Δυο που θυμάμαι τώρα.

Δεν λέω να ξεκινάνε τα κείμενα "ήταν μια κρύα νύχτα του Οκτώβρη" αλλά ο καιρός σε μπάζει αν γίνει σωστά. Μπορεί να δώσει στον αναγνώστη άμεσα την ατμόσφαιρα (pun intended μάλλον;).

edit.... αλλά, ναι, ήταν μια λαμπερή κρύα μέρα του Απρίλη και τα ρολόγια χτυπούσαν μια.

Edited by DinMacXanthi
  • Like 7
Link to comment
Share on other sites

Η εισαγωγή του Γκίμπσον είναι καταπληκτική και σε μπάζει κατευθείαν στο κλίμα. Αλλά υπάρχουν παντού και εξαιρέσεις.

 

Ίσως έπρεπε να πω «μην ξεκινάς με ρομαντικοποιητικές περιγραφές του καιρού».

Edited by aScannerDarkly
  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Λογικά, το καραμπινάτο κλισέ πάντοτε διαφέρει από την εμπνευσμένη εκμετάλλευση και διαστρέβλωσή του. Αυτό σχετικά με το γύφτο και το νεκρό κανάλι. Από την άλλη, κάποιες φορές είναι και θέμα αισθητικής, όχι μόνο ιδιοφυίας, πράγμα που έχει να κάνει με τον αναγνώστη. 

 

 

Αλλά ναι, ακόμη κι ο Χάρρυ Κλυνν έχει κοροϊδέψει εκείνο το ασημοκεντημένο πέπλο τ' ουρανού.

Link to comment
Share on other sites

Πολύ ωραίο, Ευθυμία.

Να προσθέσω κι εγώ ένα λιθαράκι, ή μάλλον να υπερθεματίσω: Δεν μας φταίει μονάχα το "it was a dark and stormy night". Μην αρχίζεις με τον καιρό, γαμώτο! Μη μιλάς για χαλκόχρωμα σύννεφα που μαζεύτηκαν πάνω από τη μικρή μας πόλη, μη λες για το ηλιοβασίλεμα που έβαφε ρόδινη τη λοφοπλαγιά. Υπάρχουν πιο ενδιαφέροντες τρόποι να μας μπάσεις στην ιστορία σου.

 

Εγώ θα συμπλήρωνα: και εξοβέλισε οριστικά και αμετάκλητα από το λεξιλόγιό σου τα επίθετα "χαλκόχρωμος-η-ο" και "ρόδινος-η-ο".

Edited by Count Baltar
Link to comment
Share on other sites

 

Πολύ ωραίο, Ευθυμία.

Να προσθέσω κι εγώ ένα λιθαράκι, ή μάλλον να υπερθεματίσω: Δεν μας φταίει μονάχα το "it was a dark and stormy night". Μην αρχίζεις με τον καιρό, γαμώτο! Μη μιλάς για χαλκόχρωμα σύννεφα που μαζεύτηκαν πάνω από τη μικρή μας πόλη, μη λες για το ηλιοβασίλεμα που έβαφε ρόδινη τη λοφοπλαγιά. Υπάρχουν πιο ενδιαφέροντες τρόποι να μας μπάσεις στην ιστορία σου.

 

Εγώ θα συμπλήρωνα: και εξοβέλισε οριστικά και αμετάκλητα από το λεξιλόγιό σου τα επίθετα "χαλκόχρωμος-η-ο" και "ρόδινος-η-ο".

 

Μιλάμε πάντα για την αυγή, έτσι; Γιατί αν δε θες να χρησιμοποιήσεις τη λέξη "ροζ" και ζητάς κάτι άλλο, ελληνικό, πώς αλλιώς μπορείς να το πεις;

Link to comment
Share on other sites

Βασικά τα κλισέ με χαλάνε όταν παραμένουν κλισέ...τι θέλω να πω: (Παίρνω τυχαίο δείγμα από αυτά που έβαλες) Μια ομάδα παιδιών σε στοιχειωμένο σπίτι. Ναι, είναι κλισέ σαν ιδέα αλλά με ενδιαφέρει αν το παραμέσα θα συνεχίσει μέχρι τέλους έτσι.  Αν διαβάσω μια ιστορία με κοινότυπη βασική ιδέα αλλά που καταφέρνει να το προχωράει γαμάτα, μια χαρα μου κάνει.

Ούτε ο καιρός με ενοχλεί, ούτε ο,τιδήποτε άλλο ταιριάζει και δεν είναι θα-σε-χωσω-με-το-στανιο-στην-ατμοσφαιρα-που-θελω.

 

Πιο πολύ με εκνευρίζουν οι κλισέ περιγραφές όπως το κάστρο από βασάλτη. Τι διάολο, είναι κάποιος νόμος που τους απαγορεύει χρήση άλλων υλικών στην κατασκευή κάστρων όπως γίνεται σε κάποια νησιά και τα σπίτια είναι βαμμένα άσπρα για να μην χαθεί η γραφική ατμόσφαιρα και ο τοπικός χαρακτήρας;

Και αυτά τα μάτια που είναι μαύρα σαν κάρβουνα; Γιατί σαν κάρβουνα; Γιατί όχι μαύρα σαν ζωγραφισμένα με σινική μελάνη; Γιατί όχι μαύρα και γυαλιστερά σαν κέλυφος σκαθαριού; Γιατί όχι μαύρα σαν καμμένος πάτος από τηγάνι; Γιατί  όχι μαύρα σαν την τρύπα στην φαντασία του συγγραφέα; Αη σιχτιρ μην τα κάνεις μαύρα στο φινάλε.

 

Εντάξει, είναι από πολλούς αποδεκτή η άποψη ότι δεν υπάρχει σκέτη, αγνή φιλία ανάμεσα σε έναν άντρα και μία γυναίκα αλλά πρέπει κάθε φορά που βλέπω ετεροφυλόφιλο διδυμο να καταλήγει σε σεξ ή σχέση; Να μην γουστάρει ο ένας τον άλλον δεν παίζει; (βασικά ναι, δεν παίζει γιατί συνήθως είναι και οι δύο μανούλια ή έχουν μια τρομερή γοητεία)

 

Κι αυτό που είπε η Natasha σχετικά με το πως ξεπερνάει ένας άντρας την αδικοχαμένη του αγάπη.  Βέβαια θα αγαπάει για πάντα την αδικοχαμένη αλλά η καλόψυχη γκομενάρα βοηθάει πολύ στο να αντέξει τον πόνο...στο καλό συγκινήθηκα.

 

Πραγματικά όμως το κομμάτι  "ήταν όλα ένα όνειρο" με ξενερώνει απίστευτα, αναιρεί ό,τι διάβασα και είναι σα να με δουλεύει στα μούτρα "Το διαβασες μέχρι τέλους ε; Χα! Όνειρο  ήταν, τίποτα δε συνέβει! Πάρτα να μάθεις που καθόσουν και με διάβαζες!"

 

Κι ένα που μόλις θυμήθηκα. Φτωχός πλην τίμιος και πλούσιο καθίκι. Ναι, μπορεί να συμβεί αλλά μην το τονίζεις αν δεν είναι απολύτως απαραίτητο στην ιστορία γιατί το πας σε Ξανθόπουλο και αδικη κενωνία που άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους κατεβαζεις.

Edited by Nhrhida
  • Like 6
Link to comment
Share on other sites

Βασικά τα κλισέ με χαλάνε όταν παραμένουν κλισέ...τι θέλω να πω: (Παίρνω τυχαίο δείγμα από αυτά που έβαλες) Μια ομάδα παιδιών σε στοιχειωμένο σπίτι. Ναι, είναι κλισέ σαν ιδέα αλλά με ενδιαφέρει αν το παραμέσα θα συνεχίσει μέχρι τέλους έτσι.  Αν διαβάσω μια ιστορία με κοινότυπη βασική ιδέα αλλά που καταφέρνει να το προχωράει γαμάτα, μια χαρα μου κάνει.

Ούτε ο καιρός με ενοχλεί, ούτε ο,τιδήποτε άλλο ταιριάζει και δεν είναι θα-σε-χωσω-με-το-στανιο-στην-ατμοσφαιρα-που-θελω.

 

Πιο πολύ με εκνευρίζουν οι κλισέ περιγραφές όπως το κάστρο από βασάλτη. Τι διάολο, είναι κάποιος νόμος που τους απαγορεύει χρήση άλλων υλικών στην κατασκευή κάστρων όπως γίνεται σε κάποια νησιά και τα σπίτια είναι βαμμένα άσπρα για να μην χαθεί η γραφική ατμόσφαιρα και ο τοπικός χαρακτήρας;

Και αυτά τα μάτια που είναι μαύρα σαν κάρβουνα; Γιατί σαν κάρβουνα; Γιατί όχι μαύρα σαν ζωγραφισμένα με σινική μελάνη; Γιατί όχι μαύρα και γυαλιστερά σαν κέλυφος σκαθαριού; Γιατί όχι μαύρα σαν καμμένος πάτος από τηγάνι; Γιατί  όχι μαύρα σαν την τρύπα στην φαντασία του συγγραφέα; Αη σιχτιρ μην τα κάνεις μαύρα στο φινάλε.

 

Εντάξει, είναι από πολλούς αποδεκτή η άποψη ότι δεν υπάρχει σκέτη, αγνή φιλία ανάμεσα σε έναν άντρα και μία γυναίκα αλλά πρέπει κάθε φορά που βλέπω ετεροφυλόφιλο διδυμο να καταλήγει σε σεξ ή σχέση; Να μην γουστάρει ο ένας τον άλλον δεν παίζει; (βασικά ναι, δεν παίζει γιατί συνήθως είναι και οι δύο μανούλια ή έχουν μια τρομερή γοητεία)

 

Κι αυτό που είπε η Natasha σχετικά με το πως ξεπερνάει ένας άντρας την αδικοχαμένη του αγάπη.  Βέβαια θα αγαπάει για πάντα την αδικοχαμένη αλλά η καλόψυχη γκομενάρα βοηθάει πολύ στο να αντέξει τον πόνο...στο καλό συγκινήθηκα.

 

Συμφωνώ απολύτως, από την 1η σου παράγραφο ακόμη. Άσε που η θεά στη "Γυναίκα με το νούμερο 13" έχει μάτια μαύρα σαν κάρβουνο. Και εβένινα μαλλιά παρακαλώ. Όταν κάποιος πρωτοτυπεί σε κάτι τέτοιες περιγραφές, το εκτιμώ βαθύτατα: θύμαμαι ακόμη όταν ήμουν καμια 14 είχα διαβάσει σε Oscar Wilde ότι μια κοπέλα (θεά) χαμογέλασε και το στόμα της έμοιαζε με κόκκινο εξωτικό φρούτο με κατάλευκους σπόρους (τα δόντια της δηλαδή). Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση και ταίριαζε στο κλίμα του διηγήματος.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Πολλά κλισέ, ίσως τα περισσότερα, έχουν γίνει κλισέ επειδή κάποια στιγμή δούλευαν καλά, και αρκετά μπορούν να δουλέψουν ακόμα θαυμάσια. Μπορεί ο συγγραφέας να το εκμεταλλευτεί αυτό, χρησιμοποιώντας το ενδιαφέρον κομμάτι του κλισέ και χτίζοντας πάνω του κάτι διαφορετικό, καινούργιο, δικό του. Σε μερικά θέματα, είναι σχεδόν αδύνατο να αποφύγεις τη βάση του κλισέ. Π.χ. ανδρόγυνο ζεύγος πρωταγωνιστών: υπάρχει λόγος που χρησιμοποιείται τόσο συχνά η αισθηματική / σεξουαλική τους σχέση. Βρες όμως έναν τρόπο να βγεις απ' την πεπατημένη (το να μην είναι και οι δύο κούκλοι, ειδικά η γυναίκα, είναι μια καλή αρχή) και όλες οι δυνατότητες για μια καλή ιστορία θα παραμείνουν άθικτες. Έτσι κι αλλιώς, όπως είπε κι ο Josh Billings, "About the most originality that any writer can hope to achieve honestly is to steal with good judgment".

 

Αυτό που σίγουρα είναι λάθος, είναι, όπως λέει η Naroualis στην αρχή, να βουτάει κανείς σ' έναν ωκεανό από κλισέ, απλώς και μόνο για ν' αποδείξει πόσο φοβερός και τρομερός συγγραφέας είναι. Γιατί 99,9% (και λίγο λέω) δεν είναι. Η πραγματική πρόκληση είναι να γράφει κανείς πρωτότυπα και με προσωπικό στυλ. Κάνε αυτό πρώτα, και μετά θα ενδιαφερθώ να διαβάσω και τη σπουδή σου στα κλισέ.

Edited by mman
  • Like 5
Link to comment
Share on other sites

 

Συμφωνώ απολύτως, από την 1η σου παράγραφο ακόμη. Άσε που η θεά στη "Γυναίκα με το νούμερο 13" έχει μάτια μαύρα σαν κάρβουνο. Και εβένινα μαλλιά παρακαλώ. Όταν κάποιος πρωτοτυπεί σε κάτι τέτοιες περιγραφές, το εκτιμώ βαθύτατα: θύμαμαι ακόμη όταν ήμουν καμια 14 είχα διαβάσει σε Oscar Wilde ότι μια κοπέλα (θεά) χαμογέλασε και το στόμα της έμοιαζε με κόκκινο εξωτικό φρούτο με κατάλευκους σπόρους (τα δόντια της δηλαδή). Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση και ταίριαζε στο κλίμα του διηγήματος.

 

 

 

Αχαχαχαχα εεεεε αυτό δικαιολογεί γιατί την συγκρίνει τόσο εύκολα με την γυναίκα του. Μαύρα καρβουνομάτια και εβένινα μαλλιά; Πσσσσσσς!

Σωστά, τον έβενο ξέχασα από τις χιλιοειπωμενες περιγραφές!

 

 

 

Ο Κινγκ -δε θυμάμαι το βιβλίο- περιεγραψε ένα πρόσωπο και μάτια ως " δυο σταφίδες χωμένες σε ζυμάρι" ε όσο να πεις ήταν λιγότερο ποιητικό άλλα πολύ καλύτερο από τα μάτια-κάρβουνα.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Εμένα τα μαύρα μάτια (μαύρα φρύδια, κατσαρά μαύρα μαλλιά, άσπρο πρόσωπο σαν κρίνος και στο μάγουλο ελιά) μου αρέσουνε. Δηλαδή, η συγκεκριμένη περιγραφή του Μάρκου είναι και ό,τι πιο αγαπημένο μου σε γυναικεία περιγραφή έχω ακούσει/διαβάσει/δει ποτέ. Μου αρέσουνε επίσης τα κατακόκκινα της φωτιάς μαλλιά, μου αρέσουνε τα ξανθά σαν στάχια που όταν τα φωτίζει ο ήλιος λάμπουνε, μου αρέσουνε τα γλυκά καστανά μέχρι τη μέση μακριά και πιασμένα με γαλάζια κορδελίτσα (της καλής κόρης του παραμυθιού). Θέλω να πω ότι δεδομένου ότι έχεις μια γυναίκα ηρωίδα, κι αν θέλεις να ξέρουμε με τι μοιάζει αυτή η γυναίκα (που εμένα μάλλον με ενοχλεί περισσότερο να μη θέλεις να ξέρουμε με τι μοιάζει η ηρωίδα σου) μοιραία κάποια στιγμή θα μου μιλήσεις για το χρώμα των μαλλιών της. Προτιμώ να μου πεις ότι τα μαλλιά της είναι μαύρα σαν τον έβενο και τα μάτια μαύρα σαν το κάρβουνο, παρά να μη μου πεις τίποτα. Προτιμώ επίσης να μου πεις σαν το κάρβουνο παρά να μου πεις "Η κοπέλα είχε μαύρα μάτια." Τώρα, οκ, αν βρεις έναν καλύτερο τρόπο να μου το πεις συνήθως με κάνεις ευτυχισμένη.

 

Επίσης, όταν αυτή η αυγή που ξημερώνει, ξημερώνει σε μια ακτή με ζεστή αμμουδιά επάνω στην οποία έχει κοιμηθεί αγκαλιά ένα νέο ερωτευμένο ζευγαράκι, ε, οκ, καθόλου δε με πειράζει να είναι ρόδινη αυτή η αυγή. Δε με ενοχλεί να σκοντάφτει ο ήρωας επάνω στο σούπερ γουάου μαγικό αντικείμενο το οποίο θα κουβαλάει μαζί του σε όλο το υπόλοιπο για να παραμένει ζωντανός, δε με ενοχλεί το να μου κατεβάσεις στ'αλήθεια έναν θεό (ούτε καν με τη μηχανή, με φτερά κιόλας) στην κρίσιμη στιγμή, δε με ενοχλούνε πάρα πολλά πράγματα.

 

Αυτό που με ενοχλεί είναι όλα αυτά να μην τα κάνεις τίποτα. Όλα αυτά να υπάρχουνε εκεί μονάχα για λόγους φοκλόρ ή εντυπωσιασμού ή (κάποιος το λέει παραπάνω πολύ ωραία) τρύπας μαύρης σαν κάρβουνο στη φαντασία του συγγραφέα. Γιατί τα μάτια που είναι μαύρα σαν το κάρβουνο μπορεί να είναι ένα στοιχείο καταγωγής του ήρωα που σκοπεύεις να το χρησιμοποίησεις (και να το διαφοροποιήσεις από εκείνη την άλλη φυλή που έχει μάτια μαύρα και γυαλιστερά σαν το κέλυφος του σκαθαριού). Ο θεός που κατέβασες μπορεί να βρίσκεται στην αρχή ενός κειμένου, να σου σώσει τον ήρωά σου και να τον ταλαιπωρεί μέχρι το τέλος του βιβλίου επειδή κάποτε τον έσωσε. Η αυγή που είναι ρόδινη μπορεί πάρα πολύ γρήγορα (όπως γίνεται και στην πραγματικπότητα) να γίνει μωβ από τα σύννεφα και να στους κάνει μούσκεμα, να πάθει ο ένας από τους δύο πνευμονία και να πεθάνει (γουέλ, όχι... όχι... απαράδεκτο, αλλά νομίζω με πιάνετε :p)

 

Τα κλισέ δεν είναι εχθρός. Τα κλισέ, όπως και όλα τα υπόλοιπα πράγματα πρέπει να ξέρει κανείς τι δουλειά κάνουνε και να τα χρησιμοποιεί με μέτρο (ξανά μανά, όπως και όλα τα υπόλοιπα πραγματα). Τόσο που να μην κάνουνε τη Ναρού να βγάζει σπυριά (είναι ένα πολύ καλό μέτρο σύγκρισης για να χρησιμοποιήσει κανείς). Και η Ναρού δε θα βγάλει σπυριά ακόμα και με έναν πύργο από βασάλτη (ναι, ναι, σώπα, καρδιά μου, να διαβάσεις την υπόλοιπη πρόταση) όταν θα έχει δίπλα του ακριβώς το υπόστεγο της συντεχνίας των μάγων με απλωμένους χάρτες της περιοχής και διάφορα όργανα, να προσπαθούν να αποφασίσουν αν υπάρχουν άλλα μαγματογενή πετρώματα στην περιοχή για να σταματήσουν επιτέλους να χτίζουν τους πύργους τους από βασάλτη. Μπορεί και να χαμογελάσει (Ε?ε?)

Edited by Nienor
  • Like 7
Link to comment
Share on other sites

Πολύ καλά τα 11 από τα 12 σημεία. Μια αντίρρηση έχω μονάχα και είναι στα διλήμματα που είναι συχνά αναγκαία για να έχουμε τη σύγκρουση. Θεωρώ ότι δεν μπορεί να μην έχεις κάπου ένα δίλημμα. Ή και πολλά διλήμματα. Ή και τριλήμματα :)

Ίσως αυτό που θέλει λίγη προσοχή είναι να εμφανίζεται και να προοικονομείται διακριτικά και να μην είναι τέτοιο που να χρειάζεται να το πετάξεις ρητά και κατάμουτρα στον αναγνώστη εκεί που γράφεις.

 

O.T.

 

 Τόσο που να μην κάνουνε τη Ναρού να βγάζει σπυριά (είναι ένα πολύ καλό μέτρο σύγκρισης για να χρησιμοποιήσει κανείς). Και η Ναρού δε θα βγάλει σπυριά ακόμα και με έναν πύργο από βασάλτη (ναι, ναι, σώπα, καρδιά μου, να διαβάσεις την υπόλοιπη πρόταση) όταν θα έχει δίπλα του ακριβώς το υπόστεγο της συντεχνίας των μάγων με απλωμένους χάρτες της περιοχής και διάφορα όργανα, να προσπαθούν να αποφασίσουν αν υπάρχουν άλλα μαγματογενή πετρώματα στην περιοχή για να σταματήσουν επιτέλους να χτίζουν τους πύργους τους από βασάλτη. Μπορεί και να χαμογελάσει (Ε?ε?)

 

Καλά, έγραψες μ' αυτό! Τι καταπληκτικό!

 

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Τι ωραίο θέμα και τι διασκεδαστικά γραμμένο! Ας προσθέσω κι εγώ μερικά: 

 

Ο Αψεγάδιαστος Χαρακτήρας: Αν είναι άντρας, είναι πανέμορφος, πανέξυπνος, με μαύρη ζώνη σε πέντε πολεμικές τέχνες, κάποιο άλλο ταλέντο που ποικίλλει ανά περίπτωση, εξαιρετικός εραστής, πολύ προικισμένος, περιστασιακά πάμπλουτος και το χειρότερο ελάττωμά του δεν είναι πραγματικά ελάττωμα (π.χ. παραείναι καλός για τη φυλή του ή παραείναι τίμιος ή παραείναι ισχυρός ή παραείναι προστατευτικός απέναντι στην εκάστοτε αθώα κορασίδα που έχει ερωτευτεί σφόδρα και η οποία είναι η μοναδική αγάπη της ζωής του). Αν είναι γυναίκα, είναι πανέμορφη αλλά περιγράφεται ως "όχι ιδιαίτερα όμορφη" (παράδειγμα: "δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφη, αλλά έμοιαζε με διασταύρωση της Megan Fox και της Angelina Jolie". True story, by the way), είναι πανέξυπνη, ρίχνει ξύλο, είναι σαρκαστική διότι, προφανώς, ποιος θα σεβαστεί μια γυναίκα που δεν είναι σαρκαστική; Τη γουστάρουν πέντε κι άλλοι δέκα θέλουν να τη σκοτώσουν για λόγους πιο σκοτεινούς κι από τον οισοφάγο του Κθούλου, είναι φοβερή στο κρεβάτι αλλά, προς θεού, είναι σεμνό και ηθικό κορίτσι ταυτόχρονα, δεν τα κάνει με όλους αυτά, μόνο με το εκάστοτε κακό παιδί που έχει ερωτευτεί σφόδρα και ο οποίος είναι η μοναδική αγάπη της ζωής της. 

 

Ο θηλυκός Κόναν: Είναι πολεμίστρια (φυσικά), έχει σπαθί (εννοείται), έχει πανοπλία-πλυντήριο (29 κατασκευαστές συνιστούν γυάλισμα με λίπος μία φορά την εβδομάδα και πλύσιμο ποτέ), οι άντρες τη δουλεύουν ή της απευθύνουν σεξιστικά σχόλια, αλλά μέχρι το τέλος καταλήγουν να τη σέβονται, συνήθως, δεν έχει κανένα γυναικείο χαρακτηριστικό επάνω της πέραν της ανατομίας της αν και, περιστασιακά, κάποιος συγγραφέας που νιώθει ιδιαίτερα adventurous θα τη βάλει να βουρκώνει μπροστά σε νεκρά παιδάκια γιατί είναι γυναίκα, βρε αδερφέ. Ουσιαστικά, πρόκειται για τον γυναικείο χαρακτήρα ο οποίος θεωρείται άξιος σεβασμού επειδή φέρεται σαν άντρας. 

 

Το σύνδρομο Μαντόνας-πόρνης: Έχουμε από τη μία τις γυναίκες που περισσότερο γδύνονται παρά ντύνονται, είναι απελευθερωμένες και, άρα, ελευθέρων ηθών κι από την άλλη έχουμε τις γυναίκες που ντύνονται όσο πιο άθλια μπορούν (και όσο πιο κοντά στο αντρικό ντύσιμο μπορούν, επίσης), είναι σεμνές και ηθικές και καλά κορίτσια. Αξιοσημείωτο το γεγονός ότι, στην πρώτη περίπτωση, η όποια κακοποίηση υποστεί ο χαρακτήρας στα χέρια αντρικών χαρακτήρων δικαιολογείται ως άξια τιμωρία ενώ, στη δεύτερη, είναι ένα μέσο θυματοποίησης και εκβιασμού της συμπάθειας του αναγνώστη. 

 

Η μάνα-κουράγιο: Είναι η στωική μάνα που θα έκανε τα πάντα για τα παιδιά της. Τα πάντα, όμως. Είναι υπερβολικά συναισθηματική κι έχει πάρει διαζύγιο με τη λογική σκέψη, παίρνει τη μία ηλίθια, καταστροφική απόφαση μετά την άλλη, όμως δεν πειράζει διότι είναι γυναίκα και μάνα, το οποίο προφανώς σημαίνει ότι ταρακουνήθηκε ο εγκέφαλός της κατά τη γέννα και από τότε δεν μπόρεσε να σκεφτεί σωστά ποτέ ξανά. 

 

 

 

Λοιπά κλισέ:

 

Το epic love στην εφηβεία: Είσαι δεκαεφτά. Νιώσε. Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω εδώ, πέρα από το ότι κάθε φορά που βλέπω κάτι τέτοιο μου γυρνάνε τα άντερα. 

 

Ο έρωτας με την πρώτη ματιά: Δεν με νοιάζει αν είδες το πορτρέτο της στην κλειδωμένη αίθουσα του μαγεμένου κάστρου, δεν με νοιάζει αν ήταν η πιο όμορφη κοπέλα στο εστιατόριο του σχολείου, δεν με νοιάζει αν έχει μούσκουλα σε μέγεθος πεπονιού και κοιλιακούς στραυρόλεξο. Αν δεν τον/την γνωρίσεις δεν τον/την αγαπάς. Η εποχή που λέγαμε "αγάπη" αντί για "σεξ" έχει περάσει κι ο αναγνώστης είναι και λιγότερο πουριτανός και λιγότερο ρομαντικός. 

 

Η αποφαντασιοποίηση του φανταστικού: Όχι. Άλλο. "Ρεαλιστικό". Fantasy. Τα χάπια μου. Πού είναι ο μύθος, η φαντασία, το enchantment; Πού είναι ο λόγος που θα σε κάνει να ανατριχιάσεις με την ομορφιά του και να διαβάσεις την πρώτη σελίδα πέντε φορές για να βεβαιωθείς ότι, ναι, όντως, υπάρχει κάποιος εκεί έξω που γράφει τόσο εξαίσια; Μάγεψέ με, λίγο, φίλε συγγραφέα. Αν θέλω να διαβάσω ρεαλισμό, πίστεψέ με, υπάρχουν δεκάδες που το έκαναν πριν από σένα, καλύτερα από σένα. Θα πάω να διαβάσω κάποιον από αυτούς. 

  • Like 5
Link to comment
Share on other sites

Ο έρωτας με την πρώτη ματιά: Δεν με νοιάζει αν είδες το πορτρέτο της στην κλειδωμένη αίθουσα του μαγεμένου κάστρου, δεν με νοιάζει αν ήταν η πιο όμορφη κοπέλα στο εστιατόριο του σχολείου, δεν με νοιάζει αν έχει μούσκουλα σε μέγεθος πεπονιού και κοιλιακούς σταυρόλεξο. Αν δεν τον/την γνωρίσεις δεν τον/την αγαπάς.

 

Προφανώς και δεν την/τον αγαπάς αν δεν την/τον γνωρίσεις, όμως εσύ στον τίτλο (με bold) δεν μιλάς για αγάπη με την πρώτη ματιά, αλλά για έρωτα.

Link to comment
Share on other sites

 

Ο έρωτας με την πρώτη ματιά: Δεν με νοιάζει αν είδες το πορτρέτο της στην κλειδωμένη αίθουσα του μαγεμένου κάστρου, δεν με νοιάζει αν ήταν η πιο όμορφη κοπέλα στο εστιατόριο του σχολείου, δεν με νοιάζει αν έχει μούσκουλα σε μέγεθος πεπονιού και κοιλιακούς σταυρόλεξο. Αν δεν τον/την γνωρίσεις δεν τον/την αγαπάς.

 

Προφανώς και δεν την/τον αγαπάς αν δεν την/τον γνωρίσεις, όμως εσύ στον τίτλο (με bold) δεν μιλάς για αγάπη με την πρώτη ματιά, αλλά για έρωτα.

 

 

Το αν κανείς τα διαχωρίζει αυτά τα δύο ή όχι είναι μια άλλη κουβέντα για ένα άλλο forum. Εγώ όχι, οπότε για την ευκολία της συζήτησης ας θεωρήσουμε πως εννοώ ακριβώς το ίδιο με τις δύο λέξεις. 

Link to comment
Share on other sites

 

Η αποφαντασιοποίηση του φανταστικού: Όχι. Άλλο. "Ρεαλιστικό". Fantasy. Τα χάπια μου. Πού είναι ο μύθος, η φαντασία, το enchantment; Πού είναι ο λόγος που θα σε κάνει να ανατριχιάσεις με την ομορφιά του και να διαβάσεις την πρώτη σελίδα πέντε φορές για να βεβαιωθείς ότι, ναι, όντως, υπάρχει κάποιος εκεί έξω που γράφει τόσο εξαίσια; Μάγεψέ με, λίγο, φίλε συγγραφέα. Αν θέλω να διαβάσω ρεαλισμό, πίστεψέ με, υπάρχουν δεκάδες που το έκαναν πριν από σένα, καλύτερα από σένα. Θα πάω να διαβάσω κάποιον από αυτούς. 

Διαφωνώ με τον χαρακτηρισμό κλισέ για κάποια πράγματα που γράφεις, όπως η γυναίκα-Κόναν. Υπάρχουν γυναίκες που δεν φοράνε, ξέρω 'γω, μπαλαρίνες. Που τις σιχαίνονται, και ό,τι αυτές αντιπροσωπεύουν. Υπάρχουν γυναίκες που δεν θεωρούν τη δύναμη, το θάρρος, τη μαγκιά βρε αδερφέ, αντρικά χαρακτηριστικά, άρα δεν πιστεύουν ότι μια τέτοια ηρωίδα μιμείται τους άντρες. Πιστεύουν απλά ότι δεν μιμείται τις άλλες γυναίκες (ότι δεν είναι ανάγκη να "παίζεις" τη γυναίκα, είσαι γυναίκα και δεν χρειάζεται να το δηλώνεις κάθε δευτερόλεπτο της ζωής σου, όπως ένας άντρας δεν χρειάζεται να παίζει τον άντρα, πράγμα που επίσης με ενοχλεί, βέβαια).

 

Αλλά πιο πολύ διαφωνώ με αυτό το τελευταίο που λες. Ο ρεαλισμός στο φανταστικό δεν το ακυρώνει. Το ενδυναμώνει, το φέρνει πιο κοντά μας. Όπως ο ήρωας με την κρίση συνείδησης, έτσι και ένας μάγος με όρια, ή ένας πολεμιστής που την πατάει σε κάποια φάση από μια λανθασμένη κίνηση, από ένα τέρας που τον ξεγέλασε γιατί ήταν έξυπνο (έξυπνο τέρας! τι ωραία! όχι άλλα άμυαλα γκόμπλινς), ή τον απέθαντο που πρέπει να αποδημεί συνεχώς για να μην τον πάρουν χαμπάρι οι συμπολίτες... Όλα αυτά κάνουν τη φαντασία πιο πιστευτή, και αυτό είναι το ζητούμενο. Αν είναι όλα σαν παραμυθάκι, ε, νομίζω πως είμαστε (οι "μεγάλοι" ) πιο δύσκολο να συνεργαστούμε με τον συγγραφέα. Αν εννοείς αυτό που εννοώ με τον όρο ρεαλιστική φαντασία.

 

Αυτά τα εβένινα μαλλιά ρε 'σεις, αυτά μου κάθονται εμένα. Συμφωνώ με την Κιάρα, το πρόβλημα είναι ότι μπαίνουν έτσι στις ιστορίες, χωρίς να υπάρχει λόγος που ο ήρωας τα σκέφτεται ως εβένινα.

Edited by Cassandra Gotha
Link to comment
Share on other sites

Δεν είναι θέμα μαγκιάς και θάρρους, όμως, και δεν είναι θέμα του τι εκτιμάει ο αναγνώστης. Είναι θέμα ότι ο χαρακτήρας στον κόσμο αντιμετωπίζεται ως άξιος των αντρών επειδή φέρεται σαν άντρας (σύμφωνα με τον κόσμο, όχι σύμφωνα με εμένα κι εσένα). 

 

Όσον αφορά το ρεαλισμό, δεν μιλάμε για το ίδιο πράγμα καν. Εσύ αναφέρεσαι στο ρεαλισμό προς το setting, στο να υπάρχει συνέπεια και ο κόσμος να λειτουργεί φανταστικά μεν αλλά με κανόνες, δε, όπως ένας πραγματικός κόσμος. Εγώ μιλάω για τον φανταστικό κόσμο από τον οποίο λείπει η φαντασία. Βιβλία φαντασίας που διαβάζονται σαν ιστορικά μυθιστορήματα, ας πούμε, αντί για fantasy. Ή βιβλία όπου τα φανταστικά πλάσματα γίνονται πιο mundane κι από το μέσο κάτοικο της Αθήνας. 

Link to comment
Share on other sites

Ωχ, μάλλον δεν έχω διαβάσει κάτι τέτοιο ως τώρα.

Link to comment
Share on other sites

Εμενα η εισαγωγη που μου γυρναει το στομάχι ειναι το "ξυπνισε και δε θυμοταν πως βρεθηκε εκει"

Link to comment
Share on other sites

Οσο για τον ερωτα με την πρωτη ματια, πιστευω οτι προκειται κυριως για lazy writing. Διαολε, ολοι ειδαμε καποτε καποια/ον και απλα νιωσαμε μια εντονη ελξη.

Αλλα δεν θα το περιγραφαμε ως ερωτα με πρωτη ματια, αλλα για γροθια στο στομαχι, καρδια που εχασε χτυπους, πιο διακριτικα ο αφηγητης να λεει οτι του τραβηξε την προσοχη και να τη/τον σκεφτεται αναφερει καθε τρεις καιλιγο και, γενικοτερα more show less tell

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..