Jump to content

Μ. Καραγάτσης


BladeRunner
 Share

Recommended Posts

Ο Μ. Καραγάτσης (23 Ιουνίου 1908 − 14 Σεπτεμβρίου 1960) ήταν Έλληνας πεζογράφος, ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της «Γενιάς του '30». Το πραγματικό του όνομα ήταν Δημήτριος Ροδόπουλος. Το ψευδώνυμο Καραγάτσης προήλθε από το δέντρο πτελέα ή καραγάτσι στο εξοχικό της οικογένειάς του στη Ραψάνη της Θεσσαλίας, όπου περνούσε τα περισσότερα εφηβικά καλοκαίρια του. Εκεί συνήθιζε να διαβάζει καθισμένος κάτω από ένα καραγάτσι που βρισκόταν στον περίβολο της εκκλησίας του χωριού. Το «Μ.» του ψευδωνύμου του προήλθε πιθανότατα από το ρώσικο όνομα «Μίτια» (ρωσική εκδοχή του Δημήτρης), με το οποίο τον αποκαλούσαν φίλοι και συμφοιτητές του, λόγω της μεγάλης του αγάπης για τον Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι και ιδιαίτερα για το έργο Αδερφοί Καραμάζοφ. Το γεγονός ότι υπέγραφε τα έργα του ως «Μ. Καραγάτσης» προκάλεσε σύγχυση σε αρκετούς φιλολόγους, που συχνά ερμήνευαν το «Μ» ως Μιχάλης, λόγω των ηρώων του, Μιχάλη Καραμάνου (στον Γιούγκερμαν) και Μιχάλη Ρούση (στον Μεγάλο ύπνο), που θεωρούνται περσόνες του συγγραφέα. (wikipedia)

 

Μυθιστορήματα
 
*Ο συνταγματάρχης Λιάπκιν, 1933
*Χίμαιρα, 1936. Αναθεωρημένο ως Η Μεγάλη Χίμαιρα, 1953
*Γιούγκερμαν, 1938
*Τα στερνά του Γιούγκερμαν, 1941 (προηγούμενη μορφή του έργου ήταν οι δύο νουβέλες Το βουνό των λύκων και Ο γυρισμός του Γιούγκερμαν)
*Λειτουργία σε λα ύφεσις, 1943
*Νυχτερινή ιστορία, 1943
*To χαμένο νησί , 1943
*Ο κοτζάμπασης του Καστρόπυργου, 1944
*Ο μεγάλος ύπνος, 1946
*Ένας χαμένος κόσμος, 1946
*Αίμα χαμένο και κερδισμένο, 1947
*Τα στερνά του Μίχαλου, 1949
*Άμρι α Μούγκου (Στο χέρι του Θεού), 1954
*Ο θάνατος κι ο Θόδωρος, 1954
*Ο κίτρινος φάκελος (Α΄και Β΄), 1956
*Το Μυθιστόρημα των Τεσσάρων, μαζί με τους Ηλ.Βενέζη, Αγγ. Τερζάκη, Στ. Μυριβήλη, 1958
*Σέργιος και Βάκχος (Α΄και Β΄), 1959
*Το 10 (ημιτελές), 1964
*Η θαυμαστή ιστορία των αγίων Σέργιου και Βάκχου, 1959
 
------------------------------
 
Σκέφτηκα να φτιάξω topics για μεγάλους Έλληνες συγγραφείς, κλασικούς αλλά και πιο σύγχρονους, και είπα να ξεκινήσω με τον Καραγάτση, μιας και λίαν συντόμως θα πιάσω ένα από τα βιβλία του (πιθανότατα το Χαμένο Νησί). 
 
Έχετε διαβάσει κάποιο από τα έργα του;
  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

Έχω διαβάσει τη Μεγάλη Χίμαιρα, τον Σέργιο και Βάκχο και το Χαμένο Νησί.

 

Τη μεγάλη Χίμαιρα την είχα διαβάσει πολλά χρόνια πριν επειδή με τράβηξε ο τίτλος. Είναι μια παθιασμένη ιστορία έρωτα, η οποία εκτυλίσσεται σε μεγάλο μέρος στην παλιά Ερμούπολη της Σύρου. Σε μερικά σημεία είναι τόση η ένταση του συναισθήματος που σε κάνει να θέλεις για λίγο να κλείσεις το βιβλίο και να πάρεις μια ανάσα.

 

 

Το Χαμένο Νησί είναι μια απολύτως φανταστική ιστορία, τέτοια που αν εξαιρέσουμε το "πεπαλαιωμένο" ας πούμε της εποχής της, θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται σε όλα τα ράφια του φανταστικού. Σκοτεινή, γεμάτη πάθη, πολύ πιο κοντά στον τρόμο παρά στο φάντασυ.

Edited by Tiessa
  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Τρία βιβλία του έχω διαβάσει: τον Λιάπκιν, τη Χίμαιρα και το Χαμένο Νησί. Σπουδαίος συγγραφέας και απρόσμενα σκοτεινός σε ορισμένα σημεία του έργου του. Λίαν συντόμως θα ξεκινήσω και τον Γιούγκερμαν.

Link to comment
Share on other sites

Έχω διαβάσει τον κίτρινο φάκελλο, το 10 και το μυθιστόρημα των τεσσάρων· ίσως και κάποιο άλλο που δεν θυμάμαι γιατί μαζεύω τα βιβλία του από μικρός και σχεδόν τα έχω όλα. Τον θεωρώ μεγάλο σταθμό στην ιστορία των ελληνικών γραμμάτων, με ιδιαίτερα μεγάλη θεματολογία και μοναδικό ύφος γραφής. Σίγουρα μέσα στην μεγάλη πεντάδα των πεζογράφων της γενιάς του '30, γιατί άν υπολογίσουμε και τους ποιητές θα μας πιάσουν τα κλάματα.



 

Μυθιστορήματα
 
*Ο συνταγματάρχης Λιάπκιν, 1933
*Χίμαιρα, 1936. Αναθεωρημένο ως Η Μεγάλη Χίμαιρα, 1953
*Γιούγκερμαν, 1938
*Τα στερνά του Γιούγκερμαν, 1941 (προηγούμενη μορφή του έργου ήταν οι δύο νουβέλες Το βουνό των λύκων και Ο γυρισμός του Γιούγκερμαν)
*Λειτουργία σε λα ύφεσις, 1943
*Νυχτερινή ιστορία, 1943
*To χαμένο νησί , 1943
*Ο κοτζάμπασης του Καστρόπυργου, 1944
*Ο μεγάλος ύπνος, 1946
*Ένας χαμένος κόσμος, 1946
*Αίμα χαμένο και κερδισμένο, 1947
*Τα στερνά του Μίχαλου, 1949
*Άμρι α Μούγκου (Στο χέρι του Θεού), 1954
*Ο θάνατος κι ο Θόδωρος, 1954
*Ο κίτρινος φάκελος (Α΄και Β΄), 1956
*Το Μυθιστόρημα των Τεσσάρων, μαζί με τους Ηλ.Βενέζη, Αγγ. Τερζάκη, Στ. Μυριβήλη, 1958
*Σέργιος και Βάκχος (Α΄και Β΄), 1959
*Το 10 (ημιτελές), 1964
*Η θαυμαστή ιστορία των αγίων Σέργιου και Βάκχου, 1959
 

 

Να προσθέσω και "το όνομα της βροχής" (Εστία 1979) "Το μεγάλο συναξάρι" (Εστία 1980)

Edited by notis58
Link to comment
Share on other sites

Είμαι καραγατσικός όσο δεν παίρνει. Έχω διαβάσει τον Γιούγκερμαν (και τους δύο τόμους) 11 φορές, τον Λιάπκιν 5 ή 6, τον Κίτρινο Φάκελλο δις, και διάφορα άλλα από μία. Έχω φίλους επίσης τελειωμένους καραγατσικούς με τους οποίους παίζουμε τρίβιαλ περσούτ Γιούγκερμαν (και γίνεται κόλαση).

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Το χαμένο νησί

 

Πρώτη επαφή με το έργο του μεγάλου Καραγάτση και οι εντυπώσεις μου είναι θετικότατες. Φανταστική νουβέλα γράφει στο εξώφυλλο και αυτό έχει δυο έννοιες, από την μια είναι φανταστική επειδή εμπεριέχει στοιχεία φαντασίας και από την άλλη επειδή ποιοτικά είναι πραγματικά καταπληκτική. Στην μικρή αλλά δυνατή αυτή ιστορία διαβάζουμε το ημερολόγιο του δεύτερου καπετάνιου του "Αγγέλικα", Γερόλυμου Αβαράτου, ενός πλοίου που βούλιαξε κοντά στο νησί της Τήλου. Ο ήρωας μας την γλίτωσε αλλά ξέμεινε στο φιλικό κατά τ'άλλα νησί, λόγω της κακοκαιρίας που εμπόδιζε τα πλοία από άλλα μέρη να πιάσουν λιμάνι εκεί. Τελικά τίποτα δεν πηγαίνει καλά στο νησί, πολλά παράξενα φαινόμενα συμβαίνουν και όλα δείχνουν ότι το νησί βρίσκεται πολύ μακριά από το Αιγαίο... Το βιβλίο περιέχει στοιχεία φαντασίας με το ταξίδι του νησιού και όλα τα περίεργα φαινόμενα αλλά ακόμα και τρόμο με την απομόνωση των κατοίκων και το άγνωστο πέρα από το νησί. Η πλοκή είναι ενδιαφέρουσα από την αρχή μέχρι το τέλος, με ένταση, συναίσθημα, αγωνία. Οι χαρακτήρες είναι πειστικοί, ανθρώπινοι, οι περιγραφές τοπίων και καιρικών συνθηκών πραγματικά μαγευτικές, ποιητικές, η ατμόσφαιρα εξαιρετική. Η γραφή εννοείται τρομερή, δεν χωράει αμφιβολία για την ικανότητα του Καραγάτση να πλάθει με τις λέξεις και τις εκφράσεις του εικόνες απερίγραπτης ομορφιάς και να περνάει στον αναγνώστη έντονα συναισθήματα μέσω των χαρακτήρων του. Χαίρομαι πολύ που επιτέλους γνώρισα έναν τόσο κλασικό και μεγάλο συγγραφέα της ελληνικής λογοτεχνίας και μάλιστα μ'ένα βιβλίο που δεν είναι καν στα πέντε πιο πολυδιαβασμένα ή γνωστά του. Φαντάζομαι πως θα είναι τα αριστουργήματά του!

 

8.5/10

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Είχα ξεκινήσει ένα βιβλίο που είχε τη Νυχτερινή ιστορία (και έχω την εντύπωση κι άλλα δύο από τα όχι τέρατά του) στο σχολείο και το έχασα μέσα στο σχολείο, είχα ξεκινήσει τον Γιούγκερμαν στην πενταήμερη παίζει να έμεινε στο αεροπλάνο, τα είχαμε κάνει ανέκδοτο που κρατάει ως και σήμερα. Τέλος, είχα ξεκινήσει τη Μεγάλη Χίμαιρα και την είχα ξεχάσει στο Γκόλντεν Βεργίνα (που την επόμενη χρονιά έγινε Σαμίνα και βούλιαξε). Μέχρι και την τρίτη λυκείου είχα τρία στα τρία φέηλ :p Μετά κατάφερα να διαβάσω τον Μεγάλο Ύπνο, και είχα κάνει και μια λίγο ελεύθερη διασκευή σε σενάριο που δεν τελείωσε ποτέ. Είχα όμως πάντα την αίσθηση πως άξιζε τον κόπο και τον είχα ξεχάσει μέχρι τούτο εδώ το τόπικ. Μάλλον θα πιάσω κι εγώ το χαμένο νησί.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Ντάξει, είμαι κι από τη φύση μου έτσι, αλλά τέτοιο σερί με κανέναν άλλο :p

Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Πραγματικά δεν ξέρω τι να πω για το Γιούγκερμαν. Μόλις το τελείωσα και κάτι με σπρώχνει να το ξαναδιαβάσω στο καπάκι. Σύντομα θα αναφέρω ότι :

  • Γραφή ευκολοδιάβαστη και απλή.  Θα μπορούσε σήμερα να γράφει άνετα best seller.
  • Rate ηθικοπλαστικότητας less than zero.  Σπάνιο για Έλληνα.
  • Έχει κάτι σημεία και φράσεις τελείως food for thought.  
  • Πολύ ωραίο story.
  • Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι αντιήρωας να τον λατρέψεις.
  • Όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες φανταστικά αναπτυγμένοι και πολυδιάστατοι.
  • Το τελευταίο μέρος του βιβλίου (Γιούγκερμαν και τα Στερνά του) είναι εξαιρετικότατο. Μιλάμε για μια από τις καλύτερες πορείες προς το θάνατο ever.  Διαβάστε το γιατί δεν κρατιέμαι να γεμίσω το παρόν με spoiler. 

Παραθέτω link ενός πολύ ωραίου άρθρο για τον Καραγάτση και το Γιούγκερμαν, από τον λογοτέχνη Θανάση Τριαρίδη, το οποίο και με εκφράζει απόλυτα : 

http://www.triaridis.gr/keimena/keimA010.htm

Edited by Trison
  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

  • 2 years later...

Οι Λησταί στα Πρόθυρα των Αθηνών

 

ΤΟ μυθιστόρημα είχε δημοσιευτεί σε συνέχειες στην εφημερίδα Βραδυνή το 1952. Πρόκειται για την αφήγηση της αιχμαλωσίας Άγγλων περιηγητών, λόρδων και μη, από την ληστοσυμμορία των Αρβανιτάκηδων και τα όσα διαδραματίστηκαν στο Δήλεσι. Την ιστορία αφηγείται ένας παλιός χωροφύλακας σε έναν πιτσιρικά, ώστε να τον πείσει να καταταγεί στην χωροφυλακή.

Ο Καραγάτσης με αυτό το μυθιστόρημα περνάει σαφή μηνύματα, που έχουν να κάνουν με την ανικανότητα των δημοκρατικών πολιτικών, και την ουσία πρόκειται για μια  πολιτική κριτική. Ο Καραγάτσης παραλληλίζει το επεισόδιο της απαγωγής στο Δήλεσι με την συγκυρία των χρόνων που αυτός έγραφε. Φυσικά η αφήγηση είναι δοσμένη από έναν πρώην χωροφύλακα με ό,τι συνεπάγεται αυτό.

Το έργο, αν και γραμμένο σε συνέχειες, διατηρεί την συνεχή έντασή του με την γρήγορη εναλλαγή σκηνών και διαβάζεται απνευστί.

 

Ο Καραγάτσης, μας δίνει ένα άρτιο μυθιστόρημα, που μπορώ να το χαρακτηρίσω ληστρικό λόγω του θέματός του, λείπουν όμως κάποια στοιχεία των πρωτοπόρων του είδους, χωρίς αυτό να μειώνει το έργο του Καραγάτση. Αντιθέτως, το καθιστά μοναδικό και ξεχωριστό, αφού μέσα από το μυθιστόρημα (γραμμένο σε συνέχειες) πέτυχε να περάσει ξεκάθαρα τα μηνύματά του δίνοντας στο κοινό ένα διαφορετικό, γρήγορο, γεμάτο δράση, κινηματογραφικό (λόγω της εναλλαγής των σκηνών) έργο. Επενδύστε και δεν θα χάσετε.  

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Και μην ξεχνάμε ότι πέρα από το Χαμένο νησί, ο Σέργιος και Βάκχος άνετα μπορεί να αποκληθει φαντασυ ενώ υπάρχει και το Ένας χαμένος κόσμος που είναι απροκάλυπτα ΕΦ. Το Ελληνικό υποβρύχιο Νηρηίς βυθίζεται έξω από το Γιβραλτάρ το 1942. Λίγα μέλη του πληρώματος διασώζονται από κάτι τύπους με χλαμυδες και...

 

"βρίσκονταν στη μυθική Ατλαντίδα, που βυθίστηκε στη θάλασσα το 2136 π.χ., από ένα λάθος του σοφού Καλλιστίνου, που είχε ανακαλύψει τη διάσπαση του ατόμου. Αν όμως η Ατλαντίδα βυθίστηκε, οι κάτοικοί της - οι Άτλαντες - δεν πνίγηκαν. Και τούτο επειδή από τότε γνώριζαν επιστημονικά μέσα για να ζει ο άνθρωπος στο νερό»."

Link to comment
Share on other sites

  • 4 weeks later...

έχω διαβάσει ελάχιστα Καραγάτση. πέρσι, μόνο το Χαμένο νησί και ό,τι του αναλογεί από το Μυθιστόρημα των τεσσάρων. Το Χαμένο νησί είναι εξαιρετικό, καθαρά λογοτεχνία του φανταστικού, νομίζω. Χειρίζεται εύστοχα το εύρημα του ημερολογίου και το μοτίβο του ξένου ναυαγού στο μυστηριώδες, μισό πραγματικό και μισό φανταστικό νησί της Τήλου. Όμως, παιδιά! σαν να 'χε βουτήξει τη μελανοταινία της γραφομηχανής του σε μια θάλασσα μισογυνισμού πριν το γράψει. πώς να το εξηγήσω αλλιώς; :D :D Αλλά τι να πεις; ελάχιστοι εκπρόσωποι της γενιάς του '30 κατόρθωσαν να ξεφύγουν απ' αυτό.

 

Για τα κομμάτια του στο Μυθιστόρημα των τεσσάρων έχω να πω μόνο ότι ήταν τα πιο οξυδερκή απ' όλα, νομίζω, ως προς τη σκιαγράφηση των χαρακτήρων, αν θυμάμαι καλά.

 

 

Link to comment
Share on other sites

  • 2 years later...

Ο Συνταγματάρχης Λιάπκιν

Τον Οκτώβριο του 2014 διάβασα για πρώτη φορά βιβλίο του Μ. Καραγάτση, και πιο συγκεκριμένα το υπέροχο και μαγικό "Το χαμένο νησί", σκηνές του οποίου ακόμα θυμάμαι. Από τότε, όμως, πέρασαν πάνω από πέντε χρόνια για να ξαναδιαβάσω βιβλίο του, αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ. Είπα να πιάσω το "Ο Συνταγματάρχης Λιάπκιν", το πρώτο μυθιστόρημα που έγραψε ο Καραγάτσης. Λοιπόν, μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα. Περίμενα ότι θα διάβαζα ένα καλογραμμένο και ενδιαφέρον μυθιστόρημα, αλλά δεν περίμενα ότι θα διάβαζα κάτι τόσο δυνατό, τόσο έντονο, τόσο καλογραμμένο. Η πλοκή είναι αυτή που είναι, δηλαδή ενδιαφέρουσα και με γρήγορους ρυθμούς αλλά ίσως όχι και τόσο σφιχτοδεμένη, τη διαφορά όμως την κάνει η εξαιρετική γραφή του Καραγάτση, που σε ταξιδεύει πίσω στον χρόνο, σε εποχές προ πολλού περασμένες και ξεχασμένες, αποτυπώνοντας με απόλυτα ρεαλιστικό και διεισδυτικό τρόπο τη ζωή στην ελληνική επαρχία (μεταξύ άλλων). Επίσης ο χαρακτήρας του Συνταγματάρχη Λιάπκιν είναι εξαιρετικά σκιαγραφημένος, σίγουρα μοναδικός και τέρμα αντιφατικός, είναι από τους χαρακτήρες που πολύ εύκολα μπορεί να αντιπαθήσει κανείς, ή ακόμα και να μισήσει, αλλά έχει και στοιχεία που τον κάνουν έστω και ελάχιστα συμπαθητικό (ελάχιστα όμως!). Φυσικά, η ατμόσφαιρα δεν θα μπορούσε παρά να είναι κάπως μελαγχολική και μουντή, οπωσδήποτε τρομερή και φοβερή. Άλλο ένα βιβλίο του συγγραφέα να διαβάσω, και σίγουρα θα γίνω... Καραγατσικός! Έχει αυτό το κάτι στη γραφή και τη θεματολογία που με τραβάει...

9/10

  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

  • 2 years later...

2103091346_.thumb.jpg.381ebfa11cf6f9c4adeb2097d1ec3ab0.jpg

Διάβασα πριν λίγες μέρες το Χαμένο Νησί και ήταν εκπληκτικό. Αν θεωρείται φάντασυ, τότε με χαρά του δίνω ένα 5,5 & 3,5 = 9. 😁
Απορώ με τον εαυτό μου και ντρέπομαι που δεν είχα διαβάσει Καραγάτση. Από τα λίγα που έψαξα, μάλλον ο Γιούγκερμαν είναι το κορυφαίο του και που πρέπει να πιάσω μετά.

Edited by Ghost
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

1158929058_.thumb.jpg.622533b9175f5f8bbbecc49b2dd28e48.jpg

Προσωπικά Θα προτιμήσω τη μεγάλη χείμερα αντί του Γιούγκερμαν, αν και κανένα από τα δύο δεν είναι φάντασυ.

Edited by Ghost
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...

600099036_.jpg.0ac272f0e7b6c3673d06ee1d66a87ceb.jpg

Το μεγάλο συναξάρι

Από τη στιγμή που θα κρατήσεις αυτό το βιβλίο στα χέρια σου, καταλαβαίνεις ότι είναι κάτι μεγάλο και βαρύ. Εφτά διηγήματα μας παρουσιάζουν τη ζωή μια άλλης εποχής. Κύριο χαρακτηριστικό τους είναι η τραγωδία που βιώνει ο κάθε ήρωας. Βέβαια υπάρχουν και κάποια σημεία με το ιδιαίτερο χιούμορ του Καραγάτση, που κατά τη γνώμη μου είναι από τους μεγαλύτερους Έλληνες συγγραφείς. Θα συνεχίσω να διαβάζω τα έργα τού.

Edited by Ghost
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 1 year later...

Ο συνταγματάρχης Λιάπκιν

Πρώτη επαφή με τον κ. Καραγάτση και φυσικά δηλώνω ικανοποιημένος. Πολύ ωραίο γράψιμο και μία αφήγηση που ρέει πολύ φυσικά. Το τέλος μου θύμισε αρκετά τη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη. 

Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...

IMG_20231118_123908.thumb.jpg.0310100eddbfd5585b1781d07b96a1e8.jpg

Νυχτερινή ιστορία

Συλλογή 5 διηγημάτων από τον Καραγάτση. Γράφει για μια εποχή όχι και τόσο μακρινή από τη δική μιας, αλλά οι χαρακτήρες της κάθε ιστορίας βρίσκονται κοντά μας. Αληθινοί, τραγικοί, ζώντας ο καθένας μέσα στα πάθη και τα ελαττώματα του. Ψάχνοντας την εξιλέωση που πολλές φορές δεν έρχεται. Η πένα του Καραγάτση δε θα σας απογοητεύσει εάν αφιερώσετε το χρόνο σας.

 

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Καλησπέρα και καλή χρονιά! Ξεκίνησα τον Γιούγκερμαν, αλλά μου έκατσε βιβλίο κακέκτυπο και λείπουν οι σελίδες 417-432 του α τόμου. Αν τυχόν το έχει κάποιος, ας μου στείλει ένα προσωπικό μήνυμα. Ευχαριστώ!

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..