Jump to content

Άγκαθα Κρίστι (Agatha Christie)


Δημήτρης
 Share

Recommended Posts

Η Αγκάθα Μαίρη Κλαρίσσα Μίλερ πιο γνωστή ως Αγκάθα Κρίστι, ήταν Βρετανίδα συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων και μυστηρίου. Γεννήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου 1890 και πέθανε στις 12 Ιανουαρίου 1976. Έχοντας αναπτύξει την ικανότητα να διαβάζει από μικρή, πέρασε μεγάλο μέρος της παιδικής της ηλικίας μακρυά από άλλα παιδιά έχοντας για παρέα μόνο τα κατοικίδια της. Ο θάνατος του φιλάσθενου πατέρας της όταν ήταν έντεκα μόλις χρονών, σήμανε οριστικά το τέλος της. Το ξέσπασμα του Α' Π.Π. την βρήκε να εργάζεται ως νοσοκόμα, όπως και στον Β' Π.Π. άλλωστε. Τα δηλητήρια μάλιστα με τα οποία απέκτησε οικειότητα την ύστερη αυτή περίοδο, αποτέλεσαν χρήσιμα εργαλεία ξεπαστρέματος και πηγές έμπνευσης για μελλοντικές της ιστορίες. 

 

Πρώτη απόπειρα στα λογοτεχνικά δρώμενα έγινε μία μέρα που έμεινε άρρωστη στο κρεβάτι όπου μην έχοντας τι να κάνει, έκατσε να γράψει  :) Έχοντας ως φόντο της πρώτης της νουβέλας το Κάιρο το οποίο και είχε επισκεφτεί πρόσφατα, βίωσε την απόρριψη από πολλούς εκδότες. Στράφηκε για βοήθεια σε μία οικογενειακή φίλη η οποία όντας επιτυχημένη συγγραφέας η ίδια, την σύστησε στον ατζέντη της χωρίς όμως αποτέλεσμα. Δεν το έβαλε κάτω, με την δικαίωση να έρχεται με την έκδοση του ''The Mysterious Affair at Styles'' από τον εκδοτικό οίκο The Bodlay Head. Και από εκεί και πέρα όλα τα άλλα ήταν ιστορία, ιστορία που αριθμεί σωρεία διακρίσεων: Πιο εμπορική συγγραφέας όλων των εποχών από το Guines Book of World Records και πιο πολυμεταφρασμένη με 103 γλώσσες. Πωλήσεις που αγγίζουν τα δύο δισεκατομμύρια αντίτυπα με τα βιβλία της να ανταγωνίζονται τον Σαίξπηρ, την Βίβλο και άλλα ιερά τέρατα της τυπογραφίας. Και αρκετά άλλα, ο κατάλογος είναι πραγματικά πολύ μεγάλος. 

 

Στα Ελληνικά μεγάλο μέρος του έργου της κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λυχνάρι. Λίγα λόγια για ''Το Πέτρινο Φέρετρο'' που μόλις τελείωσα: 

 

Η Αριάδνη Όλιβερ είναι συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων που διοργανώνει μία γιορτή σε ένα εξωτικό θέρετρο. Ένα μικρό κορίτσι πρόκειται να δολοφονηθεί, και οι συμμετέχοντες πρέπει να ανακαλύψουν τον δολοφόνο και το κίνητρο. Έχοντας την τύχη να γνωρίζει τον δαιμόνιο ντετέκτιβ Ηρακλή Πουαρώ, τον καλεί για να παραδώσει τα βραβεία στους νικητές. Έτσι, για να υπάρχει και ένα κύρος που να συνάδει με την όλη ατμόσφαιρα ;-) Ο φόνος όμως θα λάβει χώρα στα αλήθεια οπότε και θα ξεκινήσει η γιορτή για τα καλά. Ο Ηρακλής Πουαρώ θα βρεθεί στη μέση ενός εγκλήματος που ο καθένας θα μπορούσε να έχει διαπράξει, και όπου όλοι φαίνονται να έχουν άλλοθι και συνάμα κανένα κίνητρο. 

 

Ωραίο ήταν αν και δεν ξετρελάθηκα. Θα έλεγα ότι δεν μου άρεσε το όλο φόντο. Έχοντας διαβάσει και μερικά ακόμη, το συγκεκριμένο μάλλον ήταν το πιο αδύναμο. Έβαλα πάντως τα δυνατά μου να βρω τον δολοφόνο, και για ακόμη μία φορά δεν τα κατάφερα. Υπήρχαν μερικές ενδείξεις στο κείμενο που αποδείχθηκε ότι δεν τις έδωσα την δέουσα σημασία. Και υποψιάστηκα ένα σωρό άλλους, εκτός από τον ίδιο τον δολοφόνο. Όμως πέρα από αυτό, το τέλος μου φάνηκε λίγο σαν ευκολία. Δόθηκαν εξηγήσεις που δύσκολα θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς, και αυτό ήταν κάτι που χάλασε λίγο. Σαν από μηχανής θεός ένα πράμα.

 

Αναζητώντας πληροφορίες στο διαδίκτυο, διάβασα ότι κάποτε εκμυστηρεύτηκε στον Μπράιαν Άλντις ότι έγραφε πάντα μέχρι το τελευταίο κεφάλαιο χωρίς να έχει αποφασίσει ποιος θα είναι ο ένοχος. Στη συνέχεια έβλεπε ποιος συγκέντρωνε τις λιγότερες πιθανότητες για αυτό, όποτε και γύριζε πίσω και προέβαινε στις απαραίτητες διορθώσεις. Ασχέτως με το αν αρέσει το στυλ της ή όχι, νομίζω ότι ελάχιστους αφήνει ασυγκίνητους η θεματολογία της. Και πιστεύω ότι λίγοι είναι οι βιβλιόφιλοι εκείνοι που στη ζωή τους δεν έχουν διαβάσει έστω και μία Αγκάθα Κρίστι. Πολύ εύλογα, μιας και είναι η σαγηνευτική και ακαταμάχητη αυτή πρόκληση του να ψάξει να βρει κανείς ποιος είναι ο δολοφόνος  :mf_sherlock:

 

Ως έξτρα κίνητρο μπορεί να λειτουργήσει το γεγονός ότι τα βιβλία της είναι μικρά σε μέγεθος, εύπεπτα, και φεύγουν εύκολα μέσα σε μία μέρα. Ενώ βρίσκονται και πολύ φθηνά σε όλα τα (παλαιο) βιβλιοπωλεία. 

Edited by Δημήτρης
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Εχω διαβασει μονο το 10 Μικροι Νεγροι. Ωραιο ηταν, αγωνια μεχρι το τελος και πραγματι αυτο το "κολπακι" οπου ολοι μοιαζουν να ειναι ενοχοι, δουλευει και με το παραπανω. Σιγουρα θα διαβασω και αλλα βιβλια της στο μελλον!

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Η είσοδός μου στην αστυνομική λογοτεχνία έγινε με έργο της. Ούτε που θυμάμαι πότε. Διάβασα με μανία πολλά βιβλία της, τα οποία ομολογώ ότι απόλαυσα.

 

Μετά γνώρισα το ιερό τέρας της αστυνομικής λογοτεχνίας, τον κύριο Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, και από εκεί και πέρα οι ιστορίες της κυρίας Κρίστι πέρασαν στη σφαίρα της ελαφριάς, εύπεπτης, αστυνομικής λογοτεχνίας.

 

Οι ιστορίες της, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, ακολουθούν ένα συγκεκριμένο μοτίβο. Οι ήρωές της είναι ευχάριστοι, και οι δύο γνωστότεροι, η Μάρπλ και ο Πουαρό, έχουν χαρακτηριστικά τα οποία, αν συναντούσαμε σε άνθρωπο του περιβάλλοντός μας, μάλλον θα μας ξίνιζαν, παρά θα μας γοήτευαν, αλλά γι' αυτό προσωπικά μου προκαλούν ένα ειρωνικό μειδίαμα κατά την ανάγνωση.

 

Το βιβλίο που διάβασα τελευταίο είναι το "Δέκα μικροί νέγροι". Μπορώ να πω και ένα από τα καλύτερά της.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Μετά γνώρισα το ιερό τέρας της αστυνομικής λογοτεχνίας, τον κύριο Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, και από εκεί και πέρα οι ιστορίες της κυρίας Κρίστι πέρασαν στη σφαίρα της ελαφριάς, εύπεπτης, αστυνομικής λογοτεχνίας.

 

Αυτό ακριβώς εννοούσα όταν έλεγα ότι είναι εύπεπτα. Διάβασα πριν από λίγο καιρό τον πρώτο μου Άρθουρ Κόναν Ντόιλ και μου φάνηκε σαφώς πιο βαρύς από το ανάλαφρο στυλ της Αγκάθα Κρίστι. Τα βιβλία της έχουν το πλεονέκτημα (ή μειονέκτημα, αναλόγως πως το βλέπει κανείς) να είναι μεν απλά, όχι όμως και απλοϊκά. Και ενδείκνυνται σε όποιον αρέσκεται σ' αυτό το στυλ. 

Link to comment
Share on other sites

Η Αγκάθα Κρίστι είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο ξεκίνησα το διάβασμα και στη συνέχεια το γράψιμο. Ήμουν κάπου στο Γυμνάσιο όταν πέτυχα μερικά βιβλία στη δανειστική βιβλιοθήκη κι από εκεί και μετά δεν είχα σταματημό. Τη διάβαζα κατά αποκλειστικότητα και πάρα πολλά βιβλία της είχαν περάσει τότε από τα χέρια μου. Η αλήθεια είναι ότι μου έχει λείψει κάπως, κι όλο λέω να βρω κάποιο βιβλίο της να διαβάσω, αλλά όλο το αμελώ.

 

Και κάπου σ' εκείνη την περίοδο ήταν που θέλησα να γράψω κι εγώ τις δικές μου αστυνομικές περιπέτειες και είχα χρησιμοποιήσει σαν δαιμόνιους ντεντέκτιβ την παρέα μου. Είχα γράψει δύο ιστορίες τότε, σε μια εποχή που δεν είχαμε υπολογιστές, περίπου 100 σελίδες έκαστη, γραμμένες με στυλό και τετράδιο, χωρίς μπακσπέις και τέτοια. Ωραίες εποχές.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Θα ηθελα λιγο την βοηθεια σας!!Εχω 2 βιβλια της Agatha Christie που δεν γραφουν τον Αγγλικο τιτλο αλλα επειδη εχω κολλημα με αυτα θα ηθελα να τον ξερω.Λογικα βασει μεταφρασης εχω βρει ποια ειναι απλα θα ηθελα μια επιβεβαιωση!! :-D ειναι τα:

 

1)Απειλη στο σπιτι του βραχου Εκδοσεις "Εκλεκτα αστυνομικα μυθιστορηματα" (Αρης Γκριτζαλης)1986 Αυτο λογικα ειναι το Peril at end House..

 

2)Ραντεβού με τον θανατο Εκδοσεις "Αστυνομικα βιβλια της τσεπης"(Μ.Πεχλιβανιδης και Σια) Και αυτο λογικα το Appointment with death.

 

Αν καποιος γνωριζει ας με βοηθησει!!Ευχαριστω!!

Edited by volyros
Link to comment
Share on other sites

  • 3 months later...

Ηρθε το πληρωμα του χρονου(επιτελους!) και διαβασα και γω την πρωτη μου Agatha Christie.Η αρχη εγινε με την πρωτη εμφανιση του Ηρακλη Πουαρω,και πρωτο χρονολογικα βιβλιο που εγραψε,συμφωνα με τη Wikipedia,στο "Κουκουβαγια σε καπνοδοχο".

 

Δεν μπορω να πω οτι ξετρελαθηκα κιολας αλλα μου αρεσε αρκετα η γραφη της Agatha και η δομη της ιστοριας,και φυσικα λατρεψα το "στυλακι" του Πουαρω!!Μιας και εχω καμμια 40ρια τιτλους τη. θα περιμενω να διαβασω μερικα ακομα για να εχω πιο εμπεριστατωμενη αποψη αλλα το προσημο ειναι σιγουρα θετικο..

 

Υ.Γ. Δεν ξερω απο που προερχεται ο τιτλος παντως το βιβλιο δεν ειχε μεσα ουτε κουκουβαγια ουτε καπνοδοχο!!!Και ο αγγλικος του τιτλος ειναι mysterious affairs at styles,τωρα τι να πω?Αβυσσος η ψυχη των εκδοσεων Λυχναρι!!

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Ντρέπομαι που το λέω, αλλά παρότι στο σπίτι κυκλοφορούσαν ΠΟΛΛΑ βιβλία της από τότε που ήμουν πιτσιρικάς, δεν έχω διαβάσει ούτε ένα... Κάποια στιγμή πρέπει να αρχίσω...

Link to comment
Share on other sites

  • 2 years later...

Νέα Αγκάθα στα διαβασμένα με το ''Έγκλημα στο Νείλο''. Η πλούσια κληρονόμος Λινέτ Ρίτζγουεϊ συμπεριφέρεται λες και τις ανήκουν οι πάντες και τα πάντα. Ακόμη και αν αυτό έχει να κάνει με τον αρραβωνιαστικό της καλύτερης της φίλης, απλά θα απλώσει τα χέρια και θα τον αρπάξει. Ταξίδι αναψυχής μετά στο Νείλο με την απατημένη όμως να μην καταθέτει έτσι εύκολα τα όπλα. Θα τους πάρει από πίσω κάνοντας τους τον βίο αβίωτο, μετατρέποντας τον μήνα του μέλιτος σε ψυχολογικό πόλεμο. Αυτό δεν θα αποδειχθεί όμως το μόνο αναπάντεχο συναπάντημα για το ζευγάρι που θα συναντήσει και άλλους γνωστούς με την κληρονόμο να βρίσκεται μία ωραία πρωία δολοφονημένη στη κουκέτα της. Ο δολοφόνος κάνει μπαμ ύστερα μάλιστα από δήλωση της ότι ήθελε να την αποσύρει για το κακό που της έκανε. Δεν είναι όμως έτσι μιας και έχει άλλοθι, ενώ παράλληλα και άλλοι συνεπιβάτες δείχνουν να μην είναι αυτό που ισχυρίζονται. Το κουβάρι της υπόθεσης θα αναλάβει να ξετυλίξει ο ταλαίπωρος Ηρακλής Πουαρώ που δεν έχει τίποτα άλλο κατά νου παρά μόνο να απολαύσει τις διακοπές του. Το καθήκον όμως τον καλεί και μαζί με τον καλό του φίλο συνταγματάρχη Ρέις θα στρωθούν στη δουλειά.

 

Τον βρήκα! Για πρώτη φορά υποψιάστηκα σωστά! Έστω από αυτά τα λίγα που έχω διαβάσει. Κάτι λίγες αμφιβολίες μου βγήκαν με τις ανατροπές προς το τέλος, αλλά από την πρώτη στιγμή εκεί είχε πάει το μυαλό μου. Μάλλον πρέπει να σκεφτόμαστε τον πλέον απίθανο, εκείνον που φαινομενικά δεν είχε κανένα λόγο να το κάνει. Αυτός είναι που τελικά συγκεντρώνει και τις περισσότερες πιθανότητες. Μία από αυτές τις μέρες θα δω και την ταινία με τον Πίτερ Ουστίνοφ. 

Edited by Δημήτρης
  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Α ο Ουστίνωφ είναι φοβερός στο ρόλο του Πουαρό ακόμα και αν δεν ταιριάζει φυσιογνωμικά σαν τον Σάτσετ. 

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 5 months later...

5aa02e947c992_.jpg.58d456d3d457122c472423edcc31901e.jpg

Ανοιξιάτικη απουσία (Absent In The Spring, 1944)

Λοιπόν, τελευταία φορά που διάβασα βιβλίο της Αγκάθα Κρίστι (πριν από αυτό, προφανώς), ήταν τον Ιούλιο του 2012. Ναι, και όμως, κατάφερα τόσα χρόνια να μην διαβάσω ούτε μια αράδα της. Και τώρα, τόσα χρόνια μετά, αντί να διαβάσω ένα από τα τόσα ωραία μυθιστορήματα μυστηρίου που έχει γράψει, διάβασα ένα κοινωνικό μελόδραμα που έγραψε με το ψευδώνυμο Μαίρη Γουέστμακοτ, το οποίο μόλις κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στα ελληνικά.

Σαν θεματολογία δεν μπορώ να πω ότι ανήκει ακριβώς στα αναγνωστικά μου γούστα: Μια μεσήλικη γυναίκα, κατά την επιστροφή της στην Αγγλία έπειτα από μια επίσκεψη στην κόρη της στο Ιράκ, βρίσκεται μόνη και αποκλεισμένη σ'έναν ξενώνα στη μέση του πουθενά, λόγω πλημμύρας στον σιδηρόδρομο. Τι λίγες μέρες που θα κάτσει στον ξενώνα, διάφορες σκέψεις θα περάσουν από το μυαλό της, σχετικά με την ίδια και την οικογένειά της, ενώ πολλές σκληρές και ενοχλητικές αλήθειες θα βγουν στην επιφάνεια, οι οποίες ίσως ανατρέψουν τον τρόπο που ζούσε και σκεφτόταν μέχρι τώρα. 

Παραδόξως, δεν πέρασα καθόλου άσχημα. Με κάποιον τρόπο, η αγαπητή κυρία Κρίστι κατάφερε να μου κρατήσει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Όχι ότι περίμενα τίποτα ανατροπές και εκπλήξεις, όμως κάτι στην όλη ψυχολογική ενδοσκόπηση και, φυσικά, στον τρόπο γραφής, μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Είναι ένα βιβλίο που λέει κάποιες αλήθειες και ίσως κάνει τον αναγνώστη να σκεφτεί με τη σειρά του κάποια πράγματα για τα πεπραγμένα του. Είναι ένα βιβλίο που χάρη στην απλή αλλά συνάμα οξυδερκή γραφή, διαβάζεται πολύ εύκολα και γρήγορα. 

Υ.Γ. Λίαν συντόμως θα διαβάσω και ένα μυθιστόρημα μυστηρίου της Αγκάθα Κρίστι, έτσι, για να επανορθώσω...

8/10

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

  • 3 months later...

Διάβασα μία συλλογή ιστοριών με τίτλο Poirot Investigates και από τον τίτλο γίνεται μάλλον φανερό το αντικείμενο του βιβλίου. Είναι σύντομο ανάγνωσμα(γύρω στις 213 σελίδες αν θυμάμαι καλά) και  η ανάγνωση του έγινε ακόμη πιο σύντομη για μένα καθότι ορισμένες από τις ιστορίες(νομίζω τέσσερις) τις γνώριζα ήδη και τις προσπέρασα.

Εν ολίγοις, έχουμε μία καλούτσικη σοδειά ιστοριών, όχι κάτι το τρομερό που να αναδεικνύει γιατί η Christie έγινε τόσο διάσημη, αλλά διαβάζεται.  Η  αλαζονεία του Πουαρώ δε μπορώ να πω ότι μου πάει ιδιαίτερα. Είμαι πιο ταπεινός τύπος προσωπικά -_-

7/10

 

Link to comment
Share on other sites

  • 5 months later...

610992029_.jpg.f5f1d6ed8b4fdba6d7902b9ad574b52b.jpg

Και δεν έμεινε κανένας (And Then There Were None, 1939)

Αυτό είναι με διαφορά το πιο πολυδιαβασμένο μυθιστόρημα της Άγκαθα Κρίστι και ένα από τα κορυφαία μυθιστορήματα μυστηρίου όλων των εποχών. Στα ελληνικά έχει κυκλοφορήσει από πολλές διαφορετικές εκδόσεις και σε κάμποσες μεταφράσεις, όμως ίσως έπρεπε να κυκλοφορήσει η ολοκαίνουργια έκδοση του Ψυχογιού, για να το αγοράσω επιτέλους! Φέτος μπορεί να διάβασα το κοινωνικό δράμα "Ανοιξιάτικη απουσία", αλλά είχα να διαβάσω κάποιο μυθιστόρημα μυστηρίου της βασίλισσας του είδους, από το 2012!

Λοιπόν, νιώθω πολύ χαρούμενος που διάβασα επιτέλους το συγκεκριμένο βιβλίο, αλλά νιώθω ακόμα πιο χαρούμενος που τελικά ήταν ακριβώς όπως το περίμενα και αντάξιο της φήμης και των διθυραμβικών κριτικών από εκατομμύρια αναγνώστες. Η όλη πλοκή είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και ιντριγκαδόρικη, σίγουρα αρκετά πρωτοποριακή για την εποχή που γράφτηκε το βιβλίο, ενώ επίσης το σκηνικό της βίλας σε ένα απομονωμένο νησί, είναι οπωσδήποτε φοβερό και αρκετά κλειστοφοβικό. Το μυστήριο από μόνο του με κράτησε καθηλωμένο από την αρχή μέχρι το τέλος, αλλά δεν πρέπει να παραβλέψει κανείς την τρομερή ικανότητα της Άγκαθα Κρίστι στην όλη σκιαγράφηση των χαρακτήρων της και στον τρόπο που παρουσιάζει την σταδιακή ψυχολογική κατάπτωσή τους, ενώ φυσικά δεν λείπουν και τα κοινωνικά σχόλια, πάντα εύστοχα και αιχμηρά.

Φυσικά, η γραφή είναι πάρα πολύ καλή, εξαιρετικά οξυδερκής και συνάμα ευκολοδιάβαστη, με πολύ φυσικούς διαλόγους και λιτές περιγραφές σκηνικών και καταστάσεων, χωρίς κουραστικές λεπτομέρειες και περιττές φιοριτούρες. Όπως και να το κάνουμε, πολλές φορές η πολυλογία στα αστυνομικά μυθιστορήματα κουράζει τους αναγνώστες και μπορεί να τους μειώσει το ενδιαφέρον για το κεντρικό μυστήριο. Τώρα, ως προς τη λύση του μυστηρίου, η συγγραφέας μπορεί να έκρυψε έναν άσο στο μανίκι της (δεν γινόταν αλλιώς), αλλά γενικά δικαιολόγησε με επάρκεια όλα όσα έγιναν. Α, και οφείλω να παραδεχτώ ότι απέκλεισα από την αρχή τον μπάτλερ, για ευνόητους λόγους!

9.5/10  

Edited by BladeRunner
  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

  • 3 months later...

Στον ίλιγγο του εγκλήματος (The man in the brown suit)

Πρώτη φορά διάβασα Agatha Christie. Η αλήθεια είναι πως ήταν ακριβώς όπως το περίμενα. Συνεχής εξέλιξη της πλοκής και ανακάλυψη νέων στοιχείων, πολλά twists, επιφανειακοί χαρακτήρες και στο τέλος η λύση του μυστηρίου. Διαβάζεται γρήγορα και προσφέρεται για ένα ευχάριστο ταξίδι γεμάτο μυστήριο και δράση. 

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Murder on the Orient Express

Κλασικό βιβλίο του είδους και κατά τη γνώμη μου είναι δικαιολογημένη η φήμη του. Ήθελα από τις πρώτες κιόλας σελίδες να το διαβάζω συνέχεια ώστε να φτάσω πιο γρήγορα στο τέλος για να μάθω ποιος είναι ο δολοφόνος. Το σκηνικό που έχει στήσει η Agatha Christie σε αυτό το μυθιστόρημα είναι μοναδικό και το λάτρεψα. Το μυστήριο παραμένει μέχρι τις τελευταίες σελίδες όπου ξεδιαλύνονται όλα. Αυτή τη φορά η Christie έχει να επιδείξει ενδιαφέροντες χαρακτήρες και το μυαλό του αναγνώστη δεν μπορεί παρά να κάνει συνεχώς υποθέσεις για τη λύση του μυστηρίου.

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

  • 7 months later...

Ποντικοπαγίδα και άλλες ιστορίες.

Το βιβλίο περιλαμβάνει πέντε ιστορίες με την πρώτη να είναι η "Ποντικοπαγίδα" που ως θεατρικό έργο είναι διάσημο, μιας και παίζεται συνεχώς στο ίδιο θέατρο του Λονδίνου από το 1952 έως σήμερα. Η υπόθεση έχει να κάνει με μια ομάδα επτά ατόμων που συγκεντρώνονται όλοι μαζί σε μια πανσιόν αλλά αποκλείονται λόγω βαρυχειμωνιάς και ανακαλύπτουν ότι ανάμεσά τους υπάρχει ένας δολοφόνος. Το αστυνομικό κομμάτι δεν λέει και πολλά, αλλά η ατμόσφαιρα είναι όλα τα λεφτά.
Οι άλλες ιστορίες είναι οι: "Παρασκευή, ώρα εννιά και μισή", "Για την αγάπη του Τέρρυ", " Η λάμπα" και "Η τελευταία συνεδρία". Οι τέσσερις αυτές ιστορίες μπορεί να μην είναι αστυνομικές αλλά διαβάζονται ευχάριστα, με τις δύο τελευταίες να έχουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον μιας και ανήκουν στην κατηγορία του φανταστικού με διάφορα φαντάσματα να προκαλούν τον θάνατο σε όσους είναι απρόσεκτοι.

8/10

Edited by vaggelis
  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

  • 4 months later...

Διάβασα το ''Γιατί δεν ρώτησαν τον Έβανς;'' Καιρό είχα να διαβάσω θεία Αγκάθα και μου είχε λείψει. Μάλιστα συνειδητοποιώ ότι έχω διαβάσει λίγα σε σχέση με τα αρκετούτσικα που έχω μαζέψει. Είναι ένα κενό που πρέπει σιγά- σιγά να αναπληρώσω. 

Χωρίς να έκανα και αγγαρεία, δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Όχι βέβαια ότι περίμενα και πολλά μιας και δεν έπαιζαν Μις Μαρπλ ή Ήρακλης Πουαρό. Όσο να 'ναι όταν σκάνε μύτη, ανεβαίνουν και οι προσδοκίες. Ανεξήγητοι φόνοι όσο και κίνητρα, ποταποί και ευγενείς χαρακτήρες. Χωρίς ιδιαίτερο βάθος αλλά μάλλον δεν ήθελε και να τους ''βαθύνει'', όχι δεν μπορούσε. Όλα τα γνωστά καλούδια μπλεγμένα σε αξεδιάλυτο κουβάρι. Μεγάλη σημασία στις ιστορίες της παίζουν οι λεπτομέρειες. Κάποιες φορές δεν πείθουν, μου φαίνεται ότι εξυπηρετούν πολύ την πλοκή. Κάποιες άλλες όμως ναι. Φαντάζουν απλοϊκές αλλά μόνο τέτοιες δεν είναι. Έχει μαεστρικό τρόπο να τις καμουφλάρει αναφέροντας τες επιφανειακά, δήθεν αδιάφορα. Έτσι και στη προκειμένη που προσπέρασα μία σημαντική. Το κατάλαβα μόνο στο τέλος, στο ξεδιάλυμα. Και αν και με ενοχλεί που δεν έδειξα την δέουσα προσοχή, είναι ωστόσο κάτι που μου αρέσει. 

Κυκλοφορεί με αυτό τον τίτλο από Ελληνική Εκδοτική και ως ''Η Κραυγή του θανάτου'' από εκδόσεις Πάνθηρ.

Edited by Δημήτρης
  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

  • 3 months later...

Τα 5 δάχτυλα του Σατανά (The Man in the Brown Suit, 1924)

Τον Δεκέμβριο του 2018 διάβασα για τελευταία φορά βιβλίο της Άγκαθα Κρίστι (το εξαιρετικό "Και δεν έμεινε κανένας"), ενώ αυτό είναι μόλις το τρίτο βιβλίο που διαβάζω μέσα στα τελευταία οχτώ χρόνια! Η αλήθεια είναι ότι την έχω παραμελήσει την καημένη την Άγκαθα, ελπίζω όμως να επανορθώσω μέσα στους επόμενους μήνες. Λοιπόν, πέρασα πάρα πολύ ωραία με το βιβλίο αυτό, αν μη τι άλλο η ανάγνωσή του ήταν μια εξαιρετικά ψυχαγωγική εμπειρία. Μάλιστα, μπορώ να πω ότι ήταν και λιγάκι διαφορετικό από άλλα βιβλία της, με την έννοια ότι ήταν πιο περιπετειώδες και πιο ταξιδιάρικο, χωρίς στο τέλος να έχουμε τον τάδε ντετέκτιβ να μαζεύει όλους τους υπόπτους σε ένα δωμάτιο και να αναλύει το ποιος, τα γιατί και τα πώς του κεντρικού εγκλήματος. Έχουμε φόνους, απόπειρες φόνου, διάφορες μηχανορραφίες, γενικά κάθε σελίδα έχει να προσφέρει δράση και μυστήριο, με το μεγαλύτερο μέρος της πλοκής να διαδραματίζεται στη Νότια Αφρική, καθώς επίσης σε πλοία και τρένα. Τέλος, μπορώ να πω ότι συμπάθησα πάρα πολύ τη νεαρή πρωταγωνίστρια, την Άννα Μπέντινγκφελ, για την οποία η φράση "Η περιέργεια έφαγε τη γάτα" ταιριάζει γάντι. Συμπερασματικά, ίσως και να μην είναι από τις πιο δυνατές στιγμές της Κρίστι όσον αφορά το μυστήριο ή τις ανατροπές, όμως κατά τη γνώμη μου είναι από τις πιο ψυχαγωγικές και ταξιδιάρικες, προσωπικά το βιβλίο το ευχαριστήθηκα σε πολύ μεγάλο βαθμό.

8/10

Edited by BladeRunner
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 4 months later...

Ύστερα από αρκετά χρόνια ξαναδιάβασα το ''Έγκλημα στο Οριάν εξπρές''. Θυμόμουν τον... δολοφόνο, όχι όμως και επί μέρους λεπτομέρειες. 

Δυνατό, ωραίο. Δικαίως πιστεύω από τα γνωστότερα της. Εντεινόμενη αγωνία, βοηθάει πολύ και το όλο κλειστοφοβικό. Ιδανικό φόντο θα μπορούσε να πει κανείς τα τρένα για να λάβει χώρα δολοφονία, έχουν κυκλοφορήσει αν δεν κάνω λάθος και σχετικές ανθολογίες. Ναι, με εκείνο το μακρύ ταξίδι που είναι μπροστά. Τους άγνωστους συνεπιβάτες όπου και κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι είναι ο διπλανός του. Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να είναι ο ένοχος, όλοι όμως έχουν άλλοθι. Μικρό ή μεγάλο. Και δεν ξέρω αν έκανε και άλλος την ίδια σκέψη, μου θύμισε όμως έντονα υπόθεση Λίντμπερκ. Όντας προγενέστερη κατά δύο χρόνια της συγγραφής, ίσως την ενέπνευσε. Είδα και την τελευταία ταινία με τον Τζόνι Ντεπ στο ρόλο του κακού. Μου άρεσε αλλά προτιμώ Πίτερ Ουστίνοφ :)

Καλή μετάφραση από τις εκδόσεις Καλοκάθη αλλά με κάποια λίγα προβλήματα επιμέλειας. Προτάσεις αχρείαστα με έντονα γράμματα και ενίοτε μεγάλα κενά μεταξύ των λέξεων. Δεν με χάλασε όμως τόσο αυτό όσο ότι δεν ήταν Λυχνάρι. Συνάδει θα έλεγα η pulp αίσθηση τους με το όλο μυστήριο. Έχω καμιά δεκαριά σε κούτα, πρέπει να την ξετρυπώσω. 

Edited by Δημήτρης
  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

  • 1 year later...

471976802_.thumb.jpg.c6140216ebe38e3459142656a247e13d.jpg

Άγνωστος προορισμός (Destination Unknown, 1954)

Σχεδόν δυο χρόνια πέρασαν από την τελευταία φορά που διάβασα βιβλίο της Άγκαθα Κρίστι, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν διαβάζω συχνότερα βιβλία της, έχω τόσα πολλά στα αδιάβαστα (και με περιμένουν ακόμα περισσότερα για να αγοράσω από εκδόσεις Ψυχογιός και Λυχνάρι) και εννοείται ότι μου αρέσει σαν συγγραφέας. Τέλος πάντων, επέλεξα να διαβάσω αυτό, που μόλις επανακυκλοφόρησε στα ελληνικά στην πανέμορφη σειρά των εκδόσεων Ψυχογιός, γιατί ήθελα κάτι πιο περιπετειώδες, πιο ταξιδιάρικο, όχι μια κλασική ιστορία μυστηρίου με πρωταγωνιστή τον Πουαρό ή τη Μις Μαρπλ. Πολύ μου άρεσε τούτο το βιβλίο, ήταν ακριβώς όπως το περίμενα, κατάφερε να μου κρατήσει το ενδιαφέρον από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα, χάρη στη μυστηριώδη ατμόσφαιρα, τα ωραία σκηνικά και την όλη αγωνία για την κατάληξη της ιστορίας. Μάλιστα, διαθέτει και στοιχεία κατασκοπευτικού θρίλερ και οφείλω να πω ότι άνετα θα μπορούσε να γίνει ταινία από τον Άλφρεντ Χίτσκοκ. Όσον αφορά τη γραφή, είναι πολύ καλή, άκρως ευκολοδιάβαστη και εθιστική, με ρεαλιστικές περιγραφές και φυσικούς διαλόγους, αλλά αυτό είναι κάτι που ισχύει για όλα τα βιβλία της Κρίστι, οπότε δεν χρειάζεται να το επαναλαμβάνω κάθε φορά!

8/10

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

1057823459_.jpg.83b3b84f32fc132f380785f3eb649ff7.jpg

Διάβασα ''Το χαμόγελο της μέδουσας''. Εξεπλάγην όταν είδα να αναφέρεται ο χαρακτήρας της Αριάδνης Όλιβερ, ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι την είχα ξανασυναντήσει. Και επειδή μερικά βιβλία της μου τα χάρισαν, νόμισα ότι το είχα διαβάσει και δεν το θυμόμουν. Καθόλου περίεργο με όλους αυτούς τους παρόμοιους τίτλους και τα πανομοιότυπα, κίτρινα εξώφυλλα από Λυχνάρι. Έψαξα όμως και είδα ότι είναι χαρακτήρας που συμμετέχει και σε άλλα μυθιστορήματα, παρέα με Μις Μαρπλ και Ηρακλή Πουαρό. 

Και όπου Πουαρό, δέχεται μία ωραία πρωία επίσκεψη από μία νέα κοπέλα. Που νομίζει ότι έχει...κάνει φόνο. Ασυνήθιστο αν μη τι άλλο, ακόμη και γι' αυτόν που έχει δει πολλά. Θα εξαφανιστεί το ίδιο ξαφνικά όσο του παρουσιάστηκε, το πράμα όμως δεν θα λήξει εκεί. Τα απρόοπτα θα αρχίσουν και θα κληθεί να βγάλει άκρη. Υποψιάστηκα σωστά τον ένοχο, σε λανθασμένη όμως βάση. Αλλιώς το νόμιζα και αλλού το πήγε. Χωρίς να ήταν κακό, δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Από τα πιο αδύναμα της, έστω από αυτά τα λίγα που έχω διαβάσει.

Παίζεται btw αυτό τον καιρό σειρά στην ΕΡΤ για όποιον ενδιαφέρεται. Με τον Ντέιβιντ Σάτσετ στο ρόλο του δαιμόνιου Βέλγου ντετέκτιβ. 

Edited by Ghost
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.
Link to comment
Share on other sites

  • Φάντασμα changed the title to Άγκαθα Κρίστι (Agatha Christie)
  • 1 month later...

αρχείο λήψης.jpg

 

Δεν περίμενα ότι θα διάβαζα πιο αδύναμο βιβλίο από το άνωθεν, να όμως που συνέβη με το ''Έγκλημα στο γκολφ''. 

Ο Ηρακλής Πουαρώ θα λάβει έκκληση για βοήθεια από έναν άγνωστο. Με γράμμα που τον καλεί στη Γαλλία. Θα σπεύσει μαζί με τον φίλο- βοηθό του Χέιστινγκς, μόνο που οι εξελίξεις θα τον προλάβουν. Ναι, μιας και ο αποστολέας έλαβε χείρα βοηθείας για να εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι όπως δείχνουν και θα αρχίσει να ψάχνει. Ξεχωριστό τόνο δίνει ο εκ των Παρισίων ορμώμενος ντετέκτιβ Ζιρώ, το αντίπαλο δέος του Πουαρώ. Δημιουργείται αμέσως αμοιβαία αντιπάθεια, και με τον ανακριτή επίσης. Κάτι ευτυχώς που δεν θα εμποδίσει τις ενδείξεις να βγαίνουν στο φως, συνδεόμενες με παρόμοιο έγκλημα που συνέβη πολλά χρόνια πριν!  

Όχι, δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Στο τέλος μάλιστα με κούρασε και λίγο. Γύρισε προς το μελό, χάνοντας την αίσθηση μυστηρίου που υπήρχε. Εντύπωση μου έκαναν και τα λάθη επιμέλειας, αρκετά για το μικρό του μέγεθος. Ιδίως με τα σημεία στίξης, αναγκαζόμουν να ξαναδιαβάζω προτάσεις για να βγάζω νόημα. Μάπα λοιπόν το καρπούζι, θα ήθελα κάποια στιγμή να δω την ταινία μπας και είναι καλύτερη.  

Edited by Δημήτρης
Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

1839323799_.jpg.23084372a8d0f5f2a8c1c45a4bb34b59.jpg

Ραντεβού στη Βαγδάτη (They Came to Baghdad, 1951)

Σε περίπτωση που αναγνωστικά είστε μπλοκαρισμένοι ή είστε στα πρόθυρα αυτής της άτιμης ασθένειας, τότε σίγουρα ένα βιβλίο σαν το "Ραντεβού στη Βαγδάτη" θα σας κάνει να το ξεπεράσετε. Πότε το ξεκίνησα και πότε το τελείωσα, ούτε που το κατάλαβα, αλλά αυτό ισχύει για όλα τα βιβλία της Κρίστι που έχω διαβάσει. Πέρυσι τον Ιούλιο διάβασα μια κατασκοπευτική περιπέτεια που διαδραματιζόταν στο Μαρόκο (βλέπε "Άγνωστος προορισμός"), τώρα διάβασα μιας παρόμοιας λογικής ιστορία, που αυτή τη φορά διαδραματιζόταν στο Ιράκ. Πολύ μου αρέσουν αυτές οι εξωτικές ιστορίες της Άγκαθα Κρίστι! Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια αρκετά ενδιαφέρουσα και συναρπαστική περιπέτεια που προσφέρει λίγο μυστήριο, κάμποση δράση, αγωνία και κάποια πολύ ωραία σκηνικά, με την ατμόσφαιρα να είναι υπέροχη. Αντικειμενικά δεν είναι κάτι το φοβερό και το τρομερό, ούτε οι δυο-τρεις εκπλήξεις που υπάρχουν στην πλοκή θα αφήσουν ενεούς τους αναγνώστες, πάντως γενικά είναι μια ιστορία που διαβάζεται πραγματικά ευχάριστα και με ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος, με τη συγγραφέα χάρη στις περιγραφές της να καταφέρνει να ταξιδέψει τον αναγνώστη πίσω στον χρόνο, σε άλλα, πιο εξωτικά μέρη. Γενικά, πρόσημο άκρως θετικό! Υ.Γ. Θα μου λείψει λιγάκι η τρέλα της Βικτόρια Τζόουνς. Πολύ τη συμπάθησα!

8/10

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 4 months later...

1630657163_Andthentherewerenone.jpg.994542a3370ee0dabe0258bd72e6f907.jpg 946073640_Andthentherewerenone-Cover2.jpg.247be4e2088b7ef3119ce5911da5d096.jpg 1236250031_Andthentherewerenone-Cover3.jpg.2a82609951e5414c9cc3ae97cff567eb.jpg

And then there were none

Εξωφρενική σύλληψη από την Άγκαθα, το βιβλίο το άφηνα μόνο όταν ξεκινούσε η βάρδιά μου και το ξαναέπιανα όταν τελείωνε. Νομίζω θεωρείται κλασικό στο είδος και δικαιολογημένα.
 

Edited by Ghost
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα του βιβλίου.
Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..