Jump to content

12 ελαττώματα στο χαρακτήρα ενός συγγραφέα


Naroualis
 Share

Recommended Posts

Εγώ που τα έχω σεδόν όλα είμαι σοβαρά γιατρέ μου;

Φυσικά για άλλη μια φορά έγραψες, μήπως να διδάξεις δημιουργική γραφή;

 

Το 9 και' γω το θεωρώ κάκιστο. Μετά με σκοτώνουν τα τρανταχρά ορθογραφικά. Δεν είναι ό,τι θα το αφήσω, αλλά με κουράζει. Στα ελληνικά ο αυτόματος διορθωτής έχει μεγάλο περιθώριο λάθους λόγω πολλών λέξεων ομόηχων αλλά με άλλη ορθογραφία. Πχ τοίχος και τείχος...

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Γράφεις αρπαχτά, χωρίς να διορθώσεις ποτέ, αν εντοπίσεις κάποιο πρόβλημα το μπαλώνεις όπως-όπως και γενικά «ξεφορτώνεις» κι ύστερα έχεις και την απαίτηση να σε διαβάσουμε. Γιατί; Αν εσύ δε σέβεσαι αυτό που κάνεις, την ιστορία που λες, τα θέματα που θες να θίξεις, εμείς γιατί να το κάνουμε; 

 

[...]

 

Ακόμη κι αν δεν απευθύνεσαι σε επαγγελματίες αναγνώστες, αλλά σε «ερασιτέχνες», η αδιαφορία είναι ένα από τα πράγματα που δε θα σε βγάλουν πουθενά. Παράδειγμα τρανταχτό η βιβλιοθήκη μας εδώ στο sff. Ένα κείμενο που είναι ατημέλητο ή θα πάρει σχόλια τύπου ορθογραφικά/τυπογραφικά ή δε θα πάρει καθόλου σχόλια. Πάει να πει, και ο αναγνώστης σου έχασε την ώρα και την υπομονή του –και σε κακοχαρακτήρισε κιόλας– και εσύ δεν κέρδισες κάτι ουσιαστικό, δεν άκουσες τίποτε σχετικά με την ιδέα σου ή την πλοκή σου ή τους χαρακτήρες σου, κάτι, βρε παιδί μου, που να σε κάνει καλύτερο συγγραφέα.

 

Ε, ναι. Αυτό. Τα έχουμε ξαναπεί, αλλά καλό είναι να καταγράφονται και πιο "επίσημα".

+1000

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Αισθάνθηκα μια μεγάλη ταύτιση διαβάζοντας αυτό το δωδεκάλογο, κυρίως γιατί πρόκειται για πράγματα που με εκνευρίζουν κι εμένα όταν τα συναντώ. Θεωρώ πολύ σημαντική τη διευκρίνιση που κάνεις στην αρχή, όμως, ότι αυτά είναι πράγματα που βλέπει κανείς και σε συζητήσεις κι όχι μόνο στο συγγραφικό έργο κάποιου - γιατί μπορεί αυτά που γράφουμε να είναι κομμάτι μας, αλλά δεν είμαστε μόνο αυτά που γράφουμε. Και, σε γενικές γραμμές, πολλά από αυτά τα 12 θα μπορούσαν να τοποθετηθούν κάτω από μια μεγάλη ομπρέλα με τίτλο "στάση απέναντι στην κριτική". Τι άλλα πράγματα με συγχύζουν, προσωπικά;

 

Απαξίωση του αναγνώστη: Αυτό έχει δύο σκέλη. Πρώτον, μη θεωρείς ποτέ τον αναγνώστη σου ηλίθιο. Μην του τα κάνεις νιανιά όλα. Προκάλεσέ τον, κέντρισε το ενδιαφέρον του, ιντρίγκαρέ τον. Και δεύτερον, μη φτύνεις στα μούτρα αυτόν που σε στηρίζει. Σεβάσου το γεγονός ότι 5-10 άνθρωποι εκεί έξω διαβάζουν αυτά που γράφεις και τους αρέσουν και μην τεμπελιάζεις επειδή τους έχεις σίγουρους. Προσπάθησε να γίνεις καλύτερος για χάρη τους αντί να σκέφτεσαι ότι ό,τι κι αν σερβίρεις θα το φάνε. 

 

Απαξίωση του είδους: Αν δεν το αγαπάς, αν δεν το σέβεσαι, αν δεν θεωρείς ότι μεγάλα και σπουδαία πράγματα μπορούν να ειπωθούν μέσα απ' αυτό ακόμη κι αν δεν είσαι εσύ αυτός που θα τα πει, μην το γράφεις. Κάνε μια χάρη σε όλους μας και βρες κάποιο άλλο είδος που να αγαπάς περισσότερο.

 

Δεν κάνεις έρευνα: Τρανταχτό παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό, από πραγματικό βιβλίο, γραμμένο από Ελληνίδα. "Πήγαινε στο νεκροταφείο του Λονδίνου". Σε ποιο απ' όλα, ρε κοπελιά; Έχει 42! Δεν είναι χωριουδάκι, το Λονδίνο είναι! Ή, ας πούμε, λάθος που έχω δει από πάρα πολλούς, επαγγελματίες και μη: για να θεωρηθεί κάποιος serial killer χρειάζεται να έχει διαπράξει τουλάχιστον τρεις φόνους. Μιλάμε για κάτι που μπορείς να μάθεις μέχρι κι από το Criminal Minds, έτσι; Ένα ρημάδι google search κάνε, να χαρείς! Όχι, δεν είσαι τόσο γαμάτος που θα σου συγχωρέσουμε τα πάντα.

 

 

Διδακτισμός: Σχεδόν εξίσου κακό με τη στράτευση, in my book.

  • Like 5
Link to comment
Share on other sites

 «Όλο το διαθέσιμο κοινό θέλει να διαβάσει το σουρεάλ ακατανόητο πειραματικό λογύδριο μιας σούπερμόντελ-παλαιοβιολόγου που στις ελεύθερες ώρες της μεταφράζει Κροπότκιν στα Ινουίτ».

 

 

Πλάκα - πλάκα, αν δεν ήταν πολύ μεγάλο...

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Πέρα από το διδακτισμό που είναι μία σκέτη φρίκη (πάντα τσινούσα σε κάτι ψυχωφέλιμα σκευάσματα που με μπούκωναν κάτι θείτσες μου) και που στην ουσία ανάγεται στο πανάθλιο υπόβαθρο εγώ ξέρω καλύτερα και θα σε μάθω, μην κάνεις φασαρία τσ-τσ-τσ (κούνημα δαχτύλου) κακό παιδί να μιλήσουμε για την ασθένεια της φυλής μας, που είναι φυσικά το πολύ-πολύ γράψιμο και η ελάχιστη ανάγνωση που συνοδεύει αυτό; Τι κακοδαιμονία κι αυτή. Όλοι γράφουν. Εννοείται εδώ πια δεν μιλάμε μόνο για φανταστικό. Αλλά πάρα μα πάρα πολύς κόσμος γράφει. Ποιηματάκια, διηγήματα, τις σκέψεις που του ήρθανε καθώς έπλενε τα δόντια του. Και καλά να γράφει.

Αλλά τα νομίζει και αριστουργήματα.

Αλλά και δεν επιδέχεται κριτική.

Αλλά και δεν καταδέχεται να διαβάσει και κανέναν άλλο εκπρόσωπο, έστω ελάχιστα πιο καταξιωμένο ή πιο επαγγελματία από την αφεντομουτσουνάρα του. Ου-κου.

Αλλά και δεν τα κρατάει κρυφά, πάει στην ευχή, στα πετάει και στα μούτρα. Για να του/της πεις τη γνώμη σου, που κατά βάση περιμένουν να είναι η δική τους γνώμη.

Το παραπάνω άραγε πώς εκφράζεται με ορισμό; Ασχετοσύνη, ψώνισμα, κοσμάρα;

Για να προσθέσω στο σχόλιο της Naroualis, ναι, κόσμο και κοσμάκη γνωρίζω και εγώ με μία μύτη παραπάνω και από τα σύννεφα. Υπάρχει στις καλλιτεχνικές συντροφιές γενικότερα. Και mind you οι συγγραφείς μπορεί να γίνουν πολύ κακοί. Κακοί-κακοί. Και κουτσομπόληδες. Κάποτε νόμιζα πως ένας πνευματικός άνθρωπος έχει ανάλογα πώς να το πω, πνευματικά ενδιαφέροντα και ανώτερα κίνητρα. Αμ δε. Το έχω φάει στη μάπα και ξέρω.

Ο συνδυασμός τεμπελιάς/έλλειψης παιδείας στο αντικείμενο/έλλειψης σεβασμού στον αναγνώστη/εγωισμού κάνουν νομίζω την περισσότερη ζημιά. Και εκείνη η απαίσια νοοτροπία, μην πάρουμε κατσίκα δικιά μας μα να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα.

Κοινώς τα περισσότερα ελαττώματα ενός συγγραφέα έχουν ως βάση την έλλειψη δουλειάς. Δεν μας ενδιαφέρουμε να γράψουμε κάτι καλύτερο από τον χ-ψ, αλλά να θάψουμε τον χ-ψ για να ανεβούμε εμείς. Όπως και με όποιο τρόπο μπορούμε. Ελλάδα και πάλι Ελλάδα.

Για αυτό και το σωστότερο είναι να μην ακούμε τίποτα για κανέναν. Προσωπική άποψη.

 

Και στον αντίποδα (γιατί προφανώς είναι νοοτροπίες αυτές που με απασχολούν εδώ) να προσθέσω και την ξενομανία μας. Ενώ από τη μία τα παραπάνω κακώς κείμενα ζουν και βασιλεύουν και είναι και της φυλής μας γνωρίσματα, τι ξενομανία είναι αυτή, όσον αφορά στην έμπνευση. Α πα πα. Γιατί βρε παιδάκι μου. Δες ό,τι καλό και ωραίο υπάρχει γύρω σου, μην κρατάς μονάχα τις μικρόψυχες νοοτροπίες. Αυτές μας πάνε πίσω εδώ και χρόνια. Τον πλούτο της γλώσσας και της μυθολογίας μας. (Η συζήτηση, αν δεν συγκρατηθώ, θα ξεφύγει ως προς την ελληνικότητα στη φάντασυ.) Ο καθένας εμπνέεται βεβαίως από όπου θέλει. Αλλά  την διαφορά θα την κάνουμε εκμεταλλευόμενοι τους δικούς μας θησαυρούς. Και πλέον πρέπει να μας ενδιαφέρει η διαφορά.

 

Αυτά καταθέτω, ως σκέψεις που μου ανακίνησε η φίλτατη μοντερατόρισσα.

Καλές αναγνώσεις μας και καλές συγγραφές μας! :mf_bookread: :mf_sonne: :witch:

  • Like 5
Link to comment
Share on other sites

Ναρού, αν υποθέσουμε πως (όπως θεωρώ πως είναι και αυτονόητο απλά δεν αναφέρθηκε) μιλάμε πάντα για τους συγγραφείς (δηλαδή -για μένα πάντα ο ορισμός που ακολουθεί- αυτούς που γράφουν για να διαβάσουν όσοι πιο πολλοί άνθρωποι γίνεται αυτά που γράφουν κι αυτό είναι και που θέλουν δημοσιεύοντας, εκδίδοντας, ποστάροντας, μπλοκάροντας... ό,τι, το να μοιραστούν, να κοινωνήσουν ιδέες και σκέψεις) κι όχι απλά για όλους αυτούς που γράφουν (γιατί για μένα, και πάλι προσωπικά, θα ήτανε πολύ καλά να γράφουν όλοι, ό,τι να 'ναι, ό,τι υπάρχει για να γραφτεί, έτσι απλά θεραπευτικά και ψυχαγωγικά, άσχετα με το αν θα υπάρξει ποτέ αναγνώστης), τότε σου έχω το 0 της δωδεκάδας: Γράφω στην ελληνική γλώσσα (insert γουοτέβερ: στην αγγλική, στη ινουίτ, στην αιγυπτιακή, στη σουαχίλι) αλλά δε διαβάζω έλληνες (άγγλους, εσκιμόους, αιγυπτίους, αφρικανούς) συγγραφείς. Πάντα το βλέπω, στο κείμενο, πίσω από τις λέξεις, σε μια και μόνο φράση, στο κούτελο του ανθρώπου που έχω μπροστά μου, παντού μπορώ να το δω και με ενοχλεί αφάνταστα - οκ, προφανώς μόνο για την ελληνικήν γιατί δεν ξέρω την ινουίτ :p

 

 

 Ω, ρε φίλε, τι είπες τώρα. Τι είπες τώρα.

 

Πάω να πλύνω το στόμα μου σε σαπούνι, τότες βρισιές θέλω να πω. Δεν ξέρω αν είναι ελάττωμα χαρακτήρα αυτό ή απλή ξεκάθαρη βλακεία. Αλλά όπως λες, το βλέπω, ρε συ, το βλέπω σε κάθε ένα κούτελο αυτό το κακό το χούι. Σε κάθε ένα τους.

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Συμφωνώ και επαυξάνω με τα παραπάνω και με τις προσθήκες των φίλων. Κάποια από αυτά δεν θέλουν απλά επικρότηση αλλά αφισοκόλληση.

Φυσικά, αυτά τα ελαττώματα δεν υπάρχουν μόνο στους Έλληνες δημιουργούς (όσον αφορά αυτό για το οποίο μιλάει η Κιάρα -το 0 όπως το ονομάζει- θα αναφερθώ παρακάτω).

Υπάρχουν σε τεράστιο βαθμό και στο εξωτερικό, τους έζησα και τους ζω, και πιστεύω ότι αυτοί οι οποίοι δεν πέφτουν ΣΥΝΕΧΩΣ σε κάποιες από τις παραπάνω "αμαρτίες" είναι ελάχιστοι. Εγώ θα πω 5%. Φυσικά, κάποια ελαττώματα είναι πιο σοβαρά από άλλα. Πχ, ας είσαι όσο σεμνότυφος ή ενθουσιώδης θελεις, αρκεί να διορθώνεις το κείμενό σου έπειτα. Ή να εμπιστευτείς και κάποια πιο κρύα κεφάλια (αν είσαι ενθουσιώδης) ή κάποιους να σε υποστηρίξουν (αν είσαι κλειστός χαρακτήρας), αναγνωρίζοντας αυτό το κομμάτι του χαρακτήρα σου.
Και ξέρουμε και πραγματικούς κόπανους χαρακτήρες των οποίων τα γραπτά είναι μια χαρά. Ή άτομα που δεν έχουμε ακούσει τη φωνή τους/δεν έχουμε δει το πρόσωπό τους και προσφέρουν έργο. Καλό είναι να αναφέρονται αυτά τα ελαττώματα, και για άλλη μια φορά, μπράβο Ευθυμία που τα αναφέρεις, γιατί είναι πράγματα που διορθώνονται/κατευνάζονται (εξού και το πιο πάνω ΣΥΝΕΧΩΣ), ειδικά αν τα αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας.

Τώρα, από τη στιγμή που έχεις έλληνες συγγραφείς που πηγάζουν από μια βάση 10.000.000 Ελλήνων, και συγγραφείς που προέρχονται από μια βάση 1.000.000.000 (μισοί εξ' αυτών με μητρική την Αγγλική, και άλλοι τόσοι που την χρησιμοποιούν για δεκαετίες) θα δεις στην Ελλάδα να βγαίνουν... πόσα καλά βιβλία το χρόνο; 5;10;50; Εγώ θα έλεγα άξια ανάγνωσης πρέπει να είναι γύρω στα 20 και πραγματικά σουπερ, να είναι 3. Οπότε, στα Αγγλικά, οι νέοι τίτλοι θα είναι αυτομάτως 100 φορές περισσότεροι. άρα; 2000 τίτλοι άξιοι ανάγνωσης και 300 σούπερ βιβλία. Το x100  που αναφέρω μπορεί να είναι και χαμηλή εκτίμηση, αλλά ας πούμε τόσο.


ΑΝ οι παραπάνω συγγραφικές αμαρτίες μειώνονταν (κατ'εμέ οι πιο σοβαρές και οδυνηρές για το ίδιο το αποτέλεσμα είναι κυρίως η αδιαφορία και η τεμπελιά, καθώς και η έλλειψη παιδείας στο αντικείμενο), τότε το πολύ πονεμένο 0 της Κιάρας σιγά-σιγά θα περνούσε στη λήθη.

Και φτάνω στο προαναφερθέν 0. Νομίζω πως δεν είναι κάτι που ξέχασες, Ευθυμία. Νομίζω ότι απλά δεν το είδες μέσα στο κείμενό σου επειδή είναι ακριβώς ΤΟΣΟ τεράστιο. (Είναι σαν να λέμε "δεν μπορείς να δεις την Αθήνα, επειδή στην κρύβει ο κίονας του Παρθενώνα που έχεις στο ένα μέτρο").

 

Γιατί αυτό το 0 είναι μια μίξη:
1.Αδιαφορίας
2.Τεμπελιάς,
3.Ελιτισμού/εγωισμού
4.Υπερβολικής αυτοπεποίθησης,
5.Άγνοιας του κοινού για το οποίο γράφεις (γιατί, αγαπητέ συγγραφέα τρόμου που έχεις διαβάζεις πάνω-κάτω μόνο Κινγκ/συγγραφέα ΕΦ που είδες τα star wars και διάβασες το πρώτο dune/συγγραφέα fantasy που διάβασες Τόλκιν, τα παλιά κομικς του Κόναν και είδες το game of thrones... δικαίωμά σου μεν, αλλά οι περισσότεροι αναγνώστες που θα πάρουν το βιβλίο σου στα χέρια τους κατά πάσα πιθανότητα είναι εντός του χώρου και οι ίδιοι, αν δεν είναι συγγραφείς. Και θα το καταλάβουν) 
6.Έλλειψης παιδείας στο αντικείμενο. (δεν διαβάζεις αυτό για το οποίο γράφεις, δηλαδή ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ (του φανταστικού).

Τα μισά από αυτά οδηγούν στο ειδεχθές 0 λοιπόν (και αν κουράσω λίγο και κάποια από τα υπόλοιπα, μπορεί να χωρέσουν κι εκείνα, αλλά τα πάνω είναι στάνταρ). Ναι, υπάρχουν τέτοιοι δημιουργοί στην Ελλάδα. Πολύ πιθανόν επειδή δεν ξέρουν ή δεν εμπιστεύονται την λογοτεχνία του Φανταστικού που ΟΜΩΣ κουτσά-στραβά υπάρχει πια μέσα στα τελευταία 10 χρόνια ας πούμε.
Μπορείς πια να διαβάσεις 20 βιβλία ελληνικού φανταστικού τα οποία θα βοηθήσουν ή τουλάχιστον θα δώσουν ένα κουράγιο στον νέο συγγραφέα ο οποίος ξεκινάει να κάνει κάτι έχοντας στο νου του μόνο τους πασίγνωστους Αμερικάνους, και άντε φτάστους. Δεν υπάρχουν πραγματικές δικαιολογίες για το συγκεκριμένο ελάττωμα.

Λέω εγώ τώρα: Εμείς που ζούμε το SFF 1,2,5,10 χρόνια πιστεύω μάθαμε να δείχνουμε εμπιστοσύνη. (το ίδιο και για άλλες ιστοσελίδες αλλά ας μιλήσω για εδώ) Εγώ τουλάχιστον αυτό έμαθα. Σκεφτείτε έναν γνωστό σας, και πείτε του "διάβασα ένα διήγημα στο διαδίκτυο, ενός τύπου που δεν ξέρω το όνομά του, ζει κάπου στις Σέρρες, δεν έχει εκδώσει τίποτα άλλο, και ήταν καλή Επιστημονική Φαντασία. Μόνο το nick του ξέρω". Εγώ σας λέω ότι θα του ακουστούν αλαμπουρνέζικα όλα αυτά.
Εσείς το κάνετε όμως. Ανοίγουμε το sff και διαβάζουμε, δείχνοντας εμπιστοσύνη. Ακόμα κι αν το αποτέλεσμα δεν είναι ακριβώς το επιθυμητό. Κάποιες φορές είναι. Θυμηθείτε την έκπληξη που νιώσατε όταν διαβάσατε κάτι εδώ που σας πήρε και σας σήκωσε, και δεν είχατε την παραμικρή ιδέα ποιος ήταν αυτός που το έγραφε. Εγώ μπορώ άνετα να φέρω στη μνήμη μου πολλές τέτοιες περιπτώσεις.

Και εδώ διαβάζουμε ελληνικά βιβλία. Η πλειοψηφία μας διαβάσει σίγουρα περισσότερα απ'ό,τι πριν μπει εδώ. Και τα υποστηρίζουμε, και θέλουμε να βοηθήσουμε ο καθένας όσο μπορεί τους εγχώριους δημιουργούς. Και καλώς υποστηρίζουμε την αγορά της χώρας. Γιατί αν ένα βιβλίο αξίζει 9 στα 10 με την εσωτερική μας μεζούρα, όσο και ένα αμερικάνικο πχ, τότε καλό είναι να έχουμε υπόψη μας ότι το ελληνικό είναι και 100 φορές πιο σπάνιο, και μόνο με βάση τους αριθμούς.

Η γνώση και η τριβή με το είδος βοηθάει τους συγγραφείς να ξεπεράσουν τέτοια προβλήματα. Το ίδιο και τους αναγνώστες.
Κι αυτό είναι το μεγάλο κέρδος μιας κοινότητας.

Edited by DinMacXanthi
  • Like 6
Link to comment
Share on other sites

Ναρού, αν υποθέσουμε πως (όπως θεωρώ πως είναι και αυτονόητο απλά δεν αναφέρθηκε) μιλάμε πάντα για τους συγγραφείς (δηλαδή -για μένα πάντα ο ορισμός που ακολουθεί- αυτούς που γράφουν για να διαβάσουν όσοι πιο πολλοί άνθρωποι γίνεται αυτά που γράφουν κι αυτό είναι και που θέλουν δημοσιεύοντας, εκδίδοντας, ποστάροντας, μπλοκάροντας... ό,τι, το να μοιραστούν, να κοινωνήσουν ιδέες και σκέψεις) κι όχι απλά για όλους αυτούς που γράφουν (γιατί για μένα, και πάλι προσωπικά, θα ήτανε πολύ καλά να γράφουν όλοι, ό,τι να 'ναι, ό,τι υπάρχει για να γραφτεί, έτσι απλά θεραπευτικά και ψυχαγωγικά, άσχετα με το αν θα υπάρξει ποτέ αναγνώστης), τότε σου έχω το 0 της δωδεκάδας: Γράφω στην ελληνική γλώσσα (insert γουοτέβερ: στην αγγλική, στη ινουίτ, στην αιγυπτιακή, στη σουαχίλι) αλλά δε διαβάζω έλληνες (άγγλους, εσκιμόους, αιγυπτίους, αφρικανούς) συγγραφείς. Πάντα το βλέπω, στο κείμενο, πίσω από τις λέξεις, σε μια και μόνο φράση, στο κούτελο του ανθρώπου που έχω μπροστά μου, παντού μπορώ να το δω και με ενοχλεί αφάνταστα - οκ, προφανώς μόνο για την ελληνικήν γιατί δεν ξέρω την ινουίτ :p

Και αυτό. Και αν προσθέσεις ότι είμαστε περιορισμένος χώρος, και λίγο πολύ οι αναγνώστες είναι οι ίδιοι οι συγγραφείς, και οι μισοί δεν καταδέχονται να πιάσουν Έλληνα....

Δική σας η συνέχεια.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

ΖΗΤΩΩΩΩΩΩ! Τα δωδεκάρια της Ευθυμίας επιστρέφουν! :cheer: :woot_jump:

 

 

 

Έχω την εντύπωση ότι δεν εννοούμε όλοι το ίδιο όταν λέμε "διαβάζω Έλληνες συγγραφείς": εγώ νομίζω ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ του να διαβάζεις Έλληνες συγγραφείς εφφ πολύ σύγχρονους, που ως επί το πλείστον όλα τους τα διαβάσματα είναι ξένα βιβλία ή μεταφρασμένα και πολύ συχνά γράφουν και οι ίδιοι σαν μετάφραση, και του να διαβάζεις Έλληνες συγγραφείς πιο κλασικούς, κι ας μην είναι εφφ, κυρίως για να εξοικειωθείς με τη γλώσσα και το ελληνικό ύφος γραφής (πριν προχωρήσεις και εξειδικευτείς στο φανταστικό). Νομίζω ότι αυτό εννοούσε η Κιάρα, ότι για να γράφεις σε μια συγκεκριμένη γλώσσα, πρέπει να έχεις εξοικειωθεί με τα κείμενα που έχουν κυρίως το ύφος αυτής της γλώσσας. Μπορεί να κάνω λάθος εδώ και να μην εννοούσε αυτό η Κιάρα - ας με διορθώσει, σε αυτήν την περίπτωση.

(Και κάπου εδώ μάλλον πρέπει να ανοίξουμε άλλο τόπικ, μου φαίνεται)

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Κέλλυ, ο μόνος λόγος που μπερδεύεσαι είναι το ότι μάλλον σου φαίνεται εξωφρενικό να υπάρχει αυτό το είδος συγγραφέα. Εννοούσα αυτό ακριβώς που λέει η φράση, αυτός ο διαχωρισμός που κάνεις για μένα δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχει και κανένα διακριτό στυλ και ύφος με το οποίο "πρέπει" να γράφεται το κάθε είδος - φανταστικό ή μη.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Τώρα με μπέρδεψες κι άλλο. Αν ο Έλληνας συγγραφέας που πρέπει να διαβάσεις πριν γράψεις εσύ ο ίδιος γράφει κι εκείνος σαν να έχει διαβάσει μόνο αγγλικά στη ζωή του, σε τι χρειάζεται και τι διαφορά έχει από το να διαβάζεις πχ καλές μεταφράσεις αγγλόφωνων έργων στα ελληνικά; Απλώς για να υποστηρίξεις τους άλλους συγγραφείς σαν συνάδελφος; Οκ, δεκτό κι αυτό, αλλά νόμιζα ότι είχε άλλη σημασία. (Και, στο κάτω κάτω, αν θέλεις απλώς να τους υποστηρίξεις τους άλλους, γιατί να μην αγοράσεις απλώς τα βιβλία τους και να τα αφήσεις για πάντα στα αδιάβαστα; )

Link to comment
Share on other sites

Πρέπει να ομολογήσω ότι το θέμα με τους Έλληνες συγγραφείς πριν γνωρίσω το sff το είχα και γω. Δεν ήταν θέμα σνομπ όμως. Απλά πριν γνωρίσω εσάς εδώ τα βιβλία που έβλεπα από έλληνες συγγραφείς ήταν στην καλύτερη αστυνομικά, και αυτά λίγα, το πλέον συνηθισμένο ήταν τα "κοινωνικά" στυλ Μαντά και δεν συμμαζεύεται που δεν τα μπορώ. Οπότε ο DinMac πιο πάνω με βρίσκει σύμφωνο.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Ευθυμία, όπως πάντα, είναι πολύ ωραίο και εύστοχο το άρθρο σου. Ευχαριστούμε (κάποτε θα γράψεις και τον δωδεκάλογο του αναγνώστη; Ε; Καλή κυρία;  :graduated:  ).

 

Αλλά θέλω να παρακαλέσω για κάτι : ας μην το ρίχνουμε (το τόπικ) στο επίπεδο του ξεκατινιάσματος. Πόσο ωραίοι είμαστε εδώ και πόσο σωστά τα λέμε.

Ο ΝτίνοςΞάνθη με κάλυψε. Ναι, η κοινότητα αυτή με έμαθε να έχω εμπιστοσύνη, να θέλω να διαβάζω εγχώρια λογοτεχνία. Γιατί δεν είχα καμιά εμπιστοσύνη. Σε τι; Αυτά που κυκλοφορούσαν επί τρεις δεκαετίες στην Ελλάδα ήταν για τα μπάζα. Από τη μια "Ιούδες που φιλούσαν υπέροχα" κι από την άλλη διάφοροι μιμητές (διάλεγες κι έπαιρνες: μιμητές Ρώσων, Λατινοαμερικανών, Αμερικανών, από όλα είχε),  που είχαν διαβάσει καμιά δεκαριά ξένα βιβλία κι έπιασαν να κάνουν "το ίδιο" (και τσάμπα το χαρτί που τυπώθηκαν, φυσικά). Πάλι καλά που υπάρχει και το μπλόγκινγ πλέον. Έβλεπα σύγχρονο ελληνικό βιβλίο κι έτρεχα όσο πιο μακριά μπορούσα. Το πρώτο καλό πράγμα που διάβασα από Έλληνα ήταν εδώ μέσα. Οπότε, ας αφήσουμε το ύφος "αυτοί". Κι εγώ "απ' αυτούς" ήμουν. 

 

Για το άρθρο που έγραψες, Ευθυμία, έχω να πω ότι χτύπησες κέντρο σε όλα ( κάποια τα έχω δει, άλλα τα έχω κάνει), αυτό που θέλω όμως να τονίσω άλλη μια φορά είναι το εξής: (3) Αδιαφορία. Γιατί να σεβαστώ κάτι που ο ίδιος ο δημιουργός του δεν το σεβάστηκε;

Edited by Cassandra Gotha
  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

 (κάποτε θα γράψεις και τον δωδεκάλογο του αναγνώστη; Ε; Καλή κυρία;  :graduated:  ).

 

 

Μα! Μα! Να μια ωραία ιδέα! Γουίιιιι! 

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Για το άρθρο που έγραψες, Ευθυμία, έχω να πω ότι χτύπησες κέντρο σε όλα ( κάποια τα έχω δει, άλλα τα έχω κάνει), αυτό που θέλω όμως να τονίσω άλλη μια φορά είναι το εξής: (3) Αδιαφορία. Γιατί να σεβαστώ κάτι που ο ίδιος ο δημιουργός του δεν το σεβάστηκε;

 

Αυτό. Πολύ βασικό. Κάνει από μόνο του για όλα τα υπόλοιπα.

Link to comment
Share on other sites

Πρέπει να ομολογήσω ότι το θέμα με τους Έλληνες συγγραφείς πριν γνωρίσω το sff το είχα και γω. Δεν ήταν θέμα σνομπ όμως. Απλά πριν γνωρίσω εσάς εδώ τα βιβλία που έβλεπα από έλληνες συγγραφείς ήταν στην καλύτερη αστυνομικά, και αυτά λίγα, το πλέον συνηθισμένο ήταν τα "κοινωνικά" στυλ Μαντά και δεν συμμαζεύεται που δεν τα μπορώ. Οπότε ο DinMac πιο πάνω με βρίσκει σύμφωνο.

Αλλά θέλω να παρακαλέσω για κάτι : ας μην το ρίχνουμε (το τόπικ) στο επίπεδο του ξεκατινιάσματος. Πόσο ωραίοι είμαστε εδώ και πόσο σωστά τα λέμε.

Ο ΝτίνοςΞάνθη με κάλυψε. Ναι, η κοινότητα αυτή με έμαθε να έχω εμπιστοσύνη, να θέλω να διαβάζω εγχώρια λογοτεχνία. Γιατί δεν είχα καμιά εμπιστοσύνη. Σε τι; Αυτά που κυκλοφορούσαν επί τρεις δεκαετίες στην Ελλάδα ήταν για τα μπάζα. Από τη μια "Ιούδες που φιλούσαν υπέροχα" κι από την άλλη διάφοροι μιμητές (διάλεγες κι έπαιρνες: μιμητές Ρώσων, Λατινοαμερικανών, Αμερικανών, από όλα είχε),  που είχαν διαβάσει καμιά δεκαριά ξένα βιβλία κι έπιασαν να κάνουν "το ίδιο" (και τσάμπα το χαρτί που τυπώθηκαν, φυσικά). Πάλι καλά που υπάρχει και το μπλόγκινγ πλέον. Έβλεπα σύγχρονο ελληνικό βιβλίο κι έτρεχα όσο πιο μακριά μπορούσα. Το πρώτο καλό πράγμα που διάβασα από Έλληνα ήταν εδώ μέσα. Οπότε, ας αφήσουμε το ύφος "αυτοί". Κι εγώ "απ' αυτούς" ήμουν. 

 

 

 

Πείτε μου ότι εννοείτε "Έλληνες εφφ συγγραφείς και μόνο". Κάποιους σαν τον Ταχτσή, πχ, γιατί τους αποκλείετε; Είναι της ίδιας ποιότητας με τον "Ιούδα που φιλούσε υπέροχα"; Ή ανήκει σε άλλη εποχή; Εκτός αν μιλάμε μόνο για Έλληνες συγγραφείς που ζουν ακόμα (έξω και ο Κουμανταρέας).

Link to comment
Share on other sites

Όχι, δεν εννοώ εφφ. Δεν την ήξερα καν την εφ. και φ. όταν ανέπτυξα ελληνοφοβία στα βιβλία.

Και προσπάθησα να μην αναφέρω ονόματα. Αν είναι να αρχίσουμε αντιπαράθεση "ο τάδε είναι για πέταμα ή όχι", άσ' το καλύτερα...

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Συμφωνώ να μην αναφέρουμε ονόματα. Αλλά εγώ πώς είχα την εντύπωση, μέχρι δε θυμάμαι ποια ηλικία, ότι υπήρχαν μόνο ελληνικά βιβλία στο σπίτι; Και όχι ξένα μεταφρασμένα.

Link to comment
Share on other sites

Ίσως γιατί υπήρχαν οι κλασσικοί.

Εγώ αναφερόμουν συγκεκριμένα στο χώρο, όπως είπα, δεν έβρισκα φαντασίας καν από Έλληνες, όταν έβλεπα Έλληνες ήταν τέτοιο στυλ που δεν το διαβάζω. 

Link to comment
Share on other sites

γράφει κι εκείνος σαν να έχει διαβάσει μόνο αγγλικά στη ζωή του

 

Γράφει σαν (;) να έχει διαβάσει μόνο αγγλικά και/ή κακές μεταφράσεις στη ζωή του. Πραγματικά, τα ελληνικά σε μέηνστρημ πρωτότυπο και τα ελληνικά στις περισσότερες μεταφράσεις (ανεξαρτήτως είδους) μοιάζουν με διαφορετικές διαλέκτους. Με ποια από τις δυο μοιάζουν τα ελληνικά που χρησιμοποιεί ο μέσος Έλληνας συγγραφέας του φανταστικού, μιας και διαβάζει σχεδόν αποκλειστικά μεταφράσεις;

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

 

γράφει κι εκείνος σαν να έχει διαβάσει μόνο αγγλικά στη ζωή του

 

Γράφει σαν (;) να έχει διαβάσει μόνο αγγλικά και/ή κακές μεταφράσεις στη ζωή του. Πραγματικά, τα ελληνικά σε μέηνστρημ πρωτότυπο και τα ελληνικά στις περισσότερες μεταφράσεις (ανεξαρτήτως είδους) μοιάζουν με διαφορετικές διαλέκτους. Με ποια από τις δυο μοιάζουν τα ελληνικά που χρησιμοποιεί ο μέσος Έλληνας συγγραφέας του φανταστικού, μιας και διαβάζει σχεδόν αποκλειστικά μεταφράσεις;

 

Εμένα ρωτάς ή είναι ρητορική η ερώτηση;

Link to comment
Share on other sites

 

 

γράφει κι εκείνος σαν να έχει διαβάσει μόνο αγγλικά στη ζωή του

 

Γράφει σαν (;) να έχει διαβάσει μόνο αγγλικά και/ή κακές μεταφράσεις στη ζωή του. Πραγματικά, τα ελληνικά σε μέηνστρημ πρωτότυπο και τα ελληνικά στις περισσότερες μεταφράσεις (ανεξαρτήτως είδους) μοιάζουν με διαφορετικές διαλέκτους. Με ποια από τις δυο μοιάζουν τα ελληνικά που χρησιμοποιεί ο μέσος Έλληνας συγγραφέας του φανταστικού, μιας και διαβάζει σχεδόν αποκλειστικά μεταφράσεις;

 

Εμένα ρωτάς ή είναι ρητορική η ερώτηση;

 

 

Ρητορική είναι. Μάλλον δεν έγινε σαφές ότι θεωρώ τη "διάλεκτο" που χρησιμοποείται στις (κακές) μεταφράσεις προβληματική κι ότι επισημαίνω πως όποιος διαβάζει μόνο αυτές γράφει παρόμοια κι ο ίδιος

  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

Σωστό το παραπάνω σχόλιο. Υπάρχουν Έλληνες συγγραφείς που απλώς δεν καταδέχονται να διαβάσουν άλλους Έλληνες, και συγγραφείς που καταδέχονταν μία χαρά και έφαγαν τα μούτρα τους (και εξακολουθούν να προσπαθούν με ελπίδα ακατάβλητη, και συχνά πυκνά ακόμη τα τρώνε -τα μούτρα τους πάντα.)

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share


×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..