Jump to content

Μεσονυκτικό - Γιώργος Λαγκώνας


wordsmith
 Share

Recommended Posts

Εγώ απλά θα προσθέσω ότι δεν μπορώ ούτε να απαριθμήσω πόσα έμαθα γράφοντας αυτό το βιβλίο, πόσους και πόσο διαφορετικούς ανθρώπους γνώρισα εξαιτίας του (άμεσα ή έμμεσα) και...

 

...και επειδή δεν έχω ΙΔΕΑ τι πρέπει και τι δεν πρέπει να γράψω εδώ, ποιο είναι το savoir vivre σε αυτές τις περιπτώσεις κλπ, κλπ,

 

ό,τι θέλετε να μάθετε σχετικά με σκέψεις, παρασκήνιο, κουλαμάρες, αηδιαστικές λεπτομέρειες και τον άκρως σουρεαλιστικό δρόμο προς την έκδοση, ρωτάτε και θα σας απαντήσω! Μπρος λοιπόν, shoot!

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Ωραία: Σε ποια χρονική περίοδο γράφτηκαν τα διηγήματα; Και πού ανάμεσα κυμαίνεται η έκτασή τους;

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Ωραία: Σε ποια χρονική περίοδο γράφτηκαν τα διηγήματα; Και πού ανάμεσα κυμαίνεται η έκτασή τους;

Με την εξαίρεση δυο ιστοριών που γράφτηκαν την περίοδο 1999-2000, οι υπόλοιπες γράφτηκαν μεταξύ Μάρτη του 2013 με καλοκαίρι του 2014. Κάποιες υπάρχουν και στο φόρουμ. Συμπεριλαμβάνονται (διορθωμένες) οι ιστορίες των δυο τελευταίων λογοτεχνικών εργαστηρίων της ΑΛΕΦ.

 

Φυσικά, όλες οι ιστορίες είναι ξαναγραμμένες και διορθωμένες δεκάδες φορές. 

 

Δυο ιστορίες είναι πολύ μικρές, 500 λέξεις η μια, 1500 περίπου η άλλη. Όλες οι υπόλοιπες κυμαίνονται μεταξύ 3500 - 8000 λέξεων. Συνολικά το βιβλίο είναι κάτι λιγότερο από 55000 λέξεις, 246 τυπωμένες σελίδες.

 

Όλες (με εξαίρεση μια) ανήκουν στη λογοτεχνία του Φανταστικού. Οι μισές είναι ξεκάθαρα horror, οι υπόλοιπες σκοτεινής φαντασίας γενικότερα. Υπάρχει μια sci-fi σάτιρα, μαγικός ρεαλισμός κλπ.

Edited by giorgos lagonas
  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Καλοτάξιδο! (Πετάει η ομάδα τελευταία, όλο εκδόσεις, μπράβο :friends: ).

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Παρασκευή 3/4 στις επτά το απόγευμα η παρουσίαση, στον χώρο εκδηλώσεων της ΟΣΤΡΙΑ (ακριβώς δίπλα από το βιβλιοπωλείο)

 

Πλατεία Κάνιγγος, Τζωρτζ 20

 

Ομιλητής ο Περικλής Μποζινάκης.

 

Θα χαρούμε πολύ να σας δούμε και από κοντά!


...και εξώφυλλο & οπισθόφυλλο...

 

 

post-3125-0-71198300-1427827866_thumb.jpg

post-3125-0-79101700-1427828161_thumb.jpg

  • Like 6
Link to comment
Share on other sites

Άντε και καλές πωλήσεις γιατρέ! Να σκίσεις! :first: :first: :first: :first: :first: :first:

Edited by Ιρμάντα
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Τελικά τα καταφέραμε. Και καλή (η καλύτερη!) παρέα μαζευτήκαμε και τα είπαμε, γελάσαμε, συζητήσαμε για τη λογοτεχνία του Φανταστικού, για εμάς, για τα παλιά αλλά και για τα μελλούμενα και μετά, όσοι άντεξαν, συνεχίσαμε με ποτάκι στον "Μαύρο Γάτο" και για το τέλος, ασύδοτη σουβλακοφαγία. 

 

Ευχαριστώ για τη μαγεία, guys.

  • Like 8
Link to comment
Share on other sites

Ευχαριστώ πολύ τον αρχηγό, τον Πρόεδρο, την κεφαλή του φόρουμ για τις φωτογραφίες αλλά και για το βίντεο!   :first:

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

  • 4 weeks later...

Το βίντεο για τη συλλογή, που άνοιξε την παρουσίαση

 

Να σχολιασω ότι ο συγγραφέας είναι και πιλότος και νίντζα :p
Link to comment
Share on other sites

Να σχολιασω ότι ο συγγραφέας είναι και πιλότος και νίντζα :p

 

 

...και κυνηγός βρικολάκων!

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Εντάξει, φαντάζομαι ότι πέφτει μακριά για τους περισσότερους, όμως αν κάποιος φορουμίτης υπάρχει στα πέριξ, θα χαρώ πολύ να τον δω από κοντά!

post-3125-0-43856800-1434538500_thumb.jpg

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Η γνώμη μου:

 

Εξώφυλλο ταιριαστό με το στυλ του βιβλίου.

Ενδιαφέρων ο πρόλογος του Περικλή Μποζινάκη.

Καθόλου κακές αλλά μη αναγκαίες οι Υποσημειώσεις.

Το ίδιο και περισσότερο ισχύει και για το Σημείωμα του συγγραφέα για τα διηγήματα. Υπάρχουν ενδιαφέροντα πράγματα εκεί, αλλά τα έργα, όπως ακριβώς και θα έπρεπε, στέκονται μια χαρά από μόνα τους.

 

Το βιβλίο έχει μερικά ζητήματα επιμέλειας, κυρίως τυπογραφικά (λείπουν τουλάχιστον δύο ολόκληρες λέξεις).

 

Η γραφή κινείται σε ικανοποιητικά επίπεδα, με μια έφεση προς τη βαριά γλώσσα και περιγραφή. Κατά την άποψή μου, το κυριότερο χαρακτηριστικό αλλά και πρόβλημά της είναι οι πολύ λίγοι και μικροί διάλογοι. Το αποτέλεσμα είναι ότι το κείμενο δεν αναπνέει αρκετά και οι περιγραφές φαίνονται έτσι ακόμα πιο βαριές. Δεν αμφιβάλλω ότι αυτή είναι μια συνειδητή επιλογή του συγγραφέα, αλλά για μένα το αποτέλεσμα δεν θα έλεγα ότι τη δικαιώνει. Από τη μία ο καλός χειρισμός της γλώσσας μπορεί και ωθεί ικανοποιητικά τις ιστορίες σηκώνοντας το βάρος της έλλειψης διαλόγων, από την άλλη το κείμενο δεν παύει να είναι λιγότερο ελκυστικό και ζωντανό απ’ ό,τι επιτρέπουν οι δυνατότητες του συγγραφέα.

Κάτι άλλο που σκέφτηκα πάνω σ’ αυτό είναι ότι αποτελεί ίσως ηθελημένη αναφορά σε συγγραφείς όπως ο HPL και η παρέα του αλλά, ακόμα κι αν ισχύει αυτό, το ρίσκο μιας τέτοιας επιλογής παραμένει.

Παραδείγματα: Ο κανόνας είναι το «Η διαθήκη του Χ.Φ.Λάβκραφτ» με μόλις δέκα ατάκες σε 29 σελίδες. Η εξαίρεση το «Εφημερία (ένα σενάριο)», όπου οι διάλογοι είναι σαφώς περισσότεροι, πολύ ζωντανοί και φυσικοί, προσθέτοντας σημαντικά στο αποτέλεσμα.

 

Καλή η εκμετάλλευση της επαγγελματικής ιδιότητας του συγγραφέα. Πρόκειται για τυπική περίπτωση έμπνευσης από την πραγματικότητα και την καθημερινότητα, καθώς τουλάχιστον πέντε διηγήματα έχουν τις ρίζες τους ή υποστηρίζονται από την ιατρική του εμπειρία. Οι ιδιαίτερες γνώσεις του είναι εμφανείς χωρίς να γίνεται επίδειξή τους –άλλος ένας λόγος για τον οποίο δεν χρειάζονταν οι Υποσημειώσεις και το Σημείωμα.

 

Ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο είναι εμφανές στη θεματολογία: μοναχικός άντρας σε μουντή, απρόσωπη και συνήθως καταθλιπτική  πόλη, αδυνατεί να ενταχθεί κοινωνικά σ’ αυτήν. Καθαρά θέμα προσωπικού γούστου: δεν είναι από τα σκηνικά που με τραβάνε, οπότε δεν με ενθουσίασε και η επανάληψή του –έξι από τα δεκαπέντε διηγήματα έχουν τέτοιο σκηνικό.

 

Ξεχώρισα τα διηγήματα:

Το γέλιο της γάτας: φυσική ατμόσφαιρα, αν και η μεταφορά αυτούσιων πραγματικών διαλόγων φοβάμαι ότι κάνει κοιλιά.

Επτά Πετράδια Κόκκινα: κάποια ζητήματα αληθοφάνειας, αλλά ιδιαίτερα δυνατό τέλος.

Εφημερία (ένα σενάριο): Δεν βλέπω τον λόγο να γραφτεί ως σενάριο. Μια χαρά θα δούλευε ως διήγημα. Πολύ φυσικοί διάλογοι, δεν μου άρεσε η σουρεαλιστική ασάφεια στο τέλος.

 

Top-3:

Μικρή Πόλη: ωραίο σκηνικό, προσεγμένες εικόνες, παρά το ότι συνήθως δεν με τραβάει ο σουρεαλισμός.

Εγκλήματα στη Μητρόπολη: καλή ιδέα, αντάξια εκτέλεση, έκδηλος αλλά επιτυχημένος συμβολισμός.

Femme Fatale: Πάρα πολύ δυνατό. Από τα διηγήματα που δεν ξεχνάς εύκολα. Εδώ όλα δουλεύουν ρολόι, η αψεγάδιαστη εβένινη ατμόσφαιρα, οι φοβερές και τρομερές εικόνες, το δεύτερο ενικό όπου χρησιμοποιείται, ακόμα και η παντελής έλλειψη διαλόγων προσθέτει υποβλητικότητα παρά αφαιρεί ζωντάνια. Θα ήθελα πολύ να διαβάσω στο μέλλον και άλλα σ’ αυτό το ύφος από τον Γιώργο Λαγκώνα.

  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

Το έχω διαβάσει κι εγώ και ξεχνάω να γράψω κριτική.

 

Οπωσδήποτε πολύ καλογραμμένο και ατμοσφαιρικό, αλλά μάλλον δεν είναι ακριβώς του γούστου μου αυτό το είδος λογοτεχνίας.

 

Κάποια από αυτά τα διηγήματα δεν έχουν υπόθεση, αλλά το να στέκεται ένα διήγημα (ή ακόμα και μυθιστόρημα) χωρίς υπόθεση θεωρώ ότι δείχνει πολύ καλό γράψιμο.

 

Το "Χρυσαλλίδα" μού φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα "ανανέωση" της "Μεταμόρφωσης" δε χρειάζεται να πω ποιου.

Το "Εγκλήματα στη Μητρόπολη" το βρήκα το πιο ολοκληρωμένο, ίσως επειδή αφορά μια ολόκληρη κοινωνία αντί για ένα άτομο και τα προτιμώ κάτι τέτοια.

Το "Περιγεννητική περίοδος" νομίζω ότι συμμαζεύτηκε σε σχέση με την εκδοχή του που είχαμε διαβάσει στο εργαστήριο.

"Η διαθήκη του ΧΦΛ" έχει επίσης ενδιαφέρον, αλλά με μπέρδεψε λίγο ως προς την τοποθεσία: αλλού θυμίζει Θεσσαλονίκη και αλλού Αγγλία.

Η "Εφημερία", εντάξει, είναι πολύ ζωντανά γραμμένη (χαρακτηριστικό που βρίσκεται πολύ περισσότερο στη mainstream λογοτεχνία παρά στην εφφ, έχω την εντύπωση), αλλά κατά τη γνώμη μου στερείται περιεχομένου, κοινώς δε λέει τίποτα. Το σουρεάλ τέλος είναι σαν να το κολλήσαμε επίτηδες για να υπάρχει λόγος να διηγηθούμε την ιστορία.

 

Μειονέκτημα θεωρώ μια κάποια φλυαρία και, σε αρκετά σημεία, μια προσπάθεια να γράψει με το ζόρι ο συγγραφέας ωραίες παρομοιώσεις με πλούσιο λεξιλόγιο, πράγμα που κάνει το ύφος επιτηδευμένο. Επίσης σε κάποια από τα διηγήματα θα προτιμούσα να μπαίνουμε στο ψητό πιο γρήγορα, με κορυφαίο στην κατηγορία αυτή το "Femme Fatale".

 

Γενικά (και αντικειμενικά) πολύ καλό και όχι μόνο ως βιβλίο πρωτοεμφανιζόμενου. Μου αρέσει που το στιλ του Γιώργου είναι οι εικόνες και οι περιγραφές, απλώς θα ήταν καλύτερα να μην ξεχνάει να βάζει και κάτι σαν υπόθεση κάπου εκεί μέσα. Για μερικούς η κατάλληλη συγγραφική συμβουλή είναι "Just tell the story".

 

Καλή επιτυχία και εις άλλα με υγεία.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 5 weeks later...

Το έχω διαβάσει εδώ και πολύ καιρό το βιβλίο, αλλά έπεσαν διάφορα και είχα ξεχάσει να κάνω κριτική εδώ (είμαι σοβαρά γιατρέ μου; )

 

Η σύντομη έκδοση της κριτικής: είναι ένα βιβλίο με ιστορίες σκοτεινού φανταστικού και ψυχολογικού τρόμου. Καλή.

 

Η πιο αναπτυγμένη: το Μεσονυχτικόν μου θύμισε λίγο Μποζινάκη, τις συλλογές του. Κι εδώ έχουμε την ίδια αίσθηση όχι-ακριβώς-τρόμου-αλλά-ανάθεμα-κι-αν-το-βάζουμε-σε-άλλη-κατηγορία. Εντάξει, υπάρχουν και 2-3 παραδοσιακές ιστορίες τρόμου (H διαθήκη του Λαβκραφτ, Εφτά πετράδια κόκκινα) αλλά από εκεί και μετά αλλάζουμε σε κάθε ιστορία και υποείδος: το σύγχρονα γοτθικό "Ένα σινιάλο", το πυρετώδες και σουρεαλιστικό "Famme Fatale", το splatter "Περιγεννετική περίοδος". Αλλά και λίγη ΕΦ (Εγκλήματα στη Μητρόπολη), λίγος μαγικός ρεαλισμός (Μικρή Πόλη) και ένα σενάριο μαύρης κωμωδίας (Εφημερία) για να δέσει το γλυκό.

 

Η γραφή είναι λυρική, ίσως λίγο παραπάνω από όσο πρέπει, αλλά σε κρατάει και δε σε λιγώνει.

 

Συνολικά καλό και αξιόλογο βιβλίο. Αλλά (και είναι μεγάλο αλλά για εμένα) μου άφησε την εντύπωση ότι οι ιστορίες, όσο καλές και αν ήταν, διαφέρουν τόσο πολύ η μία από την άλλη που ποτέ δε μου έδωσαν την αίσθηση συνοχής που ζητάω από μία καλή συλλογή.

 

Τέλος, μεγάλο συν θεωρώ τις σημειώσεις για το πώς γράφτηκαν οι ιστορίες στο τέλος: αναμφίβολα έχει ενδιαφέρον να βλέπεις τι περνούσε από το μυαλό του συγγραφέα όσο τις έγραφε

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Εγώ οφείλω να πω ότι ευχαριστώ πολύ τα παιδιά για τον αναγνωστικό τους χρόνο και για τα καλά τους λόγια.

 

Είμαι γεμάτος ευγνωμοσύνη όχι μόνο για τις "καλοσύνες", αλλά και για τις παρατηρήσεις σας - που από "πρακτικής" σκοπιάς μου είναι πολύ χρησιμότερες. 

 

Τώρα, αν θέλετε να συζητήσουμε κάποια θέματα όσον αφορά το βιβλίο εδώ, δεν έχω κανένα πρόβλημα. Προσωπικά προτιμώ κατ' ιδίαν, αλλά και εδώ μια χαρά μου είναι, μετά από τόσα χρόνια το φόρουμ το θεωρώ δεύτερο σπίτι μου και δεν νιώθω ότι έχω να κρύψω (πόσο μάλλον να ωραιοποιήσω) κάτι, ακόμα και από μέλη που δεν τα γνωρίζω. 

 

Τι άλλο να ζητήσω; Ακόμα περισσότερους να πουν τη γνώμη τους! Αφού ξέρω (πάνω κάτω) ποιοι είστε αυτοί που έχετε πάρει και διαβάσει το βιβλίο!

 

μπρος, λοιπόν!

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 4 weeks later...

Post-horror.

Δηλαδή, μετατρόμος. Αυτός ο νεολογισμός γεννήθηκε στο κεφάλι του Περικλή Μποζινάκη (δεν είχαμε καταλήξει αν το είχαμε ξανακούσει κάπου) ένα ζοφερό απόγευμα που όλοι είχαμε φέρει ιστορίες να του διαβάσουμε, άλλος hilarious, άλλος σκέτο τρόμο, άλλος παραμυθάκια με καρύκευμα διαστροφής και άλλος, μαντέψτε ποιός, ένα οικοδόμημα τρόμου.

 

Αν το Μεσονυκτικό είναι μετατρόμος;

Είναι, μα και παράλληλα είναι τρόμος μιας παλιότερης εποχής. Εκείνης που ο συγγραφέας έχτιζε λέξη τη λέξη την ατμόσφαιρά του και οδηγούσε στο κέντρο του λαβύρινθου τον αναγνώστη, με τα μάτια του δεμένα, βήμα το βήμα.

 

Και μετά απλώς του έλυνε τα μάτια. Αφήνοντάς τον μονάχο στο προαναφερθέν οικοδόμημα.

 

Παραπάνω έγινε ένα σχόλιο, τι είδος θα μπορούσε να ήταν αυτού του είδος ο τρόμος αν δεν ήταν τρόμος. Μετατρόμος, λοιπόν.

Ψηφιδωτό, θα το έλεγα εγώ, χαρακτηρίζοντας κυρίως την τεχνική παραγωγής του.

Αν θυμίζει ο Λαγκώνας Περικλή Μποζινάκη;

Πιθανώς, αλλά ήταν πολύ γόνιμο έδαφος και από μόνος του ώστε να πιάσει αυτός ο σπόρος.

 

Μου αρέσει να χτίζει κάποιος την ατμόσφαιρά του λέξη τη λέξη. Δεν είναι κάτι που θα ήθελα να κάνω (πια) και το καταλαβαίνω ότι πολλούς μπορεί να τους ξενίζει. Ή, το ότι δεν υπάρχουν διάλογοι (επειδή το οικοδόμημα που λέγαμε λίγο πιο πριν το χτίζει ο συγγραφέας, ουπς, χωρίς παράθυρα. Οι διάλογοι είναι παράθυρα για ένα κείμενο και για έναν αναγνώστη, του επιτρέπουν να αναπνέει). Αλλά πρόκειται για εξ' ολοκλήρου συνειδητή επιλογή, θα την ονόμαζα μάλλον τεχνική, και πιστεύω πως ο Λαγκώνας είναι πολύ κοντά στο να δημιουργήσει το προσωπικό του στυλ και τον κύκλο του που θα ανοίγει μια ιστορία του και θα ξέρει ότι τώρα θα διαβάσει Λαγκώνα.

 

Δάβασα το Μεσονυκτικό μέρα μεσημέρι και με ανατρίχιασε κατά τόπους.

 

Το Γέλιο της Γάτας, ακόμη με κυνηγάει. Μόλις πήρα είδηση τι έπαιζε, είπα κοίτα να δεις τι έγραψε ο :diablo: ο γιατρός. Και το κοίτα να δεις τι έγραψε ο οποιοσδήποτε, είναι μία φράση που λέω πάρα, μα πάρα πολύ σπάνια.

Άλλες αγάπες από το βιβλίο: Εγκλήματα στη Μητρόπολη, Χρυσαλίδα, Η διαθήκη του Χ.Φ.Λ. (διότι κάποια πράγματα σε στοιχειώνουν για πάντα.)

 

Συνοψίζοντας, το βιβλίο είναι πολύ καλό στο είδος του, και το αλλά που ακολουθεί δεν αφορά στον συγγραφέα αλλά στον αναγνώστη. Μην το διαβάσετε απρόσεκτοι, μην το διαβάσετε ανυποψίαστοι. Είτε που δεν θα καταλάβετε τι διαβάζετε είτε που θα σας καταβάλει, σαν άγνωστος και πεισματάρης δαίμονας.

 

Μπράβο, Γιώργο, και καλή συνέχεια εύχομαι! :stars: :stars: :stars:

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

το λοιπόν, για τις άλλες παρουσιάσεις του βιβλίου δεν σας έπρηξα (εξάλλου δεν είχε και νόημα, για Χίο και Κιάτο) αλλά εδώ θα το φωνάξω. 

 

Αυτή την Παρασκευή (16/10)

στο Game Inn 

Θεσσαλονίκη - Εθνικής Αμύνης και Τσόπελα 2

και κατά τις πέντε και μισή, απογευματάκι

 

παρουσίαση, Μεσονυκτικό.

 

Εμπρός! Να γνωριστούμε και από κοντά με όσους Βορειοελλαδίτες προσέλθουν!

post-3125-0-94196400-1444641928.jpg

post-3125-0-56506600-1444641952_thumb.jpg

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Αν το ήξερα για τη Χίο θα σου έστελνα κόσμο.

Αν το ήξερες κι εσύ θα μου το έλεγες, μάλλον.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Αν το ήξερα για τη Χίο θα σου έστελνα κόσμο.

Αν το ήξερες κι εσύ θα μου το έλεγες, μάλλον.

...αυτό...

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Διάβασα κι εγώ το μεσονυκτικό Αποτελείται από 15 διηγήματα, τα περισσότερα εκ των οποίων τις σκοτεινότερες αποχρώσεις του φάσματος του λογοτεχνικού τρόμου αλλά υπάρχουν και πραγματικές εμπειρίες του γιατρού, όπως επίσης και μια κορυφαίας συλληψης ιστορία επιστημονικής φαντασίας. Μποζινακικός και Λιγγκοτικός, ο Λαγκώνας ίσως σε κάποιους φανεί βαρύς, καθώς η γραφή του συνδυάζει τον λυρισμό της απόλυτης θλίψης με τον τρόμο που προκαλεί η ψύχρα του τάφου και η φρίκη της αποσύνθεσης. Εδώ που τα λέμε η τραγικότητα και ο τρόμος δεν απέχουν πολύ. Ομως είναι αυτό το βάρος της γραφής του Λαγκώνα, το οποίο προσφέρει μια ιδιαίτερη και σκοτεινή αίσθηση ΜΕΤΑ την ανάγνωση των ιστοριών του. Φωλιάζουν στη ψυχή και φλερτάρουν επί πολύ ώρα με το ασυνείδητο. Γι' αυτό και μου αρέσει αυτή η γραφή και αισθητική και την κυνηγώ σαν αναγνώστης. Ασφαλώς και ξεχώρισα τα πιο horror: Το γέλιο της γάτας, περιγεννητική περίοδος, χρυσαλλίδα (άμα βγάλουμε κι αυτόν τον χειμώνα γιατρέ, καθαρίσαμε για άλλους δέκα), επτά πετράδια κόκκινα και η διαθήκη του (δάσκαλου και πατέρα) Χ. Φ. Λαβκραφτ. Ο Κθούλου στο εξώφυλλο ποζάρει επιβλητικός.

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Ευχαριστώ πολύ όλα τα παιδιά (ανεξαρτήτως ηλικίας) που με τίμησαν και ήρθαν στην παρουσίαση του Μεσονυκτικού στη Θεσσαλονίκη, τον Νίκο Τσιάβο του Game Inn για τη φιλοξενία και πάνω απ' όλα, τον πολύ καλό μου φίλο και ομιλητή της εκδήλωσης, Κώστα Ρόσμπογλου.

 

Η Θεσσαλονίκη σημαίνει πάρα πολλά για μένα. Έζησα οκτώ από τα σημαντικότερα χρόνια της ζωής μου εκεί και πιστεύω ακράδαντα ότι ΠΟΥΘΕΝΑ δεν βολτάρεις και δεν περνάς τόσο καλά όσο στη Θεσσαλονίκη, ΠΟΥΘΕΝΑ δεν τρως τόσο καλά όσο στη Θεσσαλονίκη και (πάνω απ' όλα) ΠΟΥΘΕΝΑ δεν ερωτεύεσαι τόσο όσο στη Θεσσαλονίκη. Δεν είναι πόλη, είναι λατρεία και αυτή ήταν ίσως η πιο χαλαρή, παρεΐστικη αλλά και συναισθηματικά φορτισμένη παρουσίαση (τέταρτη σε αριθμό) που έχω κάνει. Αυτό οφείλεται και στους παλιούς φίλους, από τα φοιτητικά χρόνια (και μερικούς από ακόμα πιο πίσω!) που μετά από τόσο καιρό κατάφερα να τους "μαντρώσω" όλους μαζί και να τους απολαύσω. 

 

Εξίσου χαρούμενος είμαι βέβαια με τους νέους φίλους και φίλες που κόπιασαν. Ευχαριστώ πολύ!

 

Ήταν μαγικά και αυτό οφείλεται πάνω απ' όλα σε ΕΣΑΣ. Σας χρωστώ τα βίντεο της παρουσίασης, και θα τα ανεβάσω όταν βρω έστω λίγο χρόνο για να αναπνεύσω.

post-3125-0-99509500-1445455064_thumb.jpg

post-3125-0-88478200-1445455077_thumb.jpg

  • Like 5
Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..