Blacksword Posted September 18, 2015 Share Posted September 18, 2015 (edited) Επειδή δεν είδα πουθενά ένα καθαρό topic για τον πιο γνωστό κόσμο του D&D και επειδή δεν θέλω να κάνω ένα σωρό άλλα topic για όλους τους συγγραφείς, είπα να κάνω ένα γενικό που άμα θέλετε σχολιάζεται και τα βιβλία που έχετε διαβάσει. Διαβάζει κανένας βιβλία του FR όχι μόνο αυτά που έχουν κυκλοφορήσει στα Ελληνικά αλλά και σε Αγγλικά (ναι, και όχι μόνο Salvatore!) ή να είναι φαν του κόσμου; Εγώ προσωπικά έχω διαβάσει αρκετούς συγγραφείς και αν και δεν είναι τίποτα τρομερά συγγραφικά με διασκεδάζουν αρκετά και με αφήνουν λίγο πολύ ικανοποιημένο στο τέλος. Παρακάτω ένα γρήγορο σχόλιο με τους συγγραφείς και τα βιβλία/σειρές που έχω διαβάσει: Paul S. Kemp Έχω διαβάσει όλη τη σειρά με τον Erevis Cale από την πρώτη μικρή ιστοριούλα μέχρι την τελευταία τριλογία αλλά και το πιο πρόσφατο βιβλίο με τον γιο του. Αρκετά καλά σε γενικές γραμμές με το τελευταίο , του γιου, να είναι λίγο αδιάφορο. Richard Lee Byers Έχω διαβάσει την τριλογία The Haunted Lands στα Ελληνικά και την "συνέχεια" της, το Brotherhood of the Griffon που είναι πενταλογία. Στα Ελληνικά μπορεί να μην φαίνεται και τόσο πολύ αλλά είναι από τους πιο δύσκολους συγγραφείς που έχω συναντήσει στα βιβλία FR και δεν το λέω ότι γράφει κακά, αντιθέτως, είναι ίσως από τους καλύτερους συγγραφείς που έχουν πάρει. Του Byers του αρέσει να βάζει συχνά "Ελληνικές" λέξεις αλλά και γενικώς κάνει επιλογές λέξεων που δεν τις βλέπεις συχνά. Τον προτείνω άνετα άμα θέλετε να διαβάσετε και άλλους συγγραφείς στον κόσμο του FR. Erin M. Evans Η δεύτερη γυναίκα που έχω διαβάσει στο FR (μετά την Smedman) και που την γνώρισα με την σειρά Brimston Angels και το God Catcher της σειράς Waterdeep. Στη σειρά Brimston Angels η Evans πιάνει ένα λίγο διαφορετικό στυλ, λίγο πιο young adult είδος με δύο δίδυμες αδελφές να μπλέκουν σε άσχημες καταστάσεις. Έχω διαβάσει τα πρώτα τρία μέχρι στιγμής και τα δύο πρώτα είναι αρκετά καλά, κυρίως διασκεδαστικά αν όχι τίποτα άλλο, ενώ το τρίτο είναι πολύ μέτριο. Jaleigh Johnson Πάλι γυναίκα αλλά ελαφρώς πιο καινούργια και πιο αρχάρια συγγραφικά. Έχω διαβάσει την δυλογία Unbroken Chain που παρουσιάζει καινούργιους χαρακτήρες στον κόσμο. Σε γενικές γραμμές είναι ψιλο μέτρια η ιστορία αλλά καταφέρνει και στα δύο να κάνει δυνατό τέλος. Erik Scott de Bie Μόνο ένα έχω διαβάσει από τον κύριο, το Downshadow και αυτό γιατί ήταν (τότε) ψιλο διάσημος από τους καινούργιους συγγραφείς. Το βιβλίο είναι το πρώτο με τον ήρωα τον Shadowbane και είναι λίγο τύπου Μπάτμαν αλλά δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε η πλοκή ή η γραφή του Erik. Γενικώς μου άφησε πολύ μέτριες εντυπώσεις για πρώτο βιβλίο. Lisa Smedman Την γνώρισα στην σειρά War of the Spider Queen, που είναι 6-λογία με διαφορετικούς συγγραφείς και επικεντρώνεται στα Drow και τους θεούς, αλλά και στην τριλογία Lady Penitent που είναι η άμεση συνέχεια της. Αρκέτα καλά τα βιβλία της, έχουν κάποια θεματάκια αλλά τα χειρίζεται σχετικά καλά, συν ότι βλέπεις κάποιους θεούς να παθαίνουν αυτά που τους αξίζουν. R.A. Salvatore Τον άφησα επίτηδες για το τέλος γιατί είναι ο πιο διάσημος και με τα περισσότερα βιβλία και όπως και να χει τον ξέρετε λίγο πολύ οι περισσότεροι. Έχω φτάσει μέχρι σχεδόν και το τελευταίο του βιβλίο και προσωπικά μου αρέσει σαν συγγραφέας, ναι δεν είναι τέλειος αλλά είναι διασκεδαστικός (τουλάχιστον στα περισσότερα) και καμιά φορά πετυχαίνει και κάποιες πολύ δυνατές ιστορίες. Έχω προσέξει ότι στα μεταφρασμένα δεν βγαίνει πολύ καλά το χιούμορ του γιατί χρησιμοποιεί συνήθως χαρακτήρες που μιλάνε αργκό και αυτό όσο να ναι προσθέτει κάτι παραπάνω. Γενικά πάντως νομίζω ότι είναι η καλύτερη επιλογή για μπεί κάποιος στον κόσμο έστω και αν διαβάσει μόνο την πρώτη τριλογία. Edited September 19, 2015 by Blacksword 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WILLIAM Posted September 18, 2015 Share Posted September 18, 2015 Έχω διαβάσει την τριλογία Starlight and Shadow της Elaine Cunningham, μια αρκετά καλή τριλογία. Έχει να κάνει με τα Drow ξεκινώντας από μια κοπέλα την Liriel Baenre που έχει το χάρισμα της μαγείας - και που η ίδια προτιμά από την δύναμη των κληρικών - κάτι εξαιρετικά επικίνδυνο σε μια κοινωνία που όλα τα θηλυκά είναι ιέρειες της Λοθ. Αυτό συμβαίνει γιατί ο πατέρας της είναι μάγος. Η ιστορία τοποθετείται μετά τον πόλεμο της Βασίλισσας Αράχνης σε μια εποχή που οι συνωμοσίες της Menzoberranzan είναι ακόμα πιο ύπουλες και δύσκολες μιας και η θεά απαγορεύει τις διαμάχες για να αναπληρωθούν οι απώλειες. Η ιστορία εξελίσσεται ωστόσο κατά κύριο λόγο στην επιφάνεια με τις συνωμοσίες των Drow να εκτείνονται και εκεί ενώ η Λοθ θέλει την Liriel για εκείνη. Ακόμα έχω διαβάσει την κόρη του Ελμίνστερ, καλό αλλά όχι σαν την τριλογία αλλά σε ξεναγεί σε αρκετά μέρη του Φερουν, και το Song Of The Saurials που είναι μια καλή περιπέτεια σε μια εποχή που έχει μειωθεί η δύναμη των αρπιστών στο βασίλειο, έχει και πάλι Ελμίνστερ αλλά άλλους χαρακτήρες, ανθρώπινους και μη, ακόμα και έναν κατώτερο θεό. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted September 18, 2015 Share Posted September 18, 2015 Γουίλλιαμ, μπορεί να σε πληγώσω με αυτό που θα πω, αλλά διάβασα την απεχθή Λίριελ πριν από ένα μήνα ακριβώς και δεν παλευότανε. Απαλεύταμπλ, τι να πω δηλαδή. Ειδικά το δεύτερο και το τρίτο βιβλίο ήταν γεμάτα με καμέο που δεν καταλάβαινα και χωροχρονικά περαδώθε που με μπερδεύανε ακόμη περισσότερο. Η δε "εξαιρετική λυρική γραφή της Κάννινγκχαμ" που τόσο την παινεύει ο Σαλβατόρε είναι τόσο λυρική όσο και το περίφημο "πήρε ο Μπάμπης και με είπε να σε πω" που λέει κι η Κελαινώ. Γενικά διαβάζω μια τριλογία φου-ρου κάθε καλοκαίρι τα τελευταία πέντε χρόνια. Με ξεκουράζει η ωμή δράση πολλές φορές, ακόμη κι αν η γραφή είναι απαίσια. Έχω διαβάσει άπειρες καφρίλες, τις πιο πολλές φορές γελώντας μέχρι δακρύων (ειδικά στις δραματικές σκηνές). Ωστόσο ο Έρεβις Κέϊλ ήταν όντως μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Και καλογραμμένη. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mhtsos Posted September 18, 2015 Share Posted September 18, 2015 Εκτός τον Σαλβατόρες που τα έχει κάνει σούπα και δεν παλεύεται(ακόμη κι με τα χαμηλά στάνρταρτ του FR) στα τελευταία του, έχω διαβάσει κατά καιρούς βιβλία της Κάνινγκχαμ(εκείνα με το Drow&τον βάρβαρο και τα άλλα με μια δολοφόνο και έναν άλλο τύπο, μέτρια έως γελοία όλα),κάποια από τα Harpers(δεν θυμάμαι πια ούτε τίτλους,ούτε συγγραφέα,τόσο μετριότητα) και το πρώτο Twillight War που ήταν καλούτσικο. Επίσης το Abolethic Empire(; ή κάτι τέτοιο) το πρώτο.Δεν με εντυπωσίασε και πολύ,αλλά παλευόταν άνετα. Μέχρι τώρα το μόνο που ήταν πάνω του μετρίου ήταν το war of the spider queen και η πρώτη σειρά/τριλογία του Σαλβατόρες με τον Ντρινζζζτ(ή κάτι τέτοιο) που ήταν στην πατρική του σπηλιά. Γενικά,όπως και στα βιβλία του warhammer πέφτει πάρα πολύ μούφα για να βρεις κάτι καλό λόγω περιορισμών του "codex" και μαζικής παραγωγής. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blacksword Posted September 19, 2015 Author Share Posted September 19, 2015 (edited) Εκτός τον Σαλβατόρες που τα έχει κάνει σούπα και δεν παλεύεται(ακόμη κι με τα χαμηλά στάνρταρτ του FR) στα τελευταία του, έχω διαβάσει κατά καιρούς βιβλία της Κάνινγκχαμ(εκείνα με το Drow&τον βάρβαρο και τα άλλα με μια δολοφόνο και έναν άλλο τύπο, μέτρια έως γελοία όλα),κάποια από τα Harpers(δεν θυμάμαι πια ούτε τίτλους,ούτε συγγραφέα,τόσο μετριότητα) και το πρώτο Twillight War που ήταν καλούτσικο. Επίσης το Abolethic Empire(; ή κάτι τέτοιο) το πρώτο.Δεν με εντυπωσίασε και πολύ,αλλά παλευόταν άνετα. Μέχρι τώρα το μόνο που ήταν πάνω του μετρίου ήταν το war of the spider queen και η πρώτη σειρά/τριλογία του Σαλβατόρες με τον Ντρινζζζτ(ή κάτι τέτοιο) που ήταν στην πατρική του σπηλιά. Γενικά,όπως και στα βιβλία του warhammer πέφτει πάρα πολύ μούφα για να βρεις κάτι καλό λόγω περιορισμών του "codex" και μαζικής παραγωγής. Το Abolethic Sovereignty λες, του Bruce Cordell, το είχα και εγώ στο μάτι να το αρχίσω αλλά τελικά το άφησα. Με τον Erevis Cale η δεύτερη και "τελευταία" τριλογία είναι ελαφρώς καλύτερη και έχει και δυνατό φινάλε, για άλλους τώρα οι πρώτοι τρείς που έχω γράψει είναι η καλύτερη επιλογή για καλά βιβλία. Για τον Salvatore τώρα από τη στιγμή που εταιρία δεν τον αφήνει να σταματήσει τον ήρωα και υπάρχει και ο περιορισμός στις περιοχές που μπορεί να πάει και τι να κάνει ο κάθε συγγραφέας, μέσα σε τόσα βιβλία η ανακύκλωση δυστυχώς πέφτει φουλ. Όπως όταν τον αναγκάσανε στη σειρά Transition και στο πρώτο του Neverwinter να διώξει χαρακτήρες και σε μερικά βιβλία πιο μετά αυτός απλά τους ξανα έφερε. Εν ολίγοις όσο πουλάει θα υπάρχει... Edited September 19, 2015 by Blacksword Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mhtsos Posted September 19, 2015 Share Posted September 19, 2015 Εκτός τον Σαλβατόρες που τα έχει κάνει σούπα και δεν παλεύεται(ακόμη κι με τα χαμηλά στάνρταρτ του FR) στα τελευταία του, έχω διαβάσει κατά καιρούς βιβλία της Κάνινγκχαμ(εκείνα με το Drow&τον βάρβαρο και τα άλλα με μια δολοφόνο και έναν άλλο τύπο, μέτρια έως γελοία όλα),κάποια από τα Harpers(δεν θυμάμαι πια ούτε τίτλους,ούτε συγγραφέα,τόσο μετριότητα) και το πρώτο Twillight War που ήταν καλούτσικο. Επίσης το Abolethic Empire(; ή κάτι τέτοιο) το πρώτο.Δεν με εντυπωσίασε και πολύ,αλλά παλευόταν άνετα. Μέχρι τώρα το μόνο που ήταν πάνω του μετρίου ήταν το war of the spider queen και η πρώτη σειρά/τριλογία του Σαλβατόρες με τον Ντρινζζζτ(ή κάτι τέτοιο) που ήταν στην πατρική του σπηλιά. Γενικά,όπως και στα βιβλία του warhammer πέφτει πάρα πολύ μούφα για να βρεις κάτι καλό λόγω περιορισμών του "codex" και μαζικής παραγωγής. Το Abolethic Sovereignty λες, του Bruce Cordell, το είχα και εγώ στο μάτι να το αρχίσω αλλά τελικά το άφησα. Με τον Erevis Cale η δεύτερη και "τελευταία" τριλογία είναι ελαφρώς καλύτερη και έχει και δυνατό φινάλε, για άλλους τώρα οι πρώτοι τρείς που έχω γράψει είναι η καλύτερη επιλογή για καλά βιβλία. Για τον Salvatore τώρα από τη στιγμή που εταιρία δεν τον αφήνει να σταματήσει τον ήρωα και υπάρχει και ο περιορισμός στις περιοχές που μπορεί να πάει και τι να κάνει ο κάθε συγγραφέας, μέσα σε τόσα βιβλία η ανακύκλωση δυστυχώς πέφτει φουλ. Όπως όταν τον αναγκάσανε στη σειρά Transition και στο πρώτο του Neverwinter να διώξει χαρακτήρες και σε μερικά βιβλία πιο μετά αυτός απλά τους ξανα έφερε. Εν ολίγοις όσο πουλάει θα υπάρχει... Δεν τους έχω ακούσει,αλλά θα τους δοκιμάσω όταν τελειώσω την άλλη σειρά-σούπα, το Fafrad & Mouse του Leiber που έχω ξεκινήσει εδώ και κάποιους μήνες(με μεγάλες διακοπές διότι τόσο cheesiness δεν αντέχεται εύκολα).Γενικά τα φάνταζι-ΒΙΠΕΡ θέλουν ρέγουλα για να μην το κάψεις. Ναι,είναι γνωστό ότι ο Σαλβατόρες το έχει κάνει λάστιχο το θέμα λόγω συμβολαίου-χρημάτων. Αλλά οι περιορισμοί είναι μόνο το ένα μέρος, το άλλο είναι και η σούπα που έχει γίνει το ίδιο το FR με τα τελευταία D&D να γράφουν τα ίδια και τα ίδια(ή αλλάζοντας κλασσικά μέρη προς το χειρότερο),λογικό φυσικά επειδή πέρασαν και 40+ χρόνια συνεχούς παρουσίας-γραφής. Ότι και να κάνουν δεν μπορούν να τα αλλάξουν τόσο ώστε να χαλάσουν την μαγιά που τους έκανε τόσο επιτυχημένους,τουλάχιστον επίσημα. Τα βιβλία αυτά καθευατά δεν νομίζω να πουλάν τόσο,τουλάχιστον μεμονωμένα ή έστω τόσο ώστε να αξίζει τέτοια επένδυση,αλλά πάλι η WoC τους σζμπρώχνει διότι είναι κράχτες για το tabletop που είναι και το κύριο revenue της εταιρείας. Από την άλλη πιστεύω ότι το War40k γενικά έχει καλύτερους συγγραφείς που μπορούν και αποδίδουν καλύτερα τον κόσμο σε τίμια βιβλία,όχι κορυφή,αλλά τουλάχιστον αξιοσημείωτα(με τις ενίοτε μεγάλες μούφες φυσικά).Όπως το Eisenhorn/Ravenor του Abnett που ήταν ωραίο, το Blood Gorgons ή το Witch Hunter από το fantasy. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WILLIAM Posted September 19, 2015 Share Posted September 19, 2015 Naroualis για τη γραφή δεν μπορώ να πω κάτι αν και δεν την βρήκα κακή. Η πλοκή ωστόσο μου άρεσε. Τώρα για τις καμεό εμφανίσεις ειδικά το τρίτο έχει πολλές και τις κάνει χωρίς πολλές εξηγήσεις με αποτέλεσμα αν δεν έχεις διαβάσει και άλλα από τον κόσμο να απορείς. Που να διαβάσεις την κόρη του Ελμίνστερ να δεις τι γίνεται. Είναι επειδή αλληλοσχετίζονται τα διάφορα βιβλία υποθέτω διαφόρων συγγραφέων που γράφουν για τα ίδια βασίλεια τις ίδιες εποχές. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
antrehil Posted September 19, 2015 Share Posted September 19, 2015 Θα συμφωνήσω για τον salvatore.. μετά από τόσα βιβλία που έχει γράψει πάνω στον ντριτζ (αν και είναι από τους αγαπημένους μου χαρακτήρε) πλέον στα βιβλία του βλέπω τα ίδια και τα ίδια... πρόσφατα ξεκίνησα να διαβάζω το shadowdale του richard awlinson και προς το παρόν μου φαίνεται καλό... όσο για τα βιβλία του ed greenwood κατάφερα να διαβάσω μόνο το πρώτο του ελμιντσερ και λίγες σελίδες από το δεύτερο. Γενικά η πλοκή του είναι πολύ αργή και η γραφή του βαρετή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Alucard Posted September 21, 2015 Share Posted September 21, 2015 Ενδιαφέρον τόπικ. Μισό να θυμηθώ τι έχω διαβάσει... Λοιπόν, έχω διαβάσει R. A. Salvatore τις 2 πρώτες τριλογίες του Ντιρτζτ αν θυμάμαι καλά. Ψιλοβαρετές, με την πρώτη ελαφρώς καλύτερη (τα graphic novels θεωρώ ήταν πολύ καλύτερα). Διάβασα επίσης την τριλογία με Εντρεράι και Τζάρλαξ. Το 1ο και το 3ο είχαν την πλάκα τους. Μου άρεσε όμως πολύ η πενταλογία του κληρικού (Cleric's Quintent). Φυσικά, η γραφή του Salvatore είναι αρκετά απλή ως και παιδική, σαφέστατα επαναλαμβανόμενη, αλλά κάποιοι χαρακτήρες έχουν το κατιτίς τους (φυσικά, όχι ο Ντριτζτ). (Το έχω ξαναπεί κάπου για τον Salvatore πώς είχα διαβάσει το Highwayman και το βρήκα εξαιρετικό!!!! Και δεν κάνω πλάκα. Δεν είναι FR, αλλά αξίζει να αναφερθει) Κάποιο φεγγάρι μου είχε κάνει δώρο η γυναίκα μου το Moonshae trilogy του Douglas Niles. Περιέργως ήταν καλό, ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε. Επίσης, είχα διαβάσει κάνα δυο από τη σειρά The fighters, το Master of chains και το Ghostwalker. Το πρώτο αδιάφορο εντελώς. Το δεύτερο είχε την Ravenloftίλα του, άρα καλό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blacksword Posted September 21, 2015 Author Share Posted September 21, 2015 Λοιπόν, έχω διαβάσει R. A. Salvatore τις 2 πρώτες τριλογίες του Ντιρτζτ αν θυμάμαι καλά. Ψιλοβαρετές, με την πρώτη ελαφρώς καλύτερη (τα graphic novels θεωρώ ήταν πολύ καλύτερα). Διάβασα επίσης την τριλογία με Εντρεράι και Τζάρλαξ. Το 1ο και το 3ο είχαν την πλάκα τους. Μου άρεσε όμως πολύ η πενταλογία του κληρικού (Cleric's Quintent). Φυσικά, η γραφή του Salvatore είναι αρκετά απλή ως και παιδική, σαφέστατα επαναλαμβανόμενη, αλλά κάποιοι χαρακτήρες έχουν το κατιτίς τους (φυσικά, όχι ο Ντριτζτ). (Το έχω ξαναπεί κάπου για τον Salvatore πώς είχα διαβάσει το Highwayman και το βρήκα εξαιρετικό!!!! Και δεν κάνω πλάκα. Δεν είναι FR, αλλά αξίζει να αναφερθει) Τα graphic novel προσωπικά τα βρήκα αρκετά μέτρια και έχουν κόψει αρκετά κομμάτια από την ιστορία σε κάποια σημεία, για να το χωρέσουν λογικά, που δεν μου άρεσε. Επίσης όπως έχω πει παραπάνω εκτός από αυτούς τους περιορισμούς έχουν και στόχο ένα συγκεκριμένο κοινό, οπότε νομίζω αυτό παίζει ένα ακόμα ρόλο στη γραφή του κάθε συγγραφέα. Τα καλύτερα πάντως του Salvatore στο FR είναι για μένα η πρώτη τριλογία Homeland, η τριλογία The Hunter's Blade που είναι φουλ στα ορκ και το απόλαυσα, η τριλογία Transitions και το πρώτο από το Neverwinter που τον ανάγκασε η εταιρία να κάνει κάποια πράγματα που έπρεπε να γίνουν εδώ και πολλά βιβλία πριν και το The Companions και Companions Codex που κάνει και πάλι τα δικά του τρελά. Η σειρά Cleric Quintet δεν την έχω διαβάσει γιατί από κάτι λίγο που έχω δει τους χαρακτήρες δεν με τραβάνε καθόλου. Τα εντελώς δικά του πάντως είναι σίγουρα ένα επίπεδο πάνω, τουλάχιστον αυτά στη σειρά DemonWars. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Alucard Posted September 21, 2015 Share Posted September 21, 2015 Ενδιαφέρον τόπικ. Μισό να θυμηθώ τι έχω διαβάσει... Λοιπόν, έχω διαβάσει R. A. Salvatore τις 2 πρώτες τριλογίες του Ντιρτζτ αν θυμάμαι καλά. Ψιλοβαρετές, με την πρώτη ελαφρώς καλύτερη (τα graphic novels θεωρώ ήταν πολύ καλύτερα). Διάβασα επίσης την τριλογία με Εντρεράι και Τζάρλαξ. Το 1ο και το 3ο είχαν την πλάκα τους. Μου άρεσε όμως πολύ η πενταλογία του κληρικού (Cleric's Quintent). Φυσικά, η γραφή του Salvatore είναι αρκετά απλή ως και παιδική, σαφέστατα επαναλαμβανόμενη, αλλά κάποιοι χαρακτήρες έχουν το κατιτίς τους (φυσικά, όχι ο Ντριτζτ). (Το έχω ξαναπεί κάπου για τον Salvatore πώς είχα διαβάσει το Highwayman και το βρήκα εξαιρετικό!!!! Και δεν κάνω πλάκα. Δεν είναι FR, αλλά αξίζει να αναφερθει) Κάποιο φεγγάρι μου είχε κάνει δώρο η γυναίκα μου το Moonshae trilogy του Douglas Niles. Περιέργως ήταν καλό, ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε. Επίσης, είχα διαβάσει κάνα δυο από τη σειρά The fighters, το Master of chains και το Ghostwalker. Το πρώτο αδιάφορο εντελώς. Το δεύτερο είχε την Ravenloftίλα του, άρα καλό Α, έχω διαβάσει και το Elminister, Making of a Sorcerer και είναι μακράν το χειρότερο από όλα τα παραπάνω! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Fan-tasy Posted September 26, 2015 Share Posted September 26, 2015 Σχετικά με τον Erevis Cale δεν γνώριζα ότι είναι κι άλλες ιστορίες, πέρα από την Erevis Cale Trilogy!Έτσι βρήκα αυτό το άρθρο που ο ίδιος ο Kemp προτείνει τη σειρά ανάγνωσης.Από Salvatore έχω διαβάσει κι εγώ πολλά. Σίγουρα επαναλαμβάνεται, αλλά παραμένουν διασκεδαστικά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted September 26, 2015 Share Posted September 26, 2015 Έχω διαβάσει περίπου 18 φου-ρου από το μακρινάρι περί Drizzt. Γενικώς μου φαίνονται κλισέ και άγιος ο θεός, αλλά έχουν πολλή περιπέτεια και ενίοτε κάποιες θεαματικές και ενδιαφέρουσες ιδέες. Αναλυτικά: The Dark Elf Trilogy Homeland Exile Sojourn (το πρώτο πολύ καλό και ενδιαφέρον, τα άλλα κατά τη γνώμη μου σχεδόν εντελώς κενά περιεχομένου, σκέτο παραγέμισμα επειδή είναι prequel και απορώ πώς σας άρεσαν) The Icewind Dale Trilogy The Crystal Shard Streams of Silver The Halfling's Gem (το πρώτο πρωτόλειο αλλά με αρκετά καλά σημεία, τα άλλα καλύτερα, πιο σουλουπωμένα) Legacy of the Drow The Legacy Starless Night Siege of Darkness Passage to Dawn (καλά, αλλά εδώ αρχίζει να κάνει οικονομία στις ιδέες, να υπολογίζει να του φτάσουν για 12347643λογία. Μεγάλη απογοήτευση το πώς και γιατί τελείωνει η μάχη στο Siege of Darkness, αν θυμάστε) Paths of Darkness The Silent Blade The Spine of the World Servant of the Shard Sea of Swords (ενδιαφέροντα αυτά με το μωρό και τον Γουλφγκαρ, αλλά κατά τα άλλα από αυτά δε θυμάμαι κάτι ιδιαίτερο, υποθέτω καλά, εκτός από το Servant of the Shard στο οποίο κόντεψα να κοιμηθώ από τη βαρεμάρα) The Hunter's Blades Trilogy The Thousand Orcs The Lone Drow The Two Swords (επίσης δε θυμάμαι τίποτα ιδιαίτερο, ούτε καλό ούτε κακό. Εδώ είναι που προχωράει κάπως το θέμα Drizzt-Cattibrie; ) και από το Transitions έχω διαβάσει το Orc King και έχω πάρει και το Pirate King, αλλά αυτό δεν το έχω καταφέρει ακόμα. Επίσης, άσχετα με τον Drizzt, έχω διαβάσει το Transcendence από τα Demonwars, αλλά κι αυτό το βαρέθηκα - δε συμβαίνει τίποτα και τρώει σχεδόν όλο το βιβλίο με αναδρομές στα προηγούμενα. Να ρωτήσω: ξέρει κανείς αν έχει γράψει κι άλλος βιβλία με τον Drizzt εκτός από τον Salvatore; Μου φαίνεται ο λιγότερο κλισέ χαρακτήρας από όλους αυτούς. Άμα ενδιαφέρεστε, έχω να σας αμολήσω και μια ολόκληρη θεωρία περί του γιατί έγινε πιο δημοφιλής ο Ντριτζτ από τον Γούλφγκαρ ενώ ο Σαλβατόρε τον άλλον προοόριζε στην αρχή για πρωταγωνιστή, κατά τη γνώμη μου πάντα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted September 26, 2015 Share Posted September 26, 2015 (edited) Να ρωτήσω: ξέρει κανείς αν έχει γράψει κι άλλος βιβλία με τον Drizzt εκτός από τον Salvatore; Μου φαίνεται ο λιγότερο κλισέ χαρακτήρας από όλους αυτούς. Άμα ενδιαφέρεστε, έχω να σας αμολήσω και μια ολόκληρη θεωρία περί του γιατί έγινε πιο δημοφιλής ο Ντριτζτ από τον Γούλφγκαρ ενώ ο Σαλβατόρε τον άλλον προοόριζε στην αρχή για πρωταγωνιστή, κατά τη γνώμη μου πάντα. Από όσο ξέρω μόνο ο Σαλβατόρε έχει γράψει Drizzt. Ρίξε τώρα τη θεωρία σου (και το ετερο ήμισυ ίσως πει ότι είναι ή θεωρία γιατί ο Χαν Σόλο κατέληξε πρωταγωνιστής στη θέση του Λουκ Σκαϊγουώκερ). Edited September 26, 2015 by Nihilio Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted September 27, 2015 Share Posted September 27, 2015 Μερσί. Λοιπόν, κατά τη γνώμη μου ο Drizzt, εκτός του ότι είναι ο λιγότερο κλισέ από όλους αυτούς, είναι και πιο κοντά στα πρότυπα της εποχής της δικής μας, που είναι πνιγμένη στην τεχνολογία. Ο Γουλφγκαρ μοιάζει με τον Κόναν: γίγαντας, πολύ δυνατός και βάρβαρος. Αλλά στη σημερινή εποχή τα όσα μπορεί να κάνει ο άνθρωπος με τη μυική δύναμη τα κάνουν πολύ πιο τέλεια οι μηχανές. Οπότε σήμερα δεν εντυπωσιάζει όσο την εποχή του Κόναν ένας άνθρωπος τρομερά δυνατός και βουνό από μυς. Ο Drizzt, από την άλλη, δεν τα πηγαίνει ιδιαιτέρως καλά στα σημεία όπου οι μηχανές ξεπερνάνε τους ανθρώπους: δεν είναι ούτε μεγαλόσωμος, ούτε πολύ δυνατός. Έχει όμως άλλες ικανότητες, που ακόμα δεν τις έχουν οι μηχανές, τουλάχιστον όχι σε βαθμό που να υποσκελίζουν τους ανθρώπους: είναι πολύ γρήγορος, πολύ επιδέξιος, πολύ καλός ξιφομάχος. Έτσι ανταποκρίνεται περισσότερο στα πρότυπα του σημερινού αναγνώστη, που ζει ανάμεσα σε λάπτοπ και κινητά - του δείχνει ότι υπάρχει ακόμα ένα πεδίο στο οποίο οι μηχανές δε μπορούν να συναγωνιστούν τον άνθρωπο. Επίσης, ίσως σε μικρότερο βαθμό, είναι και ο χαρακτήρας: ο Drizzt είναι μοναχικός και έχει σύμπλεγμα κατωτερότητας. Έχει μεγαλώσει σε μια κοινωνία όπου τα αρσενικά ήταν πολίτες β' κατηγορίας, έχει μείνει μόνος του να πολεμάει τέρατα στις υπόγειες σπηλιές για καμιά δεκαριά χρόνια στη συνέχεια και ύστερα, βγαίνοντας στην επιφάνεια, αντιμετώπισε ρατσισμό ως drow. Μετά έκανε μεν μερικούς φίλους, αλλά κι αυτοί επί πάααααρα πολλά βιβλία τον κάνουν να νιώθει ενοχές ότι αυτός φταίει που μπλέκουν, επειδή πάνε να τον βοηθήσουν να αντιμετωπίσει τους δικούς του εχθρούς. Το κλισέ είναι ότι αυτός ο χαρακτήρας δεν αλλάζει ό,τι και αν του συμβεί, δεν ξεπερνάει το κόμπλεξ και, όπως έχουν επισημάνει κι άλλοι εδώ μέσα, μας πρήζει στην κλάψα. Από αυτόν έμαθα πόσο εκνευριστικός μπορεί να γίνει κάποιος που κατηγορεί συνεχώς τον εαυτό του και γενικά δε μαθαίνει, δεν ωριμάζει και δεν εξελίσσεται. Αλλά ένας τέτοιος χαρακτήρας, μοναχικός, αποκλεισμένος από την κοινωνία και χαμηλών τόνων, είναι ό,τι πρέπει για να ταυτιστεί ο μέσος ακοινώνητος πιτσιρικάς που ζει αμπαρωμένος στο δωμάτιό του να παίζει βιντεογκέιμ. Και οι ταινίες του Tim Burton νομίζω ότι γι' αυτό το λόγο έχουν επιτυχία, γιατί σήμερα πολύς κόσμος ζει κλεισμένος μέσα, νιώθει περιθωριοποιημένος και δυσκολεύεται να πλησιάσει άλλους ανθρώπους ή να αφήσει να τον πλησιάσουν όσο θα δυσκολευόταν αν είχε ψαλίδια αντί για δάχτυλα. Θα με ενδιέφερε να ακούσω τι θα είχε να πει κάποιος ψυχίατρος-ψυχολόγος-ψυχοθεραπευτής για τους φαν του Ντριζζτ: ίσως ότι το να μη σε εκνευρίζει αυτή η κλάψα είναι σημάδι ότι του μοιάζεις υπερβολικά... Οκ, το πάω μακριά. Αλλά σίγουρα κάποιοι συνεχίζουν να διαβάζουν για τον Ντριτζτ για να δουν αν τελικά θα ηρεμήσει και θα αποκτήσει αυτοπεποίθηση. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blacksword Posted September 27, 2015 Author Share Posted September 27, 2015 (edited) Σχετικά με τον Erevis Cale δεν γνώριζα ότι είναι κι άλλες ιστορίες, πέρα από την Erevis Cale Trilogy! Έτσι βρήκα αυτό το άρθρο που ο ίδιος ο Kemp προτείνει τη σειρά ανάγνωσης. Από Salvatore έχω διαβάσει κι εγώ πολλά. Σίγουρα επαναλαμβάνεται, αλλά παραμένουν διασκεδαστικά. Η δεύτερη μικρή ιστορία με τον Cale, το Resurrection που απλά δείχνει μια πρώτη γνωριμία με τον χαρακτήρα και του φίλους του. Την πρώτη δεν την έχω διαβάσει μιας και δεν υπάρχει τυπωμένη πουθενά εκτός από το περιοδικό. Το πρώτο βιβλίο, Shadow’s Witness, έχει τον Cale να μπαίνει στην πρώτη του μεγάλη περιπέτεια προσπαθώντας να ξεφύγει από τις παλίες κακές συνήθειες του. Αν και λίγο απλό είναι αρκετά καλό συνολικά. Από κει και μετά οι δύο τρίλογιες είναι που δείχνουν τις πραγματικές περιπέτεις του Cale με την δεύτερη φυσικά να είναι η πιο δυνατή. Το Godborn είναι με τον γιο και προσωπικά δεν μου άρεσε και είναι αρκετά αργό, άσε που σχεδόν δεν τον βλέπεις σε όλο το βιβλίο. Να ρωτήσω: ξέρει κανείς αν έχει γράψει κι άλλος βιβλία με τον Drizzt εκτός από τον Salvatore; Μου φαίνεται ο λιγότερο κλισέ χαρακτήρας από όλους αυτούς. Άμα ενδιαφέρεστε, έχω να σας αμολήσω και μια ολόκληρη θεωρία περί του γιατί έγινε πιο δημοφιλής ο Ντριτζτ από τον Γούλφγκαρ ενώ ο Σαλβατόρε τον άλλον προοόριζε στην αρχή για πρωταγωνιστή, κατά τη γνώμη μου πάντα. Λίγο πριν κλείσει η TSR, την εποχή του Silent Blade, ο Salvatore ήθελε να σταματήσει να γράφει για λίγο FR βιβλία για επικεντρωθεί στα δικά του και έτσι δώσανε σε έναν άλλο συγγραφέα (δεν θυμάμαι όνομα) τον ήρωα, μάλιστα με την ιστορία να είναι γύρω από τον Drizzt και τον πατέρα του. Πριν την τυπωθεί όμως η TSR έκλεισε και την πήρε η Wizars of the Coast, η Wizars μετά πήγε και πρότεινε στον Salvatore νέα συμφωνία στην οπoία ο ίδιος έβαλε ότι, όσους χαρακτήρες γράφει στα βιβλία του δεν θα τους αγγίξει κανένας άλλος και έτσι το βιβλίο εκείνο "θάφτηκε". Γι' αυτό ακριβώς το λόγο η σειρά War of the Spider Queen έχει και το όνομα του μπροστά παρ' όλο που δεν έχει γράψει τίποτα, γιατί εκτός από διαφήμιση που το χρησιμοποίησε η εταιρεία έχει και δύο δικούς του χαρακτήρες μέσα. Για τον Wulfgar που λες ναι ισχύει εκείνον προώριζε αλλά ο Drizzt τον μάγεψε και είναι ωραία άλλη μεγάλη ιστορία που άμα είναι θα την γράψω και αυτή κάποια στιγμή. Edited September 27, 2015 by Blacksword Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted September 27, 2015 Share Posted September 27, 2015 Εγώ είχα την εντύπωση ότι απλώς ο Drizzt αποδείχτηκε πιο δημοφιλής από τον Wulfgar και γι' αυτό τον πλάκωσαν στα prequel και στις 15634λογίες μετά την Icewind Dale trilogy που ήταν η πρωτόλεια του Salvatore. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blacksword Posted September 27, 2015 Author Share Posted September 27, 2015 Να και το στορυ πως δημιουργήθηκε στο πρώτο βιβλίο, το κάνω copy paste από τον ίδιο για να μην παιδεύομαι. First published. And it was funny. I had sent the manuscript to TSR. They liked the manuscript. One of the characters [had to be changed]. The editor called me at work and said, "I've got to go to a marketing meeting to sell the book, and we can't use [that character], and I really need to be able to tell marketing." I said, "Give me a little while. I'll call you back." She said, "Oh, no. You don't understand. I'm two minutes away from where I have to be five minutes ago." And off the top of my head I said a Dark Elf. And there was this long pause. "Yeah, a Dark Elf Ranger, that's cool. Nobody's done that." And there was a long pause, and she said, "There's a reason why no one's done that." I said, "No. It will be all right. It will be all right. It's just a sidekick character." And another pause. "What's his name?" And off the top of my head I said, "Drizzt Do'Urden?" Then a long pause. "Can you spell it?" I said, "Not a chance." It came to me off the top of my head. The character's gotten more popular as time's gone on. After the third book, around 1990, people really wanted to know where this guy came from, and so I wrote the Dark Elf trilogy, a prequel to the other three books. And in doing that I created this society of Dark Elves, the Drow, in Forgotten Realms. And he kept going like the Energizer bunny. It's amazing to me. I don't know how. I don't know why. I try not to ask too many questions. [Laughs] 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mhtsos Posted September 28, 2015 Share Posted September 28, 2015 (edited) Αντίθετα με την σούπα μετριότητα του Βόλφγκαρ που μετά τον Χάουαρντ όλοι προσπάθησαν να κάνουν, ο ντριτζζτ ήταν τότες μεγάλη αλλαγή στον ήρωα και φυσικά πούλησε. Ε δεν θέλει και άλλη προτροπή ο συγγραφές,βρήκε "χρυσωρυχείο" και τον άλλαξε τον αδόξαστο. Μερσί. Λοιπόν, κατά τη γνώμη μου ο Drizzt, εκτός του ότι είναι ο λιγότερο κλισέ από όλους αυτούς, είναι και πιο κοντά στα πρότυπα της εποχής της δικής μας, που είναι πνιγμένη στην τεχνολογία. Ο Γουλφγκαρ μοιάζει με τον Κόναν: γίγαντας, πολύ δυνατός και βάρβαρος. Αλλά στη σημερινή εποχή τα όσα μπορεί να κάνει ο άνθρωπος με τη μυική δύναμη τα κάνουν πολύ πιο τέλεια οι μηχανές. Οπότε σήμερα δεν εντυπωσιάζει όσο την εποχή του Κόναν ένας άνθρωπος τρομερά δυνατός και βουνό από μυς. Ο Drizzt, από την άλλη, δεν τα πηγαίνει ιδιαιτέρως καλά στα σημεία όπου οι μηχανές ξεπερνάνε τους ανθρώπους: δεν είναι ούτε μεγαλόσωμος, ούτε πολύ δυνατός. Έχει όμως άλλες ικανότητες, που ακόμα δεν τις έχουν οι μηχανές, τουλάχιστον όχι σε βαθμό που να υποσκελίζουν τους ανθρώπους: είναι πολύ γρήγορος, πολύ επιδέξιος, πολύ καλός ξιφομάχος. Έτσι ανταποκρίνεται περισσότερο στα πρότυπα του σημερινού αναγνώστη, που ζει ανάμεσα σε λάπτοπ και κινητά - του δείχνει ότι υπάρχει ακόμα ένα πεδίο στο οποίο οι μηχανές δε μπορούν να συναγωνιστούν τον άνθρωπο. Επίσης, ίσως σε μικρότερο βαθμό, είναι και ο χαρακτήρας: ο Drizzt είναι μοναχικός και έχει σύμπλεγμα κατωτερότητας. Έχει μεγαλώσει σε μια κοινωνία όπου τα αρσενικά ήταν πολίτες β' κατηγορίας, έχει μείνει μόνος του να πολεμάει τέρατα στις υπόγειες σπηλιές για καμιά δεκαριά χρόνια στη συνέχεια και ύστερα, βγαίνοντας στην επιφάνεια, αντιμετώπισε ρατσισμό ως drow. Μετά έκανε μεν μερικούς φίλους, αλλά κι αυτοί επί πάααααρα πολλά βιβλία τον κάνουν να νιώθει ενοχές ότι αυτός φταίει που μπλέκουν, επειδή πάνε να τον βοηθήσουν να αντιμετωπίσει τους δικούς του εχθρούς. Το κλισέ είναι ότι αυτός ο χαρακτήρας δεν αλλάζει ό,τι και αν του συμβεί, δεν ξεπερνάει το κόμπλεξ και, όπως έχουν επισημάνει κι άλλοι εδώ μέσα, μας πρήζει στην κλάψα. Από αυτόν έμαθα πόσο εκνευριστικός μπορεί να γίνει κάποιος που κατηγορεί συνεχώς τον εαυτό του και γενικά δε μαθαίνει, δεν ωριμάζει και δεν εξελίσσεται. Αλλά ένας τέτοιος χαρακτήρας, μοναχικός, αποκλεισμένος από την κοινωνία και χαμηλών τόνων, είναι ό,τι πρέπει για να ταυτιστεί ο μέσος ακοινώνητος πιτσιρικάς που ζει αμπαρωμένος στο δωμάτιό του να παίζει βιντεογκέιμ. Και οι ταινίες του Tim Burton νομίζω ότι γι' αυτό το λόγο έχουν επιτυχία, γιατί σήμερα πολύς κόσμος ζει κλεισμένος μέσα, νιώθει περιθωριοποιημένος και δυσκολεύεται να πλησιάσει άλλους ανθρώπους ή να αφήσει να τον πλησιάσουν όσο θα δυσκολευόταν αν είχε ψαλίδια αντί για δάχτυλα. Θα με ενδιέφερε να ακούσω τι θα είχε να πει κάποιος ψυχίατρος-ψυχολόγος-ψυχοθεραπευτής για τους φαν του Ντριζζτ: ίσως ότι το να μη σε εκνευρίζει αυτή η κλάψα είναι σημάδι ότι του μοιάζεις υπερβολικά... Οκ, το πάω μακριά. Αλλά σίγουρα κάποιοι συνεχίζουν να διαβάζουν για τον Ντριτζτ για να δουν αν τελικά θα ηρεμήσει και θα αποκτήσει αυτοπεποίθηση. Προσωπικά δεν είδα πουθενά την σχέση των 2 τούτων με τις μηχανές. Οι μηχανές,ανάλογα τι εννοείς με τον όρο μηχανή,έχουν πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα και ακρίβεια(τάξεις μεγέθους) από τον βιολογικό ιστό. Μάλιστα πολύ περισσότερο από την "δύναμη". Οι ρομποτικοί βραχίονες κάνουν ίδια και καλύτερη δουλειά στο assembly line,όπως κάνουν και οι υδραυλικοί ανελκυστήρες που μεταφέρουν το προϊόν. Μετά στο θέμα της ταύτισης,μια χαρά ταυτίζονταν με τον κλασσικό Κόναν και τους επιγόνους του ο λαός,απλά όπως είπα ο τύπος ήρωα έχει γίνει σούπα και ο λαός ήθελε κάτι νέο και "συναρπαστικό",ιδίως στην εποχή που αι γυναίκαι ηρωίδες-πρωταγωνίστριες στα φάνταζι ήταν ακόμη στα μεγάλα κλισεδιάρικα σουξέ από την εποχή των 20s-30s. Αν και από την άλλη δεν έκανε και την επανάσταση διότι όλη η κατάσταση με τις μέγαιρες στην σπηλιά του που τον καταπίεζαν είναι σχεδόν όμοια με τις αναφορές της Αμαζονίας και των γυναικών-ηγετών εκεί. Γενικά το αλτερνατίβ-"ρεαλιστικό"-"νταρκ" στο φάντασι έκανε την εμφάνιση του και φυσικά έπρεπε και ο σαλβατόρες να αλλάξει τους στόχους του προς τις νέες καταστάσεις. Για το δεύτερο, ήταν μια ωραία ιδέα που την τράβηξε από τα μαλλιά για να δώσει τον τραγικό και καλό χαρακτήρα του ήρωα του. Από ένα σημείο και μετά είναι απλά copy-paste τα ίδια και τα ίδια και κουράζει αφάνταστα διότι ο ήρωας δεν αλλάζει καθόλου,ίδιος κλάψας μένει από το πρώτο βιβλίο στο τελευταίο με ελάχιστες μεταβολές και την ίδια δακρύβρεχτη(επιπέδου βίπερ) ιστορία που επιμελώς χώνει σε κάθε βιβλίο. Μετά τις copy paste μάχες/κακούς,αυτό είναι ένα σημείο που καταλαβαίνεις ότι απλά τα βγάζει μαζική παραγωγή τα βιβλία πια ο συγκεκριμένος. Edited September 28, 2015 by Mhtsos Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted September 28, 2015 Share Posted September 28, 2015 Μηχανές εννοώ τεχνολογία γενικώς. Την εποχή του Κόναν ακόμα υπήρχε πολύς κόσμος που δεν είχε ξεσυνηθίσει ότι δε χρειάζεται πλέον να τα κάνουμε όλα με τα χέρια, οπότε οι "γίγαντες" και οι τρομερά δυνατοί ήταν ακόμα αντικείμενο θαυμασμού. Αλλά τις τελευταίες 3-4 δεκαετίες τουλάχιστον όλο και περισσότερος κόσμος νιώθει να καταπιέζεται από την υπερβολικά πολλή τεχνολογία. Ως προς την ταχύτητα και την επιδεξιότητα καταλαβαίνω τι λες, αλλά σε κάτι σαν την ξιφομαχία, ας πούμε, δε θα έβαζαν ούτε σήμερα ένα ρομπότ ή κάτι τεχνολογικό να συναγωνιστεί έναν άνθρωπο. Διότι ο άνθρωπος μπορεί να αντιμετωπίσει και απρόβλεπτες καταστάσεις, πχ να του πεταχτεί ένα τέρας από κάπου στο βάθος και αυτός να μην παγιδευτεί. Κάπου εκεί κολλάει το ότι φχαριστιέται ο κόσμος να βλέπει τον Ντριτζτ να νικάει άλλους τύπους πιο γομάρια. Κατά τα άλλα, τα ίδια λέμε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blacksword Posted December 1, 2015 Author Share Posted December 1, 2015 (edited) Τελείωσα το Vengeance of the Iron Dwarf, του Salvatore, που είναι το τελευταίο βιβλίο της τριλογίας Companions Codex, αλλά ταυτόχρονα είναι και η πρώτη που εξελίσσεται στην 5η έκδοση (που παρεμπιπτόντως είναι και η πιο αδιάφορη που έχει βγει). Μετά λοιπόν από δύο βιβλία που άρεσαν αρκετά, το συγκεκριμένο με απογοήτευσε καθώς περίμενα ότι ο Salvatore θα δώσει ένα δυνατό φινάλε στον πόλεμο μεταξύ του Underdark και των Νάνων (ναι, το έχουμε ξαναδεί το σενάριο αλλά εδώ «υποτίθεται» είναι πιο σοβαρά τα πράγματα), όμως φαίνεται ότι το κρατάει για την επόμενη σειρά. Το βιβλίο γενικά έχει πάρα πολλούς χαρακτήρες μέσα χωρίς να έχουν μεγάλο χρόνο «συμμετοχής» για να σου κρατήσουν, έστω, λίγο το ενδιαφέρον (και αυτό πιάνει και τον Drizzt μιας εμφανίζεται πολύ λίγο) και δυστυχώς μέχρι το τέλος έχει επίσης και λίγο αδιάφορη πλοκή. Αυτό που μπορώ να πω ότι «σώζει» λίγο το βιβλίο, είναι οι μηχανορραφίες του Jarlaxle και του Gromph που βάζουν και αυτοί το χεράκι τους στον πόλεμο για τα δικά τους συμφέροντα. Συνολικά όμως είναι ένα μέτριο βιβλίο σε μια σειρά που έδειχνε να είναι αρκετά καλή. Edited December 1, 2015 by Blacksword Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blacksword Posted September 10, 2016 Author Share Posted September 10, 2016 Δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα τίποτα επίσημο αλλά τα συμβόλαια όλων των συγγραφέων έχουν λήξει και μετά τελευταία τους βιβλία να ολοκληρώνονται μέχρι τον Οκτώβριο. Ακούγονται επίσης φήμες ότι το Forgotten Realms φτάνει στο τέλος (τουλάχιστον από μεριάς βιβλίων) και φαίνεται πολύ χλωμό αν θα συνεχίσουν στο μέλλον. Εκτός βέβαια αν πάει καλά η ταινία και αλλάξουν γνώμη αλλά όπως είπα είναι πολύ χλωμό. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mhtsos Posted September 10, 2016 Share Posted September 10, 2016 Δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα τίποτα επίσημο αλλά τα συμβόλαια όλων των συγγραφέων έχουν λήξει και μετά τελευταία τους βιβλία να ολοκληρώνονται μέχρι τον Οκτώβριο. Ακούγονται επίσης φήμες ότι το Forgotten Realms φτάνει στο τέλος (τουλάχιστον από μεριάς βιβλίων) και φαίνεται πολύ χλωμό αν θα συνεχίσουν στο μέλλον. Εκτός βέβαια αν πάει καλά η ταινία και αλλάξουν γνώμη αλλά όπως είπα είναι πολύ χλωμό. Μάλλον αδιάφορο, δυστυχώς τα FR δεν έχουν δείξει τίποτα παραπάνω από μετριοκακά βιβλία εδώ και δεκαετίες. Σούπα και άγιος ο θεός. Ας έπαιρναν παράδειγμα από το άλλο μαγειρειό, του Warhammer που σερβίρει μεν σούπες και λοιπά ορεκτικά,αλλά έχει πολύ καλύτερους συγγραφείς να το κάνουν, ή τουλάχιστον τους δίνει καλύτερες βάσεις να δουλέψουν. Εδώ και 15-20 χρόνια το "καλύτερο"(ή spearhead που λένε και στα χωριά) που προσφέρει το FR είναι η 532η ιστορία με τον Ντριζζζτττ και το παρεάκι του να λένε τα ίδια και να κάνουν τα ίδια σε πλοκές copy-paste προηγούμενων βιβλίων ή χειρότερα "πλοκές" που ζσπρώχνουν τα νέα Rule Books της νέας έκδοσης και είναι φυσικά τελείως ξύλινες... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blacksword Posted September 10, 2016 Author Share Posted September 10, 2016 Μάλλον αδιάφορο, δυστυχώς τα FR δεν έχουν δείξει τίποτα παραπάνω από μετριοκακά βιβλία εδώ και δεκαετίες. Σούπα και άγιος ο θεός. Ας έπαιρναν παράδειγμα από το άλλο μαγειρειό, του Warhammer που σερβίρει μεν σούπες και λοιπά ορεκτικά,αλλά έχει πολύ καλύτερους συγγραφείς να το κάνουν, ή τουλάχιστον τους δίνει καλύτερες βάσεις να δουλέψουν. Εδώ και 15-20 χρόνια το "καλύτερο"(ή spearhead που λένε και στα χωριά) που προσφέρει το FR είναι η 532η ιστορία με τον Ντριζζζτττ και το παρεάκι του να λένε τα ίδια και να κάνουν τα ίδια σε πλοκές copy-paste προηγούμενων βιβλίων ή χειρότερα "πλοκές" που ζσπρώχνουν τα νέα Rule Books της νέας έκδοσης και είναι φυσικά τελείως ξύλινες... Τα βιβλία από 3η έκδοση και κάτω ήταν, όντως, τα περισσότερα μέτρια έως κακά. Η 4η πιστεύω έφερε το κάτι διαφορετικό και προσωπικά μου άρεσε περισσότερο από τις υπόλοιπες αλλά φαίνεται ότι δεν τράβηξε τόσο καλά στο ευρύτερο κοινό, ενώ από την άλλη η 5η είναι μακράν η πιο αδιάφορη. Γενικά είτε FR, είτε Dragonlance, είτε Warhammer είναι στην τελική game-books και φυσικά η ποιότητα κυμαίνετε πολύ αλλά αν το διασκεδάζεις το βιβλίο, και το κάθε βιβλίο, νομίζω αυτό το αφήνεις έτσι κι αλλιώς στην άκρη. Πάντως, όπως είχα πει και στην αρχή, έχει μερικούς συγγραφείς που πιστεύω αξίζουν αρκετά όπως πχ.: ο Paul S. Kemp και ο Richard Lee Byers, που έχουν όχι μόνο καλές ιστορίες αλλά και καλή γραφή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blacksword Posted November 27, 2016 Author Share Posted November 27, 2016 The Brimstone Angels Saga - Erin M. Evans Τελείωσα πρόσφατα και τα υπόλοιπα τρία βιβλία που έμεναν, ολοκληρώνοντας έτσι την 6-λογία αυτής της σειράς και μπορώ να πω ότι, με εξαίρεση του Adversary, έμεινα πολύ ευχαριστημένος καθώς οι ιστορίες της Evans είναι από τις πιο διασκεδαστικές που έχω δει σε ολόκληρο το Forgotten Realms αλλά καιμε δυνατούς χαρακτήρες. Τα πρώτα δύο βιβλία, Brimstone Angels και Lesser Evils, ξεκινάνε αμέσως μετά τα γεγονότα στο Neverwinter με την Evans να μας παρουσιάζει μια παλιά φυλή, τους tiefling (μια ανθρωπόμορφη φυλή που προέρχεται από τους δαίμονες), που δεν είχε έρθει ποτέ στο προσκήνιο αλλά και μια «νέα» φυλή, τους δρακόνιους, που μέχρι στιγμής δεν υπήρχαν στο Forgotten Realms και μεταφέρθηκαν κατά λάθος από τον δικό τους κόσμο μετά τον κατακλυσμό του spellplague (τον θάνατο δηλαδή της Mystra και την διάλυση της μαγείας όπως την ξέραμε μέχρι τώρα). Η Evans στα βιβλία αυτά, όπως και στα υπόλοιπα της σειράς, έχει βάλει ίσως λίγο περισσότερο ρομάντζο απ’ όσο συνηθίζεται στο Forgotten Realms όμως παρ’ όλα αυτά το χρησιμοποιεί αρκετά χωρίς να ενοχλεί τις ίδιες τις ιστορίες, αλλά αντίθετα να δημιουργεί πολλές ίντριγκες μεταξύ των χαρακτήρων. Στο τρίτο βιβλίο, The Adversary, η Evans αναγκάζεται να κάνει ένα μικρό time-jump για να μπορέσει να μπει στην ιστορία του Sundering (η 5η έκδοση του παιχνιδιού δηλαδή που φέρνει καταστροφές και κατακλυσμούς στον κόσμο, με παλιούς θεούς να ανασταίνονται και τους τωρινούς να βρίσκονται σε αναταραχές προσπαθώντας να διαλέξουν τους πιστούς τους θνητούς τους, Chosen, για να προσπαθήσουν να τους σώσουν). Παρ’ όλα αυτά όμως το βιβλίο αυτό, όπως και τα υπόλοιπα της σειράς Sundering με εξαίρεση του Salvatore που είχε μόνο την εισαγωγή του events αυτού και έτσι δεν επηρεάστηκε πολύ, είναι απογοητευτικά μέτριο με την ιστορία να φαίνεται πολύ «ζορισμένη» και, ως επί το πλείστον, λίγο αδιάφορη με την ίδια την Evans να μην καταφέρνει να το σώσει ούτε στο τέλος. Στα επόμενο, Fire in the Blood, καταφέρνει να το ανατρέψει αυτό φέρνοντας και πάλι πίσω το δικό της καλό στυλ, με την γραφή της να δυναμώνει όπως και η ιστορία να γίνονται πολύ καλύτερη, αλλά προσθέτοντας και μερικούς νέους χαρακτήρες που φέρνουν ένα νέο ενδιαφέρων αλλά καταφέρνοντας επίσης να συνεχίσει και τα γεγονότα του Sundering πολύ καλά. Φυσικά το βιβλίο έχει, ίσως, περισσότερα πράγματα απ’ όσα χρειαζόταν αλλά αυτό βέβαια δεν σταματάει την Evans από να φέρει μια άκρως διασκεδαστική ιστορία. Στα τελευταία δύο βιβλία, Ashes of the Tyrant και The Devil You Know, η Evans καταφέρνει να κάνει ακόμα καλύτερες τις ιστορίες με περισσότερη δράση, αγωνία αλλά και μεγάλες ανατροπές φέρνοντας επίσης και ένα πιο κλασικό D&D στυλ. Στο Ashes of the Tyrant μάλιστα φέρνει μια πολύ ωραία δυναμική μεταξύ των χαρακτήρων που με έκανε να τους αγαπήσω έτσι ακόμα περισσότερο από τα προηγούμενα βιβλία. Η ιστορία φυσικά μου θύμισε λίγο το Lesser Evils, και ειδικά το κομμάτι του Dahl, αλλά παρ’ όλα αυτά καταφέρνει να βγάλει μια πολύ διασκεδαστική ιστορία, συνεχίζοντας τα γεγονότα του Sundering αλλά αφήνοντας επίσης κάτι στο τέλος που θα θέσει το τελευταίο βιβλίο σε ένα πιο ιδιαίτερο φινάλε. Το The Devil You Know το ένιωσα και αυτό ότι είχε παραπάνω πράγματα απ’ όσα χρειαζόταν, όπως και στο Fire in the Blood, αλλά η Evans τα χειρίζεται όλα πολύ καλά κλείνοντας την σειρά αλλά και τα γεγονότα του Sundering σε ένα πολύ δυνατό τέλος. Συνολικά, την συγκεκριμένη σειρά την απόλαυσα ιδιαίτερα από την αρχή μέχρι το τέλος, με μοναδική εξαίρεση το Adversary αν και δεν ήταν εντελώς δικό της σφάλμα οπότε το αφήνω απέξω, και θεωρώ ότι είναι σίγουρα μια συγγραφέας που θα λείψει στον κόσμο του Forgotten Realms αν, όντως, θα σταματήσει οριστικά. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.