Τζο Χάλντμαν (Joe Haldeman)

[Myyst]

Θυμάμαι τις Αμαρτίες Μου

 

Η σπονδυλωτή αυτή νουβέλα του Haldeman (που για κάποιον παράξενο λόγο έπεσε στα χέρια μου πριν τον Αιώνιο Πόλεμο) είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα αφήγηση για το πως επηρεάζει ο κοινωνικός ρόλος του ανθρώπου, τόσο τον ίδιο τον άνθρωπο, όσο και το παράξενο, εξωγήινο περιβάλλον του 23ου αιώνα, όπου η ανθρωπότητα έχει ξαμοληθεί στα άστρα και το μαύρο χιούμορ έχει περάσει τα όρια του ηλιακού μας συστήματος.

Edited January 24, 2016 by Myyst

[Δημήτρης]

Μόλις το τελείωσα, και εγώ επίσης δεν έχω διαβάσει το πιο γνωστό του έργο.

Δύσκολο κείμενο πριν από κάθε άλλο, απαιτητικό. Δεν ξέρω αν όλη η ορολογία ήταν επινόησης του συγγραφέα ή αν υπήρχαν και πραγματικοί ορισμοί (όχι δηλαδή και ότι αυτούς θα τους γνώριζα), μία κάποια πάντως συγκέντρωση την ήθελε. Πως ακριβώς έχει η ιστορία; Ο Όττο ΜακΓκάβιν είναι πράκτορας της Συνομοσπονδίας, ενός είδους κρατικής υπηρεσίας στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον. Το σύμπαν πλέον κατοικείται, όποτε και τον στέλνουν σε αποστολές που βλέπουν να θίγονται τα συμφέροντα της. Με ύπνωση και σωματικές παρεμβάσεις, υιοθετεί την εξωτερική εμφάνιση και τις αναμνήσεις των ''στόχων'' του. Και αναλαμβάνει μετά με την πανουργία όσο και την εκπαίδευση του, να ανακαλύψει τα τι και τα πως. 

Κάτι πήγε να πει στην αρχή, στη συνέχεια όμως με έχασε. Καλή η ιδέα όχι όμως και η εκτέλεση. Με το ασυνήθιστο για τα στάνταρ μου γράψιμο, και δευτερευόντως με την δομή του. Δεν με κούρασε όμως, είχε δράση, αγωνία και πινελιές μαύρου χιούμορ. Κρίμα πάντως που η Anubis δεν ολοκλήρωσε την μετάφραση της ''The foreven war''. Μικρή είναι, θα μπορούσαν να την κάνουν την δουλειά. 

Edited April 17, 2023 by Δημήτρης

[CarmageChaos]

The forever war - Ο αιώνιος πόλεμος

Για ένα βιβλίο που έχει πάρει και τα τρία μεγάλα βραβεία επιστημονικής φαντασίας HUGO, NEBULA και LOCUS οι προσδοκίες είναι μεγάλες και ο αιώνιος πόλεμος σχεδόν τα καταφέρνει να αντεπεξέλθει. Στα ελληνικά από εκδόσεις anubbis με το απαίσιο χαρτί.

Το βιβλίο είναι αρκετά γρήγορο, με μικρά κεφάλαια που ξεκινάνε από την αρχή ενός πολέμου, που όπως προδίδει και ο τίτλος θα είναι αιώνιος. Ο πρωταγωνιστής Μαντέλα ανήκει στη πρώτη φουρνιά στρατιωτών που στρατολογούνται (υποχρεωτικά) για να πολεμήσουν σε αυτόν τον πόλεμο και βλέπουμε μέσα από αυτόν όλη την εκπαίδευση που περνάνε οι στρατιώτες πριν φτάσουν να μάχονται με τον άγνωστο εχθρό που δε ξέρουν καν πως μοιάζει. Η εκπαίδευση αν και καταλαμβάνει αρκετά μεγάλο μέρος του βιβλίου δε κουράζει μιας και θέτονται οι βάσεις για τη κατάσταση του στρατού και τη λειτουργία του πολέμου, αλλά και επειδή είναι αρκετά γρήγορο, δε μένει σε συγκεκριμένα σημεία της εκπαίδευσης για πολύ.

Το βιβλίο αξιοποιεί τέλεια την διαστολή του χρόνου μέσα από τα ταξίδια κοντά στη ταχύτητα του φωτός, δίνοντας την ευκαιρία στον πρωταγωνιστή να δει τον κόσμο έχοντάς περάσει δεκαετίες ενώ αυτός έκανε ένα ταξίδι μόλις δύο μηνών. Αυτό επηρεάζει αυτόν, την κατάσταση που έχει με τον κόσμο, πόσο οικεία τον νιώθει αλλά και τον τρόπο διεξαγωγής του πολέμου. Ξεκινάς για ένα ταξίδι 5 μηνών με στόχο έναν πλανίτη Α, και φτάνεις 300 χρόνια μετά. Τα νέα για το πως πήγε η επιχείρηση θα τα μάθει η βάση ή 300 χρόνια μετά ή πότε.

Με το πέρασμα τον χρόνο το μέλλον γίνεται όλο και πιο δυστοπικό, το βιωτικό επίπεδο της γης πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, δεν υπάρχουν δουλειές, τρόφιμα, ασφάλεια. Εκεί υπάρχει ένα πρόβλημα στο βιβλίο, καθώς ο πόλεμος παρουσιάζεται ως το βασικό στοιχεία της οικονομίας της γης όπου χωρίς αυτόν θα ήταν χειρότερα. Είναι πρόβλημα επειδή, δεν έχω καταλάβει τι προσφέρει ο πόλεμος, δεν φαίνεται να στέλνουν πρώτες ύλης ή κάτι άλλο πίσω, οπότε;;;; Όπως και να έχει λειτουργεί μεν ( κάπως άκομψα δε ) για αυτό που θέλει να πει ο Χάλντμαν για τη φύση του πολέμου.

Ο Χάλντμαν φαίνεται να έχει πολλά πράγματα να πει για τον πόλεμο, τον θάνατο, το να σκοτώνεις, το να διοικείς και ότι μπορεί να συμπεριλαμβάνει μια εμπόλεμη κατάσταση αλλά σαν να μη μπορεί να θέσει τους προβληματισμούς του πολύ καλά. Υπάρχουν αλλά μπορείς να τους χάσεις εύκολα, δε επικεντρώνεται εκεί τόσο, ίσως λόγο της γρήγορης ροής του, ίσως δεν ήθελε ή ίσως επειδή είναι αρκετά βιογραφικό.

Όσο περνάνε οι σελίδες οι χαρακτήρες εξελίσσονται και δένεσαι με αυτούς, είναι ενδιαφέρον τόσο αυτοί όσο και οι καταστάσεις στις οποίες βρίσκονται. Βιώνεις το ταξίδι του Μαντέλα μέσα στα χρόνια και παίρνεις μια πολύ ωραία εικόνα του τι είναι ο πόλεμος και ο στρατός. Το τέλος του είναι συγκινητικό και κάπως ελπιδοφόρο.

Edited Sunday at 01:10 PM by CarmageChaos