Τι κάνει έναν καλό αντιήρωα;

[Eugenia Rose]

 

Όπως τα λέει ο τίτλος λοιπόν. Επειδή έγραφα έναν αντιήρωα χαρακτήρα έπιασα και  διάβασα κάτι ιστορίες πρόσφατα και  με έβλεπα να κατανοώ και να συμπάσχω με τους αντιήρωες πρωταγωνιστές κάποιες φορές και άλλες όχι.

 

Πραγματικά χρειάζεται ο πρωταγωνιστής να είναι καλό παιδί για να τον συμπαθήσουμε και να συμπάσχουμε μαζί του; Να θέλουμε να ζήσει/επικρατήσει/βγει νικητής;

 

Αν μπορούμε να νιώσουμε το ίδιο και για έναν αντιήρωα ποια χαρακτηριστικά του είναι αυτά που θα τον κάνουνε συμπαθή και χαρακτήρα που θα πενθήσουμε αν χαθεί; Αρκεί μόνο να είναι καλογραμμένος και με βάθος όπως λένε οι κανόνες της συγγραφής; Αν είναι πχ. δολοφόνος; απατεώνας; κλέφτης; Μήπως δεν χρειάζεται καν να συμπάσχουμε και μπορούμε να μισούμε τον πρωταγωνιστή αλλά να μας αρέσει η ιστορία; Να γουστάρουμε;

 

Μήπως είναι τελικά και πως βλέπει ο ίδιος ο συγγραφές τον αντιήρωα του; Τι αισθήματα έχει απέναντί του και μας τα μεταφέρει. Φτάνει να είναι κανείς κακός για να θεωρηθεί αντιήρωας;

 

Να και ο ορισμός του wiki: https://en.wikipedia.org/wiki/Antihero

και ένα ακόμα λινκ: http://josephblakeparker.deviantart.com/art/9-Qualities-Readers-Want-in-Your-Story-s-Antihero-517323458

 

Μπορεί να έχει ανοίξει τέτοιο τόπικ παλιά και δεν το ξέρω οπότε όποιος γνωρίζει μπορεί να μου πει.

Edited February 2, 2016 by Eugenia Rose

[Ballerond]

Θα αναφέρω μερικούς χαρακτηριστικούς αντιήρωες (κατ'εμένα) και περιμένω αντιδράσεις:

Elric of Melnibone
Sephiroth (από τα παιχνίδια Final Fantasy)

Feanor (σφαγή για πάντα)

Στην συνέχεια θα επανέλθω με ανάλυση ;)

[wordsmith]

Από βιβλία συγγραφής: για να γίνει ένας χαρακτήρας σου συμπαθητικός στον αναγνώστη, πρέπει να βάλεις να του συμβαίνει κάτι κακό, να τον δει ο αναγνώστης να υποφέρει και να τον λυπηθεί ή να δει ο αναγνώστης ότι έχει κι αυτός αδυναμίες, δεν είναι ξερόλας, οπότε να ταυτιστεί ή έστω να τον θεωρήσει πιο "ανθρώπινο" και προσγειωμένο. Να μην τον ζηλέψει, τέλος πάντων, ούτε να τον περιφρονήσει. Όταν, δε, αυτός ο χαρακτήρας έχει ξεκινήσει σαν ιδιαίτερα αντιπαθητικός, ο συγγραφέας πρέπει να βάλει να του συμβεί κάτι πολύ κακό, γιατί έχει μεγάλο έδαφος να καλύψει στον τομέα συμπάθεια του αναγνώστη. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, συμβαίνει με τον Jaime Lannister: από το τέλος του s1e1 κάνει κάτι που προκαλεί γερή αντιπάθεια από τους θεατές, οπότε για να τον χωνέψουν χρειάζεται να του συμβεί κάτι τόσο τρομερό όσο το τέλος του s3e3.

Εν πάση περιπτώσει αντιήρωας είναι κάποιος που έχει και ενδιαφέροντα σημεία ή προτερήματα, ενώ κατά τα φαινόμενα ο βασικός του σκοπός είναι εγωιστικός ή "κακός" γενικά. Γκρίζος, αλλά προς το μαύρο.

[Eugenia Rose]

Επίσης νομίζω μεγάλο ρόλο παίζει και το ποσο τέλειο είναι αυτός ο ήρωας. Δηλαδή είτε ήρωας είτε αντιήρωας δεν πρέπει να πέσει κάποιος στην παγίδα να τον κάνει τον καλύτερο στα πάντα. Πχ. τον πιο έξυπνο, όμορφο, καλύτερο εραστή, πολεμιστή, ταλαντούχο κλπ. κλπ.

[alucardos]

Κατά την ταπεινή μου γνώμη αυτό που κάνει έναν αντι ήρωα καλό είναι το ηθικό δίλημμα που σε ρίχνει. Έχεις πχ έναν ήρωα που προσπαθεί να εκδικηθεί για το χαμό της οικογένειάς του. Ξέρεις από την αρχή ότι ο αγώνας ειναι δίκαιος. Όταν αρχίζει τις σφαγές κάπου νομίζεις ότι το χάνει το δίκιο, μα όταν θυμάσαι τι πέρασε, ξέρεις ότι δεν το χάνει. Βάζεις τον εαυτό σου στη θέση του και ξέρεις ότι ίσως και εσύ να αντιδρούσες έτσι. Ο Έρικ, το φάντασμα της όπερας είναι ένας τέτοιος αντι ήρωας. Ο άνθρωπος ήταν το τέρας σε ένα τσίρκο  και η μόνη του υπεκφυγή ήταν η όπερα. Αυτό που οι άλλοι είχαν σαν δουλειά, γι αυτόν ήταν στην ουσία ολος του ο κόσμος, αλλά λόγω της τρομακτικής του εμφάνισης έπρεπε να ζεί απομονομένα. Όταν ερωτεύτηκε την μις Ντάε, πάνω στην αντικοινωνοικότητα και την αγανάκτηση του, προσπάθησε να την διεκδικήσει με το ζόρι. Τον αγάπησες περισσότερο όταν αντιλήφθηκε το λάθος του, και την άφησε να φύγει. Το ηθικό δίλλημα, η επίγνωση του λάθους, η μεταστροφή ειναι αυτά που κάνουν εναν αντι ήρωα αγαπητό. Ο ήρωας (συνήθως) είναι παράδειγμα προς μίμηση, ενώ ο αντι ήρωας είναι σκλάβος των παθών του, κάτι που τον κανει πολύ ποιο αγαπητό, γιατί είναι ένας από εμάς. Έκπτωτος. Όχι τέλειος. Αδικημένος. Παρεξηγημένος.

[lizbeth_covenant]

Ένας αντιήρωας για να είναι συμπαθής και αγαπητός πρέπει πιστεύω να συμβαίνει το εξής απλό. Να κάνει κάποια κακή πράξη, αλλά να του δίνονται τα απαραίτητα ελαφρυντικά. Μπορεί οι πράξεις του να είναι μέρος μιας εκδίκησης, μπορεί να είναι για έναν καλό τελικό σκοπό που και ο αναγνώστης να τον θεωρεί δίκαιο, ίσως να μην μπορεί να ξεφύγει από γεγονότα του παρελθόντος και να αναγκάζεται να κάνει ότι κάνει, να έχει αδικηθεί για κάποιο λόγο, να προσπαθεί να επιβιώσει, δεν ξέρω οτιδήποτε. Πολλές περιπτώσεις υπάρχουν.

 

Για παράδειγμα ο Ντέξτερ είναι αντιήρωας.

Σκοτώνει μεν αλλά σκοτώνει καθάρματα κι εκτός αυτού η επαφή με τον ήρωα και τις σκέψεις του είναι τέτοιου είδους που τον συμπαθείς εύκολα.

 

 

Ενώ μου αρέσει πολύ να συμπαθώ τον αντιήρωα, δεν το θεωρώ και απαραίτητο. Θα με ενδιέφερε μια ιστορία που μισώ τον κεντρικό χαρακτήρα, θέλω να καταστραφεί κτλ γιατί μπορεί να έχει δυνατή, ελκυστική πλοκή.

[Eugenia Rose]

Κατά την ταπεινή μου γνώμη αυτό που κάνει έναν αντι ήρωα καλό είναι το ηθικό δίλημμα που σε ρίχνει. Έχεις πχ έναν ήρωα που προσπαθεί να εκδικηθεί για το χαμό της οικογένειάς του. Ξέρεις από την αρχή ότι ο αγώνας ειναι δίκαιος. Όταν αρχίζει τις σφαγές κάπου νομίζεις ότι το χάνει το δίκιο, μα όταν θυμάσαι τι πέρασε, ξέρεις ότι δεν το χάνει. Βάζεις τον εαυτό σου στη θέση του και ξέρεις ότι ίσως και εσύ να αντιδρούσες έτσι. Ο Έρικ, το φάντασμα της όπερας είναι ένας τέτοιος αντι ήρωας. Ο άνθρωπος ήταν το τέρας σε ένα τσίρκο  και η μόνη του υπεκφυγή ήταν η όπερα. Αυτό που οι άλλοι είχαν σαν δουλειά, γι αυτόν ήταν στην ουσία ολος του ο κόσμος, αλλά λόγω της τρομακτικής του εμφάνισης έπρεπε να ζεί απομονομένα. Όταν ερωτεύτηκε την μις Ντάε, πάνω στην αντικοινωνοικότητα και την αγανάκτηση του, προσπάθησε να την διεκδικήσει με το ζόρι. Τον αγάπησες περισσότερο όταν αντιλήφθηκε το λάθος του, και την άφησε να φύγει. Το ηθικό δίλλημα, η επίγνωση του λάθους, η μεταστροφή ειναι αυτά που κάνουν εναν αντι ήρωα αγαπητό. Ο ήρωας (συνήθως) είναι παράδειγμα προς μίμηση, ενώ ο αντι ήρωας είναι σκλάβος των παθών του, κάτι που τον κανει πολύ ποιο αγαπητό, γιατί είναι ένας από εμάς. Έκπτωτος. Όχι τέλειος. Αδικημένος. Παρεξηγημένος.

 

 

 

Υπάρχουν όμως και αντιήρωες που είναι πραγματικά κακοί άνθρωποι. Πχ. στο GOT η Σέρσει που λύνει και δένει είναι αντικειμενικά όχι καλός χαρακτήρας. Οκ, δεν είναι η μόνη πρωταγωνίστρια αλλά έχει σημαντικό ρόλο και υπάρχουνε και άλλοι πολλοί αντίστοιχα σκιώδης και γκρίζοι προς το μάυρο χαρακτήρες. Και όμως ξέρω πολλούς γκουχ Κέλλυ γκούχ, που ταυτίζονται μαζί της. Μοναδικά redeeming qualities της είναι ότι αγαπάει τα παιδιά της, άντε και τα ζυγωματικά της που λέει και ο Τύριον.

[wordsmith]

 

Κατά την ταπεινή μου γνώμη αυτό που κάνει έναν αντι ήρωα καλό είναι το ηθικό δίλημμα που σε ρίχνει. Έχεις πχ έναν ήρωα που προσπαθεί να εκδικηθεί για το χαμό της οικογένειάς του. Ξέρεις από την αρχή ότι ο αγώνας ειναι δίκαιος. Όταν αρχίζει τις σφαγές κάπου νομίζεις ότι το χάνει το δίκιο, μα όταν θυμάσαι τι πέρασε, ξέρεις ότι δεν το χάνει. Βάζεις τον εαυτό σου στη θέση του και ξέρεις ότι ίσως και εσύ να αντιδρούσες έτσι. Ο Έρικ, το φάντασμα της όπερας είναι ένας τέτοιος αντι ήρωας. Ο άνθρωπος ήταν το τέρας σε ένα τσίρκο  και η μόνη του υπεκφυγή ήταν η όπερα. Αυτό που οι άλλοι είχαν σαν δουλειά, γι αυτόν ήταν στην ουσία ολος του ο κόσμος, αλλά λόγω της τρομακτικής του εμφάνισης έπρεπε να ζεί απομονομένα. Όταν ερωτεύτηκε την μις Ντάε, πάνω στην αντικοινωνοικότητα και την αγανάκτηση του, προσπάθησε να την διεκδικήσει με το ζόρι. Τον αγάπησες περισσότερο όταν αντιλήφθηκε το λάθος του, και την άφησε να φύγει. Το ηθικό δίλλημα, η επίγνωση του λάθους, η μεταστροφή ειναι αυτά που κάνουν εναν αντι ήρωα αγαπητό. Ο ήρωας (συνήθως) είναι παράδειγμα προς μίμηση, ενώ ο αντι ήρωας είναι σκλάβος των παθών του, κάτι που τον κανει πολύ ποιο αγαπητό, γιατί είναι ένας από εμάς. Έκπτωτος. Όχι τέλειος. Αδικημένος. Παρεξηγημένος.

 

 

 

Υπάρχουν όμως και αντιήρωες που είναι πραγματικά κακοί άνθρωποι. Πχ. στο GOT η Σέρσει που λύνει και δένει είναι αντικειμενικά όχι καλός χαρακτήρας. Οκ, δεν είναι η μόνη πρωταγωνίστρια αλλά έχει σημαντικό ρόλο και υπάρχουνε και άλλοι πολλοί αντίστοιχα σκιώδης και γκρίζοι προς το μάυρο χαρακτήρες. Και όμως ξέρω πολλούς γκουχ Κέλλυ γκούχ, που ταυτίζονται μαζί της. Μοναδικά redeeming qualities της είναι ότι αγαπάει τα παιδιά της, άντε και τα ζυγωματικά της που λέει και ο Τύριον.

 

Δεν είπα εγώ ποτέ ότι ταυτίζομαι μαζί της, απλώς ότι μου αρέσει και μου φαίνεται ενδιαφέρουσα. Ίσως το ενδιαφέρον της να είναι το ότι, παρόλο που θα βόλευε πολύ να την κάνει ο συγγραφέας καρικατούρα κακιάς, υστερική, διεστραμμένη εκ φύσεως, κακιά χωρίς κίνητρο δηλαδή (σαν τον Δρακουμέλ), δεν το κάνει και της δίνει redeeming qualities, ότι κάτι αγαπάει κι αυτή, και την δικαιολογεί με τα του παρελθόντος της, σε τι οικογένεια μεγάλωσε κλπ. Έχει ενδιαφέρον, δηλαδή, επειδή με αυτήν ο GRRM περνάει τόσο ξυστά από τη λούμπα του κλισέ, χωρίς να πέφτει μέσα.

[Lich King]

Συνήθως οι αντί ήρωες είναι άτομα που δεν τους καταλαβαίνει κάνεις ή μοναχικά/παρεξηγημένα άτομα  ή αδικημένα  ή ψυχολογικά κατεστραμμένα άτομα εξαιτίας κάποιου τρομερού γεγονότος που τους συνέβη στο παρελθόν(μπορεί να είναι όλα αυτά μαζί και άλλα τόσα). Μπορεί στην αρχή της ιστορίας να  μοιάζουν και να συμπεριφερονται σαν  μ@@@@ς αλλά όσο προχωράει η ιστορία και ανακαλύπτεις το παρελθόν τους λυπάσαι και αρχίζεις να νιώθεις διάφορα συναισθήματα και μια συμπάθεια προς αυτούς(ανάλογος και τα πιστεύω σου,γιατί μπορεί να κάνει κάτι ο ήρωας που εσύ να το θεωρείς σωστό και ένας άλλος λάθος). Αν στεναχωρηθείς για το θάνατό τους θα το κάνεις γιατί θα πιστεύεις ότι τους άξιζε κάτι το καλύτερο αλλά δεν το απέκτησαν πότε.   

 

Εμένα μου αρέσουν οι αντί ήρωες γιατί:

Οι περισσότεροι έχουν ποιο αναπτυγμένο το αίσθημα της δικαιοσύνης από τους ήρωες.

Δρουν συνήθως με βάσει τα συναισθήματά του και κάνουν αυτό που αυτοί πιστεύουν ότι είναι το σωστό(άσχετα αν δεν είναι πάντα)

Δεν διστάζουν να πληρώσουν έναν villain με το ίδιο νόμισμα(οφθαλμού αντί οφθαλμού που λέμε) 

Edited February 3, 2016 by Lich King

[alucardos]

 

Κατά την ταπεινή μου γνώμη αυτό που κάνει έναν αντι ήρωα καλό είναι το ηθικό δίλημμα που σε ρίχνει. Έχεις πχ έναν ήρωα που προσπαθεί να εκδικηθεί για το χαμό της οικογένειάς του. Ξέρεις από την αρχή ότι ο αγώνας ειναι δίκαιος. Όταν αρχίζει τις σφαγές κάπου νομίζεις ότι το χάνει το δίκιο, μα όταν θυμάσαι τι πέρασε, ξέρεις ότι δεν το χάνει. Βάζεις τον εαυτό σου στη θέση του και ξέρεις ότι ίσως και εσύ να αντιδρούσες έτσι. Ο Έρικ, το φάντασμα της όπερας είναι ένας τέτοιος αντι ήρωας. Ο άνθρωπος ήταν το τέρας σε ένα τσίρκο  και η μόνη του υπεκφυγή ήταν η όπερα. Αυτό που οι άλλοι είχαν σαν δουλειά, γι αυτόν ήταν στην ουσία ολος του ο κόσμος, αλλά λόγω της τρομακτικής του εμφάνισης έπρεπε να ζεί απομονομένα. Όταν ερωτεύτηκε την μις Ντάε, πάνω στην αντικοινωνοικότητα και την αγανάκτηση του, προσπάθησε να την διεκδικήσει με το ζόρι. Τον αγάπησες περισσότερο όταν αντιλήφθηκε το λάθος του, και την άφησε να φύγει. Το ηθικό δίλλημα, η επίγνωση του λάθους, η μεταστροφή ειναι αυτά που κάνουν εναν αντι ήρωα αγαπητό. Ο ήρωας (συνήθως) είναι παράδειγμα προς μίμηση, ενώ ο αντι ήρωας είναι σκλάβος των παθών του, κάτι που τον κανει πολύ ποιο αγαπητό, γιατί είναι ένας από εμάς. Έκπτωτος. Όχι τέλειος. Αδικημένος. Παρεξηγημένος.

 

 

 

Υπάρχουν όμως και αντιήρωες που είναι πραγματικά κακοί άνθρωποι. Πχ. στο GOT η Σέρσει που λύνει και δένει είναι αντικειμενικά όχι καλός χαρακτήρας. Οκ, δεν είναι η μόνη πρωταγωνίστρια αλλά έχει σημαντικό ρόλο και υπάρχουνε και άλλοι πολλοί αντίστοιχα σκιώδης και γκρίζοι προς το μάυρο χαρακτήρες. Και όμως ξέρω πολλούς γκουχ Κέλλυ γκούχ, που ταυτίζονται μαζί της. Μοναδικά redeeming qualities της είναι ότι αγαπάει τα παιδιά της, άντε και τα ζυγωματικά της που λέει και ο Τύριον.

 

Για μενα η Σέρσει δεν ειναι πραγματικα κακος ανθρωπος. Απλα μια απελπισμενη που προσπαθει να κρατησει ζωντανα τα παιδια της. Ειναι το μονο που την ενδιαφερει και θα πατησει επι πτωματων. Φυσικα και ειναι εκμεταλλευτρια, φυσικα και ειναι σκυλα, αλλα πιστευω οτι οι καταστασεις την εφεραν σε αυτη τη θεση. Στα βιβλια του Martin δεν υπαρχει πραγματικα καλος η κακος ανθρωπος (εκτος και αν ειναι ο μπασταρδος του Μπολτον,ο Τζοφρυ η σκλαβεμπορας στο Ασταπορ). Συνηθως ολοι εχουν τους λογους τους. Ποσοι μισησαν τον βασιλοκτονο οταν εσπρωξε τον Μπραν; Τωρα αμφιβαλλω αν τον μισει κανενας. Ακομα και ο αρχοντας των διδυμων που εσφαξε τον βασιλια του Γουντερφελ στο γαμο, ειχε τους λογους του. Δεν λεω οτι ηταν και ο καλυτερος ανθρωπος. Ο τυπος εκανε σεξ με τις κορες του. Απλα στο βιβλιο, οι χειροτερες πραξεις ειναι συνηθως δικαιολογημενες. Εκτος και αν εισαι ο Μπασταρδος του Μπολτον η ο Τζοφρυ. Και γιατι μισουμε τον Τζοφρυ; Γιατι ειναι ενα σκατοπαιδο που παιζει με τις ζωες των αλλων, αλλα ο ιδιος στην ουσια ειναι ενα δειλο παιδακι που θα θελαμε να του τις βρεξουμε. Τωρα βεβαια θα ειχες δικιο αν μου ελεγες οτι ο Τζοφρυ και ο μπασταρδος, δεν ειναι αντι ηρωες. Εχουν περασει προ πολλου στη σφαιρα των "παλιανθρωπων" (μεταφραση google).

[MadnJim]

Προσωπικά πιστεύω πως ο μόνος λόγος που συμπαθούμε τελικά έναν αντιήρωα, είναι ο ίδιος ακριβώς που συμπαθούμε κι έναν ήρωα. Απλά επειδή είναι ο πρωταγωνιστής, είναι το πρόσωπο που γύρω του χτίζεται η ιστορία. Για παράδειγμα, γιατί ο καθηγητής (που δεν θυμάμαι τώρα το όνομά του) στο Breaking Bad ήταν από τους πλέον αγαπητούς χαρακτήρες σειρών ever, και η σειρά χαρακτηρίστηκε ως η καλύτερη ever, με εκατομμύρια φανατικούς οπαδούς; Ξεκίνησε υποτίθεται με έναν "ευγενή" σκοπό να μαγειρεύει meth, να μαζέψει κάποια χρήματα για τον εαυτό του και την αρρώστια του, αλλά και για να εξασφαλίσει την οικογένειά του αν πέθαινε από τον καρκίνο. Πολύ σύντομα γλυκάθηκε από τη δύναμη, και θυσίασε τα πάντα, ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό. Θυμάμαι την ατάκα του Άαρων Πολ στους μπάτσους, "You guys, you're just guys. Mr White, he is the devil". Κάτι ανάλογο και για τον Τζαξ από το Sons of Anarchy (και όλη τη συμμορία). Πόσοι είδατε το τέλος της σειράς και δεν δακρύσατε για τον έμπορο όπλων, ναρκωτικών, φονιά, αρχισυμμορίτη, κλπ; Ή ο Agent 47 στα παιχνίδια, ο Kratos του God of War, και πάει λέγοντας, τα παραδείγματα είναι ατελείωτα. Νομίζω πως απλά τελικά παρακολουθούμε τον πρωταγωνιστή, και φτάνουμε από κάποιο σημείο και μετά να παραβλέπουμε τα όσα κάνει, να ταυτιζόμαστε, να τον συμπαθούμε, να τον δικαιολογούμε, σε πολλές περιπτώσεις να τον λατρεύουμε.

 

Οπότε, και για να απαντήσω κι εγώ στον τίτλο του τόπικ, αυτό που πιστεύω πως κάνει έναν καλό αντιήρωα είναι η ιστορία στην οποία πρωταγωνιστεί.

[Nostalgist]

Αντιήρωα ε;

 

Λοιπόν αν ορίσουμε τον ήρωα ως το παραδοσιακό μοτίβο του "παλαντιν" ή έστω του καλου νεου πρωην αποθηκάριου νυν εκλεκτου λογω προφητείας να σώσει τον κόσμου τότε ο αντιήρωας είναι συνήθως αυτό που στα rpg ορίζουμε ως chaotic good. Έχει μια πολύ abstract έννοια του καλού και με βάση αυτήν πορεύεται και πράττει. Μάλιστα το αμπστρακ δεν ειναι καν η σωστή έκφραση, το σωστό ειναι οτι ο αντιηρωας υιοθετεί μια έννοια καλου εναντια στις καθιερωμένες νόρμες καθώς και αντίστοιχες συνήθειες.

 

Τον συμπαθούμε/εχουν περισσοτερη επιτυχία για τον απλούστατο λογο οτι ειναι λιγοτερο κλισε και ειναι περισσότερο ανεπτυγμενοι απ τους απλους καλούς ήρωες. Αν και εδώ που τα λεμε και το μοτιβο του αντιηρωα με τα χρονια κλισεδιαζει πολυ 

[Eugenia Rose]

Το ξέρω ότι ξεφεύγω από τα speculative fiction μονοπάτια αλλά σκεφτείτε πχ. τον Τομ Ριπλευ τον ήρωα της Πατρίτσια Χαισμιθ που είναι ουσιαστικά ένας sociopath δολοφόνος και απατεώνας που μεταχειρίζεται παντίους τρόπους για να πετύχει αυτό που θέλει και να ξεφύγει από την αστυνομία. Τον έχουμε γνωρίσει στον κινηματογράφο ως τον Ταλαντούχο Κύριο Ρίπλευ αλλά δεν ξέρω αν η δύσκολη παιδική ηλικία που του προσδίδει η Χάισμιθ φτάνουνε για να τον δικαιολογίσουνε για όσα κάνει στα βιβλία.

 

 

Highsmith characterizes Ripley as a "suave, agreeable and utterly amoral" con artist and serial killer who always evades justice. In his review of Purple Noon, Rene Clement's 1960 film adaptation of The Talented Mr. Ripley, Roger Ebert describes Ripley as "charming, literate, and a monster". Book magazine ranks Ripley #60 on its list of the 100 Best Characters in Fiction since 1900.

 

 

Ripley is portrayed as devoid of conscience; in The Boy Who Followed Ripley, he admits that he has never been seriously troubled by guilt. Though he sometimes feels "regret" about his earliest murders — he considers the murder of Dickie Greenleaf "a youthful, dreadful mistake", and that of Freddie Miles "stupid" and "unnecessary" — he cannot remember the number of his victims. He is not without redeeming qualities, however. He feels genuine affection (if not love) for several characters throughout the series, and has his own code of ethics; in Ripley's Game, Highsmith writes that Ripley detests murder unless it is "absolutely necessary". He has typically been regarded as "cultivated," a "dapper sociopath", and an "agreeable and urbane psychopath".

Edited February 4, 2016 by Eugenia Rose

[lizbeth_covenant]

O.T.	Η Σέρσει δεν κάνει ότι κάνει για να προστατέψει τα παιδιά της. Μεγάλη παρεξήγηση. Κάνει ότι κάνει γιατί είναι φιλόδοξη και θέλει στα χέρια της την εξουσία. Παρόλα αυτά είναι απ'τους αγαπημένους μου χαρακτήρες.

 

O.T.	Όταν τα πράγματα σοβάρεψαν στο breaking bad, σταμάτησα να συμπαθώ τον Walter White και ευχόμουν να πάθει ότι χειρότερο

 

Πάντως όπως είπα και στο προηγούμενο ποστ, δε χρειάζεται να τον συμπαθώ για να το θεωρώ πετυχημένο.

Ίσως και να μη διαφέρει πολύ από τους υπόλοιπους ήρωες. Πρέπει να αναλύεται σαν προσωπικότητα, να έχει κίνητρα, παρελθόν, ουσιαστικά να είναι ανθρώπινος και φυσικά να υπάρχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία γύρω από αυτόν. Απλώς δεν τον διακρίνει η καλοσύνη και η πολιτικώς ορθή συμπεριφορά του κλασικού ήρωα.

 

Στη σημερινή εποχή μάλλον είναι λογικό να υπάρχει η τάση ο αντιήρωας και ο ήρωας να συναντιούνται σε έναν χαρακτήρα που πλησιάζει περισσότερο τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά απ'όσο παλιότερα.  

[AlienBill]

Ενα ξέρω για σίγουρο που κατ' εμέ ΔΕΝ κάνει έναν καλό αντιήρωα.

 

Το να μου παρουσιάζεται ο αντιήρωας σαν 100% ήρωας, καθ' όλη τη διάρκεια του κειμένου, αλλά να υπάρχουν πολλοί παρατρεχάμενοι ή ακόμη και ο ίδιος ο συγγραφέας, που να μας διαβεβαιώνουν ότι αυτός στο παρελθόν σκότωσε, βίασε, έκλεψε κλπ. Αυτό είναι μια μόδα που ελπίζω κάποια στιγμή να ξεπεραστεί διότι το θεωρώ την χειρότερη μορφή telling που υπάρχει.

 

Εν ολίγοις, αν κάποιος είναι αντιήρωας πρέπει να το δείχνει κατά τη διάρκεια της ιστορίας.

 

Το αστείο μάλιστα είναι ότι πολλές φορές δεν υπάρχει κανένα συνταρακτικό γεγονός που να έκανε τον αντιήρωα να αλλάξει χαρακτήρα. Απλά έτυχε (;) για όσο διαρκεί η ιστορία να μην έχει κάνει τίποτα το μεμπτό.

 

Edit: Αγαπημένος μου αντιήρωας, ο Κόναν ο βάρβαρος. Κλέφτης, πλιατσικολόγος, λήσταρχος, πειρατής, μισθοφόρος κτλ αλλά με κώδικα τιμής (μπέσα). Και το κυριότερο απ' όλα, ότι όλα αυτά τα κάνει κατά τη διάρκεια των ιστοριών του...

Edited February 14, 2016 by AlienBill

[Carolus Rex]

Ο καλός αντι-ήρωας, κατ'εμέ έχει και τον δικό του ηθικό κώδικα, ο οποίος συνήθως δεν συνάδει με τη νόρμα. Πχ ο Γκέραλτ είναι αντιήρωας. Δεν χρειάζεται απαραίτητα να έχει τρομερά κι ένοχα μυστικά, ή σκοτεινό παρελθόν. Όποιος έχει έναν ηθικό κώδικα ο οποίος διαφέρει από τη νόρμα και συνεπώς φαίνεται "κακός" είναι αντιήρωας. Προσοχή όμως, πρέπει να υπάρχει μια κοινώς αποδεκτή ηθική πίσω από τις πράξεις του (ο Ντέξτερ που αναφέρθηκε πιο πάνω εκφράζει την τιμωρία του εγκλήματος σε αυτόν τον τομέα).  

[heiron]

Just like a hero, only better!

Από την αρχαιότητα οι ήρωες ήταν και λίγο αντιήρωες συνήθως. Όχι απλά με τα σημερινά δεδομένα, δηλαδή "α, γκομένιζε ο τάδε ήρωας ενώ ήταν παντρεμένος", "α, τον έφαγε μπαμπέσικα" κτλ. Αλλά ακόμη και με τα αρχαία "στάνταρ" βλέπουμε πχ ήρωες των μύθων να διαπράττουν εγκλήματα για τα οποία πρέπει να εξιλεωθούν, συχνά όχι απλά έχοντας παραβεί κάποιο νόμο αλλά πηγαίνοντας και κόντρα σε θεούς.

Σε κάποια φάση όμως επικράτησε ο ιδεατός ήρωας τύπου paladin. Πιο απλός, πιο βολικός για τις ιστορίες ίσως. Ρομαντισμός φαίνεται και οι διάδοχοί του που οδήγησαν στον Τόλκιν και τους μιμητές του. Το κακό είναι ότι ενώ ο Τόλκιν είχε μπόλικους αντιήρωες στις ιστορίες του, η πιο πετυχημένη του είναι βέβαια ο Άρχοντας που είχε μάλλον ξεκάθαρους καλούς ήρωες. Όταν κάποιος καλός έκανε κάτι κακό ήταν γιατί τον προσηλύτισε το Κακό πχ είτε μόνιμα είτε προσωρινά(Μπόρομιρ,Σάρουμαν, Γκόλουμ). Και η φανταστική λογοτεχνία(μαζί και τα games και οι ταινίες σε κάποιο βαθμό) αντέγραψαν τα μοτίβα του Άρχοντα. Υπήρξαν βέβαια και εξαιρέσεις, σημαντικές και μπόλικες αλλά μόνο τελευταία επανήλθαν οι γκρίζοι ήρωες με το σύγχρονο φάντασυ κι όχι μόνο.

Είχαμε τον Έλρικ που αναφέρθηκε, έναν "καλό" ήρωα που τάιζε το δαιμονικό σπαθί του με τις ψυχές των αντιπάλων του ενώ αφιέρωνε το αίμα και τις ψυχές τους στον διάβολο του κόσμου του, τον Άριοχ. Και άλλους βέβαια, όπως η Black Company που μπαίνουν στην υπηρεσία Dark Lord Lady, μιας δαιμονικής οντότητας. Να πούμε και για Μάλαζαν όπου χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα; Προπομποί του σύγχρονου φάντασυ όπου έχουμε κάτι καθάρματα όπως ο Jorg του Μαρκ Λώρενς, ένας τύπος που από πιτσιρικάς όχι μόνο σφάζει αλλά και βιάζει. Προπομπός αυτού μάλλον ο Thomas Covenant.

Δεν είναι τυχαίο ότι στα σύγχρονα rpg video games ακόμη κι όταν έχει συγκεκριμένο σενάριο και ο ήρωας που παίζεις θα σώσει τον κόσμο (ή κάτι αντίστοιχο) στο τέλος...μπορείς να τον παίξεις τόσο ως καλούλη όσο κι ως κάθαρμα. Ενδεικτικά αναφέρω τα KOTOR όπου μπορείς να γίνεις ένα λαμπρός Jedi αλλά και ένας σκοτεινός Sith. Μάλιστα η κακή εκδοχή του ήρωα είναι αρκετά δημοφιλής και συχνά πιο ενδιαφέρουσα. Βλέπε και renegade Shepard από το Mass Effect:

Μάλιστα δεν είναι σπάνιο σε παιχνίδια όπου δεν έχεις επιλογές διαλόγου "καλό-κακό" να χαζεύεις κάνοντας εγκλήματα "γιατί έχει πιο πλάκα/ενδιαφέρον". Πχ στα Assassin's Creed έχω σκοτώσει και κυρίως ξυλοφορτώσει μπόλικους περαστικούς. Άλλωστε υποδύεσαι δολοφόνους, κλέφτες και διάφορους εγκληματίες. Δεν μπορεί όλοι να είναι Ρομπέν των Δασών και να κλέβουν/σκοτώνουν μόνο πλούσιους/κακούς. Υπάρχουν ίσως και λίγοι τέτοιοι αλλά είναι η εξαίρεση. Ενδιαφέρον έχει πως δίνει τέτοιους ήρωες ο Ρόμπερτ Χάουαρντ. Και δεν μιλάω για τους noble savage βάρβαρους ήρωές του, ούτε καν για τους κουλ εναλλακτικούς σούπερ πράκτορες/αστυνομικούς του. Αλλά για τους β ρόλους του όπου συχνά εμφανίζονται πχ κάτι τύποι από βάρβαρες φυλές που είναι κατσικοκλέφτες και φονιάδες αλλά έχουν έναν κώδικα τιμής και τελικά ο πρωταγωνιστής τους δένει με αυτό για να τον βοηθήσουν.

Το καλό είναι πλέον πως με τη δημοτικότητα του Μάρτιν βλέπουμε (και) στη φανταστική λογοτεχνία μια ποικιλία χαρακτήρων στους ήρωες. Δεν είναι μόνο ο καλός και ο κακός, ούτε απλά η τριπλέτα καλός-κακός-άσχημος(btw και στην ομώνυμη ταινία βλέπουμε αντιήρωες...ακόμη κι ο "καλός" είναι αντιήρωας). Υπάρχει ολόκληρο φάσμα γκρι για να μην πω φάσμα χρωμάτων. Γιατί ακόμη και ήρωες τέρμα άσπρο στην κλίμακα του γκρι(πχ ο Νεντ) δεν αντιμετωπίζονται ως καλοί-καλοί. Για παράδειγμα, η Ντάνι μισούσε το Νεντ με μανία. Για αυτή ήταν κακός. Αν είχαμε οπτική γωνία ενός πλούσιου αφέντη που υποδουλώθηκε στη Ντάνι θα την έβλεπε αυτή ως κακιά. Είναι και θέμα οπτικής γωνίας τελικά. Ούτε οι "καλοί" είναι μονοδιάστατοι, ούτε οι "κακοί" αν θέλουμε να μιλάμε για ρεαλιστικούς χαρακτήρες. Γιατί και στην πραγματική ζωή ακόμη και τα μεγαλύτερα καθάρματα έχουν κάποια καλά και το αντίστροφο, παιδιά μάλαμα έχουν -τουλάχιστον σύμφωνα με ορισμένους- μελανά σημεία ή έστω κακές στιγμές.

[Eugenia Rose]

Α καλή ανάλυση χείρον

[Nihilio]

Μικρή παρένθεση: ο Walter White είναι ξεκάθαρα κακός, όχι αντιήρωες. Αντιήρωες στο Breaking Bad ήταν ο Jesse

[Eugenia Rose]

Μικρή παρένθεση: ο Walter White είναι ξεκάθαρα κακός, όχι αντιήρωες. Αντιήρωες στο Breaking Bad ήταν ο Jesse

 

Αχά! Άρα υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον κακό ήρωα-πρωταγωνιστή και στον αντιήρωα χαρακτήρα;

[MountainRoot]

Είναι λίγο θέμα ορισμών για μένα και πως το εννοεί ο καθένας.

Προσωπικά το αν είνα καλό ή κακός το κρίνω με βάση τους κλασικούς καθημερινούς ηθικούς κανόνες. Να μην σκοτώνει, να μην λέει ψέμματα να μην βασανίζει, να συμφωνέι με τους νόμους του κράτους κτλ κτλ κτλ....

Οπότε για να τα κάνει κάποιος όλα αυτά συνήθως αγγίζει τα όρια του μη πραγματικού ανθρώπου πχ αγίων, η κλασικών μορφών μυθοπλασίας οπως ο Ηρακλής.

 

Δυστυχως πολύ καλά δουλειά στο πως τα διαχωρίζω το κάνει το σύστημα του DnD.....ναι είναι λίγο άκυρο αλλά να μου το φωτογραφίζει τέλεια για μένα.

Οπότε έχουμε την γράμμη good, neutral and evil και την γραμμή law, neutral and chaos.

 

Σημείωση οτι πολλές φορές όταν αναφερόμαστε στον Ηρωα τότε το μπερδεύουμε/συγχέουμαι την λέξη με τον πρωταγωνιστή....επειδή δηλαδή είναι ο κεντρικός χαρακτήρας τον ονομάζουμε ήρωα και όχι επειδή όντως έκανε κάτι το ηρωικό.

 

 

Οπότε έχουμε την κλασική σκηνή οπου ο κεντρικός χαρακτήρας πιάνει τον κακό που έχει κάνει τα χίλια μύρια εγκλήματα και ο α)τον σκοτώνει και ο β)τον παει στην δικαιοσύνη και πάει φυλακή......Εδώ τι έχουμε?

 

Προτιμώ τους γκρι χαρακτήρες γιατί είναι πολύ πιο αληθινοί και μπορώ να συνδεθώ πολύ καλύτερα με αυτούς. Έχουνε πολλοί καλύτερα ηθικά διλλήματα και με βάζουν και εμένα να παίρνω θέση.

Οπότε όσο γαμάτο και να μου φαίνετε ο Ηρωας (τυπου Paladin) ο οποίος επειδή κρατάει πάντα τον λόγο του είπε οτι αν δεν κάνει το Χ θα αυτοκτονήσει και το κάνει τελικά είναι λίγο χαζούλι για μένα. Στο θέμα του ότι ένας κλασικός ήρωας με τις γνωστές αρετές είναι 100% προβλέψιμος....τέρμα. Οταν διαβάζεις και είναι αναμεσα στο δίλλημα να σώσω την κοπελιά μου ή ολόκληρο τον κόσμο ο Ηρωας θα σώσει τον κόσμο, ο αντιηρωας την κοπελιά.

 

Οποτε για μένα είπαμε Ηρωας έχω κατι μυθικές φιγούρες που λέγανε πάντα μα παντα την αλήθεια, δεν σκοτώνανε ποτέ αν δεν υπήρχε λόγος και μόνο μετά απο πρόκληση και μόνο μετά αφου του δίνανε την δυνατότητα να διορθωθεί.

 

Υ.Γ. Δες Punisher και τον παπαρα τον Batman και τον Superman......

[Nihilio]

 

Μικρή παρένθεση: ο Walter White είναι ξεκάθαρα κακός, όχι αντιήρωες. Αντιήρωες στο Breaking Bad ήταν ο Jesse

 

Αχά! Άρα υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον κακό ήρωα-πρωταγωνιστή και στον αντιήρωα χαρακτήρα;

 

Για εμένα ναι.

Ο πρώτος δεν σώζεται*, ο δεύτερος έχει έναν ισχυρό ηθικό πυρίνα παρά τα ελαττώματά του.

Αυτό είναι που κάνει τόσο καλή σειρά το Breaking Bad, το πως ο Walter παίρνει μία σειρά από λάθος αποφάσεις για λάθος λόγους και πόσο από καταπιεσμένος καθηγητάκος διαφθείρεται μόλις αποκτά δύναμη. Από την άλλη ο Jesse είναι από την αρχή η καρδιά της ομάδας, ο χαρακτήρας που αντιπροσωπεύει τον θεατή σε αυτή την κάθοδο στην καρδιά του σκότους. Ειδικά στις δύο τελευταίες σαιζόν το βλέπεις αυτό πεντακάθαρα, όταν οι μάσκες έχουν πια πέσει.

 

*Αν και στην περίπτωση του Breaking Bad

στο τελευταίο επεισόδιο υπάρχει μία υπόνοια σωτηρίας, αλλά η τελική σκηνή νομίζω κάνει τη δφιάκριση πεντακάθαρη.

 

[wordsmith]

 

Μικρή παρένθεση: ο Walter White είναι ξεκάθαρα κακός, όχι αντιήρωες. Αντιήρωες στο Breaking Bad ήταν ο Jesse

 

 

Αχά! Άρα υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον κακό ήρωα-πρωταγωνιστή και στον αντιήρωα χαρακτήρα;

Δικιο εχει η Ευγενια: το να ειναι πρωταγωνιστης ενας κακος δεν τον κανει αντιηρωα. Μπορει να ειναι απλα κακος. Ο Πριγκηπας των Αγκαθιων γιατι ειναι αντιηρωας και οχι κακος;

[heiron]

Ξεκάθαρα αντιήρωας είναι για όποιον έχει διαβάσει την τριλογία. Στο πρώτο βιβλίο είναι ένα καθίκι και τυχοδιώκτης αλλά με την ίδια λογική και ο Τζέιμι δεν είναι αντιήρωας.

[Eugenia Rose]

Ναι αλλά τουλάχιστον στην αρχή και ο Walter είχε τα δίκια του.