Τομ Ρόμπινς (Tom Robbins)

[BladeRunner]

Όσο και αν έψαξα στο φόρουμ, τόπικ για τον μεγάλο αυτό συγγραφέα δεν βρήκα. Δηλαδή, υπάρχουν κάμποσα μέλη που έχουν διαβάσει βιβλία του και έχουν γράψει σχόλια για τον ίδιο και το έργο του, αλλά κανείς δεν μπήκε στον κόπο να φτιάξει ένα τόπικ γι'αυτόν! Τς τς τς. 

Ο Τομ Ρόμπινς γεννήθηκε στις 22 Ιουλίου του 1932 σε μια πολύ μικρή πόλη στην Βόρεια Καρολίνα και έκδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα το 1971. Έχει γράψει συνολικά, μέχρι στιγμής, οχτώ μυθιστορήματα, μια μικρή νουβέλα, μια συλλογή με άρθρα, κριτικές και διηγήματα, και την αυτοβιογραφία του. Στα ελληνικά έχουν κυκλοφορήσει όλα του τα βιβλία.

Αναλυτικά:

01. Another Roadside Attraction (1971) - Αμάντα, το κορίτσι της Γης (Αίολος)
02. Even Cowgirls Get the Blues (1976) - Ακόμα και οι καουμπόισσες μελαγχολούν (Aquarius/Αίολος)
03. Still Life with Woodpecker (1980) - Τρυποκάρυδος (Aquarius/Αίολος)
04. Jitterbug Perfume (1984) - Το άρωμα του ονείρου (Aquarius/Αίολος)
05. Skinny Legs and All (1990) - Ο χορός των εφτά πέπλων (Aquarius/Αίολος)
06. Half Asleep in Frog Pajamas (1994) - Μισοκοιμισμένοι μες στις βατραχοπιτζάμες μας (Aquarius/Αίολος)
07. Fierce Invalids Home from Hot Climates (2000) - Αγριεμένοι ανάπηροι επιστρέφουν από καυτά κλίματα (Αίολος)
08. Villa Incognito (2003) - Βίλα Ινκόγκνιτο (Αίολος)
09. Wild Ducks Flying Backward (2005) - Αγριόπαπιες πετούν ανάστροφα (Αίολος)
10. B Is for Beer (2009) - Μπι όπως Μπίρα (Αίολος)
11. Tibetan Peach Pie: A True Account of an Imaginative Life (2014) - Θιβετιανή ροδακινόπιτα (Αίολος)

Edited June 20, 2019 by BladeRunner

[yanni]

 

Ένας κριτικός κινηματογράφου είχε πει κάποτε για τον Αλ Πατσίνο «ακόμη κι αν τον βάλεις να τρώει πασατέμπο σε ένα παγκάκι, θα το κάνει έτσι ώστε να αξίζει το όσκαρ». Ο Τομ Ρόμπινς είναι ο Αλ Πατσίνο στη χώρα του μυθιστορήματος. Παραδίδει μαθήματα σε όλους αυτούς τους συγγραφείς που μας φέρνουν νύστα με τα τετριμένα στόρυ τους. Και, ακόμη κι αν τον βάλεις να γράψει τις κηδείες στις εφημερίδες, θα αξίζει να διαβαστεί.

Πρόκειται ίσως για τον πιο ευρηματικό συγγραφέα που έχω διαβάσει. Τα βιβλία του σε κάνουν να παθαίνεις λύσσα, σε στέλνουν στην κόλαση και στον παράδεισο ταυτόχρονα, σε κάνουν να βγαίνεις έξω με τους πιο αγαπημένους σου φίλους και να προσποιείσαι ότι νυστάζεις, ότι έχεις να ξυπνήσεις πρωί για να τρέξεις σα ναρκομανής να συνεχίσεις το διάβασμα ως το πρωί. Ανεξάντλητος, με οργιώδη φαντασία, σε κρατάει δέσμιο και σε απελευθερώνει μόνο όταν τελειώσεις και την τελευταία σελίδα και παραδεχτείς ότι ο οργασμός είναι εγκεφαλική ενέργεια που προκαλείται μέσω της ανάγνωσης.

[BladeRunner]

Villa Incognito

Στη βιβλιοθήκη μου έχω τα περισσότερα από τα βιβλία του Τομ Ρόμπινς που έχουν κυκλοφορήσει στα ελληνικά (σκοπεύω να τσιμπήσω και τα υπόλοιπα κάποια στιγμή), ενώ το συγκεκριμένο παίζει να είναι από τα πρώτα δικά του που έχω αγοράσει, σχεδόν δέκα χρόνια πριν! Όμως, το πιστεύετε ή όχι, αυτή είναι η πρώτη μου επαφή με το έργο του συγγραφέα. Αρκετές φορές είχα φτάσει κοντά στο να διαβάσω κάτι δικό του, αλλά πάντα άλλαζα γνώμη, για τον έναν ή τον άλλο λόγο. Όμως προχθές το βράδυ έδειξα αποφασιστικότητα, άρπαξα το "Villa Incognito", και το ξεκίνησα. Μετά κόλλησα με τη γραφή και όλα πήραν τον δρόμο τους.

Λοιπόν, το βιβλίο αυτό είναι το τελευταίο μυθιστόρημα του Τομ Ρόμπινς (μέχρι το επόμενο ελπίζω, αν και πλέον έχει γεράσει ο άνθρωπος), και θεωρητικά ίσως το πιο αδύναμο, με βάση τις κριτικές δεξιά και αριστερά. Δεν μπορώ να το συγκρίνω με άλλα βιβλία του, γιατί όπως είπα αυτό είναι μόλις το πρώτο του που πιάνω στα χέρια μου, αλλά το "Villa Incognito" μου άρεσε πολύ. Ήταν κάτι το αρκετά διαφορετικό σε σχέση με τα βιβλία που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό. Γέλασα, χαζογέλασα, πέρασα ιδιαίτερα ευχάριστα την ώρα μου, όσο και αν η πλοκή είχε τις σαχλές στιγμές της. Το θέμα είναι ότι μου άρεσε πάρα πολύ η γραφή, έτσι παιχνιδιάρικη και ανατρεπτική όπως ήταν, με έξυπνο και σε σημεία προκλητικό χιούμορ. Επίσης η ατμόσφαιρα της ιστορίας είναι φανταστική, πραγματικά μου έφτιαξε το κέφι.

Γενικά, δηλώνω πολύ ικανοποιημένος και σίγουρα ψυχαγωγημένος. Μπορεί συγκριτικά με άλλα βιβλία του συγγραφέα να πάσχει σε πλοκή και χαρακτήρες (δεν μπορώ να το ξέρω, αλλά με βάση τις κριτικές μάλλον ισχύει), όμως εγώ το κατευχαριστήθηκα. Η πλοκή μου κράτησε το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος με όλες τις τρελές στιγμές της, οι χαρακτήρες αν μη τι άλλο είχαν την πλάκα τους (και ας μην δέθηκα με κανέναν), ενώ η γραφή μου χάρισε ιδιαίτερες εικόνες και πάμπολλα συναισθήματα, με όλα τα γλωσσικά παιχνίδια και τις μεταφορές του συγγραφέα. Οπότε το πρόσημο είναι οπωσδήποτε θετικό. Και θέλω να πιστεύω ότι μέχρι το τέλος της χρονιάς θα διαβάσω και άλλο βιβλίο του Τομ Ρόμπινς. 

8/10

[BladeRunner]

Μπι όπως Μπίρα

Πέρυσι τον Ιούνιο διάβασα και απόλαυσα το "Villa Incognito", ένα τρελό, παιχνιδιάρικο και απολαυστικό μυθιστόρημα, που μάλλον δεν είναι και από τα πιο δυνατά βιβλία του Ρόμπινς. Το "Μπι όπως Μπίρα" είναι το πλέον αδύναμο βιβλίο του συγγραφέα, αλλά διαβάζεται και αυτό ιδιαίτερα ευχάριστα. Είναι ένα παιδικό βιβλίο για μεγάλους και ένα μεγαλίστικο βιβλίο για μικρούς, το οποίο έχει να κάνει με την μπίρα. Γενικά τίποτα το φοβερό και το τρομερό, όμως ο τρόπος γραφής είναι ιδιαίτερος και με διάφορες προτάσεις εδώ και κει ο συγγραφέας καταφέρνει να αποσπάσει μερικά πονηρά χαμόγελα από τους αναγνώστες. Σίγουρα πέρασα ευχάριστα την ώρα μου και απόλαυσα κάποιες προτάσεις και σκέψεις, αλλά μέχρι εκεί.

7/10

[yanni]

Αμάντα το κορίτσι της γης

Ένας θρύλος γεννήθηκε, το πρώτο του συγγραφικό χτύπημα, επικό. Κορυφαίος και έξυπνος συγγραφέας, γράφει το ίδιο καλά μυθιστόρημα κωμωδίας και κομψές κριτικές τέχνης. Σε μια συνέντευξη του διάβασα, ότι γράφει μια πρόταση τη φορά, έχοντας το γενικό περίγραμμα της ιστορίας. Μόλις μείνει ικανοποιημένος από την πρόταση, προχωρά στη δευτέρα και κατά τον ίδιο τρόπο στις επόμενες. Διαβάζοντας τον με κάνει να τον πιστέψω, δεν υπήρξε πολυγραφότατος συγγραφέας, οπότε η τελειότητα του αποτελέσματος ήταν βασική συγγραφική αρχή.

Πάμε στην ιστορία τώρα, το εύρος των ιδεών που παρουσιάστηκαν στο βιβλίο είναι εκπληκτικό. Μου άρεσαν οι τραγελαφικές μεταφορές, η ελευθερία της γλώσσας, το χιούμορ και τα έξυπνα επιχειρήματα του για το θάνατο και τη θρησκεία. Η πλοκή θα μπορούσε να είναι λιγάκι πιο διευρυμένη, το ίδιο και οι χαρακτήρες. Ο συγγραφέας έψαχνε τη λογοτεχνική του ταυτότητα, οπότε αυτά τα αρνητικά παραβλέπονται. Με λίγη προσπάθεια το έργο θα μπορούσε να είναι κλασικό. Εν κατακλείδι, η αναφορά στην ψυχεδελική φιλοσοφία της δεκαετίας του 60, είναι εμφανής μέσα από την ιδιόμορφη και λαμπερή ιστορία του.