Jump to content

Πνεύματα - Ευθυμία Δεσποτάκη


Naroualis
 Share

Recommended Posts

Λίγο αργοπορημένα αλλά συγχαρητήρια και από δω! Καλοτάξιδο να `ναι!  :)

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Το διάβασα. Και τώρα... τι; Μου τελείωσε!  :crybaby:

 

Καιρό είχα να διαβάσω βιβλίο που ήθελα να φτάσω στο τέλος αλλά δεν ήθελα να μου τελειώσει.

Μ' άλλα λόγια, το βιβλίο μού άρεσε πολύ.

Ενδιαφέροντες χαρακτήρες -και με εξέλιξη-, καλά δουλεμένο υπόβαθρο, ωραία περιπέτεια, αριστοτεχνικές περιγραφές, ικανοποιητικές δόσεις σκέψης, ειρωνείας, συναισθήματος και σεξ, και μερικά απροσδόκητα έως πολύ απροσδόκητα πράγματα/πλάσματα εντός. Δεν λέω, δεν κάνω spoilers, δεν περιγράφω τίποτα -διαβάστε και θα δείτε.

 

Αν δεν μου άρεσαν κάποια πράγματα, είναι καθαρά από προσωπικό γούστο και δεν έχουν να κάνουν με την πλοκή, τη γραφή ή τους ήρωες.

 

Αλλά, αυτό που λάτρεψα ήταν η κοσμοπλασία. Εξαιρετικά δουλεμένος κόσμος -από τον καλοφτιαγμένο χάρτη ( :wub:) μέχρι τις λεπτομέρειες στα κτήρια, στα ονόματα και στα φαγητά, μέχρι τις μυρωδιές στους δρόμους και στα σπίτια.

Καταλαβαίνω ότι μπορεί να υπάρξουν αναγνώστες που να δυσανασχετήσουν λίγο με την πληθώρα των ονομάτων, αλλά σύντομα καταλαβαίνουμε ποια είναι τα κύρια πρόσωπα και δεν μπερδευόμαστε. Για μένα πάντως, αυτό είναι ένα από τα στοιχεία που δείχνουν τη φοβερή, φοβερή δουλειά που έχει κάνει η συγγραφέας. Σ' έναν κόσμο που μιλιούνται πολλές γλώσσες και σ' ένα περιβάλλον που οι κοσμοπολίτες ήρωές του τις μιλούν, είναι πολύ σωστό και λογικό να βλέπουμε σε χρήση τις διαφορετικές ονομασίες που δίνουν στους τόπους, στους θεούς και στους άρχοντες τους. Αυτό όμως που είναι εντυπωσιακό και δείχνει τη σκληρή δουλειά δεν είναι τα ονόματα, αλλά η ποιότητα των ονομάτων που υποδηλώνει ότι έχει γίνει εξαιρετικά καλός σχεδιασμό του κόσμου. Όλα τα Αισώπεια ονόματα δείχνουν Αισώπεια (έστω κι αν δεν μιλάμε Αισώπεια εμείς), όλα τα Μυλήσια δείχνουν Μυλήσια, όλα τα Νεσίλια δείχνουν Νεσίλια. Τι εννοώ; Ηχούν μ' έναν τρόπο που δηλώνει ότι η Ευθυμία έχει σκεφτεί σοβαρά κάποια στοιχεία της γλώσσας και παιξε με τους κανόνες της, χωρίς να φτιάχνει τυχαία διαφορετικά ονόματα.  :hi:

Αν τα "Πνεύματα" είναι μια από τις ιστορίες της Πικρής Στροφής, θα ήθελα να δω και άλλες. Από την άλλη, αν υπάρχουν και άλλες, αυτή η συγκεκριμένη είναι απολύτως αυτοτελής και με πολύ καλό δέσιμο από την αρχή μέχρι το τέλος.

 

Πάντα τέτοια - πάντα λαμπρά να είναι τα Πνεύματα!

 

 

  • Like 7
Link to comment
Share on other sites

Ε, εντάξει, τι μένει να πω εγώ τώρα, με έλιωσες, Βασούλα. Να 'σαι πάντα καλά!  :flowers:  :flowers:  :flowers:

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Και κάπως έτσι φτάνεις σε αυτό το σατανικό συναίσθημα που είσαι στην μέση του βιβλίου και αντιλαμβάνεσε οτι αν συνεχίσεις να διαβάζεις το βιβλίο θα τελειώσει....και δεν θέλεις να τελειώσει. Τι κάνεις? Ε?

 

Απεργία.

Απεργία τώρα.

Σταματάω το διάβασμα.

Αν δεν βγει η Ευθυμία να μου πει οτι είναι ΗΔΗ στο 3ο draft του επόμενου βιβλίου της στον κόσμο της Πικρής Στροφής θα βάλω φωτιά να το κάψω.

 

 

Τι να πω.......κρίμα που θα το τελειώσω. Αυτό μόνο.

  • Like 7
Link to comment
Share on other sites

Όχι, ρε παιδιά, όχι και δεν έχω πάρκινγκ για το καλάμι, μη μου λέτε τέτοια.  :wub:

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Μόλις το τελείωσα και ήταν καλό. Αρκετά καλό. 

 

Με μία γρήγορη σκέψη το μόνο βιβλίο που έχω διαβάσει σε ψευδοϊστορικό φόντο είναι το ''Τιγκάνα'' του Γκάι Γκέβριελ Κέι. Αν και δεν είναι το αγαπημένο μου υποείδος, δεν με αφήνει ωστόσο και αδιάφορο. Μία φορά μάλιστα παραπάνω όταν απηχεί έντονα αρχαία Ελλάδα. Δεν ξέρω αν αυτό όντως ισχύει, σε κάθε περίπτωση πάντως ήταν κάτι που μου άρεσε. 

 

Συμφωνώντας με την εύστοχη κριτική της Tiessa, μεγάλο πλεονέκτημα του είναι η καταπληκτική κοσμοπλασία. Ονόματα, γλώσσες, τοπωνύμια, περιγραφές εθίμων. Όλα είναι έτσι όπως πρέπει κάνοντας τον αναγνώστη να αισθάνεται ότι είναι εκεί. Στους δρόμους και στη δράση, μαζί με τους ήρωες. Να ζει από κοντά τα γεγονότα. Επίσης αν υπάρχει μία λέξη στη λογοτεχνία που πραγματικά αδυνατώ να αντισταθώ, αυτή ασφαλώς και είναι η λέξη

 

 

Κθούλου  ;-) 

 

 

Οπότε μάπα να ήταν και όλο το υπόλοιπο κείμενο, αυτό και μόνο αρκεί :D Ωραίες οι ίντριγκες ενώ ως μειονέκτημα θα βάλω τους πολλούς χαρακτήρες οι οποίοι είναι αρκετοί για το μικρό μέγεθος του βιβλίου. Ίσως ένας- δύο δευτερεύοντες θα μπορούσαν να λείπουν. 

 

Έχω το ''Μέσα από το Γυαλί'' να πιάνει σκόνη πολύ καιρό στη βιβλιοθήκη μου αλλά δεν εδέησα να το διαβάσω ακόμη. Κάλλιο αργά όμως παρά ποτέ που λένε. Συγχαρητήρια λοιπόν και πάλι, ας είναι αυτό το ξεκίνημα για πολλά ωραία πράγματα από εγώ και πέρα  :)

Edited by Δημήτρης
  • Like 9
Link to comment
Share on other sites

Τελείωσα λοιπόν το βιβλίο της Πικρής Στροφής και μπορώ να πω οτι είναι ένα πάρα πολύ καλό βιβλίο το οποίο το ευχαριστήθηκα και με εξέπληξε με ευχάριστο τρόπο.

Δεν ξέρω αν θα υπάρξουν άλλα βιβλία στον κόσμο που δημιούργησε η κα Δεσποτάκη αλλά αν υπάρξουν τότε σίγουρα θα τα διαβάσω και αυτά και λογικά θα είναι τα ίδια αν όχι ακόμα καλύτερα.

 

Σαν πρώτο πράγμα θα ήθελα να πω για την δουλειά που έχει ρίξει στο κείμενο αυτό η συγγραφέας. Είναι και πολύ και καλή και φαίνετε απο νωρίς οτι το έχει αγαπήσει και οτι έχει κάτσει και έχει (συγχωρέστε με για την έκφραση) στρώσει κώλο και έχει δουλέξει. Ο κόσμος που έπλασε, οι λέξεις, οι ομιλίες, οι διαφορές στα ήθη και τα έθιμα των λαών, τα ρούχα, τα τρόφιμα και την ιστορία της όλης Πικρής Στροφής είναι όλα μελετημένα και προσεγμένα στην λεπτομέρεια. Είμαι σίγουρος οτι υπάρχει πολύ υλικό απο πίσω το οποίο δεν μάθαμε και ίσως να μην μάθουμε και ποτέ αλλά υπάρχει είτε στο μυαλό της συγγραφέως είτε σε κάποιον φάκελο στον υπολογιστή της. Αυτή η πολύ δουλειά όμως σημαίνει αυτόματα και οτι το βιβλίο είναι τέλειο? Φυσικά και όχι γιατί υπάρχουν πολλά άτομα διαφορετικά εκεί έξω και τι τους αρέσει αλλά η χειρότερη κριτική που θα μπορούσα να δεχθώ γι αυτό το βιβλίο  είναι ¨Δεν μου άρεσε αλλά παραδέχομαι την δουλειά που έριξε η συγγραφέας¨. Νομίζω οτι δημιούργησε έναν κόσμο με αρκετό υλικό να γράψει 3-λογία ή και παραπάνω άνετα και δεν θα είχε και κανένα πρόβλημα να το κάνει. Θα ήθελα πάρα πολύ κάποια στιγμή να την δω απο κοντά και να την ρωτήσω ακόμα πιο συγκεκριμένες ερωτήσεις για τον κόσμο αυτόν.

 

Μπράβο για την δουλειά που έριξε γιατί δείχνει οτι σέβεται τον αναγνώστη της και το έργο της και δεν το βλέπεις συχνά απο συγγραφείς αυτό.

 

ΘΕΤΙΚΑ

  • Το πρώτο πράγμα που θα προσέξουν όλοι είναι η κοσμοπλασία που είναι φοβερή. Ονόματα, γλώσσες, έθιμα, ρούχα κτλ κτλ κτλ όλα δίνονται με πολύ ωραίο τρόπο και σε βάζουν στο κλίμα αμέσως. Θα μπορούσα να διαβάζω σε ολόκληρο το βιβλίο να περιγράφει απλά και μόνο πως είναι ένα δείπνο της Πελείας. Φυσικά δεν φτάνει να έχεις μόνο μία καλή ιδέα αλλά και να την περνάς στο αναγνώστη και σε αυτό το σημείο το κάνει τέλεια η κα Δεσποτάκη. Οι περιγραφές της είναι τέλειες και καλοδουλεμένες είτε περιγράφει ένα φαγητό, είτε σεξ, είτε συναισθήματα είτε οτιδήποτε ειλικρινά έχει μέσα το βιβλίο. 10 με τονο για το κόσμο και 10 με τόνο για τον τρόπο γραφή της.
  • Η ιστορία είναι πολύ ωραία και στο τέλος δένει τέλεια χωρίς να έχεις ερωτήσεις ή κάτι που να σε απασχολεί. Αν θα σου αρέσει είναι προσωπικό αλλά κλείνει σωστά και εντελώς. Μπορεί ίσως να σε μπερδέψει λίγο μέχρι να καταλάβεις ποιος είναι απο που και τι σκοπούς έχει.
  • Οι χαρακτήρες είναι πολύ ωραίοι, ιδιαίτεροι και προσωπικά θα ήθελα περισσότερους και να αναλυθούν ακόμα πιο πολύ. Σε αυτό φταίει η ίδια η συγγραφέας η οποία οταν σου έχει δείξει οτι είναι παρα πολύ καλή σε αυτό λες το κλασικό ¨Αφού το έχει ρε γαμώτο γιατί δεν βάζει και άλλους;;;;¨ Για παράδειγμα θα ήθελα 2-4 κεντρικούς ακόμα ήρωες ή να είναι μεγαλύτερο το βιβλίο κάπως και το λέω οχι γιατί φαίνονται λίγοι στο βιβλίο αυτό αλλά επειδή νομίζω οτι θα μπορούσε να τους βάλει. Έχουν εξέλιξει και με πολλές ευαισθησίες και λάθη. Σε αρκετά σημεία περνούν και φάσεις όπου αναρωτιούνται που πάνε και τι κάνουν με ηθικά διλήμματα.
  • Το βιβλίο έχει και fantasy και steampunk αλλά και ολίγον απο Lovecraft σε τέλεια μπορώ να πω δοσολογία ώστε να λειτουργούν σαν αλατοπίπερο περισσότερο. Όλοι θα μείνουν ευχαριστημένοι.  Μην σαν τρομάζει ή σας ξενίζει.
  • Ο κόσμος είναι πραγματικά μοναδικός και πανέμορφος και δεν θα περιμενα ποτέ να με τραβήξει κάτι με θέμα την Αρχαία Ελλάδα τόσο πολύ. Άπειρα πράγματα να δεις και να μάθεις που θα μπορούσαν να πιάσουν και παραπάνω απο τις 320 σελίδες που έχει το βιβλίο.
  • Στα θετικά το ότι επέλεξαν να βάλουν στο τέλος του βιβλίο όλες τις λέξεις που είναι περίεργες με περιγραφές αναλυτικά ώστε να μπορείς να τις κοιτάς ώστε να τις θυμάσαι. Μπράβο γι’αυτό. Πολύ καή ιδέα.
  • Μπράβο και για την επιλογή του χάρτη. Πολύ ωραίος και με μερικά μέρη να θες να πας αλλά να μην ξέρεις πως.
  • Εξώφυλλο. Πολύ καλή επιλογή και ειδικά ο Ηρωας είναι πετυχημένος άψογα με το στυλάκι που έχει. Στα περίεργα το ότι αν δεν το διάβαζα απο αλλού δεν θα μπορούσα να παρατηρήσω τους δύο ΘΕΟΥΣ στο εξώφυλλο που είναι πίσω απο τον ανδρα.

 

ΟΥΔΕΤΕΡΑ

  • Η δράση αργεί λίγο να έρθει. Δεν θα πω πότε αλλά μην φανταστείτε τίποτα τραγικό εξάλλου το βιβλίο είναι μικρό σχετικά. Επίσης αργεί γιατί έχει να σου παρουσιάσει έναν ολόκληρο κόσμο πρώτα και καλά κάνει. Εμένα δεν με πείραξε στο ελάχιστο το συγκεκριμένο γιατί είχα να ρουφήξω όλες τις πληροφορίες που μου έδινε μέχρι εκείνη την στιγμή αλλά μπορεί κάποιον να τον πειράξει λίγο. Λίγο είπα.
  • Πολλά ονόματα και τοποθεσίες. Πολλά όμως. Απο την μία μπορεί κάποιον να τον χαλάσουν τα τόσα πολλά αλλά απο την άλλη σε βάζει ακόμα περισσότερο μέσα στο κόσμο που έχει πλάσει οπότε είναι τι αρέσει στον καθένα. Εμένα δεν με χάλασε καθόλου. Απο ένα σημείο και μετά μαθαίνεις και ποιες απο αυτές τις λέξεις είναι σημαντικές και ποιες όχι και τις φιλτράρεις καλυτερα.
  • Αυτό επίσης δικό μου το ότι ίσως θα έπρεπε το βιβλίο είτε να ήταν μεγαλύτερο είτε να ήταν το πρώτο μέρος μιας ν-λογία. Ο λόγος περισσότερο στο οτι οταν δημιουργείς έναν καινούργιο κόσμο το να τον παρουσιάσεις σε ένα μικρό βιβλίο μαζί με την βασική ιστορία πολλές φορές καταλήγει το ένα να τρώει χώρο απο το άλλο και εδώ νομίζω οτι έφαγε χώρο απο την ιστορία προς το τέλος.....Είναι βέβαια και η λατρεία μου για τις ν-λογίες στην μέση αλλά αφού το έχετε κα Δεσποτάκη και στο να φτιάξετε την ιστορία αλλά και στο να φτιάξετε τον κόσμο γιατί δεν παίρνετε τον χρόνο σας να τα κάνετε και τα δύο και τα χώσατε σε 320 σελίδες?

 

ΑΡΝΗΤΙΚΑ

Για να είμαι ειλικρινής δεν βρήκα σοβαρά αρνητικά στο βιβλίο. Περισσότερο είναι πράγματα που είτε θα μου άρεσε ΕΜΕΝΑ να δω στο βιβλίο και δεν είδα είτε πράγματα που ενώ είναι πολύ ωραία θα μπορούσαν να είναι ακόμα καλύτερα. Οπότε τα κάτωθι ξαναλέω οτι είναι μικρά πράγματα που περισσότερο με πείραξαν παρά με χάλασαν. Το βιβλίο είναι πολύ καλό παιδιά.

  • Το κυριότερο που έχω να πω είναι πως ενώ το βιβλίο μέχρι τα 2/3 περίπου πηγαίνει σφαίρα και έχεις συνεχής επαφή με τους Ήρωες απο ένα σημείο και μετά αρχίζεις να το βλέπεις σαν επεισόδια με άλματα στο χρόνο. Καταλαβαίνω οτι είναι αναγκαίο για να τελειώσει η ιστορία απο την μία αλλά απο την άλλη πήγαινε τόοοοοοοοσο τέλεια και νόμιζα οτι θα παει έτσι μεχρι το τέλος. Δηλαδή μία καθημερινή τριβή και μία συνεχής περιπέτεια του Παγκράτη και της παρέας του μέχρι το τέλος. Δεν θα με πείραζε τόσο αλλά άλλο τεμπο είχε δώσει στην αρχή.
  • Νομίζω οτι τελειώνει λίγο απότομα. Δεν λέω οτι δεν τελειώσε ικανοποιητικά ή κάτι τέτοιο απλά κάπως απότομα. Αυτό έρχετε και λόγω του απο πάνω θέματος βέβαια που έγραψα.

 

 

Οπότε ορίστε η γνώμη μου είναι οτι ειναι ένα πάρα πολύ καλό βιβλίο που το προτείνω σε όλους (εκτός ίσως απο τα άτομα που όταν ακούνε Αρχαία Έλλαδα βγάζουν αφρούς ίσως). Μοναδικό γράψιμο, τέλεια κοσμοπλασία, ενδιαφέρουσα ιστορία, πολύπλοκοι και αληθινοί Ήρωες που αναπτύσονται όσο εξελίσετε η ιστορία. Μόνο παράπονο το τέμπο που αλλάζει προς το τέλος και περισσότερο όταν σκέφτομαι το πόσες πολλές περισσότερες ιστορίες θα μπορούσαν να έχουν ειπωθεί και δεν ειπώθηκαν......

Edited by MountainRoot
  • Like 8
Link to comment
Share on other sites

@tιfonas79: That the spirit. Σ' ευχαριστώ για την προτίμηση, ελπίζω να μην σε απογοητεύσω, αλλά αυτό είναι ο μεγάλος μου καημός: πώς περιμένεις να σε διαβάσουν όλοι οι Έλληνες που διαβάζουν φανταστικό, όταν εσύ ο ίδιος δε διαβάζεις; Προσωπικά είμαι μέγιστη κίσσα, έχω πράγματα που δεν τα θυμούνται ούτε οι ίδιοι τους οι συγγραφείς (ε, καλά υπερβάλω, αλλά θα μπορούσα, :p ) Αν θελήσεις ποτέ κάτι συγκεκριμένο, πες μου, μπορεί και να ξέρω πού μπορείς να το βρεις. 

 

 

@Mountainroot: Αρχικά, ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ!  :blush:  :blush:  :blush:
 

  • Μπράβο και για την επιλογή του χάρτη. Πολύ ωραίος και με μερικά μέρη να θες να πας αλλά να μην ξέρεις πως.

Και για πες; ποια μέρη; σκέφτομαι εδώ και μερικές μέρες το επόμενο, θα δω αν έχω κάτι ήδη γραμμένο προς τα κει :p

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Και για πες; ποια μέρη; σκέφτομαι εδώ και μερικές μέρες το επόμενο, θα δω αν έχω κάτι ήδη γραμμένο προς τα κει

 

 

Πέρα απο το κλασικό που είναι η Υπερβόρεα. Μιας και αναφέρετε και μεσα στο βιβλίο οτι κάτι έγινε εκεί περα αλλά δεν ξέρουμε τι περισσότερο θα ήθελα να μάθω για την Κεκαυμένη Ζώνη και τι ήθη και έθιμα θα έχουν εκεί. Οπως και τι είδους μαγεία μπορεί να έχουν όσοι ζουν εκει πέρα.

 

Μετά είναι και ο Γίγαντας δίπλα στον Ταδάλη ποταμό. Είναι αρκετά απομονωμένο μέρος οπότε επίσης με ιντριγκάρει.

 

Απο την άλλη έχει τόσο πιασάρικα ονόματα στις πόλεις σχεδόν όλες οπότε όλες θα ήθελα να τις δω. Διαφέρουν τόσο πολύ η μία απο την άλλη και ειδικά οι κοινωνικές δομές τους.

Edited by MountainRoot
Link to comment
Share on other sites

Ω.  :flirt:

 

Μιλάς για τον ποταμό Ταντάλτε και το κράτος της Γιγούντ. Μην κοιτάς πως τα προφέρουν οι τρικατάρατοι Μιλήσιοι, ούτε την απεικόνιση να κοιτάς, είναι εντελώς διαφορετικά τα σύνορά τους με το Σερ-Σεφέρ. Υπάρχει μισή γραμμένη ιστορία για την πάρτη τους, πιθανότατα διπλάσια από του Παγκράτη, διαδραματίζεται περίπου 850 χρόνια στο μέλλον, έχει πέσει άλλη μια Στάχτη κι έχουμε και δράκους και χανουμάκια κι απ' όλα.

 

Στην Κεκαυμένη Ζώνη από την άλλη... Ω, κρατώ το στόμα μου κλειστό. Δεν έχω πάει ακόμη, αλλά πολύ θα ήθελα να υπάρχουν πέντε-έξι πράγματα εκεί κάτω πολύ ιντριγκαδόρικα.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Μόλις το πήρα στα χέρια μου! Θα στρωθώ στο διάβασμα από σήμερα και θα αναφέρω εντυπώσεις προσεχώς. Πάντως η έκδοση είναι προσεγμένη και ελκυστική :D

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

κι εγω παρέλαβα το πρωι το δωρακι μου....ευχαριστω πολύ και για την αφιέρωση. ειναι πολυ όμορφο και θα το ξεκινησω μόλις τελειωσω του λεφτέρη το κορακι....να περιμένουμε από την Mamaya το 2ο βιβλιο του

λευτερη?????

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Το τέλειωσα πριν από λίγο.

 

Δεν είμαι φανταζάς και δεν κατέχω το είδος του fantasy πολύ καλά, με αποτέλεσμα να μου αρέσει οποιοδήποτε δείγμα του όταν το διαβάζω.

Έχοντας διαβάσει όμως το «πνεύματα» της Ευθυμίας Δεσποτάκη, έχω σχηματίσει την εντύπωση ότι αυτή τη φορά μιλάμε για κάτι που είναι αντικειμενικά καλό και που άνετα μπορεί να αποτελέσει ορόσημο στην ιστορία του ελληνικού φανταστικού.

 

Ξεκινώντας, να πω ότι μου έκανε πολύ θετική εντύπωση το περίτεχνο, σχεδόν ομηρικής έμπνευσης και δεξιοτεχνίας λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί η συγγραφέας. Είχα την αίσθηση ότι διάβαζα κάποιο χαμένο έπος του Ομήρου, με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά η ιστορία διαδραματίζεται σε έναν κόσμο διαφορετικό από τον δικό μας, που διακατέχεται από πολιτισμό σχεδόν πανομοιότυπο αυτού των ελληνιστικών χρόνων.

 

Κάπως έτσι, φτάνουμε στο δεύτερο στοιχείο που με έκανε να λατρέψω το βιβλίο: Η Ευθυμία δεν διστάζει να αξιοποιήσει στοιχεία από το setting της αρχαίας Ελλάδας, ένα setting που δυστυχώς έχει παραμεληθεί από τους ομότεχνούς της, όχι τόσο λόγω ξενομανίας, αλλά κατά τη γνώμη μου, λόγω έλλειψης αυτοπεποίθησης.

 

Για κάποιο λόγο, ο Έλληνας συγγραφέας φάνταζι θεωρεί ότι για να εντάξει στην κοσμοπλασία του κάποια στοιχεία από την αρχαία Ελλάδα, θα πρέπει να έχει  υπερβολικά πολλές γνώσεις πάνω στο αντικειμένο.

 

Η Ευθυμία Δεσποτάκη αποδεικνύει ότι το setting των ελληνιστικών χρόνων όχι απλώς δεν είναι «δύσκολο» αλλά μπορεί να γίνει και πολύ ελκυστικό. Μάλιστα, το αποδίδει με ακόμη πιο ελκυστικό τρόπο με το να το παρουσιάσει σε πολλά σημεία σαν έναν προθάλαμο των βυζαντινών χρόνων. Δηλαδή ο προσεκτικός αναγνώστης μπορεί να διακρίνει μέσα του, όλα εκείνα τα στοιχεία που αποτελούν τον προπομπό του βυζαντίου.

 

Η μεγαλύτερη όμως αρετή των «πνευμάτων», είναι ότι συνδυάζουν πολλά διαφορετικά στοιχεία του φανταστικού (fantasy, steampunk, cthulhu mythos) με έναν τρόπο που να μην δημιουργείται αχταρμάς, αλλά ενσωματώνοντάς τα με σωστό τρόπο και ρυθμό στη δομή της ιστορίας.

 

Αν εντόπισα κάποια αρνητικά, αυτά δεν έχουν να κάνουν με τη γραφή της Ευθυμίας και με την ιστορία της, αλλά περισσότερο έχουν να κάνουν με στοιχεία που χαρακτηρίζουν το είδος γενικότερα, όπως για παράδειγμα η κοσμοπλασία –που τη θεωρώ «αναγκαίο κακό».

 

Η κοσμοπλασία στη συγκεκριμένη περίπτωση παρέχεται με τον σωστό τρόπο: Όχι με τη μορφή γενικόλογου info-bubble, αλλά σε συνδυασμό με την πλοκή. Βλέπουμε για παράδειγμα τον πρωταγωνιστή, τον Παγκράτη να κάνει μια βόλτα στην αγορά και ταυτόχρονα η συγγραφέας μας μυεί σιγά-σιγά στον κόσμο του. Ακόμη κι έτσι όμως, ζορίστηκα στην αρχή να συγκρατήσω όλες αυτές τις πληροφορίες γιατί δεν γνώριζα ποιες από αυτές θα είναι εντελώς απαραίτητες για την ιστορία που θα ακολουθήσει και ποιες όχι. Το ίδιο πρόβλημα έχω και όταν διαβάζω space-opera.

 

Όταν όμως η πλοκή καταστάλαξε και όλα τα γεγονότα είχαν πλέον δρομολογηθεί, είχα ήδη μυηθεί στον εντυπωσιακό αυτό κόσμο και έπειτα χαλάρωσα για να απολαύσω τις επερχόμενες εξελίξεις. Τώρα που το τέλειωσα έχω μυηθεί σε αυτόν τόσο καλά, που μπορώ να διαβάσω –και ΘΕΛΩ να διαβάσω- πολλές περισσότερες ιστορίες που να λαμβάνουν χώρα εντός των πλαισίων του.

 

Επομένως ακόμη και όσοι δυσκολεύονται να μυηθούν στις κοσμοπλασίες του fantasy θα αποζημιωθούν αδρά όταν η πλοκή αποκτήσει μεγάλο ενδιαφέρον.

 

Σε μία εποχή που το ελληνικό φανταστικό έχει ξεκινήσει επιτέλους να παίρνει μπρος, τα «πνεύματα» εμφανίζονται γραμμένα με τόσο μεράκι που έχουν τη δυναμική να ικανοποιήσουν ακόμη και τους πιο απαιτητικούς αναγνώστες και να αποτελέσουν ένα σύγγραμμα με διαχρονική αξία.

  • Like 5
Link to comment
Share on other sites

Μετά από την πανέμορφη συλλογή «Μέσα απ’ το γυαλί», το μόνο βιβλίο φανταστικού που έχω δώσει στη μάνα μου να διαβάσει (και φυσικά της άρεσε πολύ), ένα σωρό διηγήματα-διαμάντια που λάμπουν σε συλλογές και διαδίκτυο, μετά τον διασκεδαστικότατο και μοναδικό Κόμπες του οποίου τη συνέχεια περιμένουμε με αγωνία (ακούς μωρέ; ) η Ευθυμία Δεσποτάκη έρχεται με ολόφρεσκο βιβλίο σε ολοκαίνουριο κόσμο. Και πολύ καλά κάνει!

Γιατί αν δεν γράψει καμιά δεκαριά ακόμα βιβλία σ’ αυτόν, θα της κάνουμε μήνυση. Τι Θεοί, τι μαγείες, τι κράτη, ιστορία, ατμόσφαιρα, ονομασίες (ΟΝΟΜΑΣΙΕΣ όχι Ονομ’Ασιί Ιές), η Ευθυμία έχει πλάσει ένα σύμπαν γνώριμο και μαγικό συνάμα και το φόρτωσε με ιδέες- λογοτεχνικά χαστούκια –γαμώτο, θα ‘θελα να το ‘χα σκεφτει κι εγώ αυτό!

Στο κέντρο έχει βάλει τον Παγκράτη, έναν πρωταγωνιστή με χαρακτήρα, παρελθόν, κίνητρα, ιστορία, ολοκληρωμένο ντε. Του έχει δώσει ικανότητες κι αδυναμίες –ξεχωριστές, δεν θα τις σποϊλεριάσω όμως. Και τον μπλέκει σε μια περιπέτεια που στην αρχή μπορεί να πάρεις για ειπωμένη, όχι όμως για πολύ γιατί μετά απογειώνεται σε παιχνίδια με Θεούς που τουλάχιστον εγώ δεν έχω ξαναδιαβάσει έτσι.

Λοιπόν το βιβλίο τα έχει όλα, σασπένς, πλοκή, ιδέες (το είπαμε; Να το ξαναπούμε!), λαβ στόρι, διαβάζεται γρήγορα και επιπλέον έχει και άποψη: ένα βιβλίο, κόσμος συγκεκριμένος. Και είναι τόσο καλά χτισμένος που πραγματικά είναι σαν η συγγραφέας να έχει ζήσει σ’ αυτόν, όχι λίγο, χρόνια ολόκληρα –μήπως έχει ζήσει;

Και όλα αυτά γραμμένα από την Ευθυμία με τη γνωστή πρόζα της, της οποίας δηλώνω οπαδός. Υπάρχουν ακόμη μερικά πολύ πετυχημένα σημεία που δείχνουν πως η συγγραφέας ξέρει τη δουλειά της, π.χ. η Ζήλεια και η εμφάνισή της –αυτό το στόμα, ή η πρώτη σκηνή σεξ.

Χαίρομαι πραγματικά που το κείμενο αυτό, έτυχε ενός όμορφου εξώφυλλου και μιας καλής παρουσίασης γενικότερα. Ελπίζω ο εκδοτικός που το διανέμει να έχει καταλάβει τι έχει βάλει στη στέγη του και να του δώσει την προώθηση που του αξίζει μιας και έχει αποδείξει πως ξέρει πώς να το κάνει.

Χαίρομαι ακόμη για την εμφάνιση της ομάδας Άρπη και μου άρεσε που σ’ αυτούς τους καιρούς βρίσκονται ελπιδοφόροι συγγραφείς που δεν το βάζουν κάτω. Αν είναι και τα υπόλοιπα βιβλία στο ίδιο επίπεδο με τα Πνεύματα, τότε θα μιλάμε για μια πολύ δυνατή κίνηση. Εντάξει, το σημείωμα του Επιμελητή μπορούσε να λείπει αλλά μικρό το κακό.

Το ίδιο το βιβλίο τώρα έχει ένα μειονέκτημα για το οποίο κατηγορώ δημόσια τη συγγραφέα:

 Είναι μικρό. Είναι μικρό για να χωρέσει όλο τον κόσμο, όλους τους χαρακτήρες αλλά και ολόκληρη την περιπέτεια του Παγκράτη. Είναι μιικρό για τη δουλειά που έχει ρίξει η συγγραφέας. Και είναι μικρό για να ικανοποιήσει εμάς τους Δεσποτακικούς. Και μόνο για να ξεδιψάσουμε θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον 200.000 λέξεις. Για να χορτάσουμε θα έπρεπε να είναι τριλογία. Θα μπορούσε να είναι τριλογία. Γιατί και ο πρωταγωνιστής τις σήκωνε και η περιπέτεια∙ ο κόσμος; Άσε, ο κόσμος σηκώνει κανα μύριο λέξεις.

Ας είναι, θα κάνουμε υπομονή μπας και μας δώσει κανένα ψίχουλο από τα επόμενά της. Ως τότε θα αρκεστούμε σ’ αυτό -όχι τίποτα, ξέρουμε ότι έρχονται κι άλλα!

  • Like 6
Link to comment
Share on other sites

Τι έγινε, ρε παιδιά, μια μέρα έλειψα εκτός δικτύου κι ανεβάσατε παντιέρες... 

 

Βασίλη κι Αντώνη, σας ευχαριστώ πάρα πολύ και τους δύο. Εύχομαι να μην σας απογοητεύσω στο μέλλον, θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου, να συνεχίσετε να έχει για μένα την ίδια γνώμη.

 

Και η πρώτη συνέντευξη! Στο site Θεματοφύλακες Βιβλίων. Είμαι πολυλογού, σας ειδοποιάω. :p

  • Like 6
Link to comment
Share on other sites

Ποιος θα διαβάσει τα "Πνεύματα" και δε θα είναι έτοιμος να ορκιστεί ότι της συγγραφέως της αρέσει το μαγείρεμα; :p

Ο αυτόματος πωλητής θυμιάματος! Ναιιιιιιι! :lol:

Ωραίο αυτό με το παστίτσιο και τη μακαρονάδα.

Αγκαλίτσες :wub:

Δεν το τελείωσα ακόμα - αναμείνατε σεντόνι.

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Ευθυμία -μπορώ να απευθύνομαι σ' εσένα, έτσι; και σε όλους τους αναγνώστες και μέλη του sff, αλλά καταρχήν σ' εσένα- το διάβασα κι εγώ, το τέλειωσα σήμερα.

Το βιβλίο αυτό μου έδωσε μεγάλη χαρά, το έφερα στο σπίτι κρατώντας το σχεδόν αγκαλιά. Ξεκίνησα να το διαβάζω με μεγάλο ενθουσιασμό. Τα διάβασα όλα, πρώτη φορά το κα΄νω αυτό σε βιβλίο, όλα: το σημείωμα του εκδότη, τα στοιχεία στην πρώτη σελίδα (ημερομηνία έκδοσης κλπ. ), γενικά, όπου είχε γράμματα διάβαζα!

 

Χμ, αργώ να μπω στο θέμα; Συγνώμη. (Όσοι δεν το έχετε ακόμα διαβάσει, παρακαλώ μην κρυφοκοιτάξετε. Δεν κάνω τίποτα τρομερά spoiler, αλλά και πάλι, μιλάω για ολόκληρο το βιβλίο).

Ευθυμία, θέλω να σου πω, πριν συνεχίσω, ότι το βιβλίο είναι καλό, προσεγμένο, ποιοτικό,  αλλά το κρίνω ίσως πιο αυστηρά από άλλα, γιατί ακριβώς ξέρω τι μπορείς, έχω διαβάσει πράγματα δικά σου και ο πήχης είναι στον ουρανό.

 

 

 

Ευθυμία, τελικά το βιβλίο σου δεν μου άρεσε. Και λέω "τελικά", γιατί ξεκίνησε τόσο καλά, μα τόσο καλά, που μόνο που δεν έβγαζα κραυγούλες ικανοποίησης (ψέματα, έβγαζα). Δηλαδή, δεν το πίστευα, σε ξέρω ως συγγραφέα, αλλά και πάλι δεν το πίστευα ότι αποδίδεις τα πάντα με τόσο ωραίο τρόπο, τόσο λογοτεχνικό, έξυπνο. Ένιωθα ασφαλής, ξένοιαστη, σαν να μου άπλωνες τις σελίδες σου για να χουζουρέψω. (Εκείνο το "ακόμα" μετά το "Παγκράτας" με έκανε να χαμογελάσω. Και, γενικά, το χαμόγελο ήταν μάλλον συνέχεια στα χείλη μου, στο πρώτο μέρος του βιβλίου).

 

Σε κάποια φάση, όμως, κάτι άρχισε να με τρώει. Κοίταξα τις σελίδες του βιβλίου, "εντάξει, μην είσαι χαζή, έχουμε ακόμα, στην αρχή είμαστε" καθησύχασα τον εαυτό μου. Αλλά η αίσθηση ότι αργούσες πολύ δεν έφευγε από το μυαλό μου. Ωραία όλα αυτά, σκέφτηκα, ο κόσμος, οι χαρακτήρες, αλλά το θέμα πού είναι; Η πλοκή, πότε θα ξεκινήσει; Θα έχει χώρο να αναπτυχθεί;

Εκείνο το δείπνο ίσως να παρατράβηξε -ιδίως μέχρι να γίνει- και μετά έπρεπε να είναι κάτι επικό, καταλαβαίνεις; Και δεν ήταν. Μην με παρεξηγείς, το ίδιο το δείπνο ήταν επικό και κοσμοϊστορικό, αλλά όχι αυτά (τα του βιβλίου, της πλοκής) που έγιναν εκεί. Πολλές κουβέντες, ελάχιστη δράση. Ένας τύπος που πρέπει να μάθουμε ποιος είναι και δεν μαθαίνουμε ακριβώς. Όχι εκεί, όχι ακόμα. Έχασα το ενδιαφέρον μου. "Και γιατί να με νοιάζει ποιος είναι ο μάγκας;" σκέφτηκα.

 

Και μετά, ενώ μέχρι τότε παρακολουθούσαμε τον Παγκράτη να μιλάει, κυρίως, και να παρακολουθεί τη ζωή γύρω του, βρισκόμαστε μέσα σε ένα μεγάλο μαγικό, και χωρίς να καταλάβω καλά-καλά τι και πώς και γιατί έγινε. Αλλά, σκέφτηκα, πάλι καλά που, επιτέλους, κάτι έγινε. Ήταν μία θετική, αν και απότομη, εξέλιξη. Όμως, αυτά που ακολούθησαν το ταξίδι δεν με κάλυψαν. Πάλι άρχισαν οι (πολλές) κουβέντες για τις θρησκείες και τους πολιτισμούς (και σκέφτηκα "ο Παγκράτης έχει γνώσεις για τα πάντα; Αυτό δεν φαίνεται, δεν δικαιολογείται πουθενά, απλά τον παρακολουθώ να έχει εμπεριστατωμένη γνώμη για τα πάντα" ).

 

Και φτάσαμε στη μέση του βιβλίου. Εκεί, Ευθυμία, με πλήγωσες. Πρέπει να σου μιλήσω ευθέως: εκεί το βιβλίο είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, κακό. Δεν το περίμενα από 'σένα. Ένα τεράστιο "γιατί;" με έτρωγε, δεν μπορούσα να συνεχίσω την ανάγνωση, να συγκεντρωθώ. Αφήσαμε πίσω τον μυστηριώδη Νεσίλιο και βρεθήκαμε σε έναν ναό (ή, ό,τι κια ν ήταν, εδώ που τα λέμε, ναός ήταν) με τον dagon. Τον Ντάγκον! Προσωπικά, ούτε έχω διαβάσει πάνω από καμιά δεκαριά -το πολύ- ιστορίες του Λάφκραφτ, ούτε μου άρεσαν ποτέ, οπότε όλο εκείνο το σημείο με την ένταση και τις κοφτές φράσεις που καταλήγουν σε ένα όνομα, Ντάγκον, με άφησε αδιάφορη. Και ακόμα χειρότερα, αρνητική.

Πολύ έκλαιγαν, και δεν κατάλαβα γιατί. Έβαλε το σκουλαρίκι και δεν κατάλαβα γιατί. Και, σκέφτηκα, αν ξαναδιαβάσω τη φράση "είσαι η δροσιά της γης"...

Γιατί, Ευθυμία; :(

 

Έχουμε ένα θέμα που δεν το έλυσα μέχρι το τέλος του βιβλίου. Οι δύο χαρακτήρες, ο Παγκράτης και η Ζήλεια.

Τελικά, ο Παγκράτης ποιος είναι; Αυτό που θέλει είναι η γνώση; Αν ναι, δεν φαίνεται από την αρχή. Στην αρχή, μάλιστα, είχα την εντύπωση ότι είναι πιτσιρικάς, το πολύ είκοσι, και όχι τριαντάρης, όπως ανακάλυψα μάλλον αργά. Δεν δείχνει να έχει χαρακτήρα. Τον ενδιαφέρει η επιβίωση, ναι, αλλά τότε γιατί τα έκανε όλα αυτά; Γιατί υποσχέθηκε σε έναν αρχαίο θεό να τον βοηθήσει; Γιατί βοήθησε έναν πρίγκιπα να γίνει βασιλιάς; Αυτό δεν κατάλαβα. Γιατί, όταν σταμάτησε απλώς να παθαίνει πράγματα και άρχισε να κάνει, ήταν αυτά που ήταν; Δεν με βοήθησες να καταλάβω, να τον νιώσω. Ναι, η βιβλιοθήκη, αλλά... όχι. Δεν με έπεισε. Όλα σαν να τα υπονοούσες, σαν να τα πέρναγες επιφανειακά και βιαστικά. Αυτά. Τα σημαντικά (για 'μένα πιο πολύ από τα ονόματα και την ιστορία του τόπου).

Η Ζήλεια. Μέχρι το τέλος δεν κατάλαβα αν τη συμπαθώ ή την αντιπαθώ. Σκιώδης. Μπορώ να πω, δεν ήταν αρκετά αληθινή για 'μένα. Πιο αληθινός ήταν ο Θεόδωρος, κι ας τον βλέπουμε ελάχιστα (και η Πελεία το ίδιο, πιο αληθινή).

 

Για να σου λέω και τα θετικά, συγχαρητήρια για μία από τις πιο ωραίες ερωτικές σκηνές που έχουν γραφτεί. Πόσο ήσουν μέσα σε αυτή τη σκηνή, πόσο σε είχε ρουφήξει όταν την έγραφες...

 

(Τα λέω μπερδεμένα, αλλά δεν τα σημείωνα όσο διάβαζα). Όλο το βιβλίο είχε πολλές λεπτομέρειες τεχνικές, πάρα πολλές για τα γούστα μου. Αλλά, ξετρελάθηκα με την κατασκευή με τα πουλιά. Ίσως να το παράκανες με τις σοβαρές κατασκευές του Παγκράτη, εκεί να κουράστηκα.

 

Η μάχη στην Ιμγκαλαλίλ πολύ καλή, αν και πάντα με άφηνε αδιάφορη ο πόλεμος στα βιβλία (ε, ας μιλάμε μόνο για τα βιβλία εδώ), αλλά αυτά είναι προσωπικά γούστα. Πολύ καλά γραμμένη. Οι βράχοι μου άρεσαν πολύ (θυμάμαι και όταν ήθελες να το γράψεις το συγκεκριμένο κομμάτι, στις διορθώσεις, που κάτι ρώταγες, και είναι πολύ ωραίο αυτό).

Μου αρέσουν επίσης τα μαγικά σου, που είναι γήινα. Και, βεβαίως, μου άρεσε το τέλος. Αυτό που έκανε ο Παγκράτης (καλά, και το πού το έκανε, τσιμπάω τρελά με κάτι τέτοια).

 

Ίσως να ξέρω τι μου έφταιξε με αυτό το βιβλίο. Σε παρασύρει τόσο αυτός ο κόσμος, που σου είναι δύσκολο να αντισταθείς στην περιήγηση. Και, όπως σημείωσα στο προσωπικό μου αρχείο πριν δύο χρόνια για ένα άλλο βιβλίο σου, ανέκδοτο ακόμα,

 

Ένα από τα ωραιότερα βιβλία που διάβασα μέσα στη χρονιά. Αν και μου έδωσε την εντύπωση ότι το βάραιναν οι πολλές γνώσεις της Ευθυμίας, η ιστορία ιδίως. Αλλά σε γενικές γραμμές το ευχαριστήθηκα και το θαύμασα.

 

η αφήγησή σου βάρυνε από τις γνώσεις σου και την κοσμοπλασία σου.

 

Σήμερα που το κρατούσα -αγκαλιά πάλι- και το διάβαζα, αναρωτήθηκα με πίκρα "γιατί δεν με αφορούν όλα αυτά; Αφού έχει πολύ ωραία πράγματα το βιβλίο". Ίσως να είναι αυτό, να νιώθω ότι δεν είχε την ισορροπία που χρειάζομαι προσωπικά ως αναγνώστρια μεταξύ γνώσεων και εργασίας του συγγραφέα, και προσωπικής απόλαυσης.

 

 

Ουφ, λυπάμαι αν σε κούρασα, αλλά πολύ περισσότερο αν σε λύπησα. Μου ήταν πολύ δύσκολο να τα γράψω αυτά, πόσο μάλλον που ακόμη δεν είχα ξεκαθαρίσει καλά-καλά τι μου έφταιξε ακριβώς. Αν φαίνομαι σε σημεία στο ποστ ιδιαίτερα αρνητική, είναι επειδή έγραφα ενώ σκεφτόμουν. Πάντως, να ξέρεις, αυτό το βιβλίο σίγουρα θα το ξαναδιαβάσω, γιατί το αγάπησα (μπορεί να μη φαίνεται από τα όσα είπα, αλλά είναι αλήθεια) και θέλω να λύσω την προβληματική σχέση μας.

 

Συγχαρητήρια για την πρώτη σου έκδοση μυθιστορήματος, σου εύχομαι πολλά επόμενα και υπόσχομαι να τα διαβάσω όλα.

Edited by Cassandra Gotha
  • Like 6
Link to comment
Share on other sites

Αννούλα, φυσικά και δε στεναχωρείς! Αντίθετα, λες -όπως ξέρω ότι πάντα κάνεις- τη γνώμη σου με κάθε ειλικρίνεια και γι' αυτόν και μόνο το λόγο πρέπει κάποιος να σ' αγαπά και να σ' εκτιμάει. Ξέρω ότι ΚΑΘΕ βιβλίο του κόσμου έχει τις αδυναμίες του και δε μπορεί να το λατρεύουν όλοι. Αλλά δεν εσύ που δεν την πάλεψες εύκολα μαζί του δεν μου πεις τη γνώμη σου, τότε πώς θα γίνω καλύτερη; Πώς θα πιάσω εκείνο το άλλο, το ανέκδοτο, να το κάνω ν' αστράφτει; Φυσικά και πρέπει να τα πεις αυτά. Δεν με κουράζεις, δε με λυπείς, με κάνεις πιο δυνατή και μου δίνεις τη δυνατότητα να εξελιχθώ. 

 

Κι αν θες και τη γνώμη τη δική μου, εσύ τουλάχιστον το διάβασες. Έχεις κάθε δικαίωμα να εκφέρεις γνώμη, ΟΠΟΙΑ κι αν είναι αυτή.  :flowers:  :friends:

  • Like 8
Link to comment
Share on other sites

Ειμαι περιπου στα μεσα του βιβλιου το οποιο μεχρι στιγμη [με την δικη αρχαρια ματια]το βρισκω τουλαχιστον εξαιρετικο.

Οταν σταματαω να το διαβαζω προσπαθω να τελειωσω γρηγορα τις παμπολλες δυστηχως υποχρεωσεις μου ωστε να εχω παλι ελευθερο χρονο να το συνεχισω,δηλαδη σε εχει σε μια αγωνια για το τι θα γινει.

Ακομα και οι σκεψεις του βασικου ηρωα δεν ειναι κοιλια στο βιβλιο,καθε αλλο μαλιστα ειναι μεχρι στιγμης ολες οσες εχω δει πολυ ευστοχες και κατι εξηπηρετουν η θα εξυπηρετισουν στο μελλον.Φυσικα το τελευταιο ειναι υποθεση απλα το λαεω σαν συμπερασμα απο οτι εχω διαβασει μεχρι τωρα.

 

Μεχρι στιγμης παντα νιωθω διακαιωμενος απο την επιλογη του βιβλιου τοσο σε επιπεδο γραφης οσο και πλοκης καιμαλλον και σαν εκταση,το λεω γιατι δεν φαινεται να τραβαει κατι απο τα μαλλια που λεμε,μονο για να γεμισει σελιδες.

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Μπράβο για το βιβλίο. Ενδιαφέρουσα υπόθεση έχει, θα το βάλω στο πρόγραμμα!

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Το τελείωσα κι εγώ πριν λίγες μέρες. Το είχα αρχίσει στη δουλειά πριν πέσει ο πολύς κόσμος, που είχα χρόνο, ανάμεσα στους πελάτες, να ασχολούμαι με τον Α-πελλάτη :p .

 

Αναλυτικά:

 

Ο τίτλος νομίζω ότι ταιριάζει, δε λέει ούτε πάρα πολλά ούτε πολύ λίγα για το κείμενο και τυχαίνει να είναι ο ίδιος με ένα του αγαπημένου μου συγγραφέα (http://www.biblionet.gr/book/68302/Benni,_Stefano/%CE%A0%CE%BD%CE%B5%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1 Αυτό δεν έχει και τόσο συμβολική σημασία, εκεί τα πνεύματα είναι νοήμονα όντα που παίρνουν μέρος στην ιστορία).

 

Το εξώφυλλο απαιτώ να βγει σε αφίσα. Εκτός από πολύ ωραίο, είναι και πολύ πιστό στο πώς φανταζόμουν εγώ τουλάχιστον τον Παγκράτη.

 

Για την κοσμοπλασία ό,τι και να πω θα είναι λίγο. Άπειρες λαχταριστές και ζωντανευτικές λεπτομέρειες, φαγητά, έθιμα, ονόματα, φυτά, πετρώματα, κατασκευές, γλώσσες, εθνικότητες, λαοί με την ιστορία τους ο καθένας, λέξεις που προφέρονται αλλιώς στη μία γλώσσα κι αλλιώς στην άλλη, you name it. Και όλα αυτά απολύτως πειστικά και καλοδουλεμένα ώστε να δείχνουν ότι αυτός ο κόσμος έχει πολλά ακόμα μέσα του και εδώ μας δίνεται μόνο η κορυφή ενός πολύ συναρπαστικού παγόβουνου. Παγόβουνο που λέει ο λόγος, δηλαδή, γιατί μέσα σε όλα αυτά αυτή η κοσμοπλασία είναι και πρωτότυπη ως προς το ότι τοποθετείται σε ζεστό κλίμα, μάλλον αρχαία Αϊγυπτος παρά αρχαία Ελλάδα. Επιτέλους, γιατί είχαμε γεμίσει βίκινγκς και φυλάκια σε χιονισμένα βουνά κλπ στο ξένο φάντασυ (αναρωτιόμουν καμιά φορά: μα καλά, εκεί δεν έχει ποτέ καλοκαίρι; ). Ως προς την κοσμοπλασία αυτό είναι ένα βιβλίο για να ενθουσιάζεσαι, για να λυπάσαι που δεν έχει παραπάνω από 5 αστεράκια το goodreads να του βάλεις και για να διδάσκεται σε σεμινάρια συγγραφής φάντασυ.

 

Ίσως γι' αυτό τα υπόλοιπα, πλην της κοσμοπλασίας, μου φάνηκαν λίγο στριμωγμένα από αυτήν. Κυρίως νομίζω ότι άργησε αρκετά να μπει στο θέμα (αν όντως το θέμα είναι το πώς οι ιστορικές εξελίξεις επηρεάζουν τη ζωή και τις απόψεις του Παγκράτη αναγκάζοντάς τον να συμμετάσχει σε αυτές). Αφού φτάνουμε σχεδόν στη σελίδα 200 για να ρωτήσει (επιτέεεεεελλλλους!) ο Παγκράτης τον Τουνταλίγια "Τι με θέλεις;" Δεν είναι κακό να γράφεις χωρίς υπόθεση (γκουχ-aScannerDarkly-γκουχ), έχω διαβάσει μερικά εξαιρετικά βιβλία όπου δε συμβαίνει τίποτα. Αλλά είναι κάπως εκνευριστικό για τον αναγνώστη να τον κάνεις να περιμένει ότι κάτι σημαντικό θα συμβεί και να συνεχίζεις να τον μπουκώνεις με εξαιρετικές περιγραφές χωρίς να το προχωράς καθόλου αυτό το κάτι. Μέχρι που έπαψα να ενδιαφέρομαι τι θα ήταν αυτό. Κι εκεί ακριβώς μου πετάς και μια ιδέα λαβκραφτικό μπαχαρικό και εγκαταλείπω τελείως την προσπάθεια να ακολουθήσω την όποια υπόθεση:η συγκεκριμένη μυθολογία δε με ενδιαφέρει, θέμα γούστου.

 

Οι χαρακτήρες είναι ζωντανά δοσμένοι, αλλά σαν να μην τους έχεις βάλει αρκετά να κάνουν. Συμφωνώ με την Άννα ότι τον Παγκράτη τον φανταζόμαστε πιο μικρό, έτσι που ζει, και προσθέτω επίσης ότι μου έλειψε μια πληρέστερη περιγραφή της εμφάνισης του Τουνταλίγια: εκτός από τα μάτια του, δεν ξέρουμε αν είναι ψηλός, χοντρός, νέος ή γέρος κλπ.

 

Με το στοιχείο του φανταστικού συμβαίνει η εξής τραμπάλα: εκεί που έχω μπει σ' αυτόν τον τόσο πειστικό και αληθοφανή κόσμο της αρχαίας Αιγύπτου, που αν έχει κάτι το υπερφυσικό, είναι καλά κρυμμένο, όπως η ζάχαρη που βάζουν μερικές μαγείρισσες στις ντομάτες γεμιστές, εκεί λοιπόν που έχω ξεχάσει ότι θα πρέπει να ψάξουμε για κάποιο είδος μαγείας για να θεωρείται τυπικά φάντασυ αυτό εδώ, μου πετάς στο κεφάλι ένα

ιπτάμενο χαλί!

Και μένω για λίγο με ύφος χόμπιτ αν έβλεπε τον Σούπερμαν: όπα! πού βρέθηκε τώρα αυτό εδώ; Είμαστε στο ίδιο βιβλίο; Τέλος πάντων, καταλαβαίνω ότι αυτό σου λύνει κάποια προβλήματα και επισπεύδει το ρυθμό της ιστορίας, αλλά εγώ γενικά προτιμώ να είναι όσο γίνεται λιγότερο το υπερφυσικό στοιχείο.

 

Η γλώσσα είναι επίσης, από κάποιες απόψεις, υποδειγματική: χωρίς να κάνει φιγούρα με ωραίες φράσεις και εντυπωσιακές παρομοιώσεις και να σου λέει "θαυμάστε με", καταφέρνει να είναι πρωτότυπη εκεί που δεν το περιμένεις και να σου λέει "μπορώ κι αυτό, αν θέλεις, αλλά εδώ προέχει να σου πω την ιστορία". Τα ορθογραφικά λάθη τα θυμάμαι, γιατί είναι ελάχιστα: "ζειν" και "πάσει" αντί των σωστών "ζην" και "πάση", ένα "΄τυρρανος" αντί "τύραννος", ένα "εξάρτιση" (εκτός από "εξάρτηση" και "εξάρτυση" γράφεται και έτσι; έχει και άλλη σημασία;) και μερικά "ένευσε" και "κατένευσε" (λέξεις που θεωρώ ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται καθόλου, μάλλον επινοήθηκαν από μεταφραστές που είχαν τόσο λυσσάξει να αποδώσουν πιστά το "nod" ώστε αγνόησαν την ύπαρξη της έκφρασης "έγνεψε καταφατικά/αρνητικά". Βρείτε μου ένα "ένευσε" ή "κατένευσε" σε βιβλίο συγγραφέα Ελληνα και παλιού, πριν το 1960-70).

 

Γενική εντύπωση πολύ θετική (έως :wub: ), τα πλεονεκτήματα επισκιάζουν τα μειονεκτήματα και μου 'ρχεται κιόλας να το ξαναδιαβάσω. Μπράβο! Μετά από αυτό, να δω ποιος θα τολμήσει να πει ότι στην Ελλάδα δε γράφει κανείς φανταστικό της προκοπής.

 

Και άλλη μία κριτική:

http://diavazontas.blogspot.gr/2016/07/blog-post.html?spref=fb

  • Like 6
Link to comment
Share on other sites

Ευχαριστώ, κορίτσι! Αν θες, στείλε μου ένα πμ, με τα τυπογραφικά που βρήκες, να τα διορθώσουμε στην επόμενη έκδοση. Το μόνο που πω είναι ότι με τον ένα εκ των δύο επιμελητών (ξέρετε ποιον, θαρρώ) σχεδόν τσακώθηκα γι' αυτήν την εξάρτιση, μέχρι που με έβαλε και το έψαξα και όντως υπάρχει και αυτή η εξάρτιση και το ζητώ συγνώμη που τον αμφισβήτησα έστω μια στιγμή.  

 

Χοντρικά:

 

εξάρτιση: προκύπτει από το ρήμα εξαρτίζω και σημαίνει τον εφοδιασμό/εξοπλισμό πλοίου με τα απαραίτητα για την πλεύση του (βλ. ξάρτια). Αυτή είναι η εξάρτιση του βιβλίου, και σε κάτι τέτοιο αναφέρεται, στον εφοδιασμό/εξοπλισμό του ατμοτηλεβόλου.

 

εξάρτηση: σημαίνει: 1. τη σχέση κατά την οποία κάποιος/κάτι βρίσκεται υπό τον έλεγχο, την κυριαρχία άλλου και δεν μπορεί να δράσει ή να υπάρξει αυτόνομα (π.χ. η εξάρτησή της από τον άντρα της την κατέστησε άβουλο όργανό του / η εξάρτησή του από τη μητέρα του δεν τού επέτρεψε ν’ ανοίξει τα φτερά ώστε να αυτονομηθεί) 2. τη σχέση υποταγής (π.χ. πάντοτε η χώρα μας βρισκόταν σε σχέση εξάρτησης από τις εκάστοτε Μεγάλες Δυνάμεις) 3. τη σχέση αιτίας-αποτελέσματος (π.χ. το εμπόριο και η κατανάλωση βρίσκονται πάντοτε σε σχέση αμοιβαίας εξάρτησης) 4. τoν παθολογικό εθισμό σε βλαβερές για τον οργανισμό ουσίες (π.χ. έχει πάθει εξάρτηση από την ηρωίνη) 5. το κρέμασμα αντικειμένου σε σημείο που προεξέχει (π.χ. η εξάρτηση ενός βάρους από σταθερό σημείο) 6. ΑΘΛ. την αιώρηση του σώματος από μονόζυγο ή δίζυγο μόνο με τα χέρια ή και με τα σκέλη

 

εξάρτυση: από το ρήμα εξαρτύω. Το σύνολο των εξαρτημάτων που φέρει κάποιος κατά την εκτέλεση συγκεκριμένης εργασίας, πχ, ο στρατιώτης ή ο δύτης φέρουν εξάρτυση.

 

 

Επίσης, νομίζω ότι το "κατένευσε" είναι ομηρικό.

  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

Καλά είπα εγώ ότι έχει oμηρικές λέξεις μέσα :D

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share


×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..