Jump to content

Τι είναι ο Τρόμος;


Disco_Volante
 Share

Recommended Posts

Μπορεί να μην κατάφερα να ψηφίσω αλλά διάβασα και σχολίασα όλα τα διηγήματα του διαγωνισμού. Το γενικό συμπέρασμά μου είναι ότι όλες οι ιστορίες ήταν καλές και αυτό φυσικά δείχνει το υψηλό επίπεδο συγγραφής των συμμετεχόντων. Σίγουρα όμως επειδή ο καθένας μας έχει τα προσωπικά του γούστα και προτιμήσεις δεν είναι φυσικά δυνατόν να του αρέσουν εξίσου όλες οι ιστορίες. Και νομίζω πως αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό και αναμενόμενο.

 

Κοιτώντας την τελική κατάταξη των ιστοριών του διαγωνισμού παρατήρησα το εξής φαινόμενο: στις πρώτες θέσεις φιγουράρουν ιστορίες καθαρά λογοτεχνικές, ενώ οι ανάλαφρες ιστορίες υποχωρούν πιο κάτω στην κατάταξη. Ένα άλλο αξιόλογο χαρακτηριστικό είναι ότι στις ιστορίες των πρώτων θέσεων κυριαρχεί ο ψυχολογικός τρόμος. Αντιθέτως όσες βασίστηκαν στον πραγματικό τρόμο με βίαιες αιματηρές σκηνές δεν είχαν και την καλύτερη τύχη.

 

Θέτω τα παραπάνω στοιχεία καθαρά ως ένα θέμα προβληματισμού με στόχο την ανταλλαγή απόψεων. Τι είναι τελικά τρόμος; Και κυρίως, ποιος είναι ο σωστός τρόμος; Προσωπικά δεν έχω σε τόσο μεγάλη εκτίμηση τον ψυχολογικό τρόμο. Δεν γίνεται να μιλάς για τρόμο δίχως βίαιες σκηνές με πολύ αίμα. Είναι σαν κάποιος να ζητάει σοκολατίνα δίχως σοκολάτα. Σαν να βλέπεις φωτογραφίες στο playboy με αστεράκια στα επίμαχα σημεία!

 

Αυτή βέβαια είναι η προσωπική μου άποψη. Δε σημαίνει πως είναι και η σωστή. Αν κάποιος μπορεί να μιλήσει για τρόμο είναι φυσικά ο βασιλιάς του είδους. Και όντως αν αναλογιστούμε για λίγο, υπάρχουν ιστορίες του King που να περιορίζονται μόνο στον ψυχολογικό τρόμο δίχως να περιέχουν έστω και μία βίαιη αιματηρή σκηνή; Ίσως και να υπάρχουν, αν και τώρα δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια. Αναμφίβολα όμως ο πιο δημοφιλής συγγραφέας τρόμου στηρίζεται στο αίμα και στο βίαιο θάνατο. Μετά από πωλήσεις εκατομμυρίων αντιτύπων κάτι παραπάνω θα ξέρει. Έτσι δεν είναι;

 

Πριν καμιά δεκαριά χρόνια, όταν είχε ανοίξει για δεύτερη φορά το ΣΚΑΙ και δεν είχε ακόμα πρόγραμμα έβαζε όλη μέρα ντοκιμαντέρ. Κάποια μέρα του Ιουλίου λοιπόν είχε μια συνέντευξη του King. Η ερώτηση του δημοσιογράφου ήταν ποια είναι τα συστατικά μια επιτυχημένης ιστορίας τρόμου; Και η απάντηση του King ήταν πολύ απλή. Παίρνεις μερικούς ήρωες και τους σκοτώνεις με διαφορετικούς βίαιους τρόπους. Και όντως, αν σκεφτούμε για λίγο την απάντησή του θα διαπιστώσουμε ότι αυτό το μοτίβο κυριαρχεί σε πολλές κλασικές ταινίες τρόμου, όπως Friday the 13th, The nightmare on Elm street, Halloween, The Thing, Evil Dead και πολλές άλλες. Καμιά δεκαριά ήρωες (κατά προτίμηση ξαναμμένοι έφηβοι) που το μόνο που ξέρουμε γι’ αυτούς είναι το όνομά τους, λειτουργούν ως ομιλούντα και κινούμενα σκηνικά και βρίσκονται εκεί μόνο και μόνο για να μας προσφέρουν το βίαιο θάνατό τους.

 

Αυτό αναζητά ο μέσος αναγνώστης, όταν αποφασίζει να διαβάσει μια ιστορία τρόμου. Να τρομάξει. Αναρωτιέμαι λοιπόν γιατί να ξεφεύγουμε από την πεπατημένη και ασφαλή οδό; Γιατί κάποιος θα πρέπει να προτιμήσει τον ψυχολογικό από τον πραγματικό τρόμο;

 

[Mesmer: Split από τον 42ο Διαγωνισμό Σύντομης Ιστορίας]

Edited by Mesmer
Split απο 42ο ΔΣΙ
Link to comment
Share on other sites

Πάλι; Σε κάθε διαγωνισμό θα προσπαθείς ν' ανοίγεις την ίδια ακριβώς κουβέντα;

 

Στην τελική, άνοιξε το θέμα στην συγγραφή, όχι σε κάθε τόπικ διαγωνισμού. Όχι πως η αλλαγή περιβάλλοντος έχει ελπίδες να οδηγήσει σε πιο γόνιμο διάλογο, αλλά τουλάχιστον να είναι ένα το σημείο που θα είναι μαζεμένες όλες σου οι σχετικές απορίες.

  • Like 5
Link to comment
Share on other sites

Συμφωνώ με την elgalla ότι η άποψή σου δείχνει άγνοια. Δεν είναι καν τρόμου όλες οι ταινίες που έχουν σκοτωμούς - μπορεί να είναι περιπέτειες, πολεμικές ή αστυνομικές. Εμένα μια ταινία που με είχε τρομάξει πολύ περισσότερο από του κόσμου τις σπλατεριές ήταν η "Μύγα" του 1986, που έχει μόνο έναν θάνατο στο τέλος που δεν τον θυμάμαι καθόλου ως εικόνα και δεν περίμενα βεβαίως αυτόν για να τρομάξω.

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Ρε συ Βαγγελη μια ερωτηση, μπεσα ομως. Τρολλαρεις ετσι; Μονο αν τρολλαρεις δεχομαι την εμμονη σου σε καποια πραγματα γιατι αδαης δεν φαινεται να εισαι.

Πες μου οτι τρολλαρεις να μεινω ησυχος :Ρ

  • Like 6
Link to comment
Share on other sites

 

Έχω μόνο μία απάντηση για το post αυτό: τα έχεις ρωτήσει δεκάδες φορές και στα έχουμε απαντήσει δεκάδες φορές, με περισσότερο ή λιγότερο ευγενικούς τρόπους. Είναι προφανές πως ούτε έχεις δώσει σημασία στις τόσες χιλιάδες λέξεις που γράφτηκαν με σκοπό να σε βοηθήσουν να κατανοήσεις τα πράγματα για τα οποία ρωτάς, ούτε και σε ενδιαφέρει. Δεν έχεις καμία απορία, μόνο μία εσφαλμένη άποψη βασισμένη στη βαθιά άγνοια του είδους, την οποία περιμένεις όλοι να ασπαστούν και να σε επαινέσουν για το πόσο επάξια εκπροσωπείς (εσύ και μόνο - άντε, κι ο Stephen King) τον "σωστό" τρόμο. Μιας και πιάσαμε τον King, σε αφήνω με αυτό το quote του, έτσι, για να το σκεφτείς:

 

 

“The 3 types of terror: The Gross-out: the sight of a severed head tumbling down a flight of stairs, it's when the lights go out and something green and slimy splatters against your arm. The Horror: the unnatural, spiders the size of bears, the dead waking up and walking around, it's when the lights go out and something with claws grabs you by the arm. And the last and worse one: Terror, when you come home and notice everything you own had been taken away and replaced by an exact substitute. It's when the lights go out and you feel something behind you, you hear it, you feel its breath against your ear, but when you turn around, there's nothing there...”

Stephen King

 

 

 

Εγώ απλά έθεσα ένα ενδιαφέρον ερώτημα. Γιατί κάποιος να επιλέξει τον ψυχολογικό έναντι του πραγματικού τρόμου; Και όταν λέω πραγματικό εννοώ τρόμο που προέρχεται από αιματηρές βίαιες σκηνές, κτλ. Το να προσπαθεί κάποιος να τρομάξει τον άλλον μόνο με την ατμόσφαιρα το θεωρώ κάπως άκυρο. Δεν δείχνεις κάτι και απλά προσπαθείς να παίξεις με το μυαλό του άλλου και να τον πείσεις ότι αυτό είναι όντως τρομακτικό! Όσον αφορά στον King, υπάρχει κάποια ιστορία του που να χρησιμοποιεί μόνο ψυχολογικό τρόμο; Μπορεί, όντως να υπάρχουν κανα δυο, δεν το αποκλείω,  αλλά το μεγαλύτερο μέρος από το έργο του βασίζεται στο αίμα. Κάνω λάθος;

 

Συμφωνώ με την elgalla ότι η άποψή σου δείχνει άγνοια. Δεν είναι καν τρόμου όλες οι ταινίες που έχουν σκοτωμούς - μπορεί να είναι περιπέτειες, πολεμικές ή αστυνομικές. Εμένα μια ταινία που με είχε τρομάξει πολύ περισσότερο από του κόσμου τις σπλατεριές ήταν η "Μύγα" του 1986, που έχει μόνο έναν θάνατο στο τέλος που δεν τον θυμάμαι καθόλου ως εικόνα και δεν περίμενα βεβαίως αυτόν για να τρομάξω.

 

Η μύγα είναι όντως μια εξαίρετη ταινία τρόμου, μόνο που και εκεί ο τρόμος είναι πραγματικός. Τρομάζεις γιατί βλέπεις έναν άνθρωπο να μεταμορφώνεται σταδιακά σε μύγα! Δεν έχεις να σκεφτείς κάτι. Ο σκηνοθέτης ευτυχώς προσφέρει άφθονο τρόμο και δεν προσπαθεί να τρομάξει το θεατή με ατμόσφαιρα, μουσική και ηθοποιία, σαν μια κλασσική κουλτουροπατάτα τρόμου (βλέπε Blue velvet).

 

Ρε συ Βαγγελη μια ερωτηση, μπεσα ομως. Τρολλαρεις ετσι; Μονο αν τρολλαρεις δεχομαι την εμμονη σου σε καποια πραγματα γιατι αδαης δεν φαινεται να εισαι.

Πες μου οτι τρολλαρεις να μεινω ησυχος :Ρ

 

Γιάννη, η απάντησή μου είναι όχι και είναι ειλικρινής. Αν θες το πιστεύεις και αν θες όχι. Δική σου η επιλογή. Γιατί να τρολλάρω; Έθεσα απλά μερικούς προβληματισμούς. Μιας και αναφέρθηκες όμως θα ήθελα να σου πω ότι η δική σου ιστορία, κατά τη γνώμη μου πάντα, θα έπρεπε να είναι είτε στη δεύτερη είτε στην τρίτη θέση και σίγουρα όχι παρακάτω. Αλήθεια δε σου γεννήθηκε το ερώτημα γιατί οι ιστορίες με τον ψυχολογικό τρόμο βγήκαν πρώτες; Δυστυχώς επικρατεί η άποψη ότι οι splatter ιστορίες τρόμου είναι από μόνες τους κατωτέρου επιπέδου, σε σχέση με αυτές του ψυχολογικού τρόμου.

Link to comment
Share on other sites

Ας καταθέσω την επιστημονική μου άποψη περί του θέματος.

-----------------

Εμένα προσωπικά  μου αρέσουν οι κοκκινομάλλες.   Απορώ με τις τύπισσες που  αντί να βάφουν το μαλλί τους κόκκινο, πάνε, οι βλαμμένες, και το βάφουνε  ξανθό, μαύρο, λαχανί ( ναι, υπάρχουν κοπέλες που το βάφουνε λαχανί. Έχουμε δει πολλά τα μάτια μου εδώ πάνω...  :( ) κτλπ

 

Ο  Tom Robbins εχει δηλώσει  για το πολύ σοβαρό αυτό θέμα τα εξής:  Redheaded women! Those blood oranges! Those cherry bombs! Those celestial shrews! And queens of copp! – ‘ode to redheads’ 

 

Από την άλλη,  υπάρχει κάτι που με απασχολεί καιρό τώρα:

Τί φάση με τα καλλιστεία; Γιατί βγάζουν μονίμως ξανθιές bimbo σαν νικήτριες; Οι κοκκινομάλλες  μοντέλες δηλαδή δεν έχουν δικαιώματα; Τι είναι μοντέλα κατώτερης κατηγορίας;

-------

Αναρωτιέσαι γιατί κάποιος να προτιμήσει να γράψει ψυχολογικό αντί για  'πραγματικό' τρόμο. Η απάντηση είναι απλή: Γιατί μπορει. Γιατί το γουστάρει.  Γιατί  ξύπνησε  στραβά εκείνο το πρωί. Ίσως,  ξέρω'γω,   να το αγαπάει λιγουλάκι αυτό το είδος και να θέλει να προσφέρει κάτι σ 'αυτό.

 

Στο '10 έφηβοι  μαζεύονται σε μία έπαυλη και πεθαίνουν ένας προς ένας με φρικιαστικούς τρόπους '    προσωπικά δεν βρίσκω κάτι τρομακτικό.  Δεν με τρόμαξε ποτέ του  όσες προσπάθειες έκανα να δω κάποια σχετική ταινία!

 

 

detective-conan-179084.jpg

 

 

 

Είναι τώρα  η  φωτογραφία(18+) που έβαλα παραπάνω τρομακτική;  Εγώ   όταν είδα το στιγμιότυπο πέθανα στα γέλια. Ειδικά με την απεικόνιση του στο anime που είναι  για να καλύψουν το λουτρό αίματος έβαλαν μια φωτινή ακτίνα να καλύπτει τα πάντα (what?)

 

 Είναι SLASHER FILM.  Μια  εκδοχή του τρόμου που μας έχει πασάρει  το Hollywood, το οποίο  -κατ' εμέ- πρέπει να δικαστεί για εγκλήματα κατά της τέχνης...

 

 

Ο πραγματικός τρόμος( ή τουλάχιστον αυτό που ορίζω εγώ ως τέτοιο)  είναι οι θρύλοι και οι αστικές ιστορίες. (Άσε που ήταν και πριν τα σλάσερ)

 

Ακόμα θυμάμαι  εκείνη την γαμ*σπιτη ιστορία με το κοριτσάκι  που νομίζει ότι την γλύφει ο σκύλος και τελικά είναι ο Διάβολος.

Αυτό είναι  τρόμος. Το άλλο είναι ωραίο premise για κάνα Kindaichi Case Files 

 

Αυτή την αίσθηση μου άφησε η ιστορία του Ντίνου και γι' αυτό την έβαλα πρώτη.  

----------------

Γενικά, Βαγγέλη, έξυπνος άνθρωπος είσαι γι' αυτό δεν τίθεται κάποιο θέμα. Αυτό  όμως  που πρέπει να καταλάβεις είναι ότι   δεν είσαι  ο μόνος που έχει άποψη.

Αν ήταν στο χέρι μου, το sff.gr θα είχε μετονομαστεί από καιρό σε  urbanfantasy.gr και θα  γράφαμε   χάρρυ ντρεζντενιές όλη την ώρα.

 

Διαφορετικά,  στον επόμενο διαγωνισμό (στον οποίο θα πάρω μέρος οπότε να φοβάστε όλοι από τώρα btw)  θα βρεθούμε να γράφουμε πάλι  τα ίδια :)

 

 

Ουφ! Αυτά τα ολίγα. Τώρα πρέπει να βρω κάτι άλλο για να ξοδεύσω τον   χρόνο μου και να μην διαβάζω :p

---------------- 

 

https://www.youtube.com/watch?v=7MJcy6fi6L4

 

 

-----

Edit: τυπογραφικά και σόρρυ που η ροή στον λόγο μου θυμίζει  παιδάκι δημοτικού ^_^

Edited by jjohn
  • Like 7
Link to comment
Share on other sites

Αλήθεια δε σου γεννήθηκε το ερώτημα γιατί οι ιστορίες με τον ψυχολογικό τρόμο βγήκαν πρώτες; Δυστυχώς επικρατεί η άποψη ότι οι splatter ιστορίες τρόμου είναι από μόνες τους κατωτέρου επιπέδου, σε σχέση με αυτές του ψυχολογικού τρόμου.

 

 

OK, δεν φτάνει που δεν εννοείς να καταλάβεις ότι: α) το ερώτημά σου έχει πάψει να ενδιαφέρει οποιονδήποτε εδώ και 2-3 διαγωνισμούς και β) σπαμμάρεις, αλλά προσπαθείς να βάλεις και φιτιλιές. Σταμάτα το τώρα. Είναι ενοχλητικό, είναι κουραστικό και χαλάει ένα thread του οποίου η ατμόσφαιρα ήταν ως τώρα χαρούμενη και παιχνιδιάρικη. Μειώνεις τη διαδικασία, μειώνεις τον κόπο των διοργανωτών και μειώνεις και τον κόπο των συμμετεχόντων και όσων διάβασαν και ψήφισαν. Εμμέσως πλην σαφώς, μας αποκαλείς όλους ψευτοκουλτουριάρηδες ή κακόγουστους, μιας και βάλαμε στο βάθρο ιστορίες που δεν είναι "πραγματικού τρόμου", όπως εσύ τον ορίζεις. Απορείς μαζί μας που δεν γράψαμε "πραγματικό τρόμο" και, μάλιστα, μας επιπλήττεις διακριτικά για το ότι δεν ασπαζόμαστε τα βασικά, κατά Disco_Volante, στοιχεία του τρόμου. Αν δεν μπορείς να κατανοήσεις ότι αυτό είναι προσβλητικό απέναντι σε όλους όσους (ως συγγραφείς, αναγνώστες ή διοργανωτές) συμμετείχαν στον διαγωνισμό, μάλλον οι κανόνες καλής ιντερνετικής συμπεριφοράς σου χρειάζονται ξεσκόνισμα. Λοιπόν, κοίτα, αν έχεις κάποιο πρόβλημα με τον τρόπο διεξαγωγής των διαγωνισμών ή αν έχεις κάποια καλύτερη πρόταση για το πώς πρέπει να διεξάγονται οι διαγωνισμοί, μπορείς να απευθυνθείς στη διαχείριση του φόρουμ ή να ανοίξεις κάποιο θέμα όπου θα εκθέτεις τους προβληματισμούς σου. Από δικής μου πλευράς, αυτή η κουβέντα σταματάει εδώ.

  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

Ας καταθέσω την επιστημονική μου άποψη περί του θέματος.

-----------------

Εμένα προσωπικά  μου αρέσουν οι κοκκινομάλλες.   Απορώ με τις τύπισσες που  αντί να βάφουν το μαλλί τους κόκκινο, πάνε, οι βλαμμένες, και το βάφουνε  ξανθό, μαύρο, λαχανί ( ναι, υπάρχουν κοπέλες που το βάφουνε λαχανί. Έχουμε δει πολλά τα μάτια μου εδώ πάνω...  :( ) κτλπ

 

 

O.T.

Ει, τι πρόβλημα υπάρχει με το λαχανί μαλλί; Το έχω κόκκινο και σκεφτομαι να το κάνω πράσινο τρέχει κάτι; :p
  • Like 5
Link to comment
Share on other sites

Όσον αφορά τον τρόμο είμαι ο τελευταίος που δικαιούται να μιλήσει γιατί δεν γράφω στο είδος αλλά θα τολμήσω να δώσω και γω την άποψή μου σαν αναγνώστης. 

Έχω μπει πολλές φορές σε χειρουργείο, σε μια από τις ελαφρές επεμβάσεις στο πόδι μου, επειδή ήταν εφημερία και γινόταν το σώσε χρειάστηκε να βοηθήσω το γιατρό εγώ, δηλαδή η βοήθεια που του πρόσφερα είναι να είμαι καθιστός αντί για ξάπλα και να κρατώ το πόδι μου ακίνητο για να δουλεύει. Έβλεπα τι έκανε οπότε φαντάζεται κανείς τι είδα από αίμα. Σε συνδιασμό και με τις υπόλοιπες εμπειρίες δεν με τρομάζει το gore πλέον και το αίμα, απλά με ενοχλεί.

Αντίθετα με τρόμαξε το Bless The Child χωρίς ίχνος αίματος που είχε να κάνει με δαιμονικές τελετές, εξορκισμούς κλπ.

Προσωπικά είμαι κλειστοφοβικός, δεν μπαίνω σε ασανσέρ, δεν μου αρέσει ο θαλαμίσμος που περνάς για να μπεις σε τράπεζα κλπ. Συνθήκες τέτοιες θα με τρόμαζαν σε μια ιστορία πολύ περισσότερο από ένα λουτρό αίματος. Αυτό που θέλω να πω έιναι ότι ο τρόμος μπορεί να λειτουργεί χωρίς αίμα αγγίζοντας χορδές της ανθρώπινης ψυχής.

Εκείνο που μπερδεύει τον Βαγγέλη είναι οι ταινίες πιστεύω, εκεί ο τρόμος είναι αντανακλαστικός, σε τρομάζει με την εικόνα όσο και με την ατμόσφαιρα και λειτουργεί και το αίμα και το σοκ αλλά σε μια ιστορία δεν είναι το ίδιο, οι εικόνες περιγραφόμενες δεν έχουν την ίδια δύναμη και πάλι δεν αγγίζουν πάντα όλους.

Αυτά, και να ξαναπώ ότι δεν είμαι και ειδικός στον τρόμο. ( έγραψα μια ιστορία με τις φοβίες αλλά δε μου βγήκε τρόμος και δεν την ανέβασα)

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Όσον αφορά τον τρόμο είμαι ο τελευταίος που δικαιούται να μιλήσει γιατί δεν γράφω στο είδος αλλά θα τολμήσω να δώσω και γω την άποψή μου σαν αναγνώστης. 

Έχω μπει πολλές φορές σε χειρουργείο, σε μια από τις ελαφρές επεμβάσεις στο πόδι μου, επειδή ήταν εφημερία και γινόταν το σώσε χρειάστηκε να βοηθήσω το γιατρό εγώ, δηλαδή η βοήθεια που του πρόσφερα είναι να είμαι καθιστός αντί για ξάπλα και να κρατώ το πόδι μου ακίνητο για να δουλεύει. Έβλεπα τι έκανε οπότε φαντάζεται κανείς τι είδα από αίμα. Σε συνδιασμό και με τις υπόλοιπες εμπειρίες δεν με τρομάζει το gore πλέον και το αίμα, απλά με ενοχλεί.

Αντίθετα με τρόμαξε το Bless The Child χωρίς ίχνος αίματος που είχε να κάνει με δαιμονικές τελετές, εξορκισμούς κλπ.

Προσωπικά είμαι κλειστοφοβικός, δεν μπαίνω σε ασανσέρ, δεν μου αρέσει ο θαλαμίσμος που περνάς για να μπεις σε τράπεζα κλπ. Συνθήκες τέτοιες θα με τρόμαζαν σε μια ιστορία πολύ περισσότερο από ένα λουτρό αίματος. Αυτό που θέλω να πω έιναι ότι ο τρόμος μπορεί να λειτουργεί χωρίς αίμα αγγίζοντας χορδές της ανθρώπινης ψυχής.

Εκείνο που μπερδεύει τον Βαγγέλη είναι οι ταινίες πιστεύω, εκεί ο τρόμος είναι αντανακλαστικός, σε τρομάζει με την εικόνα όσο και με την ατμόσφαιρα και λειτουργεί και το αίμα και το σοκ αλλά σε μια ιστορία δεν είναι το ίδιο, οι εικόνες περιγραφόμενες δεν έχουν την ίδια δύναμη και πάλι δεν αγγίζουν πάντα όλους.

Αυτά, και να ξαναπώ ότι δεν είμαι και ειδικός στον τρόμο. ( έγραψα μια ιστορία με τις φοβίες αλλά δε μου βγήκε τρόμος και δεν την ανέβασα)

 

Φίλε William, έχεις δίκιο σε αυτά που γράφεις και συμφωνώ μαζί σου.

 

Εγώ το μόνο που ήθελα να θίξω ήταν το εξής: επικρατεί η άποψη (και στη λογοτεχνία και στον κινηματογράφο) ότι όπου κυριαρχεί το αίμα αυτομάτως το προϊόν είναι δεύτερης διαλογής. Αντιθέτως, μόνο η προσήλωση στην ατμόσφαιρα και στους χαρακτήρες μπορεί να χαρακτηρίσει το προϊόν ως άξιο λόγου ή ποιοτικό.

 

Θεωρεί κανείς κακή την ταινιάρα The Thing του Carpenter; Ελπίζω πως όχι. Υπάρχει εκεί κανένα χτίσιμο χαρακτήρων; Όχι! Υπάρχουν καμιά δεκαριά ήρωες που βρίσκονται εκεί μόνο και μόνο για να μας προσφέρουν τους φρικιαστικούς θανάτους τους. Καλά καλά ούτε και για τον κεντρικό ήρωα δεν μαθαίνουμε πολλά. Και φυσικά υπάρχει πολύ αίμα. Πήρε κανένα βραβείο; Όχι, και ο λόγος εξηγήθηκε παραπάνω. Εγώ πάντως βγάζω το καπέλο στον Carpenter γιατί ποτέ σε καμία ταινία του δεν κορόιδεψε το θεατή. Αυτό που του έταξε αυτό ακριβώς του έδωσε. Όχι σαν κάτι άλλους...

Link to comment
Share on other sites

Ευάγγελε,

Με έκπληξη διαπιστώνω ότι οι απόψεις που έχεις για 'ποιότητα' και 'μη-ποιότητα' στην Ε.Φ. εκτείνονται τελικά και στον τρόμο.

'Σωστή' Ε.Φ.= μπαμ-μπουμ στο διάστημα
'Σωστός' Tρόμος = Αίμα

Να το πάω κι ένα βήμα παραπέρα και να υποθέσω ότι η 'σωστή' Φάντασυ είναι σπαθιά και δράκοι; Έτσι μπας και γλιτώσουμε από τη γνωστή κουβέντα στον επόμενο διαγωνισμό!

Δεν καταλαβαίνω αυτή την εμμονή πια με τα στερεότυπα αυτά. Η δουλειά μας ως μελη μιας συγγραφικής κοινότητας είναι να αντιπαλεύουμε και να καταργούμε στερεότυπα που μπορεί να υπάρχουν στο ευρύ κοινό σχετικά με αυτό το 'άθλημα', όχι να τα υποστηρίζουμε (υποθέτω η δουλειά μας σαν σκεπτόμενα άτομα είναι να αντιπαλεύουμε τα στερεότυπα γενικώς). Διότι το στερεότυπο αν μιλήσουμε για τη συγγραφή είναι πολύ περιοριστικό: σκοτώνει το διαφορετικό, το 'out of the box'. Εαν όλοι υπάκουαν στα στερεότυπα της εκάστοτε εποχής τα στερεότυπα που προβάλλεις αυτά καθαυτά δεν θα υπήρχαν! Ο Tόλκιν δεν θα είχε ασχοληθεί ποτέ με αυτό το για τα δεδομένα εκείνης τη εποχής εναλλακτικό και ξένο είδος...

...και εσύ είσαι υπέρ τους..;
 

  • Like 8
Link to comment
Share on other sites

Ευάγγελε,

 

Με έκπληξη διαπιστώνω ότι οι απόψεις που έχεις για 'ποιότητα' και 'μη-ποιότητα' στην Ε.Φ. εκτείνονται τελικά και στον τρόμο.

 

'Σωστή' Ε.Φ.= μπαμ-μπουμ στο διάστημα

'Σωστός' Tρόμος = Αίμα

 

Να το πάω κι ένα βήμα παραπέρα και να υποθέσω ότι η 'σωστή' Φάντασυ είναι σπαθιά και δράκοι; Έτσι μπας και γλιτώσουμε από τη γνωστή κουβέντα στον επόμενο διαγωνισμό!

 

Δεν καταλαβαίνω αυτή την εμμονή πια με τα στερεότυπα αυτά. Η δουλειά μας ως μελη μιας συγγραφικής κοινότητας είναι να αντιπαλεύουμε και να καταργούμε στερεότυπα που μπορεί να υπάρχουν στο ευρύ κοινό σχετικά με αυτό το 'άθλημα', όχι να τα υποστηρίζουμε (υποθέτω η δουλειά μας σαν σκεπτόμενα άτομα είναι να αντιπαλεύουμε τα στερεότυπα γενικώς). Διότι το στερεότυπο αν μιλήσουμε για τη συγγραφή είναι πολύ περιοριστικό: σκοτώνει το διαφορετικό, το 'out of the box'. Εαν όλοι υπάκουαν στα στερεότυπα της εκάστοτε εποχής τα στερεότυπα που προβάλλεις αυτά καθαυτά δεν θα υπήρχαν! Ο Tόλκιν δεν θα είχε ασχοληθεί ποτέ με αυτό το για τα δεδομένα εκείνης τη εποχής εναλλακτικό και ξένο είδος...

 

...και εσύ είσαι υπέρ τους..;

 

 

Φίλε Σπύρο καλησπέρα,

 

Για το φάντασυ ειλικρινά δεν ξέρω τι είναι σωστό και τι όχι. Δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με αυτό το είδος και έτσι δεν μπορώ να εκφράσω γνώμη.

 

Όσον αφορά στα στερεότυπα έχεις απόλυτο δίκιο. Ειδικά στην επιστήμη το να σκέφτεσαι “out of the box” είναι επιβεβλημένο. Βέβαια υπάρχει μεγάλη διαφορά από το να σκέφτεσαι διαφορετικά από τους άλλους και από το να προσπαθείς να αλλοιώσεις κάτι ήδη θεμελιωμένο.

 

Για παράδειγμα, καλώς ή κακώς, αν ρωτήσεις δέκα απλούς ανθρώπους τι τους έρχεται στο μυαλό με τον όρο επιστημονική φαντασία οι οκτώ από αυτούς θα σου απαντήσουν σίγουρα είτε διάστημα είτε εξωγήινοι. Το έχω κάνει αυτό το πείραμα στη σχολή σε ακροατήριο 300 ατόμων. Για μένα out of the box είναι να πατήσεις πάνω στην υπάρχουσα βάση και να φτιάξεις όμως κάτι εντελώς πρωτότυπο. Με άλλα λόγια μια ιστορία με εξωγήινους και διάστημα αλλά με τελείως πρωτότυπη πλοκή και εξέλιξη.

 

Πάρε για παράδειγμα την αρχική ταινία Stargate του ‘94. Έμπλεξε τους εξωγήινους με την αρχαία Αίγυπτο. Μια εντελώς ρηξικέλευθη ιδέα που αποτέλεσε βάση για τρεις επόμενες σειρές. Βέβαια εκεί υπήρχε και ο Roland Emmerich στη σκηνοθεσία, συνεπώς η δράση και τα εφέ ήταν υπεραρκετά, όπως άλλωστε σε όλες του τις ταινίες. Περιμένω πως και πως το νέο Independence Day!

 

Τρία χρόνια αργότερα βγήκε το κουλτουριάρικο Contact. Δε λέω καλή ταινία, αλλά βρε αδερφέ περιμένεις 2.5 ώρες και δεν βλέπεις ούτε εξωγήινο ρουθούνι! Τι με νοιάζει εμένα αν η πρωταγωνίστρια πιστεύει στο Θεό ή όχι και αν τα βρει τελικά με τον παπά;! Τα εφέ της ταινίας είναι ελάχιστα και τα περισσότερα κλεμμένα από το Stargate (αναφέρομαι κυρίως στο ταξίδι της κάψουλας μέσα στις σκουληκότρυπες). Και φυσικά αφού δεν έχει μάχες, εκρήξεις και εξωγήινους προτάθηκε για Oscar, ενώ το Stargate δεν πέρασε ούτε απ’ έξω.

 

Το ίδιο ισχύει και στον τρόμο. Κάποια στοιχεία είναι απλά αναπόσπαστα. Ο κλασσικός τρόμος μέσω βίαιων αιματηρών σκηνών δεν μπορεί να αντικατασταθεί απλά και μόνο από ατμόσφαιρα, και ψυχολογικό τρόμο. Το έγραψα και παραπάνω αλλά δεν πήρα κάποια απάντηση. Υπάρχει έστω και μία ιστορία του King που να βασίζεται αποκλειστικά στον ψυχολογικό τρόμο, χωρίς ίχνος αίματος; Μάλλον όχι. Ε τότε δε μπορεί, μετά από εκατομμύρια πωλήσεις ο τύπος κάτι παραπάνω θα ξέρει και συνεχίζει να μας τρομάζει με τον ίδιο τρόπο. Έτσι δεν είναι;

 

Στο τέλος το βασικό ερώτημα είναι το εξής: πιο θες να είναι το κοινό σου; Θες να γράφεις για τους πολλούς ή για τους λίγους; Αν το κοινό σου είναι η μάζα τότε ναι, η Ε.Φ θα βασίζεται στο διάστηκα και τους εξωγήινους και ο τρόμος στο αίμα και τη βία. Αν πάλι το κοινό σου είναι οι λίγοι ψαγμένοι τότε το περιεχόμενο θα πρέπει να είναι διαφορετικό. Πολύ διαφορετικό. 

Link to comment
Share on other sites

Μερικά points κι από μένα, επί του θέματος:

 

1. Σε όλα αυτά τα χρόνια που είμαι στο φόρουμ (οι παλιότεροι ας πούνε αν έχουν πετύχει κάτι διαφορετικό) έχω πάρει μέρος είτε συγγραφικά, είτε μόνο αναγνωστικά, σε όλους τους διαγωνισμούς. Επιπλέον, έχω διαβάσει πάρα πολλά διηγήματα, μαζί με τα σχόλια σε καθένα απ' αυτά. Επίσης, έχω διαβάσει και αρκετές κριτικές στο υποφόρουμ της Λογοτεχνίας Τρόμου. Την άποψη ότι πραγματικός τρόμος είναι μόνο τα αίματα και οι σκοτωμοί την έχω συναντήσει μόνο μία φορά. Και λαμβάνοντας υπόψη ότι η δική μας κοινότητα, τόσο από άποψη αναγνωστών, όσο και συγγραφέων, αποτελεί ένα αρκετά ικανοποιητικό στατιστικό δείγμα, μπορούμε να βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα. Και δεν μας θεωρώ καμιά ομάδα σοφιστικέ κουλτουριάρηδων (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, επειδή για τον καθένα είναι κάτι διαφορετικό) για να έχουμε τίποτα περίεργα γούστα.

 

2. Ναι, ο μέσος αναγνώστης πιθανόν να έχει συνδέσει τον τρόμο με το αίμα και τη βία (και την ΕΦ με τα διαστημόπλοια και τους εξωγήινους), αλλά αυτός ο μέσος αναγνώστης διαβάζει ένα(;) βιβλίο τρόμου το χρόνο. Ο μέσος αναγνώστης θα πάρει το καινούριο βιβλίο του Κινγκ, αλλά από εκεί και πέρα δεν θα το ψάξει παραπάνω. Ίσως, αν έχει κάποιο γνωστό που διαβάζει τρόμο, να πάρει καμιαδυό προτάσεις για άλλα βιβλία. Το έχω δει σε γνωστούς μου που διαβάζουν βιβλία άλλων ειδών, και φαντάζομαι ότι κι άλλοι το έχουν παρατηρήσει. Οπότε, εδώ το θέμα μας δεν είναι ο μέσος αναγνώστης, αλλά το κοινό στο οποίο απευθύνεσαι. Επειδή...

 

3. ...αν γράφεις τρόμο με αίμα και βία (όπως, ας πούμε, γράφει ο Κινγκ) δεν θα τρέξουν όλοι οι μέσοι αναγνώστες να σε διαβάσουν. Καλώς ή κακώς, θα πρέπει πρώτα να περάσεις από το αναγνωστικό κοινό του τρόμου. Ο Κινγκ δεν έγινε Κινγκ σε μια μέρα. Οι μιμητές (με οποιοδήποτε τρόπο) του Κινγκ, δεν είναι Κινγκ. Το να λες ότι επειδή κάτι δουλεύει όταν το κάνει ο Κινγκ, θα δουλέψει το ίδιο και για σένα, είναι παράλογο. Με την ίδια λογική, αν αρχίσω να γράφω BDSM ρομάντζα, θα γίνω δισεκατομμυριούχος.

 

Οπότε, Βαγγέλη, σε πρώτη φάση, το πολύ σημαντικό για σένα είναι ότι ξέρεις τι είδους συγγραφέας θέλεις να είσαι. Και πάνω σ' αυτό θα πρέπει να αποφασίσεις αν θέλεις να γίνεις καλύτερος ή να μείνεις στάσιμος. Για να γίνεις καλύτερος, πέρα από διάβασμα, χρειάζεσαι feedback, το οποίο μεταφράζεται σε αναγνώστες και σχόλια. Δεν θα ικανοποιήσεις όλους τους αναγνώστες, και δεν θα συμφωνείς με όλα τα σχόλια. Λογικό, συμβαίνει με όλους εμάς που γράφουμε. Αλλά το σημαντικό είναι να πάρεις κάτι από αυτήν τη διαδικασία, αλλιώς είναι άσκοπο να μπαίνεις στον κόπο. Γι' αυτό, λοιπόν, συνέχισε να γράφεις για αίματα και βίες και ευφάνταστους θανάτους, αλλά να προσπαθείς να γίνεσαι όλο και καλύτερος. Άλλωστε, πολλοί συγγραφείς έχουν γίνει γνωστοί για τις αιματηρές τους ιστορίες. Και μην έχεις την απαίτηση να σε διαβάζουν όπως τον Κινγκ, επειδή γράφεις όπως ο Κινγκ. 

  • Like 6
Link to comment
Share on other sites

Παρακολουθώ τη συζήτηση με ενδιαφέρον και ήθελα να ρωτήσω τον Βαγγέλη: Βαγγέλη ποιους συγγραφείς τρόμου έχεις διαβάσει εκτός από τον Κινγκ;

Link to comment
Share on other sites

Ευάγγελε,

καταρχήν 2 λόγια για το Contact:

κακώς, κάκιστα το αναφέρεις ως 'κακό' παράδειγμα διότι το βιβλίο (άσε την ταινία) έχει κάποια πολύ θετικά στοιχεία:

-Ανήκει στην κατηγορία λογοτεχνίας του 'What if', στην προκειμένη 'What if aliens contacted us...' που το θεωρώ ένα πολύ ενδιαφέρον what if.
-Ενδιαφέρον γιατί έχει διάφορες προεκτάσεις όπως π.χ στη θρησκεία (ή στη γενικευμένη αντίληψη του κόσμου για αυτή) τις οποίες προεκτάσεις ο συγγραφέας συζητά αρκετά.
-'Δεν είδαμε εξωγήινο ρουθούνι'??Είδαμε εξωγήινο, όταν τελικά η ηρωίδα ταξίδεψε με αυτή την κατασκευή και συνάντησε 'εκπρόσωπο' των εξωγήινων που επικοινωνούσαν. Μάλλον δεν σε ικανοποίησε γιατί δεν ήταν κάποιο εντυπωσιακό τέρας ή κατι τέτοιο αλλά ήταν εξωγήινος. Ο οποίος παρουσιάστηκε στην ηρωίδα μέσα από το το φίλτρο του υποσεινήδειτού της για να μην τη σοκάρει (δηλαδή σε μια παραλία με τη μορφή του πατέρα της). Μια ιδέα του Σάγκαν πραγματικά ιδιοφυή κατά τη γνώμη μου γιατί τόσο έξυπνα και έντεχνα αποφεύγει το πρόβλημα του πως πρέπει να μοιάζει ο εξωγήινος...

Tώρα για τα υπόλοιπα, στα λένε όλοι με πολλούς τρόπους, να προσθέσω μόνο ότι αυτό το:

 

Για παράδειγμα, καλώς ή κακώς, αν ρωτήσεις δέκα απλούς ανθρώπους τι τους έρχεται στο μυαλό με τον όρο επιστημονική φαντασία οι οκτώ από αυτούς θα σου απαντήσουν σίγουρα είτε διάστημα είτε εξωγήινοι. Το έχω κάνει αυτό το πείραμα στη σχολή σε ακροατήριο 300 ατόμων. Για μένα out of the box είναι να πατήσεις πάνω στην υπάρχουσα βάση και να φτιάξεις όμως κάτι εντελώς πρωτότυπο. Με άλλα λόγια μια ιστορία με εξωγήινους και διάστημα αλλά με τελείως πρωτότυπη πλοκή και εξέλιξη.

πρέπει λίγο να το ξαναδείς. Tο σκηνικό μου μοιάζει κάπως περίεργο (το survey σε 300 άτομα ενός αμφιθεάτρου δλδ.). Αλλά ακόμη και αν έγινε και ακόμη και αν η πρώτη απάντηση στο μυαλό του πολλών ήταν ένα στερεότυπο τι σημαίνει ακριβώς; Ότι πρέπει σώνει και ντε να επιβεβαιώσουμε αυτή την απάντηση; Δηλαδή αν ρωτήσεις δέκα ανθρώπους ποιά είναι η τετ.ρίζα του 3245987.5 θα πρέπει να αναθεωρήσουμε τα μαθηματικά με βάση τη δημοφιλέστερη απάντηση;

Tελικά, πιστεύω ότι προβάλλεις τα δικά σου γούστα σε όλους - κι εμένα μου αρέσουν τα διαστημοεξωγήινα θέματα αλλά όχι το μπαμ μπουμ κομμάτι, το υπαρξιακό κομμάτι, αυτό που θα σου προσφέρει μια πιο ολιστική οπτική για το είδος μας και το ρόλο μας στον κόσμο κλπ...

  • Like 6
Link to comment
Share on other sites

Μια παρατήρηση σχετικά με το Stargate, είνα μια από τις αγαπημένες μου ταινίες Βαγγέλη αλλά να σου πω ότι η επιτυχία της δε βασίζεται μόνο στο διάστημα και τους εξωγήινους. Είναι μια ιδέα που ήταν πρωτ΄τυπη εκείνη την εποχή, εντάξει αλλά σκέψου τι άλλο έχουμε. Την ανάπτυξη των χαρακτήρων, σκέψου τι περνάει ο Ο'Νηλ με το θάνατο του γιου του και πως αυτό τον κάνει έτοιμο να πεθάνει αν χρειαστεί αλλά και πως επιδρά με τα παιδιά. Και στην πλοκή έχουμε γρίφους, εξερεύνηση και ανακάλυψη. Δεν είναι μόνο η μάχη στην πυραμίδα, μην παραθεωρείς τα λιγότερο εντυπωσιακά αλλά ουσιαστικά μέρη της πλοκής.

Στον αντίποδα να αναφέρω μια ταινία του μη φανταστικού, τους 300. Τα 9/10 της ταινίας είναι μάχη, δράση σωστά; Εντάξει περνάς την ώρα σου καλά αλλά η ταινία δε σου μένει στο μυαλό σαν κάτι ξεχωριστό, 

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Οι 300 είναι ταινία; Νόμιζα ότι ήταν διαφήμιση για γυμναστήριο...

  • Like 5
Link to comment
Share on other sites

Για να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα, το είδος του τρόμου είτε είναι λογοτεχνικός, είτε κινηματογραφικός, περιλαμβάνει πολλά επί μέρους υπο-είδη.

 

Επειδή συμβαίνει να παρακολουθώ όλες τις ταινίες τρόμου που βγαίνουν και έχουν βγει κατά καιρούς, γνωρίζω από πρώτο χέρι ότι δεν υπάρχουν μόνο τα σλάσερ, αλλά και τα μεταφυσικά θρίλερ, τα ψυχολογικά θρίλερ, τα sci-fi horror, τα κοσμικού τρόμου κλπ. Αυτά τα υποείδη υπάρχουν και στη λογοτεχνία. Επίσης τα όριά τους είναι αρκετά ασαφή.

 

Για πολύ καιρό είχε επικρατήσει η άποψη ότι ο λογοτεχνικός τρόμος εστιάζει περισσότερο σε αυτό που λέμε terror δηλαδή το συναίσθημα που προκαλείται ΠΡΙΝ συμβεί κάτι κακό, που σημαίνει κυρίως σασπενς και ατμόσφαιρα. Σύμφωνα με την ίδια άποψη ο κινηματογραφικός τρόμος εστίαζε κυρίως στο horror δηλαδή το συναίσθημα που προκαλείται ΑΦΟΤΟΥ συμβεί κάτι κακό, που σημαίνει κυρίως gore και σοκ.

 

Οσο όμως οι τέχνες αυτές εξελίσσονται παρατηρούμε ότι ο κανόνας αυτός εμφανίζει πολλές εξαιρέσεις. Υπάρχουν πολλές ταινίες που είναι ατμοσφαιρικές σαν λογοτεχνικά κείμενα, όπως επίσης και κείμενα που αποσκοπούν στο σοκ και στην αποστροφή του αναγνώστη.

 

Ακόμη όμως και στις απαρχές του τρόμου, που είναι οι μύθοι και οι θρύλοι, διαπιστώνουμε ότι το στοιχείο του gore δεν είναι αυτοσκοπός. Για παράδειγμα όταν κάποιος λέει στην παραλία ή σε μία ιστοσελίδα "θα σας πω μια τρομακτική ιστορία", συνήθως βλέπουμε ότι η ιστορία αυτή δεν είναι σπλάτερ. Μπορεί να έχει σχέση με φαντάσματα, δαίμονες ή να είναι ψυχογραφική. Αναφέρω τις ιστορίες της παραλίας και το creepypasta γιατί θεωρώ -υποκειμενικά- ότι αποτελούν μια μοντέρνα εκδοχή των παλιών αστικών μύθων.

 

Επομένως ο τρόμος είναι ένα "φάσμα" επιμέρους στοιχείων και τον αδικούμε όταν τον περιορίζουμε αυστηρα σε ιστορίες τύπου "η καλύβα στο δάσος". Και δεν εννοώ τη μία και μοναδική ταινία που τιτλοφορείται cabin in the woods, αλλά οποιοδήποτε από τα χιλιοειπωμένα σενάρια με κάποιους teens που κάνουν εκδρομή, σταματούν σε ένα βενζινάδικο, ο βενζινάς που είναι μέσα στο κόλπο τους δίνει λάθος κατευθύνσεις, χάνονται στο δάσος και τους κυνηγάει ο φονιάς ή οι φονιάδες. Δεν είναι ότι προσωπικά δεν είμαι φαν αυτών των ιστοριών, αλλά έχω δει τόσες και τόσες πολλές που η μία είναι copy-paste με την άλλη και ΜΠΟΥΧΤΙΣΑ. Σέβομαι τον αναγνώστη ή το θεατή που θέλει να βλέπει το ίδιο πράγμα ξανα και ξανά απαράλλαχτο, αλλά δεν δέχομαι να μου πει κάποιος "ξέρεις ο χρυσός κανόνας είναι το gore and guts".

 

Μπορεί να πω περισσότερα παρακάτω, αλλά προς το παρόν με έχει απορροφήσει το μυθιστόρημα της Ναρού (αυτό είναι φάνταζι και δεν το κατέχω καλά σαν είδος αλλά με έχει απορροφήσει). Θα τα ξαναπούμε στο επόμενό μου διάλειμμα γιατί μου αρέσει να συζητώ για τρόμο.

Edited by AlienBill
  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

Έχω ακούσει κάμποσες φορές (συνήθως από άτομα άσχετα με τον τρόμο) για τις αρετές του ψυχολογικού τρόμου (που είναι ο αυθεντικός τρόμος) και για το πόσο κακό είναι το σπλάττερ. Είσαι ο πρώτος που διαβάζω να λέει ότι το σπλάττερ είναι το αυθεντικό...

 

Αυτό που θεωρώ εγώ είναι ότι ο (μέτριος) ψυχολογικός τρόμος γρήγορα καταλήγει βαρετός, ενώ το (μέτριο) σπλάττερ έχει να προσφέρει ανατριχίλες στους οπαδούς. Στην πράξη βέβαια, ακόμα και το σπλαττερ είναι πετυχημένο και καταλήγει κλασικό μόνο εφόσον δουλεύει σε άλλα επίπεδα. Αγαπημένες μου ταινίες τρόμου είναι το Martyrs, το Hellraiser, το Suspiria, το Dawn of the Dead, το Braindead και όλες τους έχουν κουβάδες αίμα. Αλλά μου άρεσαν επειδή η κάθε μία τους είχε να προσφέρει πολλά και σαν ταινία ψυχολογικού/μεταφυσικού/υπαρξιακού/κωμικού τρόμου. Αν μοναχά η βία έκανε τον τρόμο καλό, η καλύτερη ταινία τρόμου όλων των εποχών θα ήταν το A Serbian Film.

 

Όχι, η βία είναι ένα εργαλείο στα χέρια του δημιουργού για να σου προκαλέσει (ευχάριστοδυσάρεστα) σοκ. Αν πχ διαβάσεις ποτέ το The Goirl Next Door του Jack Ketchum θα καταλάβεις τι εννοώ. Όσο για τους εδώ διαγωνισμούς, και σπλαττεριές και body horror και τέρατα έχουμε δει να διακρίνονται σε διαγωνισμούς. Επειδή ήταν καλές ιστορίες από καλές πένες.

  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

Δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν να υπάρξει αντικειμενική απάντηση στο τι είναι "καλός" ή "κακός" τρόμος.
Υπάρχει σίγουρα απάντηση στο καλό sci-fi αν και περισσότερο έχει να κάνει με το "προσεγμένο, ψαγμένο, πρωτοπωριακό sci-fi" και αντίστοιχα έχει να κάνει και με το fantasy.

Όμως ο τρόμος είναι το πιο αυθεντικό ανθρώπινο συναίσθημα που πηγάζει και αναδύεται όταν ο κάθε άνθρωπος αρχίζει και αντιλαμβάνεται ότι ΔΕΝ είναι ο μόνος στον κόσμο, ότι ΔΕΝ ελέγχει τα πάντα και ότι ΠΑΝΤΑ υπάρχει κάτι/κάποιος/κάποια που μπορεί να του κάνει κακό. Εκεί δεν υπάρχει αντικειμενικότητα. Ο καθένας τρομάζει, φοβάται, τρέμει, χάνεται με κάτι διαφορετικό.

Υπάρχουν καλογραμμένες ιστορίες τρόμου. Με ατμόσφαιρα. Με πρωτότυπη ιστορία. Με πειστική γραφή. Αλλά ο καλός τρόμος δεν υάρχει σαν ορισμός ούτε σαν βάση. 
Εγώ τρόμαξα και με τον Υφαντοκόσμο, τα βιβλία του αίματος, το κορίτσι της διπλανής πόρτας, το Αυτό, την Ιστορία του Χειρούργου, τον άρχοντα του Ψεύδους. Κάθε ιστορία και κάτι διαφορετικό. Δεν είναι θέμα καλού ή κακού.

Είναι θέμα αν αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές που αν σπάσουν σε κάνουν να χάνεις τον κόσμο από τα πόδια σου.
Αν το καταφέρει αυτό ένας συγγραφέας για μένα είναι επιτυχία. Όχι αν κόψει 200 χέρια, 500 έντερα και 1000 κεφάλια για να πουλήσει 100000 αντίτυπα. Κλαίν.

  • Like 5
Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..