Atrelegis Posted June 1, 2005 Share Posted June 1, 2005 Πώς παρουσιάζετε τις μάχες στην ιστορία σας; Είναι εξευτελιστικά αναλυτικές (Salvatore, εγώ) ή απλά γενικές γραμμές. Τις αποφεύγετε γενικότερα;(Terry Pratchett) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted June 1, 2005 Share Posted June 1, 2005 Ανάλογα της ιστορίας και τον συμμετεχόντων. Συνήθως τις παρουσιάζω αναλυτικά, αν και μελλοντικά, όταν οι μια πλευρά υπερισχύει φανερά της άλλης μάλλον θα γράψω μόνο την αρχή της και το τι γίνεται μετά από αυτή. Γενικά πάντως οι μάχες είναι δραματικές σκηνές γεμάτες ένταση και αγωνία και καλό είναι να αναλύονται. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Illidan Posted June 2, 2005 Share Posted June 2, 2005 Αναλυτική περιγραφή ως προς το βρωμόξυλο, σε σημείο που κάποιες φορές να πλησιάζει τα kill bill. Βέβαια, αυτό δε γίνεται πάντα, διότι καταντά βαρετό να διαβάζει κανείς μια ιστορία βουτηγμένη σε αίμα, κομμένους τένοντες και χυμένα μυαλά. Παρεπιπτόντως, έχει κάνει κανείς ανατομία ώστε να μου δώσει καμιά νέα ιδέα (π.χ. πόση ώρα ζει κάποιος αν τον κόψεις στα δύο;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Atrelegis Posted June 2, 2005 Author Share Posted June 2, 2005 Μέσος όρος 10 λεπτά. Αν βέβαια δεν πήρες σβάρνα πάντα κάποιο ζωτικό όργανο... Το να παραθέσεις μία νατουραλιστική περιγραφή σε μία σκηνή μα΄χης δε θα πετύχει τίποτα άλλο από το να γυρίσεις τα άντερα του αναγνώστη χωρίς μάλιστα καλό λόγο. Αν είσαι πολύ αναλυτικός, θα τον κάνει να βαρεθεί. Θα ήθελα να μάθω να γράφω ώστε να αποδίδω τα ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ σε μια μάχη και όχι την ρεαλσιτική της αντιμετώπιση, όμως... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Deodonus Posted June 2, 2005 Share Posted June 2, 2005 Γενικά δεν βάζω μάχες στις ιστορίές μου, αλλά όταν βάζω, τις αναλύω ανάλογα την κλημακά τους. Αν π.χ. συγκρούονται δύο στρατοί, το περιγράφω πιο "μακροσκοπικά", επικεντρόνοντας αν χρειαστεί σε κάνα-δυο ήρωες. Αν πάλι είναι μεταξύ συγκεκριμένων ατόμων, το κάνω αναλυτικά (μερικές φορές μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο....), αλλά αποφεύγω τα αίματα, δεν μπορώ, μ'ανατρεχιάζουν.... Αλλά όπως είπα, οι ιστορίες μου είναι πιο πολύ "ειρηνικές", χωρίς μάχες... Αυτά... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted June 2, 2005 Share Posted June 2, 2005 Οι μάχες είναι απο τα αγαπημένα μου σημεία, αν και πιστεύω πως δεν πρέπει να είναι υπερβολικά εκτενείς ή αναλυτικές μέχρι αηδίας, γιατί κουράζουν. Πρέπει να βρίσκεις μια χρύση τομή στο πως θα την παρουσιάσεις,που πολλές φορές εξαρτάται και απο την πλοκή, γιατί απο την μία δίνει δράση και ένταση, αγωνία και μεγάλη ώθηση στην ιστορία σου, αλλά αν το παρακάνεις θα βαρεθούν όλοι με το πόσες φορές αλληλομαχαιρώθηκαν ας πούμε. Επίσης μου την σπάνε οι βλακώδεις εκφράσεις τύπου ηρώα-αμερικάνικης ταινίας σε λογοτεχνικά βιβλία " Έλα να χορέψουμε οι δύο μας"και καλά τον καλεί σε μονομαχία, είναι ατάκα τύπου "αστα λαβιστα μπειμπι"....οι άνδρες έχω προσέξει πως έχουν μια τάση σε τέτοιες ατάκες... τους άρεσει και καλά ο ήρωας να είναι ετοιμολόγος, στο οποίο κατά βάση συμφωνώ... αλλά με κάτι εξύπνο! Και η απόδοση συναισθημάτων μέσα σε μάχη μου άρεσει επίσης πολύ, αλλά και πάλι με μέτρο, σε μια μάχη δεν χωράνε ψευτοσυναισθηματισμοί, χωράνε έντονα και ίσως βίαια συναισθήματα και πάνω απο όλα βαθιά ανθρώπινα π.χ. φόβος, έλεος, απόγνωση, μίσος κτλ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Illidan Posted June 2, 2005 Share Posted June 2, 2005 Το να παραθέσεις μία νατουραλιστική περιγραφή σε μία σκηνή μα΄χης δε θα πετύχει τίποτα άλλο από το να γυρίσεις τα άντερα του αναγνώστη χωρίς μάλιστα καλό λόγο. Αν είσαι πολύ αναλυτικός, θα τον κάνει να βαρεθεί. Θα ήθελα να μάθω να γράφω ώστε να αποδίδω τα ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ σε μια μάχη και όχι την ρεαλσιτική της αντιμετώπιση, όμως... <{POST_SNAPBACK}> Τι ήθελες και μου θύμισες το νατουραλισμό; Φέτος κάναμε κάποια τέτοια κείμενα στο αντίστοιχο μάθημα και, όπως όλα τα φιλολογικά, μου την έσπαγαν φοβερά...Ε, τελικά όμως, έχεις δίκιο, καταστρέφει τη θέληση του αναγνώστη να συνεχίσει να διαβάζει, όσο ενδιαφέρουσα και να ήταν η πλοκή. Τώρα, αυτό που λες για τα συναισθήματα, το βρίσκω λίγο άτοπο. Τι μπορεί να σκέφτεται κάποιος την ώρα που πολεμά εκτός από το να καταστρέψει τον αντίπαλό του ή να σώσει τον εαυτό του; Το πρόσωπο της γκόμενας/του γιου/των γονιών/των φίλων που υπερασπίζεται; Αν, ναι, τότε θα ηττηθεί. Εκτός του ότι τέτοιες σκέψεις θα δυσκόλευαν κάποιον την ώρα της μάχης, η έξαψη αυτής τις εμποδίζει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted June 2, 2005 Share Posted June 2, 2005 Μη νομίζεις Illidan. Μπορεί άνετα να σκέφτεται τακτικές, αρκεί να είναι πειθαρχημένος πολεμιστής. Και ναι, μπορεί να σκέφτεται πρόσωπα ή γεγονότα σχετικά με τη μάχη ή τον αντίπαλό του. Αλλά εντελώς επιφανειακά. Αν χάσει τη συγκέντρωσή του τον έφαγε κανονικότατα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Illidan Posted June 3, 2005 Share Posted June 3, 2005 Yes, Master Darky! Whatever you say Master Darky! Ειδικά για το τέλος του 4 έχεις πολύ δίκιο... Όχι όπως στο Σαλβατόρε, που βαρά ο Ομπούλντ τον Ντριτζτ με όλη τη δύναμή του (και όπως μας έχει πει ο συγγραφέας, ο Ομπούλντ έχει με τις ευλογίες του Γκράαμς υπεράνθρωπη δύναμη) και ο Ντριτζτ αποκρούει χαλαρά... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted June 3, 2005 Share Posted June 3, 2005 Illidan, κάποια στιγμή θέλω να διαβάσω "τα δύο σπαθιά" οπότε ας σταματήσουν εδώ τα spoilers. Κατά δεύτερο η απόκρουση συνήθως δε στηρίζεται σε ωμή δύναμη αλλά και σε ελαφριά παρεκτροπή του χτυπήματος από την πορεία του. Για παράδειγμα ένα ελαφρύ σπάσιμο καρπού μπορεί να αποκρούσει χαλαρά μια ευθεία γροθιά, ίσως και πιο αποτελεσματικά από ένα μπλοκ. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου που όλες σχεδόν οι ανατολίτικες πολεμικές τέχνες έχουν τις περισσότερες τεχνικές τους να στηρίζονται σε εκτροπές χτυπημάτων και γρήγορες αντεπιθέσεις. Κάποιος που έχει ασχοληθεί περισσότερο με το θέμα μπορεί να στα εξηγησει καλύτερα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Isis Posted June 3, 2005 Share Posted June 3, 2005 Αποφεύγω τις μάχες και τη λεπτομερή περιγραφή τους, εκτός κι εάν στο πλαίσιο της εκάστοτε μάχης συμβαίνει κάτι το οποίο επηρεάζει έντονα τον πρωταγωνιστή και την ψυχοσύνθεσή του, καθώς και τη μελλοντική πορεία του (δύσκολα βέβαια μια μάχη να σε αφήσει ασυγκίνητο, αλλά εξαρτάται και από τον άνθρωπο!). Στις μάχες αναφέρω συχνά τακτικές σε επίπεδο στρατού και συχνά επικεντρώνομαι σε δύο τρία πρόσωπα τα οποία κινούν τα νήματα και μέσα από αυτά δίνω διάφορες υποκειμενικές απόψεις για το ίδιο συμβάν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted June 3, 2005 Share Posted June 3, 2005 Illidan, κάποια στιγμή θέλω να διαβάσω "τα δύο σπαθιά" οπότε ας σταματήσουν εδώ τα spoilers. Κατά δεύτερο η απόκρουση συνήθως δε στηρίζεται σε ωμή δύναμη αλλά και σε ελαφριά παρεκτροπή του χτυπήματος από την πορεία του. Για παράδειγμα ένα ελαφρύ σπάσιμο καρπού μπορεί να αποκρούσει χαλαρά μια ευθεία γροθιά, ίσως και πιο αποτελεσματικά από ένα μπλοκ. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου που όλες σχεδόν οι ανατολίτικες πολεμικές τέχνες έχουν τις περισσότερες τεχνικές τους να στηρίζονται σε εκτροπές χτυπημάτων και γρήγορες αντεπιθέσεις. Κάποιος που έχει ασχοληθεί περισσότερο με το θέμα μπορεί να στα εξηγησει καλύτερα. <{POST_SNAPBACK}> Η σωστή απόκρουση είναι παραμερισμός του ξίφους του αντιπάλου. Αν απλά παρεμβάλλεις το σπαθί σου στην πορεία της εχθρικής λεπίδας, τότε το όπλο σου, αργά ή γρήγορα, θα σπάσει. Το να παρεμβάλεις είναι πιο εύκολα, αλλά, ουσιαστικά, δε συμφέρει. Το να παραμερίζεις θέλει περισσότερη τέχνη, αλλά αυτό κάνει ένας σωστός ξιφομάχος, εκτός αν έχει βρεθεί σε τέτοια θέση που να μη μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτή την τεχνική. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Illidan Posted June 3, 2005 Share Posted June 3, 2005 Νιχίλιο και Βάρδε, γνωρίζω ότι έχετε δίκιο, αλλά αυτό στο οποίο αναφέρομαι δεν είναι η ευκολία του συμπαθή ντρόου κατά τις αποκρούσεις μόνη της. Αυτό το οποίο μου την έδωσε είναι το ότι ο Ομπούλντ δεν θα έπρεπε να είναι ένας συνηθισμένος αντίπαλος, ώστε ο Ντριτζτ να τον αποκρούει χαλαρά. Η τεχνική και η δύναμή του είναι πολύ ανώτερες από του μέσου ορκ, χωρίς να αναλογιστούμε τα άλλα μπόνους (προσπαθώ να αποφύγω τα σπόιλερ για τα άλλα βιβλία της σειράς). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted June 3, 2005 Share Posted June 3, 2005 Από το μέσο Ορκ μπορεί, αλλά από τη μέση... χιλιάδα; Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο και δε ξέρω για τι ακριβώς μιλάς, αλλά 9/10 ενας ανώτερος τεχνικά αντίπαλος θα νικήσει έναν πιο σωματικά δυνατό. Βγαίνω λίγο εκτός θέματος αλλά και με D&D δεδομένα να το σκεφτείς πάλι, ο Όμπουλντ θα είναι καμιά 15-αριά επίπεδα, σε αντίθεση με τον 19-άρη Drizzt, που σε τελική είναι φτιαγμένος ως χαρακτήρας για να έχει υψηλό AC και να κάνει κλεφτοπόλεμο. Είναι λογικό λοιπόν να υπερισχύει του Όμπουλντ στον τομέα άμυνα. Γενικά πάντως μη κάνεις το λάθος να νομίζεις ότι ο πιο δυνατός σωματικά κερδίζει πάντα. Ειδικά όταν στη μέση μπαίνουν όπλα μάλλον τον πιο ικανό σε αυτά ευνοούν οι πιθανότητες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Illidan Posted June 4, 2005 Share Posted June 4, 2005 Βγαίνω λίγο εκτός θέματος αλλά και με D&D δεδομένα να το σκεφτείς πάλι, ο Όμπουλντ θα είναι καμιά 15-αριά επίπεδα, σε αντίθεση με τον 19-άρη Drizzt, που σε τελική είναι φτιαγμένος ως χαρακτήρας για να έχει υψηλό AC και να κάνει κλεφτοπόλεμο. Είναι λογικό λοιπόν να υπερισχύει του Όμπουλντ στον τομέα άμυνα. <{POST_SNAPBACK}> Forgotten Realms Campaign setting: Drizzt do'Urden: fighter10/barbarian1/ranger5 (σελίδα δε θυμάμαι). Τα του Ομπούλντ μου διαφεύγουν, αλλά όπως ανέφερα, στα προηγούμενα βιβλία ο Σαλβατόρε δίνει κάποια δεδομένα που υποδηλώνουν ότι είναι πολύ ισχυρός. Κάτι άλλο που μάλλον δεν πρόσεξες: Η τεχνική και η δύναμή του είναι πολύ ανώτερες από του μέσου ορκ <{POST_SNAPBACK}> Όπως βλέπεις, αναφέρω πρώτα την τεχνική (χώρια που την αναφέρω γενικά). Δε μπορίς λοιπόν να μου καταλογίσεις ότι πιστεύω πως ο πιο δυνατός νικάει πάντα. Ούτως ή άλλως δε λέω αυτό, αλλά ότι δε θα έπρεπε να είναι τοσο εύκολα τα πράγματα για τον Ντριτζτ, και παρέθεσα τον Ομπούλντ ως παράδειγμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted June 5, 2005 Share Posted June 5, 2005 Εγω θελω να παρουσιασω και λιγη απο τη φρικη και την ασχημια του πολεμου στις μαχες.Οχι ολο ηρωισους και τακτικες.Βεβαια-ευτυχως-δεν τα εχω ζησει απο κοντα για να ξερω..Αλλα μια αναγνωση εργων σαν την καθοδο των Μυριων η και της Ιλιαδας σου δινει μια ιδεα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eroviana Posted June 5, 2005 Share Posted June 5, 2005 Προσπαθώ να μη γράφω για πράγματα που δε γνωρίζω ή δεν μπορώ να φανταστώ. Έχω διαβάσει για πολλές μάχες, αλλά με στρατηγική δε τα πάω και τόσο καλά. Αν περιέγραφα μάχη θα ήταν πολύ "ουγκ" και δε νομίζω να άρεσε σε κανέναν αυτό. Ίσως κάποια στιγμή αν ασχοληθώ περισσότερο με το θέμα να γράψω και για μάχη. Προτιμώ να δίνω τα αποτελέσματα της σύγκρουσης και να περιγράφω τα συναισθήματα αυτών που πήραν μέρος, όχι την καθαυτή μάχη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Atrelegis Posted June 7, 2005 Author Share Posted June 7, 2005 Προτιμώ βέβαια μάχες που ή είναι έξυπβες ή εντυπωσιακές. Πάντως ο Drizz't έχει εκνευριστικά αναλυτικές μάχες και αυτό μου τη δίνει! Είναι δύσκολο να παρουσίασεις τη φρίκη χωρίς να καταλήξεις με τον ήρωά σου ακρωτηριασμένο ή ψυχολογικά κατεστραμένο, heiron! Αν διαβάσεις Constantine, τον πρώτο φόνο του, θα πάρεις πια ιδέα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.