Καλό, κακό, ή Καλόκακο Τέλος; (no poll)

[heiron]

Θυμηθειτε πως πεθαναν Οδυσσεας και Ιασωνας...

Απλα οι κυριοι μυθοι τους τελειωνουν στη μεγιστη ακμη τους.

[Atrelegis]

Σίγουρα κανείς δε θα μοιραζόταν την αίσθηση του χιούμορ του συγγραφέα αν ο τάδε επικός ήρωας πέθαινε με βλακώδη τρόπο, εκτός αν:

 

α) Του άξιζε

 

β) Ήταν περισσότερο κωμική ιστορία παρά επική

[oimoderatorseinaifasistes]

On 4/22/2004 at 10:26 AM, Βάρδος said:

Γράφοντας και ολοκληρώνοντας μια ιστορία, έχετε παρατηρήσει ότι έχετε μια... κλίση προς το τι τέλος δίνετε; Κλίνετε προς το καλό κι ευτυχισμένο τέλος; προς το κακό κι ανάποδο; προς το πικρόγλυκο; Ή αποφασίζετε βάσει λογικής ("τώρα θέλω να γράψω για ένα καλό τέλος");

Τίποτα από όλα αυτά. Δεν υπάρχει ένα μοτίβο, ανάλογα την αλληλουχία  της ιστορίας και τα όσα έχουν προηγηθεί, προσπαθώ να δώσω ένα τέλος που να αρμόζει, και σύμφωνα πάντα με τον χαρακτήρα της, π.χ. ιστορίες τρόμου με happy end όπου γλυτώνει το θύμα από τον θύτη, τις θεωρώ αποτυχημένες μιας και ξεφεύγουν από τον μοναδικό σκοπό τους, να τρομάξουν. Να τρομάξεις θέλεις, όχι να διηγηθείς παραμύθια. 

 Οι ρομαντικές πάλι, σχεδόν επιβάλλεται να τελειώνουν με happy end, κάτι σε "ρίχνει" ψυχολογικά άμα διαβάσεις ρομαντική η οποία δεν τελειώνει έτσι, νιώθεις πως σου στέρησαν κάτι.

 Έχει τύχει να γράψω εναλλακτικό τέλος για ιστορία τρόμου το οποίο ήταν happy end αλλά και τέλος ρομαντικής ιστορίας που τελείωνε με κάτι μίζερο, και τις διάβασα από την αρχή μέχρι το τέλος και τελικά νίκησαν τα αρχικά τέλη που είχα γράψει εξ αρχής. Πιστεύω αυτό συμβαίνει επειδή όλοι λίγο πολύ έχουμε επηρεαστεί από τις ανάγκες του κοινού και των καταναλωτών της τέχνης (μιας και πλέον την καταναλώνουν, χωρίς να την εκτιμήσουν πραγματικά όπως της αξίζει)  μιας και είμαστε οι ίδιοι κοινό και καταναλωτές και ξέρουμε λίγο πολύ τι περιμένει να διαβάσει κάποιος.

 Επίσης, τα στοιχεία του κάθε είδους και υποείδους ιστορίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με το συλλογικό μας υποσυνείδητο. Δεν γίνεται να γράψεις γλυκούλικη ιστορία τρόμου ούτε και ωμή ρομαντική, όλα πρέπει να ανήκουν κάπου. Αν δεν ανήκουν και δε θα μπορείς να καταλάβεις τι ακριβώς είναι επειδή θα είναι λίγο απ'όλα, δηλαδή τίποτα το ξεκάθαρα δομημένο, αλλά και σύντομα θα τα ξεχάσεις καθώς θα είναι μπερδεμένα στο μυαλό σου.  Ο μέσος  αναγνώστης (όχι όλοι) θέλει απλά πράματα, αυτό και αυτό. Έργα δυσνόητα τα οποία η μεγαλύτερη μερίδα ανθρώπων δεν τα κατάλαβε τα έθαψεμε σε κακές κριτικές, ή τα ύμνησε ώστε όσοι τα διάβασαν και κατάλαβαν κάτι το οτιδήποτε να τους έχουν σε υψηλή εκτίμηση τους άλλους που τα κατάλαβαν. 

 Ο μέσος αναγνώστης διαβάζει όπως ακούει μουσική, βλέπει ταινίες, όπως τρώει, όπως πίνει, όπως κάνει το οτιδήποτε: τελείως μηχανικά, να μας ψυχαγωγήσει, γυρνάμε τις σελίδες διαβάζοντας τις γραμμές και όχι ανάμεσα από αυτές, εστιάζοντας στις λέξεις και όχι στα συναισθήματα ή κρυφά νοήματα που αυτές περιέχουν, και πάμε για άλλο βιβλίο.

 Σκέψου πως το μέσο βιβλίο των 300-350 σελίδων, θέλει περίπου 1 μήνα να εκδοθεί και να φτάσει σε σένα, έτοιμο προς ανάγνωση: 1 βδομάδα συγγραφής, 1 βδομάδα ανάγνωσης του ίδιου του έργου και διόρθωσης/επιμέλειας από τον συγγραφέα, 1 βδομάδα μέχρι να πάρει το οκ από εκδότες και εκδοτικούς οίκους πως ναι, θα συνεργαστείτε, και 1 βδομάδα για το τεχνικό μέρος, εκτύπωση, βιβλιοδεσία, διανομή.  Μπορεί να μην είναι 1 μήνας αλλά 3 βδομάδες, μπορεί και 2.

 Αλλά μπορεί να είναι και μήνες. Είναι όλα σχετικά από τον/την συγγραφέα, το ίδιο το βιβλίο και το θέμα του, σε ποια περίοδο θα εκδοθεί (αλλιώς να έγραφε  κάποιος στο βιβλίο του περί αντι-Αμερικάνικης προπαγάνδας και να το έπαιρνε στα χέρια του στις 10 Σεπτεμβρίου 2001 και αλλιώς στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, γενικά τα κοσμοιστορικά γεγονότα -και τα κοινωνικά τα οποία παίρνουν εκτάσεις- καθορίζουν το πόσο θα "πουλήσει" κάτι σε μεγάλο βαθμό) και διάφορους παράγοντες.

 Σκέψου να επεδύεις βδομάδες και μήνες για να δημιουργήσεις κάτι από το απόλυτο μηδέν και ο άλλος να το διαβάσει σε 3-4 μέρες και μετά να πάει στο άλλο. Η τέχνη από την βιομηχανική επανάσταση και μετά δυστυχώς κατέληξε μαζική αναπαραγωγή, πλέον είμαστε όλοι σαν πολύχρωμες μηχανές σε εργοστάσια στις οποίες ρίχνει κάποιος χαρτί και μελάνη, πληκτρολογεί στον πίνακα τι ακριβώς θέλει να βγάλει η μηχανή, ρυθμίζει τους λεβιέδες και πατάει το μεγάλο κόκκινο κουμπί το οποίο ξεκινάει την λειτουργία της μηχανής.

 Χιλιάδες εργοστάσια, χιλιάδες μηχανές. Όλες κατασκευάζουν κάτι από το μηδέν αλλά δεν υπάρχει αυτονομία, ό,τι πουν τα αφεντικά.  Δυστυχώς..