Jump to content

Write off #23 (Anadeleth vs Balidor)


Nihilio
 Share

Recommended Posts

edit 7/1/09: Ένδειξη Poll Anadeleth 7 Balidor 3

 

 

Καθόταν ακίνητη στο μικρό δωμάτιο και κοιτούσε τον άδειο τοίχο. Ακίνητη, αμίλητη, αθόρυβη. Η μουσική έπαιζε στο κεφάλι της δίχως σταματημό, μια μελωδία εξωτική, μυστηριώδης μα και τόσο οικεία, με έναν ρυθμό μαγευτικό και άρρυθμα σταθερό. Ήτανε μέρες τώρα που την άκουγε είτε στον ξύπνιο της είτε κοιμισμένη αυτή γέμιζε της σκέψεις της. Άλλοτε της ήταν ευχάριστη και άλλοτε αφόρητη. Ποτέ όμως δε την άφηνε αδιάφορη και ποτέ μα ποτέ ήσυχη.

Σηκώθηκε από το πάπλωμα και πλησίασε το κρεβάτι. Παραμέρισε τα ανάκατα στρώματα και ανασήκωσε το μαξιλάρι. Από κάτω του κρυβόταν ένα μικρό μαχαίρι. Της το είχε δώσει η γιαγιά της. Να το 'χεις πάντα στο προσκεφάλι σου, της έλεγε, κόβει τα κακά όνειρα. Δυστυχώς δεν ήξερε αν κόβει και μουσικές που ακούει κάποιος μέσα στο κεφάλι του, αλλά ίσως και να έκανε τη δουλειά του.

Το έβαλε στον κόρφο της και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη: φαινόταν σαν φάντασμα, ταλαιπωρημένη, άυπνη, τα μαλλιά της ανακατεμένα, τα ρούχα της κατατσαλακωμένα. Δεν έκανε τίποτα για να βελτιώσει την εμφάνισή της, απλά άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω. Έπρεπε να βρει κάπως λίγη ηρεμία, να απαλλαγεί από την καταραμένη μουσική.

Edited by Nienor
Link to comment
Share on other sites

Ανήσυχη ησυχία

 

Συγγραφέας: Δημήτρης Κουστομιχάλης

Λέξεις: 4691

Ύφος: περίεργο

Σεξ: μπλιάξ

Βία: μπλιάξ

 

Έξω η ατμόσφαιρα ήταν μουντή. Τα σύννεφα έκαναν την πόλη του Ντόρινταμ την ημέρα να φαίνεται σαν τη Gotham City … Αν και μέρα, ο δήμαρχος είχε τα φώτα της πόλης αναμμένα να φωτίζει την μίζερη ζωή των πολιτών. Έσφιγγε το μικρό μαχαίρι στον κόρφο της άκουγε την μουσική της με την (πλέον) μελαγχολική χροιά και κλώτσαγε τις πέτρες στον δρόμο. Προχώραγε πάντα με σκυμμένο το κεφάλι μπας και βρει κανένα χαμένο κομμάτι χαράς ξεχασμένο ή πεταμένο.

Κοιτάει μια στρογγυλή πέτρα στον δρόμο, πολύ καλή για κλωτσιά… έτσι μιας και δεν θα ένιωθε τύψεις αν την κλωτσήσει, το έκανε. Η πέτρα σταμάτησε σε ένα κομμάτι χαρτί. Τα χρώματα του ήταν μπερδεμένα. Ίσως να σχημάτιζαν μία θύελλα ή έναν καταρράκτη ή την βροχή, με μοβ καφέ και κίτρινο. Το σηκώνει. Βλέπει τον Πύργο από τις κάρτες ΤΑΡΟΤ. Το ήξερε κάπου μέσα της ότι αυτό το κομμάτι τσαλακωμένο χαρτί δεν ήταν ένα απλό διαφημιστικό φυλλάδιο. Της το είπανε… της το είπε η μουσική.

Η μουσική των ονείρων της, η μουσική της καθημερινότητας της. Πλέον δεν μπορεί να ξεχωρίσει τα όνειρα με την πραγματικότητα. Το μόνο πράγματα που παίρνει τον ρόλο της διαχωριστικής γραμμής είναι η μουσική. Αλλά κι αυτή μερικές φορές, ειδικά τώρα τελευταία, αλλάζει μορφές και την μπερδεύει. Βαρέθηκε, γυρνάει σπίτι.

 

Όλοι της λέγανε ότι έχει κάτι το εξωτικό πάνω της. Κάποιοι λέγανε ότι η γιαγιά της καταγόταν από μια παλιά φυλή τσιγγάνων, ή από μια αιγύπτια φατρία που λιγοστοί απόγονοι μένουν κάπου στη έρημο, ακόμα και ότι κατάγεται από την Ελλάδα έτσι υποστηρίζουν κάποιοι από τους γέροντες της Ντόρινταμ. Πάντα πίστευε στην ‘τέχνη’ και γι’ αυτό την έλεγαν αλλόκοτη. Ακόμα πιο αλλόκοτος της φαινόταν ο τεχνοκρατικός τρόπος ζωής στην πόλη. Η Ελάια πάντα προτιμούσε να ζει στην φύση, ειδικότερα στο δάσος που έχει πλέον καταστραφεί για να επεκταθεί η μουντή και ξεθωριασμένη πόλη με το ηλεκτρικο-τσιμεντο-ειδές προσωπείο της κοινωνίας που σιχαινόταν. Κάθε βράδυ πριν κλείσει τα μάτια της και αλλάξει η μουσική εύχεται να ξυπνήσει περίπου 100 τουλάχιστον χρόνια πιο πριν.

 

 

Κοιτούσε το χαρτί στον γυρισμό και κάθε φορά που γυρνούσε μεριά στο χαρτί, στο μυαλό της άλλαζε και τραγούδι. Της κίνησε την περιέργεια αυτή η αλληλεπίδραση της κάρτας με το μυαλό της. Το χάζευε αμίλητη, αθόρυβη με περιέργεια, δέος με σκυμμένο το κεφάλι χωρίς να έδινε προσοχή στο περιβάλλον γύρω της. Όπως ήταν φυσικό παραπάτησε. Έπεσε με τα γόνατα κάτω και το χαρτί έφυγε από τα χέρια της. Καθώς σηκωνόταν παρατήρησε ότι είχε πάρει λάθος δρόμο. Προτού όμως προσανατολιστεί κοίταξε που έπεσε το χαρτί. Κάνει δυο βήματα, σκύβει, το παίρνει και η προσοχή της καθηλώνεται στην ταμπέλα στην πόρτα.

’’Πνευματικές αναζητήσεις, καθοδήγηση της ψυχής και όνειρα.’’

Ήταν κάτι σαν γραφείο, ή μάλλον κάτι σαν μαντείο. Δεν δίστασε να μπει, της το πρόσταξε άλλωστε η καρδιά της και η μουσική,. Ή μήπως αυτά τα δύο είναι το ίδιο πράγμα;

 

«Καλημέρα σας κυρία, έτυχε να περνάω απ’ έξω και..»

«Κάθισε γλυκιά μου, καφέ;»

«Ναι, αν δεν σας είναι κόπος, ευχαριστώ»

 

«Λοιπόν, τι θα ήθελες να συζητήσουμε; Αν και το μυαλό σου, ο νους σου και ειδικότερα η ψυχή σου φαίνεται χαμένη.»

«Ναι,» αποκρίνεται εκείνη «κάπως έτσι είναι.»

«Συνήθως, οι άνθρωποι που νιώθουν χαμένοι αλλά συνεχίζουν να ψάχνουν κομμάτια τους, έχουν κάποια σημάδια από τους θεούς. Οι θεοί θέλουν να φθάσουμε σε ένα ανώτερο επίπεδο, αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια μας. Εσύ όμως, πες μου, έχεις σημάδια;»

«Πιστεύω πως ναι, θα με περάσετε για τρελή αλλά τώρα τελευταία δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω την πραγματικότητα από τα όνειρά μου. Μάλλον φταίει η … μουσική στο μυαλό μου. Αλλάζει αλλά γίνεται και τόσο ίδια. Με μπερδεύει. Ύστερα είναι και αυτό το μαχαίρι…» βγάζει το μαχαίρι… Η Ηλικιωμένη γυναίκα κάνει ένα μορφασμό δέους και έκπληξης, σηκώνεται ξαφνικά, πηγαίνει στην βιβλιοθήκη που βρισκόταν από πίσω της. Παίρνει ένα βιβλίο, και ψάχνει για μερικά λεπτά, χωρίς να βγάλει την παραμικρή λέξη. Θα έλεγε κανείς ότι ίσως δεν ανάσαινε, οι χτύποι της καρδιάς της είχαν σταματήσει, ο χρόνος γι αυτήν σταμάτησε.

 

«Κοίτα αυτό» και δείχνει στην Ελάια μία σελίδα. Εκεί υπήρχε ζωγραφισμένο το μαχαίρι που είχε από την γιαγιά της. Ήταν πανομοιότυπα, ακριβώς πάνω από την εικόνα υπήρχε ο τίτλος: ‘‘Ξίφος του Χωρισμού’’ Φτιαγμένο το 1328 από ένα παπά ο οποίος λέγεται ότι βρέθηκε κομμένος στα δύο μέσα στο δωμάτιό του. Σε ένα από τα σημειώματά του έγραφε ότι τον παράδεισο δεν τον κερδίζουμε με την πίστη μας, αλλά υπάρχει όταν ζούμε αρκεί με κάποιον τρόπο να τον χωρίσουμε από την πραγματική ζωή στην τελευταία μας ανάσα.

«Ναι είναι ακριβώς το ίδιο..» παίρνει και την κάρτα ταρό «Όλα συνδέονται, να και η κάρτα του χωρισμού» συνεχίζει η γριά «τώρα πρέπει να ψάξεις βαθιά μέσα σου να βρεις τις ρίζες της αιτίας που είναι χαμένη». Μέσα της κύλησε ένα κρύο αεράκι, με μία πικρή μυρουδιά. Ήταν η ανάγκη της να μάθει αλλά ταυτόχρονα ο φόβος του αγνώστου.

 

Ξανά πίσω στο σπίτι της για πολύ ώρα καθόταν μπροστά στον τεράστιο καθρέφτη της να κοιτάζεται Η μουσική πλέον έχει μια χαώδη άμετρη και ακαθόριστη μελωδία. Η μορφή της στον καθρέφτη σιγά σιγά γίνεται ένα με το πραγματικό της σώμα, η μελωδία πια έχει γίνει ένας ήχος σαν παράσιτα σε ραδιοφωνικό σταθμό, και τα όνειρά της ένα με την πραγματική της ζωή. Το δωμάτιό της μετατράπηκε σε μία δύνη που στηρίζεται στα σαθρά θεμέλια των αποφάσεών της. Παίρνει τη κάρτα την τοποθετεί πάνω στον καθρέφτη, και εκείνη κολλά αμέσως πάνω στον καθρέφτη. Το ένστικτό της την κάνει να τραβήξει το μαχαίρι. Το πιάνει με τα δύο χέρια…. Σημαδεύει την κάρτα … και με όλη της την δύναμη σπάει τον καθρέφτη.

 

Τα όνειρα είναι μια εξευγενισμένη προσπάθειά μας να αγγίξουμε τον παράδεισο. Αρκεί μέσα από τις επιθυμίες μας να ξεχωρίσουμε την πνευματική υπόσταση του εαυτού μας και να εισέλθουμε στον κήπο του δημιουργού μας!!!

 

-----------------------

Δέν μπορω να πω οτι ικανοποιήθηκα με το αποτέλεσμα.... τέσπα.. νάτο \m/ ^_^ \m/ αν και με πολυ μικρη διορθωση!!!

Edited by Balidor
Link to comment
Share on other sites

Κάνω την αρχή με Anadeleth, κυρίως λόγω συνοχής του θέματος.

 

 

Balinor, θεωρώ τη δική σου εκδοχή πολύ πιο πρωτότυπη (ίσως όχι ακριβώς "πρωτότυπη" όσο ενδιαφέρουσα) όμως δεν την εξυπηρετείς σωστά. Σα σύνολο δηλαδή, χάνει πολύ από διάφορα εκφραστικά που θα μπορούσες να έχεις διορθώσει αν το κοίταζες κάνα δυο φορές ακόμα, κι από μία αίσθηση που μου περνάει πως δεν ήξερες ακριβώς που θα καταλήξεις, που το πας. Παρ' όλο που θεωρώ πως αν τη δουλέψεις περισσότερο (νοηματικά και εκφραστικά) θα γίνει μια όμορφη ιστορία, τη δική μου την έχασες γιατί, μάλλον, δεν ήταν ακόμα έτοιμη για ποστάρισμα η ιστορία.

 

 

Anadeleth, έχεις πιάσει ένα θεματάκι, απλό σχετικά και το οδηγείς με σχετική ακρίβεια προ φινάλε. Αυτό που με κέρδισε, πέρα από τη αυτόματη σύγκριση των δύο, ήταν το φινάλε σου. Το νόημα της, που αν και χιλιοειπωμένο, συνεχίζει να με αγγίζει και να το σέβομαι όπου το πετυχαίνω. Το βασικό πρόβλημα που βλέπω στη δική σου ιστορία, είναι το ότι δε με πείθεις. Αυτά που μας λες είναι λίγα σε σχέση με την πράξη της, δεν είναι αρκετά. Κι αν έχει μανιοκατάθλιψη (γιατί μου φαίνεται πως προς τα εκεί την έχεις πάει τη δουλειά) τότε οι σκέψεις της παραείναι συγκροτημένες για να με πείσουν για αυτό. Κατά τα άλλα, αν γίνεις πιο συγκεκριμένος σε αυτό το κομμάτι (δεν εννοώ να το μεγαλώσεις, μα να το δουλέψεις) και συνδεθεί σωστά η μουσική με τη σκέψη της, δε νομίζω πως μπορώ να βρω άλλα προβλήματα.

Link to comment
Share on other sites

Λοιπόν:

Balidor, η ιστορία σου δείχνει ότι πηγαίνει κάπου, αλλά όχι που ακριβώς. Δείχνει όμως ένα ταξίδι που δεν είναι άσχημο αυτό καθαυτό, απλά οι περιγραφές σου δεν το ομορφαίνουν. Χρειάζεται 2-3 διορθώσεις ακόμα η ιστορία για να έρθει στα ίσια της. πχ σε ένα σημείο γράφεις:

Τα σύννεφα έκαναν την πόλη του Ντόρινταμ την ημέρα να φαίνεται σαν τη Gotham City
που είναι ένας κακός τρόπος για να καταλάβει τι εννοείς κάποιος που δε διαβάζει batman, άσε που κάνει αυτόν που διαβάζει να νομίζει ότι διαβάζει fanfic στον κόσμο του Batman. Πρόσεχε κάτι τέτοιες λεπτομέρειες.

 

anadeleth, η δικιά σου ιστορία είναι το ακριβώς αντίθετο. Αν και καλογραμμένη μοιάζει πολύ διαδικαστική, σαν να μην οδηγεί κάπου. Τί είναι η μουσική; Ποιός ή ποιά μιλάει με την πρωταγωνίστρια. Ποια είναι η ίδια η πρωταγωνίστρια.. Αγγίζεις το θέμα πολύ επιδερμικά, χρειάζεται εκβάθυνση.

Edited by Nihilio
Link to comment
Share on other sites

Με απόσταση αναπνοής από το Baldidor0 ψηφίζω Anadeleth. Μου άρεσε πιο πολύ το φινάλε.

Edited by Bardoulas©
Link to comment
Share on other sites

Εγω ψηφισα Μπαλιντορ.

Ναι,δεν ειναι τοσο καλογραμμενη αλλα οπως συνηθιζω στα ραητ οφς...ψηφισα το στορυ που μου αρεσε πιο πολυ.

Του Αναντελεθ ηταν σχεδον εξισου ωραιο και πιο καλογραμμενο.Αλλα καπου μας τα μπερδευε.(και βεβαια θα χασει ο Μπαλιντορ αφου τον ψηφισα εγω)

Link to comment
Share on other sites

Σκατά.

Δεν μ'άρεσε καμία.Η πρώτη ήταν αποπνικτικά και αφόρητα απόμακρη και μεταφυσική,με τόσες σκιές που δεν χωράνε σε ένα διήγημα μισής σελίδας.Η δεύτερη σε προσγείωνε πολύ βίαια στην πραγματικότητα.Άλλα γούσταρα το τέλος του Anadeleth...

(Ρε μήπως έχω γίνει πολύ επιλεκτικός?Σνομπ και τα σχετικά?Αν ναι,πείτε το μου,μην ντρέπεστε.)

Link to comment
Share on other sites

  • Φάντασμα changed the title to Write off #23 (Anadeleth vs Balidor)

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..