Jump to content

"Τραγικοί" Ήρωες


brave
 Share

Recommended Posts

Πως βλέπετε τους "τραγικούς" ήρωες της λογοτεχνίας που ενώ έχουν περάσει τα πάνδεινα στο τέλος αυτό που βρίσκουν είναι ο θάνατος ή κάποιο μαρτύριο?

δεν ενοώ φυσικά ήρωες τύπου Στερν ή Μπόρομιρ που πεθαίνουν δοξασμένοι, αλλα στυλ braveheart ή Ελρικ.

Σας αρέσει να δημιουργειτε τέτοιους ήρωες?, ή αγαπάτε τόσο τους χαρακτήρες σας που δε θέλετε να τους κάνετε κάτι τέτοιο?

Link to comment
Share on other sites

Δεν έχω μέχρι τώρα δεθεί ΤΟΣΟ με έναν χαρακτήρα μου ώστε να νιώσω απώλεια, με εξαίρεση τον καλύτερο μέχρι τώρα χαρακτήρα μου σε rpg, τον Jade Waters.

 

Δεν νομίζω ότι θα ήθελα έναν κακό τέλος για έναν χαρακτήρα μου, αν και θα προτιμούσα ένα τραγικό τέλος μόνο στο πρόισωπο του απόλυτου αδιεξόδου...

Link to comment
Share on other sites

Εξαρτάται.

 

Γενικά προτημώ την "λύτρωση" (ή κάθαρση ή ό,τι θες), όπου ο χαρακτήρας καταφέρνει αυτό που θέλει είτε επιβιώνοντας είτε και με τον θάνατό του εάν χρειαστεί. Χαρακτήρες που όλα παν στραβά και στο τέλος πεθαίνουν, χρησημεύουν σε μένα κυρίως για μήθους κλπ (σηνήθως π.χ. κουβαλάνε μια κατάρα ας πούμε).

 

Αυτά...

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Ο σκοπός είναι να βγει ζωντανός ο χαρακτήρας... όμορφος, γεμάτος. Αν πρέπει να υποφέρει, θα υποφέρει, κι αν πονάω που υποφέρει, ακόμα καλύτερα. Θα βγει σαφώς καλύτερη ιστορία, ή RP, ή ό,τι αφορά αυτόν τον χαρακτήρα τέλος πάντων.

Link to comment
Share on other sites

Εμένα μου αρέσει να βασανίζω τους χαρακτήρες μου και να παθαίνουν κάτι/πεθαίνουν στο τέλος. Δε ξέρω, ίσως είμαι σαδιστής κατά βάθος :whip: :p

Σοβαρά τώρα, μου αρέσουν πολύ οι τραγικοί χαρακτήρες, γενικά οι τραγικές καταστάσεις και να γράφω και να διαβάζω. Τις περισσότερες φορές όμως ο θάνατος που βρίσκουν στο τέλος είναι περισσότερο λύτρωση/σωτηρία παρά ένα κακό πάθημα. Ίσως φταίει που έβλεπα από μικρός ταινίες όπως braveheart και joan of arc :juggle:

Πάντως δε το έχω αναλύσει καθόλου το θέμα (το γιατί μου αρέσει η τραγικότητα)...χμμμ...

Link to comment
Share on other sites

Δεν ξέρω, βρίσκω το "ω, είμαι τόσο τραγικός!" ως τρελό κιτς αν το χειριστεί ο συγγραφέας έτσι ακριβώς. Παρόλα αυτά μου αρέσει να διαβάζω καλογραμμένους τραγικούς ήρωες και προσπαθώ να μην πέφτω στα κλισέ του είδους όταν γράφω για έναν τέτοιο ήρωα.

Link to comment
Share on other sites

Eμένα πάλι μου αρέσει οι ήρωες να μη βρήσκουν την πολυπόθητη λύτρωση΄.

Αν είναι ένα πράγμα που με είχε ξενερώσει με τον άρχοντα (όσο κι αν αυτο είναι ιεροσυλία) είναι ακριβώς πως θα μου άρεσε πολύ περισότερο αν κανεις απο τη συντροφιά δεν είχε γυρίσει ζωντανός, ή έστω αν γυριζε μονο ένας (καποιος απο τους Μερι-Πιπιν είναι πιο ιδανικός μια και ειναι οι πιο "άμαχοι")

Απο μικρός διάβαζα Μούρκοκ, και τους ήρωες του τους λάτρεψα πραγματικά (ειδικά τον Ερλικ, και κάποιον άλλο που δε θυμάμαι το όνομά του, και δυστυχώς το βιβλίο το έχω χάσει πάντως είναι ΕΦ).

Φυσικά Αυτα που ξεκίνησα να διαβάζω απο φάντεσυ (που χαραξαν και την πορεια μου ώς αναγνώστη -και όχι μόνο- ήταν τα δυο άκρα αντίθετα... Χάουαρντ απο τη μια Μουρκοκ απο την άλλη, γι αυτο και εξακολουθώ να λατρευω αυτές τις μορφές φάντασυ.

Τελευταία συνηδειτοποίησα, πως προσπαθώ (αν και δε μου βγαίνει πάντα) να σκοτώσω άδοξα τον κεντρικό ήρωα στις ιστορίες μου... Ίσως γιατί το βλέπω πιο ρεαλιστικο (καλα δε μιλάω για φαντασυ, αλλα για ΕΦ που ο ρεαλισμος επιβάλεται).

nihilio θα διαφωνίσω με τη λέξη κλισέ (βέβαια δεν ξέρω τι έχεις στο μυαλό σου). Εχεις διαβάσει τις "σειρήνες του Τιτάνα"? χμμμ.... αυτο είναι "κλισέ" αρχαίας τραγωδίας, όμως -για μένα τουλάχιστο-είναι φοβερή ιστορία. Τι θα πει κλισέ? (εκτος κι αν έχεις κάτι άλλο στο μυαλό σου)

Link to comment
Share on other sites

Τραγικοί ήρωες είναι οι Ρωμαίος και Ιουλιέτα, ο Οιδήπους Τύρανος, ο Ηλίθιος κτλ... Ο Γουάλας ήταν ήρωας(the real thing) και ο Ελρικ είναι κινούμενη τραγωδία.

 

Τώρα η απλή μιζέρια με την τραγωδία, παρόλλο που μοιάζουν, στην ουσία έχουν μερικά παρσέκ διαφορά. Και το να πεθάνει ο ήρωας στο τέλος μπορεί και να είναι επική κατάληξη(το να κάνεις κάτι ηρωικό προύποθέτει συνήθως να πεθάνεις κάνοντάς το).

Link to comment
Share on other sites

Δεν έχω τίποτα εναντίον του θανάτου. Μ'αρέσει. Είναι εύκολος, εξάλλου. Ο "ηρωικός" θάνατος δεν αποτελεί ένα από τα πρέπει για τους ήρωες φαντασίας, όσον αφορά εμένα. Ο θάνατος, στην πραγματικότητα, σπάνια είναι απίστευτα ηρωικός και βαρύγδουπος. Απλά σε χτυπάνε, και πεθαίνεις, κι αυτό είναι. Τελεία. Ή πέφτεις σε κάποιο χαντάκι και αιμορραγείς σαν γουρούνι, μέχρι να ξεψυχίσεις. Αυτός είναι ο θάνατος. Όταν όλοι οι θάνατοι είναι ηρωικοί και βαρύγδουποι, κάτι δεν πάει καλά.

 

Αλλά δεν θεωρώ τον θάνατο τίποτα το ιδιαίτερα τραγικό' όχι πάντα, τουλάχιστον. Και, για να είμαι ειλικρινής, το θάνατο του Έλρικ, για παράδειγμα, δεν τον θεωρώ καθόλου τραγικό. Σιγά την τραγωδία. Μάλλον, ηρωικός ήταν ο θάνατός του. Αλλά, όπως έλεγα, ο θάνατος δεν είναι απαραίτητα κάτι το τραγικό. Υπάρχουν πολύ πιο τραγικά πράγματα, όταν ο χαρακτήρας πρέπει να ζήσει μετά από όσα έχει υποφέρει, ή πρέπει να ζήσει υποφέροντας. Υπάρχουν ακροτηριασμοί, ασθένειες, χαμένες αγάπες, χαμένοι φίλοι και οικογένειες, θρυμματισμένα όνοιρα. Αυτά είναι πραγματικά τραγικά. Ο θάνατος είναι απλά ένα τέλος. Πεθαίνεις και ξεμπερδεύεις. Το ταξίδι είναι που τρομάζει, ειδικά όταν είναι σκοτεινά, επώδυνο, και ξέρεις ότι δεν έχει γρήγορο τέλος.

 

Τραγικά μπορεί, επίσης, να είναι και κάποια γεγονότα που έχουν άσχημες συνέπειες. Όσοι έχετε διαβάσει το A Song of Ice and Fire ως το 3ο του βιβλίου σκεφτείτε τον Πορφυρό Γάμο. Αυτό είναι από τα πιο τραγικά πράγματα που έχω διαβάσει, ίσως. Και οι συνέπειές του... Άσε. Τις βλέπουμε στο 4ο βιβλίο, για έναν πολύ συγκεκριμένο χαρακτήρα.

 

Το πρόβλημα είναι ότι, σε βιβλία (επιστημονικής) φαντασίας, σχεδόν ποτέ δε βλέπουμε τραγικούς ήρωες, πέραν από μερικές παρωδίες που τις βαφτίζουν "τραγικές".

Link to comment
Share on other sites

Ακόμη θυμάμαι την ατάκα ενός ήρωα που είχα παίξει σε sci-fi campaign, στο τελευταίο σημείο της ιστορίας, που ήμασταν ταμπουρωμένοι σε μια αίθουσα ενός κάστρου, με τον αντίπαλο στρατό να πλησιάζει.

 

Περιτό να πω ότι την είχαμε κάστει. Οι μισοί είχαν πεθάνει, οι άλλοι μισοί ήταν ετοιμοθάνατοι. Ακόμη και εν η μάχη είχε αίσιο τέλος και οι ενισχύσεις έδιωχναν τον εχθρό, δεν θα είχαμε επιζήσει.

 

(Btw, ήταν παιχνίδι με καλσσικούς παίκτες που δεν ξέρουν αγγλικά αλλά σιχαίνονται τα ελληνικά)

 

"Men! Behold our final hour! Today, we shall depart from Life, our names swept in lethe, our deeds words on yellowed paper!

Today, we sing ourselves to the Night! Today, we leave our lives behind! The dawn you see is our last! You are all, men and women brave and fierce in battle, so I tell you this:

DO NOT GO QUIETLY IN THE NIGHT! IF DESCEND INTO OBLIVION;S WOMB, LET US DO SO BORNE ON FIERY WINGS!"

Link to comment
Share on other sites

Κλισέ; Κλισέ θεωρώ που στο τέλος κάθε ιστορίας του Έλρικ κάθεται και κλαίγεται για το πόσο καταραμένος είναι. Κλισέ θεωρώ τον Raistlin από το dragonlance που κάνει ακριβώς το ίδιο. Κλισέ γενικά βρίσκω τον κάθε πανίσχυρο τυπά που κλαίγεται όλη την ώρα. Κλισέ βρίσκω το να κλαίγεται για το πόσο καταραμένος είναι ο καθένας, ακόμα κι ας μην είναι πανίσχυρος.

Αυτά. Όσο για τραγικό θάνατο, του Έλρικ είναι τραγικότατος και γρήγορος. Η όλη τραγικότητα βρίσκεται στην ειρωνία του.

Link to comment
Share on other sites

Η αλήθεια είναι ότι το ξέρεις, ειδικά από την ώρα που μαθαίνεις ποιό είανι το τίμημα της Καταιγίδας, αλλά ξαφνιάζεσαι όταν τελικά συμβεί...

Link to comment
Share on other sites

Όσο για τραγικό θάνατο, του Έλρικ είναι τραγικότατος και γρήγορος. Η όλη τραγικότητα βρίσκεται στην ειρωνία του.

 

Ποια είναι η ειρωνεία του;

Ότι το ίδιο του το σπαθί τον σκοτώνει;

 

Edited by Nihilio
Link to comment
Share on other sites

Και γιατί αυτό είναι τόσο τραγικό; Πιο πολύ κλισέ μού φαίνεται, παρά τραγικό.

 

 

Μετά από το συμβάν, έτσι κι αλλιώς, καταστρέφεται ο κόσμος. Οπότε, ο Έλρικ θα πέθαινε, ακόμα και το σπαθί του να μην τον σκότωνε.

 

 

Ναι μεν είναι τραγικό ως ιδέα, αλλά ως απόδοση δε νομίζω ότι έχει παρά ελάχιστη τραγικότητα, κι αυτή λιγάκι γραφική.

Link to comment
Share on other sites

Το πρόβλημα είναι ότι, σε βιβλία (επιστημονικής) φαντασίας, σχεδόν ποτέ δε βλέπουμε τραγικούς ήρωες, πέραν από μερικές παρωδίες που τις βαφτίζουν "τραγικές".

 

 

 

??? μα μόλις είπα ένα, το "Οι σειρήνες του Τιτάνα" που έχει ύφος γραφής στο στύλ του Φ.Ντικ, και μόνο αυτό δεν είναι, απλά μόλις μου ήρθε στο μυαλό. Ο (δικός μας) Θ.Βέμπος -που τον έχουμε και μέλος-έχει γράψει επίσεις μια καταπληκτική ιστορία με τίτλο "Κουασιμόδος και Σίσιφος", Ένα άλλο πάλι καλό (ξεχνάω όνομα συγγραφέα) είναι το "πρεπει να γινεις πολεμιστής" (που είναι ΕΦ στα όρια του Φάντεσυ) το "Κυλίστε δάκρυά μου είπε ο αστυνόμος " του Ντικ μπορεί να μην πεθαίνει ο ήρωας, αλλα μοιάζει να έχει βγεί απο αρχαία τραγωδία -όπως και αρκετά έργα του Ντικ- .... ένα σωρώ βιβλία και ιστορίες που τώρα δε μου έρχονται όλα στο μυαλο...

 

Σχετικά με αυτά που λέτε για τον Ερλικ τωρα

 

Ο Ερλικ δε βρίσκει γρήγορο θάνατο, αφού γνωρίζουμε πως όσοι έχει σκοτώσει η καταιγίδα είναι καταραμένοι να βασανίζονται στην αιωνιοτητα...

Γίνεται το υποχείριο του νόμου, παίζει στο τέλος το παιχνίδι του Ντονπλας και των υπόλοιπων Θεων (ή ίσως το παιχνίδι της ζυγαριάς) και στο τέλος η "αμοιβή" του είναι να χρειαστεί να σκοτώσει τον καλύτερό του φίλο για να πάρει δύναμη, και μετά να καταδικαστεί σε ένα αιώνιο μαρτύριο....

Το μόνο ηρωικό στην όλη φάση είναι που παει με το μέρος του νόμου -που είναι κατα βάση οι εχθροί του- και σκοτώνει τον Αριοχ που είναι προστάτης του, παρόλο που κάτι τέτοιο είναι βέβαιο πως δε θα έχει καλή κατάληξη

 

Edited by brave
Link to comment
Share on other sites

Το τέλος του Έλρικ δεν είναι τραγικό, είναι μοιραίο ή μάλλον καλύτερα είναι σωστό, πρέπον, είναι αυτό που περιμέναμε να συμβεί για να ολοκληρωθεί ένας κύκλος. Η τραγικότητα σε ένα θάνατο έχει να κάνει με το πόσο λάθος/πικρός/ανήθικος (υπάρχουν κι άλλα επίθετα, δεν έχω έμπνευση αυτή της στιγμή) είναι ο θάνατος.

 

Επίσης, ο Ελρικ, δεν είναι τραγικός ήρωας, είναι καταραμένος ήρωας ή ίσως ακόμα, αυτό που έχει επικρατήσει κι όλας, αντιήρωας. Η τραγικότητα του σαν χαρακτήρας, προέρχεται από το ... βιογραφικό του τελοσπάντων.

 

Τραγικός είναι κάποιος που δεν ορίζει τα γραμμένα του, οι επιλογές δεν έχουν καμία θέση σε έναν τέτοιον ήρωα. Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα ναι, είναι, ίσως να ήταν κι ο Έλρικ αν δεν είχε την επιλογή.

 

Εμένα μαρέσουνε οι τραγικοί ήρωες. Εκτός από τις δυνατές ιστορίες που βγάζουν άμα τους χειριστείς σωστα, είναι και πολύ δυνατοί χαρακτήρες. Σε εξοντώνουν γράφοντας για αυτούς.

Link to comment
Share on other sites

Τραγικοί ήρωες, είναι αυτοί που δεν έχουν επιλογή. Συμφωνώ με την Nienor. Επίσης τραγικός είναι ο χαρακτήρας που πεθαίνει και ο θάνατός του δεν έχει κανένα νόημα. Τραγική είναι η μοίρα του Frodo, αν και δεν φαίνεται τόσο. Έσωσε τον κόσμο του, γιατί ήθελε να ζεί σε αυτόν, και να είναι μέρος του. Στο τέλος αναγκάζεται να φύγει. Δεν είναι επιλογή του. Ο Elrik και ο Wallace, δεν είναι τραγικοί. Ο Wallace ένωσε τους σκοτσέζους και τον πουλήσανε. Η ένωση των φατριών έμεινε και μετά τον θάνατό του, σφίγγοντάς την λίγο. Άρα ο θάνατός του είχε νόημα. Δεν είναι τραγικός ο Elrik, γιατί έχει επιλογές. Στο τελευταίο βιβλίο, υπάρχει μια χαρακτηριστική ατάκα. "Βλέπω έχεις στο πλευρό σου την παλιά σου ερωμένη." Την θυμάται κανείς; Άσε που η ανοησία του προκάλεσαι τα μεγαλύτερα κακά. Άκους εκεί να εμπιστευτεί τον Γιρκούν... Τραγικός είναι ο Ερεκόζε, που πατάει όλους τους όρκους που έχει δώσει, για μια πικρή μοίρα. Πικρή όσο και να φαντάζει γλυκιά.

Link to comment
Share on other sites

Με την λογική του Wallace, τότε και ο πόνος και η αποξένωση του Φρόντο είχε νόημα και πολύ μεγαλύτερο θα'λεγα. Έσωσε τον κόσμο, τους φίλους του και άλλα πολλά. Το ότι τον σημάδεψαν αυτά ώστε να αλλάξει ριζικά μέσα του δεν σημαίνει πως τον έφαγε η απόγνωση ή ότι σταμάτησαν να σημαίνουν πολλά αυτά που κατάφερα και το τίμημα που πλήρωσε. Άλλωστε ο Wallace έδειξε θάρρος για λίγες μέρεος. Ο Φρόντο έπρεπε να το κάνει για μια ολόκληρη ζωή. Τα ίδια θα πάθαινε πιστεύω ο Wallace αν ζούσε και χειρότερα. Ο Έλρικ είναι λίγο "ψέμα" σε πολλά σημεία οπότε δεν θα σχολιάσω γι'αυτόν ως χαρακτήρα.

 

"Τραγικός είναι κάποιος που δεν ορίζει τα γραμμένα του, οι επιλογές δεν έχουν καμία θέση σε έναν τέτοιον ήρωα. Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα ναι, είναι, ίσως να ήταν κι ο Έλρικ αν δεν είχε την επιλογή. "

 

Συγνώμη μα, αυτός είναι ο ΟΡΙΣΜΟΣ του Έλρικ. Η Καταιγίδα του το λέει κατάμουτρα ότι τον έλεγχε αυτή και η Μοίρα από την στιγμή που συναντήθηκαν (και πριν από αυτό αν δεχτούμε την δύναμη της Μοιρας αφού ο ίδιος ο Μούρκοκ την παρουσιάζει ως υπαρκτή, απόλυτη, και ανίκητη). Είχε την ξευδαίσθηση της ελεύθερης βούλησης αλλά μέσω της επιρροής του σπαθιού (το οποίο δεν μπόρεσε ποτέ και με κανένα τρόπο να το ξεφορτωθεί ενω ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ με όλη του την θέληση) ο ίδιος ουκ ολίγες φορές κατάφερε να παρατηρήσει πως η πορεία του ήταν προδιαγεγραμμένη.

Edited by Sabrathan
Link to comment
Share on other sites

Όλα τα δεδομένα λένε ότι ο Έλρικ είναι τραγικός ήρωας. Αλλά πέρα από τα δεδομένα πρέπει να διαβάσεις και τα βιβλία. Σε πολλά σημεία ο Μούρκοκ ξεφεύγει και ο Έλρικ γίνεται ο μαμιάς με το γιουτσόσπαθο το Stormbringer. Ακόμα και το όνομα του σπαθιού προλέγει τι θα ακολουθήσει. Ο Έλρικ θα μπορούσε να είχε γίνει τραγικός ήρωας και πάρα πολλοί μπορούν και δικαίως να βγουν να ισχυριστούν ότι ήταν παρά τις αντιφατικότητες. Όπως δικαίως άλλοι θα πουν ότι δεν ήταν γιατί υπάρχει τεράστια έλλειψη συνέπειας. Έχω βρει χίλιες γνώμες στο net για το τι ήταν ο Έλρικ. Προσωπικά πάω με την evil insane bastard εκδοχή. Ξέρω 'γω ψάξτε να βρήτε τι λέει ο Μούρκοκ πάνω στο θέμα. Πάντως αν το ξαναδιαβάσετε σε καμιά δεκαριά χρονάκια μπορεί να έχετε άλλη γνώμη τότε.

Link to comment
Share on other sites

Sabrathan indeed. Αν το όλο θέμα, δηλαδή, το εξετάσεις μέσα από αυτά που λέγονται για τον Έλρικ και όχι από τις πράξεις του, τότε είναι ένας τραγικός ήρωας. Όμως επιμένω να πιστεύω πως αυτό που έχει σημασία είναι οι πράξεις ενός ήρωα και όχι οι σκέψεις που κάνει ούτε και οι διάλογοι του με την καταιγίδα, γιαυτό και λέω πως δεν είναι επάνω.

 

Επίσης, όντως αν το ξαναδιαβαζα τώρα, σχεδόν δέκα χρόνια μετά, είναι πολύ πιθανό να δημιουργούσα μια άποψη εκ νέου για τον ήρωα, αν και μιλάμε για έναν άνθρωπο που θεωρώ έτσι κι αλλιώς, πως φτιάχνει χαρακτήρες ρηχούς. Επίσης, darky, αν και πιστεύω πως έχεις δίκιο σε αυτά που λες, δεν θεωρώ τη γνώμη του Μούρκοκ για το τι ήρωα έφτιαξε (ή για το τι ήρωα ήθελε να φτιάξει) αδιάσειστο στοιχείο, όπως και κανενός συγγραφέα για το έργο του.

 

Εξάλλου, όπως λέει κι ο Σιδηρόπουλος, "...όταν ένα έργο φύγει από τα χέρια του δημιουργού του, αποκτά δική του ταυτότητα..." κτλ. ;) Εάν λοιπόν κάποιος λέει πως έφτιαξε έναν ήρωα που είναι τραγικός, επειδή έναν τέτοιο ήρωα είχε στο μυαλό του να φτιάξει, αυτό δε σημαίνει απαραίτητα πως όντως ο ήρωας που έφτιαξε είναι τραγικός.

Link to comment
Share on other sites

Εξάλλου, όπως λέει κι ο Σιδηρόπουλος, "...όταν ένα έργο φύγει από τα χέρια του δημιουργού του, αποκτά δική του ταυτότητα..." κτλ. ;) Εάν λοιπόν κάποιος λέει πως έφτιαξε έναν ήρωα που είναι τραγικός, επειδή έναν τέτοιο ήρωα είχε στο μυαλό του να φτιάξει, αυτό δε σημαίνει απαραίτητα πως όντως ο ήρωας που έφτιαξε είναι τραγικός.

 

Ακριβώς. Γι'αυτό κι εγώ προσωπικά αντιπαθώ τη νοοτροπία τώρα-θα-φτιάξω-έναν-τραγικό-χαρακτήρα ή τώρα-θα-φτιάξω-έναν-ηρωικό-χαρακτήρα, κτλ. Η ίδια η ιστορία και η εξέλιξη του χαρακτήρα θα μας δείξουν τι είναι τελικά και τι δεν είναι.

Link to comment
Share on other sites

Nienor συμφωνώ με αυτά που λες, αλλά ίσως ο Μούρκοκ έφτιαξε το χαραχτήρα αντιφατικό επίτηδες, ώστε ο καθένας να τον δει όπως θέλει και να αρέσει σε περισσότερο κόσμο. Όλη η κουβέντα για το αν ο Ελρικ ήταν τραγικός ή απλά μίζερος, καλός ή κακός, σόφρων ή τρελός, ήρωας ή αντιήρωας στην ουσία αυξάνει την δημοτικότητα του συγκεκριμένου ήρωα. Όλοι ξέρουν τον Έλρικ του Μενλιμπονέ. Και θα 'θελα να τον δω κάποτε σε ταινία να δω πώς στο καλό θα τον ενσαρκώσει κάποιος ηθοποιός.

Link to comment
Share on other sites

Όλη η κουβέντα για το αν ο Ελρικ ήταν τραγικός ή απλά μίζερος, καλός ή κακός, σόφρων ή τρελός, ήρωας ή αντιήρωας στην ουσία αυξάνει την δημοτικότητα του συγκεκριμένου ήρωα.

 

1) Τραγικός η Μίζερος; Έχει κάποια μιζέρια η συμπεριφορά του αν κριθεί με τα κριτήρια του αναγνώστη αλλά αν κριθεί υπό το πρίσμα της κατάστασης στην οποία βρισκόταν ο ήρωας (αναγκάζεται να υποβάλλει όντα σε αιώνιο μαρτύριο για να ζήσει λίγο περισσότερο, είναι Αυτοκράτορας όντων που δεν γνωρίζουν τη συμπόνια ενώ ο ίδιος έχει κάποια, δηλ. ένας 'ανώμαλος' για το είδος του, εξαρτημένος από αντικείμενα και ουσίες για να ζεί, γνωρίζει το μίσος των περισσότερων ανθρώπων χωρίς να φταίει αρχικά εξαιτίας της φήμης των προγόνων του) νομίζω ότι φαίνεται ξεκάθαρα πως ήταν τραγική. Ο Έλρικ είναι ένα όργανο του όπλου του και τον Δυνάμεων που αντιπροσωπεύει.

 

2) Καλός ή κακός; Τίποτε από τα δύο αν και για τα δεδομένα της φυλής του μάλλον "καλό" θα τον χαρακτήριζα, ειδικά αν σκεφτούμε ότι είχε ανατραφεί στο περιβάλλον που ανατράφηκε...

 

3) Σόφρων ή τρελός; Θα έλεγα πως η κατάσταση στην οποία βρισκόταν αναπόφευκτα σιγά σιγα έσπρωχνε το μυαλό του στην τρέλα, αλλά παρ' ολ' αυτά διατηρεί διαύγεια μεγαλύτερη από αυτή που θα περίμενε κανείς(βλ. σε σύγκριση με Θεοκράτες του Παν Τάνγκ).

 

4) Ήρωας ή αντιήρωας; Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Από τη μία η συμπεριφορά του εκφράζει αγάπη προς την ελευθερία και κάποια συμπόνοια στους αδύναμους , αξίες που θεωρούνται θετικές από την κοινωνία των αναγνωστών. Από την άλλη η σκληρότητά του για τους εχθρούς του και μή είναι συχνά πολύ μεγάλη και δεν δείχνει να έχει κάποια αίσθηση πατριωτισμού/υπευθυνότητας (το αντίθετο μάλιστα), ενώ κάποιες φορές στη συμπεριφορά του διακρίνεται λανθάνων ρατσισμός. Αυτές είναι ιδιότητες αρνητικές για την κοινωνία του αναγνώστη και την κοινωνία του ήρωα. Τέλος τον διακρίνει μια κάποια μοιρολατρεία, όμως εδώ δεν πρέπει να τον κρίνουμε με δικά μας κριτήρια, αφού όντως δεν μπορεί να ξεφύγει από τη μοίρα του, που όπως είπε ο Σάμπραθαν στον κόσμο του είναι κάτι υπαρκτό(όπως και το μαθαίνει ο ίδιος δηλαδή), ενώ προσπαθεί κάτι τέτοιο. Πάντως από ένα σημείο και μετά καταντά τέτοιο τρενάκι η ιστορία που οποιοσδήποτε να ήταν ο πρωταγωνιστής αντί του Έλρικ δε νομίζω να είχε πολλές ελπίδες να καταφέρει κάτι θετικό για τον εαυτό του(μάλλον θα τα παρατούσε πρίν αρχίσει ο πόλεμος των θεών).

Edited by The Blackcloak
Link to comment
Share on other sites

παραπάνω η niennor είπε πως οι χαρακτήρες του Μούρκοκ είναι ρηχοί.

εγω θα σταθω σε αυτό. Αυτό είναι καθαρα προσωπική αντίληψη, και έχει να κάνει με το ποσοστό που εχει ασχοληθεί ο αναγνώστης τελικά.

Θα αντιπαρατεθώ λοιπόν λέγοντας πως "δεν έχω δει άλλο συγγραφέα που να εμβαθύνει τόσο τους χαρακτήρες του, και να τους φτιάχνει να δείχνουν πιο ρεαλιστικοί ακόμα κι απο τον πραγματικό κόσμο" :p

είναι απλά θέμα αντίληψης και εμβάθυνσης απο τον αναγνώστη. Εχω ακούσει πχ. αρκετούς να μιλάνε έτσι για το matrix, και απο τη δική μου πλευρα, όταν διαβάζω σχόλια που είναι άκυρα λέω "όχι ρε γαμώτο, μα είναι δυνατο να μην καταλαβαινουν τιποτα"?

Οι χαρακτήρες του Μουρκοκ ΔΕΝ ειναι καθόλου ρηχοί, απλά σε κάποιους δεν αρέσουν λόγο ιδιοσυγκρασιας, αλλα αυτο ειναι άλλο καπέλο.

 

darky> ξεκάρφωτο, αλλα Ερλικ (και γενικότερα μουρκοκ) πρεπει να πρωτοδιάβασα πριν 12-13 χρόνια, και φυσικά ξαναδιάβασα κα ξαναδιάβασα παμπολλες φορές... τι ήθελες να πεις με αυτο το "διαβάστε μετα απο 10 χρόνια"?

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..