vasath Posted September 29, 2006 Share Posted September 29, 2006 Η λογοτεχνεία τρόμου είναι γνωστή για τα τέρατά που παρουσιάζονται στις σελίδες της, είτε ανθρωπόμορφα είτε όχι. Σε εσάς ποια από αυτά σας έχουν μείνει στο μυαλό και γιατί; Σίγουρα οι ζωντανοί νεκροί! Πάντα με ανατρίχιαζαν. Σκεψου, πόσο θα ήθελες να αναστήσεις αν μπορούσες κάποιον που έχει πεθάνει, και πώς θα αντιδρούσες αν ξαφνικά τον έβλεπες μπροστά σου! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
greenmist Posted October 13, 2006 Share Posted October 13, 2006 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Darkchilde Posted October 14, 2006 Share Posted October 14, 2006 Δεν θεωρώ ακριβώς τέρατα τους βρυκόλακες. Είναι ελκυστικά όντα. Από τον Δράκουλα του Christopher Lee εως τον Angel από το Buffy the Vampire Slayer μέχρι τον Strahd... Πάντως αγαπημένα τέρατα είναι και οι δαίμονες. Επειδή μπορούν να έχουν οποιαδήποτε μορφή, από αποκρουστική εως τελείως ανθρώπινη, και ποτέ δεν ξέρεις τι σκέφτονται. Από τους δαίμονες των manga/anime εως τους κλασσικούς διαβόλους, όλοι είναι διαφορετικοί, με διαφορετικό τρόπο σκέψης και δράσης. Άλλοι θέλουν να διατηρηθούν τα πράγματα ως έχουν γιατί περνάνε καλά, άλλοι θέλουν να τα αλλάξουν, άλλοι προσπαθούν να κυβερνήσουν τον κόσμο (βλέπε George W. Bush )... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted October 14, 2006 Share Posted October 14, 2006 Για το θέμα των βρυκολάκων, να ευλογάτε ή να καταριέστε τον κύριο John William Pollidori, αυτών που τους μετέτρεψε από κτηνώση τέρατα σε σαγηνευτικά πλάσματα της νύκτας στο έργο του "The Vampyre." Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
D'Ailleurs Posted October 15, 2006 Share Posted October 15, 2006 Δεν θεωρώ ακριβώς τέρατα τους βρυκόλακες. Είναι ελκυστικά όντα. Από τον Δράκουλα του Christopher Lee εως τον Angel από το Buffy the Vampire Slayer μέχρι τον Strahd... Δέν νομίζω οτι υπάρχει τίποτα ελκυστικό στους βρυκόλακες εκτός βέβαια απο την Βαμπιρέλα! Απλά για κάποιο λόγο έχουν συνδεθεί με τον ρομαντισμό, τον ερωτισμό και χαμένες αγάπες και άλλα τέτοια αλλα στην ουσιά παραμένουν διευθαρμένα τέρατα που θέλουν να επιβιώσουν. Σε πολλές κοπέλες αρέσουν οι βρικόλακές αλλα σκευτείτε στο τέλος θα καταντήσουν σαν τις νύφες του Δράκουλα, πεινασμένες μέχρι αιδίας και έτοιμες να κάνουν τα πάντα για να λίγο αιματάκι... Προσωπικά για τέρατα γουστάρω εξωγήινους, διαστημικό και άνγωστο τρόμο που δέν έχει καμμία επαφή με την ανθρώπινη φύση. Ετσι για να δούμε ποιοι είναι πιο μάγκες, εμείς ή αυτοί! Επίσης γαμάτα τέρατάκια είναι και τα ανθρωπόμορφα. Ψυχοπαθείς δολοφόνοι, τρελλοί επιστήμονες, μάυροι μάγοι και άλλοι ευγενικοί κύριοι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Celestial Posted October 15, 2006 Share Posted October 15, 2006 Δέν νομίζω οτι υπάρχει τίποτα ελκυστικό στους βρυκόλακες εκτός βέβαια απο την Βαμπιρέλα!Απλά για κάποιο λόγο έχουν συνδεθεί με τον ρομαντισμό, τον ερωτισμό και χαμένες αγάπες και άλλα τέτοια αλλα στην ουσιά παραμένουν διευθαρμένα τέρατα που θέλουν να επιβιώσουν. Σε πολλές κοπέλες αρέσουν οι βρικόλακές αλλα σκευτείτε στο τέλος θα καταντήσουν σαν τις νύφες του Δράκουλα, πεινασμένες μέχρι αιδίας και έτοιμες να κάνουν τα πάντα για να λίγο αιματάκι... πες το ψεματα..... οι βρυκολακες και τα βρωμο dark elves εχουν ρομαντικοποιεισει το κακο.... αν το σκευτεις τι ειναι ο βρυκολακας στο κατω κατω.... ζομπι που δε βρωμαει Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted October 15, 2006 Share Posted October 15, 2006 Εδώ είναι το αστείο: κάποτε ο βρυκόλακας βρώμαγε, κούτσαινε, ήταν ένα κεφάλι και κάτι εντόσθια να κρέμονται, και ό,τι άλλο απαίσιο μπορείς να φανταστείς. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
The Blackcloak Posted October 15, 2006 Share Posted October 15, 2006 (edited) Για όσους ενδιαφέρονται, έπεσα πάνω σε αυτό: http://www.strangehorizons.com/2003/20031201/byron.shtml Ενδεικτικά: During the years between 1783 and 1832 Romanticism was characterized by a reaction against the modernism and perceived nihilism of the Paris salons and the concurrent philosophy of rationalism, put forth by Hume, Locke, and their followers. According to the literary historian Bernbaum in the Anthology of Romanticism: The Romantic movement rose to its heights during the period from about 1783 to 1832. Most of the leading authors were active through nearly the entire period, but it may be subdivided into two parts. The first extends from 1783 to 1812, during that the most important works to appear were the poems of Blake, Coleridge, Wordsworth, and Scott. The second continues from 1812 to 1832, during that the outstanding works were Byron's poems, Scott's Waverly novels, the critical writings of Coleridge, Hazlett, Lamb, and De Quincey. These are the names found in any English 101 course as the "greats" of the early modern era who influenced both the conventions of the modern novel and trends in literature down to our own day. These poets and writers were celebrities of their own day as well, celebrated in soirees and in "writing societies". These artists and dreamers were a paradox of conservatism and libertarianism, and the Shelleys, Byrons, and De Quinceys who pepper those years occasion a raised eyebrow among scholars even today for their sexual and hallucinogenic adventurism, and a literary stance that "looked to" the past: a mythic past that painted a golden, agrarian, pre-industrial world filled with graceful, beautiful "ladyes", honorable nobility, and heroes of valor far beyond the mere mortals of the early materialistic, gritty, and corrupt Industrial Revolution. That supernatural and folkloric themes and imagery formed the heart of this literary movements, including occult themes and the darker medieval tales of shapeshifting werewolves, fairies, witches, succubi, demons, and the vampire is not surprising, as every mythic Golden Age has a shadow, to borrow a term from Carl Jung. In Germany, the political and cultural conservatism of the early Romantic movement led the Romantics Schlegel and Novalis to seek the future in the past. "[To] replace the rationalistic nature of the state or nation they looked to the cohesiveness of the Volk to provide a basis for political unity and stability," says historian Frank Tobin, in his 1995 exploration of the development of the Romantic view of the medieval cloistered mystic: Mechthild von Magdeburg: A Medieval Mystic in Modern Eyes. In consequence, the language of the people, the Volk was viewed as a source of vitality and creativity. In Germany, this took on an almost magical quality, "explaining the inner strength, [and] authenticity" to be found in the language and the people. The yearning for the infinite that was characteristic of the Romantics -- given their orientation -- was also a yearning for the past and the political, social, and religious forms of the past. Against the forces of republicanism, they praised the virtues of nobility. Rejecting the naturalistic rationalism of deism, they embraced supernatural and suprarational in religion. Movements that, on one hand, preserved and rediscovered much that had been lost or forgotten since the Reformation and the Age of Enlightenment, and, on the other, influenced Germany's slide into Fascism and extreme nationalism in the mid-twentieth century, according to Tobin. This "looking to the past" set the stage for the development of the later Romantic Era during the lifetime of Byron, Shelley, and their contemporaries, and also a generation later in the works of the Pre-Raphaelite Brotherhood and later still with the early 20th century Symbolists such as W. B. Yeats and T. S. Eliot. Against this backdrop, along with the emerging business of books and literature, the idea of celebrity in literature also emerged. The first instance of a celebrity literary figure in the modern sense of the word, was, arguably, George Gordon, Lord Byron. Lord Byron was born in 1788 the heir to a lordship: he would become the 6th Baron of Rochdale. Byron was, most famously, the third in the aforementioned celebrated historic literary ménage à trois with Mary Shelley and Percy Bysshe Shelly in that moment when what has been the most enduring of Gothic novels, Mary Shelley's Frankenstein, was first conceived. This moment has been celebrated and fictionalized by filmmakers of the 20th century almost beyond its historic import, and certainly beyond recognition -- most especially by those personalities who were there. One need only evoke Andy Wilson's 1992 production of Dead Poets Society to find the myth of Byron and the Shelleys: Byron: "If you would be a poet of Byronic stature, then let your greatest inspirations be opium, claret, wriggling navel and the honourable member for Cockshire. By the time I was eighteen, I'd tupped more women than I can count; broke their hearts, minds and kidneys without regret or remorse. I've caught the pox twice, attended several black masses; murdered men both in anger and cold blood, got my sister with child." That evening of ghost tales engendered both Shelley's Frankenstein, and Polidori's The Vampyre (published by Byron's personal physician, J. W. Polidori, as a "story of Lord Byron's" in 1819 in the New Monthly Magazine). Polidori's blatant usage of Byron's name and legend to publish his tale of "Ruthven" became the subject -- and part and parcel -- of one the most famous cases of plagiarism in English literature. Byron himself, thinly disguised, was the prototype of Ruthven in The Vampyre, a tale of a brooding man who lives in an Abbey and infects his victims with an "unholy sexual need." When Polidori's The Vampyre appeared attributed to Byron, he denounced the tale as "none of mine." Later, he said, "I have a personal dislike to Vampires, and the little acquaintance I have with them would by no means induce me to reveal their secrets." Edited October 15, 2006 by The Blackcloak Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
greenmist Posted October 16, 2006 Share Posted October 16, 2006 Οι βρικόλακες είναι ένα θέμα που ευχαρίστως να το ανοίξουμε σε κάποιο άλλο τόπικ γιατί η συζήτηση θα είναι μεγάλη και θα μπορούσα να σας δώσω πλήθος πληροφοριών αφού εκτός του ότι αποτελούν τα "αγαπημένα μου τέρατα" υπάρχει μία έντονη μυθολογία η οποία πάρα πολλές φορές αγγίζει την πραγματικότητα, όπως η περίφημη ιστορία του Arnold Paole http://en.wikipedia.org/wiki/Arnold_Paole Σαν πλάσματα οι βρικόλακες συνυπάρχουν με τους δαίμονες και τα φαντάσματα στην μυθολογία σχεδόν κάθε λαού της Γης από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα. Ιδιαίτερα στην χώρα μας υπάρχει πλούτος ιστοριών σε κάθε πόλη και χωριό (θα μπορούσα να σας διηγηθώ πάρα πολλές που έχω καταγράψει). Τώρα για την μορφή των βρικολάκων πρέπει να κάνει κανείς πολύ προσεκτική και μεθοδική έρευνα για να καταλήξει σε συγκεκριμένα συμπεράσματα. Πάντως σίγουρα δεν ήταν ο Πολιντόρι εκείνος που τους έδωσε σαγηνευτική μορφή καθώς υπήρχαν χιλιάδες ιστορίες πριν την δική του που στην πλειοψηφία τους συμφωνούσαν στην ανθρώπινη ελκυστική κατά κανόνα μορφή των βρικολάκων, που άλλωστε είναι και ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα που διαθέτουν αφού με αυτή την μορφή αποπλανούν και παγιδεύουν πολύ εύκολα τα θύματά τους. Επιπλέον, στην λογοτεχνία τρόμου όπου οι βρικόλακες έχουν εξέχουσα θέση, ο Πολιντόρι θεωρείται μάλλον κακός συγγραφέας, αφού πρώτα η Καρμίλα του Λε Φάνου και έπειτα ο Δράκουλας του Στόκερ δημιούργησαν τα απόλυτα σημεία αναφοράς πάνω στην συγκεκριμένη θεματολογία και όχι άδικα κατά την γνώμη μου. Ειδικά ο Στόκερ μπορεί να θεωρηθεί αξεπέραστος αφού πολύ λίγοι χαρακτήρες βρικολάκων, ή σχεδόν κανένας, από αυτούς που δημιουργήθηκαν μετά την έκδοση του Δράκουλα, είτε λογοτεχνικά, είτε κινηματογραφικά, προσπαθούν ουσιαστικά να του μοιάσουν ή ακόμα και να αναφερθούν ως συγγενείς του! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted October 16, 2006 Share Posted October 16, 2006 Εγώ θα διαφωνήσω. Ναι οι βρυκόλακες υπάρχουν σε μυθολογία και ιστορίες πολλών λαών, αλλά ο Πολιντόρι είναι ουσιαστικά αυτός που έγραψε την πρώτη ιστορία ''μοντέρνου'' βρυκόλακα. Οι ιστορίες που προυπήρχαν είχαν να κάνουν με νεκρούς που επιστρέφουν στην ζωή για να προκαλέσουν προβλήματα ή/και σκοτώσουν ζωντανούς(οχι απαραίτητα να πιούν αίμα). Τώρα όσον αφορά ποιος είναι καλύτερος, προσωπικά δεν μπορώ να πώ οτι ο Δράκουλας μου έκανε εντύπωση, ενώ απ την άλλη το ''Καρμίλα'' είναι απο τα καλύτερα που έχω διαβάσει ποτέ μου και όχι μόνο όσον αφορά τους βρυκόλακες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
greenmist Posted October 16, 2006 Share Posted October 16, 2006 Εγώ θα διαφωνήσω. Ναι οι βρυκόλακες υπάρχουν σε μυθολογία και ιστορίες πολλών λαών, αλλά ο Πολιντόρι είναι ουσιαστικά αυτός που έγραψε την πρώτη ιστορία ''μοντέρνου'' βρυκόλακα. Οι ιστορίες που προυπήρχαν είχαν να κάνουν με νεκρούς που επιστρέφουν στην ζωή για να προκαλέσουν προβλήματα ή/και σκοτώσουν ζωντανούς(οχι απαραίτητα να πιούν αίμα). Τώρα όσον αφορά ποιος είναι καλύτερος, προσωπικά δεν μπορώ να πώ οτι ο Δράκουλας μου έκανε εντύπωση, ενώ απ την άλλη το ''Καρμίλα'' είναι απο τα καλύτερα που έχω διαβάσει ποτέ μου και όχι μόνο όσον αφορά τους βρυκόλακες. Ο Πολιντόρι έγραψε την πρώτη ιστορία μοντέρνου βρικόλακα, αλλά δεν ήταν ο πρώτος που έδωσε στους βρικόλακες ανθρώπινη ή και ελκυστική όψη, ούτε εκείνος που είπε πρώτη φορά ότι οι βρικόλακες πίνουν αίμα. Αν ψάξεις για τους βρικόλακες πριν το 1819, πριν δηλαδή από το "The Vampyre" του Πολιντόρι θα βρεις και ιστορίες, ακόμα και ελληνικές, αλλά και αναφορές από την Ορθόδοξη και την Καθολική Εκκλησία για την όψη και τις δραστηριότητες των βρικολάκων. Υπήρχαν αναφορές για όλες τις μορφές από τότε: Φριχτά τέρατα σε αποσύνθεση, λύκοι, άνθρωποι, φαντάσματα, ιδιαίτερα όμως θα βρεις την παρουσία του θηλυκού βρικόλακα - δαίμονα, της Λίλιθ, η οποία σίγουρα ήταν πολύ πιο ελκυστική από τον βρικόλακα του Πολιντόρι και μάλιστα μπορούσε να πάρει πολλές μορφές Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wpleftyboy Posted January 17, 2007 Share Posted January 17, 2007 κυριολεκτικα το αγαπημενο μου τερας ειμαι ΕΓΩ . Και ποιος δεν αγαπαει τον εαυτουλη του θα μου πειτε ! αυτο που σηκωνει συζητηση ειναι κατα ποσον ο καθενας μας κρυβει μεσα του ενα τερας ! "ξυπνας μεσα μου το τερας" ειναι μια χιλιοειπωμενη φραση ,ποσο αληθινη ειναι ? ποσο αληθινο ειναι το οτι ο ανθρωπος γεννιεται με το γονιδιο του πιο αιμοσταγους δολοφονου που γεννησε ποτε αυτη η γη κρυμμενο βαθεια μεσα του , ετοιμο να ξεπεταχτει και να ξεσκισει τις σαρκες των συνανθρωπων του αλλα και καθε τι ζωντανου πανω στη γη ? αυτο που με τρομαζει ειναι η καθημερινη διαπιστωση μου οτι ειναι κατι παραπανω απο αληθινο . δε θα αναφερθω στον κοσμο των επιχειρησεων οπου αυτο ειναι πια ολοφανερο γιατι θα μπορουσε καποιος να ισχυριστει οτι το γονιδιο του μανιακου σιριαλ κιλλερ ενος τυχαιου μανατζερ ειναι μαλλον καποιο επικτητο χαρακτηριστικο και σαν τετοιο δεν ειναι μεταβιβασιμο απο γενια σε γενια , καθοριζεται και εκδηλωνεται κατω απο την πιεση εξωτερικων παραγοντων και ερεθισματων και αρα δεν προκειται καν για γονιδιο ... μαλιστα ! ωραια και ανθρωποκεντρικα ολα αυτα! ευλογησαμε τα γεννια μας και σημερα και παμε ησυχοι για υπνο γνωριζοντας οτι εφοσον φροντιζουμε να μην εκτιθομαστε σε τετοιους "κακους" εξωτερικους παραγοντες και αρα μπορουμε να κοιμηθουμε τον υπνο του δικαιου αφου τον δικαιουμαστε κιολας μια και σπασαμε τη μεση μας ολη μερα εργαζομενοι για το μεροκαματο ... μεχρι ποτε ομως ? ποτε θα σηκωθουμε το βραδυ και θα σφαξουμε τα παιδια τη γυναικα και την πεθερα μας, με το κουζινομαχαιρο που μας εκανε δωρο στο γαμο μας εκεινη η τσιγγουνα θεια , στουμπωνωντας το στομα τους με το μαξιλαρι για να μη βγαλουν αχνα και να μη βλεπουμε την εκπληξη και τη φρικη στο προσωπο τους και μετα θα φροντισουμε να διαδωσουμε οτι εξαφανιστηκαν μια ωραια πρωϊα ενω τα τεμαχισμενα τους σωματα τα τρωνε οι γλαροι σε καποια κοντινη χωματερη μεχρι να τα ανακαλυψει καποιο γυφτακι που σκαλιζει τα σκουπιδια ψαχνοντας για ντενεκεδακια αναψυκτικων ? μιλουσα με ενα γνωστο μου παλιο εκπαιδευτικο για το ιδιο περιπου θεμα και μου ειπε την παρακατω ιστορια για ενα παιδακι που λεγεται Μαριος ... "μπαινω μεσα στην πρωτη ταξη του δημοτικου μου ειπε να αντικαταστησω για μια ωρα τη δασκαλα ...και πανω στην προσπαθεια μου να κεντρισω το ενδιαφερον των παιδιων για θεματα οικολογιας κανω μια ψευτικη ερωτηση του τυπου "ποιος εσπασε τα λουλουδια στο παρτερι ?" ενω φυσικα τα λουλουδια δεν τα εχει πειραξει κανεις ...τα παιδιακι ασηκωνουν τα χερακια τους φωναζοντας κυριε κυριε κυριε ...για πες μας εσυ Μαριε? κυριε ο γιωργακης το εκανε ....μαλιστα για πες μας εσυ Μαρια ? ναι κυριε τον ειδα κι εγω κ.ο.κ. τι διαολο σκεφτηκε ο γνωστος μου ...λες να τα εσπασαν τα λουλουδια ? στο διαλειμμα διαπιστωνει οτι τα λουλουδια χαιρουν ακρας υγειας και δεν τα εχει πειραξει κανεις ...ο Μαριος και τα αλλα παιδακια προλαβαν να μαθουν να ειναι ψευτες και συκοφαντες για να κανουν κακο στο γιωργακη ? ή μηπως ? " το ιδιο κανουν και παιδακια σε πολυ μικροτερη ηλικια στην προαπσθεια τους να διεκδικησουν μεγαλυτερο μεριδιο στην αγαπη των γονιων ή στη συμπαθεια των αλλων γενικα ... ειναι μαλλον ενστικτο του ειδους μας χαραγμενο στα γονιδια μας και ισως ειναι υπευθυνο για τη θεση μας στην τροφικη πυραμιδα του οικοσυστηματος που ονομαζουμε γη ... το γονιδιο του τερατος που κρυβουμε ολοι μεσα μας ενω ταυτοχρονα προσπαθουμε να υποδειξουμε ολους τους αλλους ζωντανους οργανισμους σαν τερατα αξια μονο να πεθανουν ... κυριολεκτικα λοιπον το αγαπημενο τερας ολων μας ειναι μονο ο βαθυτερος εαυτος μας . Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted January 17, 2007 Share Posted January 17, 2007 Ενδιαφέρον απάντηση. Έχει καλυφθεί μερικές φορές στην λογοτεχνία, αλλά συνήθως συμβολικά(The dark half του S. King, Evil Dead απο ταινίες, και πολλά άλλα). Εγώ θα ήθελα να χωρίσω αυτό το ''τέρας'' σε δύο είδη. Το ένα, αυτό που κρύβουμαι μέσα μας, που συχνά πιάνουμαι να γελά χαιρέκακα και να μας ψιθιρίζει τις πιο χυδαίες, άρρωστες ιδεές και που προσπαθούμε αμέσως να διώξουμε. Όπως π.χ όταν αρρωσταίνει η γιαγιά και μια φωνή λέει ''αναρωτιέμαι σε ποιον θ αφήσει το σπίτι''. Η όταν τσακώνεσαι με κάποιον και μέρος σου σκέφτεται πόσο εύκολα θα ήταν τα πράγματα αν ήταν νεκρός... Το άλλο, αυτο που ποτέ δεν βλέπουμε, αλλά που ίσως υπάρχει μέσα μας. Τι γίνεται αν ενα πρωί ξυπνήσεις και βρείς ένα πτώμα στο κρεβάτι μαζί σου? Έίναι εμφανές οτι εσύ είσαι ο δολοφόνος, αλλά δεν θυμάσαι τίποτε, ούτε και υπάρχει κάποια εξήγηση... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Celestial Posted January 18, 2007 Share Posted January 18, 2007 ιλουσα με ενα γνωστο μου παλιο εκπαιδευτικο για το ιδιο περιπου θεμα και μου ειπε την παρακατω ιστορια για ενα παιδακι που λεγεται Μαριος ... "μπαινω μεσα στην πρωτη ταξη του δημοτικου μου ειπε να αντικαταστησω για μια ωρα τη δασκαλα ...και πανω στην προσπαθεια μου να κεντρισω το ενδιαφερον των παιδιων για θεματα οικολογιας κανω μια ψευτικη ερωτηση του τυπου "ποιος εσπασε τα λουλουδια στο παρτερι ?" ενω φυσικα τα λουλουδια δεν τα εχει πειραξει κανεις ...τα παιδιακι ασηκωνουν τα χερακια τους φωναζοντας κυριε κυριε κυριε ...για πες μας εσυ Μαριε? κυριε ο γιωργακης το εκανε ....μαλιστα για πες μας εσυ Μαρια ? ναι κυριε τον ειδα κι εγω κ.ο.κ. τι διαολο σκεφτηκε ο γνωστος μου ...λες να τα εσπασαν τα λουλουδια ? στο διαλειμμα διαπιστωνει οτι τα λουλουδια χαιρουν ακρας υγειας και δεν τα εχει πειραξει κανεις ...ο Μαριος και τα αλλα παιδακια προλαβαν να μαθουν να ειναι ψευτες και συκοφαντες για να κανουν κακο στο γιωργακη ? ή μηπως ? " ειναι σπαμ και οφ τοπικ αλλα δε μπορω να μη το σχολιασω.... τελικα ειναι γονιδιακο... οι Μαριοι φταινε παντα και για τα παντα ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δαγων Posted February 5, 2007 Share Posted February 5, 2007 Θα' λεγα τους λυκάνθρωπους.Παρόλο που είναι πιο΄αδύναμοι αποτους βρυκόλακες,είναι πολύ πιο κτηνώδης.Εξάλου αντιπροσωπεύουν τη ζωώδη πλευρά του ανθρώπου Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Στηβεν Posted February 16, 2007 Share Posted February 16, 2007 Προτιμώ τους Δαίμονες, άλλωστε έχουν χιλιάδες μορφές και δυνάμεος, και είναι σκοτεινά σαγηνευτικοί! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest silversoldier Posted February 17, 2007 Share Posted February 17, 2007 Ο undead Dark Knight! (υπάρχει και immortal για τους μη γνωρίζοντες...) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 17, 2007 Share Posted February 17, 2007 Είπαμε, το τόπικ αφορούσε τη λογοτεχνία, αλλά ούτως ή άλλως πολλές απαντήσεις ήταν σχετικές με τον κινηματογράφο. Το αγαπημένο μου (κυριολεκτικά αγαπημένο) τέρας ήταν ο Γκοτζίλα. Με το μυαλό στο Γκοτζίλα κοιμόμουν από 7 ως 14 ετών. Φυσικά αναφέρομαι στο Γκοτζίλα της γιαπωνέζικης περιόδου, δεν μου προκάλεσε κανένα συναίσθημα συγκίνησης ο "αμερικάνικος" (του Έμεριχ, 1998). Μπορεί να ήταν απρόσεκτος όταν περνούσε μέσα από πόλεις, μπορεί να τσαντιζόταν όταν του ρίχνανε ρουκέτες και οβίδες οι στρατοί που προσπαθούσαν να τον σταματήσουν, αλλά για όλα αυτά έφταιγε το έλλειμμα επικοινωνίας. Μόλις ο πλανήτης κινδύνευε βρισκόταν στην πρώτη γραμμή να τον σώσει. Όταν πληγωνόταν, πληγωνόμουν και εγώ. Θυμάμαι πόσο πονούσα όταν τον χτυπούσαν κάποια από τα χειρότερα τέρατα όπως ο τρικέφαλος αετός και ο μηχανο-γκοτζίλα, ο οποίος μάλιστα είχε προσπαθήσει με το αρχικό μασκαριλίκι του ως Γκοτζίλα να μπερδέψει τον κόσμο και να χαλάσει τις συμπάθειες. Όταν χαιρόταν, χαιρόμουν και εγώ. Θυμάμαι τη συγκίνηση με το μικρό γκοτζιλάκι σε ένα έρημο νησί (τότε που αποδείχτηκε ότι ο Γκοτζίλα μπορούσε να τεκνοποιήσει) και ακολούθως, προσπαθούσε να διδάξει στο βλαστάρι πώς βγάζουμε τη φωτιά από το στόμα. Συμπαθούσα και τους φίλους του. Βασικά το μικρό εκείνο τέρας που έμοιαζε με άκακο σκαντζόχοιρο και ονομαζόταν Ακίλα ή κάπως έτσι. Παρά το γεγονός ότι πρόσφερε ελάχιστη βοήθεια στις τερατομαχίες. Η σκηνή που μου έχει μείνει στο νου, που με είχε εντυπωσιάσει περισσότερο εκείνα τα χρόνια, ήταν όταν μια ερευνητική αποστολή έψαχνε κάτι σε ένα σπήλαιο και μια πέτρα γλίστρησε και έπεσε στα σκοτεινά βάθη. Την επόμενη στιγμή ο σκηνοθέτης έδειξε το τρομαχτικό μάτι του γκοτζίλα να ανοίγει! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Darkchilde Posted February 17, 2007 Share Posted February 17, 2007 Godzilla! Αχ αυτές οι παλιές ιαπωνικές ταινίες του είδους! Μου αρέσουν τρελλά, και ότι έχει σχέση με την συγκεκριμένη "μυθολογία" (ας το πούμε έτσι). Godzilla, Mothra, Akilla, και ένα σωρό άλλα τέρατα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
The Blackcloak Posted February 17, 2007 Share Posted February 17, 2007 (edited) Δεν είναι τ' αγαπημένα μου τα τέρατα της λογοτεχνίας τρόμου, αλλά αν έπρεπε να διαλέξω από αυτά θα διάλεγα είτε τους δαίμονες είτε τα εξώκοσμα όντα του Cthulhu Mythos. Γιατί έχουν πολύ διαφορετική νοοτροπία από την ανθρώπινη και αντιπροσωπεύουν το Χάος που απειλεί τον ανθρώπινο κόσμο (είτε με την έννοια της κοινωνικής είτε με την έννοια της φυσικής τάξης πραγμάτων). Τ' αγαπημένα μου τέρατα είναι οι δράκοι που συνήθως ανήκουν σε άλλα ήδη λογοτεχνίας ή σε μυθολογίες κατά κύριο λόγο. Τους προτιμώ καθότι δεν είναι απλά τέρατα, αλλά και ιερά ζώα/έξυπνα όντα με νοημοσύνη/φύλακες χαμένων θησαυρών ή γνώσης/φίλοι των ανθρωπων σε ορισμένες παραδόσεις. Επίσης για τη σχέση τους με αρχαίες λατρείες/θεότητες(ακόμα και προπατορικές όπως Δράκοι Αυτοκράτορες της Ανατολής ή ο άνθρωπος-φίδι Κέκροπας της Αρχ. Ελλάδας και η Tiamat των Βαβυλωνίων ) και την έντονη προσωπικότητά τους, σε όσες ιστορίες έχουν τέτοια. Είναι επίσης σύμβολα με πολλές σημασίες. Edited February 17, 2007 by The Blackcloak Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
white_unicorn Posted June 27, 2008 Share Posted June 27, 2008 (edited) Αγαπημένα τέρατα.... Κοινότυπη η απάντηση, αλλά: Ο Βρυκόλακας. Όπως ξεκίνησε από τους γοτθικούς συγραφείς, νομίζω και ο Γκαίτε είχε γράψει κάποιο ποίημα για την Νύφη της Κορίνθου όπου ένας στρατιώτης ερωτεύεται μια νεκρή που γυρίζει της νύχτες από τον τάφο της. Η εικόνα του όπως την ξέρουμε σήμερα ξεκίνησε από τον Γκαίτε και τους σύγχρονους του (δεν είμαι καλή στις χρονολογίες και το βιβλίο μου από το Αρχέτυπο είναι σπίτι) Ο μύθος που ακολούθησαν ήρθε από τις Βαλκανικές και Ανατολικές χώρες όπου το βαμπίρ γυρνούσε στην ζωή για να σκοτώσει πρώτα την οικογενειά του... (αλλά μάλλον θα βγω εκτός θέματος οπότε το κόβω εδώ) Και ας μην ξεχνάμε οτί πολλοί μπερδεύουν (ειδικά από την καθολικη εκκλησία) τους δαίμονες Incubus - Succubus με τα βαμπίρ. Δεν είμαι σίγουρη, ίσως από αυτήν την παρεξήγηση (ή το δικό μου μπερδεμένο εγκέφαλο) τα βαμπίρ να πέρασαν από την αποκρουστική μορφή του "σάκου γεμάτου αίμα" στην γοητευτική μορφή που τα ξέρουμε σήμερα. (Εντελώς άσχετο - δουλεύω μια ιστορία με Βαμπιρ και πλέον δεν νομίζω πως συμφωνώ... ναι, έχουν γοητεία, ναι πολλές αν γνώριζαν έναν τέτοιο γοητευτικό βρυκόλακα - και πολλοί, αν ο βρυκόλακας είχε γυναικεία μορφή - ίσως να έκαναν τα πάντα.... Αλλά η σκέψη του τι θα πρέπει να αφήσεις πίσω (την ανθρώπινη σου υπόσταση) και τι θα ακολουθήσει (εννοώντας την κατανάλωση ανθρώπινου αίματος) δεν έχουν την ίδια γοητεία... Οι ρομαντικές ταινίες και τα βιβλία δεν συγκρίνονται με την 'πραγματικότητα' του μύθου....) Edited June 27, 2008 by white_unicorn Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Souzana Posted June 27, 2008 Share Posted June 27, 2008 Δεν είναι από βιβλίο, αλλά φοβερό είναι το Alien. Μικρή δε μπορούσα να κοιμηθώ από το φόβο ότι θα έβγαινε από την κοιλιά μου. Πολύ τρομαχτικά είναι τα αόρατα τέρατα ή αυτά που δεν τα βλέπεις, πχ στην Ομίχλη του S.King. Και φυσικά από τα καλύτερα είναι οι Nazgoul. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted June 27, 2008 Share Posted June 27, 2008 Δεν είναι από βιβλίο, αλλά φοβερό είναι το Alien. Μα φυσικά και είναι από βιβλίο! Alan Dean Foster, "Alien", 1979 (Όταν βλέπεις μια φοβερή και τρομερή Ε.Φ. ταινία, υπάρχει μια πολύ καλή πιθανότητα η ιδέα, ή και αυτούσια όπως το Alien, να προέρχεται από βιβλίο.) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted June 27, 2008 Share Posted June 27, 2008 (edited) Μα φυσικά και είναι από βιβλίο! Alan Dean Foster, "Alien", 1979(Όταν βλέπεις μια φοβερή και τρομερή Ε.Φ. ταινία, υπάρχει μια πολύ καλή πιθανότητα η ιδέα, ή και αυτούσια όπως το Alien, να προέρχεται από βιβλίο.) Sorry αλλά είμαι σίγουρος πως είναι original σεναριακή ιδέα του Dan O'Bannon. Ο Alan Dean Foster έκανε novelization το σενάριο, πάγια χολυγουντιανή τακτική marketing (όπου κυκλοφορούν το βιβλίο παράλληλα, ή λίγο πριν, την ταινία). Δεν νομίζω πως είχε πουθενά στους τίτλους της ταινίας "based on the novel by..." Edited June 27, 2008 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted June 27, 2008 Share Posted June 27, 2008 What Dino said: η νουβέλα είναι προϊόν του "novelization," όπως λέμε, της ταινίας, όπως και οι συνέχειές τους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.