Jump to content

Πλούσιο λεξιλόγιο


Nihilio
 Share

Recommended Posts

Αναμφισβήτητα από κάθε συγγραφέα απαιτείται η κατοχή ενός πλούσιου λεξιλογίου, η δυνατότητά του να χρησιμοποιεί σωστά και με άνεση έναν μεγάλο αριθμό λέξεων. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις όμως που ο πλούτος του λέξιλογίου αυτού φτάνει σε μεγέθη περιουσίας κροίσου και βγαίνει έτσι στο χαρτί.

Ποιά η άποψή σας για τα παραφορτωμένα σε δύσκολες λέξεις κείμενα; Πού σταματάει η καλόγουστη χρήση και αρχίζει η επιδειξιομανία;

Και από την άλλη, πού σταματάει η οικονομία σε λεξιλόγιο και αρχίζει η λεξιπενεία; Ποιο το ιδανικό μέγεθος του λεξιλογίου ενός συγγραφέα;

Link to comment
Share on other sites

Όπως και σε όλα τα πράγματα της τέχνης, έτσι κι εδώ τα όρια είναι πολύ λεπτά. Το πλούσιο λεξιλόγιο είναι καλό να το έχεις, έτσι κι αλλοιώς, είναι εργαλείο. Δεν είσαι υποχρεωμένος όμως να χρησιμοποιείς όλες τις λέξεις που ξέρεις σε κάθε παράγραφο ή στροφή. [:tongue:]

Τα στολίδια έχουν νόημα όταν έχουν κάτι να πουν, όπως και κάθε εφέ έχει νόημα μόνο αν έχει κάτι να πει, κάτι να τονίσει, κάτι να υπονοήσει. Χρειάζεται να ξέρει κανείς πού πρέπει να βάλει στολίδια, πού δεν πρέπει, πού πρέπει να βάλει λίγα, κτλ. Δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος κανόνας που να μπορεί να εφαρμοστεί και να αποτελεί τη χρυσή τομή του λεξιλογίου.

Όπως υπάρχουν ρούχα για να πας να βοηθήσεις στο κουβάλημα για τη μετακόμιση ενός φίλου σου και ρούχα για να πας σε μια επίσημη δεξίωση [και μάλιστα βγαίνουν και σε όλα τα στιλ], έτσι υπάρχουν και πράγματα που ζητάνε περισσότερο πλούσιο λεξιλόγιο, κι άλλα που ζητάνε λιγότερο. Κι ας μην ξεχνάμε πως θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι που θα φοράνε σε όοολες τις εξόδους τους ένα τζιν, και θα παραμένουν μια χαρά στιλάτοι, και μάλιστα όχι αταίριαστοι - είναι χάρισμα, είναι στιλ.

Πάντως, υπάρχουν και τα καραγκιοζιλίκια. Κάτι γλοιώδη κατασκευάσματα με τεράαααστιες λέξεις παντού, πίσω από τις οποίες υπάρχει ένα μεγάλο κενό. Αυτά τα αναγνωρίζει κανείς με την πρώτη, και πλέον δεν είναι θέμα στιλ. Εκεί μιλάμε για έλλειψη καλλιέργειας και αμορφωσιά, πια.

Edited by Nienna
Link to comment
Share on other sites

Ελα ντε...ποιο ειναι το ιδανικο μεγεθος;(...)

 

Βασικα μου τη σπανε οι πολλες,βαθυστοχαστες εφφετζιδικες λεξεις.Βεβαια και η αλλη ακρη...ειναι ακομη χειροτερη.Αν και σπανια συναντας συγγραφεα ολκης να ειναι τοσο φτωχος σε λεξιλογιο.Συνηθως η υπερβολη ειναι στον υπερθετικο βαθμο.Παντως στην περιπτωση μου η χρυση τομη ειναι ελαχιστα πιο κοντα στο λιτο κειμενο απο οτι στο φορτωμενο με το υπερλεξιλογιο.

Απλα βεβαια να μην βλεπω καθε τρεις και λιγο τις ιδιες λεξεις,ουτε να μου πετα ξερα καποια πραγματα.Θελω να μου διηγειται καλα την ιστορια.Οπου χρειαζεται να χρησιμοποιησει μια περιεργη λεξη,ας τη χρησιμοποιησει αλλιως ας σωπασει.Αλλωστε πολλοι συγγραφεις ισχυριζονται οτι στην διορθωση τα πρωτα που διωχνουν ειναι τα επιρρηματα και ολες οι αγαπημενες-εξεζητημενς λεξεις/φρασεις τους.Γιατι οταν το βλεπουν αντικειμενικα καταλαβαινουν οτι μαλλον δεν ειχαν θεση εκει αλλα μπηκαν "με μεσο" γιατι γυαλισαν στον εαυτο τους.

Κι εξαλλου γιατι να κατσω να διαβασω ενα βαρυφορτωμενο κειμενο;Για να το παιξω κουλτουριαρης;Ευχαριστω, δεν θα παρω.

 

Οσο για τον εαυτο μου,προσπαθω να ειμαι λιτος και να βαζω λιγη γαρνιτουρα μονο που και που,οπου πιστευω οτι επιβαλλεται-οχι οπου γουσταρω.Αλλα πολλες φορες η ισορροπια ειναι πολυ λεπτη για να τα καταφερω και παρασπονδω.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Heiron, το ιδανικό μέγεθος είναι αυτό που εφαρμώζει τέλεια στο γραπτό.

 

Εγώ πιστεύω ότι το ιδανικό λεξιλόγιο είναι αυτό που δεν το προσέχεις. Όταν δεν σταματάς την ανάγνωση για να πείς: "Τι λέξη έγραψε πάλι ο πούστης!", ούτε "ρε φίλε, μάθε και καμιά άλλη λέξη, μας τα έπρηξες!" Σε αντίθετη περίπτωση χάνεται νομίζω το νόημα, που είναι το να πεις καλά μια ιστορία.

Link to comment
Share on other sites

(...)

Μα,εννοειται οτι το σωστο λεξιλογιο ειναι αυτο που απλα σου λεει την ιστορια χωρις να επαναλαμβανεται ομως.Στον προφορικο λογο θα μπορουσες να ξαναπεις καποιες λεξεις/φρασεις πολλες φορες αλλα στον γραπτο κανει μπαμ.

Ορισμενες εξεζητημενες λεξεις συγχωρουνται αν ειναι απαραιτητες.Οταν δηλαδη ειναι η συγκεκριμενη λεξη που πρεπει να μπει.Οχι μια περιεργη παραπλησια της απλης που θα περιμενες-γιαιτ τοτε προφανως ο συγγραφεας σταματησε(εστω για ενα πικοσεκοντ) και ειπε "χα,ας μην βαλω την καθημερινη λεξη αλλα την σουπερ ψαγμενη".

 

Επισης αν γουσταρει εξεζητημενο λεξιλογιο ο συγγραφεας ας φτιαξει εναν εξεζητημενο ηρωα.Τουλαχιστον να δικαιολογειται καπως μεσα στα λογια του ηρωα.

Edited by heiron
Link to comment
Share on other sites

Heiron, το ιδανικό μέγεθος είναι αυτό που εφαρμώζει τέλεια στο γραπτό.

Παραφράζουμε το Lincoln; ;)

 

Όσον αφορά το όλο ζήτημα, πιστεύω ότι το νόημα είναι να μεταφέρεις την αίσθηση που θέλεις και που στηρίζει το κείμενο, χωρίς να χάνει στην εκτέλεση. Θα σας παραπέμψω γι' άλλη μια φορά στο παρακάτω απόσπασμα στο ποίημα του Ρίτσου, «Το Καπνισμένο Τσουκάλι»: «Κι αύριο, λέω, θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί. Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος σ' όλες τις καρδιές, σ' όλα τα χείλη, κι έτσι θα λέμε πια τα σύκα: σύκα, και τη σκάφη: σκάφη, κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε: Τέτοια ποιήματα σου φτιάχνω εκατό την ώρα! Αυτό θέλουμε κι εμείς. Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδερφέ μου, απ' τον κόσμο· εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.»

Link to comment
Share on other sites

Καμία σχέση με Linkoln, σεξουαλικό υπονοούμενο στο σεξουαλικό υπονοούμενο του Χείρωνα ήταν.

Και ο Ρίτσος έγραφε σοφά μεν αυτά που έγραφε, αλλά πήγαινε λίγο προς το άλλο άκρο...

Link to comment
Share on other sites

Ο Ρίτσος, πάντως, έχει γράψει και ένα σωρό πράγματα με μέτριο λεξιλόγιο, ούτε πάναπλο ούτε βαρύ.

Link to comment
Share on other sites

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: αν θαυμάζω κάτι στο Ρίτσο είναι ότι το λεξιλόγιό του ήταν πλουσιότατο, αλλά απλό - βαρύγδουπο και περίπλοκο δεν ήταν.

 

Όσον αφορά το Lincoln, είχε πει κάτι ανάλογο όταν τον ρώτησαν ποιό είναι το ιδανικό μήκος των ποδιών (είχε μακριές κνήμες).

Link to comment
Share on other sites

Είναι πολύ σημαντικό ο εκάστοτε συγγραφέας/ποιητής να μην χρειάζεται να σκέφτεται τις λέξεις που θα χρησιμοποιήσει. Η πιο όμορφη γραφή είναι η πιο αυθεντική, αυτή που πηγάζει άμεσα, χωρίς διαδικάσία "χμ, αυτή η λέξη είναι εντάξει αλλά αυτή είναι γαμάτη!". Για να γίνει βέβαια αυτό χωρίς ένα κείμενο να καταλήξει καθημερινή στιχομυθία γεμάτη μπιπ, είναι απαραίτητο ο δημιουργός να γνωρίζει το εργαλείο του, δηλαδή τη γλώσσα. Από ένα σημείο και μετά, πιστεύω πως ένας μη κομπλεξικός συγγραφέας θα φτάσει στο σημείο να γράφει όμορφα αυθόρμητα και, βεβαίως, να αποκτήσει το δικό του ύφος, λιγότερο ή περισσότερο εκλεπτυσμένο.

Link to comment
Share on other sites

Θα μιλήσω πάλι μέσα απο τα κομικ. Στο V for Vendeta του Allan Moore, Κάπου προς το τέλος ένας αστυνόμος αρχίζει να μιλάει με πολλές λέξεις που ξεκινάνε απο v. Παρόλο που είναι εξερετικά περίπλοκο να τις καταλαβαίνεις όλες (ε με τόσα βιβλία στα Αγγλικά που έχουμε τσακίσει...) Κολάει άψογα. Κάτι τέτοιο θέλω να κάνω και εγώ. Δυχστηχώς με φαιδρά για τα κείμενά μου αποτελέσματα...

Link to comment
Share on other sites

Το ιδανικό μέγεθος είναι αυτό που εφαρμόζει τέλεια στο γραπτό, indeed :)

 

Πολλές φορές η υπερφόρτωση ενός γραπτού με λόγιες λέξεις γίνεται κουραστική κι άλλες αυτό που σε κουράζει είναι η επανάληψη των ίδιων λέξεων. Το Ρίτσο τον λατρεύω και το καπνισμένο τσουκάλι επίσης, όμως ξέρει πως τη σκάφη τη λένε "σκάφη" κι όχι "εκείνο το ξύλινο μεγάλο σκεύος μέσα στο οποίο πλένουμε τα σεντόνια ενίοτε". Είναι λίγο αηδία κι αυτό.

Link to comment
Share on other sites

Εχμ, καλή μου, αν δεν το έχεις ακούσει ποτέ, είναι φράση:

«Για να λέμε τα σύκα: "σύκα" και τη σκάφη: "σκάφη."»

 

Να μαντέψω ότι δεν την έχετε ακούσει ποτέ; Γιατί το παράπονο αυτό πολλοί το είχαν, και μάλλον δεν τους είναι οικεία η φράση - σημαίνει να λες τα πράγματα με τ' όνομά τους... Μήπως δεν είναι άστοχη η εκφρασιολογία, λοιπόν;

Link to comment
Share on other sites

Για να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, μαλακίες θα λέγανε οι περισσότεροι, επειδή είναι πολύ γνωστή έκφραση.

Link to comment
Share on other sites

Ωραία, τότε προς τί η γκρίνια, ε Μιχάλη; Για να λέμε τα σύκα: «σύκα.»

Link to comment
Share on other sites

Προς το ότι δεν είναι ποιητική έκφραση; Πάντως ως έκφραση είναι πολύ γνωστή.

Link to comment
Share on other sites

:lol: Μάλιστα, άρα το λυρικό το καθορίζει τί ακριβώς; Μήπως ξεχνάτε την πεζότητα του έπους; Μήπως γινόμαστε φαύλοι;

 

Να υπενθυμίσω το προφανώς ξεχασμένο: το ποίημα αναφέρεται σε απλούς ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους ήξεραν ελάχιστα πράγματα. Τί γλώσσα και ποιά φράση θα μπορούσε να μεταφέρει καλύτερα αυτό το τόσο απλό και τόσο σαφές νόημα; Πρόσεξε πως κάθε φράση του αποσπάσματος που έδωσα έχει άλλη βαρύτητα και άλλη σημασία - δεν είναι ούτε αχρείαστο ούτε ίδιο με το προηγούμενο. Ή μήπως ξεχάσατε το κάτωθι;

 

Το ιδανικό μέγεθος είναι αυτό που εφαρμόζει τέλεια στο γραπτό

 

Και, στην τελική, μου φαίνεται ανόητο να θεωρούμε «μη ποιητική» την όποια φράση εξών του πλαισίου στ' οποίο δίνεται - αν ήταν έτσι, πολύ θα ήθελα να μου δείξεις πόσο ποιητικές είναι οι φράσεις των διαφόρων nonsenso ποιημάτων που μπορείς άνετα να βρει ο καθένας...

Edited by RaspK FOG
Link to comment
Share on other sites

Πρόσεξε λίγο καλύτερα την πρώτη μου απάντηση και τα όσα έχω πει κατά καιρούς και ξανασκέψου τί μπορεί να εννοούσα με το "μη ποιητική". Γιατί απαντάς με μνήμη χρυσόψαρου.

Και για να μιλάμε καθαρά και χωρίς γρίφους, το λέω σαρκαστικά.

Link to comment
Share on other sites

Έχω καταλάβει τι λες πάρα πολύ καλά, και μην απαντάς με ad hominem τύπους, γιατί θα το πάμε σε flaming (άλλο το αν παρασύρθηκα κι εγώ - κοινώς το κόβουμε εδώ). Το πρόβλημά μου είναι ότι έχεις στακάρει στο σαρκασμό και δε βλέπεις πως δεν είναι πρόβλημα του Ρίτσου.

 

Με άλλα λόγια, δεν είναι απλοϊκή γραφή, είναι απλή. Αν αυτό δε σου αρέσει, by all means, δικαίωμά σου, αλλά δεν είναι τεχνικό λάθος.

Link to comment
Share on other sites

Προφανώς και την έχω ακούσει, για το όνομα της Μύστρα δηλαδή....

 

Γίνεται πολύ καλύτερη κουβέντα όταν απλά διαβάζουμε αυτό που λέει ο άλλος και προσπαθούμε να καταλάβουμε τι είπε προτού αντιδράσουμε σπασμωδικά, ναι?

 

Παναγιώτη αυτό που λέω πάνω είναι ένα απλό παράδειγμα με μία λέξη που επειδή την είχες παραθέσει την είχα πρόσφατη. Τίποτα παραπάνω. Θα μπορούσα να έχω πει "μου αρέσει όταν κάποιος λέει αυτός είναι άεργος, αντί για αυτός δεν έχει δουλειά και μάλιστα δεν ψάχνει κιόλας" Αυτό ήταν όλο, δεν είχε κρυμένα, ανεξιχνίαστα νοήματα.

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..