Νιλ Γκέιμαν (Neil Gaiman)

[Howard Crease]

Δεν ξέρω τι εννοείτε με το "κακή" μετάφραση του American Gods. Εγώ το διάβασα στα ελληνικά και το λάτρεψα. Βασικά... όχι ακριβώς το λάτρεψα. Χαίρομαι που βρήκα τόπικ για τον Gaiman, γιατί εδώ και καιρό με προβληματίζει αυτό το "κάτι" που μου άφησε το American Gods, και να που βρίσκω την ευκαιρία να πω την άποψή μου.

Όσο το διάβαζα, έμεινα πραγματικά κολλημένος μαζί του. Έτυχε μια φορά να τρώω και να το διαβάζω ταυτόχρονα. Δεν έχω διαβάσει άλλα του Gaiman, αλλά μπορώ να πω πως ειδικά οι χαρακτήρες του και η ατμόσφαιρα που δημιουργεί είναι άψογα. Εξαιρετικός σ' αυτό. Μέχρι που το τελείωσα το ρημάδι, και για πέντε λεπτά είχα σπαστεί κιόλας που τελείωσε.

Μετά όμως, στοπ. Καπούτ, να πούμε. Δεν ήθελα -και δεν θέλω- να το ξανακουμπήσω. Δεν καταλαβαίνω το γιατί. Μου άρεσε το βιβλίο, μου Α-ΡΕ-ΣΕ. Αλλά, για κάποιο λόγο, βρίσκω το να το ξαναδιαβάσω σαν κάτι δύσκολο. Δεν μου έχει ξανασυμβεί. Ειδικά Άρχοντα, Χάρι Πότερ και Βερν τα έχω διαβάσει μέχρι και έξι φορές. Ο Gaiman γιατί μου φαίνεται αγγαρεία ρε πούστη μου;

Το σπαστικό είναι ότι γουστάρω πραγματικά να ξαναζήσω αυτή την ατμόσφαιρα του roadtrip-κυνηγιού-χαμένου πολέμου που είχε το βιβλίο, αλλά κολλάω στο ότι η ανάγνωσή του για δεύτερη φορά μου φαίνεται ακατόρθωτη. Μωρέ λέτε να φταίει αυτή η δήλωση του Gaiman, που είχε πει ότι απαγορεύει ρητά στον εαυτό του να γράφει sequels; Λέτε να σημαίνει αυτό ότι τα γράφει τα ρημάδια με τέτοιον τρόπο, ώστε να απαγορεύει και τα αναγνωστικά sequels, για να μένουν οι αναγνώστες μόνο με την πρώτη εντύπωση; Αστειεύομαι, προφανώς

Όσο για το ότι απλά τείνει να αντιγράφει πράγματα, θα διαφωνήσω μόνο αν αυτό αναφέρεται στο American Gods, γιατί μπορεί κάλλιστα να το κάνει σε άλλα έργα του που δεν έχω διαβάσει. Στο συγκεκριμένο, δε νομίζω ότι δανείστηκε περισσότερα απ' όσα δανείστηκε ο Τόλκιν, ας πούμε. Και όπως και να το κάνουμε, όλο και κάμποσο καλό, πρωτότυπο πράμα θα πρέπει να υπάρχει για να σου εξασφαλίσει Hugo, Nebula, Bram Stoker και Locus.

[northerain]

Εντάξει άποψη είναι αυτή. Εμένα προσωπικά με κουράζει που αναμασάει μυθολογίες και θρύλους.

[Howard Crease]

Σαφώς και περί άποψης πρόκειται, και το ανέφερα ήδη. Αν είχα διαβάσει περισσότερο Gaiman θα μπορούσα να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω. Εγώ μίλησα καθαρά περί American Gods.

[northerain]

Ναι, για την δικιά μου λέω, όχι για την δική σου. Και στο American Gods βασίζεται σε μυθολογικές αναφορές.

[heiron]

Εμενα μου αρεσει πως παιζει με τη μυθολογια στη συγχρονη εποχη,μου αρεσουν γενικα οι ιδεες του ενω γραφει κι αρκετα καλα.Εχει καποια πραγματα που με χαλανε αλλα οκ δεν ειναι και χτυπητες αδυναμιες.Δεν μπορεις να τον κατηγορησεις γιατι ο ηρωας του ειναι ερμαιο μεγαλυτερων δυναμεων/της μοιρας.Αυτο ηταν στοιχειο πολλων αρχαιων μυθων,τραγωδιων κτλ.

[melkiades]

Αυτή τη χρονιά είπα να ξαναπιάσω τον Gaiman μετά από 2 χρόνια και έχοντας διαβάσει μόνο 3 βιβλία του το Anansi Boys, το Graveyard Book και το Coraline. Κάποια στιγμή διάβασα και κάτι από τον Μορφέα αλλά περιμενω να μου τα κάνει κάποιος όλα δώρο για να συνεχίσω.

 

Λοιπόν, τελειώσα χθες το Neverwhere, που έχει γίνει σειρά του BBC (αρκετά παλιομοδίτικη αλλά με πολύ ωραία ατμόσφαιρα) έχω την εντύπωση πριν γραφτεί το βιβλίο και το καταευχαριστήθηκα.

Η υπόθεση: Κάτω από το Λονδίνο που κατοικεί ο Richard ανακαλύπτει το London Below όταν σώζει από το θάνατο μια κάτοικό του, τη Door. Από εκεί και πέρα η ζωή που ήξερε καταστρέφεται (ή μήπως όχι;) και την ακολουθεί στο υπόγειο αυτό Λονδίνο, ένα σκοτεινό και βρωμερό (μερικές φορές) τόπο αλλά ταυτόχρονα μαγικό, του οποίου οι κάτοικοι χρησιμοποιούν υπονόμους και στάσεις του tube για τις μετακινήσεις τους και το "Mind the Gap" είναι σοβαρή προειδοποίηση. Στο London Below κατοικούν άνθρωποι που μιλούν σε ποντίκια, καλόγεροι, άγγελοι και ένα φοβερό δίδυμο δολοφόνων ο Mr Croup και ο Mr Vandermar καθώς και ο Marquis De Carabas που δεν είναι ακριβώς μαρκήσιος, ενώ δεν πρέπει κανείς να εμπιστεύεται τις Λάμιες. Η Door έχει το χάρισμα να ανοίγει πόρτες ενώ η μεγάλη αγορά αλλάζει συνεχώς θέση, τη μία βρίσκεται σε ένα καράβι και την άλλη στο Harrods.

 

Το Neverwhere έχει πολύ ωραίο χιούμορ, είναι πολύ ατμοσφαιρικό και πάρα πολύ ευχάριστο (ακόμα και οι σκηνές βασανιστηρίων είχαν την πλάκα τους).

 

Ο Gaiman (για να πάρω μέρος και την παραπάνω κουβέντα) μου αρέσει. Γράφει όμορφα, σκοτεινά, ατμοσφαιρικά παραμύθια, όπου οι κακοί είναι κακοί (αλλά έχουν κάτι το αστείο), το να τρώνε κάτι αηδιαστικό σημαίνει να τρώνε ποντίκια και το να βρωμάει κάτι σημαίνει να μυρίζει υπόνομο. Επίσης, το να ανοίγει κανείς πόρτες που δεν πρέπει οδηγεί σε προβλήματα αλλά, στο τέλος θα βρει βοήθεια από εκεί που δεν το περιμένει. Επίσης, συνήθως οι ιστορίες του έχουν έναν αφελή ήρωα, ενώ ο κακός την πατάει στο τέλος.

 

Όλα αυτά βέβαια τα συμπεράσματα βγήκαν με τα 4 βιβλία του που βιάβασα και το Mirrormask και το Stardust που είδα (το Neverwhere και το Coraline τα έχω δει κι αυτά αλλά μένω στα βιβλία), οπότε μπορεί στη συνέχεια να αλλάξουν. Θα δείξει.

Edited May 28, 2021 by Spark
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.

[Διγέλαδος]

Ο Gaiman ανακοινώνει το ξεκίνημα της δημιουργίας του prequel του Μορφέα (Sandman)

 

http://www.youtube.com/watch?v=GndnR7oSYYk

Edited July 13, 2012 by Διγέλαδος

[Δίδυμος]

Παιδιά, ξέρετε εάν υπάρχει περίπτωση να βγουν ή εάν βγήκαν τα υπόλοιπα Sandman στα ελληνικά, από τον τρίτο τόμο και μετά;; (αν δεν κάνω λάθος, ή τον τέταρτο....)

[Διγέλαδος]

O Gaiman γράφει το πιλοτικό επεισόδιο στο κανάλι του HBO για το βιβλίο American Gods!

[gregacm]

Τελειωσα κι εγω το Ο Πολεμος των Θεων,το οποιο μου αρεσε παρα πολυ.Τοσο απο θεματολογια οσο και απο γραφη.

 

Διαβαζοντας στα γρηγορα το νημα αυτο,διαπιστωσα οτι αρκετοι χαλαστηκαν απο το αναμασημα μυθολογιων και θρυλων.Εμενα δεν με ενοχλησε κατι τετοιο.Ισα ισα,το βρηκα πολυ ωραιο και η ιστορια με κρατησε απο την αρχη μεχρι το τελος.

 

Η γραφη του πολυ ωραια και με ρυθμο,βοηθαει στην γρηγορη αναγνωση.Η μεταφραση δεν ξερω αν ηταν κακη,αλλα προσωπικα δεν εντοπισα κατι χτυπητο που να με χαλασει.Εχω διαβασει σαφως χειροτερες μεταφρασεις και εχω δει βιβλια με χειροτερη επιμελεια απο αυτο.

 

Το βιβλιο,το δανειστηκα απο φιλο,ο οποιος το παρατησε στις 100 πρωτες σελιδες.Τωρα που το διαβασα και μου αρεσε,ισως τον πεισω να του ξαναδωσει μια ευκαιρια!

Edited May 28, 2021 by Spark
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.

[Διγέλαδος]

Ο Gaiman έβγαλε σε δωρεάν e-book το διήγημα "How to Talk to Girls at Parties". Στο ίδιο e-book υπάρχουν ο πρόλογος και τα πρώτα δυο κεφάλαια του καινούριου του βιβλίου: The ocean at the end of the lane.

 

Αν δεν έχετε amazon λογαριασμό, μπορείτε να διαβάσετε μόνο το διήγημά του στο site του: http://www.neilgaiman.com/p/Cool%20Stuff/Short%20Stories/How%20To%20Talk%20To%20Girls%20At%20Parties/How%20To%20Talk%20To%20Girls%20At%20Parties%20%28Text%29

 

(Δυο έφηβοι πάνε σε ένα πάρτι γεμάτο κοπέλες, όμως οι κοπέλες έχουν παράξενα ονόματα και οι καταγωγές τους δεν θυμίζουν κάποια χώρα εντός της Γης)

[northerain]

Ο Gaiman (για να πάρω μέρος και την παραπάνω κουβέντα) μου αρέσει. Γράφει όμορφα, σκοτεινά, ατμοσφαιρικά παραμύθια, όπου οι κακοί είναι κακοί (αλλά έχουν κάτι το αστείο), το να τρώνε κάτι αηδιαστικό σημαίνει να τρώνε ποντίκια και το να βρωμάει κάτι σημαίνει να μυρίζει υπόνομο. Επίσης, το να ανοίγει κανείς πόρτες που δεν πρέπει οδηγεί σε προβλήματα αλλά, στο τέλος θα βρει βοήθεια από εκεί που δεν το περιμένει. Επίσης, συνήθως οι ιστορίες του έχουν έναν αφελή ήρωα, ενώ ο κακός την πατάει στο τέλος.

 

Όλα αυτά βέβαια τα συμπεράσματα βγήκαν με τα 4 βιβλία του που βιάβασα και το Mirrormask και το Stardust που είδα (το Neverwhere και το Coraline τα έχω δει κι αυτά αλλά μένω στα βιβλία), οπότε μπορεί στη συνέχεια να αλλάξουν. Θα δείξει.

 

 

Αυτά τα χαρακτηριστικά που αντιπαθώ βασικά, είναι αυτά που απουσιάζουν από το Coraline και κάπως λιγότερο από το American Gods, που είναι και τα δυο βιβλία του που μου αρέσουν. Ίσως επειδή δεν μου αρέσουν τα whimsical fantasy με τα αστεία τερατάκια και δεν ξέρω 'γω τι.

[Διγέλαδος]

Neil Gaiman: Why our future depends on libraries, reading and daydreaming

A lecture explaining why using our imaginations, and providing for others to use theirs, is an obligation for all citizens

 

"If you were trapped in an impossible situation, in an unpleasant place, with people who meant you ill, and someone offered you a temporary escape, why wouldn't you take it? And escapist fiction is just that: fiction that opens a door, shows the sunlight outside, gives you a place to go where you are in control, are with people you want to be with(and books are real places, make no mistake about that); and more importantly, during your escape, books can also give you knowledge about the world and your predicament, give you weapons, give you armour: real things you can take back into your prison. Skills and knowledge and tools you can use to escape for real."

 

"Fiction is the lie that tells the truth"

Edited October 16, 2013 by Διγέλαδος

[Διγέλαδος]

Πως ο Gaiman έφτιαξε τον Sandman:

 

http://www.theguardian.com/culture/2013/oct/22/how-we-made-sandman-gaiman

[Διγέλαδος]

Έφυγα για σπουδές στην Νέα Υόρκη:

Bard College hires Neil Gaiman as writing professor

[Διγέλαδος]

Ερωτήσεις με απαντήσεις στο ζεύγος Gaiman και Palmer στο ΙΑΜΑ του reddit:

 

http://www.reddit.com/r/IAmA/comments/1qzpe3/an_evening_with_neil_gaiman_and_amanda_palmer_ask/

[Cassandra Gotha]

Διάβασα το "Ο ωκεανός στο τέλος του δρόμου".

Πολύ ωραίο, αν και όχι του στυλ μου. Παιδάκια που ζουν περίεργα/εφιαλτικά πράγματα... βαριέμαι συνήθως. Εντάξει, κι αυτό δεν με κράτησε από τα μαλλιά, όμως έχει πολύ καλές στιγμές, είναι ολόκληρο καλογραμμένο (δεν υπήρξε σημείο που να με πετάξει έξω), και προς το τέλος απογειώνεται, πράγμα που πρέπει να κάνει κάθε βιβλίο. Παρά το ότι σκεφτόμουν πως δεν είναι και κάτι φοβερό όσο το διάβαζα, μου άφησε έντονη την αίσθησή του, το έχω στη σκέψη μου. Και πιο πολύ όχι τον φανερό τρόμο που υποτίθεται θα έπρεπε να νιώθω σε όλο το βιβλίο, αλλά τον κρυμένο, εκεί που ένιωθα ασφάλεια σε όλο το βιβλίο, τώρα σκέφτομαι ότι τίποτα δεν είναι όπως το βλέπουμε, τίποτα δεν ξέρουμε/θυμόμαστε σωστά, και αυτή είναι μία σκέψη δυσάρεστη.

Edited May 28, 2021 by Spark
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.

[Nargathrod]

Διάβασα το "Ο ωκεανός στο τέλος του δρόμου".

 

Πολύ ωραίο, αν και όχι του στυλ μου. Παιδάκια που ζουν περίεργα/εφιαλτικά πράγματα... βαριέμαι συνήθως. Εντάξει, κι αυτό δεν με κράτησε από τα μαλλιά, όμως έχει πολύ καλές στιγμές, είναι ολόκληρο καλογραμμένο (δεν υπήρξε σημείο που να με πετάξει έξω), και προς το τέλος απογειώνεται, πράγμα που πρέπει να κάνει κάθε βιβλίο. Παρά το ότι σκεφτόμουν πως δεν είναι και κάτι φοβερό όσο το διάβαζα, μου άφησε έντονη την αίσθησή του, το έχω στη σκέψη μου. Και πιο πολύ όχι τον φανερό τρόμο που υποτίθεται θα έπρεπε να νιώθω σε όλο το βιβλίο, αλλά τον κρυμένο, εκεί που ένιωθα ασφάλεια σε όλο το βιβλίο, τώρα σκέφτομαι ότι τίποτα δεν είναι όπως το βλέπουμε, τίποτα δεν ξέρουμε/θυμόμαστε σωστά, και αυτή είναι μία σκέψη δυσάρεστη.

Πιστεύεις ότι δίκαια ψηφίστηκε ως το καλύτερο βιβλίο φαντασίας για το 2013; 

[Cassandra Gotha]

Δεν ξέρω τα άλλα βιβλία της χρονιάς, αλλά αυτό είνα σίγουρα ξεχωριστό.

[rama]

Διάβασα το "Ο ωκεανός στο τέλος του δρόμου".

 

Πολύ ωραίο, αν και όχι του στυλ μου. Παιδάκια που ζουν περίεργα/εφιαλτικά πράγματα... βαριέμαι συνήθως. Εντάξει, κι αυτό δεν με κράτησε από τα μαλλιά, όμως έχει πολύ καλές στιγμές, είναι ολόκληρο καλογραμμένο (δεν υπήρξε σημείο που να με πετάξει έξω), και προς το τέλος απογειώνεται, πράγμα που πρέπει να κάνει κάθε βιβλίο. Παρά το ότι σκεφτόμουν πως δεν είναι και κάτι φοβερό όσο το διάβαζα, μου άφησε έντονη την αίσθησή του, το έχω στη σκέψη μου. Και πιο πολύ όχι τον φανερό τρόμο που υποτίθεται θα έπρεπε να νιώθω σε όλο το βιβλίο, αλλά τον κρυμένο, εκεί που ένιωθα ασφάλεια σε όλο το βιβλίο, τώρα σκέφτομαι ότι τίποτα δεν είναι όπως το βλέπουμε, τίποτα δεν ξέρουμε/θυμόμαστε σωστά, και αυτή είναι μία σκέψη δυσάρεστη.

Συμφωνώ απόλυτα, μόλις το τελείωσα κι εγω και μ' άφησε με τις ίδιες σκέψεις!

[BladeRunner]

Έχω διαβάσει δυο βιβλία του Gaiman, και τα δυο μέσα στο 2013, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο αντί να γράψω εδώ σχόλια για τα βιβλία, τα έγραψα αλλού. Γι'αυτό τα μεταφέρω και δω για να μην χαθούν:

 

Το σπίτι στην ομίχλη:

 

Φέτος είπα να διαβάσω κάποια κλασικά παραμύθια φαντασίας και τρόμου, όπως αυτό, το Ο κλέφτης του Πάντοτε, την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων (και την συνέχειά του), τον Θαυμαστό μάγο του Οζ, τον Πίτερ Παν και δεν συμμαζεύεται, μιας και όταν ήμουν στην κατάλληλη ηλικία να τα διαβάσω, προτιμούσα τα κόμικς και τα "χοντρά" περιπετειώδη έργα (Άρτεμης Φάουλ, Άλεξ Ράιντερ και κάποιες νεανικές φάντασυ σειρές). Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Το Σπίτι στην ομίχλη είναι το πρώτο βιβλίο του Νιλ Γκέιμαν που διαβάζω και σίγουρα έμεινα ευχαριστημένος. Διάβασα ένα πολύ καλογραμμένο και σκοτεινό παραμύθι όπου η πρωταγωνίστρια, η μικρή Κόραλαϊν, εξερευνά το νέο της σπίτι. Βρίσκει μια πόρτα η οποία οδηγεί σ'ένα άλλο σπίτι, το οποίο μοιάζει αρκετά με το δικό της, μόνο που εκεί βρίσκει τους άλλους της γονείς και γείτονες, ζωντανά παιχνίδια, ποντίκια-κατασκόπους που μιλάνε, κλεμμένες ψυχές και μια περίεργη, αιώνια ομίχλη... Η Κόραλαϊν εντυπωσιάστηκε απ'όλα αυτά, αλλά η άλλη της μητέρα έχει κάποια σκοτεινά σχέδια γι'αυτήν, μιας και θέλει να την κρατήσει εκεί για πάντα και να την αλλάξει. Όμως η Κόραλαϊν (και όχι Κάρολαϊν) είναι γενναία και έξυπνη... Καλή, απλή γραφή, ωραία ατμόσφαιρα, μπόλικη φαντασία και μερικές κάπως τρομακτικές σκηνές είναι μερικά από τα στοιχεία αυτού του σύγχρονου παραμυθιού. Κλασικό πλέον έργο, πολυδιαβασμένο και βραβευμένο με Bram Stoker, Hugo, Nebula, Locus και άλλα πολλά, σίγουρα προτείνεται... 8.5/10

 

 

Ο ωκεανός στο τέλος του δρόμου:

 

Φέτος τον Ιούνιο κυκλοφόρησε στο εξωτερικό, μόλις προχθές κυκλοφόρησε στα ελληνικά, το αγόρασα την ίδια ημέρα και μέσα σε λίγες ώρες το διάβασα. Είναι μόλις το δεύτερο βιβλίο του Γκέιμαν που διαβάζω, μετά το Σπίτι στην ομίχλη, το οποίο διαβάστηκε επίσης μέσα στη χρονιά. Η ιστορία αρχίζει με έναν μεσήλικα που επιστρέφει για μια κηδεία στο σπίτι όπου ζούσε όταν ήταν παιδί. Το σπίτι του δεν υπάρχει πια, αλλά κάτι τον τραβά προς το τέλος του δρόμου, εκεί που όταν ήταν εφτά συνάντησε ένα παράξενο κορίτσι, την Λέτι Χέμπστοκ και την γιαγιά της. Τώρα, εκεί, στο αγρόκτημα των Χέμπστοκ, μπροστά σε μια λιμνούλα που η Λέτι έλεγε πως ήταν ωκεανός, κατακλύζεται από ξεχασμένες αναμνήσεις, ζει ξανά ένα παρελθόν παράξενο και τρομακτικό για ένα μικρό παιδί. Πολύ ωραία, σκοτεινή ιστορία, σαν παραμύθι για ενήλικους, με μπόλικη φαντασία και λίγα μπρρρ. Μου φάνηκε καλύτερο από το Σπίτι στην ομίχλη (που σίγουρα ήταν πολύ όμορφο), ίσως πιο έντονο σε συναισθήματα και με μεγαλύτερη μελαγχολική διάθεση για την παιδική ηλικία και τον κόσμο έτσι όπως τον βλέπουν τα παιδιά (btw πολύ ωραία φαγητά και γλυκά έφτιαχναν οι γυναίκες Χέμπστοκ, ζήλεψα λίγο). Η γραφή είναι πολύ καλή, ευκολοδιάβαστη και οι εικόνες φαντασίας που δημιούργησε ο Γκέιμαν πολύ όμορφες και αυτές. Δεν είναι για όλα τα γούστα το βιβλίο, αλλά γι'αυτό που είναι, μια σκοτεινή ιστορία φαντασίας με πρωταγωνιστές δυο παιδιά, που μ'έκανε να ξεχαστώ τελείως από την πραγματικότητα και να βυθιστώ σ'έναν άλλο κόσμο, σίγουρα αξίζει τα πέντε αστεράκια από μένα. Η ελληνική έκδοση όμορφη, με καλή μετάφραση και πολύ ωραίο εξώφυλλο. 9.5/10

 

[Myyst]

Το Σπίτι στην Ομίχλη

Η ιστορία της 'Coraline' είναι ένα σκοτεινό παραμύθι ένος μικρού παιδιού που προσπαθεί να κατανόησει τον παράξενο κόσμο των μεγάλων, έναν περίεργο, σχεδόν γοτθικό κόσμο. Περνώντας μέσα απ' την ομίχλη η μικρή -ιδιαίτερη- πρωταγωνίστρια ψάχνει να βρει τους γονείς της που είναι παγιδευμένοι από κάποιο άγνωστο κακό. Η ιστορία προκαλεί τον αναγνώστη να κοιτάξει μέσα απ' την κλειδαρότρυπα της αποθήκης ή κάτω απ' τον καναπέ να ανακαλύψει τη σκοτεινή μαγεία που κρύβεται εκεί. Πρόκειται για μία αρκετά απλή ιστορία και ένα πολύ μικρό βιβλίο που όμως χάρη στην παραμυθένια του γραφή και την ιδιαίτερη ομιχλώδη ατμόσφαιρά του είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα έργα φαντασίας των τελευταίων χρόνων.

Edited May 28, 2021 by Spark
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.

[tsathoggua]

Διάβασα το Οι Γιοί της Αράχνης. Ένας τυπικός loser τύπος ανακαλύπτει πως είναι γιος του Ανάνσι, του θεού Αράχνη και μπλέκει σε περιπέτειες όταν θα κάνει την εμφάνιση του και ο αδελφός του που έχει πάρει όλες τις δυνάμεις του πατέρα τους. Ωραία γραφή, διαβάζεται ευχάριστα αλλά περίμενα να συμβαίνουν περισσότερα και πιο εντυπωσιακά πράγματα. Καλογραμμένο αλλά κάπως υποτονικό παραμύθι. Επόμενος στόχος το American Gods.

Edited May 28, 2021 by Spark
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.

[Natasha]

Διάβασα το Οι Γιοί της Αράχνης. Ένας τυπικός loser τύπος ανακαλύπτει πως είναι γιος του Ανάνσι, του θεού Αράχνη και μπλέκει σε περιπέτειες όταν θα κάνει την εμφάνιση του και ο αδελφός του που έχει πάρει όλες τις δυνάμεις του πατέρα τους. Ωραία γραφή, διαβάζεται ευχάριστα αλλά περίμενα να συμβαίνουν περισσότερα και πιο εντυπωσιακά πράγματα. Καλογραμμένο αλλά κάπως υποτονικό παραμύθι. Επόμενος στόχος το American Gods.

Η αλήθεια είναι ότι έχω ακούσει κακά πράγματα για το American Gods (ότι είναι φλύαρο και σε πάει από το ένα θέμα στο άλλο), παρά την διασημότητά του, τόσο από φίλους όσο και από σουφουφίτες. Πάντως, είναι εν πολλοίς θέμα γούστου, οπότε εύχομαι καλή ανάγνωση

[tsathoggua]

 

Διάβασα το Οι Γιοί της Αράχνης. Ένας τυπικός loser τύπος ανακαλύπτει πως είναι γιος του Ανάνσι, του θεού Αράχνη και μπλέκει σε περιπέτειες όταν θα κάνει την εμφάνιση του και ο αδελφός του που έχει πάρει όλες τις δυνάμεις του πατέρα τους. Ωραία γραφή, διαβάζεται ευχάριστα αλλά περίμενα να συμβαίνουν περισσότερα και πιο εντυπωσιακά πράγματα. Καλογραμμένο αλλά κάπως υποτονικό παραμύθι. Επόμενος στόχος το American Gods.

Η αλήθεια είναι ότι έχω ακούσει κακά πράγματα για το American Gods (ότι είναι φλύαρο και σε πάει από το ένα θέμα στο άλλο), παρά την διασημότητά του, τόσο από φίλους όσο και από σουφουφίτες. Πάντως, είναι εν πολλοίς θέμα γούστου, οπότε εύχομαι καλή ανάγνωση

 

 

Thank you Natasha :-) Και μια ερώτηση για όσους έχουν διαβάσει το Οι Γιοί της Αράχνης: κατάλαβε κανείς αν ο ήρωας (ο χοντροτσάρλυ) είναι μάυρος ή λευκός;