DinMacXanthi Posted September 8, 2008 Share Posted September 8, 2008 (edited) Στο Lord of the Rings, 2ο βιβλίο προς το τέλος, όταν ο Σαμ βλέπει τον "νεκρό" Φρόντο από την Σέλομπ και του λέει "Don't go where I can't follow". Κάπου εκεί το βιβλίο εκσφενδονίστηκε στον τοίχο και γλύτωσε τα δάκρυα. Όταν μετά από 2 μέρες το συνέχισα και είδα το twist πρέπει να κατέβασα πολλά καντήλια ανακούφισης (για 13χρονο τουλάχιστον). The Notebook (άπειρο κλάμα ειδικά όταν την έβλεπα με την κοπέλα μου). Το ξέρατε ότι το βιβλίο είναι γραμμένο από άντρα; Σωστός ο παίχτης. Όταν ήμουν πιο μικρός, πρέπει να είχα πλαντάξει Ν φορές όταν η προβοσκίδα της μητέρας του Ντάμπο τον κράδαινε μέσα από το κλουβί. Ακόμη και τώρα, αρνούμαι να δω την σκηνή στο youtube. Επίσης αν θυμάται κανείς την ταινία L'Ours, Η Αρκούδα του Jean-Jacques Annaud. Άλλη μια ιδιαίτερα φορτισμένη ταινία. Αλλά, τώρα πια η ταινία είναι μια: THE FOUNTAIN Λατρεύω τόσο πολύ αυτή την ταινία μαζί με το soundtrack της που κρατιέμαι από το να την βλέπω και ακούω συνέχεια για να μην τη συνηθίσω ποτέ. Όταν δεν θα κλαίω την ώρα που η Ήβι πεθαίνει, θα ξέρω ότι έχω πεθάνει μέσα μου. Τέλος. EDIT: Μιας και ανέφερα/θυμήθηκα το The Notebook, ιδού ένα αρκετά ενδιαφέρον Τ-Shirt Stamp "It's funny because it's true" που θα λέγε κι ο Homer Simpson Edited September 8, 2008 by Dinosxanthi 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eric Draven Posted September 8, 2008 Share Posted September 8, 2008 Hello all. Από μέρους μου οι ταινίες που με έκαναν να δακρύσω είναι το 'The Crow' , το 'Τίγρης Και Δρακος' και τα 'Ιπτάμενα Στιλέτα'. Ε, όπως και να'χει οι σχιστομάτηδες το κατέχουν άμα θέλουν. Cheers Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted September 8, 2008 Share Posted September 8, 2008 Κλαίω σχεδόν στα πάντα. :Ρ Από σειρές: όσες χιλιάδες φορές κι αν δω το Pride and Prejudice, θα κλάψω. Κλαίω στο Hook (σχεδόν σε όλη την ταινία, είτε από χαρά, είτε από συγκίνηση), στο Dead Poet Society, στο V for Vendetta, κλαίω μέχρι κι όταν βλέπω τα Φιλαράκια. Στην ζωή μου δεν κλαίω. Βγάζω όλο μου το άχτι στην οθόνη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Spock Posted September 8, 2008 Share Posted September 8, 2008 Νομίζω πως με αυτές τις ταινίες συγκινούμαι ευκολότερα από ότι με τις κατεξοχήν ενήλικες. Είναι πιο αθώα αυτά που συμβαίνουν και ως εκ τούτου πιο δυνατά. Πράγματι, είναι έτσι όπως το λες. Αυτή η αθωότητα που έχουν αυτές οι ταινίες, κάνουν τις σκηνές τους να μιλάνε ακόμη πιο άμεσα και η συγκίνηση είναι πολύ δυνατή. κλαίω μέχρι κι όταν βλέπω τα Φιλαράκια. Ω ναι! Έχουν πολλές συγκινητικές στιγμές. Το περισσότερο πάντως το έριξα (ή μάλλον πιο σωστά το ρίχνω, όσες φορές κι αν το δω) στο τελευταίο επεισόδιο (φαντάζεστε σε ποια σκηνή). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dark desire Posted September 9, 2008 Share Posted September 9, 2008 Γενικως ειμαι κλαψιαρα, ομως το κλαμα τις ζωης μου το εριξα λιγες φορες 1. Στο Lady and the Trump στη σκηνη που λεει ο Ντινος (ιδιως μετα που το σετερ ουρλιαζει πενθιμα) 2. Στο Bambi οταν πεθαινει η μαμα του μικρου ελαφιου 3. Στο Δρακουλα του Κοπολα, σε δυο σκηνες: Οταν ο Κομης περιγραφει στη Μινα το πως αυτοκτονησε η γυναικα του κι αυτην την παιρνουν τα ζουμια και τα δακρυα της γινονται διαμαντια και στην τελευταια σκηνη, οταν του κοβει το κεφαλι για να τον λυτρωσει απο την καταρα 4. Στο Χορευοντας στο σκοταδι, στη σκηνη που εκτελειται η ηρωιδα 5. Στις Ζωες των αλλων....καθε τρεις και λιγο ΥΓ: Ντινο μην ντρεπεσαι-σε ελληνικη μελουρα ΟΛΟΙ κλαψαμε μικροι (στα 8 μου ειχα λιωσει στο κλαμα στην τελευταια σκηνη απο το Δολωμα: εκει που η Βουγιουκλακη εξομολογειται στον καλο της οτι ειναι π@@@@να κι οχι κυρια ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted September 9, 2008 Share Posted September 9, 2008 Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ξέχασα να αναφέρω την σκηνή στους γκρεμούς προς το τέλος του "Τελευταίος των Μοικανών" όταν ο Τσίγκατσκουκ (ο πατέρας) βλέπει τον γιό του να σκοτώνεται από τον Μάγκουα και το άψυχο σώμα πέφτει στους βράχους. Σε συνδυασμό με την μουσική... Άψογη σκηνή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Darkchilde Posted September 9, 2008 Share Posted September 9, 2008 Τι μου θύμισες... Αυτή η σκηνή είναι πραγματικά συγκινητική στο Last of the Mohicans. Έριξα κλάμα σε αυτή την ταινία... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted September 9, 2008 Share Posted September 9, 2008 Την ίδια συζήτηση έκανα πριν από μερικές μέρες και αλλού· είναι ορισμένοι έργα που, φτάνοντας στο τέλος (δεν μπορώ να σταματήσω στη μέση, μένω καθηλομένος), με κάνουν και πλαντάζω, κυριολεκτικά... Μου φαίνεται ότι πρέπει να κάνουμε τον Κύκλο των Κλαμένων Θεατών — και να 'μαστε περήφανοι και γι' αυτό! Μαντιλάκι; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dark desire Posted September 12, 2008 Share Posted September 12, 2008 Την ίδια συζήτηση έκανα πριν από μερικές μέρες και αλλού· είναι ορισμένοι έργα που, φτάνοντας στο τέλος (δεν μπορώ να σταματήσω στη μέση, μένω καθηλομένος), με κάνουν και πλαντάζω, κυριολεκτικά... Μου φαίνεται ότι πρέπει να κάνουμε τον Κύκλο των Κλαμένων Θεατών — και να 'μαστε περήφανοι και γι' αυτό! Μαντιλάκι; Θα πρηστουν τα ματια μου απο το κλαμα κι αυριο πρεπει να αλλαξω βερες σε μια φιλη που αρραβωνιαζεται και θα'μαι χαλια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
lizbeth_covenant Posted November 15, 2008 Share Posted November 15, 2008 Επειδή είναι ενδιαφέρον θέμα, είπα να απαντήσω και να το επαναφέρω... Ναι, είμαι κι εγώ στο κλαμπ των κλαψ κλαψ με ταινίες και βιβλία! Βασικά επειδή κάθισα και διάβασα όλες τις απαντήσεις σας, να πω ότι ήταν αρκετές για να με συγκινήσουν. Που να έβλεπα και τις σκηνές δηλαδή! Σε μια ταινία που κλαίω πάρα πολύ κάθε φορά είναι το Forrest Gump στο τέλος όταν ο Φόρεστ μιλάει μπροστά απ' τον τάφο της Jenny. Και στο ναυαγό επίσης, εκεί με τη μπάλα. Στο Sweeney Todd στο τέλος, στον Ψαλιδοχέρη, στον Άρχοντα των Δαχτιλιδιών, στον Χάρι Πότερ, στο Moulin Rouge, Νεκρή νύφη, σε όλες τις ταινίες του Disney(μου θυμίζουν όταν ήμουν μικρή)!Σε πάρα πολλές πραγματικά!!! Πιο πρόσφατα στο P.S I love you. Όποιος δεν την έχει δει και έχει όρεξη για κλάμα, να η ευκαιρία! Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα, μπορείς να κλαις σε όλη τη διάρκεια! Φυσικά στο Atonement που το τέλος ήταν πολύ δραματικό... Γενικά όπου υπάρχει θάνατος δεν υπάρχει περόπτωση να το αποφύγω! Δεν είναι πολύ ωραίο όταν συμβαίνει; Δεν είναι πολύ λυτρωτικό??? Εγώ μετά νιώθω καλύτερα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted November 17, 2008 Share Posted November 17, 2008 Απίστευτο! Σ' ένα τόπικ που κυκλοφορεί τόσον καιρό, κι έχουν γραφτεί τόσες ταινίες, ούτε ένας δεν ανέφερε το "Μονομάχο"! Ούτε ένας την "Πολίτικη Κουζίνα"! Θυμάμαι ακόμα ότι φύγαμε με τον άντρα μου από το Μονομάχο και παραπατούσαμε, σκουντουφλώντας στην Κηφισίας, επειδή δε βλέπαμε μπροστά μας από τα δάκρυα. Όσο πια για την Πολίτικη Κουζίνα, στη σκηνή του αποχωρισμού στο σταθμό, έπρεπε να με κρατάνε δυο για να με συνεφέρουν! Και νάχω και την κόρη μου από δίπλα να μην καταλαβαίνει τι έπαθε και κλαίει έτσι η μάνα της! Και γενικά, υποτίθεται ότι δεν συγκινούμαι εύκολα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted November 17, 2008 Share Posted November 17, 2008 Η Λίστα του Σίντλερ γενικά προσφέρεται σε διάφορα σημεία για καλές... επιδόσεις, αλλά υπάρχει μία συγκεκριμένη στιγμή που με στέλνει τελείως: Ο πόλεμος έχει ουσιαστικά τελειώσει και οι Γερμανοί υποχωρούν. Ο Σίντλερ πρέπει να το σκάσει γιατί παρά το ότι έσωσε τόσους ανθρώπους θα κατηγορηθεί ως συνεργός των Ναζί. Οι εργάτες του εργοστασίου του για να τον ευχαριστήσουν του φτιάχνουν ένα δαχτυλίδι με χρυσάφι από σφραγίσματα ενός από αυτούς (η εξαγωγή γίνεται εθελοντικά με αναισθητικό κάποιο οινοπνευματώδες). Μέχρι εδώ κρατάω γερά. Όταν όμως του δίνουν το δαχτυλίδι, μπροστά στο αυτοκίνητο που θα τον πάρει μακριά, εκείνου του πέφτει απ' τα χέρια κι αυτός ο καταραμένος ο Λίαμ Νίσον σκύβει τόσο ανήσυχα και γρήγορα για να το πιάσει που απλά καταρρέω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eric Draven Posted November 18, 2008 Share Posted November 18, 2008 Εγω ρε παιδιά ένα περίεργο πράγμα. Σε κάθε ταινία που καθαρίζουν κρεμμύδια μου έρχονται δάκρυα στα μάτια..! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
NewReality Posted November 18, 2008 Share Posted November 18, 2008 Και πως να ξεχάσει κανείς τον΄Κύκλο των Χαμένων Ποιητών' ή το 'Θα σε βρω στον Παράδεισο'; Φαίνεται πως ο Robin Williams είναι ειδικός στην δακρυβρεξία!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
D'Ailleurs Posted November 18, 2008 Share Posted November 18, 2008 Επειδή είναι ενδιαφέρον θέμα, είπα να απαντήσω και να το επαναφέρω... Ναι, είμαι κι εγώ στο κλαμπ των κλαψ κλαψ με ταινίες και βιβλία! Βασικά επειδή κάθισα και διάβασα όλες τις απαντήσεις σας, να πω ότι ήταν αρκετές για να με συγκινήσουν. Που να έβλεπα και τις σκηνές δηλαδή! δηλαδή θα έκλαιγες και στο λεσβιακό της Τζένιφερ Τίλι και στο εκπληκτικό στήθος της Νατάσας Χέιτστριτζ;; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dark desire Posted November 20, 2008 Share Posted November 20, 2008 (edited) Στο Μονομαχο και την Πολιτικη Κουζινα δεν ξερω ανθρωπο που να μην εκλαψε! Edited November 20, 2008 by Dark desire Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
joe Posted January 15, 2009 Share Posted January 15, 2009 (edited) Kλαμματα ε? Αν και τα αποφευγω γιατι δεν ταιριαζουν με το macho image που λανσαρω απο την εφηβεια και μετα, ομολογω πως εχω βουρκωσει τουλαστιχον στις εξης ταινιες: Braveheart (στη γνωστη σκηνη) I am Sam (full scale κλαμα) Το Κορακι Cinderella man Φορεστ Γκαμπ Κραμερ εναντιον Κραμερ (θυμαμαι μικρος που το εβλεπαν οι γονεις μου και μας παιρναν τα ζουμια οικογενιακως) Γενικα ομως εκει που επεσε το περισσοτερο κλαμα, και μιλαω για το ειδος που δεν εχεις καν κομπο απλα καταλαβαινεις οτι κλαις οταν σκαει η πιτσιλα πανω σου, ειναι σε δυο ανιμε. Αυτα τα γιαπωνεζακια εχουν βρει το κουμπι μου κανονικα. Το ενα ειναι το Samurai X trust and betrayal, προς το τελος οπου ο αναισθητος ψυχρος δολοφονος πηγαινει εις γνωσιν του στην παγιδα γιατι συνειδητοποιει πως χωρις τα αισθηματα που του ξυπνησε η Τομοε ειναι ενα αδειο σακι που περπαταει. Η μουσικη ειναι απιστευτη πραγματικα. Το δευτερο ειναι στο τελος του Gungrave. Οι δυο ασπονδοι φιλοι που προσπαθουσαν να σκοτωσουν ο ενας τον αλλο για ολα οσα μπηκαν αναμεσα τους, χτυπημενοι μεσα στα ερειπια του εφηβικου τους στεκιου, βλεπουν ολους τους χαμενους φιλους οπως ηταν, αλληλοαποκαλουνται αδελφια και ενωνουν τις δυναμεις τους σε ενα τελευταιο γυρο εναντια σε αυτους που ειχαν περικυκλωσει το κτηριο και ηθελαν και τους δυο νεκρους. Αυτο που με συγκινησε τοσο ειναι οτι παρα τα οσα ειχαν κανει ο ενα στον αλλο, ξεροντας πως δεν ειχαν πολυ ζωη, ηθελαν να προσποιηθουν για λιγα λεπτα πως τιποτα δεν χαλασε μεταξυ τους, πως ηταν και παλι οπως παλια. Πολυ κλαμα μιλαμε Γενικα εχω την ταση να συγκινουμε οταν εχει κατι να κανει με παιδια, ή οταν γινεται μια απελπιδα προσπαθεια για αγωνα απο καποιον που ξερει πως δεν προκειται να νικησει αλλα το κανει για το γαμωτο. Edited January 15, 2009 by Nienor Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted January 15, 2009 Share Posted January 15, 2009 Θυμήθηκα μια ταινία τώρα που και τις δύο φορές που την έχω δει έχω πλαντάξει. Πλαντάξει όμως. Γι' αυτό έχω πει ότι δε θα την ξαναδώ. Lorenzo's Oil. Μιας κι ο Joe ανέφερε παιδιά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 13, 2009 Author Share Posted September 13, 2009 Χθες είδα σε dvd το Marley and Me με την Jennifer Aniston. Η ταινία μου άρεσε. Ήξερα πως θα κατέληγε και παρ'όλα αυτά, έχυσα τα δάκρυα στο τέλος. Το φινάλε του έργου το έχω βιώσει προσωπικά, άπειρες φορές. Δεν προτείνω την ταινία στον καθένα. Μόνο σε αυτούς που "ξέρουν". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
white_unicorn Posted September 14, 2009 Share Posted September 14, 2009 (edited) Α, το πλέον αγαπημένο μου θέμα... τελευταία δεν έκλαψα σε ταινία (αν και το συνηθίζω) τελευταία... διάβαζα το Hunting Ground από Patricia Briggs (μπήκε στα μπεστ σελλερ, οπότε ίσως να 'ερθει και κατά δω...) είχα και ολίγον πυρετό εκείνες τις ημέρες... οπότε δεν ήθλελε και πολύ να αρχίσω... από ταινίες πάντως... άφηστε το καλύτερα.... Νύφες, πολίτικη Κουζίνα, Ο κύκλος των χαμένων ποιητών, My Girl, κλπ κλπ.... ΥΓ Lorenzo's oil.... Sleepers....δάκρυ κορόμηλο Edited September 14, 2009 by white_unicorn Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted September 14, 2009 Share Posted September 14, 2009 Άνθρωπος Ελέφαντας: Ο Τζον Μέρικ εμφανίζεται κουστουμαρισμένος, φτιάχνοντας τα μανίκια του και ρωτάει το γιατρό αν είναι ωραίος. "Ναι Τζον, είσαι πολύ ωραίος. Θα είσαι ο πιο όμορφος εκεί μέσα". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted September 14, 2009 Share Posted September 14, 2009 Άνθρωπος Ελέφαντας: Ο Τζον Μέρικ εμφανίζεται κουστουμαρισμένος, φτιάχνοντας τα μανίκια του και ρωτάει το γιατρό αν είναι ωραίος. "Ναι Τζον, είσαι πολύ ωραίος. Θα είσαι ο πιο όμορφος εκεί μέσα". Ω, ναι! Ο Άνθρωπος-Ελέφαντας! Το είχα δει παιδί και με είχε ισοπεδώσει. Κανονικά. Είναι και η γνώση ότι βασίζεται σε πραγματική ιστορία... Άσ' τα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
βαρτιμαιος Posted September 14, 2009 Share Posted September 14, 2009 (edited) χμμ.... θα ελεγα οτι εχει στεγνωσει ο λαιμος μου(οχι λογω φαρυγγιτιδας) σε δυο ταινιες. το i"m sam με σον πεν και τα ξυπνηματα με ντε νιρο και ρομπιν γουιλιαμς. Α μη το ξεχασω καθοτι υπερμαχος της αγριας φυσης η αρκουδα του ζαν ζακ ανο Edited September 14, 2009 by βαρτιμαιος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted December 21, 2009 Share Posted December 21, 2009 Ώπα! Εδώ είμαστε.. Λοιπόν: Brazil, από τη μέση της ταινίας και μέχρι το τέλος, ασταμάτητα. Ναυσικά της Κοιλάδας των Ανέμων, στο τέλος δεν κρατήθηκα με τίποτα, σε κουβά με έβγαλε από το σινεμά η κόρη μου. Δεν υπάρχει περίπτωση να δω τα "Κόκκινα Φανάρια" και να μην μπήξω τους θρήνους με κείνο το ηλικιωμένο ζευγάρι, την καθαρίστρια και το ρακοσυλλέκτη. Ιδίως εκεί που φεύγουν μαζί στο τέλος... "όμορφη δεν είναι η ζωή, Κατερίνα μου;" "καλή είναι..", άι σιχτίρ Και φυσικά Όταν ήμουν πιο μικρός, πρέπει να είχα πλαντάξει Ν φορές όταν η προβοσκίδα της μητέρας του Ντάμπο τον κράδαινε μέσα από το κλουβί. Ακόμη και τώρα, αρνούμαι να δω την σκηνή ΣΝΙΦΦΦ!! Αν θυμηθώ θα γράψω και τα υπόλοιπα.. Α ναι, και με τις ειδήσεις, γι΄αυτό και τις έχω κόψει τελευταία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dark desire Posted December 27, 2009 Share Posted December 27, 2009 Ψυχη Βαθια: Ο μικρος αδελφος ετοιμος να αντιμετωπισει το απόσπασμα. Ο μεγαλος κρυμμενος πίσω από το ντουβαρι. Μια ριπη και μετα σιωπη...Α. και σε καθε voice over με τα γραμματα της μανας! Το κλαμα της ζωης μου (να με πλακωνουνε στα σκαμπιλια για να συνελθω, όχι αστεια) το'χω ριξει στο θεατρο, στο "Γαλα" του Κατσικονουρη, με την συγκλονιστικη Αννα Βαγενα στο ρολο της μανας. Ρατσισμος, φτωχεια, μεταναστευση. σχιζοφρενεια. Δυο ωρες ο κομπος στο στομαχι, η καρδια κομματια κι ενας λυγμος που να μη μπορει να βγει για να σε ανακουφισει. Ματια ορθανοιχτα αλλα στεγνα. Λες και περιμενουν το τελος, εκει που ενας σκληρος τυπος γονατιζει καταμεσης της σκηνης και λεει απλα "Συγχωρα με, αδελφε" για να ξεκινησουν τον κατακλυσμο. Ακομη και τωρα που το θυμαμαι εχω βουρκωσει Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.