Σπαρτιάτες εναντίον Αθηναίων

[dreamwhisperer]

Υπάρχουν δύο διαφορετικές νοοτροπίες, απέναντι σε κάθε ενασχόληση.

Από τη μία η πίστη στη πλήρη προετοιμασία, στην πιστή εφαρμογή κάθε κανόνα. Η προσήλωση στη λεπτομέρεια και η βήμα βήμα εφαρμογή σχεδίων, με απώτερο σκοπό την επίτευξη εφικτών στόχων, μέσα στα πλαίσια των δνατοτήτων της κάθε φοράς. Δηλαδή οι Σπαρτιάτες.

Από την άλλη η ιδιοφυϊα του αυτοσχεδιασμού, η πίστη στο ταλέντο και στην έμπνευση της στιγμής. Η αδιαφορία για σχεδιασμό, καθώς υπάρχει η πεποίθεση της μέγιστης επίτευξης, απλώς και μόνο με δράση τη στιγμή που θα χρειαστεί. Δηλαδή οι Αθηναίοι.

Εγώ θα το μεταφέρω στη συγγραφική.

Τι είδος συγγραφέας είσαι;

Σπαρτιάτης, εργάτης της λεπτομέρειας, χτίζεις λίθο λίθο το έργο σου και προγραμματίζεις την έκδοσή του;

ή

Αθηναίος, πιστεύεις μόνο στη δύναμη του ταλέντου σου, γράφεις βασιζόμενος μόνο στην έμπνευση και πιστεύεις ότι οι εκδοτικοί οίκοι όταν θελήσεις θα σε κυνηγήσουν;

[Nihilio]

Και Σπαρτιάτης και Αθηναίος (το οποίο πλάκα πλάκα ισχύει και στα αλήθεια - γεννήθηκα Σπάρτη, ζω για 7 χρόνια Αθήνα).

Συγγραφικά, πάλι είμαι κάπου ανάμεσα ή, μάλλον Αθηναίος με Σπαρτιατικές τάσεις: στηρίζομαι αρκετά στην έμπνευση και το "ταλέντο", αλλά έχω κάνει προσπάθεια να εμπαιδώσω όσο περισσότερους κανόνες μπορώ.

[Παρατηρητής]

Θηβαίος. Εκεί που Αθηναίοι και Σπαρτιάτες έχουν χάσει το γόητρο τους αναγεννιέμαι και χτυπάω λοξά (Ιερός λόχος, λοξή φάλλαγγα).

 

Ξεκίνησα ως Αθηναίος. Στην πορεία όμως συνηδητοποίησα πως ήμουν Σπαρτιάτης. Έτυχα όμως να ζω στην εποχή του Αλεξάνδου, βλέποντας την πατρίδα μου να καταστρέφεται. Και ως άλλος Άγις ελπίζω ότι θα την αναδείξω και πάλι, γνωρίζοντας ότι θα σκοντάψω στον Καιάδα...Αλλά Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ

[Naroualis]

Συβαρίτισσα. Γράφω τεμπέλικα, για τη δική μου απόλαυση και για την απόλαυση των άλλων ανθρώπων. Κάνω και το εμπόριό μου με τους εκδοτικούς οίκους, αλλά φροντίζω να είμαι σε θέση να μη με πιέσουν να γράψω. Και φυσικά σαν έμπορας προσπαθώ να είμαι πονηρή στις διαπραγματεύσεις μου. Άσχετα αν οι άλλοι είναι πιο πονηροί από μένα.

[dreamwhisperer]

Θα το κάνω λίγο πιο ιντριγκαδόρικο το θέμα. Θα πω δύο παραδείγματα.

Από τη μια, ο Νταν Μπράουν. Σπαρτιάτης:

1.Σπούδασε δημιουργική γραφή σε ένα από τα πιο γνωστά κολλέγια της Αμερικής.

2.Στα πρώτα του βήματα δημιούργησε σχέσεις με εκδοτικούς οίκους, μέσω διορθώσεων, επιμέλειας εκδόσεων και συμμετοχή σε μικρούς διαγωνισμούς. Έγραφε βιβλιοκριτικές, άρθρα σε περιοδικά, έγινε φίλος με όποιον γνωστό συγγραφέα μπορούσε.

3.Για βιοποριστικούς λόγους έγραψε με το ψευδόνυμο Ντάνα Βράουν, βιβλία του τύπου "10 συμβουλές για την τέλεια σχέση" κτλ

4.Εμπνεύστηκε την ιδέα του ήρωά του, και μολονότι απέτυχε στην πρώτη εφαρμογή "Ιλουμινάτι" συνέχισε την προσπάθεια, και στη δεύτερη ανάπτυξη του θέματος, έγραψε το γνωστό κώδικα Ντα Βίντσι.

5.Τρέχει από πόλη σε πόλη για παρουσιάσεις, διαφημήσεις κτλ.

Από την άλλη Ουμπέρτο Έκο. Αθηναίος:

1.Άσχετες σπουδές με τη συγγραφική.

2.Έμπλεξε σε όποιο διανοητικό πόλεμο υπήρχε τη δεκαετία του '70 δημιουργώντας άπειρους εχθρούς σε όλο τον ακαδημαικό κόσμο.

3.Απο "βαρεμάρα" έγραψε σε ένα καλοκαίρι το "Όνομα του Ρόδου" και το έδωσε στον εκδοτικό οίκο της γειτονιάς του, γιατί βαριόταν να περπατήσει.

4. Εξακολουθεί να απαξιεί για κάθε είδος παρουσίαση βιβλίου, διαφήμηση, και ασχολείται αποκλειστικά με τους Ιαν Μιλσιπσ. Πιθανόν, έγραψε τον "Σταυροφόρο" χωρίς να υπογράψει με το όνομά του.

[kitsos]

Δεν μπορείς να συγκρίνεις τη σαπουνόφουσκα με το μαργαριτάρι. Έλεος.

[Nihilio]

Και, μετά τη διευκρίνιση του dreamwhisper, μάλλον θα ακούσω το αίμα που με καλεί και θα δηλώσω: THIS IS SPARTA!

[dreamwhisperer]

Όσο ιεροσυλία και αν είναι, αυτή τη στιγμή μιλάμε με τους αριθμούς. Και πίστεψέ με, υπάρχει πολλής κόσμος (δεν εννοώ σ' αυτό το forum) που δεν θα καταλάβαινε σε ποιον από τους δύο αναφέρεσαι με τους χαρακτηρισμούς που δίνεις...

[kitsos]

Όσο ιεροσυλία και αν είναι, αυτή τη στιγμή μιλάμε με τους αριθμούς. Και πίστεψέ με, υπάρχει πολλής κόσμος (δεν εννοώ σ' αυτό το forum) που δεν θα καταλάβαινε σε ποιον από τους δύο αναφέρεσαι με τους χαρακτηρισμούς που δίνεις...

Ελπίζω εσύ να κατάλαβες.

[trillian]

Ο Μπράουν είναι τόσο Σπαρτιάτης που καταντάει αηδία. Ο Αρκτικός Κύκλος ειδικά ήταν σαν πτυχιακή εργασία δημιουργικής γραφής, χωρίς καν μια οδηγία στο τέλος που να λέει "... και τώρα προσθέστε και μια ιδέα πρωτοτυπίας, έτσι για να φύγει η γεύση κονσέρβας". Όχι, εκεί είδα πεντακάθαρα τι κάνει ο σπαρτιατισμός και δε θα πάρω, ευχαριστώ....

 

Από την άλλη, και ο άκρατος αθηναϊσμός μπορεί να γίνει εξίσου στείρος. Εκείνο το απλανές βλέμμα του αναγνώστη που λέγεται "τι θέλει να πει ο ποιητής" είναι εξίσου χάλια τελικά με το "άνοστη κονσέρβα". (οκ, όχι εξίσου για μένα, αλλά καταλαβαίνετε...)

 

Οπότε εγώ προσωπικά πιστεύω ότι το "σωστό" είναι στη μέση. Ο σπαρτιατισμός είναι εργαλείο - πετάγεσαι μια, το μαθαίνεις, και μετά γυρνάς στην Αθήνα - δίπλα είναι κιόλας :tongue:

 

Υ.Γ. Δε νομίζω ότι η προώθηση πάει πακέτο με τον τρόπο γραφής... Πάρτε παράδειγμα τον VanderMeer. Τρέχει σαν τρελός απο δω κι απο κει, είναι παντού, έχει απίστευτη επαφή με φαν κτλ, αλλά γράφει πιο αθηναϊκά κι απ' τους αθηναίους... Ας έγραφε κι ο Μπράουν καλά κι ας έτρεχε παντού.

[dreamwhisperer]

Μπα, είμαι λίγο αργόστροφος...

[dreamwhisperer]

Υ.Γ. Δε νομίζω ότι η προώθηση πάει πακέτο με τον τρόπο γραφής... Πάρτε παράδειγμα τον VanderMeer. Τρέχει σαν τρελός απο δω κι απο κει, είναι παντού, έχει απίστευτη επαφή με φαν κτλ, αλλά γράφει πιο αθηναϊκά κι απ' τους αθηναίους... Ας έγραφε κι ο Μπράουν καλά κι ας έτρεχε παντού.

 

Συνδέονται απόλυτα... Είναι η αιώνια διαμάχη.

Μέτριος αλλά προετοιμασμένος ή Έξυπνος αλλά τεμπέλης;

Ποιος θα νικήσει; Δεν αναφέρεται μόνο στον τρόπο γραφής αλλά γενικά στην αντιμετώπιση που έχεις πάνω στο γραπτό σου και στην πορεία σου. Εννοείται οτί η αλήθεια βρίσκεται στη μέση, για τη συζήτηση ας πούμε ότι δεν υπάρχει μέση.

Ή το ένα ή το άλλο.

Υ.Γ. Ιστορικά οι Σπαρτιάτες νίκησαν όταν προσάρμοσαν τις τακτικές τους στην Αθηναική νοοτροπία.

[trillian]

Ε, αν το θέτεις έτσι, οι μόνοι Αθηναίοι που μπορούν να νικήσουν ποτέ είναι όσοι έχουν τρελό ταλέντο αλά Έκο :tongue:

 

Αλλά όπως είπα, δε νομίζω ότι είναι ποτέ τόσο απόλυτα τα πράγματα, ακόμα και στην εποχή μας. Γιατί υπάρχει και κοινό αλλά και οίκοι και αντζέντηδες αντίστοιχα που κυνηγάνε το "αθηναϊκό" στυλ. Και ακόμα και ο Έκο, δεν είναι ότι δεν βγαίνει και από το σπίτι -- απλά δεν το κάνει για τα μυθιστορήματα. Είχε ήδη όνομα όταν έβγαλε το όνομα του ρόδου. Οπότε... στη διαμάχη που θέτεις εγώ θα το έπαιζα χ προσωπικά.

[RaspK]

Εγώ, προσωπικά, είμαι το αντίθετο του Μιχάλη: έχω εμπεδώσει τους κανόνες και προσπαθώ να τους ακολουθώ, αλλά είμαι λίγο όπου με πάει.

[odesseo]

Θα το κάνω λίγο πιο ιντριγκαδόρικο το θέμα. Θα πω δύο παραδείγματα.

 

Dreamwhisperer, λατρεύω τις ίντριγκες (είμαι και μανιώδης συλλέκτης τους). Αλλά μου αρέσει επίσης να αποκαλύπτω και τις "ίντριγκες μέσα στις ίντριγκες". Κατ' αρχήν, επίτρεψέ μου να μοιραστώ τα εξής με τους αναγνώστες αυτού του topic:

1. Ο Αθηναίος είναι ο άνθρωπος της ευκαιρίας, ο άνθρωπος που δρα με γνώμονα το συμφέρον. Επιδιώκει τον πλούτο με κάθε μέσο και αναλαμβάνει όλα τα ρίσκα. Θα κάνει δημόσιες σχέσεις, θα καλλιεργήσει τη διπλωματία και, όταν του το επιτρέψουν οι ευκαιρίες (πολλές από τις οποίες άλλωστε τις δημιουργεί ο ίδιος), θα επιβάλει τη θέλησή του με τη βία (στρατιωτική ή ψυχολογική). Είναι καπιταλιστής, συνήθως αμοραλιστής και αποικιοκράτης.

2. Ο Σπαρτιάτης είναι ο άνθρωπος του προσωπικού χρέους. Δεν ξέρει να λειτουργεί ως μονάδα και δεν επιδιώκει το προσωπικό του συμφέρον. Υπηρετεί τους θεσμούς και τις αξίες που έχει ασπαστεί, συχνά κόντρα σε κάθε πιθανότητα επιτυχίας. Σε αντίθεση με τον Αθηναίο, ο Σπαρτιάτης θα φυλάξει Θερμοπύλες. Έχει τέτοιο κόλλημα με την τιμή και τη δόξα που θα προτιμήσει να πεθάνει από το να αφήσει το πόστο του για να σωθεί.

 

Είναι σαφές, πιστεύω, ποιον θεωρώ βέρο Αθηναίο στα παραδείγματα που έφερες, Dreamwhisperer. Όσο για τον Έκο, τον βρίσκω Σπαρτάτη μόνο κατά το ότι στέκεται στον ηθικό αντίποδα συγγραφέων σαν τον Μπράουν. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε και το εξής: ο Αθηναίος προέρχεται από μια κουλτούρα που έχει αναπτύξει κάθε μορφή λόγου, έχει αναγάγει το λόγο σε τέχνη, σε αντίθεση με το Σπαρτιάτη. Ως προς αυτή την παράμετρο, ο Έκο είναι περισσότερο Αθηναίος από τον Μπράουν: δεν έμαθε κολλυβογράμματα για να γίνει συγγραφέας, πασχίζοντας "να πιάσει την καλή". Σπούδασε, μελέτησε, σκέφτηκε, ΔΙΑΒΑΣΕ, πολύ πριν αποφασίσει να δοκιμάσει το ταλέντο του στη συγγραφή. Δεν είναι φαινόμενο της εποχής, όπως ο Μπράουν, είναι εποχή ο ίδιος.

Η αλήθεια είναι, πάντως, ότι και ο Έκο έγινε ευρύτερα γνωστός και πλούσιος όταν αποφάσισε να ακολουθήσει τη πεπατημένη που ακολούθησε και ο Μπράουν - όταν δηλαδή, ανεξάρτητα από το αν είναι τελικά Σπαρτιάτης ή Αθηναίος, αποφάσισε να αναμίξει τις δυο παραδόσεις (αυτό που λες και στο τελευταίο σου υστερόγραφο).

[dreamwhisperer]

H διαμάχη και η σύγκριση μεταξύ Έκο και Μπράουν είναι κάτι που προσωπικά με συναρπάζει.

 

Και οι δύο έχουν κοινά στοιχεία (όσο δύσκολο και αν είναι να το παραδεχτούν ορισμένοι)

Κατ' αρχάς οι πωλήσεις τους. Έχουν πολήσει μαζί αρκετά βιβλία για να διαβάσουν καμία εικοσαριά Ελλάδες.

Καθόρισαν με τον τρόπο τους ένα ολόκληρο στυλ γραφής ο καθένας με πολλούς μιμητές.

Ο Έκο, έβαλε την έννοια του εμπειρογνώμονα συγγραφέα. Δηλαδή του τελείως εξειδικευμένου συγγραφέα, που μοιράζεται λογοτεχνικά τις γνώσεις του με το κοινό. Χαρακτηριστικοί μιμητές ο Γιόσταϊν Γκάντνερ (αλήθεια που χάθηκε;) και ο Γιάλομ (ίσως ακροθιγώς). Φυσικά είναι πολύ δύσκολο να ακολουθηθεί αυτή η γραφή (πόσοι εμπειρογνώμονες έχουν λογοτεχνικό ταλέντο;).

Ο Μπάουν καθόρισε τον ψευδοεπιστημονισμό και τη σκοτεινή ενατένηση της ιστορίας (πόσα άραγε τέτοια βιβλία διαβάσαμε τα τελευταία 3 χρόνια;).

 

Και οι δύο είναι αξιοθαύμαστοι. Η διαφορά τους έγκυται σε ένα τελείως άλλο επίπεδο. Σ' αυτό της σκοπιμότητας.

Ο Έκο, ως ιδιοφυία (Αθηναίος κατά το topic), πιάνει αυθόρμητα το κλίμα της εποχής και το καθορίζει. Διαλέγει το θέμα του από ένστικτο και γράφει αυτό που θα άρεζε στον ίδιο να διαβάσει. Δεν κυνηγάει το κοινό του, αλλά είναι της νοοτροπίας "όσοι πιστοί προσέλθετε".

Ο Μπράουν, επίσης ιδιοφυία, διάλεξε προσεκτικά το θέμα του, ανάλογα με την απήχηση που νόμιζε ότι θα είχε στο κοινό. Όταν δεν του βγήκε, ξαναδοκίμασε, και αν δεν το ξαναέβγαινε, θα ξαναδοκίμαζε, μέχρι να το πιάσει ακριβώς. Είναι εργάτης της λογοτεχνίας. Τίποτα δεν του χαρίστηκε, πολέμησε βήμα βήμα και τελικά πέτυχε. Δεν βασίστηκε στην έμπνευση, αλλά στην υπέρμετρη έρευνα, στην στατιστική, στο marketing. (Σπαρτιάτης). Θυμίζει λίγο Τόμας Χάρις (κυνηγάει την έμπνευση μέχρι να μεγαλουργήσει, σιωπή των αμνών).

 

Και μιας και σ' αρέσουν οι ίντριγκες, οι μελετητές του Έκο (αδόκιμος όρος) έχουν βγάλει το συμπέρασμα, ότι και ο Έκος μελετούσε το ίδιο θέμα με τον Κώδικα Ντα Βίντσι (το γάμο του Ιησού), υπάρχει ένας μικρός πρόλογος στο Εκκρεμές του Φουκώ, απλώς ο Μπράουν τον πρόλαβε και ο Έκο, έβγαλε το ανεκδιήγητο "Η μυστηριώδης φλόγα της βασίλισσας Λοάνα" μου είναι μάλλον ημερολόγιο και όχι λογοτεχνία.