To πρώτο μυθιστόρημα

[Nihilio]

Την εποχή που ξεκίνησα να γράφω, είχα την άποψη ότι το πρώτο μυθιστόρημα που γράφει κάποιος είναι μοιραίο να έχει μια σειρά από αδυναμίες, και έτσι είναι καλύτερο για έναν συγγραφέα να το τελειώσει μόνο και μόνο για την εμπειρία και στη συνέχεια να γράψει άλλο ένα κι άλλο ένα, μέχρι να καταφέρει να του βγει κάτι καλό. Παρόλα αυτά τα τελευταία χρόνια έχω διαβάσει μερικά "πρώτα μυθιστορήματα" τα οποία ήταν αρκετά καλά βιβλία, επειδή οι συγγραφείς έβαλαν αρκετή δουλειά στο να τα ολοκληρώσουν.

Εσείς τι άποψη έχετε για τα πρώτα μυθιστορήματα, αξίζουν την προσπάθεια να σουλουπωθούν ή είναι τελικά πιο πρακτικό να καταλήγουν στο συρτάρι και στη θέση τους να γράφεται κάτι καινούριο;

[Nienor]

Εγώ πιστεύω πως οτιδήποτε μπορεί να δουλευτεί και τίποτα δεν είναι για πέταμα (ή για κλείδωμα σε αυτή την περίπτωση). Το μόνο που νομίζω χρειάζεται είναι να σου αρέσει ακόμα αυτό που δουλεύεις. Μπορεί στο πρώτο η δουλειά σου να είναι τόσο ειλικρινής που να ξεπερνάει κάθε "συγγραφική αδυναμία" και στο 305ο να έχει γίνει τόσο στυλιζαρισμένη που να μην αξίζει πια τον κόπο. Όλα σχετικά είναι.

[heiron]

Η πρώτη σου αγάπη...και παντοτινή!

Γενικά το πρώτο είναι διαφορετικό.Έτσι και το βιβλίο,αν και μπορεί να μην είναι το πιο καλογραμμένο λόγω απειρίας,συνήθως περιέχει πολύ ενθουσιασμό και είναι μια ιδέα που έσπρωξε το συγγραφέα να γράψει ολόκληρο μυθιστόρημα.Επίσης-αν το πρώτο που έγραψε είναι και το πρώτο που εκδόθηκε-δείχνει την αξία του συγγραφέα.Άμα έχεις βγάλει κι άλλα βιβλία και μάλιστα πήγαν καλά σε πωλήσεις,οι εδκότες βγάζουν και τις μούφες που γράφεις.Αλλά το πρώτο πρέπει να είναι καλό για να σε εμπιστευτούν.

[D'Ailleurs]

Συνήθως το πρώτο είναι πιο καλό απο τα άλλα ή γενικά τα πρώτα μυθηστορήματα είναι τα πιο καλά. Εχω παρατηρήσει οτι πολλοί μόντερνοι συγγραφείς αντί να ωριμάζουν και να γράφουν καλύτερα, όσο περνάει ο χρόνος, τείνουν να γίνονται όλο και πιο αναμενόμενοι στην ιστορία, και να πέφτουν σε επαναλήψεις και σε μετριότητες. Ειδικά όταν περνάνε στο επίπεδο του επαγγελματία συγγραφέα που συνεργάζεται με μεγάλες εκδοτικές, μάνατζερς και image makers, καταντάνε κάτι παραπάνω απο μέτριοι (για παράδειγμα πάρτε τον Dean Koonz, Stephen King, Michael Crichton κ.α.).

[dreamwhisperer]

"Όλοι γράφουν μυθιστορήματα στην εφηβική τους ηλικία. Οι μεγάλοι συγγραφείς, τα καίνε, οι κακοί συγγραφείς τα εκδίδουν. Ο απλός άνθρωπος τα βάζει στο συρτάρι και κάθε τόσο τα κοιτάει με ένα χαμόγελο για τα χρόνια της νεότητας που φύγαν" Εκο

 

Είναι λίγο βαρετό να χρησιμοποιείς ρήσεις μεγάλων αντρών, αλλά καμία φορά πιστεύω ότι όντως όλα έχουν ειπωθεί.

 

Θυμάμαι ότι το πρώτο μυθιστόρημα που έγραψα σε ηλικία 12 ετών, ήταν μία τριλογία για έναν πόλεμο μεταξύ Άρη και Γης (φοβερά πρωτότυπο θέμα!) και πίστευα ότι ήταν αριστουργηματικό. Τότε, όποιος είναι της ηλικίας μου θυμάται, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές (οι περίφημοι 386, 486) δεν ήταν πολύ αξιόπιστοι και κάτι είχε γίνει τότε και σβήτηκε όλος ο σκληρός δίσκος (μαζί και το αριστούργημά μου). Επισήμως λέω ότι καλά έκανε και σβήστηκε (κατά τον Έκο ανήκω στους μεγάλους συγγραφείς).

Η πραγματικότητα είναι ότι πολύ θα ήθελα να το έχω εκείνο, το πρώτο, το παιδικό έργο μου. Καμία φορά που το σκέφτομαι πιστεύω ότι εκείνη τη μέρα που χάθηκε, χάθηκε μαζί του και ο παιδικός μου Σαββούλης. (Άσε με έπιασε η συγκίνηση τώρα).

Edited May 13, 2008 by dreamwhisperer

[Naroualis]

Υπάρχουν φορές που το πρώτο είναι πραγματικά πολύ κακό. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν αξίζει καμμίας προσοχής. Υπάρχουν κάποια που είναι απλά για το συρτάρι, όπως εκείνα που γράφαμε στο δημοτικό. Κι υπάρχουν κι εκείνα που απλά θέλουν ένα καλό πέρασμα για να βγούν παραέξω. Αρνούμαι σθεναρώς να πιστεψω στο "κάφτε τα". Ίσως επειδή έχω ήδη πετάξει δύο μεγάλες (τρεις τετράδια σχολικά η καθεμία) προσπάθειες. Ας μην τα δει ποτέ το φως του ήλιου, δεν πετάω ποτέ και τίποτε πια. Ακόμη και αυτά που τα δαχτυλογραφώ, κρατάω τα χειρόγραφα σε ένα κουτί "αχρήστων".

 

Τώρα για πρώτο βήμα, αν θα διάλεγα ένα δικό μου πρώτο βήμα... Όχι. Κι αυτό έκανα άλλωστε. Το Γυαλί δεν ήταν η τελευταία μου δουλειά, αλλά ούτε και η πρώτη. Κι από ποιότητα είναι μάλλον πιο κοντά στις πρώτες μου δουλειες.

[Howard Crease]

Έζησα πρόσφατα την εμπειρία του πρώτου μυθιστορήματος.

Όταν ξεκίνησα να το γράφω, και κατά το μεγαλύτερο μέρος της διάρκειας, πίστευα πως είναι από καλό έως πολύ καλό -για τις δικές μου ικανότητες. Προχθές το ξανάνοιξα για πρώτη φορά, και δεν εντυπωσιάστηκα από τα πράγματα που διάβασα. Δεν ξέρω. Όλα υποκειμενικά είναι.

[Ad Noctum]

I'll drink on that.

 

Και εμένα το πρώτο μου μυθιστόρημα που έγραψα πριν από 5 χρόνια περίπου (ίσως και παραπάνω), το ανοίγω τώρα και απογοητεύομαι...

[Ioannis]

Εγώ είμαι της άποψης ότι όση δουλειά κι αν ρίξεις στο πρώτο μυθιστόρημα ποτέ δε θα μπορέσεις να το ονομάσεις αριστούργημα. Καλό είναι πιστεύω να δουλέψεις το πρώτο σου μυθιστόρημα, να απογοητευτείς, και να ξεκινήσεις κάτι καινούργιο. Με την εμπειρία που θα αποκτάς θα γραφείς συνέχεια όλο και καλύτερα και αν έχεις και το ταλέντο υπάρχουν πολλές επιλογές.

Edited June 12, 2011 by Ioannis

[NIKANTHI]

Ένα έγραψα και τώρα το διορθώνω. Όποτε το μόνο που μπορώ να πω μετά βεβαιότητας είναι ,ότι είναι η καλύτερη μέχρι τώρα δουλεία μου.

 

 

[WILLIAM]

Εξαρτάται και πότε θα το γράψεις. εγώ άρχισα να γράφω στα 13 οπότε το πρώτο έργο μου δεν ήταν εκδόσιμο.

Αλλά το έχω, όπως και κάθε τι που γράφω. Δεν πετάω ποτέ τίποτα.

Οπότε είναι σχετικό το αν θα το εκδόσεις το πρώτο σου έργο, μπορεί ναι μπορεί και όχι. Αλλά είμαι της άποψης σίγουρα να το κρατήσεις.

Edited June 17, 2011 by WILLIAM

[Esperos]

Ποιος ή ποια έχει ξεχάσει την πρώτη αγάπη; Ακόμα και αν αφορά ένα μυθιστόρημα είναι και αυτό κάτι που έχει ψυχή και μάλιστα την δικιά μας ψυχή!  Και μπορεί να μιλήσει όχι μόνο σε εσένα αλλά και σε όποιον το διαβάσει!

Άρα λοιπόν το να το εξελίξεις είναι σαν να εξελίσσεις τον εαυτό σου. Εσύ τι λες αξίζει τον κόπο;   

Edited April 22, 2013 by Esperos

[AlienBill]

Εγώ παιδιά το πρώτο το αποκύρηξα. Ήταν χαζό!!!

 

Χρησιμοποίησα κάποια στοιχεία από αυτό σε άλλες ιστορίες.

 

Το δεύτερο όμως άρεσε σε πολλούς φίλους μου. Αξίζει να αναφέρω ότι μόνο μετά από αυτές τις απόπειρες άρχισα να γράφω μικρές ιστορίες (που και πάλι όμως είναι νουβέλες και νουβελέτες γιατί με τα διηγήματα δεν το "εχω" και πολυ).

 

Μιας και δώθηκε η ευκαιρία, ας μου πει κάποιος που ξέρει: Τα 2 "μεγάλα" που έχω γράψει και που δεν έχω αποκυρήξει γιατί τα βρήκα καλά, είναι το καθένα 55.000 λέξεις. Είναι δηλαδή στο όριο που συμπίπτει η νουβέλα με το μυθιστόρημα. Σε αυτή την περίπτωση πώς λέγονται; Νουβέλες ή μυθιστορήματα;

Edited April 23, 2013 by alien666

[mman]

Για τη συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων που θέλουν να σέβονται τον εαυτό τους και το έργο τους, το πρώτο μυθιστόρημα είναι στην καλύτερη περίπτωση για το συρτάρι και, συνηθέστερα, για το τζάκι.

(Και όσον αφορά τη σημείωση ότι "είναι το πρώτο του/της μυθιστόρημα" που βλέπουμε σε κάποια πραγματικά καλά βιβλία, σχεδόν ποτέ δεν το πιστεύω. Το πρώτο δημοσιευμένο ίσως. Το πρώτο που έγραψε, σχεδόν ποτέ.)  

 

Η μικρή μου ιστορία:

 

Το πρώτο μου μυθιστόρημα το έγραφα ανάμεσα στα 12 και στα 15, σε ένα κάρο τετράδια. Μετά από τρία χρόνια, είχα φτάσει στη μέση, όταν πετάχτηκε (πολύ βολικά) σε κάποιο συγύρισμα της μητέρας μου. Ούτε που της είπα τίποτα. Δεν μου λείπει, αλλά σίγουρα μου φάνηκε χρήσιμο.

Το πρώτο μου μυθιστόρημα (45.000 λέξεις) το έγραψα στα 19 με 20. Είναι στο συρτάρι, beyond repair. Πολύ χρήσιμο.

Το πρώτο μου μυθιστόρημα (75.000 λέξεις) το έγραψα στα 22. Είναι στο συρτάρι, beyond repair κι αυτό. Είχε μερικά αξιοπρεπή κομμάτια και άπειρα προβλήματα. Εξαιρετικά χρήσιμο.

Το πρώτο μου μυθιστόρημα (115.000 λέξεις) το έγραψα ανάμεσα στα 33 και στα 35. Το διόρθωσα μετά από υπεύθυνες γνώμες που πήρα. Είναι στο συρτάρι, και θα μείνει εκεί. Έκανα μια πλειάδα λαθών που με έμαθαν τι να αποφύγω την επόμενη φορά, σε πολλούς τομείς. Τρομερά χρήσιμο. 

Το πρώτο μου μυθιστόρημα (111.000 λέξεις) το τελείωσα πριν από λίγους μήνες, στα 43 μου. Είμαι στη φάση των διορθώσεων.

Θα ήθελα φέτος να βρω μια καλή ιδέα για να στήσω το πρώτο μου (ή ίσως το δεύτερο;) μυθιστόρημα.

 

[wordsmith]

Το πρώτο και μοναδικό μου ως τώρα μυθιστόρημα το είχα και το λιβάνιζα περίπου τρία χρόνια, έγραφα δηλαδή όποτε μου ερχόταν, διότι δε με πολυένοιαζε να το τελειώσω, μόνο να μπαίνω στον κόσμο εκείνο που είχα φτιάξει και να προσθέτω λεπτομέρειες και περιστατικά. Το τελείωσα γιατί με ζόρισε κάποιος και μου έβαλε προθεσμία, αλλιώς ακόμα θα ήταν απλά περιστατικά ατάκτως ερριμμένα. Και έτσι, σε μορφή που απλώς έχουν γραφτεί οι ελάχιστες απαραίτητες σκηνές για να βγάζει νόημα, χωρίς καν να το ξανακοιτάξω, το έδωσα σε αυτόν τον κάποιο (μετά από δική του απαίτηση) για να μου το διορθώσει. Δυστυχώς του έκανε πολύ λεπτομερή διόρθωση, τη στιγμή που δεν είχε γίνει ούτε χοντρό χτένισμα... του έχω ζητήσει συγγνώμη γι' αυτό. Τέλος πάντων, με αυτό το 60.000 λέξεων κείμενο έχω βαρεθεί να ασχολούμαι, απλώς του παίρνω κομμάτια, χαρακτήρες, περιστατικά, και προσπαθώ να τα κάνω διηγήματα. Δεν είναι δημοσιεύσιμο, αλλά κάποια στιγμή ίσως μου έρθει η όρεξη να ξανασχοληθώ μαζί του (ήδη έχει αρχίσει να μου λείπει - λίγο). Πάντως δεν είναι και ολόκληρο για πέταμα -κάποιες σκηνές (οι πιο ενδιαφέρουσες) είναι διορθωμένες και ξαναδιορθωμένες. Κάααποια στιγμή...

Πάντως γενικά δε συμφωνώ ότι όλα τα πρώτα είναι χειρότερα από τα τελευταία. Τα πρώτα είναι γραμμένα με περισσότερη απειρία αλλά με πιο πολλές ιδέες και ενθουσιασμό. Ενώ τα τελευταία είναι πιο δουλεμένα, αλλά μπορεί να είναι και "ξεπέτες", αν πρόκειται για κανέναν πολύγραφο συγγραφέα, βαρετά και προβλέψιμα.

[Nienor]

Χαχα, πέντε χρόνια παρά ένα μήνα μετά: ακόμα τα ίδια πιστεύω Παρόλο που στα περισσότερα πράγματα έχω αλλάξει γνώμη, ίσως και αρκετές φορές.

 

Όχι για το πρώτο δικό μου μυθιστόρημα... Αυτό ενδεχομένως να μη μπορώ πια να το βοηθήσω γιατί αισθάνομαι πολύ μακριά του. Έχω κι αυτό το προβληματάκι με το έμενταλ που άμα διαβάζω πράγματα που έγραψα πριν από πάρα πολύ καιρό, ή όχι και τόσο πολύ απλά στα γρήγορα, δε θυμάμαι καν ότι είναι δικά μου, ούτε και το συναίσθημα προφανώς.

 

Το πρώτο μας μυθιστόρημα συνήθως έχει μόνο μία γραφή. Αυτό φυσικά δεν κάνει αυτό που γράψαμε μυθιστόρημα, αλλά ένα πρόχειρο προσχέδιο. Αυτό είναι το πρώτο μας μυθιστόρημα: ένα πρόχειρο προσχέδιο. Μέσα του όμως έχει συνήθως τις ιδέες ενός παιδιού, ιδέες που δε μπορούμε να κατεβάσουμε πια, ιδέες που είναι τόσο πολύ πιο ελεύθερες από οτιδήποτε, εγώ τουλάχιστον, μπορώ πια να φανταστώ. Και το θεωρώ πολύ κρίμα να απαξιώσεις αυτές τις ιδέες, να τις θεωρήσεις "σαχλές" ας πούμε ή τετριμμένες, επειδή απλά και μόνο τις σκέφτηκε ένα παιδί που τώρα πια το απαξιώνεις. Όχι μόνο κρίμα δηλαδή εδώ που τα λέμε, το θεωρώ και χαζό. 

 

Φυσικά και το πρώτο σου μυθιστόρημα -ή νουβέλα, διήγημα, ό,τι- δε θα είναι το πρώτο πράγμα που θα εκδόσεις. Αυτό πιστεύω κι εγώ πως είναι τουλάχιστον αφέλεια. Αλλά όχι, δεν είναι για πέταμα, κλείδωμα, κάψιμο. Γιατί πάντα υπάρχει η ελπίδα να είσαι πλέον αρκετά ώριμος, να γυρίσεις πίσω σου και να δεις τι έγραψε τότε εκείνο το παιδί που ήσουνα εσύ, να πάρεις εκείνο το πρόχειρο σχεδίασμα και να το κάνεις ένα πραγματικά καλό μυθιστόρημα.

[Naroualis]

Γιατί πάντα υπάρχει η ελπίδα να είσαι πλέον αρκετά ώριμος, να γυρίσεις πίσω σου και να δεις τι έγραψε τότε εκείνο το παιδί που ήσουνα εσύ, να πάρεις εκείνο το πρόχειρο σχεδίασμα και να το κάνεις ένα πραγματικά καλό μυθιστόρημα.

 

 

Είναι κάνα-δυο χρόνια που προσπαθώ να το κάνω αυτό με κάποιο, όχι πολύ πρώτο, αλλά από τα πρώτα μου μυθιστορήματα. Η διαδικασία είναι εξαντλητική, σχεδόν εξουθενωτική, γιατί ξέρεις τι πρέπει να φύγει και πώς πρέπει αν γίνει, αλλά καμιά φορά λοκάρουν οι οπτικές γωνίες κι οι μελοδραματισμοί και αδυνατείς να λύσεις το χειρόφρενο της παιδικής πλήξης. Απλά ελπίζω ότι θα βρω το σθένος κάποια στιγμή. 

[Tiessa]

Είναι κάνα-δυο χρόνια που προσπαθώ να το κάνω αυτό με κάποιο, όχι πολύ πρώτο, αλλά από τα πρώτα μου μυθιστορήματα. Η διαδικασία είναι εξαντλητική, σχεδόν εξουθενωτική, γιατί ξέρεις τι πρέπει να φύγει και πώς πρέπει αν γίνει, αλλά καμιά φορά λοκάρουν οι οπτικές γωνίες κι οι μελοδραματισμοί και αδυνατείς να λύσεις το χειρόφρενο της παιδικής πλήξης. Απλά ελπίζω ότι θα βρω το σθένος κάποια στιγμή. 

 

 

Πράγματι. Αυτό ισχύει. Το αντιμετωπίζω κι εγώ εδώ και πολύ καιρό με μια παλιά μου αγάπη που δεν λέω να την αφήσω να πέσει ήρεμα στη λήθη.

Κληρονομείς χαρακτήρες που ίσως δεν είναι ολοκληρωμένοι, καταστάσεις που τη μια σου φαίνονται καλές και την άλλη όχι, άστα να πάνε.

 

Όσο για το πραγματικά πρώτο μου τελειωμένο μυθιστόρημα, έχω το χειρόγραφο, από τα δεκετέσσερα που το είχα τελειώσει και πριν από δυο χρόνια το είχα ξανακοιτάξει. Από τη μια δεν διαβάζεται. Από την άλλη, όταν κάθισα και διάβασα αποσπάσματα, θυμήθηκα τις στιγμές που το έγραφα. Τα απομεσημεροαπογεύματα στο παιδικό μου δωμάτιο, την αίσθηση ότι κάνω κάτι διαφορετικό, τον πυρετό της δημιουργίας, τη γλύκα του απαγορευμένου, που έγραφα αντί να κάνω τα μαθήματά μου, και ζήλεψα, αλήθεια ζήλεψα εκείνο τον τόσο ευτυχισμένο εαυτό μου.

[Sonya]

Το πρώτο μου μυθιστόρημα κάηκε μαζί μ' έναν σκληρό δίσκο. Ευτυχώς.

[Cassandra Gotha]

Η απάντησή μου έφυγε με ένα άτσαλο πάτημα πλήκτρου.

 

Τέλος πάντων, κατέληγα στο ότι μάλλον είναι ευτύχημα που δεν έχω τελειώσει κανένα από τα τρία μυθιστορήματα που έχω ξεκινήσει ως τώρα, γιατί έτσι μπορώ να τα ξαναγράψω από την αρχή πιο ανώδυνα.

[oimoderatorseinaifasistes]

On 5/13/2008 at 12:58 AM, Nihilio said:

Εσείς τι άποψη έχετε για τα πρώτα μυθιστορήματα, αξίζουν την προσπάθεια να σουλουπωθούν ή είναι τελικά πιο πρακτικό να καταλήγουν στο συρτάρι και στη θέση τους να γράφεται κάτι καινούριο;

Αξίζουν, ναι, αρκεί να μη ξενερώσεις με τον παλιό σου εαυτό και την συγγραφική του ανωριμότητα ώσρε να μη του αλλάξεις τα φώτα του πρωτότυπου κειμένου, να θυμίζει τον παλιό εαυτό σου όταν θα το ξαναδιαβάσεις..