Jump to content

Φίλιπ Κ. Ντικ (Philip K. Dick)


Recommended Posts

Αυτή η συζήτηση μεταφέρθηκε εδώ από το θέμα "Ποιο Είδος Σιχαίνεστε Περισσότερο;" -- Βάρδος

 

 

Νομίζω ότι cyberpunk θεωρείτε και το έργο του (αν και δε θα επιμείνω)... Χαρακτηριστικό λάθος που έχει κάνει είναι η μάχη με τ' ανδροειδή στο "Do Androids Dream of Electric Sheep?", που τελειώνει μέσα σε δύο σελίδες - μάλιστα, ένα φύλλο χαρτιού είναι όλη κι όλη! Ολόκληρο βιβλίο σε πιλατεύει με περιφερικές τοποθετήσεις κι άσχετα σημεία που περισσότερο σε μπερδεύουν σχετικά με το τι στον κόρακα συμβαίνει τελικά και το μεγάλο γεγονός αξίζει μόνο ένα φύλλο χαρτιού!

 

Από τον ντριζζτισμό που τα αξιόλογα μέρη καταλαμβάνουν ένα φύλλο χαρτιού και το υπόλοιπο είναι μάχες, φτάνουμε στο άλλο άκρο...

Link to comment
Share on other sites

Και εγω κανω κατι αναλογο οταν γραφω κατι σε σετινγκ φαντασιας η επιστιμονικης φαντασιας οπου μια μαχη/πολεμος ειναι απαραιτητα στην ιστορια.Αλλα ολο το βιβλιο αυτο, δεν ειναι ενα κοινοτυπο βιβλιαρακι με μαχες και τρομερα ρομποτ.Το θεμα του βιβλιου δεν ειναι εκει, απλα.Γιατι να αναλωθει σε πραγματα που δεν τον ενδιαφερουν, και που εδω που τα λεμε δεν χρειαζονται κιολας, την στιγμη που γραφεις ενα βιβλιο πανω στην ανθρωπινη φυση(η κατι τετοιο...οπως το βλεπει κανεις).

Link to comment
Share on other sites

Λίγα λόγια για το "Do Androids Dream of Electric Sheep?" παρακαλώ. Το νόημα του βιβλίου είναι τόσο βαθύ που δεν χρειαζόταν καν η μάχη imho. Αν θέλει κάποιος να διαβάσει sf ή cyberpunk ή whatever με μάχες υπάρχουν τόσοι και τόσοι συγγραφείς εκεί έξω που έχουν μάχες στα βιβλία του. Αφήστε τον κακομοίρη τον Philip στην ησυχία του...

Link to comment
Share on other sites

Θεός σ'χωρέσ' τον, κι εμένα μου άρεσε το βιβλίο ΓΕΝΙΚά, αλλά δεν είναι δυνατόν να τονίζει πόσο επικίνδυνα είναι τ' ανδροειδή και ν' αποδεικνύεται ότι τα μόνα επικίνδυνα στοιχεία που είχαν ήταν προδοτικές τάσεις, ψυχασθένεια, και μνησικακεία, αφού κάποιος που υποτίθεται ότι θέλει να τα σκοτώσει θα νοιαστεί μόνο για την ψυχασθένεια - εδώ δεν τα δείχνει καν πραγματικά ικανά για μάχη!

 

Το άλλο που δε μου άρεσε στο βιβλίο είναι ότι πολλά πράγματα τ' αφήνει σε μια μισομαστουρωμένη κατάσταση του ύφους: «Δεν είχα σαφή ιδέα για το τι στο καλό γίνεται, κι αφήνω στον αναγνώστη το βάρος του να βρει τι τελικά συμβαίνει...»

Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...

Αν θέλετε να διαβάσετε ωαραίες μάχες σε sf διαβάστε το Forever War του Joe Haldemann (σειρά SF Masterworks). Έχει μερικές πολύ ωραίες ιδέες και η μάχη στο τέλος είναι όλα τα λεφτά...

Link to comment
Share on other sites

  • 3 months later...

Επαναλαμβάνω: το πρόβλημά μου δεν είναι η απουσία μάχης σκέτη-ρέστη, αλλά το γεγονός ότι σε όλο το βιβλίο τ' ανδροειδή παρουσιάζονται ως πολύ επικίνδυνα και μαριδάκια φρικασέ και μανταλάκια τριπολιτσότικα κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο, και ο τύπος απλά τα κάνει τ' αλατιού...

πρακτικά με το ένα χέρι δεμένο πίσω από την πλάτη του, για όσους καταλαβαίνουν τι εννοώ. Έλεος!! «Έσο συνεπής!»

Link to comment
Share on other sites

Καλα,οπου υπαρχουν οι καλοι υπαρχουν και καποιοι "σουπερ ντουπερ κακοι" που τελικα παιρνουν το 3ο(και δεν εννοω το χαλκινο μεταλλιο)!Μεχρι και ο Μεγας Χερμπερτ το εκανε με τους Σαρντωκαρ(η οπως λεγονται οι αυτοκρατορικες λεγεωνες των Κορινο).

Οσο για τον Ντικ,με απογοητευσε στο "Μan in the high castle",τοσα ειχα ακουσει και..Αν και το Γιουμπικ ηταν πολυ τρελο και καλο.Ποιο εχετε να προτεινετε ρε παιδια?

Link to comment
Share on other sites

Δεν σου άρεσε ο τύπος στο ψηλό κάστρο? Χμ. Εμένα μου άρεσε αρκέτα...Τι δεν σου άρεσε?

Link to comment
Share on other sites

Μπλεγμενη ιστορια,λιγη δραση,ακομη λιγοτερη τρελα(για τα δεδομενα του Φιλιππου Κ.Φαλλου).Καλογραμμενο βεβαια αλλα δεν ειναι αυτο μου με ενθουσιαζει στα βιβλια.Ασε που το τελος ηταν αρκετα διαφορετικο απο οτι περιμενα-Ντικ θα μου πεις αλλα-ηταν μαλλον απογοητευτικο.

Link to comment
Share on other sites

Προσωπικά σας προτείνω το VALIS (Vast Active Living Intelligent System) ως το Magnum Opus του Dick. Αν και περί ορέξεως...

Εμένα για παράδειγμα, μου άρεσε πολύ το Man in the high castle, από κει κιόλας ξεκίνησα να ασχολούμαι με I Ching. Το Do androids dream of electric sheep το διάβασα σε μια μέρα, μου ήταν αδύνατο να το αφήσω πριν φτάσω στο τέλος και γενικά όποιο άλλο βιβλίο του έχω διαβάσει μου έχει αφήσει καλές εντυπώσεις. Εντάξει εκτός από την 'Μετεμψύχωση του Τίμοθυ Άρτσερ' που με άφησε αδιάφορο...

Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Πώς είχα χάσει αυτό το θέμα;

 

Δηλώνω φανατικός του Ντικ, ίσως ο δεύτερος αγαπημένος μου συγγραφέας όλων των εποχών μετά τον Έκο.

 

Όποιοι διαβάζετε Ντικ και περιμένετε κάτι από την πλοκή μόνον, δεν πρόκειται να το βρείτε. Ο κόσμος σε συνδυασμό με την πλοκή είναι που μετράει. Όταν διάβαζα το 'DADoES?' βρισκόμουν στα όρια κρίσης άγχους, και κρίση άγχους στη ζωή μου δεν έχω πάθει καν για πραγματικές καταστάσεις. To Μαν ιν δε χάι κασλ είναι τρομερό ως σύλληψη και συγγραφή (ξανά, σταματήστε επιτέλους να βλέπετε μόνον την πλοκή και δείτε τη γραφή). Ως τη μέση του βιβλίου δεν είναι σαφές το τί γίνεται, σε τί κόσμο βρισκόμαστε και γιατί τα πράγματα έχουν ως έχουν.

 

Τελείωσα προχθες τον πρώτο τόμο των απάντων του και συνεχίζω με τον δεύτερο. Παρότι κάποιες ιστορίες είναι μεγάλης ηλικίας συγγραφικά, ψήγματα ιδιοφυίας και φρεσκάδας φαίνονται ακόμη. Για όσους αναρωτιούνται, τα άπαντά του είναι 5τομο έργο, και περιέχει μόνον τις σύντομές του ιστορίες. Βέβαια, τις μεγάλες τις έχω ήδη διαβάσει όλες οπότε... :D

 

Για να κάνω έναν παραλληλισμό πάντως, είναι σα να βλέπετε γουέστερν του Λεόνε και να τον θάβετε για την πλοκή. Έλεος! Η φωτογραφία και το στήσιμο είναι που μετράνε και κάνουν τις ταινίες του κλασσικές. Τα ίδια και στον Ντικ. Η αφαιρετικότητα, η αναίρεση, το κοφτό του ύφος, όλα αυτά δεν σχετίζονται με πλοκή.

 

Όλα αυτά όμως γίνονται αντιληπτά μετά τη δεύτερη, για να μην πω μετά την τρίτη ανάγνωση του κειμένου. Την πρώτη πράγματι, όλοι από συνήθεια θέλουμε να δούμε τί θα γίνει. Ο Ντικ όμως δεν διαβάζεται έτσι.

Link to comment
Share on other sites

Κι εμένα ο Dick είναι ο αγαπημένος μου, όσο κι αν πολλά απο τα γραπτά του με αφήνουν τις περισσότερες φορές να ξύνω το κεφάλι μου. Ακόμα και στις αποτυχίες του ο άνθρωπος τολμούσε, έγραφε κάτι διαφορετικό, κάτι ιδιοφυές. Και η "αποτυχία" ενός ιδιοφυούς ανθρώπου μπορεί να είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα από την "επιτυχία" ενός συνηθισμένου. Εκεί που δίνει ρέστα πάντως είναι στα διηγήματα καθώς ο χώρος είναι μικρός και δεν είναι εύκολο να "ξεφύγει".

Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...

Ξανακοιταζα το τοπικ και διεπιστωσα οτι με παρεξηγησε ο Αντωνιους.Ειπα οτι το συγκεκριμενο βιβλιο ΗΤΑΝ ΚΑΛΟΓΡΑΜΜΕΝΟ!Ισως να κατσω να το ξαναδιαβασω αν και λεω να παρω καποιο αλλο δικο του.Ισως το "Κυληστε δακρυα μου...ειπε ο αστυνομικος".Και ναι,μ'αρεσει ο τροπος γραφης του.Το Ουμπικ το διαβασα σε 1 μερα.

Παντως ο τυπος ειναι φευγατος και γουσταρω.

Link to comment
Share on other sites

  • 4 months later...

Εμένα μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος που το έχει διαβάσει τι γίνεται στο τέλος του Martian Time-Slip;

 

Έχω μείνει με αυτή την απορία εδώ και κάτι χρόνια :lol:

Link to comment
Share on other sites

Βασικά τα ανδροϊδοί ήταν επικύνδηνα, επειδή δεν μπορούσες να τα αναγνωρίσεις, και μπορούσαν να σου την φέρουν πισώπλατα. Ποτέ δεν είπε ο κος, Dick, ότι ήταν οι τρελοί μαχητές... Αντίθετα κονσομασιόν κάνανε και δουλειά μέσα στα σπίτια. Και όσο για την τρέλα... Αν δεν είδες την παράνιά τους, μάλλον πρέπει να ξαναδιαβάσεις το βιβλίο...

Link to comment
Share on other sites

Διορθώσεις: μια χαρά ως επικίνδυνα τ' αναφέρει ακόμα και πέραν του ζητήματος της αναγνώρισης, και που με είδες ν' αμφισβητώ, ρε Μηνά, ότι είναι ψυχασθενή; Ίσα-ίσα, τόνισα το γεγονός! Το εν λέει ότι είναι τρελοί μαχητές φυσικά και δεν το αναφέρει, αλλά δεν είναι και τόσο τσακ-μπαμ, κατά τα προφανή, όσο τα δείχνει στο τέλος. Και τί εννοείς «κονσομασιόν;» Μπορεί να μην το θυμάσαι, αλλά δεν έκαναν όλα «κονσομασιόν,» και σίγουρα όχι το αρσενικό «μοντέλο,» όχι απ' όσο θυμάμαι. Μάλιστα, το γεγονός που με θίγει είναι ότι ο Dick μοιάζει ν' ασχολείται μ' ό,τι άλλο πέραν μιας φυσιολογικής αναζήτησης των ανδροειδών από τον μπάτσο!

Link to comment
Share on other sites

Το DADOES δε το εχω διαβασει.Αλλα τουλαχιστον στην ταινια Blade Runner θυμαμαι οτι το αρσενικο μοντελο-αρχηγος(που τον υποδυοταν ο Ρουντγκερ Χαουερ) που αντιμετωπιζει στο τελος ηταν στρατιωτης.Τα τελευταια του λογια ειναι κατι σαν λογια βετερανου.

(Και ισως απο τις κορυφαιες ατακες θανατου)

 

"I've seen things you people wouldn't believe. Attack ships on fire off the shoulder of Orion. I've watched C beams glitter in the dark near the Tannhauser gate. All those moments will be lost in time like tears in rain. Time to die."

Edited by heiron
Link to comment
Share on other sites

Μην κρίνεις από την ταινία γιατί έχει πολύ μικρή σχέση (σεναριακά) με το βιβλίο, περισσότερο σαν έμπνευση βασίζεται πάνω του παρά είναι μεταφορά... Βέβαια το Blade Runner είναι από τις λίγες ταινίες που αν και αλλάζουν πολλά από την ιστορία του βιβλίου καταφέρνουν να διατηρήσουν ανέπαφα την ατμόσφαιρα και το γενικότερο νόημα.

 

Τώρα, για το Martian time-slip, εεεεε κοίτα, εεεεεε... :blush: δυστυχώς το διάβασα πριν απο 10 χρόνια και δεν το έχω ξαναδιαβάσει από τότε, ίσως πρέπει να το ξαναπιάσω, μου είχε πέσει βαρύ γιατί ήμουν στα ξεκινήματα του Dick τότε... Πάντως το έγραψε πριν το περίφημο όραμα από το ληγμένο LSD οπότε λογικά πρέπει να βγάζει κάποιο νόημα... αν και η λέξη "λογικά" σηκώνει πολύ συζήτηση στο έργο του PKD :tongue:

Edited by Tauntaun13
Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...
Εμένα μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος που το έχει διαβάσει τι γίνεται στο τέλος του Martian Time-Slip;

 

Έχω μείνει με αυτή την απορία εδώ και κάτι χρόνια :lol:

 

Λοιπόοοοοοον...

 

SPOILERS!!!! Highlight to read! (Τι έπαθε το spoiler tag βρε παιδιά;)

 

Αυτό που γίνεται στο τέλος είναι ότι ο (κακός της υπόθεσης) Άρνι Κοτ πάει με τον Μάνφρεντ σε ένα σημείο του Άρη που λειτουργεί ως time-portal και προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τις ικανότητες του Μάνφρεντ για να γυρίσει πίσω 2 εβδομάδες στο παρελθόν και να αγοράσει τα οικόπεδα που θέλει πριν αποκτήσουν αξία. Δεν τα καταφέρνει όμως και τελικά σκοτώνεται σε αυτό το εναλλακτικό παρελθόν με αποτέλεσμα να επιστρέψει στο κανονικό παρόν. Και εκεί όμως σκοτώνεται μετά από λίγο από τον λαθρέμπορο του οποίου κατέστρεψε το κρυσφήγετο. Ο Μάνφρεντ πάει να ζήσει με τους Μπλικ (που τον καταλαβαίνουν) στην έρημο και έτσι αποφεύγει το μέλλον στο οποίο θα ζούσε για εκατοντάδες χρόνια με μηχανική υποστήριξη στο φρικτό γηροκομείο που έβλεπε στα οράματά του. Ο Τζακ Μπόλεν γυρνάει στην γυναίκα του... και ζήσαν αυτοί σχετικά καλά προς μέτρια και εμείς σίγουρα καλύτερα :lol:

 

Αυτά. Ότι άλλες απορίες ρίξτες τώρα που το έχω πρόσφατο :mf_sherlock:

Edited by Tauntaun13
Link to comment
Share on other sites

merci αγαπητέ σου είμαι βαθύτατα ευγνώμων άλλες απορίες; Δυστυχώς πρέπει να το ξαναδιαβάσω! Με πόρωσες τώρα! :worshippy:

Link to comment
Share on other sites

  • 7 months later...

Επειδη διαβασα προσφατα το "Εμεις οι Αρειανοι" που λετε,θα σας διασαφηνισω οτι στο τελος...και...μετα...αυτα.

ΣΠΟΙΛΕΡ

Παντως μου φανηκε οτι βολευτηκε τελικα ο αυτιστικος πιτσιρικος ενω ο βλαμενος λεφτας πηρε το μπουλο.Κοινως ψοφησε.Δηλαδη αν ηταν οντως η αληθινη πραγματικοτητα.Γιατι μπορει να ηταν μια αλλη πραγματικοτητα που σκεφτοταν το παιδι η και οι Αρειανοι.Για τον τεχνικο δεν θυμαμαι καλα.Κατσε,πρεπει να το ξαναδιαβασω τελικα...Τι σκατα...

Link to comment
Share on other sites

Άστο καλύτερα γιατί και η Canopus είπε ότι θα το ξαναδιαβάσει κι από τότε... εξαφανίστηκε. Μήπως είναι καταραμένο το βιβλίο;

Link to comment
Share on other sites

Χαχα,βασικα δεν μου αρεσε τοσο οσο αλλα δικα του.Μαλλον θα ριξω μια ματια στο τελος καποια στιγμη για να θυμηθω τι εγινε καλυτερα.Παντως πανω κατω εγιναν αυτα που ειπα.Μαλιστα μου εκανε εντυπωση που το ψιλοξεκαθαριζει ο Ντικ.Αμα ηταν αλλος συγγραφεας θα ημουν σιγουρος οτι ολα ηταν ετσι.Απλα θελει προσοχη γιατι τα πραγματα ειναι παντα μπερδεμενα στους κοσμους του καλου κυριου Ντικ.

Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Ξαναδιαβασα τις τελευταιες σελιδες του "Εμεις οι Αρειανοι" και οντως καλα τα θυμομουν.Για τον τεχνικο δεν συμβαινει και τιποτα συνταρακτικο.Το μονο κουλο ειναι αυτο με το γερασμενο ευγνωμονα Μανφρεντ που γυρνα με τους αρειανους.Αλλα ενταξει δεν χρειαζεται να το αναλυσουμε και πολυ το συγκεκριμενο θεμα.Προφανως υπαρχει καποιο κλασικο μπερδεμα υποκειμενικων πραγματικοτητων οπως και σε αλλα βιβλια του Φιλιππου.

Link to comment
Share on other sites

  • Φάντασμα changed the title to Φίλιπ Κ. Ντικ (Philip K. Dick)

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..