Jump to content
SFF.gr - Επιστημονική Φαντασία, Μυθοπλασία, Τρόμος

Blogs

Stufffromallovertheplace.blog
 

Μπορούν οι συγγραφείς να διαβάζουν για διασκέδαση; Και πώς; (Εμπνευσμένο από μια συνέντευξη του Μάστερτον)

Σήμερα ανέβηκε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Graham Masterton στον ιστότοπο Nyctophilia.gr   Ανάμεσα σε πολλά άλλα ο συγγραφέας ανέφερε και τα εξής: "Νομίζω πως ο βρετανικός τρόμος τείνει περισσότερο προς τον παραδοσιακό τρόμο απ’ ότι ο αμερικάνικος, δίνοντας έμφαση στα στοιχειωμένα σπίτια και τα φαντάσματα. Δεν είμαι όμως και ειδικός, γιατί ποτέ δεν διαβάζω τρόμο. Για την ακρίβεια, από όταν ξεκίνησα να γράφω λογοτεχνία για να βγάλω τα προς το ζην, δεν μπορώ πια να διαβάσω λογοτεχνία. Είμαι πολύ επικριτικός για το δικό μου έργο, πόσο μάλλον για τα έργα των υπολοίπων."   Αυτό χτύπησε μια φλέβα μέσα μου. Γιατί εν μέρη καταλαβαίνω τι εννοεί. Νομίζω πως όταν γίνεσαι "φιλόδοξος" συγγραφέας (και με το φιλόδοξος εννοώ ασχολείσαι σοβαρά με τις διορθώσεις ενός κειμένου αφού φυσικά το γράψεις) τότε ο εγκέφαλος σου κάνει ένα κλικ από το οποίο δύσκολα γυρίζεις πίσω.   Πιάνω λοιπόν τον εαυτό μου όταν διαβάζει να μην μπορεί να χαλαρώσει 100% όπως πολύ παλιά και να νιώσει τη μαγεία του κειμένου. Ασυναίσθητα βρίσκω "λάθη" (όπου λάθη, τρόποι με τους οποίους δεν θα έγραφα εγώ, αλλά όχι απαραίτητα αντικειμενικά λάθη), και τα αναλύω μέχρι λιποθυμίας.   Ίσως λοιπόν όλοι εμείς οι συγγραφείς να έχουμε "χαλάσει" τον αναγνωστικό εγκέφαλό μας για πάντα. Γίνεται αυτό; Και τον έχουμε αντικαταστήσει με έναν άλλον πολύ πιο κριτικό αναγνωστικό εγκέφαλο που μας αφαιρεί πολύ συχνά τη μαγεία ενός βιβλίου. Κάτι σαν το τέλος της παιδικής αθωότητας. Μήπως το να διαβάζουμε τελικά μας συμφέρει πολύ λιγότερο από το να συγκεντρωνόμαστε αποκλειστικά στο δικό μας έργο; Εγώ προς το παρόν διαβάζω αν και τα συμπτώματα φαίνονται όλο και πιο έντονα και έχουνε προχωρήσει και σε άλλα αφηγηματικά είδη πχ ταινίες (Θεέ μου βόηθα αν σταματήσω να βλέπω blockbusters σύντομα).   Αν ένας συγγραφέας διαβάζει πώς μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που διαβάζει σε μόνο και μόνο για διασκέδαση; Καμιά συμβουλή κανείς;
Eugenia Rose

Eugenia Rose

9
mman's Abyss
 

Ελληνικό Φανταστικό: Πόσο και πόσοι διαβάζουμε;

Μόλις πήγα στο τόπικ "50 Βιβλία για το 2016" και μέτρησα ένα προς ένα τα βιβλία ελληνικού Φανταστικού που διάβασαν μέσα στη χρονιά 26 από τους τακτικότερους συμμετέχοντες εκεί. Όταν δεν ήμουν σίγουρος για κάποιο βιβλίο ή συγγραφέα, θεωρούσα ότι ανήκει στο ελληνικό Φανταστικό.
Το αποτέλεσμα ήταν 204 βιβλία ελληνικού Φανταστικού σε σύνολο 1361, δηλαδή 15%.   Αν αυτό σας φαίνεται ικανοποιητικό (έχοντας βέβαια υπόψη και την πολύ μικρή εγχώρια παραγωγή σε σχέση με την εισαγόμενη) σκεφτείτε τα εξής:   1) Είμαστε στο κατ' εξοχήν forum του ελληνικού Φανταστικού, οπότε το δείγμα είναι εξ ορισμού προκατειλημμένο υπέρ του. Πολύ.
2) Στο συγκεκριμένο τόπικ γράφουν κατά παράδοση τα πιο διαβαστερά μέλη, αυτά δηλαδή από τα οποία περιμένει κανείς να ψάχνουν περισσότερο, να είναι πιο ενημερωμένα, ίσως και να πειραματίζονται. Υποθέτουμε, λοιπόν, ότι τα υπόλοιπα μέλη διαβάζουν ακόμα λιγότερο ελληνικό Φανταστικό, δηλαδή ο μέσος όρος του φόρουμ πρέπει να είναι σαφώς κάτω από 15%.
3) Και εννοείται ότι 15% δεν σημαίνει ότι όλα τα υπό εξέταση μέλη κυμαίνονταν π.χ. ανάμεσα στο 10% και στο 20%. Ούτε καν ανάμεσα στο 6% και στο 25%. Μόλις δέκα από αυτά διάβασαν τη συντριπτική πλειονότητα των ελληνικών βιβλίων Φανταστικού. Οι υπόλοιποι δεκαέξι διάβασαν, ελάχιστα -οι έντεκα από αυτούς, απλά ένα ή κανένα!   Οπότε έρχεται η αναπόφευκτη ερώτηση: Αν εμείς, εδώ, δεν διαβάζουμε ελληνικό Φανταστικό, ποιος θα το κάνει;
Χωρίς να έχω στον νου μου συγκεκριμένα άτομα, πόσω μάλλον μέλη, πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω τον επίδοξο Έλληνα συγγραφέα Φανταστικού που δεν παρακολουθεί (καθόλου, όμως!) την εγχώρια σκηνή. Πώς περιμένει να διαβαστεί όταν θα έρθει η ώρα του;   Μια σκέψη. Η γνώμη σας περισσότερο από ευπρόσδεκτη.
mman

mman

24
Books 'n' Stuff
 

Γριφάκια!

Καλώς ή κακώς (καλώς επειδή έχει πλάκα και κακώς επειδή δεν έχω ζωή ) έχω διαβάσει και προσπαθήσει αρκετούς γρίφους. Κάποιους τους έλυσα και κάποιους δεν θα τους έλυνα ούτε κι αν είχα την λύση μπροστά μου
Σκέφτηκα λοιπόν να μοιραστώ μ'εσάς αυτό μου το χόμπι μιας και είστε η μόνη διαδικτυακή παρέα που με ανέχεται. Θα το πάω δοκιμαστικά αυτή την εβδομάδα και αν βρεθούν εθελοντές θα συνεχίσουμε!   Θα σας δώσω δύο γρίφους λεπόν:   1.   Ο Μάκης και ο Τάκης πήγαν να πουν στα κάλαντα στον παππού απέναντι και ο παππούς επειδή ήταν καλός άνθρωπος τους κλείδωσε στο υπόγειο.
"Λοιπόν" είπε ο παππούς και άγγιξε ένα παλαιού τύπου ηλεκτρονικό ρολόι που ήτανε σταματημένο στις 00:00:00. "Έχω 'δω πέρα δύο διαδοχικούς αριθμούς από το 2 μέχρι το 1000. Θα δώσω στον καθένα σας από έναν. Έχετε 24 ώρες να βρείτε τους δύο αριθμούς. Αν τους βρείτε έχει καλώς, αλλίως θα σας στέιλω να κάνετε παρέα με την γυναίκα μου. Α, και αν διαννοηθειτε να μιλήστε ο ένας στον άλλον, θα σας μπουμπουνίσω...."
Αφού τελείωσε την απειλητική του αυτή πρόταση ο παππούς βάρεσε το ηλεκτρονικό ρολόι και τα δευτερόλεπτα τικ-τακ τικ-τακ αρχίσανε να περνάνε...   Πώς μπορούν να γλιτώσουν οι δυο μας φίλοι; Προτείνετε μια στρατηγική με 100% ποσοστό επιτυχίας (ή 100% ποσοσό αποτυχίας αν σας λένε παππού )   2. Λεπόν. Το δεύτερο παζλ το κλέβω από την nsa (εκείνη που σας παρακολουθεί στο facebook) οπως είναι γιατί είναι τεράστιο   ***
Puzzle created by Roger B., Cryptanalytic Mathematician, NSA
Nadine is having a party, and she has invited three friends – Aaron, Doug, and Maura. The three of them make the following statements on the days leading up to the party:   Two Days Before the Party:   Aaron: Doug is going to the party.
Doug: Maura is not going to the party.
Maura: Aaron will go to the party if, and only if, I do.
The Day Before the Party:
Aaron: Maura will go to the party if, and only if, I don't go.
Doug: An even number out of the three of us are going to the party.
Maura: Aaron is going to the party.
The Day of the Party:
Aaron: It is not yet 2022.
Doug: Aaron will go to the party if, and only if, I do.
Maura: At least one of the three of us is not going to the party.   Nadine also knows that out of Aaron, Doug, and Maura:
One of them never lies.
A different one of them lies on days of the month that are divisible by 2, but is otherwise truthful.
The remaining one of them lies on days of the month that are divisible by 3, but is otherwise truthful.
(1) Can you figure out who is going to attend?
(2) Can you figure out on what day, month, and year the party will be held, assuming it takes place in the future? (δηλαδή από 03/10/2016 και μετά!!!)
Hint: Αυτό έχει έναν ωραίο διαισθητικό τρόπο λύσης που το κάνει κάπως πιο εύκολο.  
Για να σας δω σφφάκια μου. Γράψε τις απαντήσεις σας και κερδίστε αιώνια δόξα   ***Δικιά μου μετάφραση. Αφόυ ο Μάκης και ο Τάκης γλιτώσανε από τον παππού, έμαθαν ότι η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή κι έτσι αποφάσισαν να το ρίξουν στο yolo swag κι etc. Διοργάνωσαν, λοιπόν, που λέτε ένα πάρτυ και επειδή ήταν πολύ δημοφιλείς στην πόλη τους κατάφεραν να καλέσουν μόλις τρία άτομα τα οποία επειδή δεν είχαν τι να κάνουνε ξεκίνησαν να παριστάνουν τον πρόεδρο του εδεσσαϊκού.
----
Υ.Γ Από το να βλέπετε μαλακίες σαν και αυτό καλύτερα να προτιμάτε εμένα
jjohn

jjohn

8
Airbourne's Blog
 

Περί των απότομων αλλαγών στην ζωή μας...

Έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που συμμετείχα ενεργά σε αυτό το φόρουμ. Δεν το κρύβω ότι ήταν πολύ δύσκολη η απόφαση να απέχω μακριά. Εντελώς απροειδοποίητα σταμάτησα να συμμετέχω. Δυστυχώς, η ζωή γράφει τα πιο απρόσμενα σενάρια και εμείς τότε συμμετέχουμε είτε μας αρέσει, είτε όχι. Θυμάμαι ήταν η εποχή που έγραφα μια ιστορία με τον φίλο Drake για το Ατάκα/εικόνα... την ιστορία δεν την τελείωσα, απομένει ένα μικρό μέρος της. Η αιτία ήταν ότι ο μικρός μου αδερφός (25ετών) εντελώς ξαφνικά και απρόσμενα παρουσίασε καρκίνο. Για την εμπειρία αυτή θα γράψω όταν πρέπει. Το σημαντικότερο είναι ότι τα πράγματα εξελλίσονται καλά και ο αδερφός μου νιώθει και είναι καλά...χωρίς να παρουσιάζει κανένα θέμα εδώ και περίπου ένα χρόνο. Σίγουρα τον ήθελε...και ελπίζω να συνεχίσει να τον θέλει. Έτσι λοιπόν...είχα αποφασίσει ότι όλο μου το βάρος και την προσοχή θα έπρεπε να το αφιερώσω σε αυτόν. Όπως και έγινε. Όφειλα να εξηγήσω για ποιόν λόγο σταμάτησα να συμμετέχω σε μια παρέα που ένιωθα σαν φίλος ανάμεσα σε φίλους. Σιγά σιγά...και εφόσον τα πράγματα πηγαίνουν καλύτερα, θέλω να μπω σταδιακά σε ρυθμούς φόρουμ. Ελπίζω να τα καταφέρω μιας και ανάμεσα σε όλα αυτά που έγιναν σε έναν χρόνο είναι και ο άμεσος σχεδόν...(θέμα ημερών πιστεύω) ερχομός ενός νέου παιδιού...Αυτό λοιπόν για εμένα σημαίνει ανανέωση (όσο και περισσότερες υποχρεώσεις...χεχε..) Σας χαιρετώ λοιπόν...και ελπίζω να τα λέμε πιο συχνά...επειδή σίγουρα μου λείψατε... Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.   Χρήστος
Airbourne

Airbourne

8
Stufffromallovertheplace.blog
 

Τι είναι το register; O Tolkien και τα μυστικά της γλώσσας.

Χτες είχα μια συζήτηση για το ρόλο που παίζει η γλώσσα στο φάνταζυ αλλά κυρίως στο secondary world, high fantasy. Έχοντας γράψει μια ιστορία με δράκους, βασιλιάδες κλπ. πρόσφατα, η πρωταγωνίστρια μου μιλούσε αρκετά απλά και κάποιες φορές χρησιμοποιούσε slang της σύγχρονης γλώσσας-που όμως δεν περιείχε τεχνολογία.   Κάπου εκεί κάποιος ανέφερε πως σε μια φάνταζυ ιστορία (και γενικότερα υποθέτω) δεν παίζει ρόλο μόνο η γλώσσα αλλά και το register (δεν ξέρω πως θα ήταν η καλύτερη μετάφραση ελληνικά) για το χτίσιμο της ατμόσφαιρας. Αναφέρθηκε λοιπόν πως ο Τόλκιν χρησιμοποιεί high register, το οποίο σε συνδιασμό με τη γλώσσα και τη γραμματική δημιουργεί αυτή την αίσθηση του μύθου. Η σύγχρονη γλώσσα όμως έχει άλλο register και αυτό δημιουργεί άλλη ατμόσφαιρα όπως πχ. ο Scott Lynch στο The Lies of Locke Lamora που είναι medieval low fantasy.   Όταν κάποιος γράφει φάνταζυ πρέπει να σκεφτεί αν έχει χτίσει την ατμόσφαιρα που ταιριάζει στο register που χρησιμοποιεί και επίσης τι λεξιλόγιο πρέπει να επιλέξει κανείς για να ταιριάξει το register που θέλει να χρησιμοποιήσει. Με λίγα λόγια εφόσον είχα χτίσει τη σωστή ατμόσφαιρα στο κείμενο, μπορούσα κάλλιστα να χρησιμοποιήσω σύγχρονη γλώσσα ακόμα και στο epic fantasy.   Τι είναι όμως το register; Εξηγείται ενδελεχώς πιο κάτω, αλλά με λίγα λόγια είναι το επίπεδο τεχνικών όρων και επισημότητας που χρησιμοποιείται ή αλλιώς η αίσθηση που αφήνει ένα κείμενο όταν το διαβάζεις. Γενικά το high register δεν χρησιμοποιείται τόσο πολύ στις μέρες μας αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα καθώς ο Τόλκιν δεν χρησιμοποιούσε πολύ μεγάλες λέξεις και πολύπλοκες προτάσεις. Οι λέξεις που χρησιμοποιούσε ήταν κυρίως Γερμανογενείς και όχι Λατινογενείς και γενικά απλό στυλ. Όμως το register του θεωρείται από τα πιο υψηλά.   https://ellamariehansen.wordpress.com/2013/10/10/register/ https://ellamariehansen.wordpress.com/2014/01/24/register-ii/   Αυτά πάνω κάτω για κάτι καινούριο που έμαθα χτες. Άμα έχετε χρόνο ρίξτε μια ματιά στα λινκ. Είναι πολύ ενδιαφέροντα.   Cheers!
Eugenia Rose

Eugenia Rose

2
elgalla's Blog
 

Ας μιλήσουμε για βρικόλακες

Ας μιλήσουμε για βρικόλακες. Σου προτείνω να κάτσεις αναπαυτικά˙ αυτό θα πάρει λίγη ώρα. Καταρχήν, να σου πω ότι δεν πρόκειται να ασχοληθώ καθόλου με το κομμάτι που αφορά το βρικόλακα ως λαϊκή παράδοση, αλλά μόνο με το βρικόλακα στη λογοτεχνία. Θα το κάνω αυτό για δύο λόγους: πρώτον, δεν έχω την απαραίτητη γνώση για να το κάνω και, δεύτερον, η εικόνα που έχουν στο μυαλό τους οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα για το βρικόλακα πηγάζει πρωτίστως από την ποπ κουλτούρα και δευτερευόντως από όποια έρευνα μπορεί να έχουν κάνει πάνω στους ανά περιοχή θρύλους. Ούτε με ταινίες και σειρές θα ασχοληθώ, όμως. Ο λόγος είναι πολύ απλός˙ ό,τι κι αν πιστεύεις για οποιαδήποτε ταινία ή σειρά με βρικόλακες εκεί έξω…η λογοτεχνία το έκανε πρώτη. Θα ξεκινήσω, φυσικά, από το Dracula. Κακά τα ψέματα, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να ξεκινήσεις ένα κείμενο όπως αυτό. Αυτή τη στιγμή, αν είσαι πολύ σκληροπηρυνικός, θα ετοιμάζεσαι να μου πεις για το Mysterious Stranger, αυτό το ανώνυμο διήγημα του 1860 που υποθετικά «ενέπνευσε» τον Stoker. Εντάξει, τι «ενέπνευσε», ο άνθρωπος αντέγραψε όλη τη βασική πλοκή. Έχεις διαβάσει το Mysterious Stranger, όμως; Έλα, παραδέξου του, δεν είναι καλό διήγημα. Και μιας που έχουμε πιάσει τις αλήθειες, πες μου με το χέρι στην καρδιά αν έχεις όντως διαβάσει το Dracula ή αν έχεις δει απλά την ταινία του Coppola. Αν το έχεις διαβάσει σε συγχαίρω για την υπομονή σου, ειλικρινά˙ το βιβλίο είναι τρομερά βαρετό. Ατμοσφαιρικό, ναι, και καλογραμμένο, αλλά βαρετό. Έστω, λοιπόν, πως έχεις διαβάσει το Dracula. Αν σου αρέσει το είδος και είσαι λίγο πιο πωρωμένος με τους βρικόλακες, θα έχεις διαβάσει και ένα-δυο άλλα κλασσικά, όπως το The Vampyre του Polidori και το Carmilla του Le Fanu. Δεν σου λέω τώρα για τίποτα σκοτεινό και ψαγμένο, αλλά για πράγματα που δεν νοείται να μην έχεις διαβάσει όταν υποστηρίζεις ότι σου αρέσουν τα «βιβλία με βρικόλακες». Βρικόλακες υπήρχαν πριν το Dracula, ταυτόχρονα με το Dracula, μετά τo Dracula. Κι αν πραγματικά γουστάρεις το είδος και θες να ψαχτείς, τότε το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να επενδύσεις στο The Vampire Archives του Otto Penzler, τη μεγαλύτερη και καλύτερη ανθολογία διηγημάτων πάνω στο θέμα. Μπορεί να λείπουν κάποια εξαιρετικά διηγήματα, όμως είναι η καλύτερη δυνατή αρχή, πίστεψέ με. Ας ονομάσουμε αυτόν το βρικόλακα της εποχής του Stoker «Ρομαντικό Βρικόλακα», για ευκολία. Ο Ρομαντικός Βρικόλακας είναι ένα πλάσμα που οι πρωταγωνιστές της ιστορίας φοβούνται και προσπαθούν να καταστρέψουν. Συμβολίζει μια παλιά αριστοκρατία που ολοένα και φθίνει, αλλά ταυτόχρονα συμβολίζει και το σεξουαλικά και πολιτισμικά Αλλότριο. Είναι μια απειλή που έρχεται από αλλού, εξωτική και τρομακτική όσο είναι θελκτική. Σε μια εποχή βαθιά πουριτανική, όπου εκατοντάδες γυναίκες παρουσιάζουν συμπτώματα υστερίας εξαιτίας μιας καταπιεσμένης σεξουαλικότητας, ο βρικόλακας αντιπροσωπεύει τη σεξουαλική ελευθερία και το πρωτόγονο ένστικτο. Κι αν ετοιμάζεσαι τώρα να μου πεις ότι ο βρικόλακας δεν θα έπρεπε να σχετίζεται με το σεξ και πως αυτό είναι πρόσφατη μόδα, θα σε παραπέμψω στην προηγούμενη παράγραφο και θα σε ρωτήσω για μια ακόμη φορά: έχεις διαβάσει το Dracula; Τα πάντα σε σχέση με το Ρομαντικό Βρικόλακα έχουν να κάνουν με το σεξ. Ξεκινώντας από τον τρόπο με τον οποίο τρέφεται (διείσδυση δοντιών, ανταλλαγή σωματικών υγρών, ηδονή και για τον θύτη και για το θύμα) και φτάνοντας μέχρι τον τρόπο με τον οποίο επιλέγει και φέρεται στα θύματά του (υπάρχει πολύ έντονα το στοιχείο του εμμονικού πάθους και της ανάγκης για κυριαρχία). Κι επειδή είμαι βέβαιη ότι η απάντησή σου στην ερώτησή μου ήταν θετική, θα σου θυμίσω τη σταδιακή μεταμόρφωση της Lucy Westenra στο Dracula και θα σε παραπέμψω σε περιγραφές όπου βογκάει, αναστενάζει και προσδιορίζεται από το συγγραφέα με επίθετα ξεκάθαρα σεξουαλικού χαρακτήρα, όπως «voluptuous». Θες να συνεχίσω; Να σου πω, δηλαδή, και για τον ομοφυλοφιλικό έρωτα που θίγει ο Le Fanu στην Carmilla; Μήπως για το παράνομο πάθος ενός ιερέα για μία βρικόλακα στο La Morte Amoureuse του Theophile Gautier; Ο κατάλογος, πραγματικά, δεν τελειώνει. Υπάρχει ένας και μόνο λόγος για τον οποίο στα έργα αυτά δεν υπάρχουν ξεκάθαρες αναφορές στην ερωτική πράξη: στην εποχή τους θα ήταν σκανδαλώδες. Αν θες να είμαστε τυπικοί, λοιπόν, ο αρχετυπικός βρικόλακας, ο Ρομαντικός Βρικόλακας, όπως τον βαφτίσαμε, είναι ένα πλάσμα βαθιά σεξουαλικό. Ξέρεις ποιος πρώτος βγήκε και έγραψε ξεκάθαρα ότι οι βρικόλακες είναι άφυλοι και δεν αισθάνονται σεξουαλική επιθυμία; Η Anne Rice, το 1976, πάνω από έναν ολόκληρο αιώνα μετά το Dracula, δηλαδή. Πρέπει, όμως, να καταλάβεις ότι, όπως και ο προσφιλής Κόμης, έτσι και ο βρικόλακας της Rice αντιπροσωπεύει το πνεύμα της εποχή του (ειρωνικό να το λέω αυτό τη στιγμή που ο ίδιος ο Louis γυρνάει και λέει «I’m not the spirit of any age; I am at odds with everything and always have been») και την αντιμετώπισή των συγχρόνων του σε σχέση με το σεξ. Η Rice, λοιπόν, γράφει σε μια εποχή μετά τη σεξουαλική επανάσταση, όπου το σεξ δεν είναι πια κοινωνικά κατακριτέο. Θα ονομάσουμε το βρικόλακα αυτόν «Πυρηνικό Βρικόλακα», κατά τον «πυρηνικό άνθρωπο», επειδή ακολούθησε το Β’ Παγκόσμιο. Θα κάνω μια μικρή παρένθεση, στο σημείο αυτό, για να εξηγήσω για ποιο λόγο δίνω αυτήν την ονομασία. Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, παρατηρείται μια τάση αναζήτησης της προέλευσης του «κακού», τόσο στις κοινωνικές επιστήμες, όσο και στη λογοτεχνία. Κατάλοιπα αυτής της τάσης βλέπουμε μέχρι και την εποχή της Rice. Πράγματι, όλη η υπαρξιακή αναζήτηση που βρίσκεται στο επίκεντρο του Interview With The Vampire περιστρέφεται γύρω από την ύπαρξη και τη φύση του κακού. Βλέπεις, ο Πυρηνικός Βρικόλακας δεν είναι πλέον ο κακός της ιστορίας, αλλά ένα μάλλον συμπαθητικό και καταραμένο τέρας, που με σπαραγμό αναρωτιέται ποιος είναι, από πού προήλθε και ποιος είναι ο σκοπός του στον κόσμο αυτό. Και μπορεί να μη βιώνει σεξουαλική διέγερση, έχει, όμως, αισθήματα και, σε περισσότερες από μία περιπτώσεις, νιώθει ρομαντική αγάπη (Louis-Armand, Armand-Marius κ.ό.κ.). Η κατανάλωση αίματος αντικαθιστά την ερωτική πράξη σε μεγάλο βαθμό στα Vampire Chronicles, αλλά ακόμη κι αυτό δεν είναι απόλυτο, μιας και υπάρχει σκηνή στο The Vampire Armand όπου ο Armand και ο Marius κάνουν σεξ, με το δεύτερο να είναι ήδη βρικόλακας μερικές εκατοντάδες χρόνια. Και θα έρθω πάλι να σου πω ότι η Rice δεν είναι παρά μόνο μία συγγραφέας από πολλούς και η οπτική της δεν είναι παρά μία οπτική ανάμεσα σε δεκάδες. Στο Fevre Dream του George R. R. Martin (ναι, του κυρίου με τις τιράντες που έχει γράψει το Game of Thrones…εεεε, το A Song of Ice and Fire, θέλω να πω), οι βρικόλακες είναι ένα τελείως ξεχωριστό είδος που ζευγαρώνει και κάνει παιδιά, όπως και οι άνθρωποι. Στο Sunglasses After Dark της Nancy A. Collins (στο οποίο, παρεμπιπτόντως, βασίστηκε όλο το World of Darkness της White Wolf αλλά και η μυθολογία της Buffy), η Sonja Blue γίνεται βρικόλακας όχι από το αίμα του δημιουργού της αλλά από το σπέρμα του. Στο Lost Souls της Poppy Z. Brite, οι βρικόλακες επίσης κάνουν σεξ και τεκνοποιούν κανονικά. Στο Anno Dracula του Kim Newman, το ίδιο. Στο Live Girls του Ray Garton, μία ομάδα από βρικόλακες διατηρούν peep show στη Νέα Υόρκη. Αυτά είναι μερικά, μόνο, από τα παραδείγματα που μπορώ να σου δώσω. Και δεν σου μιλάω, τώρα, για συγγραφείς της σειράς, έτσι; Σου μιλάω για βραβευμένους και καταξιωμένους δημιουργούς και για βιβλία που διαμόρφωσαν το είδος. Όπως και ο Ρομαντικός Βρικόλακας, έτσι και ο Πυρηνικός Βρικόλακας, λοιπόν, συμβολίζει τις τάσεις της εποχής του σε σχέση με το σεξ – απλά είναι διαφορετικές τάσεις γιατί οι εποχές έχουν αλλάξει και, απλά, το σεξ περιγράφεται γιατί κάτι τέτοιο δεν είναι πλέον μεμπτό. Την ίδια, πάνω-κάτω, εποχή, είναι που εμφανίζεται κι αρχίζει να αναπτύσσεται το είδος του urban fantasy, με βιβλία όπως το War for the Oaks, της Emma Bull και το Guilty Pleasures της Laurell K. Hamilton. Το urban fantasy, ακολουθώντας την παράδοση του κλασσικού, γοτθικού διηγήματος που θέλει το βρικόλακα απομακρυσμένο από τον αναγνώστη (κοινώς, όχι αφηγητή), όμως επηρεάζεται ταυτόχρονα από το πρότυπο του Πυρηνικού Βρικόλακα και τον παρουσιάζει ως αντικείμενο ερωτικού πόθου για την πρωταγωνίστρια (λέω πρωταγωνίστρια διότι το urban fantasy με άντρες πρωταγωνιστές χειρίζεται διαφορετικά το θέμα, συνήθως). Αυτόν τον βρικόλακα θα τον ονομάσω «Σκοτεινό Αντικείμενο» (του Πόθου) και, στην πραγματικότητα, δεν αποτελεί ξεχωριστή λογοτεχνική τάση, όσο ένα συνοθύλευμα των προηγούμενων δύο. Η μεγάλη διαφορά του Σκοτεινού Αντικειμένου από το Ρομαντικό Βρικόλακα και τον Πυρηνικό Βρικόλακα, όμως, είναι η απώλεια της συμβολικής διάστασης. Το Σκοτεινό Αντικείμενο, βλέπεις, δεν συμβολίζει κάτι βαθύτερο (καταπιεσμένη σεξουαλικότητα ή υπαρξιακή αγωνία ή σεξουαλική απελευθέρωση, όπως είδαμε στις προηγούμενες περιπτώσεις). Είναι απλά το αντικείμενο του πόθου της πρωταγωνίστριας, είναι συνήθως πανέμορφος, πάμπλουτος και φοβερός εραστής – μόνο που τυχαίνει να κοιμάται τη μέρα και να πίνει αίμα αντί να τρώει μπριζόλες. Θα με ρωτήσεις, πιθανόν, τι φταίει γι’ αυτό και, ίσως, να υποστηρίξεις ότι σχετίζεται με την εισαγωγή του σεξ και του ρομαντικού στοιχείου στο είδος. Μάλλον δεν διάβαζες αρκετά προσεκτικά, διότι σου έδειξα ήδη με επιχειρήματα και συγκεκριμένα παραδείγματα ότι και το σεξ και ο ρομαντικός έρωτας υπάρχουν στο είδος από το 19ο αιώνα ήδη. Αυτό που φταίει, λοιπόν, είναι ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει μεγάλο κομμάτι της σύγχρονης λογοτεχνίας του φανταστικού: η απομυθοποίηση του μυθικού. Μιλάμε για συγγραφείς που γράφουν «φαντασία» χωρίς φανταστικά στοιχεία, που παίρνουν το μυθικό και το κάνουν καθημερινό. Το Σκοτεινό Αντικείμενο δεν είναι ένα πλάσμα που συμβολίζει τη σύγκλιση του θανάτου και του έρωτα˙ είναι απλά ένας πολύ ωραίος γκόμενος που κάνει καλό κρεβάτι και τυχαίνει να έχει κυνόδοντες. Καταλαβαίνεις τη διαφορά; Και φτάνουμε στο «Χορτοφάγο Βρικόλακα» ή, αλλιώς, βρικόλακα της Stephanie Meyer ή, αλλιώς, σύγχρονο βρικόλακα. Θα σε ανατινάξω, τώρα, γιατί θα σου πω κάτι που δεν έχεις σκεφτεί ποτέ. Ο Χορτοφάγος Βρικόλακας εξέλιξε το είδος τη στιγμή που το Σκοτεινό Αντικείμενο το είχε σκοτώσει και θάψει. Πριν διαμαρτυρηθείς, συνέχισε να διαβάζεις, υπόσχομαι ότι θα εξηγήσω. Όπως είπα και πιο πάνω, το Σκοτεινό Αντικείμενο στέρησε από το βρικόλακα τη συμβολική του διάσταση και τον έφερε στην πεζότητα της καθημερινότητας. Έπαψε να είναι πλάσμα μυθικό και έγινε πλάσμα κοινότυπο. Τι συμβολίζει, θα μου πεις, ο Χορτοφάγος Βρικόλακας; Μα τη σύγχρονη Αμερική των όρκων αγνότητας, της δαιμονοποίησης του σεξ και των celibacy clubs, φυσικά. Την Αμερική (και όχι μόνο, δεν είναι ότι στην Ευρώπη δεν υπάρχουν αυτά) με τις εφηβικές εγκυμοσύνες και τους σεξουαλικά αδαείς εφήβους. Ε, ναι, λοιπόν, το Twilight εξέλιξε το είδος περισσότερο από το True Blood (που ποτέ δεν θυμάμαι πώς λένε τη σειρά βιβλίων, γι’ αυτό και γράφω τον τίτλο της σειράς, για ευκολία). Δεν λέω πως ήταν καλή εξέλιξη, λέω, όμως, πως ήταν εξέλιξη και πως το είδος πρέπει να εξελίσσεται. Κι αν πέντε, δέκα κοριτσάκια από τα χιλιάδες εκεί έξω που διάβασαν το Twilight (που, ναι, είναι απαίσιο) μπήκαν στη διαδικασία να ψαχτούν λίγο παραπάνω λογοτεχνικά, εγώ χαίρομαι. Εσύ; Ο βρικόλακας, λοιπόν, συμβολίζει την εποχή του, όσον αφορά τη στάση της απέναντι στην ανθρώπινη (και, κακά τα ψέματα, κυρίως τη γυναικεία) σεξουαλικότητα. Οι στάσεις αυτές αλλάζουν ανάλογα με την εποχή και το σύμβολο τροποποείται και μεταλλάσσεται προκειμένου να ταιριάξει σ’ αυτές. Η ικανότητα του βρικόλακα να προσαρμόζεται είναι και ο λόγος για τον οποίο έχει παραμείνει ανθεκτικότατο λογοτεχνικό σύμβολο για πάνω από δύο αιώνες. Επίσης, επειδή το σεξ πουλάει, είτε περιγράφεται είτε υπονοείται. Θα σου πω, όμως, κάτι. Το ουσιαστικό πρόβλημα του είδους, όπως και κάθε είδους, δεν είναι το είδος καθεαυτό, αλλά το κοινό του. Έχω γνωρίσει και μιλήσει με πάρα πολλούς ανθρώπους που δηλώνουν πωρωμένοι με τους βρικόλακες και την εν λόγω λογοτεχνία. Πολλοί απ’ αυτούς μου έχουν επιτεθεί δημόσια επειδή τόλμησα να πω πως το Twilight είναι κακογραμμένο βιβλίο. Χωρίζονται, χοντρικά, σε τρεις κατηγορίες: α) στις νεαρές σε ηλικία κοπέλες που ανακάλυψαν τους βρικόλακες μέσα από το Twilight, το Vampire Academy, το House of Night, το Vampire Diaries, το Blue Bloods, το Morganville Vampires και άλλα εφηβικά ρομάντζα με επικάλυψη βρικόλακα, β) σε αυτούς που δηλώνουν σκληροπυρηνικοί του είδους κι έχουν διαβάσει, με μαθηματική ακρίβεια, ακριβώς πέντε πράγματα: Dracula, Carmilla, Interview With the Vampire, Salem’s Lot και κάτι από τα clan novels του Vampire: the Masquerade (άντε, μπορεί να έχουν διαβάσει κι ένα-δύο ακόμη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι τόσο ψαγμένοι όσο νομίζουν ή ισχυρίζονται) και, γ) σε ανθρώπους που διαβάζουν λογοτεχνία για βρικόλακες από κάθε εποχή και κάθε γωνιά του κόσμου κι έχουν αρκετά ανοιχτό μυαλό ώστε να αναγνωρίζουν πως το να έρχεται νέο αίμα στο είδος δεν είναι κακό πράγμα. Μην είσαι, λοιπόν, δογματικός γιατί, πίστεψέ με, στο 99% των περιπτώσεων δεν σε παίρνει. Δεν έχεις διαβάσει αρκετά και εκτίθεσαι. Μην κρίνεις βιβλία που δεν έχεις διαβάσει. Το να έχεις δει τις ταινίες ή να έχεις ακούσει από άλλους δεν πιάνεται. Μην αποπαίρνεις όποιον έμαθε το είδος από βιβλία όπως το Twilight. Αντ’ αυτού, πρότεινέ του καλύτερα βιβλία. Μη μιλάς για βιβλία που δεν έχεις διαβάσει σαν να τα έχεις διαβάσει. Εκτίθεσαι, λέμε. Μην κρίνεις σε προσωπικό επίπεδο και μην ψυχολογείς ανθρώπους που δεν ξέρεις επειδή τους αρέσουν διαφορετικά βιβλία απ’ ότι σε σένα. Και, γενικά, ρε παιδί μου, ξεκόλλα. Δεν υπάρχει ένας μόνος μύθος για τους βρικόλακες, απόλυτα σωστός, με τον οποίο όλοι οι συγγραφείς να συμφωνούν και τον οποίο όλοι να ασπάζονται. Αν σου αρέσει το είδος, ψάξου λίγο. Ξέφυγε απ’ αυτά που διαβάζεις συνήθως και δοκίμασε κι άλλα πράγματα. Πίστεψέ με, θα εκπλαγείς. Υπάρχουν εξαιρετικά βιβλία εκεί έξω και χάνεις ένα τεράστιο κομμάτι του είδους αγνοώντας τα.
elgalla

elgalla

9
Nihilio's Blog
 

Αναμνήσεις ενός Nihilio, pt 1

Είχαμε μία ωραία κουβέντα με τη Βάσω (Tiessa) το Σάββατο για το ότι το sff.gr είναι μία ζωντανή ιστορία του χώρου και ότι στις σελίδες υπάρχει καταχωρημένο μέρος της πορείας του Ελληνικού Φανταστικού. Έτσι λοιπόν είπα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες λεπτομέρειες που ίσως να ενδιαφέρουν τον μελλοντικό ιστορίκο του χώρου:   Ο βασικός λόγος που γύρισα σπίτι 11:20 εκείνη την ημέρα και έγραψα μόλις σε 10 λεπτά αυτό το έκτρωμα είναι το ότι, το ίδιο ακριβώς βράδυ είχα βγει με το Θανάση και την Αγάθα (πρόεδρο και ταμία του ΔΣ του ΦαντάστιCon) για να τους πω για το συνέδριο που ετοιμάζαμε και αν ήθελαν να γίνουν μέλη. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία που μέρος τους τα ζήσατε το ΣΚ που πέρασε.
Nihilio

Nihilio

5
mman's Abyss
 

Η Κρητιδική περίοδος του SFF.gr;

Πού πήγαν οι δεινόσαυροι του φόρουμ;
Τη σαιζόν που μας πέρασε (θα έλεγα περίπου από τον προηγούμενο Οκτώβριο) παρατήρησα μια σημαντική δημογραφική αλλαγή στο φόρουμ. Το μωσαϊκό των πιο ενεργών μελών έχει αλλάξει άρδην, κι αυτό οφείλεται όχι μόνο στα καινούρια ενεργά μέλη (κάτι πολύ θετικό) αλλά και στην πολύ περιορισμένη συμμέτοχή στο φόρουμ από παλιά μέλη τα οποία στο παρελθόν είχαν συχνή και σημαντική (όχι απαραίτητα συγγραφικά) συνεισφορά. Αποφάσισα, λοιπόν, να δω την κίνηση των μελών με τα περισσότερα posts (πάνω από 1000) για να ελέγξω αν η εντύπωσή μου ήταν σωστή.
Παρατηρώ (συνημμένο αρχείο) ότι μόλις 40% των πρώτων 49 σε posts μελών εξακολουθεί να είναι πραγματικά ενεργό. Αυτό από μόνο του δεν θα σήμαινε τίποτα (στην πραγματικότητα θα ήταν πολύ φυσιολογικό μετά από δώδεκα χρόνια φόρουμ) αλλά πολλά από τα μέλη που απομακρύνονται έχουν μπει σ’ αυτή τη διαδικασία τον τελευταίο χρόνο. Χαρακτηριστικά παραδείγματα: DinoHajiyorgi, aScannerDarkly, Sonya, northerain, DinMcXanthi, Drake Ramore, trillian, Παρατηρητής, Lady Nina, kitsos, Adicto, Electroscribe, αλλά και Tiessa, mman και melkiades.
Πώς εξηγείται αυτή η «Κρητιδική» περίοδος που σιωπά τους δεινόσαυρους του SFF.gr; Κατά τη γνώμη μου, εκτός από τον προφανή λόγο της κούρασης, του κορεσμού και ίσως και εξωγενών παραγόντων (π.χ. κρίση), νομίζω ότι οφείλεται σε τέσσερεις άλλες αιτίες: Η ομαδική αύξηση των ηλικιών. Πολλά μέλη αναλαμβάνουν αναγκαστικά νέες και μεγαλύτερες ευθύνες (μετανάστευση, δουλειές, παιδιά κλπ.) που τους κλέβουν ελεύθερο χρόνο. Το Facebook. Πολλή από τη μη εξειδικευμένη και κάποια από την εξειδικευμένη κίνηση του φόρουμ έχει μεταφερθεί εκεί. (Χωρίς να εξετάζεται η συχνότητα χρήσης του, τουλάχιστον 30 από τα 49 πιο ενεργά μέλη του φόρουμ έχουν λογαριασμό στο Facebook.) Το Goodreads. Πολλή από τη βιβλιοκίνηση και τις κριτικές γίνεται πλέον και εκεί ή αποκλειστικά εκεί. (Χωρίς να εξετάζεται η συχνότητα χρήσης του, τουλάχιστον 15 από τα 49 πιο ενεργά μέλη του φόρουμ έχουν λογαριασμό στο Goodreads.) Αρκετά από τα παραπάνω μέλη είναι πλέον φίλοι μεταξύ τους (μία από καλύτερες λειτουργίες του φόρουμ) οπότε η δια ζώσης επικοινωνία τους περιορίζει τη διαδικτυακή.
 
Δείτε τον πίνακα στο αρχείο μετά το κείμενο και, αν θέλετε, δώστε τη δική σας εξήγηση.   SFF-Cretacean.doc
mman

mman

51
mman's Abyss
 

Δημιουργική Γραφή: Αλήθειες που πονάνε;

Διδάσκων δημιουργικής γραφής (συγκεκριμένα του MFA, Master of Fine Arts) εγκαταλείπει το πεδίο και λέει έξω απ' τα δόντια μερικές πολύ σκληρές διαπιστώσεις του, κατά τη γνώμη μου αληθινές. Προσωπικά συμφωνώ σχεδόν σε όλα με τον Ryan Boudinot, του οποίου το άρθρο προκάλεσε μεγάλο θόρυβο και αντιδράσεις (αν ψάξετε λίγο, θα βρείτε από άρθρα, μέχρι site αφιερωμένα στη συλλογή αρνητικών σχολίων) αλλά και υποστήριξη, όπως από τον καλύτερο πρώην φοιτητή του. Τι λέτε;
mman

mman

11
Avalonia's Blog
 

Happy New Year!

I was looking for SF conventions in Greece on the Web and found this. Does anyone know about it? Will anyone be going? Is there anything else going on that living in the countryside means I miss? Curious...
Avalonia

Avalonia

0
DinoHajiyorgi's Blog
 

"Ποποί στον αφρό" (τεύχος ΑΝ - 39)

(Το έχω ποστάρει στο sff στα αγγλικά νομίζω. Είναι το "άλλο" μου κείμενο στο ΑΝ #39)   «Μα ήταν κάτι τελείως αθώο, δεν εμπεριείχε τίποτα το ερωτικό» μου είπε ενώ το μυαλό μου άρπαξε φωτιά. Έφερα στον νου μου την εικόνα της, μαζί με την Ούμα και το άλλο φιλικό τους ζευγάρι, Βρετανοί στα εξήντα τους, ολόγυμνοι και ιδρωμένοι να μπαίνουν στο νερό αποζητώντας την δροσιά της θάλασσας. Προσωπικά, δεν χάφτω την όλη ιστορία του Αδάμ και της Εύας, έτσι, δεν μπορώ με τίποτα να μαντέψω υπό ποιες συνθήκες υπήρξε εκείνη η πρώτη φορά που κάποιος αναφώνησε «Έι, αυτά εδώ είναι ντροπής πράματς, ας τα σκεπάσουμε για να μην φαίνονται!» Και φυσικά επικροτώ εκείνη την πρώτη, περίεργη απόφαση, γιατί μου αρέσουν τα ντροπής πράματς, τα θέλω σκεπασμένα, κρυφά και μυστηριώδη. Ήταν το ξεκίνημα που έδωσε έναυσμα στη δημιουργία, τυμπανοκρουσία παρακαλώ, του Λάγνου Ματιού. Το πεινασμένο, λιμασμένο μάτι που ψάχνει, μαντεύει, βασανίζεται από τις πολλαπλές στρώσεις ρουχισμού, και που τρέφει την φαντασία με υπέροχες, λάγνες εικόνες. Στις απαρχές, η ελάχιστη υποψία από αλαβάστρινη, λευκή σάρκα σε λαιμό, ή αστράγαλο, θα γέμιζε τόμους ποίησης. Αργότερα, θα εμπλουτιζόταν το οπτικό μενού, αλλά θα φτώχαινε η φαντασία. Τώρα πια, η θέαση ενός γυναικείου στήθους δεν προσβάλλει, όπως το θεωρούσαν ένοχο παλαιότερα, εφόσον βέβαια η ρόγα παραμένει καλυμμένη και αθέατη. Μόνο η ένοχη ρόγα λοιπόν είναι το ντροπής πράματς, εκείνη κάνει όλη τη ζημιά. (Και όχι μόνο η εικόνα της, αλλά και η ίδια η λέξη – στο παρόν κείμενο – προκαλεί μια κάποια ενόχληση στον συντάκτη.) Έγινε η ζημιά και τώρα όλοι κατρακυλάμε αμαρτωλοί προς την κόλαση. Αλλά ξεφεύγω από το θέμα μου.   «Ήταν τελείως αθώο» μου είπε. Δεν ήξερα αν έπρεπε να τη λυπηθώ ή να τη ζηλέψω. Δεν κατείχε ποτέ η ίδια το Λάγνο Μάτι; Ήταν οι δυνάμεις της φύσης ξεθυμασμένες και αποστειρωμένες μέσα της; Δεν κοίταξε ούτε μια φορά το πουλί του Τομ, για παράδειγμα; Δεν προσπάθησε να το φανταστεί σηκωμένο, να κελαϊδάει για την Γκρέης; Οι άντρες τσεκάρουν συνέχεια ο ένας τον άλλον όταν βρεθούν μαζεμένοι γυμνοί, με το μέγεθος να αποτελεί αιώνιο τους ντέρτι, αλλά οι γυναίκες δεν έχουν αντίστοιχη περιέργεια προς το σώμα των φιλενάδων τους; Δεν έδωσε προσοχή, ούτε καν τοσοδούλα, στο κορμί, ω θεούλη μου, της Ούμα; Η βρώμικη μου φαντασία θα οργίαζε μόνο βλέποντας την Ούμα ντυμένη! Είμαι σίγουρος ότι δεν φορούσε ποτέ στηθόδεσμο. Το πλούσιο της στήθος ήταν πάντα εκεί, εμφανή προς μελέτη, ελαφρά καλυμμένο από ένα στρώμα μεταξένιου υφάσματος, με τις … «κακές λέξεις» να προδίδουν την θέση τους όπως κάρφωναν το μπλουζάκι από έσωθεν. Η Μαίρη ήταν μαζί τους εκεί, σε εκείνη την απομονωμένη παραλία, κάτω από τον καυτό ήλιο, με όλα όσα με τυραννούσαν τόσες άυπνες νύχτες στην εμβέλεια του βλέμματος της, και ήταν απλά κάτι αθώο;!! Αμ το άλλο, η ίδια η Μαίρη, που προσέφερε την δική της γύμνια στα μάτια των άλλων τόσο γενναιόδωρα, κάτι που όλως τυχαίως μου στερούσε εδώ και κάμποσο καιρό; Α, τα μυστήρια ετούτου του σύμπαντος. Της τύχαιναν αυτά τα θαύματα της ζωής, που εμένα με απέφευγαν τόσο πεισματικά, μόνο επειδή τα θεωρούσε τόσο ανάλαφρα κι ασήμαντα; Κρύβονταν από μένα, ετούτα τα θαύματα, γιατί τα ποθούσα τόσο έντονα;   Όταν η σεξουαλικότητα αφαιρείται από το γυμνό, τότε η ίδια η σεξουαλικότητα χάνει και την γοητεία της γύμνιας. Στο πέρασμα του χρόνου, το σεξ στη ζωή ενός ζευγαριού μπορεί μόνο να βελτιωθεί, μέρα με τη μέρα, καθώς μαθαίνουν τι ακριβώς αρέσει και ικανοποιεί τον σύντροφο τους. Παρόλα αυτά, καμιά μεταγενέστερη στιγμή δεν θα ξεπεράσει την εμπειρία της πρώτης φοράς μεταξύ τους. Εκείνη τη νύχτα με τις τόσες ανασφάλειες, τις τόσες αμήχανες στιγμές και τα λάθη, την τόσο όμως συναρπαστική πρώτη φορά καθώς κατακτιέται και εξερευνάται νέο, παρθένο έδαφος. Και το κερασάκι στη τούρτα είναι όταν επιτέλους βλέπουν για πρώτη φορά ο ένας την άλλη γυμνό και γυμνή. Φανταστείτε τώρα να συναντήσετε τον άντρα ή την γυναίκα των ονείρων σας σε ένα camping γυμνιστών. Τι spoiler! Τι απώλεια! Ένα καίριο και ζουμερό κομμάτι της εισαγωγικής ερωτικής εμπειρίας με τον άλλον χαμένο για πάντα. Φανταστείτε τώρα ένα ζευγάρι που πέρασε όλες τις καλοκαιρινές του διακοπές εφαρμόζοντας γυμνισμό. Έρχεται το Φθινόπωρο, έχουν επιστρέψει σπίτι, κάθονται στο σαλόνι και βλέπουν τηλεόραση. Παίζει ποδοσφαιρικός αγώνας που ενδιαφέρει τον κύριο. Κι εκείνη έχει ξαφνικά διάθεση για τρυφερότητα και σεξ. Τι θα έκανε συνήθως; Θα πήγαινε να φορέσει κάτι πιο άνετο, πιο ελαφρύ; Θα έπαιρνε λάγνες, ημίγυμνες πόζες δίπλα στην τηλεόραση για να του ρίξει υπονοούμενα και ιδέες; Δεν θα ήταν πλέον αργά για κάτι τέτοιο; «Αγάπη, τά’φαγα εκείνα στη μάπα όλο το καλοκαίρι. Κάνε παρακαλώ λίγο άκρη να δω μπάλα!»   Ήταν μια ζεστή, καλοκαιρινή μέρα. Η Μαίρη, η Ούμα, ο Τομ και η Γκρέης έκαναν πεζοπορία στο νησί. Πανέμορφο, άγριο τοπίο, το πιο γαλανό κύμα από δίπλα και ο ήλιος να καίει ψηλά. Κανείς τους δεν είχε σκεφτεί να φέρει μαγιό. Σύντομα η θάλασσα ήταν πιο δελεαστική κι από αμαρτία και η παραμικρή ιδέα σεμνότητας φάνταζε κωμική. Ιδρωμένοι και σκονισμένοι, αφαίρεσαν τον ρουχισμό τους και βούτηξαν χαρούμενοι στο νερό. Η Μαίρη μου εξιστορούσε την εμπειρία στο τηλέφωνο, ενώ εγώ, στην άλλη άκρη της γραμμής, μασούσα το καλώδιο του ακουστικού μου στάζοντας αφρούς. Δεν γνώριζα ανθρώπους τέτοιας ποιότητας, το είδος με το οποίο συναναστρεφόταν εκείνη, δεν θα τύχαινα ποτέ σε παρόμοια παρέα ή περίσταση, ούτε σε εκατό χρόνια. Απλά σε μένα δεν συμβαίνουν. Ήθελα να τη ρωτήσω τόσες πολλές λεπτομέρειες, με το πορνογραφικό μου μυαλό να λυσσομανάει, να φτιάχνει τις δικές του τρελές εικόνες, αλλά η αθωότητα της (ναι, καλά) ήταν απόρθητο τείχος. «Δεν εμπεριείχε τίποτα το ερωτικό» είπε. Άρχισε να γελάει καθώς θυμήθηκε κάτι αστείο. Η Ούμα, ο Τομ και η Γκρέης έκαναν ταυτόχρονα ένα μακροβούτι, με τα οπίσθια τους να τουμπάρουν ταυτόχρονα πάνω στη γραμμή του νερού πριν πάνε από κάτω, σχηματίζοντας προς στιγμήν μια αστεία σειρά σημαδούρων από ποπούς. Η Μαίρη το βρήκε τόσο αστείο που την έπιασαν τα γέλια και κατάπιε αρκετή θάλασσα μέχρι να καταφέρει να το ξεπεράσει. Έπλασα την ίδια εικόνα στον νου μου αλλά δεν ήταν γέλιο η πρώτη αντίδραση που μου προκαλούσε. Ευχόμουν να ήμουν εκεί, αλλά και πάλι, καλύτερα που δεν ήμουν εκεί. Δεν είμαι τόσο αθώος. Θα εντόπιζαν το φιδάκι του Παραδείσου από απόσταση. Δεν θα πρότειναν ποτέ το γυμνό κολύμπι, όχι στην παρουσία μου. Θα ήταν ξεκάθαρο με το που θα μου έριχναν μια ματιά. Θα το είχα ολοφάνερο στο βλέμμα μου. Όχι ένα αλλά δύο Λάγνα Μάτια. Και θα είχα δεχτεί να συμμετάσχω αν το έκαναν; Θα κατάφερνα να κρατήσω κάτω το τέρας ή θα το έβαζα στα πόδια νικημένος; Δεν χειρίζομαι καλά την μη-ανταποκρινόμενη λαγνεία. Πόσο σατανικό με κάνει αυτό;   Να εξηγήσω και κάτι άλλο. Συχνά μαγεύομαι από την πλούσια χαίτη μιας γυναίκας. Ένας χείμαρρος από μεταξωτό, πυκνό μαλλί, ασχέτου απόχρωσης, κι εγώ να φαντασιώνομαι να της το χτενίζω με τα δάχτυλα μου, να βουτάω το πρόσωπο μου μέσα του, να ρουφάω την μυρωδιά του. Εκείνο το προνομιούχο αρσενικό, ο άντρας της ζωής της, ο ένας που χαίρεται την αφή εκείνων των μαλλιών σε καθημερινή βάση, έχει τη ζήλεια μου. Πως θα κατέρρεε ο λευκός μου πύργος αν μου αποκαλύπτονταν ότι τα μαλλιά της είναι διαθέσιμα υπό ταύτας θωπεύσεις σε πολλούς φίλους της, αποκλειστικά φίλους εννοείται, δεν είναι δα και τόσο σπουδαίο, όπου είναι βεβαίως και εντελώς αθώο;! Ε πως αλλιώς; Μπορεί κανείς να μου δείξει που διατίθεται τέτοια αθωότητα; Πότε μοιράστηκε στους ανθρώπους και γιατί δεν ειδοποίησε κανείς εμένα;   Δεν μπορώ να αγγίξω “αθώα” μια γυναίκα. Είναι το μαρτύριο μου. Η αφή του δέρματος της είναι σαν ηλεκτρικό ρεύμα, κοσμική φλόγα, δέος θανάτου. Μου τρέχουν τα σάλια, λιποθυμώ από πόθο, εκρήγνυνται τα λαγόνια μου. Θυμάστε την ταινία Το Πιάνο; Ο Χάρβεη Καϊτέλ, ερωτευμένος με την Χόλυ Χάντερ, της προσφέρει πρόσβαση στα πλήκτρα του λατρευτού της πιάνου με αντάλλαγμα σεξουαλικές χάρες. Σέρνεται στο πάτωμα ο δυστυχής, μπαίνει μέσα στο φουστάνι της και ανακαλύπτει μια τρυπούλα στις χοντρές, μάλλινες κάλτσες της. Βάζει το δάχτυλο στην τρυπούλα για να νιώσει μια τελείτσα του δέρματος της, μια τελείτσα που για εκείνον είναι ο κόσμος όλος. Τον αναγνωρίζω εκείνον τον άντρα πολύ καλά, ξέρω ακριβώς από πού έρχεται. Αυτό που θέλω να μάθω είναι που ακριβώς τερματίζει η αθωότητα για τις προνομιούχες μάζες; Στην καθεαυτού διείσδυση, στην ίδια την συνουσία μήπως;   Και πρέπει όμως να το παραδεχτώ, εσείς οι αθώοι άνθρωποι, έχετε κληρονομήσει γη και ουρανό. Το αναγνωρίζετε τουλάχιστο; Το εκτιμάτε; Όταν ο Έρως, ο πιο αρχαίος και παντοδύναμος των θεών, σας χτυπάει την πόρτα, ηχεί σα να σείονται τα θεμέλια της πλάσης γύρω σας; Τρέχετε να ανοίξετε την πόρτα με αδημονία ή μένετε χαλαροί στη θέση σας, σίγουροι ότι άλλη μια ευκαιρία θα έρθει αργότερα να σας ξαναχτυπήσει την πόρτα;   «Λυπάμαι που δεν ήμουν εκεί» της είπα. Έπιασε το βρώμικο υπονοούμενο στη φωνή μου και η στάση της άλλαξε. Την ενοχλούσε η ιδέα του πόθου που έτρεφα για την Ούμα. Ύψωσε τις άμυνες της. «Ήταν κάτι τελείως αθώο, δεν εμπεριείχε τίποτα το ερωτικό» τόνισε σα να απέκρουε κάποια επίθεση. Ήθελα να το συζητήσουμε κι άλλο, αλλά εκείνη άλλαξε θέμα κι ένιωσα σαν το άταχτο αγοράκι, εγκαταλειμμένο και τιμωρημένο στην μοναχική του γωνία.   Μάλλον έχω πρόβλημα γιατρέ, αλλά δεν θέλω να γειάνω. Τέτοια υγεία έχει μια ψόφια αίσθηση, κανένα ίχνος ζωντάνιας. Θέλω να μείνω γαντζωμένος στον πόνο μου και να θυμάμαι όλα όσα έχασα, για να προσέχω τις διαφορές όταν θα τα κάνω αλλιώς στην επόμενη ζωή. «Την επόμενη φορά θέλω να είμαι σε εκείνη την παραλία, να είμαι εκεί μαζί σας, θέλω να κλείσει η μέρα μου στην παρηγοριά της αγκαλιάς σας, η λαγνεία μου για την ζωή συγχωρεμένη και επιβραβευμένη.» Δεν της είπα λέξη από αυτά. Δεν είχα απλές λέξεις για να εκφράσω τις δυνάμεις που με δονούσαν εκείνη την στιγμή. Μέχρι στιγμής είμαι καταραμένος μόνο για όσα εύχομαι. Κάθομαι, περιμένω, ακούω την Μαίρη στην άλλη άκρη της γραμμής. Κλείνω τα μάτια μου και την φαντάζομαι σε εκείνη την παραλία, το αλατισμένο δέρμα της να στεγνώνει κάτω από τον ζεστό ήλιο του νησιού. Εγώ ξάπλα στον καναπέ, να ιδρώνω στο μπουντρούμι που καίει.
DinoHajiyorgi

DinoHajiyorgi

2
joker-godfather's Blog
 

Τα βιβλια του αιματος Clive Barker

Καλησπερα σε ολους προσφατα διαβασα τα βιβλια του αιματος απο το 2-6.Ποια η γνωμη σας για τα βιβλια αυτα? Αν εχει κανεις σας το νουμερο 1 στα ελληνικα θα ηθελα να επικοινωνησει μαζι μου στα σχόλια η στο email jokerbigshowstefanos@gmail.com. Περιμενω τις απαντησεις σας
joker-godfather

joker-godfather

5
mman's Abyss
 

Είμαι ο Όμηρος

Πριν λίγες μέρες, τελείωσα ένα από πιο σημαντικά και πιο εντυπωσιακά βιβλία φανταστικού και μη που έχουν γραφτεί ποτέ, την Ιλιάδα. Με πιο ψύχραιμο μάτι, μπορώ να διακρίνω κάποιες αδυναμίες, αλλά η γενική μου εντύπωση ήταν ένα δίμηνο γεμάτο «ωωω», «ααα», «τι λες τώρα!», «τι έγραψε ο θεός!» και άλλα τέτοια ευτράπελα. Βρήκα λοιπόν τον ποιητή στον πάνθεον των δημιουργών, εκεί που του έπλεναν τα πόδια και του έκαναν αέρα ο Σαίξπηρ, ο Μιχαήλ Άγγελος και ο Μότσαρτ (βλ. πίνακα) και του εξέθεσα τις αντιρρήσεις μου. Ήταν πολύ κατατοπιστικός.   Μ: Δεν μπορείς να αναφέρεις εκατοντάδες ονόματα και πολλές φορές δεκάδες μέσα στην ίδια σελίδα. Θα μπερδευτεί και θα κουραστεί ο αναγνώστης. Ο: Δεν θα τα διαβάζουν. Θα τα ακούνε. Μπορώ. Είμαι ο Όμηρος.   Μ: Τουλάχιστον μην αναφέρεις τον κάθε ήρωα πότε με το όνομά του και πότε με την καταγωγή από τον πατέρα του (Πηλείδης, Τυδείδης, κλπ.). Είναι ακόμα μεγαλύτερο μπέρδεμα. Ο: Θα το κάνω καταπώς βολεύει το δακτυλικό εξάμετρο των στίχων μου. Είμαι ο Όμηρος.   Μ: Δεν μπορείς να τους παρουσιάζεις όλους ισόθεους, γενναίους, ανδρείους, ήρωες, πάνσοφους κλπ. Φτιάχνεις ασπρόμαυρους χαρακτήρες έτσι. Είναι κλισέ. Ο: Μπορώ. Ανάμεσα σε άλλους, εφηύρα το κλισέ. Είμαι ο Όμηρος.   Μ: Δεν μπορείς να ξεκινάς παρομοιώσεις που το πρώτο σκέλος τους διαρκεί στίχους ολόκληρους και αποτελεί μια σκηνή από μόνο του. Είναι τεράστιες, και καμιά φορά ο αναγνώστης ξεχνάει τι ξεκίνησες να παρομοιάσεις. Ο: Μπορώ να γράψω ολόκληρες ραψωδίες μέσα σε ομηρικές παρομοιώσεις, αλλά έκανα περικοπές. Και, παρά την αυτοσυγκράτησή μου, μπορώ να σε κάνω να χαθείς μέσα τους ακούγοντάς τες. Είμαι ο Όμηρος.   Μ: Δεν μπορείς να έχεις τόσο σκληρές και σπλάτερ σκηνές μάχης, τον ένα να του σπάει το δόρυ τα δόντια και να του βγαίνει απ' τον σβέρκο, ο άλλος να πέφτει στα γόνατα κρατώντας τ' άντερά του, και να περιμένεις το έργο σου με τόση βία να γίνει επιτυχία. Ο: (αναστεναγμός) Θα σου 'λεγα τώρα ποιος είμαι...   Μ: Δεν μπορείς να θυμάσαι απ’ έξω είκοσι τέσσερεις ραψωδίες, με εφτακόσιους στίχους κατά μέσο όρο η κάθε μια, εκατόν τριάντα χιλιάδες λέξεις σύνολο! Πρέπει να είσαι μηχανή! Ο: Μπορώ. Χωρίς να τις δω ποτέ γραμμένες. Και δεν είμαι μηχανή. Είμαι ο Όμηρος.   Μ: Δεν μπορείς να επινοείς τρεις καινούργιες σύνθετες λέξεις σε κάθε σελίδα επί 360 σελίδες! Είναι πολλές! Οι γλωσσικές καινοτομίες πρέπει να γίνονται με μέτρο για να μην προκαλούν. Ο: Μπορώ. Για την ακρίβεια επινόησα τις γλωσσικές καινοτομίες. Είμαι ο Όμηρος.   Μ: Μα δεν μπορεί να κάνεις τέτοια κατάχρηση στις επινοημένες σύνθετες λέξεις και να είναι όλες πετυχημένες, εντυπωσιακές και συγχρόνως εξαιρετικά δύσκολο να χρησιμοποιηθούν από άλλον! Ο: Αυτό ακριβώς έκανα. Είμαι ο Όμηρος.   Μ: Δεν μπορείς ν’ ανακατεύεις όλη την ώρα τους θεούς στην εξέλιξη του πολέμου. Είναι παράλογο, και μερικές φορές υποβιβάζει την ικανότητα των ηρώων. Ο: Μπορώ. Είναι το φανταστικό στοιχείο του έργου, και εγώ καθορίζω τη συχνότητα της χρήσης του. Ούτε ο Έκτορας, ούτε ο Αχιλλέας έμειναν στην ιστορία ως οι ανίκανοι που τους βοηθούσαν οι θεοί. Επειδή είμαι ο Όμηρος.   Μ: Δεν μπορείς να βάζεις τόσο συχνά τέτοια ποταπά κίνητρα στους χαρακτήρες σου. Δεν αρμόζουν σε ήρωες ή θεούς. Μου χαλάει όλη την τέλεια εικόνα που φτιάχνεις γι’ αυτούς με όλα εκείνα τα φοβερά και τρομερά επίθετα. Ο: Α, όχι και τόσο ασπρόμαυροι χαρακτήρες τελικά, ε; Λοιπόν, μπορώ. Είμαι ο Όμηρος.   Μ: Δεν μπορείς να ξοδεύεις όλη τη ραψωδία Β για να περιγράψεις με κάθε λεπτομέρεια τον στρατό των Αχαιών και πόσα καράβια (που δεν θα παίξουν κανένα ρόλο αργότερα) είχε φέρει ο κάθε πολέμαρχος, και να ελπίζεις ότι θα διαβάζεσαι δεκαετίες ή και αιώνες στο μέλλον. Ο: Έχεις δίκιο, δεν μπορώ. Ούτε για αιώνες, πόσο μάλλον για δεκαετίες. Χιλιετίες σου κάνουν; Είμαι ο Όμηρος.   Μ: Δεν μπορείς να παρουσιάζεις τα πάντα στην ιστορία σου τόσο μα τόσο επικά. Το κλέος, το κάλλος, η ανδρεία, η δύναμη, η σοφία, η ταχύτητα, η τέχνη, η ισχύς. Πόσο έπος πια; Ο: Μπορώ. Είμαι το έπος. Είμαι ο Όμηρος.   Μ: Δεν μπορείς να γράφεις ένα βιβλίο με όλα τα παραπάνω, που χρειάζομαι δύο μήνες για να το τελειώσω ακόμα και στη μετάφραση, και να μου αρέσει τόσο! Ο: Μπορώ. Είμαι ο Όμηρος.     [Πίνακας: Jean-Auguste-Dominique Ingres, Η Αποθέωση του Ομήρου, 1827, Λούβρο. Τον Όμηρο αποθεώνουν περί τις σαράντα πέντε μεγάλες μορφές της αρχαιότητας και του σύγχρονου κόσμου. Στα πόδια του καθιστές η Ιλιάδα και η Οδύσσεια.]
mman

mman

12
gantz's Blog
 

ΠΟΙΑ ΒΙΒΛΙΑ ΘΑ ΕΠΙΘΥΜΟΥΣΑΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΜΕΤΑΦΡΑΣΜΕΝΑ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ?

Υπαρχουν βιβλία τα οποια όπως είναι γνωστό σε πολλούς εχούν εκδοθεί και εχει σταματησει η εκδοση τους οπως το the ring του koji suzuki και αλλα πολλα .. με πόνεσε γιατι διαβασα το πρωτο και τα εσπαγε! επισης θα ηθελα να διαβασω τον μαγο του οζ και τα αλλα βιβλια που συνεχιζονται ως σειρα και εχω ακουσει οτι ειναι πολυ παραξενα και αλλα εσεισ εχετε καποιο βιβλιο?
gantz

gantz

8
Δυο αγελάδες γράφουν
 

Εργασία 2η: Ανάπυξη ενός θέματος

Η ανάπτυξη μιας κεντρικής ιδέας ή ενός μοτίβου: Μια περίληψη της 2ης Εργασίας του Chuck Palahniuk   Δείτε το θέμα με το οποίο θα ασχοληθείτε στην ιστορία σας ως ένα άλογο. Αυτό είχε μάθει και ο συγγραφέας στην σχολή της “επικίνδυνης γραφής”. Η ιστορία είναι το κάρο σας που είναι γεμάτο εμπορεύματα και εάν πρόκειται να το πάρετε οπουδήποτε θα πρέπει να το δέσετε σε κάποια άλογα αμέσως . Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να εισάγετε νωρίς ένα ή δυο μείζονα θέματα. Φροντίζοντας να μένουν μαζί σας σε όλο το ταξίδι .   Η κεντρική ιδέα υπάρχει σε εννοιολογικό επίπεδο ,και ως εκ τούτου είναι αφηρημένο και άυλο. Επίσης θα διαφαίνεται σε όλη την ιστορία σε πολλαπλά συγκεκριμένα και απτά σημεία. Ένα παράδειγμα είναι το θέμα της θνησιμότητας στο Fight Club. Αναφέρεται ρητά σε κάποια σημεία : "Across a long enough timeline, the survival rate for everyone drops to zero.”   Σε άλλα σημεία είναι πιο έμμεσες : «His name is Robert Paulsen…. " (O Big Bob γίνεται αντικείμενο σεβασμού αφότου σκοτώνεται .) Ακόμη και το σπάσιμο του ταμπού γύρω από τη βία στο Fight Club μπορεί να έχει τελικά να κάνει περισσότερο με το φόβο του θανάτου μας από οτιδήποτε άλλο . Αυτό είναι ένα θέμα . Ποια άλλα θέματα μπορείτε να αναγνωρίσετε ;   Για την εργασία , πηγαίνετε σε ένα πάρτι . Όσο είστε εκεί , ρίξτε το θέμα των φόβων της παιδικής ηλικίας. Μην το μεγαλοποιήσετε. Απλά βρείτε μια ευκαιρία να αρχίσετε να μιλάτε για τους δικούς σας παιδικούς φόβους . Δείτε εάν αυτό θα εμπνεύσει και άλλους να κάνουν το ίδιο . Ακούστε όσες περισσότερες ιστορίες μπορείτε για τους φόβους τους. Αργότερα, κρατήστε σημειώσεις και αρχίστε να αναμιγνύετε διαφορετικά κομμάτια από τις ιστορίες που ακούσατε σε μια δική σας ιστορία. Να θυμάστε ότι το θέμα της ιστορίας σας δεν χρειάζεται να φανεί με ένα προφανές τρόπο, αλλά θα πρέπει να εισάγετε κάποιες εκφάνσεις του θέματος σας από πολύ νωρίς . Στη συνέχεια, διάφορες παραλλαγές του ίδιου θέματος θα πρέπει να υποστηρίξουν την ιστορία σας σε όλη τη διαδρομή.   Βιβλιογραφία: 1) The harvest by Amy Hampel http://www.pifmagazine.com/1998/09/the-harvest/ 2) In the Cemetery Where Al Jolson is Buried by Amy Hempel 3) Sea animals - Tom Spanbauer
Διγέλαδος

Διγέλαδος

0
Δυο αγελάδες γράφουν
 

Εργασία 1η: Establishing Your Authority

Αυτή είναι η μεταφρασμένη περίληψη από το πρώτο essay από τα 36 του Chuck Palahniuk:   Εργασία 1η: Αποδείξτε το κύρος σας ή αλλιώς προσηλυτίστε τον αναγνώστη σας με την αυθεντία σας. Αυτό είναι το πρώτο μάθημα στο εργαστήρι. Και σε αυτό αναγνωρίζονται δυο μέθοδοι: Η μέθοδος Καρδιά και η μέθοδος Μυαλό.   Η μέθοδος καρδιά χρησιμοποιεί το συναίσθημα. Με τη μέθοδο αυτή, μπορείτε να δημιουργήσετε έναν χώρο εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας. Κάτι που δεν επιτυγχάνεται με την κομπορρημοσύνη ή με με μια παραλλαγή της κλασσικής ιστορίας του Ήρωα. Για εξάσκηση ξεκινήστε με τη παρακάτω άσκηση:   Γράψτε μια αληθινή ιστορία που θα καθιερώνει το κύρος σας με ειλικρίνεια και αφήνοντας να φανεί η τρωτότητά σας. Πάρτε το ρίσκο να μοιραστείτε την ιστορία πίσω από μια πληγή, ή μια ανάμνηση αμηχανίας ή ταπείνωσης. Η ομορφιά αυτής της μεθόδου είναι ότι θα εμπνεύσει τον αναγνώστη σας, όχι μόνο για να εμπιστευτεί τον αφηγητής σας και να τον ακούσει, αλλά να ανοιχτεί και ο ίδιος και να πάρει το ρίσκο να πει τη δική του ιστορία επίσης.   Επόμενη είναι η μέθοδος Μυαλό για την εδραίωση του κύρους σας. Εδώ είναι που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε όλες τις εγκυκλοπαιδικές γνώσεις σας κι αυτά τα ενδιαφέροντα πραγματάκια που ξέρετε για να εντυπωσιάσετε τον αναγνώστη αρκετά ώστε να τον πείσετε για την εξυπνάδα του αφηγητή. Για να μπορέσετε να είστε αποτελεσματικοί καλό είναι να κάνετε κάποια έρευνα. Στη συνέχεια, βρείτε έναν τρόπο να χρησιμοποιήσετε αυτές την πληροφορίες στην ιστορία σας. Μην προσπαθήσετε να εντυπωσιάσετε τον αναγνώστη σας με κάποιες γνώσεις. Αντ’ αυτού μοιραστείτε με τον αναγνώστη ένα ιδιαίτερο κόσμο γεμάτο με εμπιστευτικές πληροφορίες. Ενώ αυτές παράλληλα θα προχωρούν και την πλοκή.   Επίσης βρείτε τα αγαπημένα σας βιβλία και διαβάστε τις πρώτους παραγράφους. Βρείτε παραδείγματα για το πως ο συγγραφέας εγκαθιστά το κύρος του είτε με την μέθοδο του μυαλού ή της καρδιάς.   Όταν παραδώσετε τις δικές σας ιστορίες γράψτε επίσης ποια μέθοδο χρησιμοποιείτε και που.   Παράδειγμα της μεθόδου της καρδιάς μπορείτε να δείτε στην προηγούμενή μου ανάρτηση: Car Crash While HitchHicking
Διγέλαδος

Διγέλαδος

0
Δυο αγελάδες γράφουν
 

Car Crash While HitchHicking

Έχω αποφασίσει να περάσω από όλα τα essays (36 στο σύνολο) που έχει γράψει ο Chuck Palahniuk για τη συγγραφή. Στο πρώτο essay μιλάει για "Establishing you authority". Υπάρχουν δυο τρόποι λέει. Ή θα το κάνεις με το μυαλό ή με την καρδιά. Δεν θα μιλήσω πιο αναλυτικά για αυτούς τους δυο τρόπους, απλώς θα μιλήσω για ένα διήγημα που διάβασα. Αυτό το αναφέρει ο συγγραφέας ως παράδειγμα για τον τρόπο της καρδιάς. Αυτό το διήγημα πιστεύω πρέπει να διαβαστεί από όλους. Έχει τρομερές ατάκες και πολύ καλό ρυθμό.   Ατάκες όπως: "The travelling salesman had fed me pills that made the linings of my veins feel scraped out. My jaw ached. I knew every raindrop by its name."   “He wouldn’t be taking many more [breaths], and therefore I looked down with great pity of a person’s life on earth. I don’t mean that we end up dead, that’s not the pity. I mean he couldn’t tell me whether he was dreaming, and I couldn’t tell him what was real.”   “Down the hall came the wife. She was glorious, burning. She didn't know yet that her husband was dead. We knew. That's what gave her such power over us. The doctor took her into a room with a desk at the end of the hall, and from under the closed door a slab of brilliance radiated as if, by some stupendous process, diamonds were being incinerated in there. What a pair of lungs! She shrieked as I imagined an eagle would shriek. It felt wonderful to be alive to hear it! I've gone looking for that feeling everywhere.”   Εδώ μπορείτε να το ακούσετε από έναν ηθοποιό. Πρώτη φορά ακούω τόσο καλή αφήγηση:   Κι εδώ όλο το short story: public.wsu.edu/~bryanfry/Johnson, Car Crash.pdf
Διγέλαδος

Διγέλαδος

0
elgalla's Blog
 

320 Words Essays #2 - The Left Hand of Darkness

Your Bones for Bricks and Blood for Mortar   “The Left Hand of Darkness” opens with a keystone set in with “a mortar of ground bones mixed with blood” (p.10). Estraven explains that, in older times, these were human but now they use animal ones instead. The practice of sacrificing humans in construction was customary before and during the Dark Ages. In Greece, a folk ballad about the “Bridge of Arta” tells the tale of how a Chief Engineer entombed his wife in the foundations of the bridge. In Germany, infants were entombed in the foundations of castles and churches as protection against bad weather, war or the Devil. In England, the old nursery rhyme “London Bridge Has Fallen Down” -variations of which can be found in Ireland, France and Germany- addresses the very same issue. It is also believed that the Picts used to bathe the foundation stone of their remarkably strong castles in human blood as an offering to the Earth spirits. There is often a religious element in these stories, for the human sacrifice usually aims to either appease some spirit or protect against some malicious presence (e.g. the Devil). The Karhidian custom of using human blood and bones as mortar seems to share this religious basis. In the Orgota creation myth, one of the three ice mountains says “I bleed”(p.190) and, then, uses this blood along with matter from the sun to make the land. Though different religions are dominant in Karhide and Orgoreyn, the resemblance between the two civilizations on this subject is uncanny. However, blood and bone evoke yet another religious image: that of communion. The faithful partake of the body and blood of Christ who sacrificed himself in order to offer humans redemption. Similarly, Estraven’s sacrifice marks and opens the doors to a new era for Gethen. Thus, the novel ends as it begins; with a keystone set with blood and bones.
elgalla

elgalla

0
elgalla's Blog
 

320 Words Essays #1 - Dracula

Dracula and the "savage women"     During the 19th century, a quarter of all women were diagnosed with hysteria. The term literally means “of the uterus” and symptoms included paralysis, hallucinations and nervousness. Dracula’s kiss appears to inflict similar symptoms; Lucy sleepwalks and becomes increasingly restless and “voluptuous” (p. 180; p.286) as the Count continues to feed from her.   Feminist scholars have argued that hysteria was a culturally defined disorder, resulting from the rapidly changing role of women in Victorian society. Women invaded higher education and the workplace, but still upheld the puritan ideals. Hence, hysteria was the product of ambivalence and repressed sexuality. This duality is successfully depicted in Dracula; Mina is educated and eager to work, whereas Lucy is unmarried at an age when she would normally be considered a spinster. Yet, they are both chaste and express happiness at the prospect of marriage.   George Beard believed that hysteria was the result of “overcivilization”. Contrary to other male characters in the novel (e.g. Harker, Godalming) the Count remains untamed by civilization. Western Europeans would consider his origin barbaric, by both temporal and geographical criteria. He represents the sexually and culturally “other” (Hatlen, 1980) whose true power lies in that he is both frightening and desirable. His seduction of Lucy and Mina gradually turns them into “savage women”, a term used to describe patients diagnosed with hysteria.   The different fates that await the two women seem to support the theory that hysteria was a cultural construct. Furthermore, they convey the anxiety of Victorian men at the prospect of female liberation (Briggs, 2000). “Overcivilized” Lucy and Mina both become sexually liberated by the Count. For Lucy, embracing this sexuality leads to punishment via vampirism. Mina, saved by the male characters, conforms to their view of sexuality as evil and accepts her traditional role as a female. Thus, she remains alive and is restored in the eyes of both God and man.
elgalla

elgalla

4
Δυο αγελάδες γράφουν
 

We Know You Are Out There - short sci-fi story

!MESSAGE BEGINS   We made a mistake. That is the simple, undeniable truth of the matter, however painful it might be. The flaw was not in our Observatories, for those machines were as perfect as we could make, and they showed us only the unfiltered light of truth, The flaw was not in the Predictor, for it is a device of pure, infalliable logic, turning raw data into meaningful information without the taint of emotion or bias. No, the flaw was within us, the Orchestrators of this disaster, the sentients who thought themselves beyond such failings. We are responsible.   It began a short while ago, as these things are measured, less than 6^6 Deeli ago, though I suspect our systems of measure will mean very little by the time anyone recieves this transmission. We detected faint radio signals from a blossoming intelligence 2^14 Deelis outward from the Galactic Core, as photons travel. At first, crude and unstructured, these leaking broadcasts quickly grew in complexity and strength, as did the messages they carried. Through our Observatories we watched a of strife and violence, populated by a barbaric race of short-lived, fast-breeding vermin. They were brutal and uncultured things which stabbed and shot and burned each other with no regard for life or purpose. Even their concepts of Art spoke of conflict and pain. They divided themselves according to some bizarre cultural patterns and set their every industry to cause of death.   They terrified us, but we were older and wiser and so very far away, so we did no fret. Then we watched them split the atom and breech the heavens within the breadth of one of their single, short generations, and we began to worry. When they began actively transmitting messages and greetings into space, we felt fear and horror. Their transmissions promised peace and camaraderie to any who were listening, but we had watched them for too long to buy into such transparent deceptions. They knew we were out here, and they were coming for us. The Orchestrators consulted the Predictor, and the output was dire. They would multiply and grow and flood out of their home system like some uncountable tide of Devourer worms, consuming all that lay in their path. It might that 6^8 Deelis, but they would destroy us if left unchecked. With aching carapaces, we decided to act, and sealed our fate.   The Gift of Mercy was 8^4 strides long with a mouth 2/4 that in diameter, filled with many 4^4 weights of machinery, fuel, and ballast. It would push itself up to 2/8th of light speed with its onboard fuel, and then begin to consume interstellar Primary Element 2/2 to feed its unlimited acceleration. It would be travelling at nearly light speed when it hit. They would never see it coming. Its launch was a day of mourning, celebration, and reflection. The horror of the act we had committed wwighed beavily upon us all; the necessity of our crime did little to comfort us.   The Gift had barely cleared the outer cometary halo when the mistake was realized, but it was too late. The Gift could not be caught, could not be recalled or diverted from its path. The architects and work crews, horrified at the awful power of the thing upon which they labored, had quietly self-terminated in droves, walking unshielded into radiation zones, neglecting proper null pressure, safety or simple caesing their nutrient consumption until their metabolic functions stopped. The appalling cost in lives had forced the Orchestrators to streamline the Gift's design and construction. There had been no time for the design or implementation of anything beyond the simple, massive engines and the stablizing systems. We could only watch in shame and horror as the light of genocide faded in infrared against the distant void.   They grew, and they changed, in a handful of lifetimes. They abolished war, abandonned their violent tendancies and turned themselves to the grand purpose of life and Art. We watched them remake first themselves, and then their world. Their frail, soft bodies gave way to gleaming metals and plastics, they unified their people through an omnipotent communications grid and produced Art of such power and emotion, the likes of which the Galaxy has never seen before. Or again, because of us.   They converted their home world into a paradise (by their standards) and many 10^6s of them poured out into the surrounding system with a rapidity and vigor that we could only envy. With bodies built to survive evry environment from the day-lit surface of their innermost world, to the atmosphere of their largest gas giant and the cold void in between, they set out to sculpt their system into something beautiful. At first we thought them to be simple miners, stripping the rocky planets and moons for vital resources, but then we began to see the purpose to their construction, the artworks carved into every surface, and traced across the system in glittering lights and dancing fusion trails. And still, our terrible Gift approached.   They had less than 2^2 Deeli to see it, following so closely on the tail if its own light. In that time, oh so brief even by their fleeting lives, more than 10^10 sentients prepared for death. Lovers exchanged last words, separated by worlds and the tyranny of light speed. Their planet-side engineers worked frantically to build sufficient transmission to upload countless masses with the necessary neural modification, while those above dumped lifetimes of music and literature frome their databanks to make room for passengers, Those lacking the required hardware of the time to aquire it consigned themselves to death, lashed out in fear and pain, or simply went about their lives as best they could under the circumstances.   The Gift arrived suddenly, the light of its impact visible in our skies, shining bright and cruel even to the unaugmented ocular receptor. We watched and we wept for our victims, dead so many Deelis before the light of their doom had even reached us. Many 6^4s of those who had been directly or even tangentially involved in the creation of the Gift sealed their spiracles was paste as a final penance for the small roles they had played in this atrocity. The light dimmed, the dust cleared, and our Observatories refocused upon the place where their shining blue world had once hung in the void, and found only dust and the pale gleam of an orphaned moon, wrapped in a thin, burning wisp of atmosphere that had once belonged to its parent.   Radiation and relativistic shrapnel had wiped out much of the inner system, and continent-sized chunks of molten rock carried screaming ghosts outward at interstellar escape velocities, damned to wander the great void for an eternity. The damage was apocalyptic, but not complete. From the shadows of the outer worlds, tiny points of light emerged, thousands of fusion trails of single ships and world ships and everything in between, many 10^6s of survivors in flesh and steel and memory banks, ready to rebuild. For a few moments we felt relief, even joy, and we were filled with the hope that their cuture and Art would survive the terrible blow we had dealt them. Then came the message, tightly focused at our star, transmitted simultaneously by hundreds of their ships. "We know you are out there, and we are coming for you."   !MESSAGE ENDS     (by anonymous)
Διγέλαδος

Διγέλαδος

0
DinoHajiyorgi's Blog
 

Η Επιστροφή μιας Αμαρτωλής Άποψης...

Το παρόν κείμενο ήταν τόπικ στο sff μέχρι που μου την έπεσαν κάποιες εκνευριστικές ερινύες και το έσβησα. Το ξαναβάζω εδώ, όχι όμως ως απόλυτη άποψη. Ακόμα ψάχνομαι σε αυτά τα ζητήματα.   “The great tragedy of my life is that in my search for the Holy Grail everyone calls True Love, I see myself as Zorro, a romantic and mysterious highwayman - and the women I desire see me as Porky Pig.” (Harlan Ellison – Grail)   Αυτή είναι η υπογραφή μου στο φόρουμ. Με εκφράζει. Δεν νομίζω ότι θα πάψει ποτέ να με εκφράζει. Στην περίπτωση μου δε, η δυστυχία της ταυτοποίησης με τον Πόρκυ δεν έχει να κάνει μόνο με την απόρριψη που θα δεχτώ από γυναίκα που ποθώ. Έχει να κάνει και τυχόν αποδοχής μου.   Δηλαδή, είναι κομπλιμέντο προς έναν άντρα όταν μια γυναίκα του πει «Θέλω να γίνεις ο πατέρας των παιδιών μου»; Είναι;   Ίσως όμως σας μπερδεύω. Με την σειρά κάποιες εξηγήσεις:   Είδα χθες την ταινία Crazy Heart με τον Jeff Bridges στον ρόλο αυτοκαταστροφικού, αλκοολικού τραγουδιστή της κάντρυ, ξεπεσμένου να τραγουδάει για πενταροδεκάρες σε διάφορα μπαρ και γήπεδα του μπόουλινγκ. Γνωρίζει και ξεκινάει ερωτική σχέση με νεαρή δημοσιογράφο και χωρισμένη μητέρα, την Maggie Gyllenhaal. Είναι από αυτούς τους σφοδρούς έρωτες και ενώ ακόμα τον αγαπάει, εκείνη τον αφήνει για το καλό του παιδιού της, καθώς εκείνος δεν λέει να κόψει το πιοτό.   Στο φινάλε του έργου, κάπου ένα χρόνο μετά τον χωρισμό, οι δύο τους ξανασυναντιόνται. Εκείνος έχει κόψει το πιοτό, βλέπει όμως μια βέρα στο δικό της χέρι. «Είναι καλός άνθρωπος» του λέει. «Σου αξίζει ένας καλός άνθρωπος» της λέει.   Μου θύμισε το άλλο έργο, το The Way We Were με τον Robert Redford και την Barbra Streisand. Όλοι μας όταν βλέπουμε μια ταινία, οι άρρενες θεατές αυτόματα ταυτιζόμαστε με τον πρωταγωνιστή, δεν γίνεται αλλιώς. Ο Robert Redford λοιπόν είναι από τις λίγες περιπτώσεις ηθοποιών με τους οποίους δεν μπορώ να ταυτιστώ παρακολουθώντας τον σε έργο. Στο κολέγιο στην Αμερική μας παίζανε το εν λόγω έργο σε τάξεις κινηματογράφου, και όποτε έπεφτε κοντινό στο πρόσωπο του Robert στην οθόνη, αναστέναζαν οι κορασίδες γύρω μου στο αμφιθέατρο. Πώς να ταυτιστώ ο Πόρκυ Πιγκ με κάτι τέτοιο; Βλέπω λοιπόν το έργο, τρελά ερωτευμένη με τον Robert η Barbra, εκείνη όμως είναι ιδεαλίστρια ακτιβίστρια, ενώ εκείνος νάρκισσος, βολεμένος στον κόσμο του. Ενώ παντρεύονται και κάνουν παιδί, στο τέλος χωρίζουν.   Ακολουθεί κλασσικός επίλογος όπου οι δύο συναντιούνται ξανά τυχαία. Εκείνη μοιράζει φυλλάδια σε μια πλατεία για κάποιο σπουδαίο σκοπό, εκείνος βγαίνει από κάποιο ξενοδοχείο, αγκαζέ με καλλονή που φοράει γούνα. Οι δύο τους ξεκλέβουν ένα λεπτό για να τα πουν, και βλέπεις στο βλέμμα τους να καίει ο παλιός έρωτας. Πίκρα στα δικά του μάτια, λατρεία στα δικά της. Από τα λεγόμενα τους είναι φανερό ότι η Barbra έχει ξαναπαντρευτεί. Όταν ο Robert ρωτάει για την κόρη τους, εκείνη του λέει ότι ο άντρας της «είναι πολύ καλός πατέρας.»   Και μπουμ, τώρα ξέρω με ποιον να ταυτιστώ. Τον φουκαρά που παντρεύτηκε η ηρωίδα. Μην μπορώντας να χαλιναγωγήσει τον Ζορρό στο πλευρό της, η Barbra παντρεύτηκε τον Πόρκυ Πιγκ. Πιάνετε τώρα λίγο το νόημα μου;   Όταν η γυναίκα ζει τα ελεύθερα, ανέμελα της χρόνια, και γουστάρει τα τρελά μαμήσια, ο πήχης είναι λίγο χαμηλός. Ο άντρας μετράει από τις φέτες στο στομάχι, τους τρικέφαλους και δικέφαλους κλπ. Όταν η γυναίκα αποφασίζει να σοβαρευτεί, να γίνει σύζυγος και μητέρα, ο πήχης ανεβαίνει. Τώρα ψάχνει για τον σταθερό άντρα, τον προστάτη, αυτόν στον οποίο μπορεί να βασίζεται. Αν αυτά τα διαθέτει και κανένας κούκλος δεν θα ήταν άσχημα, λίγο χλωμό όμως. Στους υποψήφιους έρχονται και οι κύριοι με τις κοιλίτσες και τις φαλακρίτσες και τις μεγάλες μύτες ή πεταχτά αφτιά.   Το θέμα είναι…ο «τυχερός σύζυγος» θα λάβει και τα τρελά μαμήσια που χάρηκαν οι πριν από αυτόν απορριπτέοι μαμιάδες; Μμμμ… Ποιο πολύ σεξ της ελεημοσύνης το βλέπω και πολύ του πέφτει. Θα έπρεπε να γονατίζει και να ευχαριστεί τους θεούς για την τύχη του. [Είναι η διαφορά ανάμεσα στο animal sex (Rachel-Fabio) και το squirrel sex (Rachel-Ross) όσοι θυμάστε το επεισόδιο στο Friends.]   Δεν πάτε να χτυπιέστε κυρίες μου για το ποιο είναι καλύτερο. Εμείς, οι πλειοψηφούντες κομπλεξικοί, θα προτιμούσαμε να ήμασταν μιας μέρας Ζορρό, και αξέχαστοι, στη ζωή σας, παρά ο Πόρκυ που διαλέξατε να γίνει μπαμπάς των παιδιών σας. Ας είναι και δικά μας. Όχι, δεν το δέχομαι σαν κομπλιμέντο.   Και να ξεκαθαρίσω ότι ναι, είναι άσπρο-μαύρο στον διαχωρισμό Zorro-Porky Pig, αλλά όχι, δεν είναι άσπρο-μαύρο σχετικά με το κακός Zorro και καλός Porky Pig. Μην νομίζετε ότι πυροβολώ τους καημένους Ζορρό που αυτοί στο κάτω-κάτω της γραφής εγκαταλείπονται στα κρύα του λουτρού. Από την στιγμή που η επιλογές είναι στο χέρι της «αδύναμης» γυναίκας…βοήθεια μας.   Τι μύγα με τσίμπησε; Πρωί-πρωί μου ήρθε στον νου, ο πιο μελανιασμένος, ο πιο τραγικός μας Ζορρό. Κυρίες και κύριοι… ο Δημήτρης Χορν.   Στην «Κάλπικη Λίρα» ο Χορν είναι Ζορρό με τα μπούνια. Ρομαντικός, ιδεολόγος, ευαίσθητος, καλλιτέχνης, ζωγράφος! Υπομένει φτώχεια και πείνα για το όνειρο. Και δίπλα του η Λαμπέτη, παθιασμένη στην αρχή, δεν θα αντέξει την πείνα για πολύ. Θέλει το τσουκάλι και το στομάχι της γεμάτο. Εγκαταλείπει τον Ζορρό της και τρέχει στον Πόρκυ Πιγκ να φάει κανέναν κεφτέ πριν κάνει παιδιά μαζί του. Και ο Πόρκυ Πιγκ, ο φουκαράς που βγαίνει σαν «κακός» στο έργο, όσοι θυμάστε τον ηθοποιό – και λυπάμαι που δεν ξέρω το όνομα του, είναι μια χαρά άνθρωπος στην εμφάνιση, ψηλός, αρχοντικός, και ναι είναι πλούσιος και έχει δύναμη. Βγαίνει όμως κακός γιατί αισθάνεται Πόρκυ μέσα του, και αισθάνεται Πόρκυ γιατί ξέρει ότι όποτε πηδάει την γυναίκα του, εκείνη έχει τα μάτια της κλειστά και σκέφτεται τον Ζορρό της. Σιγά την παρηγοριά για τον Χορν όπως τον βλέπεις τσακισμένο στο τέλος, μπουκάλα με το όνειρο του κι ας το εκπλήρωσε.   Και ο Χορν το έμαθε το μάθημα του; Μπα. Άντε πάλι, ως πτωχός πλην τίμιος Ζορρό στο «Μια Ζωή την Έχουμε» να ερωτεύεται την Υβόν Σανσόν κι εκείνη να τον εγκαταλείπει για ποιόν; Τον κακό Διονύση Παπαγιανόπουλο-Πόρκυ Πιγκ. Καλά, το μετανιώνει, ένα από τα πιο συγκινητικά φινάλε του ελληνικού σινεμά, αλλά ο Χορν έχει να περάσει ολόκληρο Ατλαντικό με πλοίο και μετά ταξίδι για το Κολοράντο πριν μάθει ότι του’ρχεται η Μπιμπί Σανσόν.   Ο Χορν, αμετανόητος, τριτώνει το κακό, τρώει φάπες ως Ζορρό, από την Μάρω Κοντού αυτή τη φορά, στο «Αλίμονο στους Νέους» Το λέει ξεκάθαρα και η μαμά της Μάρως. Αυτό που μετράει είναι η γεμάτη κατσαρόλα. Καλά τα τραγούδια και οι αγκαλίτσες στις ταβέρνες, σύντομα όμως η Μάρω την κάνει με τεράστια άλματα (πέντε-πέντε κατεβαίνει τα σκαλιά της Πλάκας) προς τον γέρο ξούρα Πόρκυ Πιγκ. Ας είναι όνειρο όλο το έργο. Δηλώνει μια αλήθεια. Και ο Χορν μαθαίνει το μάθημα του επιτέλους. Ζορρό αλλά πλούσιος. Ή… Ζορρό, αλλά και Πόρκυ Πιγκ.   Η αναθεματισμένη επιλογή ανήκει στις κυρίες.
DinoHajiyorgi

DinoHajiyorgi

20
Δυο αγελάδες γράφουν
 

They're Made out of Meat

Μπορεί να το έχετε δει το βραβευμένο αυτό διήγημα ήδη στην ταινία μικρού μήκους που έχω βάλει στο τέλος.   "They're made out of meat." "Meat?" "Meat. They're made out of meat." "Meat?" "There's no doubt about it. We picked up several from different parts of the planet, took them aboard our recon vessels, and probed them all the way through. They're completely meat." "That's impossible. What about the radio signals? The messages to the stars?" "They use the radio waves to talk, but the signals don't come from them. The signals come from machines." "So who made the machines? That's who we want to contact." "They made the machines. That's what I'm trying to tell you. Meat made the machines." "That's ridiculous. How can meat make a machine? You're asking me to believe in sentient meat." "I'm not asking you, I'm telling you. These creatures are the only sentient race in that sector and they're made out of meat." "Maybe they're like the orfolei. You know, a carbon-based intelligence that goes through a meat stage." "Nope. They're born meat and they die meat. We studied them for several of their life spans, which didn't take long. Do you have any idea what's the life span of meat?" "Spare me. Okay, maybe they're only part meat. You know, like the weddilei. A meat head with an electron plasma brain inside." "Nope. We thought of that, since they do have meat heads, like the weddilei. But I told you, we probed them. They're meat all the way through." "No brain?" "Oh, there's a brain all right. It's just that the brain is made out of meat! That's what I've been trying to tell you."   "So ... what does the thinking?" "You're not understanding, are you? You're refusing to deal with what I'm telling you. The brain does the thinking. The meat." "Thinking meat! You're asking me to believe in thinking meat!" "Yes, thinking meat! Conscious meat! Loving meat. Dreaming meat. The meat is the whole deal! Are you beginning to get the picture or do I have to start all over?" "Omigod. You're serious then. They're made out of meat." "Thank you. Finally. Yes. They are indeed made out of meat. And they've been trying to get in touch with us for almost a hundred of their years." "Omigod. So what does this meat have in mind?" "First it wants to talk to us. Then I imagine it wants to explore the Universe, contact other sentiences, swap ideas and information. The usual." "We're supposed to talk to meat." "That's the idea. That's the message they're sending out by radio. 'Hello. Anyone out there. Anybody home.' That sort of thing." "They actually do talk, then. They use words, ideas, concepts?" "Oh, yes. Except they do it with meat." "I thought you just told me they used radio." "They do, but what do you think is on the radio? Meat sounds. You know how when you slap or flap meat, it makes a noise? They talk by flapping their meat at each other. They can even sing by squirting air through their meat." "Omigod. Singing meat. This is altogether too much. So what do you advise?" "Officially or unofficially?"   "Both." "Officially, we are required to contact, welcome and log in any and all sentient races or multibeings in this quadrant of the Universe, without prejudice, fear or favor. Unofficially, I advise that we erase the records and forget the whole thing." "I was hoping you would say that." "It seems harsh, but there is a limit. Do we really want to make contact with meat?" "I agree one hundred percent. What's there to say? 'Hello, meat. How's it going?' But will this work? How many planets are we dealing with here?" "Just one. They can travel to other planets in special meat containers, but they can't live on them. And being meat, they can only travel through C space. Which limits them to the speed of light and makes the possibility of their ever making contact pretty slim. Infinitesimal, in fact." "So we just pretend there's no one home in the Universe." "That's it." "Cruel. But you said it yourself, who wants to meet meat? And the ones who have been aboard our vessels, the ones you probed? You're sure they won't remember?" "They'll be considered crackpots if they do. We went into their heads and smoothed out their meat so that we're just a dream to them." "A dream to meat! How strangely appropriate, that we should be meat's dream." "And we marked the entire sector unoccupied." "Good. Agreed, officially and unofficially. Case closed. Any others? Anyone interesting on that side of the galaxy?" "Yes, a rather shy but sweet hydrogen core cluster intelligence in a class nine star in G445 zone. Was in contact two galactic rotations ago, wants to be friendly again." "They always come around." "And why not? Imagine how unbearably, how unutterably cold the Universe would be if one were all alone ..." the end   This story originally appeared in Omni April 1991 and was nominated for the Nebula Award. It is taken from the collection 'Bears Discover Fire', available here. You can find out more about Terry Bisson on his website.  
Διγέλαδος

Διγέλαδος

5
×

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..

  I accept