Δυο αγελάδες γράφουν

Καλημέρα Διγέλαδε,

 

Το χρυσωμένο χάπι των αρχαίων ήταν πάντοτε η δικαιοσύνη, η τιμή και το κέρδος. Αυτό, κατά πάσα πιθανότητα, ίσχυε και στην τρωική εκστρατεία - το ίδιο, εν πολλοίς, ισχύει και στις μέρες μας. Ο Χιόνης εξισώνει τη σημερινή προπαγάνδα (η οποία συμπίπτει χρονικά με το πολεμικό γεγονός που έρχεται να δικαιολογήσει) με τη μυθική εξιστόρηση εκστρατειών (η οποία απέχει πολύ από το πολεμικό γεγονός). Θα ήταν ακραίο, και μέχρι στιγμής αστήρικτο, να υποθέσουμε ότι ο Οδυσσέας ή ο Αγαμέμνονας επιστράτευσαν υπηκόους τους με πρόσχημα ένα ερωτικό γεγονός. Βεβαίως δέχομαι ότι θα μπορούσε το "κέρατο" του Μενέλαου να αξιοποιηθεί στην προπαγάνδα ως "προσβολή της τιμής", "άδικη και απρόκλητη επίθεση σε σύμμαχο", αλλά όχι με το ρομαντικό περιεχόμενο που αποδίδει ο Χιόνης στην εκστρατεία. Πιθανότερο ήταν οι Αργίτες αρχηγοί να επικαλεστούν τη φιλοτιμία (αγάπη για τη δόξα) των υπηκόων τους, το αίσθημα δικαίου (απονομή δικαιοσύνης), το φόβο ενδεχόμενης νέας πρόκλησης (σε περίπτωση που η πρώτη έμενε ατιμώρητη), καθώς και να τους δελεάσουν με τα πλούσια λάφυρα που θα άρπαζαν από τις λεηλασίες.

Η αρπαγή της Ελένης (ή το κέρατο του Μενέλαου) είναι ένα πρόσχημα που ανήκει στο πλαίσιο (στην περιφέρεια) της μυθικής εξιστόρησης. Η αληθινή ποίηση της Ιλιάδας βρίσκεται στην περιγραφή των πραγματικών ανθρώπινων καταστάσεων, στην ανάδειξη των ιδεωδών της εποχής και στη γλώσσα. Αντίστοιχα, δες πώς η αμερικανική επέμβαση στο Βιετνάμ εμπνέει ποιητικά το σκηνοθέτη του "Αποκάλυψη τώρα".

Ναι έχεις δίκιο σε σχέση με την αιτιολόγηση. Και το κίνητρο για τον πόλεμο. Οι αρχαίοι μύθοι, στους οποίους αναφέρεται, είναι περισσότερο κάτι που φτιάχνεται μετά από το γεγονός και μεταφέρεται στις επόμενες γενιές. Ενώ οι περισσότεροι σημερινοί "μύθοι", για τους οποίους γράφει, είναι συνήθως η αιτιολόγηση για πόλεμο (όπως λες κι εσύ). Αν και κάποια ακόμα τα χρησιμοποιούν αφού έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Όπως η εκδημοκράτιση..

Διέλαδε γειά και χαρά.Συμφωνώ και εγώ με τον odesseo.Το "χρυσωμένο χάπι" εξαρτάται απο το ποια "πηγή" αποτελεί το σημείο αναφοράς.Αν πρόκειται για μια μυθική αφήγηση γεγονότων που έλαβαν χώρα πριν απο αιώνες,απο έναν ποιητή τότε θα βρείς την ρομαντική άποψη που αναφέρει ο Χιώνης.Αν όμως διαβάζεις έναν ιστορικό σαν τον Θουκιδίδη να περιγράφει γεγονότα σύγχρονά του τότε όχι μόνο δεν θα δούμε καμμιά διάθεση ρομα ντισμού,αλλά θα διαπιστώσουμε οτι και στην αρχαία Ελλάδα τα ίδια με σήμερα κάνανε.Διάβαστε για παράδειγμα στα "Βιωτικά" του Θουκιδίδη τις δικαιολογίες των αθηναίων. Φαίνεται σε όλες τις εποχές οι επιτειθέμενοι προσπαθούν να δικαιολογήσουν ηθικά τις πράξεις τους τόσο απέναντι στους αμυνόμενους όσο και στους ίδιους.