mman's Abyss

Εμένα αυτό που με τρομάζει περισσότερο απ' όλα είναι αυτοί οι 6,5 μήνες κατάστρωσης (και δύο να είναι δηλαδή, πάλι). Δεν ξέρω πραγματικά πώς γίνεται κάτι τέτοιο.

Like παντού. Αλλά πολύ motivational βρήκα αυτό:

Ότι η συγγραφή ενός μυθιστορήματος απαιτεί τόσες νίκες επί του εαυτού σου όσες και οι λέξεις του. Και ότι οι σβησμένες λέξεις μετρούν για διπλές.

Μη σου πω και τριπλές. Και είχα λιγότερες από δέκα χιλιάδες.

Ε, τώρα πρέπει να το παραδεχτείς ότι με προκαλείς να σε πω ψείρα, δε γίνεται, το ζητάει ο οργανισμός σου.

Προσπαθώ να μαντέψω απ' όλα αυτά πώς θα είναι αυτό που έγραψες. Τα παγώνια ειδικά πού κολλάνε.

Σου τα έχω πει από κοντά πολλές φορές τα περί αγγλισμών, ακατανοησίας και πειστικότητας χαρακτήρων και σκηνικού, δεν τα ξαναγράφω εδώ. Αλλά αυτό που δε θα κουραστώ να επαναλαμβάνω είναι το ότι η "Αίθρα", που είχε από τα δικά σου τη μεγαλύτερη αναγνώριση, ήταν το διήγημα με το πιο απλό και κατανοητό γράψιμο και το πιο ευδιάκριτο και ζωντανό σκηνικό (κυριολεκτικά ζωντανό, κιόλας). Ελπίζω να έμαθες από αυτό.

Πάντως αν δεν το έχει διαβάσει κανείς άλλος ακόμα εκτός από σένα, κράτα λίγο πιο μικρό καλάθι.

aScannerDarkly: εγώ δεν είμαι υπέρ του μακροχρόνιου σχεδιασμού πριν αρχίσει το γράψιμο, νομίζω ότι βγαίνουν πιο ζωντανά αυτά που γράφεις όταν τα γράφεις τη στιγμή που έχεις όρεξη να τα γράψεις. Απλώς αν γράφεις έτσι, πρέπει μετά να μη διστάζεις να κόψεις πολλά και μεγάλα και ίσως πολύ δουλεμένα κομμάτια που θα καταλάβεις στο τέλος ότι δε χρειάζονται ή πλατειάζουν ή τέλος πάντων αποτελούν μειονεκτήματα, "νεκρό βάρος".

Και μία καρφίτσα στο αερόστατο του ενθουσιασμού του mman:

ΤΙΤΛΟ;

Κέλλυ, ο Μιχάλης μόλις ολοκλήρωσε ένα τεράστιο στοίχημα που είχε βάλει με τον εαυτό του: έγραψε ένα μυθιστόρημα 110.000 λέξεων μέσα σε δεκατρείς μήνες. Δεν ξέρω πώς να σου πω πιο ευγενικά ότι μ' αυτό που έγραψες χέζεις τον κόπο του συγγραφέα και μάλιστα χωρίς να έχεις διαβάσει καν το κείμενο. Κρίνοντας εξ ιδίων, την 1η του Δεκέμβρη είμαι πάντα ευτυχισμένη απ' τις 50.000 λέξεις μου κι αδιαφορώ αν έχουν για σένα αξία μικρότερη από κωλόχαρτο.

 

Μιχάλη, συγγνώμη για το σπαμ. Την χαρά μου και την υπερηφάνεια μου γι αυτό που κατάφερες, την ξέρεις καλά.

Μιχάλη, ένα από τα πιο σημαντικά από τα παραπάνω -κι αυτό που πρέπει να κρατήσεις σφιχτά σαν φυλαχτό όταν ξεκινήσεις το επόμενο- είναι το εξής:

 

Ότι μπορώ τελικά να ξεκινήσω κάτι χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρος για το τέλος του.

 

 

Κι'αυτό γιατί, όταν έρθει εκείνη η ώρα θα πεις το φοβερά αγχωτικό: "Ναι αλλά δες το προηγούμενο τι στρωμένο τέλος έχει! Πού να ξεκινήσω τώρα αφού δεν έχω κάτι εξίσου δυνατό και ξεκάθαρο!" Γιατί θα το πεις. Θα το πεις όπως το λένε, λίγο-πολύ, οι περισσότεροι. ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ.

 

Καλές διορθώσεις απο 'δω και πέρα. Και ΜΗΝ πειράξεις τον τίτλο, έτσι;

Κέλλυ,

Ο Μιχάλης έγραψε ένα κείμενο το οποίο μιλάει για την εμπειρία του στη συγγραφή ενός μυθιστορήματος. Τι έμαθε, τι κατάλαβε, τι τον δυσκόλεψε, πώς ξεπέρασε τα εμπόδια, τι αποκόμισε τελικά από όλο αυτό. Ουσιαστικά δεν αναφέρεται καθόλου στο βιβλίο που έγραψε, στην υπόθεσή του, σε τίποτα. Μόνο στη διαδικασία της συγγραφής - ενός, όποιο και να είναι αυτό, μυθιστορήματος, και πώς είδε τον εαυτό του μέσα σε αυτή την περιπέτεια.

 

Αν δε σου αρέσουν τα κείμενα του Μιχάλη, τα δικά μου, του οποιουδήποτε, καλά κάνεις, είναι αναφαίρετο δικαίωμά σου. Όπως δικαίωμά σου είναι να πεις τη γνώμη σου, εφόσον το επιθυμείς, αφού διαβάσεις το συγκεκριμένο κείμενο ή οποιοδήποτε άλλο. Και ξέρεις ότι όλοι όσοι γράφουν θέλουν να μαθαίνουν την άποψη των αναγνωστών τους.

 

Από κει και πέρα, αυτό που κάνεις εδώ (και αλλού κατά καιρούς, φοβάμαι) είναι, χωρίς φυσικά να έχεις τέτοιο σκοπό, έμμεση λογοκρισία. Δεν πρόκειται πλέον για κριτική στο γράψιμό του. Δεν μπορείς σε οτιδήποτε γράψει ο Μιχάλης να βρίσκεις ευκαιρία να του υπενθυμίσεις τις αντιρρήσεις σου, που παίρνουν πλέον επικίνδυνα τη μορφή (απρόκλητης) επίθεσης. Ούτε αποκτά κάτι μεγαλύτερη αξία επαναλαμβάνοντάς το ξανά και ξανά. Νομίζω ότι ο Μιχάλης γνωρίζει τη δική σου άποψη, όπως και την άποψη πολλών άλλων από εμάς, και είναι σε θέση να κρατήσει ό,τι θεωρεί χρήσιμο. Ούτε μπορείς να βάζεις εσύ την πινέζα στο αερόστατο της χαράς του ότι τελείωσε ένα μυθιστόρημα και θέλει να μοιραστεί μαζί μας πώς ήταν γι' αυτόν η εμπειρία.

 

Μακάρι να τελειώσει με το βιβλίο, μακάρι να κυκλοφορήσει, όσοι θέλουμε να το διαβάσουμε, και αν δε μας αρέσει, δε θα διστάσουμε να του το πούμε. Και να του πούμε και το γιατί. Συγκεκριμένα.

Έχω μόνο ένα first draft. Πιο σωστά, έχω ένα first draft. Και, για να είμαι ακριβής, έχω ένα ολοκληρωμένο first draft, από τον τίτλο μέχρι τη λέξη 'Τέλος', μόλις το τέταρτο στη ζωή μου. Τελευταία φορά που μου συνέβη αυτό ήταν πάνω από εφτά χρόνια πριν.

Είμαι στη φάση των διορθώσεων, οπότε δεν κρατάω μικρό καλάθι, γιατί απλώς δεν κρατάω καθόλου καλάθι. Ο τίτλος είναι μέρος του έργου, το οποίο είναι στη φάση των διορθώσεων -αλλά νομίζω ότι επαναλαμβάνομαι. Και τα παγώνια, όντως, δεν κολλάνε.

Κέλλυ, ο Μιχάλης μόλις ολοκλήρωσε ένα τεράστιο στοίχημα που είχε βάλει με τον εαυτό του: έγραψε ένα μυθιστόρημα 110.000 λέξεων μέσα σε δεκατρείς μήνες. Δεν ξέρω πώς να σου πω πιο ευγενικά ότι μ' αυτό που έγραψες χέζεις τον κόπο του συγγραφέα και μάλιστα χωρίς να έχεις διαβάσει καν το κείμενο. Κρίνοντας εξ ιδίων, την 1η του Δεκέμβρη είμαι πάντα ευτυχισμένη απ' τις 50.000 λέξεις μου κι αδιαφορώ αν έχουν για σένα αξία μικρότερη από κωλόχαρτο.

 

Μιχάλη, συγγνώμη για το σπαμ. Την χαρά μου και την υπερηφάνεια μου γι αυτό που κατάφερες, την ξέρεις καλά.

 

Αν ΕΓΩ προσπαθούσα να είμαι πιο ευγενική μόνο από αυτό που έγραψες εδώ, θα γινόταν καβγάς όλη την ώρα (όπως και γίνεται). Να χαίρεσαι λοιπόν το προνόμιό σου και να λαμβάνεις υπόψη σου ότι δεν το έχουν όλοι.

Ο Μιχάλης θεωρώ ότι είναι άξιος συγχαρητηρίων όσο και κάποιος που έχει γράψει την ίδια λέξη 110.000 φορές. Κι αυτό κόπος είναι. Και απ' ό,τι ξέρω έχει γράψει και απορρίψει άλλα δεν-ξέρω-πόσα μυθιστορήματα. Απλώς αυτή τη φορά έκρινε τον εαυτό του λίγο πιο επιεικώς και δεν το απέρριψε κι αυτό.

aScannerDarkly:Το ότι θεωρώ το κείμενο (που δεν έχω διαβάσει) κακό ή το ότι κάνω γενικώς κακές κριτικές στον Μιχάλη (ο οποίος έχει να ανεβάσει διήγημα εδώ καναδυό χρόνια και ούτε στα εργαστήρια της ΑΛΕΦ γράφει) δεν είμαι σίγουρη από πού το συμπεραίνεiς. Σκεφτείτε λίγο και οι δύο τι θα γράφατε αν αυτό που έγραψα παραπάνω το είχε γράψει άλλος...

Σε ποιον κόσμο ζείτε που κάτι τέτοια θεωρούνται αγενή; Γιατί σε αυτόν που ζω εγώ πολύ χειρότερα λέγονται και γίνονται και πέφτουν όλοι από τα σύννεφα αν κάποιος τα θεωρήσει προσβολές.

Έχω μόνο ένα first draft. Πιο σωστά, έχω ένα first draft. Και, για να είμαι ακριβής, έχω ένα ολοκληρωμένο first draft, από τον τίτλο μέχρι τη λέξη 'Τέλος', μόλις το τέταρτο στη ζωή μου. Τελευταία φορά που μου συνέβη αυτό ήταν πάνω από εφτά χρόνια πριν.

Είμαι στη φάση των διορθώσεων, οπότε δεν κρατάω μικρό καλάθι, γιατί απλώς δεν κρατάω καθόλου καλάθι. Ο τίτλος είναι μέρος του έργου, το οποίο είναι στη φάση των διορθώσεων -αλλά νομίζω ότι επαναλαμβάνομαι. Και τα παγώνια, όντως, δεν κολλάνε.

 

Κρίμα, κάτι εφ με παγώνια θα ήταν πολύ ενδιαφέρον

(Ίσως άσχετο, αλλά)"Κόψε μέχρι που να μην υπάρχει τίποτα άλλο να κόψεις". Αυτό το έχει πει ο Stephen King. Αλλά νομίζω ότι ο ίδιος δεν το εφαρμόζει, εξού και τα τούβλα. Εσένα μάλλον η αντίθετη συμβουλή θα σου χρειαζόταν, αλλά δεν ξέρω αρκετά για να εκφέρω γνώμη.

''Ότι η θέση λογικών στόχων συχνά οδηγεί στην υπέρβασή τους.''

 

Ναι. Εγώ το σκέφτομαι αυτό πολύ, κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με την έκταση της ιστορίας. Δεν ξέρω για τους άλλους, αλλά προσωπικά δεν νομίζω ότι μπορώ να θέσω ως στόχο τις 100-150κ, αν η μεγαλύτερη ολοκληρωμένη ιστορία μου ως τώρα είναι περίπου στο 10-20% αυτού του αριθμού.

Γι' αυτό πρότεινα στο νανοριμο του '11, να άνοιγε κι ένα παράλληλο τόπικ για όσους ήθελαν να θέσουν στόχους μικρότερους των 50κ, αλλά και πάλι μεγαλύτερους από οτιδήποτε είχαν γράψει ως τότε. Ίσως του χρόνου, νομίζω θα είναι ωραίο, συν το γεγονός ότι παίζει να καταλήξουμε σε μια φάση όπου θα γράφει όλο το φόρουμ, ο καθένας έχοντας θέσει το δικό του όριο και προσπαθώντας να το ξεπεράσει

Wordsmith πως τόλμησες?

Άλλος Χατζηγιώργης μάς βρήκε...

Μπράβο που έκανες την αρχή, μπράβο που έφτασες στο τέλος και μπράβο και για τα lessons learned!

Πολύ ενδιαφέρουσες συγγραφικές επιβεβαιώσεις και ανακαλύψεις.

Τώρα που η λέξη ΤΕΛΟΣ έχει γραφτεί, η επιμέλεια/διορθώσεις πώς σου φαίνονται; Έχεις όρεξη για δουλειά ή θεωρείς ότι τώρα μπήκες στο βαρετό κομμάτι;

Πάρα πολλές από τις διορθώσεις ουσίας (πλοκή, αληθοφάνεια, πραγματολογικά κλπ.) έγιναν λίγο πριν το τέλος, όταν είχα κολλήσει στο στήσιμο μιας σκηνής και δεν μπορούσα να γράψω έτσι κι αλλιώς. Αυτό είναι καλό γιατί μου φαίνεται (εμένα, φυσικά, μπορεί να μην ισχύει) ότι δεν έχω πολλή δουλειά ακόμα, σ' αυτούς τουλάχιστον τους τομείς. Οπότε τώρα κάνω πιο πολύ επιμέλεια και μερικές μικροενέσουλες εδώ κι εκεί. Δεν είναι βαρετό, γιατί διαβάζω για πρώτη φορά όλο το κείμενο μαζί και βλέπω αν στέκει σαν σύνολο. Κάθε κομμάτι το έχω διαβάσει τουλάχιστον πέντε με δέκα φορές μέχρι τώρα, αλλά ποτέ όλο μαζί με τη μία.

Δυστυχώς, αναγκάστηκα να σβήσω ένα ποστ, όχι μόνο επειδή ήταν off-topic, αλλά κυρίως επειδή μετέφερε άποψη τρίτου που ειπώθηκε σε ιδιωτική κουβέντα, χωρίς τη συγκατάθεσή του και μάλιστα ανακριβώς.

Και lock για να κρατηθεί το ποστ unspammed.