Τι έμαθα γράφοντας ένα μυθιστόρημα
Τι έμαθα γράφοντας ένα μυθιστόρημα
Μόλις τελείωσα ένα μυθιστόρημα Ε.Φ. και είμαι στη φάση των διορθώσεων. Είναι 110.000 λέξεις και μου χρειάστηκαν 6,5 μήνες κατάστρωση και 13 μήνες συγγραφή.
Τι ήξερα και επιβεβαίωσα αυτό τον ενάμιση χρόνο:
Ότι είμαι απελπιστικά αργός στον σχεδιασμό της πλοκής και ότι καμιά φορά μου παίρνει βδομάδες να σκεφτώ τα πιο απλά πράγματα.
Ότι, σ’ εμένα, η οδήγηση μειώνει δραστικά τον χρόνο επίλυσης των προβλημάτων πλοκής.
Ότι είναι αδύνατον να σχεδιάσω ένα έργο πολλών δεκάδων χιλιάδων λέξεων μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια –κι ότι αυτό είναι καλό.
Ότι οι καλύτερες ώρες μου για γράψιμο είναι πολύ νωρίς το πρωί όταν δεν έχω ακόμα ασχοληθεί με τίποτα άλλο.
Ότι, για μένα, η καλύτερη εποχή για γράψιμο είναι ο χειμώνας και η χειρότερη το καλοκαίρι.
Ότι η θέση λογικών στόχων συχνά οδηγεί στην υπέρβασή τους.
Ότι η πραγματολογική έρευνα μπορεί να είναι πολύ διασκεδαστική.
Ότι είμαι θεός μέσα στη δική μου ιστορία κι αυτό σημαίνει ότι, αν όλα τα άλλα δουλεύουν σωστά, μπορώ να με εμπιστεύομαι ότι θα βρω τη λύση, όταν χρειαστεί, ακόμα και στο πιο δύσκολο πρόβλημα.
Ότι αγαπώ τους γυναικείους χαρακτήρες, λατρεύω τους γυναικείους χαρακτήρες και τρελαίνομαι για τους γυναικείους χαρακτήρες.
Ότι είμαι πολύ είρωνας.
Ότι το γράψιμο είναι λύτρωση από το κακό μέσα μου.
Τι καινούριο έμαθα αυτόν τον ενάμιση χρόνο:
Ότι τα παγώνια βγάζουν μια πολύ χαρακτηριστική κραυγή που δεν μπερδεύω πια με τίποτ’ άλλο.
Ότι μπορώ τελικά να ξεκινήσω κάτι χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρος για το τέλος του.
Ότι, στις δικές μου τουλάχιστον ιστορίες, αυτό που πρέπει πάση θυσία να στέκει είναι τα κίνητρα.
Ότι μπορώ να γράψω πολύ γρηγορότερα απ’ ό,τι νόμιζα.
Ότι ένας σημαντικός παράγοντας που καθορίζει την έκταση του έργου είναι το πόσο βαθιά μπαίνει κανείς στους χαρακτήρες.
Ότι μπορώ να προχωρήσω πάνω από μια πρόταση ή ένα κομμάτι που είναι εμφανώς προβληματικά και να γράψω παρακάτω, γιατί ο σκοπός δεν είναι να κερδηθεί η μάχη της παραγράφου ή της πρότασης, αλλά ο πόλεμος του μυθιστορήματος.
Ότι μπορώ, σε πρώτο στάδιο τουλάχιστον, να συμβουλέψω τον εαυτό μου την ώρα που γράφω για το πώς θα διορθώσει μετά τα λογικά σφάλματα, τις αναληθοφάνειες, ακόμα και τις κλισέ ή αδύναμες εκφράσεις.
Ότι, αν ξέρω τι θέλω να γράψω και κατέχω καλά το κομμάτι, μπορώ να γράψω μέσα σε έναν χώρο μικρό όσο ένα παλιό βαγόνι τραίνου με δεκαπέντε άτομα καθιστά και όρθια γύρω μου να μιλάνε μεγαλόφωνα για να ακουστούν πάνω από τη δυνατή μουσική.
Ότι οι χαρακτήρες, και ειδικά οι δευτερεύοντες, είναι πολυεργαλεία που, αν τα εκμεταλλευτώ σωστά, μπορούν να ξεκλειδώσουν κάθε πόρτα πλοκής και κινήτρων.
Ότι η πραγματολογική έρευνα μπορεί να είναι αναπάντεχη και τρομακτική.
Ότι η συγγραφή ενός μυθιστορήματος απαιτεί τόσες νίκες επί του εαυτού σου όσες και οι λέξεις του. Και ότι οι σβησμένες λέξεις μετρούν για διπλές.
Ότι η δέσμευση για συγγραφή σε τέταρτους ως υπόσχεση που δεν είναι σωστό να αθετήσω, δουλεύει τόσο καλύτερα όσο πιο σημαντικοί είναι αυτοί.
-
20
17 Comments
Recommended Comments