Η φωτογραφία, η καρδιά και τα σκουλήκια
Αριστερά, σ’ αυτή τη φοβερή και τρομερή φωτογραφία, βλέπετε τον Κώστα Γρίμπιλα. Στη μέση, η κυρία που ακουμπάει το χέρι της στην καρδιά ‘του’ είναι η Ρόζμαρι Ζάμιτ, μητέρα του εικοσάχρονου Αυστραλού δωρητή οργάνων Ντουζόν Ζάμιτ. Δεξιά είναι ο άντρας της, Όλιβερ.
Αυτό που δεν βλέπετε, γιατί αυτοί οι Άνθρωποι δεν επέτρεψαν να χωρέσει εκεί, είναι τα σκουλήκια.
Ο Ντουζόν, όπως ίσως θυμάστε, ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου το 2008 από μπράβους μαγαζιών στη Μύκονο (22, 8 και 7 χρόνια φυλάκιση). Ο Όλιβερ και η Ρόζμαρι Ζάμιτ προχώρησαν τότε στη δωρεά της καρδιάς του γιου τους –ίσως τον θυμάστε από τα δελτία ειδήσεων. Ο Όλιβερ μάλιστα πάντρεψε τον Κώστα, ο οποίος μένει πια στην Αυστραλία και έχει στενές σχέσεις με τους γονείς του ανθρώπου του οποίου η καρδιά χτυπάει στο στήθος του.
Χθες διάβασα ότι ο Κώστας Γρίμπιλας και η σύζυγός του απέκτησαν παιδί. Είναι τόσο ευτυχισμένος, όσο και ευγνώμων για το δώρο που δέχτηκε πριν από χρόνια. Νιώθει, και έχει απόλυτο δίκιο, ότι χρωστάει τη ζωή του και τη ζωή του παιδιού του στον Ντουζόν.
Η περίπτωση Γρίμπιλα / Ζάμιτ είναι πολύ σπάνια, καθώς γνωρίστηκαν λόγω της δημοσιότητας που πήρε η δολοφονία. Κανονικά, απαγορεύεται από τον νόμο οι συγγενείς των δωρητών να γνωρίζουν τους λήπτες, ώστε να αποφεύγεται η πιθανότητα οικονομικών δοσοληψιών.
Η ανάγκη όμως για μεταμοσχεύσεις είναι καθημερινή.
Σκέφτομαι λοιπόν (εδώ και χρόνια, απλώς τώρα στρώνομαι να το γράψω): Η εναλλακτική του Όλιβερ και της Ρόζμαρι όταν έμαθαν ότι ο γιος τους είναι νεκρός (και μάλιστα με τέτοιο τρόπο…) η αυθόρμητη, αυτόματη αντίδραση, ήταν προφανώς ένα οργισμένο / συντετριμμένο: «Να πάρουμε το σώμα του παιδιού μας πίσω. Να το κηδέψουμε και να το θρηνήσουμε».
Να αφήσουμε την καρδιά του να τη φάνε τα σκουλήκια.
Δεν το σκέφτηκαν εκείνοι. Εγώ το προσθέτω. Επειδή είναι η σκληρή πραγματικότητα.
Βάζω, λοιπόν, τον εαυτό μου στη θέση του κάθε Κώστα Γρίμπιλα. Είμαι στο νοσοκομείο. Με τεχνητή καρδιά. Με βηματοδότη. Ή υποβάλλομαι κάθε δυο μέρες σε αιμοκάθαρση. Έχω κατεστραμμένους κερατοειδείς. Πνεύμονες. Συκώτι. Έχω ανάγκη από μεταμόσχευση δέρματος ή οστών. Η ζωή μου είναι σε διαρκή, καθημερινό κίνδυνο. Ίσως δεν έχω παρά λίγους μήνες βασανιστικής ζωής μπροστά μου.
Η ιατρική αγγίζει πλέον τα επίπεδα της θαυματοποιίας. Σε πολλές περιπτώσεις, το μόνο που χρειάζονται οι γιατροί είναι όργανα για να μεταμοσχεύσουν.
Είμαι λοιπόν σ’ αυτή την τραγική θέση και σκέφτομαι, ξέρω, ότι χθες πέθαναν 325 συνάνθρωποί μου σε όλη την Ελλάδα. Ακόμα κι αν μπορεί να μεταμοσχευθεί μόνο το ένα τρίτο των διαθέσιμων οργάνων (δική μου πρόχειρη εκτίμηση), αυτό σημαίνει χοντρικά εκατό καρδιές, διακόσιοι πνεύμονες, διακόσιοι κερατοειδείς.
Στα σκουλήκια.
Και ξέρω ότι σήμερα θα πεθάνουν άλλοι 325 συνάνθρωποί μου. Καλοί άνθρωποι. Που νοιάζονταν για τους άλλους. Και θα πάρουν και σήμερα όλα τα όργανά τους.
Στα σκουλήκια.
Κι εγώ θα μείνω εδώ να περιμένω. Για χρόνια. Γιατί και αύριο, και μεθαύριο, θα συμβεί ακριβώς το ίδιο.
Θέλετε κι άλλα μακάβρια αλλά πέρα για πέρα αληθινά νούμερα; Αν ήμουν καρδιοπαθής και άντεχα να τη στήνω κάθε μέρα έξω από το Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών, το πιο πιθανό είναι ότι κάθε μέρα, κάθε μία εφιαλτική μέρα, θα έβλεπα να περνάει από μπροστά μου τουλάχιστον μία κατάλληλη καρδιά, κλεισμένη μέσα σε μια ξύλινη κάσα, για να σερβιριστεί.
Στα σκουλήκια.
Θα τρελαινόμουν –κυριολεκτικά!– να παίζω αυτό το διεστραμμένο παιχνίδι, ξανά και ξανά και ξανά. Μέχρι να βρεθεί κάποιος Όλιβερ και κάποια Ρόζμαρι να κάνουν αυτό που, εγώ τουλάχιστον, θεωρώ αυτονόητο. Ή μέχρι να πεθάνω.
Δεν έχω ούτε εγώ ούτε κανένας συγγενής ή φίλος μου ανάγκη από μεταμόσχευση, αλλά αυτό δεν αλλάζει την πραγματικότητα, ούτε κάνει το όλο θέμα λιγότερο τραγικό.
Αναρωτιέμαι λοιπόν:
Γιατί όταν κάποιος νεκρός χαρίζει ζωή σε ασθενείς, το μαθαίνουμε;
Γιατί είναι είδηση η ανθρωπιά;
Γιατί είναι ήρωες ο Όλιβερ και η Ρόζμαρι Ζάμιτ;
Γιατί δεν μπορούμε περισσότεροι Έλληνες και Ελληνίδες να σκεφτούμε το αυτονόητο;
Γιατί είμαστε από τις χώρες με τα χαμηλότερα ποσοστά δωρεάς οργάνων;
Αύριο, σε μια βδομάδα, σε έναν χρόνο ή σε μια δεκαετία από σήμερα, κάποιος από σας που διαβάζετε αυτές τις γραμμές (ή εγώ που τις γράφω) θα βρεθεί στη δύσκολη θέση εκείνου που θρηνεί χωρίς να περνάει καν από τον νου του το αυτονόητο. Δεν χρειάζεται και δεν ωφελεί να χτυπάτε ξύλο. Είναι θέμα αριθμών, είναι ζωή. Θα συμβεί.
Θα ήθελα τότε, όταν θα έχει σημασία, να φέρετε στη μνήμη σας αυτή τη φοβερή και τρομερή φωτογραφία. Και να γίνετε Όλιβερ και Ρόζμαρι.
Δεν κοστίζει τίποτα σε χρήματα. Είναι Δωρεάν, στην κυριολεξία. Κοστίζει μόνο σε καρδιά.
-
10
12 Comments
Recommended Comments
Create an account or sign in to comment
You need to be a member in order to leave a comment
Create an account
Sign up for a new account in our community. It's easy!
Register a new accountSign in
Already have an account? Sign in here.
Sign In Now