Περί τέχνης
Δεν ξέρω τι είναι τέχνη. Ξέρω τι λένε κάποιοι, τι ορισμοί δίνονται σε κάποια βιβλία. Ξέρω ότι υπάρχει ένας ολόκληρος φιλοσοφικός κλάδος που ασχολείται με το θέμα. Αλλά πέρα από αυτό, δεν ξέρω τίποτε.
Ξέρω ότι υπάρχουν πράγματα που μου αρέσουν και πράγματα που δεν μου αρέσουν. Ξέρω επίσης ότι έχω κατά καιρούς δημιουργήσει πράγματα που αρέσουν σε κάποιους. Αλλά δεν ξέρω τι είναι αυτό που κάνει κάτι να αρέσει σε κάποιον - ούτε καν σε μένα. Οι εσωτερικοί μηχανισμοί, αυτοί που με κάνουν να μου αρέσει ή να μη μου αρέσει κάτι, μού είναι άγνωστοι. Μπορώ να κάνω κάποιες εικασίες, της μορφής "μου αρέσει για τί μου θυμίζει το τάδε...", "δεν μου αρέσει γιατί προσβάλλει τα πιστεύω μου", αλλά όλα αυτά δεν εξηγούν τίποτε για το αντικείμενο - λένε κάτι σχετικά με μένα (τις αναμνήσεις και τα πιστεύω μου).
Ξέρω όμως ότι υπάρχει τέχνη, πολλή τέχνη - τη βλέπω παντού. Μικρή και μεγάλη, καλή και κακή, δήθεν και αυθεντική, εύπεπτη και σοβαρή. Αλλά οι χαρακτηρισμοί αυτοί δεν αφορούν ιδιότητες των πραγμάτων, δεν εκπορεύονται από τα ίδια τα πράγματα. Κυκλοφορούν μέσα στο κεφάλι μου (μαζί με όλα εκείνα τα "μού αρέσει", "μού θυμίζει", "μού τη δίνει") - κάπου τους διάβασα, τους άκουσα, από ανθρώπους πού εκτιμώ (γιατί άραγε;) και πιστεύω (ακόμη περισσότερο γιατί;)
Δεν με ενδιαφέρει τι (λέει καθένας για το τι) είναι τέχνη και τι δεν είναι. Μ' αρέσει να σκέφτομαι ότι ούτε και η τέχνη ενδιαφέρεται. Μ' αρέσει να σκέφτομαι ότι με υπερβαίνει, ότι υπάρχω μέσα της - ίσως είναι πιο κοντά στην αλήθεια αυτό, από όσο το ότι η τέχνη υπάρχει γύρω μου. Το ίδιο συμβαίνει με τη γλώσσα - και με τον κόσμο τον ίδιο.
Να δεις πώς το έλεγε ο ποιητής: Nicht wie die Welt ist, ist das Mystische, sondern dass sie ist. (Not how the world is, is the mystical, but that it is.)
-
4
4 Comments
Recommended Comments