Η Επιστροφή μιας Αμαρτωλής Άποψης...
Entry posted by DinoHajiyorgi ·
2,532 views
Το παρόν κείμενο ήταν τόπικ στο sff μέχρι που μου την έπεσαν κάποιες εκνευριστικές ερινύες και το έσβησα. Το ξαναβάζω εδώ, όχι όμως ως απόλυτη άποψη. Ακόμα ψάχνομαι σε αυτά τα ζητήματα.
“The great tragedy of my life is that in my search for the Holy Grail everyone calls True Love, I see myself as Zorro, a romantic and mysterious highwayman - and the women I desire see me as Porky Pig.” (Harlan Ellison – Grail)
Αυτή είναι η υπογραφή μου στο φόρουμ. Με εκφράζει. Δεν νομίζω ότι θα πάψει ποτέ να με εκφράζει. Στην περίπτωση μου δε, η δυστυχία της ταυτοποίησης με τον Πόρκυ δεν έχει να κάνει μόνο με την απόρριψη που θα δεχτώ από γυναίκα που ποθώ. Έχει να κάνει και τυχόν αποδοχής μου.
Δηλαδή, είναι κομπλιμέντο προς έναν άντρα όταν μια γυναίκα του πει «Θέλω να γίνεις ο πατέρας των παιδιών μου»; Είναι;
Ίσως όμως σας μπερδεύω. Με την σειρά κάποιες εξηγήσεις:
Είδα χθες την ταινία Crazy Heart με τον Jeff Bridges στον ρόλο αυτοκαταστροφικού, αλκοολικού τραγουδιστή της κάντρυ, ξεπεσμένου να τραγουδάει για πενταροδεκάρες σε διάφορα μπαρ και γήπεδα του μπόουλινγκ. Γνωρίζει και ξεκινάει ερωτική σχέση με νεαρή δημοσιογράφο και χωρισμένη μητέρα, την Maggie Gyllenhaal. Είναι από αυτούς τους σφοδρούς έρωτες και ενώ ακόμα τον αγαπάει, εκείνη τον αφήνει για το καλό του παιδιού της, καθώς εκείνος δεν λέει να κόψει το πιοτό.
Στο φινάλε του έργου, κάπου ένα χρόνο μετά τον χωρισμό, οι δύο τους ξανασυναντιόνται. Εκείνος έχει κόψει το πιοτό, βλέπει όμως μια βέρα στο δικό της χέρι. «Είναι καλός άνθρωπος» του λέει. «Σου αξίζει ένας καλός άνθρωπος» της λέει.
Μου θύμισε το άλλο έργο, το The Way We Were με τον Robert Redford και την Barbra Streisand. Όλοι μας όταν βλέπουμε μια ταινία, οι άρρενες θεατές αυτόματα ταυτιζόμαστε με τον πρωταγωνιστή, δεν γίνεται αλλιώς. Ο Robert Redford λοιπόν είναι από τις λίγες περιπτώσεις ηθοποιών με τους οποίους δεν μπορώ να ταυτιστώ παρακολουθώντας τον σε έργο. Στο κολέγιο στην Αμερική μας παίζανε το εν λόγω έργο σε τάξεις κινηματογράφου, και όποτε έπεφτε κοντινό στο πρόσωπο του Robert στην οθόνη, αναστέναζαν οι κορασίδες γύρω μου στο αμφιθέατρο. Πώς να ταυτιστώ ο Πόρκυ Πιγκ με κάτι τέτοιο; Βλέπω λοιπόν το έργο, τρελά ερωτευμένη με τον Robert η Barbra, εκείνη όμως είναι ιδεαλίστρια ακτιβίστρια, ενώ εκείνος νάρκισσος, βολεμένος στον κόσμο του. Ενώ παντρεύονται και κάνουν παιδί, στο τέλος χωρίζουν.
Ακολουθεί κλασσικός επίλογος όπου οι δύο συναντιούνται ξανά τυχαία. Εκείνη μοιράζει φυλλάδια σε μια πλατεία για κάποιο σπουδαίο σκοπό, εκείνος βγαίνει από κάποιο ξενοδοχείο, αγκαζέ με καλλονή που φοράει γούνα. Οι δύο τους ξεκλέβουν ένα λεπτό για να τα πουν, και βλέπεις στο βλέμμα τους να καίει ο παλιός έρωτας. Πίκρα στα δικά του μάτια, λατρεία στα δικά της. Από τα λεγόμενα τους είναι φανερό ότι η Barbra έχει ξαναπαντρευτεί. Όταν ο Robert ρωτάει για την κόρη τους, εκείνη του λέει ότι ο άντρας της «είναι πολύ καλός πατέρας.»
Και μπουμ, τώρα ξέρω με ποιον να ταυτιστώ. Τον φουκαρά που παντρεύτηκε η ηρωίδα. Μην μπορώντας να χαλιναγωγήσει τον Ζορρό στο πλευρό της, η Barbra παντρεύτηκε τον Πόρκυ Πιγκ. Πιάνετε τώρα λίγο το νόημα μου;
Όταν η γυναίκα ζει τα ελεύθερα, ανέμελα της χρόνια, και γουστάρει τα τρελά μαμήσια, ο πήχης είναι λίγο χαμηλός. Ο άντρας μετράει από τις φέτες στο στομάχι, τους τρικέφαλους και δικέφαλους κλπ. Όταν η γυναίκα αποφασίζει να σοβαρευτεί, να γίνει σύζυγος και μητέρα, ο πήχης ανεβαίνει. Τώρα ψάχνει για τον σταθερό άντρα, τον προστάτη, αυτόν στον οποίο μπορεί να βασίζεται. Αν αυτά τα διαθέτει και κανένας κούκλος δεν θα ήταν άσχημα, λίγο χλωμό όμως. Στους υποψήφιους έρχονται και οι κύριοι με τις κοιλίτσες και τις φαλακρίτσες και τις μεγάλες μύτες ή πεταχτά αφτιά.
Το θέμα είναι…ο «τυχερός σύζυγος» θα λάβει και τα τρελά μαμήσια που χάρηκαν οι πριν από αυτόν απορριπτέοι μαμιάδες; Μμμμ… Ποιο πολύ σεξ της ελεημοσύνης το βλέπω και πολύ του πέφτει. Θα έπρεπε να γονατίζει και να ευχαριστεί τους θεούς για την τύχη του. [Είναι η διαφορά ανάμεσα στο animal sex (Rachel-Fabio) και το squirrel sex (Rachel-Ross) όσοι θυμάστε το επεισόδιο στο Friends.]
Δεν πάτε να χτυπιέστε κυρίες μου για το ποιο είναι καλύτερο. Εμείς, οι πλειοψηφούντες κομπλεξικοί, θα προτιμούσαμε να ήμασταν μιας μέρας Ζορρό, και αξέχαστοι, στη ζωή σας, παρά ο Πόρκυ που διαλέξατε να γίνει μπαμπάς των παιδιών σας. Ας είναι και δικά μας. Όχι, δεν το δέχομαι σαν κομπλιμέντο.
Και να ξεκαθαρίσω ότι ναι, είναι άσπρο-μαύρο στον διαχωρισμό Zorro-Porky Pig, αλλά όχι, δεν είναι άσπρο-μαύρο σχετικά με το κακός Zorro και καλός Porky Pig. Μην νομίζετε ότι πυροβολώ τους καημένους Ζορρό που αυτοί στο κάτω-κάτω της γραφής εγκαταλείπονται στα κρύα του λουτρού. Από την στιγμή που η επιλογές είναι στο χέρι της «αδύναμης» γυναίκας…βοήθεια μας.
Τι μύγα με τσίμπησε; Πρωί-πρωί μου ήρθε στον νου, ο πιο μελανιασμένος, ο πιο τραγικός μας Ζορρό. Κυρίες και κύριοι… ο Δημήτρης Χορν.
Στην «Κάλπικη Λίρα» ο Χορν είναι Ζορρό με τα μπούνια. Ρομαντικός, ιδεολόγος, ευαίσθητος, καλλιτέχνης, ζωγράφος! Υπομένει φτώχεια και πείνα για το όνειρο. Και δίπλα του η Λαμπέτη, παθιασμένη στην αρχή, δεν θα αντέξει την πείνα για πολύ. Θέλει το τσουκάλι και το στομάχι της γεμάτο. Εγκαταλείπει τον Ζορρό της και τρέχει στον Πόρκυ Πιγκ να φάει κανέναν κεφτέ πριν κάνει παιδιά μαζί του. Και ο Πόρκυ Πιγκ, ο φουκαράς που βγαίνει σαν «κακός» στο έργο, όσοι θυμάστε τον ηθοποιό – και λυπάμαι που δεν ξέρω το όνομα του, είναι μια χαρά άνθρωπος στην εμφάνιση, ψηλός, αρχοντικός, και ναι είναι πλούσιος και έχει δύναμη. Βγαίνει όμως κακός γιατί αισθάνεται Πόρκυ μέσα του, και αισθάνεται Πόρκυ γιατί ξέρει ότι όποτε πηδάει την γυναίκα του, εκείνη έχει τα μάτια της κλειστά και σκέφτεται τον Ζορρό της. Σιγά την παρηγοριά για τον Χορν όπως τον βλέπεις τσακισμένο στο τέλος, μπουκάλα με το όνειρο του κι ας το εκπλήρωσε.
Και ο Χορν το έμαθε το μάθημα του; Μπα. Άντε πάλι, ως πτωχός πλην τίμιος Ζορρό στο «Μια Ζωή την Έχουμε» να ερωτεύεται την Υβόν Σανσόν κι εκείνη να τον εγκαταλείπει για ποιόν; Τον κακό Διονύση Παπαγιανόπουλο-Πόρκυ Πιγκ. Καλά, το μετανιώνει, ένα από τα πιο συγκινητικά φινάλε του ελληνικού σινεμά, αλλά ο Χορν έχει να περάσει ολόκληρο Ατλαντικό με πλοίο και μετά ταξίδι για το Κολοράντο πριν μάθει ότι του’ρχεται η Μπιμπί Σανσόν.
Ο Χορν, αμετανόητος, τριτώνει το κακό, τρώει φάπες ως Ζορρό, από την Μάρω Κοντού αυτή τη φορά, στο «Αλίμονο στους Νέους» Το λέει ξεκάθαρα και η μαμά της Μάρως. Αυτό που μετράει είναι η γεμάτη κατσαρόλα. Καλά τα τραγούδια και οι αγκαλίτσες στις ταβέρνες, σύντομα όμως η Μάρω την κάνει με τεράστια άλματα (πέντε-πέντε κατεβαίνει τα σκαλιά της Πλάκας) προς τον γέρο ξούρα Πόρκυ Πιγκ. Ας είναι όνειρο όλο το έργο. Δηλώνει μια αλήθεια. Και ο Χορν μαθαίνει το μάθημα του επιτέλους. Ζορρό αλλά πλούσιος. Ή… Ζορρό, αλλά και Πόρκυ Πιγκ.
Η αναθεματισμένη επιλογή ανήκει στις κυρίες.
-
1
20 Comments
Recommended Comments