Πρέπει οι συγγραφείς να δαβάζουν;
13 members have voted

Σήμερα ανέβηκε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Graham Masterton στον ιστότοπο Nyctophilia.gr
Ανάμεσα σε πολλά άλλα ο συγγραφέας ανέφερε και τα εξής: "Νομίζω πως ο βρετανικός τρόμος τείνει περισσότερο προς τον παραδοσιακό τρόμο απ’ ότι ο αμερικάνικος, δίνοντας έμφαση στα στοιχειωμένα σπίτια και τα φαντάσματα. Δεν είμαι όμως και ειδικός, γιατί ποτέ δεν διαβάζω τρόμο. Για την ακρίβεια, από όταν ξεκίνησα να γράφω λογοτεχνία για να βγάλω τα προς το ζην, δεν μπορώ πια να διαβάσω λογοτεχνία. Είμαι πολύ επικριτικός για το δικό μου έργο, πόσο μάλλον για τα έργα των υπολοίπων."
Αυτό χτύπησε μια φλέβα μέσα μου. Γιατί εν μέρη καταλαβαίνω τι εννοεί. Νομίζω πως όταν γίνεσαι "φιλόδοξος" συγγραφέας (και με το φιλόδοξος εννοώ ασχολείσαι σοβαρά με τις διορθώσεις ενός κειμένου αφού φυσικά το γράψεις) τότε ο εγκέφαλος σου κάνει ένα κλικ από το οποίο δύσκολα γυρίζεις πίσω.
Πιάνω λοιπόν τον εαυτό μου όταν διαβάζει να μην μπορεί να χαλαρώσει 100% όπως πολύ παλιά και να νιώσει τη μαγεία του κειμένου. Ασυναίσθητα βρίσκω "λάθη" (όπου λάθη, τρόποι με τους οποίους δεν θα έγραφα εγώ, αλλά όχι απαραίτητα αντικειμενικά λάθη), και τα αναλύω μέχρι λιποθυμίας.
Ίσως λοιπόν όλοι εμείς οι συγγραφείς να έχουμε "χαλάσει" τον αναγνωστικό εγκέφαλό μας για πάντα. Γίνεται αυτό; Και τον έχουμε αντικαταστήσει με έναν άλλον πολύ πιο κριτικό αναγνωστικό εγκέφαλο που μας αφαιρεί πολύ συχνά τη μαγεία ενός βιβλίου. Κάτι σαν το τέλος της παιδικής αθωότητας. Μήπως το να διαβάζουμε τελικά μας συμφέρει πολύ λιγότερο από το να συγκεντρωνόμαστε αποκλειστικά στο δικό μας έργο; Εγώ προς το παρόν διαβάζω αν και τα συμπτώματα φαίνονται όλο και πιο έντονα και έχουνε προχωρήσει και σε άλλα αφηγηματικά είδη πχ ταινίες (Θεέ μου βόηθα αν σταματήσω να βλέπω blockbusters σύντομα).
Αν ένας συγγραφέας διαβάζει πώς μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που διαβάζει σε μόνο και μόνο για διασκέδαση; Καμιά συμβουλή κανείς;
-
2
9 Comments
Recommended Comments