All Activity
This stream auto-updates
- Yesterday
-
Η μήτρα της βίας. Σχόλιο εδώ: Clive Barker -Μάιος 65. Ρος Μακντόναλντ - "Αναστάτωση στο Τσάνελ Κλαμπ" (σελ. 217). 8.5/10 66. Νίκος Καχτίτσης - "Ο εξώστης" (σελ. 139). 8/10 67. Λουίς Σεπούλβεδα - "Hot Line/Γιακαρέ" (σελ. 107). 6.5/10 68. Κερτ Βόνεγκατ - "Ένας άνθρωπος χωρίς πατρίδα" (σελ. 181). 8/10 69. Άλντους Χάξλεϊ - "Θαυμαστός καινούργιος κόσμος" (σελ. 232). 9/10 70. Φίλιπ Ντικ - "Τα ομοιώματα" (σελ. 213). 8.5/10 71. Φρανκ Κέιν - "Γυμνή παγίδα" (σελ. 183). 8/10 72. Μπρετ Χάλιντεϊ - "Τρία τέλεια εγκλήματα" (σελ. 184). 8/10 73. Κάθριν Κρέσμαν Τέιλορ - "Άγνωστος παραλήπτης" (σελ. 96). 8/10 74. Ανίτα Λους - "Οι άντρες προτιμούν τις ξανθές" (σελ. 185). 6.5/10 75. Χένρι Κέιν - "Οι εντιμότατοι" (σελ. 176). 8/10 76. Έλερι Κουίν - "Ο τρελός δολοφόνος" (σελ. 182). 8/10 77. Ρόναλντ Τζ. Γκλάσερ - "365 ημέρες" (σελ. 316). 9/10 78. Στίβεν Κρέιν - "Το κόκκινο σήμα" (σελ. 231). 8.5/10 79. Μπερτράν Σαντινί - "Το Γιαρκ" (σελ. 76). 7.5/10 80. Τζόναθαν Έικλιφ - "Το δωμάτιο της Ναόμι" (σελ. 236). 8.5/10 81. Κλάιβ Μπάρκερ - "Η μήτρα της βίας" (σελ. 102). 8/10
-
Η μήτρα της βίας (Chiliad: A Meditation) Δέκατο βιβλίο του Κλάιβ Μπάρκερ που περνάει στη λίστα με τα διαβασμένα, αλλά είναι σαν να τον διαβάζω για πρώτη φορά, τόσα χρόνια που πέρασαν από τότε που διάβασα κάποιο προηγούμενο βιβλίο του. Συγκεκριμένα, τον Ιούνιο του 2015 είχα διαβάσει το καλό αλλά μάλλον κατώτερο των προσδοκιών "Τα Ευαγγέλια της Κολάσεως", και από τότε για κάποιο λόγο δεν τον ξαναέπιασα στα χέρια μου. Μέχρι σήμερα. Πριν λίγο τελείωσα το "Η μήτρα της βίας" και δηλώνω πολύ ικανοποιημένος, χωρίς να έχω ιδιαίτερα υψηλές προσδοκίες. Πρόκειται για μια περίεργη και πολύ ιδιαίτερη νουβέλα (χωρισμένη σε δυο μέρη), ίσως όχι και τόσο στο ύφος που μας έχει συνηθίσει ο Μπάρκερ, αλλά ποιοτικά σε πολύ καλό επίπεδο. Η γραφή είναι πραγματικά εξαίσια, γλαφυρή, υποβλητική και σε σημεία μπορεί να πει κανείς ακόμα και λυρική, από τις πρώτες κιόλας προτάσεις ο συγγραφέας κατάφερε να με καθηλώσει με τις περιγραφές και τις δυνατές εικόνες που δημιούργησε. Η όλη δομή της ιστορίας είναι αν μη τι άλλο παράξενη, μια κάποια προσοχή χρειάζεται γιατί παίζει λίγο με την αφήγηση και τον χρόνο, πάντως δύσκολα κάποιος φαν του συγγραφέα δεν θα την απολαύσει ή δεν θα μαγευτεί από τον τρόπο αφήγησης. Σίγουρα προτείνεται. Υ.Γ. Εξαιρετική η ελληνική έκδοση (Οξύ), με υπέροχο εξώφυλλο και ιδιαίτερα προσεγμένη μετάφραση. 8/10
-
Διαβασα τα δυο τελευταια ποστ με πολυ ενδιαφερον. Πρεπει να ομολογησω οτι προσεγγιζω το ολο θεμα των περιοδικων σαν μια παρτιδα σκακι. Ακομη και μεταξυ δυο γκρανμαιτρ, σχεδον παντα υπαρχει λαθος η καποια εστω αδυναμη κινηση στη παρτιδα. Καπως ετσι βλεπω το γραψιμο μια ιστοριας. Για να γινω πιο σαφης. Οσο πιο πολλα λαθη υπαρχουν, ειδικα νωρις στο γραπτο, τοσο περισσοτερες πιθανοτητες να κοπει. Καλως η κακως υπαρχει μεθοδολογια, τεχνικη( το πως την μαθει κανεις αλλο θεμα). Δεν υπαρχει ευκολη λυση. Γραφεις ξανα και ξανα, μαθαινεις την αγορα, διαβαζεις τι πουλα και βελτιωνεσαι με τον καιρο. Εχω πλεον υποψιαστει οτι δεν υπαρχει στη δουλεια αυτη shortcut. Υποψιαζομαι (απο την εμπειρια μου σε εργαστηρι δημιουργικης γραφης στο παρελθον) οτι κυκλοφορει πολυ ο μυθος οτι ο συγγραφεας ειναι κατι σαν μαγος που αντι για ραβδι κρατα ενα στυλο η κατι τετοιο. Εκει ειχα παρατηρησει οτι οσοι γραφανε στοιχειωδως καλα, προσεγγιζανε το ολο θεμα σαν να ηταν τεχνικη εργασια. Αρχη-μεση-τελος, αγκιστρια, κλιμακωση και παει λεγοντας. Θελω να πω οτι ειναι μαλλον ευκολο να τα παρατησει κανεις μετα απο μερικες απορριψεις. Βασιμα πιστευω( ελπιζω οχι αφελως) οτι ναι, ειναι δυνατον να εκδοθει κανεις αν το θελει. Αν το θελει ομως. Και Eugenia, θα σκεφτω την προταση σου!
-
Οι άνθρωποι που διαβάζουνε ιστορίες σε κάθε περιοδικό για να κάνουνε το πρώτο ξεσκαρτάρισμα (το λεγόμενο slushing) είναι εθελοντές που κατά 99% το κάνουν είτε γιατί αγαπούν αυτό το περιοδικό, είτε γιατί θέλουνε να μάθουν περισσότερα για τη συγγραφή και τί θέλει το κάθε περιοδικό εκ των έσω. Κάτι σαν πρακτική. Έχουνε δουλειές, παιδιά, σκυλιά και είναι συγγραφείς όπως πχ εγώ, η Αταλάντη κλπ. Ειδικά σε πολύ μεγάλα περιοδικά όπως το Clarkesworld οι slushers διαβάζουν 10 ιστορίες τη μέρα, κάθε μέρα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα αυτοί οι άνθρωποι να γίνονται γρήγοροι αλλά και πιο αποτελεσματικοί αναγνώστες. Δηλαδή να μπορούν να καταλάβουνε από την πρώτη σελίδα ή και παράγραφο αν η ιστορία σου έχει ελπίδες να αγοραστεί από τ@ editor. Αν λοιπόν από την πρώτη σελίδα δεν μπορείς να δείξεις τί έχει πει η ιστορία πέρα από το όποιο υπερφυσικό στοιχείο χρησιμοποιείς, ναι στέλνουνε αμέσως απόρριψη και πάνε παρακάτω στην επόμενη ιστορία. Αν τους κρατήσει η πρώτη σελίδα ίσως το επόμενο κρίσιμο σημείο να είναι η μέση της ιστορίας, αν τους κρατήσει η μέση ίσως να στείλουν την ιστορία στ@ editor ακόμα και αν το τέλος δεν τους φαίνεται ιδανικό και να αφήσουν αυτ@ να αποφασίσει. Αν και το τέλος είναι ωραίο ακόμα καλύτερα βέβαια. Ναι, κάποιες θεματολογίες είναι hard sell που λένε αλλά δεν είναι αδύνατον να πουλήσεις τέτοιες ιστορίες, απλά δυσκολότερο. Θα πρέπει να δείξεις ότι έχεις κάτι καινούριο να πεις με τους βρυκόλακες για παράδειγμα και όχι μια από τα ίδια. Και φυσικά πέρα από ιδέα να έχει και άλλα πράγματα, αλλά αυτά τα ξέρεις θαρρώ. Δεν είναι καθόλου απαράδεχτο όμως γιατί ο σκοπός δεν είναι να σου κάνουν κάποια κριτική αλλά να ξεσκαρτάρουν τι θα κάνει και τι δεν θα κάνει στ@ editor. Σαν τις φακές ένα πράγμα. Και γι' αυτό, ο τρόπος που το κάνουνε είναι ο πιο ενδεδειγμένος. Δεν γίνονται λάθη θα μου πεις; Ναι πιθανώς παντού γίνονται, αλλά αυτό είναι άλλος ένας λόγος να κάνεις την αρχή σου όσο πιο ενδιαφέρουσα γίνεται, για να αυξήσεις τις πιθανότητες να σε προσέξει παραπάνω ο slusher-first reader. Τώρα αν σε απορρίψει @ editor στην δεύτερη φάση τότε συγχαρητήρια γιατί έφτασες εκεί που πολλοί λίγοι φτάνουν ακόμα και αν δεν ήπιες νερό. Όπως είπε και ένας καθηγητής μου "Trick the slusher to think you that are going to be good, and then prove that you are good." @Dimion Άλλος ένας τρόπος να μάθεις πολλά για διηγήματα και αγορές στα αγγλικά είναι να γίνεις slusher αν ψήνεσαι. Δεν είναι όλα με δέκα ιστορίες τη μέρα.
-
Στη μικρή εμπειρία που είχα προσπαθώντας να πουλήσω κάποιο διήγημα σε ξένα διαδυκτιακά περιοδικά, είχα μια δυσάρεστη διαπίστωση. Η έξω αγορά είναι τεράστια, υπάρχουν εκατοντάδες περιοδικά, τα οποία δέχονται καθημερινά χιλιάδες υποβολές από το κατα δύναμη συγγραφείς. Εννοείται ότι κάθε περιοδικό έχει διαβάσει και εκδώσει και τα μάτια της Παναγίας. Σχεδόν όλα σου έχουν και λίστες του τι δεν θέλουν να δουν στο διήγημα σου. Σου λένε "φτάνει, το χορτάσαμε το θέμα." Οι αναγνώστες τους λοιπόν είναι μπαφιασμένοι, μουδιασμένοι, κυνικοί. Υποψιάζομαι ότι ξεκινώντας να διαβάζουν το πόνημα σας, αν και στο ελάχιστο δουν ένα τόσο δα στοιχείο που το έχουν συναντήσει άπειρες φορές, ή υποψιαστούν προς τα που οδεύει η ιστορία σας, αυτό ήταν, σταματούν να διαβάζουν και ετοιμάζουν την φόρμα απόρριψης. Τι κι αν κάνουν λάθος. Τι κι αν η ιστορία σας είναι ξέχωρη, εξελίσσεται διαφορετικά, με το τέλος του αναγνώσματος αποδεικνύεται αστεράτη; Ατυχήσατε. Ο αναγνώστης έχει να διαβάσει δεκάδες άλλα διηγήματα προς απόρριψη. Είναι όλοι τους μπουχτισμένοι. Κατανοητό, αλλά απαράδεχτο.
-
Tino changed their profile photo
-
.thumb.jpg.9b044a78b30947adcab8d87176de77d3.jpg)
Το αρχέγονο και άλλοι καιροί - TOKARCZUK OLGA
Starbuck replied to Nargathrod's topic in Λογοτεχνία Φαντασίας
Καλησπέρα σε όλες και όλους Το βιβλίο αυτό το διάβασα μέσα σε λίγες μέρες και είναι από τα ωραιότερα που έχω διαβάσει. Από την αρχή με εξέπληττε με διάφορους τρόπους, άλλοτε με πολύ όμορφες εικόνες, άλλοτε με πολύ δυσάρεστες. Γι΄ αυτόν τον λόγο από τη μία δεν ήθελα να το αφήσω, από την άλλη φοβόμουν να το ξαναπιάσω. Το αρχέγονο είναι οι μικρές αφηγήσεις των καθημερινών ανθρώπων. Αυτές τις προσπερνάει η Ιστορία, ειδικά αυτή που γράφεται από τους κυρίαρχους. Έτσι, είναι πάντα ενδιαφέρον, αν και κάπως θλιβερό, να βλέπεις τον αντίκτυπο των υπερτοπικών γεγονότων να προσγειώνεται στην ζωή και την καθημερινότητα εκείνων που η Ιστορία αντιμετωπίζει ως αναλώσιμους. Η Τοκάρτσουκ κάνει μία βουτιά μέσα στον υπαρξιακό χώρο, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα τις εκφάνσεις του στις εκάστοτε κοινωνικές ταυτότητες. Γνωρίζει πολύ καλά τον άνθρωπο, τους φόβους, τις επιθυμίες και τα στεγανά του. Γνωρίζει καλά τον κόσμο του παιδιού, τον κόσμο του περιθωρίου και τον κόσμο της κυριαρχίας. Ακροβατώντας ανάμεσα στο φανταστικό και το πραγματικό μας δείχνει με σκληρή ειλικρίνεια τους λόγους για τους οποίους απέτυχε η ΕΣΣΔ να είναι αυτό που το εργατικό κίνημα φαντάστηκε ότι θα είναι όταν δημιουργήθηκε. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι τα «κεφάλια» του «κομμουνισμού» είναι ακόμα «κεφάλια» στα κράτη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Αυτή η παταγώδης αποτυχία, που κρύφτηκε πίσω από τη μάσκα του κοινωνικού προσώπου, βρίσκει την κορύφωσή της στον ομαδικό βιασμό της Ρούτα και από τα δύο στρατόπεδα. Από τους ναζί το περιμένει κανείς, γιατί δεν είχαν ιερό ή όσιο αλλά δεν το είχαν απροκάλυπτα, και αυτό είναι το πιο τρομακτικό κομμάτι του φασισμού. Από τους κομμουνιστές ωστόσο, τουλάχιστον όπως γνωρίζουμε τον κομμουνισμό από τα βιβλία ή τις/τους ιδεολόγους και καλλιτέχνες της εποχής της Ρώσικης Επανάστασης, θα περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό (εκείνη την εποχή γιατί τώρα πια γνωρίζουμε καλά τα αίσχη που ακολούθησαν την επανάσταση των μπολσεβίκων). Όμως, όχι, ήταν ακριβώς το ίδιο. Ίσως και ακόμα πιο επικίνδυνο, στην περίπτωση που νόμιζε ότι διαφέρει. Μου θύμισε τις ταινίες του Μακαβέγιεφ, που με σκληρή ειρωνεία μιλάει γι' αυτήν ακριβώς την αδηφάγα πορεία του ολοκληρωτισμού της ΕΣΣΔ και τους τρόπους που μασκαρευόταν ως ένα φιλικό μας πρόσωπο. Για όλους αυτούς τους λόγους η Ρούτα είναι η αγαπημένη μου χαρακτήρας και μάλλον και η πιο δυνατή. Γιατί αναγνώρισε τα δεσμά της και τα αποτίναξε από πάνω της. Και γιατί επιβίωσε από έναν ομαδικό βιασμό (και που το γράφω ανατριχιάζω) και από έναν άθλιο μισογύνη. Στο πρόσωπο του οποίου, επίσης αναγνωρίζουμε πόσο συντηρητική και σάπια ήταν η νοοτροπία της σταλινικής και μετασταλινικής σοβιετικής ένωσης. Έχω συγκρατήσει μερικές πολύ αγαπημένες εικόνες από αυτό το βιβλίο: Το μεταλλικό καπάκι πάνω από το Αρχέγονο, η Γιαγιά με τα σκυλιά που τα βάζει με το φεγγάρι και τελικά το συγχωρεί, ο Ιζίντορ που δεν είναι εντάξει με έναν άντρα Θεό, αλλά τελικά ούτε και με μια γυναίκα Θεά, οπότε ανακαλύπτει το άφυλο Θείο, η μικρή κόρη της Μίσια (ή είναι η ίδια η Μίσια δεν θυμάμαι) που ανακαλύπτει ξανά και ξανά έναν ολόκληρο κόσμο στο συρτάρι, η μηχανή που αλέθει τον καφέ, η εικόνα της Παναγίας που φύλαγε τα σκυλιά. Μπορώ να γράψω ολόκληρο δοκίμιο γι΄αυτό το βιβλίο αλλά δεν είναι της παρούσης. Δεν έχω συμπεριλάβει σε αυτό το σχόλιο τόσα και τόσα κομμάτια που μου έρχονται συνέχεια στο μυαλό, όπως ο Ναζί επικεφαλής που πέθανε για τον πόλεμο των άλλων, όντας όμως συνένοχος, ένας άνθρωπος που είναι θύμα και θύτης ταυτόχρονα, η εξάρτηση του Πάβελ από τη Μίσια, που η αρρενωπότητά του δεν του επέτρεψε να σταθεί με αγάπη κοντά της και μόνο αφότου εκείνη πέθανε αυτός τελικά βίωσε την ανάγκη του μέσα από την απουσία της, μαραζώνοντας. Πόσο διαστρεβλωμένα έβλεπε αυτός ο άνθρωπος τον εαυτό του και κατ' επέκταση τις σχέσεις. Η Σταχούλα! Τι να πρωτοπώ για την Σταχούλα, δεν ξέρω. Αυτή η γυναίκα, γράφει τόσο καλά που θυμάμαι το Αρχέγονο σαν τοπίο, θυμάμαι τα σπίτια, τα δέντρα, τα ποτάμια, τους ανθρώπους και τα αισθήματα που διαμορφώθηκαν, διαβάζοντας. Με έκανε να χαμογελάσω και να γλυκαθώ και με έκανε να πονέσω και να κλάψω. Θα πρέπει να διαβάσω κι άλλα δικά της για να πω με σιγουριά αν τοποθετείται ανάμεσα σε άλλες και άλλους αγαπημένους συγγραφείς (δύο είναι έτσι κι αλλιώς, η Λε Γκεν και ο Έσσε), όμως είναι από τα βιβλία που θυμάμαι και θα θυμάμαι γιατί μου σκάλισε την ψυχή και μου είπε: «η ιστορία που σου διηγούμαι είναι όπως και η ζωή. Γλυκόπικρη». -
Λοιπον ,λοιπον, βρηκα τον Mckee στα ελληνικα σε καλη τιμη και το παρηγγειλα. Με τον καιρο θα γραψω ενα review οταν θα ξερω αν αξιζει ολο το hype. Πολυ βιβλιο παντως στο αντικειμενο. Κανεις πρεπει ναναι μαλλον συνετος.. Μερικες φορες νιωθω οτι ειμαι πιο πολυ θεωρητικος παρα εκκολαπτομενος συγγραφεας. Ακομη και αν δεν εχει εφαρμογη, η θεωρια μου αρεσει πραγματικα. Η ουσια τελικα ειναι οτι γραψιμο ειναι επιστημη απο ενα σημειο και μετα.
-
Καινούργιο καλούδι που ανακάλυψα πρόσφατα. Και ακόμη δεν εδέησα να δω το ''Fear of the unknown''
-
38. Σκοτεινή ύλη - Blake Crouch (384) Μια μέτρια κατάσταση για εμένα αυτό το βιβλίο. Εάν δεν ήταν η πετυχημένη τριλογία "Η πόλη" του συγγραφέα, αυτό δεν θα είχε καμία τύχη. Μέχρι τα μισά, νόμιζα ότι διαβάζω ιστορία του Φιτζεκ. Στη συνέχεια άρχισε να ξεκαθαρίζει κάπως η κατάσταση, βάζοντας αρκετά επιστημονικά δεδομένα δίνοντας το στίγμα της όλης υπόθεσης.
- Last week
-
Το αρχέγονο και άλλοι καιροί - TOKARCZUK OLGA
Baldwin the Victorius replied to Nargathrod's topic in Λογοτεχνία Φαντασίας
Από την στιγμή που κάθεται χρησιμοποιεί τμήματα της χριστιανικής θεολογίας και δόγματος για να δομήσει τον κόσμο της, και τα χρησιμοποιεί με εσφαλμένη διατύπωση σε σύγκριση με το τι λέει το δόγμα για αυτά τα θέματα, τότε αποτελούν θεολογικά λάθη. Δεν είναι ανάγκη να πει ή ίδια η συγγραφέας ποια θρησκεία χρησιμοποιεί ως πηγή. Φαίνεται σε όποιον γνωρίζει έστω και ελάχιστα. Και από την στιγμή που αυτοπροσδιορίζομαι ως μέλος του ποιμνίου της εν λόγω θρησκείας, τότε οποιαδήποτε διατύπωση του δόγματος πέραν του αποδεκτού εντός της εν λόγω θρησκείας, είναι στην καλύτερη θεολογικό λάθος. Καταλαβαίνω γιατί κάποιος που δεν θεωρεί τον εαυτό του μέλος της θρησκείας να μην νοιάζεται. Δικαίωμα του. Αλλά εφόσον δεν νοιάζεται, θεωρώντας πως δεν υπάρχει κάτι για να δει, τότε δεν θα έπρεπε να ασχολείται με το αν άλλοι βρήκαν τέτοια θέματα. -
Τo elements of style πάντως το θεωρεί εξαιρετικό ο καθηγητής μου, αλλά εμείς δεν γράφουμε ιστορίες. Μου το είχε δανείσει κι εμένα για να ρίξω μια ματιά, αλλά δεν το άνοιξα σχεδόν ποτέ
-
Tino joined the community
-
Τι μου θύμησες. Και εγώ το είχα πάρει αυτό του Frey και όντως ήταν πολλή η πληροφορία όταν πήγα να την εφαρμόσω. Γι' αυτό σου είπα αν σου κάνει κάτι κλικ. Μπορεί να διαβάσεις το ίδιο βιβλίο και να σου κάνουνε διαφορετικά πράγματα κλικ ανάλογα σε τι φάση είσαι συγγραφικά. Μιας και κοιτάς το Elements of Style κοίτα αργότερα και το Sound on the Page από Ben Yagoda. Και ναι το Wonderbook είναι κυρίως για inspiration, γι αυτό το έβαλα λίγο πιο ξεχωριστά, αλλά έχει και διάφορα πράγματα για το στυλ και την γραφή μέσα που τα βρήκα πολύ χρήσιμα.
-
Καλησπερα. Η αληθεια ειναι οτι η συζητηση για το ποια βιβλια ειναι καλα ειναι αχανης μιας και εξαρταται απο πολλους παραγοντες. Απο ενα σημειο και μετα ειναι και υποκειμενικη. Οπως και ναχει, μαλλον θα ξεκινησω με το Elements of style, μιας και πιανει ενα αντικειμενο (γραμματικη, στυλ και αισθητικη) το οποιο με ενδιαφερει και σαν ατομο. Αυτην την στιγμη δουλευω σε τρια επιπεδα. - Διαβαζω μια νουβελα για βελτιωση λεξιλογιου (το colour of magic του Terry Pratchett) και γενικα της γλωσσας. -Μελετω ασκησεις αγγλικης. Ξερω θα μου πεις, τι σχεση εχουν αυτα με τη συγγραφη! Η αληθεια ειναι οτι δεν εχω πρακτικα τυπικη εκπαιδευση στη γλωσσα και θελω στα πισω πισω να αποκτησω καλες βασεις στα fundamentals. -Γραφω μια μικρη ιστορια, την οποια σκοπευω να την στειλω σε περιοδικα. Καλο ειναι κανεις να δει τις αδυναμιες και τα δυνατα του σημεια και να δημιουργησει ενα πλανο αν πραγματικα θελει να καταφερει κατι σε αυτο. Σε οτι αφορα τα βιβλια μου κανουν το κλικ ειναι η αληθεια τα instructional και μου αρεσει να τα διαβαζω. Απλα το κανω με ανοιχτη διαθεση. Καποτε προσπαθησα σοβαρα να εφαρμοσω τις αρχες του Frey στο Πως να Γραψετε Ενα Πραγματικα Καλο Μυθιστορημα, και μπουκωσα. Παρολα αυτα, χρονια μετα, καποια βασικα μου μεινανε. Και ενα σχολιο. Ειχα την εντυπωση οτι το wonderbook ειναι πιο πολυ για inspiration και οχι τοσο για οδηγος. Κραταω παντως οτι αξιζει τον κοπο. Σε βαθος χρονου θα ηθελα να εχω μια συλλογη απο καλα βιβλια στο αντικειμενο. Αλλα αυτο δεν ταιριαζει απαραιτητα σε ολους. Αυτα τα λιγα απο μενα.
-
Αυτά τα βιβλία είναι κάπως πεπαλαιωμένα και όχι όλα σχετικά με crafting (πχ του King). Αλλά σίγουρα μπορείς να τα διαβάσεις σε περίπτωση που κάτι σου κάνει κλικ που λένε. Προσωπικά δεν μπορώ να μάθω εύκολα με βιβλία για την τεχνική της συγγραφής γι αυτό και δεν τα πολυδιαβάζω. Μπερδεύεται το μυαλό μου. Είμαι άνθρωπος που μαθαίνει περισσότερο κάνοντας (δηλαδή γράφοντας και μετά δεχόμενη κριτικές ή κάνοντας κριτικές σε ιστορίες άλλων, πολύ καλός τρόπος να μάθεις) ή με παραδείγματα (πχ. διαβάζοντας τα διηγήματα που είναι για βράβευση ή στην SFWA λίστα τα τελευταία 5 χρόνια, γιατί θες να είσαι και επίκαιρος έτσι;) Τίποτα δεν είναι λάθος όμως, ο κάθε ένα έχει το στυλ που λειτουργεί γι' αυτόν για να μάθει και να βελτιώνεται και να αναπτύξει την δική του φωνή. Οπότε σίγουρα κάνε ότι λειτουργεί για εσένα περισσότερο. Καλά βιβλία που ξέρω για μένα είναι όλα όσα έχει βγάλει ο John Clute (fantasy, sci-fi, horror) που μέσα αναλύει και τα διάφορα structures και τα συγκρίνει μεταξύ τους. H Ursula Le Guin με το Steering the Craft, βιβλίο που νομίζω κρατάει ακόμα και περιέχει ασκήσεις--πράγμα πολύ καλό για μένα που μαθαίνω κάνοντας. Μετά για να γράψεις μυθιστορήματα υπάρχει το κλασσικότατο Story του Robert McKee που είναι μεν για σενάρια αλλά πάνω του έχουνε βασιστεί πολλά μετέπειτα βιβλία για συγγραφή και έχουνε αντιγράψει ότι λέει και εφαρμόζεται μια χαρά σε novels. Το Begginings, Middles and Ends της Nancy Kress είναι επίσης πολύ καλό και κατανοητό για να βγάλεις ένα βασικό προσχέδιο μεγαλύτερης φόρμας. Άλλα εξαιρετικά βιβλία για την έμπνευση και την καθημερινή ζωή του συγγραφέα είναι το Bird by Bird Anne Lamott και φυσικά το μοναδικό Wonderbook του Jeff Vandermeer που έχει πολλά Essays για την συγγραφή και είναι αστείρευτη πηγή έμπνευσης. O Vandermeer έχει επίσης ένα site ολόκληρο αφιερωμένο στο βιβλίο που έχει συμπληρωματικά άρθρα και πηγές γιατί πρόσφατα έβγαλε καινούρια ανανεωμένη έκδοση με περισσότερο περιεχόμενο. Επίσης αυτό που έκανα και καμιά φορά κάνω ακόμα για να βελτιωθώ είναι τα Mentor Texts. Δηλαδή διαλέγεις μια ιστορία που είναι καλή και/ή σου αρέσει πολύ και έχει ένα στυλ που θες να γράψεις εκείνη την ώρα και σου αρέσει και το στυλ τ@ συγγραφέα της και την μελετάς σε βάθος, την αντιγράφεις όπως κάναμε στο δημοτικό και/ή προσπαθείς να γράψεις μια ιστορία που να την μιμείται (κυρίως στο στυλ γραφής, μορφοποήση/δομή του κειμένου αλλά όχι πλοκή πχ.) Επίσης μπορεί να μην είναι καν ιστορίες αλλά τραγούδια, ποιήματα, άρθρα εφημερίδας κλπ. Εγώ κάνω πολλές φορές και στο τέλος ακόμα και αν η ιστορία δεν μοιάζει στο στυλ με την αρχική αυτό που έχει σημασία είναι να μάθεις εσύ πιο πολλά για το δικό σου στυλ γραφής αντιπαραβάλλοντας το με κάποιου άλλου που θεωρείς μέντορα, αλλά και να δοκιμάσεις διαφορετικά στυλ για να γίνει πιο ευέλικτος. Έτσι κάνει και καλύτερο show αλλά και καλύτερο tell. Προφανώς οι ιστορίες που βγαίνουνε μπορείς να τις στείλεις σε περιοδικά, έχω εκδώσει τις περισσότερες από αυτές. Αυτά τα ολίγα.
-
1. H.P. Lovecraft - Άπαντα 3, Οξύ (125) 8/10 2. Farley Mowat - Λύκοι Σας Παρακαλώ μην Κλαίτε, Χατζηνικολή (152) 9/10 3. Graham Joyce - Ρέκβιεμ, Οξύ (272) 7/10 4. Θανάσης Σκρουμπέλος - Το Δίκοχο του Μίμη, Θεμέλιο (165) 8/10 5. Nikolai Gogol - Το Παλτό, Ars Brevis (48) 9/10 6. Edgar Allan Poe - Ο Μαύρος Γάτος, Αιγόκερως (95) 7/10 7. Stephen King - Κρυφό Παράθυρο Μυστικός Κήπος, Επιλογή (238) 8/10 8. H.P. Lovecraft - Ο Τύμβος, Αίολος (189) 7,5/10 9. H.P. Lovecraft - Ο Ίσκιος Πάνω Από το Ίνσμουθ, Αίολος (168) 8,5/10 10. H.P. Lovecraft - Ο Ναός του Τρόμου, Αίολος (210) 9/10 11. H.P. Lovecraft - Η Ονειρική Αναζήτηση της Άγνωστης Καντάθ, Αίολος (235) 12. Irvine Welsh - Ecstasy, Οξύ (384) 9/10 13. Boris Vian - Όλοι οι Νεκροί Έχουν το Ίδιο Δέρμα, Μπαρμπουνάκης (127) 7,5/10 14. Boris Vian - Ο Σκουληκοσκανδαλιάρης και το Πλαγκτόν, Μπαρμπουνάκης (176) 7/10 15. Νίκος Καζαντζάκης - Ο Τελευταίος Πειρασμός, Καζαντζάκη (507) 10/10 16. Γιώργος Γιώτσας - Εκ Νεκρών, Λυκόφως (310) 9/10 17. Γιώργος Γιώτσας - Κάτω Από το Κρεβάτι, Λυκόφως (332) 9/10 Ότι και να πω είναι λίγο. Ένα μεγάλο μπράβο μόνο. Το λάτρεψα.
-
23. "Η πόλη και η πόλη", China Mieville Πολύ απογοητευτικό βιβλίο.
-
Το δωμάτιο της Ναόμι. Σχόλιο εδώ: Jonathan Aycliffe - Το δωμάτιο της Ναόμι -Μάιος 65. Ρος Μακντόναλντ - "Αναστάτωση στο Τσάνελ Κλαμπ" (σελ. 217). 8.5/10 66. Νίκος Καχτίτσης - "Ο εξώστης" (σελ. 139). 8/10 67. Λουίς Σεπούλβεδα - "Hot Line/Γιακαρέ" (σελ. 107). 6.5/10 68. Κερτ Βόνεγκατ - "Ένας άνθρωπος χωρίς πατρίδα" (σελ. 181). 8/10 69. Άλντους Χάξλεϊ - "Θαυμαστός καινούργιος κόσμος" (σελ. 232). 9/10 70. Φίλιπ Ντικ - "Τα ομοιώματα" (σελ. 213). 8.5/10 71. Φρανκ Κέιν - "Γυμνή παγίδα" (σελ. 183). 8/10 72. Μπρετ Χάλιντεϊ - "Τρία τέλεια εγκλήματα" (σελ. 184). 8/10 73. Κάθριν Κρέσμαν Τέιλορ - "Άγνωστος παραλήπτης" (σελ. 96). 8/10 74. Ανίτα Λους - "Οι άντρες προτιμούν τις ξανθές" (σελ. 185). 6.5/10 75. Χένρι Κέιν - "Οι εντιμότατοι" (σελ. 176). 8/10 76. Έλερι Κουίν - "Ο τρελός δολοφόνος" (σελ. 182). 8/10 77. Ρόναλντ Τζ. Γκλάσερ - "365 ημέρες" (σελ. 316). 9/10 78. Στίβεν Κρέιν - "Το κόκκινο σήμα" (σελ. 231). 8.5/10 79. Μπερτράν Σαντινί - "Το Γιαρκ" (σελ. 76). 7.5/10 80. Τζόναθαν Έικλιφ - "Το δωμάτιο της Ναόμι" (σελ. 236). 8.5/10
-
Jonathan Aycliffe - Το δωμάτιο της Ναόμι
BladeRunner replied to BladeRunner's topic in Λογοτεχνία Τρόμου
Πότε κυκλοφόρησε το βιβλίο στα ελληνικά, πότε το αγόρασα, πότε το ξεκίνησα και πότε το τελείωσα, ούτε που κατάλαβα. Η αλήθεια είναι ότι είχα αρκετό καιρό να διαβάσω ένα πραγματικά ατμοσφαιρικό και... τρομακτικό βιβλίο τρόμου, και μάλιστα λίγων σελίδων, χωρίς κουραστικές λεπτομέρειες και ανούσιες φλυαρίες, οπότε τούτο το βιβλίο, που διαθέτει όλα τα παραπάνω στοιχεία, ήταν λογικό να με κρατήσει δέσμιό του και να το διαβάσω κυριολεκτικά μονορούφι, ουσιαστικά χωρίς διακοπές. Πρόκειται για μια ψυχολογική ιστορία τρόμου που από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα κρατάει τον αναγνώστη σε διαρκή αγωνία, χωρίς να είναι σίγουρος πώς και πού θα καταλήξει το όλο δράμα του αφηγητή. Και, πραγματικά, η κατάληξη είναι αρκετά δυνατή και κάπως ανατρεπτική (αν και με τόσα βιβλία που έχω διαβάσει και τόσες ταινίες που έχω δει, αυτό είναι κάπως σχετικό), τολμώ να πω και γροθιά στο στομάχι. Η αλήθεια είναι ότι αναφώνησα ένα "Ουάου", μόλις κατάλαβα κατά πού το πάει ο συγγραφέας. Και αυτό είναι πολύ θετικό, γιατί πολλά βιβλία ξεκινάνε δυνατά, χτίζουν ατμόσφαιρα, καθηλώνουν τους αναγνώστες (όπως καλή ώρα αυτό), αλλά δεν καταφέρνουν πάντα να κρατήσουν το ίδιο επίπεδο μέχρι το τέλος, όπου τελικά ξεφουσκώνουν. Αντίθετα, αυτό το βιβλίο κατά τη γνώμη μου έχει ένα τέλος αντάξιο της αρχής και της γενικότερης ατμόσφαιρας της ιστορίας. Όσον αφορά τη γραφή, είναι απλή, άκρως ευκολοδιάβαστη και τρομερά εθιστική, και σίγουρα ο συγγραφέας με τις περιγραφές των σκηνικών και των καταστάσεων καταφέρνει να δημιουργήσει μια αρκετά υποβλητική, κάπως κλειστοφοβική και σε σημεία ανατριχιαστική ατμόσφαιρα, κάτι που βέβαια είναι ισχυρό προσόν για ένα καλό βιβλίο τρόμου. Γενικά, δηλώνω πάρα πολύ ικανοποιημένος, μιας και διάβασα μια δυνατή και σκοτεινή ιστορία, χωρίς περιττολογίες και πολυλογίες. Φυσικά, δεν είναι άριστο βιβλίο, όλο και κάποιες ανακολουθίες μπορεί να ανακαλύψει κάποιος που ξεψαχνίζει τα πάντα, προσωπικά όμως απόλαυσα τρόμο και αγωνία. Και αυτό μου αρκεί. 8.5/10 -
Τίτλος: Το δωμάτιο της Ναόμι (Naomi's Room) Συγγραφέας: Jonathan Aycliffe Εκδόσεις: Οξύ Μεταφράστρια: Όλγα Γκαρτζονίκα Σελίδες: 240 Έτος κυκλοφορίας: 2020 Δείτε το βιβλίο στο Goodreads.
-
Νέος Γουέλς που περνάει στα διαβασμένα με το ''Ο Κομήτης''. Δεν είναι ε.φ, φέρει μόνο απόηχο. Καθόλου παράξενο μιας και κινήθηκε και σε άλλα πεδία πέρα από εκείνο για το οποίο είναι ευρέως γνωστός. Η αφήγηση ξετυλίγεται μέσα από τις σημειώσεις που διαβάζει κάποιος. Σημειώσεις που έγραψε ηλικιωμένος μίας άλλης εποχής, αυτής πριν από το ξέσπασμα του Α' Π.Π. Την περίοδο της Μεγάλης Αλλαγής όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά. Με αναπόληση των δύσκολων νεανικών του χρόνων με το δύστροπο του αφεντικό, την αφραγκία του, και το ζόρικο κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο μεγαλώνει. Με τις οικονομικές ανισότητες και προκαταλήψεις. Κυρίως όμως η συνειδητή απόφαση της κοπέλας του να τον παρατήσει για άλλη αγκαλιά, θα αποδειχθεί κερασάκι στη τούρτα της τρέλας του. Δεν θα παρατήσει όμως έτσι εύκολα τα όπλα, μάλλον θα τα πάρει! Έτσι, για να κάνω ένα hint Μέτριο. Αφενός οι αφηρημένες σκέψεις του πρωταγωνιστή κάπου με κούρασαν. Και αφετέρου η όλη ιδέα δεν μπορώ να πω ότι με κέρδισε. Ευτυχώς ήταν καλογραμμένο και έφυγε γρήγορα. Δεν το προτείνω, δεν πρέπει να θεωρείται και αντιπροσωπευτικό του.
-
Καλησπέρα @Roubiliana, Συγχαρητήρια και καλή επιτυχία!
-
Ευχαριστώ! Για αστυνομικό δεν ξέρω να σου πω, δεν έχω διαβάσει πολύ. Κάτι σκόρπια μόνο από εδώ και από εκεί. Με το ζόρι φτάνουν τα δάχτυλα των δύο χεριών. Θα πρέπει να ρωτήσεις τον BladeRunner που είναι άριστος γνώστης του είδους. Λέω πάντως μέσα στο καλοκαίρι να πιάσω την τριλογία της Πόλης του Μπλέικ Κράουτς. Αν και απ' όσο μπόρεσα να καταλάβω, πιο πολύ μου φαίνεται για μυστηρίου παρά για αστυνομικό. Για φάντασυ τώρα ναι, ξέρω να πω ένα- δύο πράγματα. Ρόμπερτ Έργουιν Χάουαρντ αν θέλεις ιστορίες, είναι ο δημιουργός του Κόναν. Γκάι Γκάβριελ Κέι και ''Τιγκάνα'' αν θέλεις μυθιστόρημα. Μάικλ Μούρκοκ και Έλρικ είναι καλή περίπτωση αν θέλεις να ξεκινήσεις με σειρά. Πρέπει όμως να διευκρινήσεις τι ακριβώς ψάχνεις. Και επίσης τι σου αρέσει. Το ύφος. Soft ή πιο σκληρό; Αν θέλεις, κάνε ένα κόπο και δες εδώ και εδώ. Υπάρχουν προτάσεις με μερικούς πολύ καλούς τίτλους όπου και μπορείς να πάρεις μία ιδέα. Και καλώς όρισες
-
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ! Μου φαίνεται εξωπραγματικό να βλέπω ένα θέμα για δικό μου βιβλίο!
-
Οι Ιππότες Του Όρκου Τα Χρονικά Της Έρεμορ
Mournblade replied to Zaratoth's topic in Ελληνική Φαντασία
Καλοτάξιδο Μιχαήλ (William)! Εύχομαι ολόψυχα να τα πάει περίφημα! -
Whisperer joined the community
-
Οποτε έχεις χρόνο κ διάθεση πρότεινε κάποιο ενδιαφέρον από φαντασίας η αστυνομικό που σε κράτησε σε εγρήγορση...Καλή ανάγνωση!
