All Activity

Piranesi/Πιρανέζι (Εκδόσεις Αίολος) Μιας και δεν έχουμε γενικό thread για την Susanna Clarke γράφω εδώ και για αυτό το βιβλίο της. Το Jonathan Strange & Mr. Norrell δεν το έχω διαβάσει (ακόμα), αλλά έχω δει την εξαιρετική τηλεοπτική σειρά που βασίζεται σε αυτό, επομένως το Piranesi ήταν η πρώτη φορά που διάβασα κάτι της Clarke. Μου άρεσε πολύ. Πάρα πολύ. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα πολλά πράγματα για αυτό πριν το ξεκινήσω και νομίζω έτσι είναι καλύτερα. Ακόμα και όσα αναγράφονται στο οπισθόφυλλο είναι πιο πολλά από αυτά που θα έπρεπε. Νομίζω είναι καλύτερα να το προσεγγίσει κάποιος "στα τυφλά". Είναι αρκετά πρωτότυπο, δεν νομίζω ότι έχω διαβάσει κάτι άλλο παρόμοιο. Έχει ωραία ατμόσφαιρα και είναι πλήρως ιντριγκαδόρικο. Η αλήθεια είναι ότι άργησε λίγο να με κερδίσει, αλλά το "λίγο" είναι όντως λίγο. Η πρώτες 10-20 σελίδες, ας πούμε, που κάνουν πολύ από το απαραίτητο "χτίσιμο" για όσα έπονται, αλλά το κάνουν, ίσως, λίγο πιο άμεσα και φανερά από όσο θα προτιμούσα. Συνολικά όμως το πρόσημο είναι, ξεκάθαρα, πολύ θετικό και γενικά η ανάγνωση του βιβλίου τρομερά απολαυστική. Το προτείνω με κλειστά μάτια.

Η γιαγιά όλα τα λεφτά!

Ομολογώ πως δεν περίμενα πως θα κατέληγε η διαφήμιση.

Δεν είναι ακριβώς αναφορά αλλά το βρήκα διασκεδαστικό: https://www.youtube.com/watch?v=_0V_8AbEHYA

Το σύγχρονο κλασικό μυθιστόρημα σε νέα μετάφραση 1850. Ο Άνταμ Γιούιν, ένας Αμερικανός συμβολαιογράφος, επιστρέφει από τα νησιά Τσάταμ στην Καλιφόρνια. Στο ταξίδι του τον προσεγγίζει ο γιατρός Δρ. Γκους που του κάνει μια θεραπεία για ένα σπάνιο είδος εγκεφαλικού παράσιτου... 1931, Βέλγιο. Ο Ρόμπερτ Φρόμπισερ, ένας αποκληρωμένος αμφισεξουαλικός συνθέτης, κατορθώνει να χωθεί στο σπίτι ενός καταβεβλημένου μαέστρου, της σαγηνευτικής συζύγου του και της νεαρής κόρης τους. Δεκαετία του 70, Δυτική Ακτή. Η δημοσιογράφος Λουίζα Ρέι ανακαλύπτει έναν ιστό απληστίας και φόνου που απειλεί την ίδια της τη ζωή. Και προχωράμε σε μια άδοξη Αγγλία του παρόντος· σε μια κορεάτικη υπερδύναμη του κοντινού μέλλοντος όπου ο νεοκαπιταλισμός είναι εκτός ελέγχου· και, τελικά, σε μια μετα-αποκαλυπτική Χαβάη στις ύστατες μέρες της Ιστορίας. Η ιστορία όμως δεν σταματάει ούτε εδώ. Η αφήγηση γυρίζει σαν μπούμερανγκ στους αιώνες και τους τόπους, ακολουθώντας τη διαδρομή αντίστροφα, προς την αρχή. Ο συγγραφέας αποκαλύπτει πώς συνδέονται οι χαρακτήρες του και πώς διαπλέκονται οι μοίρες τους. Αλλά και πώς οι ψυχές διαβαίνουνε τους ουρανούς του χρόνου, όπως τα νέφη διαβαίνουνε τους ουρανούς του κόσμου. Το "Cloud Atlas" είναι ένας αλησμόνητος άθλος που έχει μετατραπεί από καλτ κλασικό σε παγκόσμιο φαινόμενο. Τίτλος: Άτλας νεφών (Cloud Atlas) Συγγραφέας: David Mitchell Εκδόσεις: Μεταίχμιο Μεταφράστρια: Μαρία Ξυλούρη Σελίδες: 632 Τιμή: 25,50-10%=22,95€ Είδος: Επιστημονική φαντασία, Φαντασία

Ερασιτέχνες δολοφόνοι. Σχόλιο εδώ: Ελληνική αστυνομική λογοτεχνία -Απρίλιος 51. Ανθολογία - Παραμύθια από την Κίνα (σελ. 189). 8/10 52. Στιβ Φρέιζι - Άλαμο: Ο θρύλος του Ντέιβι Κρόκετ (σελ. 199). 7.5/10 53. Ζαχαρίας Παπαντωνίου - Τα ψηλά βουνά (σελ. 222). 9/10 54. Πηνελόπη Δέλτα - Τρελαντώνης (σελ. 253). 8.5/10 55. Ανδρέας Νικολακόπουλος - Αποδοχή κληρονομιάς (σελ. 203). 8.5/10 56. Εντμόν Αμπού - Ο βασιλεύς των ορέων (σελ. 269). 8.5/10 57. Χρ. Τσαπραΐλης - Παγανιστικές δοξασίες της Θεσσαλικής επαρχίας (σελ. 153). 5/10 58. Λευτέρης Μπούρος - Ερασιτέχνες δολοφόνοι (σελ. 215). 8/10

Λευτέρης Μπούρος - Ερασιτέχνες δολοφόνοι Δεύτερο βιβλίο του Λευτέρη Μπούρου που διαβάζω, μετά το αρκετά ενδιαφέρον και καλό "Drifter #1: Το χέρι του νεκρού" που διάβασα το 2020, και μπορώ να πω ότι έμεινα σε μεγάλο βαθμό ικανοποιημένος. Αυτή τη φορά πρόκειται για συλλογή οχτώ ιστοριών, κάποιων αρκετά μικρών και κάποιων στο μέγεθος νουβέλας, που λίγο έως πολύ μου άρεσαν και είχαν κάμποσα καλούδια να προσφέρουν στους λάτρεις του μυστηρίου και των εγκληματικών ιστοριών. Σαν πρωτόλειο έργο έχει βέβαια κάποιες αδυναμίες, κάποιες άγαρμπες στιγμές, αλλά γενικά είναι ένα τίμιο και αξιοπρεπέστατο βιβλίο που δείχνει κιόλας έναν συγγραφέα με ταλέντο και μεράκι για το είδος. Αν ήταν να επιλέξω δυο ιστορίες που μου άρεσαν περισσότερο, που μου έκαναν μια κάποια εντύπωση, θα επέλεγα αυτές: "Ο μίμος" και "Ποιος μίλησε;". Προτείνεται για μια γρήγορη, ξεκούραστη και πάνω απ' όλα ψυχαγωγική ανάγνωση. 8/10

Καλησπέρα Σωτηρία, Ωραία η ιστορία σου. Ζεστή, Χριστουγεννιάτικη και έχεις περιθώριο να παίξεις με αρκετά πράγματα. Love story υπάρχει ; Η Λόρη γνωρίζει κάποιον πριν τη γιορτή ;

Διάβασα -επιτέλους!- το ''Ο Πόλεμος των Κόσμων''. Ήθελα και εγώ κάποια στιγμή να διαβάσω το κλασικό αυτό έργο επιστημονικής φαντασίας από ένα συγγραφέα που έβαλε τα θεμέλια του είδους. Όπως και η ίδια η ιστορία άλλωστε, υποθέτω ότι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης εγκαινιάζοντας αυτή την πλέον πολύ γνωστή φόρμουλα. Δεν επεκτείνομαι στα τι και τα πως, είναι γνωστή. Ο πρωταγωνιστής γίνεται μάρτυρας του τιτάνιου, παραλυτικού γεγονότος εισβολής εξωγήινων, οπότε και αποκόπτεται από την οικογένεια του. Παρακολουθούμε τις προσπάθειες του για επιβίωση όσο και την προσπάθεια επανασύνδεσης. Και στο ενδιάμεσο να μην τρελαθεί. Κάπου έδειχνε την ηλικία της και με ξένισε, αλλά συνολικά ήταν ωραία, καλή. Στο δε σημείο που κρυβόταν στο υπόγειο και το πλοκάμι τον πλησίασε ''ψαχουλεύοντας'', η καρδιά μου έπαιξε ταμπούρλο στο στήθος μου. Θα ξαναδώ μία από αυτές τις μέρες και την ταινία, τώρα που το έχω ακόμη νωπό στο μυαλό μου. Για τον αντίκτυπο που προκάλεσε η ραδιοφωνική μεταφορά, αναφέρθηκε και πιο πάνω. Πραγματικά ελάχιστα βιβλία πρέπει να προκάλεσαν παρόμοιο πάταγο, έστω και με αυτόν τον παράπλευρο τρόπο. Να διαβαστεί λοιπόν για την δεδομένη του ποιότητα, όσο και για το ιστορικό του θέματος.

The word of world is forest - Η λέξη για τον κόσμο είναι δάσος Είναι το δεύτερο βιβλίο που διαβάζω της Λε Γκούιν, μικρό και ταυτόχρονα τεράστιο. Το ξεκίνησα με μεγάλες προσδοκίες μιας και είχα λατρέψει το Αριστερό χέρι του σκοταδιού, και δε απογοήτευσε ούτε λίγο. Η γραφή της είναι καταπληκτική από κάθε πλευρά, μέσα στις πρώτες δέκα σελίδες έχει καταφέρει να παρουσιάσει τον κόσμο, τους βασικούς χαρακτήρες και να θέσει τη βασική διαμάχη που πρόκειται να εξελιχθεί, με απίστευτα φυσικό τρόπο. Οι χαρακτήρες τις φαντάζουν πραγματικά αληθινοί, ο καθένας με τα δικά του ελαττώματα και προτερήματα, κάτι που αναδεικνύει η επιλογή της να αφηγηθεί την ιστορία μέσα από τρεις διαφορετικές οπτικές. Μέσα από αυτούς μπορεί και θέτει προβληματισμούς στον αναγνώστη, χωρίς να παίρνει θέση η ίδια ή να προσφέρει κάποια απάντηση, το αφήνει πάνω μας. Ο Ντέιβιντσον θα μπορούσε να πει κάποιος ότι δεν είναι και ο ποιο πρωτότυπος χαρακτήρας πλέον, αλλά ακόμα και σήμερα το 2024 λειτουργεί, και η επιλογή να βλέπουμε τα πράγματα από τη δική του πλευρά τον καθιστούν ενδιαφέρον και να μη φαίνεται απλά σαν plot device. Όπως και ο Γκεθεν ( Αριστερό χέρι του σκότους) έτσι και εδώ το Ασθεν είναι ένα νέος κόσμος ευφάνταστος με νέες παραμέτρους ξεδιπλώνοντας για ακόμα μια φόρα το ταλέντο της Λε Γκούιν να δημιουργεί κόσμους, όσο και της ανθρωπολογικές γνώσεις της. Αρκετά εμφανείς βρήκα και την επιρροή της από τον πόλεμο του Βιετνάμ, άλλωστε το βιβλίο είναι αντιπολεμικό. Το βιβλίο άξιζε απίστευτα το HUGO που κέρδισε

1) Ωρόρα: Ιστορίες αίματος και πάθους (σελ 240) 2) Συλλογικό έργο: Δράκοι στο φθινοπωρινό δειλινό (σελ 552) 3) Συλλογικό έργο: Δράκοι στη χειμωνιάτικη νύχτα (σελ 512) 4) Συλλογικό έργο: Δράκοι στην ανοιξιάτικη αυγή (σελ 464) 5) Συλλογικό έργο: Ο καιρός των διδύμων (σελ 504) 6) Συλλογικό έργο: Ο πόλεμος των διδύμων (σελ 464) 7) Συλλογικό έργο: Η δοκιμασία των διδύμων (σελ 368) 8 Ωρόρα: Ιστορίες από παράδοξες διαστάσεις (σελ 240) 9) Scott Smith: Τα ερείπια (σελ 509) 10) Ira Levin: Οι μυστηριώδεις γυναίκες του Στέπφορντ (σελ 128) 11) Gillian Flynn: Το κορίτσι που εξαφανίστηκε (σελ 643) 12) David J. Lieberman: Mindreader- Διαβάζοντας το μυαλό των άλλων (σελ 302) 13) Norman Ohler: Υπερδιέγερση- Τα ναρκωτικά στο τρίτο Ράιχ (σελ 413) 14) Ωρόρα: Ιστορίες μελλοντικού ερωτισμού (σελ 238) 15) Dean Koontz: Χωρίς επιζήσαντες (σελ 411) 16) Pat Cadigan: Όμορφο αγόρι πέρνα απ' την άλλη μεριά... (σελ 189) 17) Bruce Sterling: Σπάιντερ Ρόουζ (σελ 188) 18) Lois McMaster Bujold: Πένρικ και Δυσδαιμόνα (σελ 403) 19) H. G. Wells: Ο πόλεμος των κόσμων (σελ 279)

Παγανιστικές δοξασίες της Θεσσαλικής επαρχίας. Χμ, δεν ξετρελάθηκα. Αρκετά πρωτότυπο σαν σύλληψη και θεματολογία, αλλά εντέλει με κούρασε, οι ιστορίες παρ' όλο που ήταν εξαιρετικά σύντομες κατάφεραν να με εξουθενώσουν με τον τρόπο γραφής και αφήγησης, και η αλήθεια είναι ότι με το που ξεκινούσα την επόμενη ιστορία, είχα ήδη ξεχάσει την προηγούμενη. Και ούτε μπορώ να πω ότι βρήκα την ατμόσφαιρα που ήλπιζα να βρω, δεν ένιωσα έστω κάποια μικρή ανατριχίλα, κάτι τέλος πάντων. Αυτά. -Απρίλιος 51. Ανθολογία - Παραμύθια από την Κίνα (σελ. 189). 8/10 52. Στιβ Φρέιζι - Άλαμο: Ο θρύλος του Ντέιβι Κρόκετ (σελ. 199). 7.5/10 53. Ζαχαρίας Παπαντωνίου - Τα ψηλά βουνά (σελ. 222). 9/10 54. Πηνελόπη Δέλτα - Τρελαντώνης (σελ. 253). 8.5/10 55. Ανδρέας Νικολακόπουλος - Αποδοχή κληρονομιάς (σελ. 203). 8.5/10 56. Εντμόν Αμπού - Ο βασιλεύς των ορέων (σελ. 269). 8.5/10 57. Χρ. Τσαπραΐλης - Παγανιστικές δοξασίες της Θεσσαλικής επαρχίας (σελ. 153). 5/10

Νομίζω ότι το είχες αναφέρει ξανά στο παρελθόν αυτό το θέμα. Το έχεις προχωρήσει; Αν θέλεις μπορείς να ανεβάσεις στη βιβλιοθήκη τμήματα για να πάρεις γνωμες.

The forever war - Ο αιώνιος πόλεμος Για ένα βιβλίο που έχει πάρει και τα τρία μεγάλα βραβεία επιστημονικής φαντασίας HUGO, NEBULA και LOCUS οι προσδοκίες είναι μεγάλες και ο αιώνιος πόλεμος σχεδόν τα καταφέρνει να αντεπεξέλθει. Στα ελληνικά από εκδόσεις anubbis με το απαίσιο χαρτί. Το βιβλίο είναι αρκετά γρήγορο, με μικρά κεφάλαια που ξεκινάνε από την αρχή ενός πολέμου, που όπως προδίδει και ο τίτλος θα είναι αιώνιος. Ο πρωταγωνιστής Μαντέλα ανήκει στη πρώτη φουρνιά στρατιωτών που στρατολογούνται (υποχρεωτικά) για να πολεμήσουν σε αυτόν τον πόλεμο και βλέπουμε μέσα από αυτόν όλη την εκπαίδευση που περνάνε οι στρατιώτες πριν φτάσουν να μάχονται με τον άγνωστο εχθρό που δε ξέρουν καν πως μοιάζει. Η εκπαίδευση αν και καταλαμβάνει αρκετά μεγάλο μέρος του βιβλίου δε κουράζει μιας και θέτονται οι βάσεις για τη κατάσταση του στρατού και τη λειτουργία του πολέμου, αλλά και επειδή είναι αρκετά γρήγορο, δε μένει σε συγκεκριμένα σημεία της εκπαίδευσης για πολύ. Το βιβλίο αξιοποιεί τέλεια την διαστολή του χρόνου μέσα από τα ταξίδια κοντά στη ταχύτητα του φωτός, δίνοντας την ευκαιρία στον πρωταγωνιστή να δει τον κόσμο έχοντάς περάσει δεκαετίες ενώ αυτός έκανε ένα ταξίδι μόλις δύο μηνών. Αυτό επηρεάζει αυτόν, την κατάσταση που έχει με τον κόσμο, πόσο οικεία τον νιώθει αλλά και τον τρόπο διεξαγωγής του πολέμου. Ξεκινάς για ένα ταξίδι 5 μηνών με στόχο έναν πλανίτη Α, και φτάνεις 300 χρόνια μετά. Τα νέα για το πως πήγε η επιχείρηση θα τα μάθει η βάση ή 300 χρόνια μετά ή πότε. Με το πέρασμα τον χρόνο το μέλλον γίνεται όλο και πιο δυστοπικό, το βιωτικό επίπεδο της γης πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, δεν υπάρχουν δουλειές, τρόφιμα, ασφάλεια. Εκεί υπάρχει ένα πρόβλημα στο βιβλίο, καθώς ο πόλεμος παρουσιάζεται ως το βασικό στοιχεία της οικονομίας της γης όπου χωρίς αυτόν θα ήταν χειρότερα. Είναι πρόβλημα επειδή, δεν έχω καταλάβει τι προσφέρει ο πόλεμος, δεν φαίνεται να στέλνουν πρώτες ύλης ή κάτι άλλο πίσω, οπότε;;;; Όπως και να έχει λειτουργεί μεν ( κάπως άκομψα δε ) για αυτό που θέλει να πει ο Χάλντμαν για τη φύση του πολέμου. Ο Χάλντμαν φαίνεται να έχει πολλά πράγματα να πει για τον πόλεμο, τον θάνατο, το να σκοτώνεις, το να διοικείς και ότι μπορεί να συμπεριλαμβάνει μια εμπόλεμη κατάσταση αλλά σαν να μη μπορεί να θέσει τους προβληματισμούς του πολύ καλά. Υπάρχουν αλλά μπορείς να τους χάσεις εύκολα, δε επικεντρώνεται εκεί τόσο, ίσως λόγο της γρήγορης ροής του, ίσως δεν ήθελε ή ίσως επειδή είναι αρκετά βιογραφικό. Όσο περνάνε οι σελίδες οι χαρακτήρες εξελίσσονται και δένεσαι με αυτούς, είναι ενδιαφέρον τόσο αυτοί όσο και οι καταστάσεις στις οποίες βρίσκονται. Βιώνεις το ταξίδι του Μαντέλα μέσα στα χρόνια και παίρνεις μια πολύ ωραία εικόνα του τι είναι ο πόλεμος και ο στρατός. Το τέλος του είναι συγκινητικό και κάπως ελπιδοφόρο.

1) Ωρόρα: Ιστορίες αίματος και πάθους (σελ 240) 2) Συλλογικό έργο: Δράκοι στο φθινοπωρινό δειλινό (σελ 552) 3) Συλλογικό έργο: Δράκοι στη χειμωνιάτικη νύχτα (σελ 512) 4) Συλλογικό έργο: Δράκοι στην ανοιξιάτικη αυγή (σελ 464) 5) Συλλογικό έργο: Ο καιρός των διδύμων (σελ 504) 6) Συλλογικό έργο: Ο πόλεμος των διδύμων (σελ 464) 7) Συλλογικό έργο: Η δοκιμασία των διδύμων (σελ 368) 8 Ωρόρα: Ιστορίες από παράδοξες διαστάσεις (σελ 240) 9) Scott Smith: Τα ερείπια (σελ 509) 10) Ira Levin: Οι μυστηριώδεις γυναίκες του Στέπφορντ (σελ 128) 11) Gillian Flynn: Το κορίτσι που εξαφανίστηκε (σελ 643) 12) David J. Lieberman: Mindreader- Διαβάζοντας το μυαλό των άλλων (σελ 302) 13) Norman Ohler: Υπερδιέγερση- Τα ναρκωτικά στο τρίτο Ράιχ (σελ 413) 14) Ωρόρα: Ιστορίες μελλοντικού ερωτισμού (σελ 238) 15) Dean Koontz: Χωρίς επιζήσαντες (σελ 411) 16) Pat Cadigan: Όμορφο αγόρι πέρνα απ' την άλλη μεριά... (σελ 189) 17) Bruce Sterling: Σπάιντερ Ρόουζ (σελ 188) 18) Lois McMaster Bujold: Πένρικ και Δυσδαιμόνα (σελ 403)

Ο βασιλεύς των ορέων. Ένα απολαυστικό, παλιομοδίτικο ιστορικό μυθιστόρημα σχετικά με τη ληστοκρατία και την Ελλάδα του 19ου αιώνα, από έναν Γάλλο συγγραφέα-περιηγητή που αγάπησε την Ελλάδα, αλλά παρ' όλα αυτά δεν ήταν τυφλός, έβλεπε τα χάλια μας και δεν δίσταζε να τα αναδείξει και να τα κρίνει, όχι όμως κακόπιστα. Πρόκειται για ένα άκρως ψυχαγωγικό μυθιστόρημα, γεμάτο δράση και ωραία σκηνικά, με τα οποία μας δίνεται η δυνατότητα να δούμε την παλιά Ελλάδα, όπου ένας λήσταρχος, ο Χατζησταύρος, δρα ανεξέλεγκτα, με την ανοχή των διωκτικών αρχών. Ο Αμπού δεν χαρίζεται σε κανέναν, είναι καυστικός τόσο απέναντι στους Έλληνες, όσο και απέναντι στους Ευρωπαίους χαρακτήρες. Η γραφή είναι ευχάριστα παλιομοδίτικη, άκρως ευκολοδιάβαστη και σε πολλά σημεία ιδιαίτερα γλαφυρή. Γενικά, πέρασα καταπληκτικά την ώρα μου, ταξίδεψα στον χρόνο και έζησα ωραίες περιπέτειες χωρίς να το κουνήσω από το σπίτι. Μια χαρά! -Απρίλιος 51. Ανθολογία - Παραμύθια από την Κίνα (σελ. 189). 8/10 52. Στιβ Φρέιζι - Άλαμο: Ο θρύλος του Ντέιβι Κρόκετ (σελ. 199). 7.5/10 53. Ζαχαρίας Παπαντωνίου - Τα ψηλά βουνά (σελ. 222). 9/10 54. Πηνελόπη Δέλτα - Τρελαντώνης (σελ. 253). 8.5/10 55. Ανδρέας Νικολακόπουλος - Αποδοχή κληρονομιάς (σελ. 203). 8.5/10 56. Εντμόν Αμπού - Ο βασιλεύς των ορέων (σελ. 269). 8.5/10

Από την αρχή του μήνα διάβασα Εννέα πρίγκιπες στο Άμπερ, Σιντάρτα, Η λέξη για τον κόσμο είναι δάσος και Αιώνιος πόλεμος. Τώρα ξεκινάω την Ασκητική, και μετά λέω να πάω στις Ιστορίες της Ετοιμοθάνατης Γης, κάποιο του Μπράντμπερι και τον Αναρχικό τραπεζίτη.

Nine princes of amber - Ενέα πρίγκιπες στο Άμπερ Μετά τον Κύριο του φωτός είπα να διαβάσω τη σειρά Άμπερ. Έχω τελειώσει το πρώτο από στα ελληνικά από τις εκδόσεις parsec και δε νομίζω να συνεχίσω σύντομα τη σειρά μιας και φάνηκε πολύ μέτριο το βιβλίο. Ξεκίνησε αρκετά δυναμικά και υποσχόμενα, δε περίμενα ότι το βιβλίο θα ξεκινούσε στο ''παρόν'' μιας και το μόνο που ήξερα ήταν ότι στο εξώφυλλό ήταν ένας τύπος που θα ταίριαζε περισσότερο σε σκηνικά μεσαίωνα ηρωικής φαντασίας. Οι πρώτες 50 σελίδες ωραίες, το πως χρησιμοποιείται η κατάσταση του πρωταγωνιστή ενδιαφέρον και γίνεται με ωραίο τρόπο. Από κει και μετά όμως για μένα ξεκινάει η μετριότητα. Η ''κατάσταση του πρωταγωνιστή γίνεται σχεδόν gimmick με όλα να του πηγαίνουν πρίμα χωρίς καμία δυσκολία. Δε φαίνεται να αναπτύσσεται σαν χαρακτήρας άλλα ούτε να είναι και ενδιαφέρον, η μόνη διαφορά του από τον ''κακό'' Έρικ, είναι ότι Καργουίν για κάποιο λόγο είναι πιο συμπαθής στην οικογένεια, πότε δε καταλαβαίνουμε γιατί. Το ίδιο αδιάφορους βρήκα και τους άλλους χαρακτήρες. Τι ενδιαφέρον είχε ο Ράντομ;; που ήταν πιο προβλέψιμος και από τη πορεία του ήλιου... Εκεί που το βιβλίο τα πάει καλά είναι στη φαντασία και στον κόσμο που σου παρουσιάζει. Είναι ένας κόσμος διαφορετικός, καινούργιος με το Άμπερ ως το κέντρο. Τα φανταστικά στοιχεία που παρουσιάζει ο Ζελάζνι δεν είναι πολλά αλλά είναι οκ παίζουν τον ρόλο τους για τον κόσμο. Οι μάχες του χτίζονται καλύτερα από αυτές στον Κύριο του φωτός, έχουν μεγαλύτερη έκταση και το βιβλίο αφιερώνει σχεδόν το 1/3 σε αυτές. Αφηγηματικά οκ, η ιστορία είναι από τη μεριά του Κάργουιν σε πρώτο πρόσωπο σε παρελθοντικό χρόνο. Κάπου στη μέση του βιβλίου, ο Καργούιν το γυρνάει και μιλάει σε αυτόν που του αφηγείται την ιστορία. Εκεί λέω άντε καιρός να γίνει κάτι ενδιαφέρον με την αφήγηση, κάποια τραγική ειρωνεία κάτι αλλά τίποτα. Το όλο σκηνικό κράτησε μια παράγραφό και δε ξανά έγινε κάποια αναφορά στην τωρινή κατάσταση του Καργούιν και γιατί τα διηγείται, σε ποίον κλπ... Τελειώνοντας, παρά το γεγονός ότι το βρήκα μέτριο και σχεδόν αδιάφορη τη γραφή του θα ήθελα να διαβάσω και το δεύτερο κάποια στιγμή. Ελπίζω να υπάρχει βελτίωση. Καταλαβαίνω ότι για πολλούς η σειρά Άμπερ είναι από τις αγαπημένες τους, αλλά προσωπικά δεν βρήκα να έχει να πει κάτι ενδιαφέρον στο πρώτο βιβλίο ο Ζελάζνι. Το μέγεθος του βιβλίου όμως το καθιστά αρκετά εύκολο να του δώσει κάποιος μια ευκαιρία.

Όσα δεν ξέρεις για τον Βίνσεντ Βαν Γκογκ, ένα όμορφο εικονογραφημένο βιβλίο, που φωτίζει με ξεκούραστο τρόπο τις σημαντικότερες πτυχές της ζωής του μεγάλου καλλιτέχνη. 30. Τρωάδες - Ευριπίδης (σελ 203, Ζήτρος 2007) 31. Τα Δελφικά - Χρήστος Πύρπασος (σελ 31, Νικολαΐδη 1987) 32. Ο μικρός πρίγκιπας - Antoine de Saint-Exupery (σελ 100, Πατάκη 2012, 8/10) 33. Όσα δεν ξέρεις για τον Βίνσεντ Βαν Γκογκ: Ταξίδι από τη γη στον παράδεισο - Philip Osbourne (σελ 96, Πεδίο 2023)

Ο Μικρός Πρίγκιπας, είναι μια σύντομη νουβέλα που εκδόθηκε το 1943. Ένα ποιητικό παραμύθι για μικρούς και μεγάλους, με εικονογράφηση από τον ίδιο το συγγραφέα. Ένα νερό αγόρι πιλότος, μετά από ατύχημα με το αεροπλάνο του θα βρεθεί στην απέραντοσύνη της ερήμου Σαχάρας. Εκεί θα συναντήσει έναν νεαρό μικρό πρίγκιπα που έχει επισκεφτεί τη γη με τον μικρό αστεροειδή, πλανήτη του. Αποτελεί μία άλληγορική ιστορία γεμάτη συμβολισμούς. Με τα μάτια ενός μικρού παιδιού αφηγητή, κάνει κοινωνική κριτική στον κόσμο των ενηλίκων. Γράφτηκε κατά την πτώση της Γαλλίας στο Β παγκόσμιο πόλεμο, όπου ο ίδιος ο συγγραφίας ήταν πιλότος μαχητικού αεροσκάφους. 30. Τρωάδες - Ευριπίδης (σελ 203, Ζήτρος 2007) 31. Τα Δελφικά - Χρήστος Πύρπασος (σελ 31, Νικολαΐδη 1987) 32. Ο μικρός πρίγκιπας - Antoine de Saint-Exupery (σελ 100, Πατάκη 2012, 8/10)

Από Ποθητό και Πρωτοπορία: 1. Παναΐτ Ιστράτι - Κυρά Κυραλίνα (Μεταίχμιο) 2. Άννα Μαρία Ορτέζε - Η θάλασσα δεν βρέχει τη Νάπολη (Καστανιώτης) 3. Κουρτ Τουχόλσκι - Ράινσμπεργκ/Ανάκτορο Γκρίπσχολμ (Καστανιώτης) 4. Τζέιμς Μπόλντουιν - Ανέβα στο βουνό να το φωνάξεις (Πόλις) 5. Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ - Η αληθινή ζωή του Σεμπάστιαν Νάιτ (Άγρα)

Ωπ, άργησα αλλά το πήρα χαμπάρι, επιτέλους. Θα επανέλθω!

Αποδοχή κληρονομιάς. Πολύ ωραία και ενδιαφέρουσα συλλογή δεκαέξι διηγημάτων, τα περισσότερα εκ των οποίων κινούνται μεταξύ των λαϊκών παραδόσεων, της ηθογραφίας και του μύθου. Κάθε διήγημα είχε να προσφέρει αγωνία, φόβο και άλλα έντονα συναισθήματα, καθώς και πολύ δυνατές εικόνες, με τη βία να είναι πανταχού παρούσα και πρωτόγονη. Τη γραφή τη βρήκα πολύ καλή, γλαφυρή, με ζωντανές περιγραφές σκηνικών, χαρακτήρων και γεγονότων, σίγουρα ο συγγραφέας κατάφερε να με κάνει ένα με τις ιστορίες του. Γενικά, πέρασα πολύ καλά, ευχαριστήθηκα εικόνες και ατμόσφαιρα, οπότε πρόσημο θετικότατο! -Απρίλιος 51. Ανθολογία - Παραμύθια από την Κίνα (σελ. 189). 8/10 52. Στιβ Φρέιζι - Άλαμο: Ο θρύλος του Ντέιβι Κρόκετ (σελ. 199). 7.5/10 53. Ζαχαρίας Παπαντωνίου - Τα ψηλά βουνά (σελ. 222). 9/10 54. Πηνελόπη Δέλτα - Τρελαντώνης (σελ. 253). 8.5/10 55. Ανδρέας Νικολακόπουλος - Αποδοχή κληρονομιάς (σελ. 203). 8.5/10