Herman Hesse

[Kafka 69]

Διάβαζα εχθές ξανά μερικά διηγήματα του Έσσε απο το βιβλίο "Φανταστικές ιστορίες" των εκδόσεων Ζαχαρόπουλος. Οι καλύτερες κατά τη γνώμη μου εκεί είναι "Το τέλος του δρ. Κνέλγκε", "Παράξενη είδηση για ένα άλλο αστέρι", και "Ο άνθρωπος του δάσους". Το τελευταίο μάλιστα είναι ένα πολύ άγριο διήγημα, που δε θυμίζει πολύ άλλα έργα του λογοτέχνη αυτού, δείχνοντας έτσι οτι είχε πολλές πτυχές στο ταλέντο του.

 

Αν κανείς ενδιαφέρεται ακόμα και για ιστορίες τρόμου, "Ο άνθρωπος του δάσους" μπορεί να του αρέσει

 

Προσωπικά περισσότερο ικανοποιητικό για εμένα ήταν "το τέλος του δρ. Κνέλγκε" διότι μου αρέσουν τα μικρότερα κείμενα (μέχρι είκοσι πέντε σελίδες) γιατί τέτοια γράφω και εγώ, και εκτιμώ την επίτευξη της δημιουργίας πιστευτών χαρακτήρων και μιας ενδιαφέρουσας πλοκής.

[Kafka 69]

Δεν τον έχει διαβάσει κανείς;

Δε μου αρέσουν τα υπόλοιπα έργα του, αλλά αυτή η συλλογή μου έκανε πολύ καλή εντύπωση

[kitsos 88]

Έχω διαβάσει - πριν πολλά χρόνια - το «Νάρκισσος και Χρυσόστομος», «Σιντάρτα» και το «Λύκο της Στέπας».

 

Δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, το μόνο που θυμάμαι κάπως είναι το «Σιντάρτα» πάνω στο οποίο πάτησε χοντρά ο Κοέλο για να γράψει τον «Αλχημιστή».

 

Θεωρώ πως ο Εσσε είναι λίγο έξω από τα γούστα μου και δεν γράφω κάτι παραπάνω γιατί δεν θέλω να τον αδικήσω.

 

 

[Sonya 926]

Μου αρέσει πάρα πολύ ο συγκεκριμένος συγγραφέας. Νομίζω ότι το "Ντέμιαν" είναι ένα απ' τα καλύτερα βιβλία που διάβασα ποτέ. Παίρνοντας αμπάριζα απ' αυτό, διάβασα το "Κάτω απ' την Ρόδα", "Σιντάρτα", "Γερτρούδη", "Ο φτωχούλης του θεού" και πέντ-έξι ακόμα.

 

Ξεχωρίζω το "φτωχούλης του θεού" και το "Ντέμιαν" σαν τις κορυφαίες στιγμές του Χέρμαν Έσσε, το πρώτο για τον λυρισμό και τον συναισθηματισμό που βγάζει αυτή η ιδιόμορφη βιογραφία του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης (personal favourite) και το δεύτερο σαν ένα ισχυρό και ηχηρό χαστούκι προς την μονομέρεια της χριστιανικής θρησκείας.

[kleo 0]

Ο Χέρμαν Έσσε είναι εξαιρετικός συγγραφέας, απλά γράφει πολύ δοκιμιακά. Παίζει με τα αρχέτυπα της ψυχολογίας και το κάνει πολύ καλά. Ο λύκος της στέππας είναι φίνο βιβλίο. Το καλυτερό του κατά την ευτελή γνώμη μου. Και οι Μυθοι μου άρεσαν κάμποσο.

[Airbourne 398]

Πρέπει να ήμουν περίπου δεκαπέντε ετών όταν επισκεπτόμουν αρκετά συχνά την κεντρική δημοτική βιβλιοθήκη της Λάρισας. Αν και τα ενδιαφέροντα μου τότε ανήκαν αποκλειστικά σε ε.φ και συγγραφείς όπως: Ιούλιος Βέρν, Άντριου Τόμας, Έριχ Φόν Ντένικεν και Άρθουρ Κλάρκ, στα χέρια μου έπεσε μια μέρα ένα βιβλίο που άλλαξε ολοκληρωτικά τον τρόπο που διάβαζα βιβλία.

 

Ήταν το Πίτερ Κάμετσιντ του Έρμαν Έσσε. Η γραφή του, η περιγραφή του και ο έντονος συναισθηματισμός του ήρωα αφομοιώθηκε στο νού μου και με ταξίδεψε όσο κανένα άλλο βιβλίο. Σύντομα ανακάλυψα και άλλα βιβλία του Έρμαν και άρχισα να αγοράζω πλέον ότι έβρισκα απο αυτόν. Στις πρώτες μου συγγραφικές απόπειρες ήμουν σαφέστατα επηρεασμένος απο τον Έρμαν και την λυρική γραφή του. Μερικά απο τα βιβλία που εκτιμώ όσο τίποτα είναι τα εξής: Ντέμιαν, Ροσάλντε, ο λύκος της στέπας, Ταξίδι στην Ανατολή, Σιντάρτα, κάτω απο τον τροχό, μια συλλογή απο ερωτικές του ιστορίες (εκδόσεις Καστανιώτη). Φυσικά υπάρχουν και άλλα απλά εστιάζω σε αυτά που έχουν αφήσει σημάδια στη ψυχή μου. Ένας συγγραφέας ιδανικός για νέους ανθρώπους που τολμά να ασχοληθεί με τα προβλήματα της νιότης. Αν και οι ήρωες του είναι απλοί άνθρωποι, συνήθως καταλήγουν να παλεύουν με τους εσωτερικούς τους δαίμονες, προσεγγίζοντας την πιο ερωτική πλευρά του εαυτού τους. Για τον Έσσε το συναίσθημα παίζει πρωτεύοντα ρόλο και η ανάγκη για έρωτα είναι έκδηλη σε πολλές απο τις ιστορίες του.

 

Οι ιστορίες του σε κάνουν να ταξιδεύεις στα μέρη που διαδραματίζονται και η λεπτομερειακή διήγηση είναι κάτι παραπάνω απο αρκετή για να κάνει τον αναγνώστη μέρος του κόσμου που περιγράφει. Τον συνιστώ σε όλους.

Edited June 6, 2013 by Airbourne