Trapped* του Αντώνη Τουμανίδη

[Παρατηρητής]

 

Έχει περάσει περίπου μία εβδόμαδα και κάτι μέρες από την κυκλοφορία του Trapped οι Παγιδευμένοι του Αντώνη Τουμανίδη. Πρόκειται για μια συλλογή δηγημάτων τρόμου, χωρισμένη σε τρεις μικρότερες (Παγιδευμένοι - Μέιν - Αλήθειες) με οχτώ ιστορίες η κάθε μία εκτός από τη δεύτερη (Μέιν) που περιέχει εννιά. Οι μικρές αυτές ιστορίες κυμαίνονται μεταξύ του υπερφυσικού τρόμου και του σπλάτερ, οι περισσότερες τους (τουλάχιστον όσες έχω διαβάσει μέχρι στιγμής) ευανάγνωστες, καλογραμμένες, ατμοσφαιρικές και...ανατριχιαστικές! Το βιβλίο προλογίζει ο σκηνοθέτης του Σε Βλέπω D. L. Bousman ο οποίος μάλιστα γράφει πως ο Τουμανίδης είναι ένας Ευρωπαίος μαιτρ του Τρόμου και πως το Trapped αποτελεί απόδειξη.

Το σίγουρο πάντως είναι πως ο Τουμανίδης τιμά με τις ιστορίες του τους συγγραφείς Stephen King και Clive Barker τους οποίους αναφέρει στο βιογραφικό του ως αγαπημένους συγγραφείς.

Προσωπικά συστήνω το βιβλίο στους φαν του Τρόμου και θα πρότεινα να ρίξετε και μια ματιά στο ιδιαίτερα καλοστημένο blog του συγγραφέα http://toumanidis.blogspot.com/?zx=9cc2014c3053b465 the Toymaker's Diary

[DinMacXanthi]

Διάβασα το The Clown V στο blog του, την πρώτη ιστορία που εμφανίζεται δηλαδή. Φαντάζομαι πως δεν είναι ενδεικτική της πένας του, αν είναι όσο καλός όσο τον θεωρούν αυτοί που κάτι περισσότερο θα έχουν διαβάσει (εννοείται πως δεν εννοώ εσένα, Μπαμπατηρητή). Από αυτό το μικρό δείγμα που έχω από το μπλογκ του, έχω διαβάσει καλύτερες χοροριές εδώ μέσα.

Ότι ψήθηκα πάντως, εννοείται ψήθηκα. Θα τσεκάρω και τα υπόλοιπα για να τοποθετηθώ.

 

Σημασία έχει πως υπάρχει ελληνική σκηνή τρόμου. Μπράβο στον Αντώνη και καλή επιτυχία στο βιβλίο.

 

edit reasons: μισό ποστ.

Edited July 25, 2010 by DinMacXanthi

[dagoncult]

Το διάβασα πριν λίγες μέρες. Πήγε σαρωτικά γρήγορα. Τούτο έχει να κάνει με τις ιστορίες που είναι πολύ μικρές (ο μέσος όρος πρέπει να είναι καμιά δεκαριά σελίδες), καθώς και με τον κινηματογραφικό τρόπο με τον οποίο εναλλάσσονται οι σκηνές (χωρίς πολλές περιγραφές και καθυστερήσεις).

Στα δικά μου αρνητικά το ότι οι χαρακτήρες δεν αναπτύσσονται (όμως δεν νομίζω ότι ο συγγραφέας είχε κάτι τέτοιο κατά νου) και το ότι ακριβώς το μικρό μέγεθος των ιστοριών (το οποίο φυσικά είναι υπεύθυνο για το θετικό της ταχύτητας που έλεγα πιο πάνω) δεν μου επέτρεψε να 'χορτάσω' αν γίνομαι κατανοητός.

Το στυλ γραφής είναι γειωμένο, δίνει ζωντάνια, αλλά στερεί από ατμόσφαιρα. Το σπλάτερ ανακατεύεται με τον υπερφυσικό τρόμο σε αρκετές από τις ιστορίες, οι περισσότερες από τις οποίες συνδέονται μεταξύ τους με έναν σχετικά χαλαρό ιστό. Τούτη η χαλαρή σύνδεση των διηγημάτων είχε ενδιαφέρον.

Κάτι που δεν μου άρεσε ήταν οι επαναλήψεις σε κάποιες ατάκες που υπήρχαν σε όλο το βιβλίο (όπως 'το μαχαίρι που του έσκισε το λαιμό στα δύο' το οποίο πρέπει να εμφανίζεται καμιά 20αριά φορές και βάλε).

Ο φόρος τιμής στους μεγάλους είναι εμφανής (ειδικά στα ονόματα διαφόρων προσώπων που εμφανίζονται και τα οποία λέγονται Κινγκ, Μπάρκερ, Μέρριτ κλπ).

 

ΥΓ: Η τελευταία ιστορία είναι καλή, είναι καλή ιδέα, όμως έτσι όπως το βλέπω θα μπορούσε σίγουρα να έχει διαφορετικό κεντρικό ήρωα από τον συγγραφέα.

 

Δεν ξέρω αν το βιβλίο στέκεται σε τέτοιο ύψος ώστε να θεωρείται ο συγγραφέας ένας σύγχρονος μαιτρ του τρόμου (btw, με ξένισε η τόση εσωτερική διαφήμιση/βιογραφικό. Ίσως ο εκδοτικός θα μπορούσε να είναι κάπως πιο μαζεμένος σ' αυτό το θέμα. Από τη άλλη αυτά είναι προσωπικές προτιμήσεις). Επίσης, δεν ξέρω σε τι βαθμό θα ικανοποιήσει τον απαιτητικό οπαδό του είδους. Ωστόσο, πρέπει να πω ότι για την ταχύτητά του και μόνο, κέρδισε στα μάτια μου κάποιους πόντους, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί ακόμα ένα δείγμα ελληνικού τρόμου σε μια σκηνή που δεν γνωρίζει και μεγάλες πιένες.

Δεν ξέρω... καλό; μέτριο; ναι; όχι;

...ναι.

[Naroualis]

Διάβασα το βιβλίο πρόσφατα και... συγνώμη, αλλά δεν έχω καλά νέα.

 

Προσωπικά, δεν έχω δει πολλές ταινίες τρόμου. Ξέρω όμως ότι έπαιζε τακτικά σε αυτές μια κοπελίτσα που την έλεγαν "Βασίλισσα του Ουρλιαχτού", για ευνόητους λόγους. Ε, πίστεψα κάποια στιγμή ότι αντί να διαβάζω βιβλίο, παίζω σε μια τέτοια ταινία. Και μάλιστα κακογυρισμένη.

 

Δεν τρόμαξα ούτε μια στιγμή (εγώ που τρόμαξα με τους Δαίμονες της Νορμανδίας, του Μάστερτον). Δεν απήλαυσα τη γλώσσα, ήταν σα να μιλάω με μαθητή του Λυκείου. Δεν μου άρεσαν οι πλοκές, ήταν τόσο κλισεδιαρισμένες, που ήξερα εξαρχής τι επρόκειτο να συμβεί. Δεν υπήρχαν χαρακτήρες που να με ενδιαφέρουν, που να μου προκαλέσουν έστω τον οίκτο. Η αφήγηση είναι διεκπαιρεωτική, σε σημείο που νομίζεις ότι διαβάζεις μια περίληψη ταινίας. Και το shock factor με τα ξεκοιλιάσματα και τους αποκεφαλισμούς, απλά αστείο. Ούτε που το παίρνεις στα σοβαρά.

 

Ενυπωσιακό ιστολόγιο, εντυπωσιακό το self-promotion (αν και πολύ ενοχλητικό, λίγη μετριοφροσύνη δεν έβλαψε ποτέ κανέναν), αλλά ευχαριστώ, πιθανόν δε θα ξαναπάρω.

Edited June 12, 2012 by Naroualis

[dagoncult]

Δεν τρόμαξα ούτε μια στιγμή (εγώ που τρόμαξα με τους Δαίμονες της Νορμανδίας, του Μάστερτον).

 

Μα τι έχει γίνει βρε γμτ... μόνο σ' εμένα άρεσαν οι Δαίμονες;;

 

 

 

Πάντως εγώ θυμάμαι ακόμα εκείνη την σκηνή που είναι ο ήρωας στο δωμάτιό του και του χτυπάει την πόρτα βραδιάτικα ο παπάς και του λέει να του ανοίξει γιατί θέλει κάτι να του πει και μετά ο ήρωας καταλαβαίνει ότι αυτός που είναι από την άλλη μεριά δεν είναι ο παπάς. μπρρ...

 

[Naroualis]

Βασικά με τους Δαίμονες εγώ τρόμαξα. Αλλά όταν το ανέφερα με ειπαν υπερβολική. Κι επειδή εμπιστεύομαι την κρίση εκείνου που με είπε υπερβολική, γι' αυτό το αναφέρω. Δεν το θεωρώ κακό.

[Nihilio]

Βασικά με τους Δαίμονες εγώ τρόμαξα. Αλλά όταν το ανέφερα με ειπαν υπερβολική. Κι επειδή εμπιστεύομαι την κρίση εκείνου που με είπε υπερβολική, γι' αυτό το αναφέρω. Δεν το θεωρώ κακό.

Μια χαρά σκιαχτικοί είναι οι Δαίμονες, απλά τελειώνουν πριν καν αρχίσουν.

 

Για το trapped, τα κείμενα που είχα διαβάσει στο blog μου δημιούργησαν την ίδια ακριβώς αίσθηση με αυτό που γράφεις.

[BladeRunner]

Την Τρίτη που μας πέρασε βρήκα το βιβλίο σε καλή κατάσταση στο Μοναστηράκι με τέσσερα ευρώ και είπα να το πάρω, γιατί πρέπει να διαβάσω επιτέλους περισσότερες ιστορίες τρόμου από Έλληνες συγγραφείς. Το πήρα μαζί μου στις διακοπές και το διάβασα μονορούφι στο πεντάωρο ταξίδι με το ΚΤΕΛ.

 

Χμ, τα νέα και από την δική μου μεριά δεν είναι και πολύ ευχάριστα. Γενικά δεν είμαι αυστηρός με τις κριτικές μου, πάντα βλέπω τα θετικά σ'ένα βιβλίο, αλλά παράλληλα θέλω να είμαι δίκαιος. Το βιβλίο δεν μου πολυάρεσε. Είναι γνωστό ότι προτιμώ την μυθιστορηματική φόρμα παρά την διηγηματική, αλλά όταν ένα διήγημα είναι πραγματικά καλό τότε σίγουρα το απολαμβάνω και το βαθμολογώ αναλόγως. Από τα τόσα διηγήματα της συλλογής ζήτημα να μου έμειναν δυο-τρία στο μυαλό λίγα λεπτά μετά την ανάγνωσή τους. 

 

Εννοείται δεν θ'αναφέρω το κάθε διήγημα ξεχωριστά, δεν έχει νόημα και άλλωστε δεν ξεχωρίζω το ένα από το άλλο, μιας και όλα τους μου άφησαν την ίδια αίσθηση του μέτριου και (ίσως) αδιάφορου. Οι πλοκές τους είχαν τα γνωστά κλισέ και ήξερα από πριν την κατάληξη στα περισσότερα από αυτά, σε κανένα μα κανένα σημείο δεν ένιωσα τρόμο, φόβο ή έστω μια αναθεματισμένη ανατριχίλα, οι χαρακτήρες ήταν εντελώς άοσμοι και άχρωμοι και η αφήγηση αρκετά αδιάφορη και όπως σωστά είπε η Naroualis, διεκπεραιωτική. Το επίπεδο της γραφής όχι ιδιαίτερα υψηλό.

 

Το ότι το βιβλίο είχε πολλές αναφορές σε συγγραφείς και ταινίες και διαβαζόταν υπερβολικά γρήγορα και εύκολα, δεν μπορεί να πει κανείς ότι σημαίνει πολλά πράγματα για την ποιότητά του, έτσι; Δεν παραβλέπω ότι κάποιες ιστορίες και ιδέες μου κίνησαν την προσοχή και ότι γενικά η ώρα πέρασε σχετικά ευχάριστα, όμως δεν μπορώ να προτείνω το βιβλίο στον καθένα.

 

5/10

 

Δυο αστεράκια στο Goodreads. Δεν βάζω τρία γιατί θα αδικούσα άλλα, καλύτερα βιβλία. Ίσως και να γίνομαι αυστηρός ή υπερβολικός, αλλά αυτή είναι η πρώτη μου αίσθηση.

Edited July 24, 2014 by BladeRunner