Περικλής Μποζινάκης

[Myyst]

 

που κινείται στα μονοπάτια του biopunk

O.T.	Όχι άλλο punk ρε παιδιά, ο όρος body horror υπάρχει από τα 80's και ειναι πολύ ταιριαστό στο ύφος του Μποζινακη

 

 

Δεν θα χρησιμοποιούσα τον συγκεκριμένο όρο εύκολα για τα προηγούμενα βιβλία του Μποζινάκη, στην Άβυσσο όμως θεωρώ ότι είναι τουλάχιστον εξίσου ταιριαστός ως όρος.

[giorgos lagonas]

Η συνέντευξή που πήρα από τον συγγραφέα, για το Nyctophilia.gr

[volyros]

Πρωτη μου επαφη με το εργο του συγγραφέα με το βιβλιο Ζωνη ερημωσης.Δεν περιμενα τι θα διαβασω να σας πω την αληθεια και εμεινα καγκελο με το ποσο καλα ηταν τα διηγηματα του Μποζινακη.Ο χαρακτηρες του -ανθρωποι της διπλανης πορτας-, ζουν σε μια σκοτεινη φουτουριστικη Αθηνα,και τους συμβαινουν η προκαλουν οι ιδιοι πολυ φρικιαστικα πραγματα και καταστασεις.

Η γραφη του Μποζινακη ειναι αμεση με ενα υποβοσκων λυρισμο που την κανει να ξεχωριζει.

Οι ιδεες του τρομακτικες γιατι νιωθεις οτι καποιες απο αυτες εχουν συμβει στα αληθεια η θα συμβουν στο μελλον!

Κανενα διηγημα δεν υστερει,αν επρεπε να διαλεξω τα αγαπημενα μου θα ηταν τα Απαντηση,Ωστικο κυμα,Ο κυκλος του κεχριμπαρενιου υγρου,Η μυγα στον ιστο,Φοβος και τρωγοντας τους θεους.Σιγουρα θα διαβασω κι αλλα του βιβλια στο μελλον.

[BladeRunner]

Πρωτη μου επαφη με το εργο του συγγραφέα με το βιβλιο Ζωνη ερημωσης.Δεν περιμενα τι θα διαβασω να σας πω την αληθεια και εμεινα καγκελο με το ποσο καλα ηταν τα διηγηματα του Μποζινακη.Ο χαρακτηρες του -ανθρωποι της διπλανης πορτας-, ζουν σε μια σκοτεινη φουτουριστικη Αθηνα,και τους συμβαινουν η προκαλουν οι ιδιοι πολυ φρικιαστικα πραγματα και καταστασεις.

Η γραφη του Μποζινακη ειναι αμεση με ενα υποβοσκων λυρισμο που την κανει να ξεχωριζει.

Οι ιδεες του τρομακτικες γιατι νιωθεις οτι καποιες απο αυτες εχουν συμβει στα αληθεια η θα συμβουν στο μελλον!

Κανενα διηγημα δεν υστερει,αν επρεπε να διαλεξω τα αγαπημενα μου θα ηταν τα Απαντηση,Ωστικο κυμα,Ο κυκλος του κεχριμπαρενιου υγρου,Η μυγα στον ιστο,Φοβος και τρωγοντας τους θεους.Σιγουρα θα διαβασω κι αλλα του βιβλια στο μελλον.

 

Να διαβάσεις οπωσδήποτε το μυθιστόρημα "Η Άβυσσος πίσω απ'την πόρτα". Πολύ δυνατό και ενδιαφέρον! Κριτική μου υπάρχει στην πρώτη σελίδα του τόπικ.

[DinMacXanthi]

Τελείωσα τη Ζώνη Ερήμωσης, ακολουθεί η κριτική μου στο goodreads:


3 αστέρια και 5 αστέρια συγχρόνως. Ας εξηγηθώ:

Η Ζώνη Ερήμωσης είναι η τρίτη συλλογή διηγημάτων του Περικλή Μποζινάκη, και το δεύτερο βιβλίο του που διαβάζω ύστερα από το "Στο λυκόφως, εκείνα".

Πρέπει να ξεκινήσω λέγοντας ότι το βιβλίο έχει στοιχεία τρόμου, αλλά δεν το θεωρώ καθαρά βιβλίο τρόμου. Κοινώς, ο αναγνώστης πρέπει να το προσεγγίσει όχι σαν βιβλίο που θα τον τρομάξει, αλλά σαν ένα (εξαιρετικό σε πολλά σημεία) ανάγνωσμα new weird λογοτεχνίας.

[ακολουθεί ένα μικρό copy-paste από πρόσφατο σχόλιό μου για τις διαφορές μεταξύ τρόμου και new weird:

"Οι ιστορίες που ανήκουν στο new weird έχουν περισσότερο σκοπό να θέσουν ερωτήματα και να προβληματίσουν τον αναγνώστη με την ολοκλήρωση της ιστορίας, παρά να τα απαντήσουν. Το είδος δεν έχει αυτοσκοπό να τρομάξει, αν και έχει τη δυνατότητα να σε creepιάσει και παίζει με τα συναισθήματα του αναγνώστη. Ξεκινάει από μια ρεαλιστική βάση, συνήθως σε ένα αστικό πλαίσιο και γλιστράει στο μη οικείο, χρησιμοποιώντας στοιχεία φάντασι, επιστημονικής φαντασίας και τρόμου.
Από τη στιγμή που συγγραφείς τρόμου γράφουν new weird, είναι φυσιολογικό να παίζει και με τις σκοτεινές χορδές του αναγνώστη. Ένα τρανό παράδειγμα, ο Λιγκότι. Αλλά δεν γράφουν μόνο χοροράδες new weird.
Ας πούμε, ο Mieville έχει την στάμπα του Φαντασά, όμως ακόμα και τα καθαρά φάντασυ κείμενά του ανήκουν άνετα στο new weird. Το Perdido Street Station είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα.
Ο Jeff VanderMeer έχει το Southern Reach trilogy που έχει sci-fi υλικό, και πολύ το ονομάζουν και επιστημονική φαντασία, αλλά δεν χρειάζεται κανείς παρά κανα δυο κεφάλαια, για να καταλάβει πως... κάτι πολύ περίεργο συμβαίνει εδώ, και δεν είναι μόνο στις σελίδες αλλά και στο μυαλό του αναγνώστη όσο αναλογίζεται τι διαβάζει".]

Οι ταμπέλες είναι πολλές φορές χρήσιμες, άλλες φορές όχι. Στο τέλος, έχει να κάνει με το ίδιο το κείμενο και τι αποτέλεσμα έχει. Όμως πιστεύω πως αν πιάσει κανείς τον Μποζινάκη -σε αυτές τις δυο δουλειές έστω (Στο λυκόφως, εκείνα - Ζώνη ερήμωσης)- για να τρομάξει, μάλλον έχασε. Έχει τις στιγμές του, φυσικά, (αν ο Κρόνενμπεργκ δεν γνωρίζει την ύπαρξη του Μποζινάκη, καλό θα ήταν να του το πει κάποιος, είμαι βέβαιος ότι θα χαρεί), αλλά δεν είναι ο σκοπός του κειμένου αυτός. Έτσι το καταλαβαίνω εγώ, και με αυτό το σκεπτικό τον διαβάζω τώρα.
Η αλήθεια είναι ότι όσο διάβαζα στην αρχή, μέχρι να κάνω αυτό το εγκεφαλικό κλικ και να πω, "οκέι weird, όχι horror", προβληματιζόμουν. Άπαξ όμως και κατανοήσεις τι διαβάζεις, φεύγει γρήγορα.

Στα επιμέρους:
Εξαιρετική γραφή, που έχει προ πολλού αφήσει πίσω της όποιο πρωτόλειο λάθος μπορεί να κάνει ένας συγγραφέας του είδους, και δυστυχώς δεν συναντάει κανείς συχνά στο ελληνικό φανταστικό. Οι νέοι συγγραφείς έχουν πολλά να μάθουν από τη γραφή του, και μάλιστα διακρίνω επιρροές σε πιο πρόσφατες ιστορίες άλλων συγγραφέων. 
Δεν μπορώ να πω το ίδιο για τους χαρακτήρες και τους διαλόγους, οι οποίοι είναι σε καλό επίπεδο αλλά ως εκεί. Πολλές φορές, οι διάλογοι βγαίνουν άτσαλοι, και κάποιες φορές οι χαρακτήρες πέφτουν ο ένας μέσα στον άλλον.
Οι ιδέες των διηγημάτων παίζουν πάντα σε παρόμοια μοτίβα, χωρίς να επαναλαμβάνονται, κάτι που αποδεικνύει το ότι ο συγγραφέας ξέρει καλά τι κάνει. Βάζω στα συν ότι οι ιστορίες διαδραματίζονται στην Ελλάδα (σε μια Ελλάδα τέλος πάντων), αλλά δεν υπήρξε μια ιστορία που να μου μείνει στο μυαλό σαν "Να, αυτή. Αυτή!" Ίσως, η Εριέττα, όπου μου έγινε και το κλικ που ανέφερα νωρίτεα.
Από την άλλη, θα μπορούσα να πω κάτι παρόμοιο για τον Λιγκόττι που λατρεύω. Καμία ιστορία του δεν μπορώ να βάλω ως ανώτερη από τις υπόλοιπες, γιατί η γραφή του είναι αγνό συναίσθημα. Αφήνεσαι. Κι αυτό δεν είναι για όλους τους αναγνώστες.

Είναι για όλους το βιβλίο; Σε καμία περίπτωση. Αλλά για κάποιους είναι ένα εξαίσιο δώρο. Κι αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία.

[volyros]

Μετα το Ζωνη ερημωσης που μου αρεσε παρα πολυ τελειωσα σημερα και το Σκοτεινα ανεκδοτα και ιστοριες εφιαλτων.Οντας το πρωτο βιβλιο του Μποζινακη δεν ηταν τοσο καλο οσο η ζωνη ερημωσης αλλα παραμενει ενα καλο αναγνωσμα.Τα προβληματα που διεγνωσα σε σχεση με την Ζωνη ερημωσης ηταν λιγο πιο "αγουρη" γραφη(που και παλι ομως παραμενει σε υψηλα επιπεδα σε σχεση με αλλους Ελληνες συγγραφεις)αλλα και μια πιο ασυνδετη ροη μεσα στα διηγηματα του.

 

Παρολαυτα οι εικονες που δημιουργει ο Μποζινακης ειναι παλι εκπληκτικης(και φρικιαστικης)συλληψης και σε κανουν να ανατριχιαζεις και να προβληματιζεσαι ταυτοχρονα.Αν επρεπε να διαλεξω καποια απο τα διηγηματα σαν καλυτερα-αν και ολα αλλα σε μεγαλυτερο και αλλα σε μικροτερο βαθμο ειναι αρκετα καλα-θα διαλεγα τα Μηχανες εικονικης πραγματικοτητας,Το δωρο και Το αψεγαδιαστο συμπαν.Σιγουρα περιμενω με ανυπομονησια να πιασω στα χερια το επομενο του βιβλιο.

 

 

7,5/10

[BladeRunner]

Ζώνη ερήμωσης

Τον Σεπτέμβριο του 2015 διάβασα και απόλαυσα το άκρως σκοτεινό και ατμοσφαιρικό "Η άβυσσος πίσω απ' την πόρτα" και μετά από τόσα χρόνια αποφάσισα επιτέλους να διαβάσω ένα άλλο βιβλίο του Περικλή Μποζινάκη, επιλέγοντας τη συγκεκριμένη συλλογή διηγημάτων. Λοιπόν, κατά τη γνώμη μου πρόκειται για μια πολύ δυνατή συλλογή, με κάποιες εξαιρετικά ενδιαφέρουσες και ιντριγκαδόρικες ιδέες και με γραφή ιδιαίτερα έντονη και καθηλωτική. Εδώ που τα λέμε, ο Μποζινάκης με τη γραφή του, με όλες αυτές τις περιγραφές και τις σκέψεις, μου δημιούργησε μια παράξενη, δυσοίωνη αίσθηση, σαν να μου έδειξε το έρεβος που υπάρχει πίσω από την πραγματικότητά μας, το σκοτάδι πίσω από την κουρτίνα, η αλήθεια είναι ότι σε αρκετές στιγμές με έκανε να νιώσω περίεργα, σαν να ήμουν πρωταγωνιστής σε έναν εφιάλτη. Αυτό φυσικά είναι μεγάλο προσόν για ένα βιβλίο που ανήκει στην κατηγορία του τρόμου (αλλά πιστεύω ότι είναι κάτι παραπάνω από απλώς ένα βιβλίο τρόμου), έστω κι αν έτσι δεν μπορώ να πω ότι πέρασα ευχάριστα, έτσι; Αλλά σκοπός του βιβλίου δεν είναι, φυσικά, να σε κάνει να περάσεις ευχάριστα την ώρα σου, με όλες αυτές τις σκοτεινές ιστορίες, τις αλλόκοτες ιδέες, αλίμονο, δεν περνάς καλά, αλλά σκέφτεσαι, βλέπεις πίσω από την κουρτίνα... Ναι, πολύ μου άρεσε το βιβλίο, έστω κι αν δεν του βάζω πέντε αστεράκια (σε συλλογές βαθμολογώ ξεχωριστά το κάθε διήγημα και βγάζω έναν μέσο όρο). Και χαίρομαι πολύ που έχω στα αδιάβαστα ακόμα τρία βιβλία του: "Σκοτεινά ανέκδοτα και ιστορίες εφιαλτών", "Στο λυκόφως, εκείνα" και "Απόκρημνος χρόνος". 

8/10