Jump to content

Project 26: από το Α στο Ζ, 26 συγγραφείς εφ


Recommended Posts

Στους διαδρόμους που κατοικούν οι Γκριν ακούγονται διάφοροι μύθοι και ένας από αυτούς λέει ότι βρίσκονται μέσα σε ένα μεγάλο σκάφος. Όμως η περιέργεια αποθαρρύνεται και κανείς δεν αναζητά απαντήσεις -μόνο λίγοι κυνηγοί βγαίνουν έξω από τα όρια της φυλής.

O Άλντις φτιάχνει τον κόσμο του στις πρώτες σελίδες του βιβλίου και ετοιμάζει τον ήρωά του για την αιρετική πράξη του, το ταξίδι πέρα από το γνωστό κόσμο. Πολλές ωραίες ιδέες σε αυτά τα κεφάλαια, εντυπωσιακή η κίνηση της φυλής των πεντακοσίων τόσων ατόμων καθώς υλοτομεί ένα φυτό που φυτρώνει παντού στους διαδρόμους και το οποίο αξιοποιείται για όλες τις δουλειές και ανάγκες. Κάθε μέρα η φυλή προχωρά τα χαρακώματά της λίγα μέτρα μπρος και αφήνει χώρο πίσω για να αναπτυχθούν εκεί νέα δέντρα. Ένα σημαντικό -κάποτε- μέλος της φυλής ζούσε στο απόγειο της ισχύος του στο μέσο της κοινότητας μα τώρα έχει φτάσει να κατοικεί στο τελευταίο σπίτι της.

 

 

Είναι all times classic βιβλίο και ένα από τα αγαπημένα μου!

Link to comment
Share on other sites

  • Replies 328
  • Created
  • Last Reply

Top Posters In This Topic

  • nikosal

    199

  • DinoHajiyorgi

    24

  • karatasiospa

    42

  • BladeRunner

    25

και ντουγρού φουριόζικα επιστρέφει έξω, στα πολιτικά του καθήκοντα

 

Ίσως δεν είναι αυτό το μόνο που κάνω, ω Επόπτα!

Link to comment
Share on other sites

Είναι all times classic βιβλίο και ένα από τα αγαπημένα μου!

 

Ναι, είναι ενδιαφέρον, σε τραβάει να το ολοκληρώσεις. Έχει κάποιες αδυναμίες στην αφήγηση. Σε κάποια σημεία ο αφηγητής γίνεται αναπάντεχα παντογνώστης, δεν περιμένεις κάτι τέτοιο. Αλλού η αφήγηση δείχνει να χάνει λίγο τη ροή της, κάτι που μπορείς να αποδώσεις είτε στο νεαρό του συγγραφέα (πρώτο του έργο, όπως είπα) ή σε ένα τελικό χτένισμα λιγότερο. Σε κάποιο σημείο ο αφηγητής, που μοιάζει εκεί να είναι ο Κομπλέιν (γιατί υπάρχουν σημεία που μεταβαίνει από τον ένα στον άλλο), παρατηρεί ότι ο ιερέας «κολυμπά» άτσαλα στον αέρα (στο σημείο που συναντάνε έλλειψη βαρύτητας) «σαν ιπποπόταμος»... Είχαν δει τέτοιον;

Link to comment
Share on other sites

Λίγο πριν το τέλος, η ημερολογιακή αφήγηση για τα γεγονότα πάνω στο σκάφος μόλις αυτό αναχώρησε από τον Προκύονα είναι το highlight του βιβλίου.

Link to comment
Share on other sites

To non-stop τελείωσε χωρίς εκπλήξεις -περίμενα το αντίθετο. Η καλύτερη ιδέα του βιβλίου είναι ο λόγος και ο τρόπος που η ζωή των κατοίκων του σκάφους είναι διαφορετική από εκείνη του σημερινού ανθρώπου, «για αυτό σας λέμε dizzies»! Δεν θα το σποϊλεριάσω όμως...

Link to comment
Share on other sites

A Aldiss Brian, Non-Stop, (Το ξεκίνησα 17.7.2011. Το τελείωσα 23.7.2011)

Β Barnes John, A Million Open Doors, (Το ξεκίνησα 3.7.2011. Το τελείωσα 16.7.2011)

C Carter Angela, Heroes and Villains (Το ξεκίνησα 16.6.2011. Το τελείωσα 1.7.2011)

D Disch Thomas, The genocides (Το ξεκίνησα 11.6.2011. Το τελείωσα 15.6.2011)

Ε Emshwiller Carol, The mount (Το ξεκίνησα 4.6.2011. Το τελείωσα 11.6.2011)

F Farmer Philip Jose, To your scattered bodies go (Το ξεκίνησα 25.5.2011. Το τελείωσα 4.6.2011)

G Grimwood Ken, Replay (Το ξεκίνησα 7.5.2011. Το τελείωσα 23.5.2011)

Η Harrison M. John, The Centauri Device (To ξεκίνησα 24.4.2011. Το τελείωσα 4.5.2011)

I Ings Simon, Hot Head (To ξεκίνησα 18.4.2011. Το τελείωσα 23.4.2011)

J Jones Raymond F., This Island Earth (To ξεκίνησα 10.4.2011. Το τελείωσα 17.4.2011)

K Keyes Daniel, Flowers for Algernon (To ξεκίνησα 6.4.2011. Το τελείωσα 14.4.2011)

L Lowry Lois, The Giver (Το ξεκίνησα 2.4.2011. Το τελείωσα 5.4.2011)

Μ McHugh Maureen F., China Mountain Zhang (To ξεκίνησα: 25.3.2011. Το τέλειωσα 2.4.2011)

N Niven Larry / Pournelle Jerry, The Mote in God's Eye (Το ξεκίνησα: 28.2.2011. Το τέλειωσα 23.3.2011)

O Orwell George, Nineteen Eighty-Four (Το ξεκίνησα: 2.2.2011. Το τέλειωσα: 27.2.2001)

P Priest Christopher, The Glamour (Το ξεκίνησα: 1.1.2011. Το τέλειωσα: 29.1.2011)

Q Quaglia Roberto, Paradoxine (Το ξεκίνησα: 24.7.2011. Το τελείωσα: ΧΧΧΧ)

R (....)

 

post-394-0-71462100-1311498504_thumb.jpg

 

Στο Q δεν είχα παρά μια επιλογή: Το σουρεαλιστικό δημιούργημα του Roberto Quaglia, Paradoxine, σε εισαγωγή Robert Sheckley... πριν ακόμα διαβάσει το βιβλίο (όπως ομολογεί). Στη σελίδα 40 δεν μπορώ να αποφασίσω ακόμα αν μου αρέσει ή όχι. Αστείες καταστάσεις και λόγος που θυμίζει εν μέρει Άνταμς -και με το χιούμορ στη λογοτεχνία δεν τα πάω πάντα καλά, καθώς ορισμένες φορές «γερνάει» εύκολα.

Link to comment
Share on other sites

Μερικές έξοχες ιδέες, λίγο χαώδης ανάπτυξη και... πολύ μικρά γράμματα στην αγγλική έκδοση.

Link to comment
Share on other sites

Σελίδα 65, μερικές ακόμα πολύ όμορφες ιδέες, αλλά δυσκολία να με κερδίσει, όσο το βάρος είναι στα μικρά έξυπνα περιστατικά και όχι σε μια ιστορία με βάρος και βάθος.

Link to comment
Share on other sites

χμβρρρρ είμαι σίγουρος ότι ο Roberto Quaglia θα ήταν ο καλύτερός μου φίλος, αν ζούσαμε μαζί. Γεμάτος χιούμορ και όμορφες, τρελές ιδέες, θα μιλούσαμε για αυτές και θα κάναμε παρέα φανταστικά write off (στα οποία φυσικά θα παίζαμε και τον Ντίνο).

 

Το μυθιστόρημά του όμως πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να το καταπιεί. Ο αναγνώστης διαρκώς θα χάνει τον ειρμό του ανάμεσα στις μακρές, παλαβές περιγραφές και τους εξωφρενικούς διαλόγους. Σου-φου επιθεώρηση... Τον τέλειωσα, αλλά με ξεθέωσε ο άτιμος... Και δεν άντεξα να μη φάω κάποιες σελίδες.

 

Πάμε λοιπόν στο R... Έχω κάμποσα αδιάβαστα στο R: Roberts, Reed, Reynolds από ένα, Ryman, Robinson από δύο (το δεύτερο και τρίτο Mars)... Από τους 4 πρώτους μάλιστα δεν έχω διαβάσει τίποτα.

Edited by nikosal
Link to comment
Share on other sites

...και Τζοάνα Ρας, The Female Man, και Pavane, Κιθ Ρόμπερτς.

 

Ωστόσο έχω ήδη καταλήξει στο επόμενο μυθιστόρημα... Ο Στάλιν καλεί τους Σοβιετικούς συγγραφείς εφ και τους αναθέτει να φτιάξουν μια ιστορία για τον επόμενο (μετά τους Ναζί) εχθρό που θα ενώσει το σοβιετικό λαό: Εξωγήινοι εισβάλλουν στη Γη καίγοντας με ραδιενεργά όπλα την Ουκρανία. Σαράντα χρόνια μετά κάποιες πλευρές της ιστορίας αρχίζουν να μοιάζουν αληθινές.

 

Μήπως καταλάβατε;

Link to comment
Share on other sites

A Aldiss Brian, Non-Stop, (17.7.2011 - 23.7.2011)

Β Barnes John, A Million Open Doors, (3.7.2011 - 16.7.2011)

C Carter Angela, Heroes and Villains (16.6.2011 - 1.7.2011)

D Disch Thomas, The genocides (11.6.2011 - 15.6.2011)

Ε Emshwiller Carol, The mount (4.6.2011 - 11.6.2011)

F Farmer Philip Jose, To your scattered bodies go (25.5.2011 - 4.6.2011)

G Grimwood Ken, Replay (7.5.2011 - 3.5.2011)

Η Harrison M. John, The Centauri Device (24.4.2011 - 4.5.2011)

I Ings Simon, Hot Head (18.4.2011 - 23.4.2011)

J Jones Raymond F., This Island Earth (10.4.2011 - 17.4.2011)

K Keyes Daniel, Flowers for Algernon (6.4.2011 - 14.4.2011)

L Lowry Lois, The Giver (2.4.2011 - 5.4.2011)

Μ McHugh Maureen F., China Mountain Zhang (25.3.2011- 2.4.2011)

N Niven Larry / Pournelle Jerry, The Mote in God's Eye (28.2.2011- 23.3.2011)

O Orwell George, Nineteen Eighty-Four (2.2.2011- 27.2.2001)

P Priest Christopher, The Glamour (1.1.2011 - 29.1.2011)

Q Quaglia Roberto, Paradoxine (24.7.2011 - 30.7.2011)

R Roberts Adam, Yellow Blue Tibia (31.7.2011 - 7.8.2011)

S Simak Clifford, City (13.8.2011- XXXX)

Τ ....

 

Προβλέπω ότι το Yellow θα το τελειώσω γρήγορα. Επόμενο: To City το χρωστάω στον Karatas., οπότε δεν χάνομαι στα ράφια των αδιάβαστων...(και είναι πολλά στο S: Endymion series, Ilium/Olympos, Steward, Cord. Smith, 2-3 Silverberg, Swanwick, Bob Shaw, Sterling, Stephenson κλπ. κλπ. δεν έχουν τελειωμό. Αμάν τι γράμμα...)

Edited by nikosal
Link to comment
Share on other sites

...και Τζοάνα Ρας, The Female Man, και Pavane, Κιθ Ρόμπερτς.

 

Ωστόσο έχω ήδη καταλήξει στο επόμενο μυθιστόρημα... Ο Στάλιν καλεί τους Σοβιετικούς συγγραφείς εφ και τους αναθέτει να φτιάξουν μια ιστορία για τον επόμενο (μετά τους Ναζί) εχθρό που θα ενώσει το σοβιετικό λαό: Εξωγήινοι εισβάλλουν στη Γη καίγοντας με ραδιενεργά όπλα την Ουκρανία. Σαράντα χρόνια μετά κάποιες πλευρές της ιστορίας αρχίζουν να μοιάζουν αληθινές.

 

Μήπως καταλάβατε;

 

 

Προφανως Roberts The yellow blue tibia. Δεν το εχω διαβασει ακόμα.

Link to comment
Share on other sites

Να πω εδώ ότι έχω διαβάσει αρκετές ιστορίες του σοβιετικού κράτους και σχετικές βιογραφίες ανθρώπων όπως ο Στάλιν (εννοείται χωρίς κανένα θαυμασμό) οπότε βρήκα το θέμα εξαιρετικά ενδιαφέρον.

 

(Δεν ακολουθεί κανένα σπόιλερ, ό,τι γράφω αναφέρεται στις πολύ αρχικές σελίδες)

 

Ο πόλεμος έχει τελειώσει και ένα τρένο μεταφέρει δυο συγγραφείς εφ σε μια ντάτσα, όπου συναντιόνται με άλλους συναδέλφους τους. Εκεί, προς μεγάλη τους έκπληξη εμφανίζεται ο ίδιος ο Στάλιν και τους εξηγεί ότι τώρα που ο πόλεμος κερδήθηκε (ο Β' ΠΠ εννοείται) οι ρώσοι πολίτες χρειάζονται ένα άλλο εχθρό για να ενωθούν και αυτός μπορεί να είναι μόνο εξωγήινος. «Συνεπώς καθήστε εδώ και γράψτε μια πιστευτή ιστορία επιστημονικής φαντασίας για το πώς μπορεί να συμβεί αυτό». Μάλιστα τους αφήνει τον ίδιο τον Μαλενκόφ εκεί να τους προσέχει και να τους δίνει ό,τι χρειάζονται. Οι συγγραφείς αρχίζουν να δουλεύουν πυρετωδώς με διάφορες ιδέες (ένα αμερικανικό διαστημόπλοιο πάει να απογειωθεί και εκμηδενίζεται από μια ακτίνα, μια άλλη ραδιενεργή ακτίνα καταστρέφει το νησί Μανχάταν των ΗΠΑ, όχι να βάλουμε Σιβηρία, όχι η Σιβηρία είναι ακατοίκητη, κανείς δεν θα στενοχωρηθεί, να βάλουμε Ουκρανία που έχει μειωμένο αλλά ικανό πληθυσμό μετά τον πόλεμο κοκ). Ξαφνικά μια μέρα ο Μαλενκόφ εμφανίζεται και τους αναγγέλλει ότι το project δεν θα συνεχιστεί, χωρίς πολλές εξηγήσεις «πάτε στο καλό και τσιμουδιά για ό,τι έγινε εδώ αν αγαπάτε τη ζωή σας». Σαράντα χρόνια μετά μόνο 2-3 από τους συγγραφείς ζουν ακόμα, είναι 1986 και πρώτα το Τσάλεντζερ εκρήγνυται κατά την εκτόξευση, κατόπιν (υποθέτω από τα συμφραζόμενα ότι) έρχεται η καταστροφή στο Τσερνομπίλ και η ιστορία της παρέας αρχίζει να μοιάζει ότι υλοποιείται (;)

 

Ο Ρόμπερτς γράφει καλά και έχει ένα γλυκό χιούμορ στους διαλόγους του, καθόλου έντονο, τραβηγμένο ή ενοχλητικό. Σελίδα 50 και καλή εικόνα ως τώρα. Βοηθάει και η μέρα, θα προοδεύσω σήμερα...

 

edit: Γελάω πολύ... Δεν είναι κωμωδία, το βιβλίο, είναι πολύ σοβαρό, αλλά το χιούμορ του σε αρκετά σημεία είναι τόσο έξυπνο που σε κάνει να γελάς τρανταχτά!

Edited by nikosal
Link to comment
Share on other sites

Ναι, πολύ. Θα προσπαθήσω να βρω χρόνο να αναπαράγω ένα δυο διαλόγους.

Link to comment
Share on other sites

Θα σας παραθέσω ένα μικρό διάλογο. Χρειάζεται βέβαια να ξέρετε το context. Περιορίζομαι να πω ότι ο ήρωάς μας, Κονσταντίν Skvorecky (μιλά σε πρώτο πρόσωπο και στο επάγγελμα είναι μεταφραστής) έχει προσαχθεί για κάποιο λόγο σε ένα κοινό αστυνομικό τμήμα της Σοβιετικής Ένωσης (το έτος είναι 1986) και απέναντί του βρίσκεται με τον αξιωματικό υπηρεσίας (λέγεται Zembla) που τον ανακρίνει.

 

-Suspect to state his name

-Konstantin Skvorecky.

-Occupation?

-I work as a translator.

Zembla looked hard at me.

-As it might be, foreign languages?

-As it might be.

-In particular?

-The English particular. I speak a little French too.

-That's a job?

-Doesn't it sound like one to you?

-Just speaking a language? said Zembla. Not really. You speak English? But isn't England full of people who speak English?

-True, I said. But not many of them speak Russian.

-Why go to England for that? The Soviet Union contains millions of people who speak Russian!

I looked closely at him to see if he was joking, but he seemed to be serious.

-You make an interesting point, comrade, I said eventually.

Link to comment
Share on other sites

Μου θυμίζει μια σκηνή από διήγημα του Παπαδιαμάντη, όπου ο ήρωας εκπλήσσεται που ακούει παιδάκια Άγγλων να μιλάνε αγγλικά με τους γονείς τους, γιατί θεωρεί ότι αγγλικά μπορεί να μάθει κανείς μόνο στην ηλικία που μαθαίνανε τότε οι Έλληνες ξένες γλώσσες: "Τα διαβολόπουλα, τόσο μικρά, να μιλούν εγγλέζικα!"

Link to comment
Share on other sites

Και μόνο με αυτόν τον διάλογο μου κίνησες το ενδιαφέρον, Nikosal. Αυτό το χιούμορ το γουστάρω. Θα το αγοράσω! Μακάρι να μεταφραζόταν στα ελληνικά, αλλά σιγά.... Είναι απαιτητικά τα αγγλικά του βιβλίου, ή σε φυσιολογικό επίπεδο; Κουράζομαι να διαβάζω σε ξένη γλώσσα και ας είναι τα αγγλικά μου αρκετά καλά.

Edited by BladeRunner
Link to comment
Share on other sites

Στρωτό. Από τα πιο ευανάγνωστα βιβλία που έχω διαβάσει.

Link to comment
Share on other sites

Φυσικά μετά την «επέμβαση» ο Τσάρλι μαθαίνει άριστη γραφή και ανάγνωση (διαβάζει μια σελίδα το δευτερόλεπτο) και ο λόγος του ρέει. Η αφήγησή του κινείται για την ώρα (σελ. 110) ανάμεσα στην προσπάθειά του να κατανοήσει τον κόσμο (μπορεί να έχει IQ απεριόριστο, αλλά συναισθηματικά είναι πολύ ανώριμος) και στις αναμνήσεις που έρχονται ξανά πίσω στο μυαλό του (ήταν χαμένες) από την παιδική του ηλικία και τη σχέση του με την αδελφή και τους γονείς του. Αυτό το τελευταίο είναι και το καλύτερο κομμάτι του βιβλίου ως τώρα.

 

Παρατήρηση: Ο Keyes και κάθε συγγραφέας μπορεί να αναπαράγει πειστικά το λόγο ενός καθυστερημένου άνδρα, αλλά μιας διάνοιας; Μπορούμε να εκφραστούμε πιο «κουτά», αλλά πιο έξυπνα; Νομίζω όχι...

O Cliff Robertson πήρε το Όσκαρ Α' Αντρικού Ρόλου για τον ρόλο του Τσάρλι, για την ομώνυμη ταινία του 1968. Δεν την έχω δει, ήξερα όμως την υπόθεση από την συγκεκριμένη βραβευμένη ερμηνεία, για την οποία είχα διαβάσει. (Για χρόνια ο ηθοποιός πάσχιζε να γυρίσει την συνέχεια χωρίς φυσικά να το καταφέρει.)

 

Sorry για την καθυστέρηση αλλά τώρα τα... μύρισα! (τα λουλούδια, βέβαια).

Το πρωτοδιάβασα σε μια ανθολογία στα Ελληνικά και... το ερωτεύτηκα. Καταπληκτικό!

 

Έχει μεταφερθεί και άλλες φορές στα απεικονιστικά μέσα - βρήκα την γαλλική ταινία αλλά χωρίς υπότιτλους :(

 

Σε ό,τι αφορά την ερώτηση, κατά πόσο μπορεί ένας συγγραφέας να αναπαράγει πειστικά το λόγο μιας διάνοιας, η απάντησή μου είναι ότι οι διάνοιες δεν μιλούν διαφορετικά παρά μόνο... μεταξύ τους! Αν κάποιος μιλήσει σε ένα μωρό δεν λέει "επιδαψιλεύω" αλλά "αγκού", έτσι δεν είναι;

Link to comment
Share on other sites

Ναι, αλλά ο Τσάρλι μιλούσε στον εαυτό του επίσης, που ήταν μια διάνοια...

Link to comment
Share on other sites

Ναι, αλλά ο Τσάρλι μιλούσε στον εαυτό του επίσης, που ήταν μια διάνοια...

 

Όντως, κι εγώ αυτό είχα υπόψη (ούτως ή άλλως τα πρώτα γραπτά του είναι σαν ημερολόγια).

Σε αυτήν την περίπτωση νομίζω ότι δεν γράφει/μιλάει κανείς με τη γλώσσα επικοινωνίας των άλλων ανθρώπων αλλά εφευρίσκει/κατασκευάζει μια που να εξυπηρετεί τον ίδιο. Είναι γνωστή η στενή σχέση γλώσσας-σκέψης.

 

Είχα διαβάσει στον Απαγορευμένο Πλανήτη ένα παρόμοιο διήγημα (που κι εκεί ο πρωταγωνιστής γίνεται πολύ έξυπνος) στο οποίο αφιερώνει πολύ από τον χρόνο του στο να κατασκευάσει μια γλώσσα που θα του επιτρέπει να περιγράφει (και άρα να καταλαβαίνει) καλύτερα τον κόσμο.

 

Επειδή όμως οι διάνοιες δεν έχουν πολύ καλή μνήμη, έχω ξεχάσει τον τίτλο/συγγραφέα του... :hmm:

Link to comment
Share on other sites

Στη 230 από τις 330 σελίδες και η δράση έχει μεταφερθεί στο Τσερνομπίλ. Το βιβλίο έχει κάνει μια μικρή κοιλίτσα, αλλά νομίζω ανεβάζει ξανά στροφές στα τελευταία κεφάλαια.

Link to comment
Share on other sites

Τέλειωσα το Yellow Blue Tibia, το οποίο στις τελευταίες 100 σελίδες έχασε το ρυθμό του. Θα έλεγα ότι δεν εκπλήρωσε, ο συγγραφέας, τις υποσχέσεις που έδωσε με το ξεκίνημα, χωρίς πάντως να θεωρώ ότι έχασα το χρόνο μου, όχι. Σε γενικές γραμμές ικανοποιητικό ανάγνωσμα, με έξυπνες ιδέες και χιούμορ.

 

Μια μέρα ανάπαυση πριν πιάσω το City...

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share


×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..