Jump to content

Διαπλανητικά όνειρα...


Recommended Posts

Ωραία! Αν γίναμε τρεις με τον τόμο, μπορούμε να διευρύνουμε τα σχόλια!

 

Ναι, για κάποιο παράξενο λόγο ξεκινά από το #54. Συν ότι δεν βλέπω στον ορίζοντα τον τόμο 2... Συν ότι είναι βέβαια Α/Μ ανατύπωση και όχι έγχρωμη. Γιατί άραγε; Για να είναι η έκδοση πιο οικονομική ή υπάρχει άλλος λόγος; Συν ότι δεν έχουν κάνει ανατύπωση τα Mystery in Space (που στα ελληνικά ήταν τα διαπλανητικά...)

 

Τι να κάνουμε; Υπομονή.

Link to comment
Share on other sites

  • Replies 83
  • Created
  • Last Reply

Top Posters In This Topic

  • Oberon

    2

  • nikosal

    57

  • DinoHajiyorgi

    24

  • WILLIAM

    1

Top Posters In This Topic

Posted Images

Έχουν βγάλει πάμπολλους τόμους στη σειρά Showcase από πολλές παλιές σειρές της DC. Το έκαναν κυρίως γιατί είναι πιο οικονομικό και για να γίνουν πιο προσιτές αυτές οι παλιές σειρές και χαρακτήρες σε πιο νέους αναγνώστες. Η DC Comics έχει επαναφέρει πολλούς από αυτούς τους παλιούς χαρακτήρες (αν και ο Αdam Strange πάντα συνέχιζε να εμφανίζεται) και concepts, εκμοτερνισμένους βέβαια. Υπάρχουν και τα Archives, με σκληρό εξώφυλλο, έγχρωμα και πολυτελή αλλά πολύ ακριβά. Εκτός από το Legion of Super-Heroes του οποίου οι παλιές ιστορίες συνεχίζουν να ανατυπώνονται και σαν Showcases και σαν ακριβά Archives, υπάρχουν τα αντίστοιχα και για τον Αdam Strange, το Superman κλπ.

 

Ως τα τώρα δεν έχω δει κάποια έγχρωμη ανατύπωση του Mystery in Space ή των Strange Adventures εκτός από ένα τόμο-ανθολογία με ιστορίες από το Mystery in Space πριν κάμποσα χρόνια. Nα μερικά λινκς από το Amazon (αν και πιθανά να τα έχεις ήδη δει):

 

http://www.amazon.co...99406898&sr=1-2 (Μystery in Space anthology)

 

http://www.amazon.co...99406973&sr=1-1 (Adam Strange Showcase)

 

http://www.amazon.co...99406973&sr=1-2 (Adam Strange Archives)

 

Το καλό είναι πως οι τόμοι του Showcase είναι φτηνοί και έτσι μπορεί να συνεχίσουν τη σειρά και με άλλα Strange Adventures Showcases και με Mystery In Space. Oι αντίστοιχοι τόμοι του Legion of Super-Heroes βγαίνουν με ρυθμό 2 περίπου το χρόνο. Αν σ'άρεσαν και οι ιστορίες από τα Υπεράνθρωπα/Δυναμικά (Superman/Action Comics) υπάρχουν Showcases με τις παλιές ιστορίες με τον "Υπεράνθρωπο", το "Υπερκορίτσι", τη Λόις (σε αρχικές μεταφράσεις "Λουίζα") Λέιν κλπ.

 

 

Δεν μπορώ να φανταστώ γιατί ξεκίνησαν την ανατύπωση από το SA #54 μια που κάμποσοι χαρακτήρες πρωτοεμφανίστηκαν νωρίτερα και οι ιστορίες ήταν εξ αρχής παράξενες και ωραίες. Ίσως υπάρχει κάποιο πρόβλημα με copyrights . . .

Edited by Oberon
Link to comment
Share on other sites

Μέτρια η επόμενη ιστορία, με ένα καθηγητή που αποχτά μνήμες 100,000 ετών και τις αξιοποιεί για να σώσει τη Γη από ένα ραδιενεργό μετεωρίτη. Η κύρια ιδέα είναι καλή, η εκτέλεσή της όμως μπλέκει τόσο πολλά ψευδο-επιστημονικά στοιχεία που χάνεις τον μπούσουλα και η πλοκή μένει... μπουκάλα.

 

The man who remembered 100,000 years ago! Σενάριο Otto Binder, σκίτσο Gil Kane

Link to comment
Share on other sites

The man who remembered 100,000 years ago! Σενάριο Otto Binder, σκίτσο Gil Kane

Καλούτσικη την βρήκα, εκεί όμως που γέλασα ήταν όταν τον πηγαίνουν στο μουσείο, να δει τα κόκκαλα δεινοσαύρων... μήπως του φρεσκάρουν την μνήμη! :lol:

Link to comment
Share on other sites

Έχει και αυτό το drilling μηχάνημα που ρίχνουν στη Γη για να φτάσουν στο μετεωρίτη, 160 χιλιόμετρα (!) από την επιφάνεια. Το σχέδιο του μηχανήματος, το εσωτερικό της Γης που βλέπουν στην οθόνη και όλη αυτή η ιδέα δεν σου θύμισε κάποια ταινία;

Link to comment
Share on other sites

Το σχέδιο του μηχανήματος, το εσωτερικό της Γης που βλέπουν στην οθόνη και όλη αυτή η ιδέα δεν σου θύμισε κάποια ταινία;

The Core?

Link to comment
Share on other sites

Ε, βέβαια, το θυμίζει πολύ.

 

Και κάτι ακόμα. Στο τέλος ένας επιστήμονας, ένας από τους εκατοντάδες υποθέτω που μαθαίνουν τι έχει συμβεί, έρχεται να αξιοποιήσει το χάρισμα του ήρωα ρωτώντας για το γεωλογικό παρελθόν της Γης. Εκείνος τον προσγειώνει: «Δεν έχω πια το χάρισμα, γιατί καθώς γυρνούσα με το αυτοκίνητο ένας δεύτερος κεραυνός με χτύπησε και μου το στέρησε». Προσέξτε ότι την πληροφορία αυτή δεν την βλέπουμε, αλλά την αφηγείται ο ήρωας μέσα σε συννεφάκι. Γιατί; Πόσες πιθανότητες έχει ένας δεύτερος κεραυνός να χτυπήσει τον ίδιο άνθρωπο και μάλιστα να φέρει το αντίστροφο αποτέλεσμα από τον πρώτο; Η αλήθεια είναι ότι ο ήρωας θέλει να απαλλαγεί από τους επιστήμονες που πέφτουν πάνω του σαν μέλισσες στη γύρη και να συνεχίσει να κάνει μια φυσιολογική ζωή, προσποιούμενος ότι έχει χάσει το χάρισμα!

 

Χεχε, ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω ότι σκέφτηκε ο σεναριογράφος!

Link to comment
Share on other sites

Τι θα πείτε τη μέρα που ένα εξωγήινο σκάφος θα προσγειωθεί στο δασάκι κοντά στο σπίτι σας και ο επιβάτης του θα σας πει «είσαι ένας από εμάς, έλα μαζί μας»; Έχω σκεφτεί πολλές φορές τη σκηνή και λίγο παλιότερα θα έφευγα ασυζητητί -μόνο τα παιδιά μπορεί να σε κρατήσουν στη Γη!

Ο ήρωας της επόμενης ιστορίας είναι ένας από αυτούς, αλλά δεν το ξέρει. Όταν ήταν μωρό, το σκάφος των γονιών του συνετρίβη από ατύχημα και εκείνος γλίτωσε και μεγάλωσε ανάμεσά μας. Με την ενηλικίωση γυρνούν να τον μαζέψουν και για λίγες μέρες αποκτά υπερφυσικές ικανότητες. Δεν τις χρειάζεται όμως, τον κάνουν διαφορετικό από τους φίλους του και αποφασίζει για αυτό και μόνο να φύγει. Όταν οι πραγματικοί συμπατριώτες του του λένε όλη την αλήθεια (αν μείνει στη Γη θα χάσει τις υπερφυσικές ικανότητες) παίρνει την οριστική απόφαση να μείνει.

Orphan of the Stars, σενάριο John Broome, σκίτσο Sid Greene

Link to comment
Share on other sites

Η επόμενη ιστορία θυμίζει το «explorers of the crystal moon» όπου ένα παιδί ταξιδεύει σε κάποιο μακρινό πλανήτη. Εδώ ο σεναριογράφος πάει ένα βήμα παραπέρα, αγγίζοντας το όνειρο πολλών νέων της εποχής του (και της σημερινής) να σπουδάσουν μακρυά από τον τόπο τους -σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα, σε άλλο πλανήτη. Ο Τεντ Κάρτερ, μαθητής από τη Γη, επιλέγεται να εκπροσωπήσει το ηλιακό μας σύστημα σε ένα γαλαξιακό grand tour μαθητών. Αν και αρχικά αισθάνεται μειονεκτικά, καθώς εκπροσωπεί ένα είδος που έχει ταξιδέψει ελάχιστα στο διάστημα, οι μικρές πρακτικές και επιστημονικές του γνώσεις τον βοηθούν να σώσει τους συμμαθητές του όταν το σκάφος τους ξεμένει σε ένα εχθρικό πλανήτη.

 

Υπέροχη η εικόνα στο εισαγωγικό καρεδάκι, δύο πλανητών που ενώνονται με μια... natural land bridge. Δεν έχει καμία γεωλογική βάση φυσικά, αφού οι νόμοι της φύσης δεν θα επέτρεπαν να έχει δημιουργηθεί τέτοιου είδους γέφυρα, δεν παύει όμως να δείχνει την «τρελή» φαντασία των δύο συντελεστών. Σε ένα άλλο καρεδάκι περνούν μέσα από ένα μικρό αστεροειδή που γίνεται χίλια κομμάτια -πόσο μου θυμίζει ιστορίες με το Σκρουτζ και τον Ντόναλντ να περνούν με το διαστημόπλοιό τους μέσα από ανάλογους πλανήτες που ήταν μαλακοί σα ζελέ!

 

World at the edge of the universe, σενάριο Otto Binder, σκίτσο Sy Burry

Link to comment
Share on other sites

World at the edge of the universe, σενάριο Otto Binder, σκίτσο Sy Burry

Έχουμε μια θαυμάσια ιστορία, Σταρ-Τρεκικού πνεύματος, με μη απειλητικούς εξωγήινους και ένα καθεστώς συμμαχίας πλανητών (όμοια με την τρεκική Ομοσπονδία). Το φινάλε όμως είναι τελείως αντι-Σταρ-Τρεκικό, με την καταστροφή ενός ολόκληρου πλανήτη, που κουβαλά το δικό του οικοσύστημα, για να γλυτώσουν μια χούφτα άτομα. Η τελική λύση μάλλον προς ηλίθια τίνει, παρά ως ευφυής.

Edited by DinoHajiyorgi
Link to comment
Share on other sites

Το φινάλε όμως είναι τελείως αντι-Σταρ-Τρεκικό, με την καταστροφή ενός ολόκληρου πλανήτη, που κουβαλά το δικό του οικοσύστημα, για να γλυτώσουν μια χούφτα άτομα.

 

Χεχε, για αυτό φίλε το Star Trek -κάμποσα χρόνια αργότερα- ήταν επανάσταση... Πού να περάσει από το μυαλό των δημιουργών του Strange πχ. η prime directive;

 

 

Επόμενο τεύχος: Αρ. 61, Οκτώβριος 1955. Μπαίνει σιγά σιγά ο χειμώνας...

post-394-0-12294800-1299960655_thumb.jpg

 

Όπως βλέπετε το καπέλο του κάου-μπόι τινάζεται στον αέρα από την έκπληξη -επιρροή του Καρλ Μπαρκς;

Cover penciller Gil Kane, Cover inker Joe Giella

Link to comment
Share on other sites

Στην ιστορία του εξωφύλλου, ο brilliant νεαρός αστρονόμος Καλ Ράιτ ανακαλύπτει ότι ένας αστεροειδής από γυαλί γίνεται φακός που φέρνει στη Γη εικόνες από τον Κρόνο, ξεσκεπάζοντας τα σχέδια των Κρόνιων να καταλάβουν τον πλανήτη μας -βρε μανία. Χρησιμοποιώντας τα σκηνικά μιας εφ παραγωγής (η δεύτερη φορά μέσα σε ένα τόμο που το Χόλιγουντ σώζει τη Γη) στέλνει με τον ίδιο τρόπο (δηλ. μέσω του αστεροειδούς-φακού) εικόνες πίσω στους Κρόνιους, που τους κάνουν να υποθέσουν ότι οι γήινοι διαθέτουν σούπερ πυραύλους και έτσι τους αποθαρρύνει από τα σχέδιά τους.

 

Με διαφορετικό τρόπο, η ιδέα της ιστορίας έχει επαληθευθεί: Πάνε τριάντα χρόνια, αν θυμάμαι καλά, που ανακαλύφθηκαν γαλαξίες που λειτουργώντας ως βαρυτικοί φακοί, είναι ικανοί να στείλουν διπλά είδωλα στη Γη.

 

The mirages from Space, σενάριο Otto Binder, σκίτσο Gil Kane

 

***

Η επόμενη ιστορία έχει καλή κεντρική ιδέα, που όμως αποτυγχάνει στην εκτέλεση. Κάπου στον αρκτικό ωκεανό καταφθάνει ένας αγαθών προθέσεων Ποσειδώνιος, που συνηθισμένος στους πάγους δεν γνωρίζει καν ότι μπορεί κάτι να πάρει υγρή και πολύ περισσότερο αέρια μορφή. Έτσι, πρώτα λιώνει και κατόπιν μετατρέπεται σε ένα εξαιρετικά γελοίο (συμφωνείτε Dino&Oberon;) αέριο γίγαντα. Χαχα εδώ ο σκιτσογράφος με έκανε να γελάσω.

 

Κατά τα λοιπά ο Ποσειδώνιος σπάει όλα τα ρεκόρ βλακείας. Πρώτα προσγειώνεται με το σκάφος του σε ένα παγόβουνο και κατόπιν επιβιβάζεται (με ένα σάλτο) σε ένα γειτονικό που κινείται με ταχύτητα νότια, προκειμένου «να γνωρίσει τον κόσμο». Λίγο μετά, ο λάτρης αυτός της περιπέτειας αντιλαμβάνεται ότι δεν έκανε καλά και εκπέμπει SOS! Αργότερα, πιο νότια, αρχίζει να λιώνει και αναρωτιέται «What's happened to me? I am loosing my solid form. My body feels so soft! Tell me earthman, what is "liquid"»; Helloooooo!!!! Αυτό το θαλασσί πράγμα πάνω στο οποίο επέπλεαν τα παγόβουνα δεν σε παραξένεψε; Αυτό είναι το... περίφημο λίκουιντ!

 

Τελικά, αφού σώζει γήινους από διάφορους κινδύνους επιστρέφει στο σκάφος του, το οποίο στο τελευταίο καρεδάκι -ενώ απογειώνεται- δεν μπορώ να αποφασίσω με τι μοιάζει: με μάφιν ή με ναυτικό καπελάκι...;

The thermometer man! Σενάριο Otto Binder, σκίτσο Sid Greene

Edited by nikosal
Link to comment
Share on other sites

Η επόμενη ιστορία είναι χαριτωμένη: O συμπαθέστατος φαροφύλακας Γουίλι Τζόουνς είναι μονίμως αναποφάσιστος μέχρι τη στιγμή που ένας φίλος του, καθηγητής, του χαρίζει ένα ηλεκτρονικό κράνος που με ένα «ναι» ή «όχι» τον βοηθά κάθε φορά να αποφασίσει. Με τη βοήθεια του κράνους κατορθώνει να διώξει τους πλουτώνιους κατακτητές που εμφανίζονται ως εμπροσθοφυλακή (είπαμε, οι εξωγήινοι στέλνουν πάντα μικρή εμπροσθοφυλακή, για να νικηθούν και πιο εύκολα) προβάλλοντας στο νυκτερινό ουρανό τους -υποτιθέμενους- πραγματικούς αφέντες της Γης: Σκιές από τις κούκλες μινιατούρες που κατασκευάζει. Την επόμενη μέρα ο καθηγητής του αποκαλύπτει ότι το κράνος στην πραγματικότητα δεν κάνει τίποτα, ήταν η δύναμη του δικού του μυαλού που τον έκανε να πάρει ευκολότερα τις αποφάσεις του. Στο τελευταίο καρεδάκι, χωρίς τη βοήθεια του κράνους ο Γουίλι παίρνει τη μεγαλύτερη απόφαση: Ζητά από την κοπέλα του να παντρευτούν.

 

Είπαμε, γλυκιά ιστορία, αλλά -συγνώμη- αν οι πλουτώνιοι ήταν τόσο βλάκες που δεν κατάλαβαν τι έβλεπαν στον ουρανό, όχι τη Γη, ούτε τα περίχωρα της Χαλκίδας δεν είχαν ελπίδα να κατακτήσουν.

 

 

The strange thinking-cap of Willie Jones! Σενάριο France Herron, σκίτσο Sy Barry

Από πού έρχονται; (ΙΙΙ)

Από πού έρχονται οι απειλές για τον πλανήτη μας το 1955; Από...

 

τον Ερμή

Μια φορά ως τώρα

 

τον Κρόνο

Δυο φορές. Ο πιο... κακός πλανήτης στο ηλιακό σύστημα

 

τον Ποσειδώνα

Μια φορά για να κλέψουν ράδιο, δεν ξέρουμε αν έχουν κακό σκοπό

 

τον Πλούτωνα

Μια φορά και όπως είδαμε ήταν λίγο βλάκες

 

Άλλο πλανητικό σύστημα

Τρεις φορές με το γνωστό στόχο: να μας κατακτήσουν

Edited by nikosal
Link to comment
Share on other sites

Είπαμε, γλυκιά ιστορία, αλλά -συγνώμη- αν οι πλουτώνιοι ήταν τόσο βλάκες που δεν κατάλαβαν τι έβλεπαν στον ουρανό, όχι τη Γη, ούτε τα περίχωρα της Χαλκίδας δεν είχαν ελπίδα να κατακτήσουν.

Λείπαμε στα χαρακώματα (SFF-Rated) μίστερ, φάγανε τα ματάκια μας τη σάρα και τη μάρα, και ψηφίζαμε τα καλύτερα για να δεχτείτε εσείς στο ΦΕΦΕ την αφρόκρεμα των μικρών αυτών ταινιών. Δεν σας αγνοήσαμε.

 

Μέχρι στιγμής το δίδαγμα που μας μεταδίδουν τα Διαπλανητικά Όνειρα είναι ότι είμαστε αρκετά ασφαλείς από οποιονδήποτε εξωγήινο, γιατί είναι ηλίθιοι και δειλοί. Παίρνουν την απόφαση να γίνουν κατακτητές μόνο αν είναι σίγουροι ότι δεν θα ανοίξει καμία δική τους μύτη. Και ακόμα αναμένω να δω τον γήινο στρατό να παίζει κάποιον ρόλο. Ταμπού ήταν;

 

[Πόσα teaser επιτέλους ξεκινούν με το άνοιγμα μιας πόρτας, από την οποία μπαίνουν εξωγήινοι, και τον ήρωα να τους κοιτά με ανοιχτό το στόμα;]

Link to comment
Share on other sites

Η τελευταία ιστορία στο τεύχος #61 είναι αρκετά διασκεδαστική.

 

Ένας εφευρέτης φτιάχνει (κατά λάθος...) μια ηλεκτρική σκούπα που... ρουφάει συσκευές από το 3000 μ.Χ.! Μην κάνετε τους δύσκολους, η εξήγηση είναι πειστικότατη και λογική: «(...) my kick (της έχει ρίξει μια κλωτσιά επειδή δεν παίρνει μπρος) somehow caused the electonic motor to work as a time vacuum»! Συμβαίνει στον καθένα. Πώς εξηγείται όμως ότι όλα τα πράγματα που καταφθάνουν από το μακρινό μέλλον, μοιάζουν ήδη παρωχημένα στα 1955; Ο εφευρέτης σύντομα έχει την απάντηση. Η Γη πέρασε μια μακρά περίοδο παγετώνων που έστειλε τους λίγους ανθρώπους που κατόρθωσαν να επιζήσουν πίσω στα σπήλαια. Όταν οι πάγοι υποχώρησαν ο πολιτισμός επέστρεψε σταδιακά και τα πάντα έπρεπε να εφευρεθούν από την αρχή. Με το λιώσιμο όμως των πάγων η στάθμη των υδάτων ανεβαίνει και οι άνθρωποι του Τρεις Χιλιάδες δεν ξέρουν πώς να σωθούν. Εμμμμ μήπως να ανέβουν λίγο πιο ψηλά στη στεριά; Όχι, αυτό δεν περνά από το μυαλό τους, ούτε από το μυαλό του εφευρέτη. Αντί αυτού τους στέλνει τα σχέδια για μια κιβωτό: Τόσα χρόνια στα σπήλαια είχαν ξεχάσει και το πώς να φτιάχνουν πλοία.

 

The amazing two time inventions! Σενάριο Otto Binder, σκίτσο Sid Greene

 

Με αυτή την ιστορία έκλεισα τα 2/5 του τόμου, ήτοι 8 τεύχη και μένουν άλλα 12. Τι, νομίζατε ότι τελειώνουμε;

Link to comment
Share on other sites

Νοέμβριος 1955.

 

Γεννιούνται οι Γιούπι Γκόλντμπεργκ και Ρόλαντ Έμεριχ. Ο παγκόσμιος πληθυσμός είναι μόλις 2.75 δισεκατομμύρια, με την Ευρώπη να έχει 575 εκ. κατοίκους και τη Βόρεια Αμερική (δηλ. ΗΠΑ, Καναδάς, Μεξικό μαζί...) μόλις 187. Στις ΗΠΑ ένας παλαβός βάζει βόμβα στις αποσκευές της μητέρας του για να την εκδικηθεί -αλλά και να εισπράξει την ασφάλεια ζωής της. Είναι μια απίστευτη ιστορία με τεράστιες επιπτώσεις σε τρίτους, που θα διαβάσετε εδώ. Και... ναι... στα περίπτερα κυκλοφορεί το τεύχος 62 των Strange Adventures.

 

post-394-0-67227100-1300137171_thumb.jpg

Link to comment
Share on other sites

Στην ιστορία του εξωφύλλου, η... γνωστή εμπροσθοφυλακή των εξωγήινων φτάνει στη Γη με στόχο να τη μετατρέψει σε αστέρι, ώστε κατόπιν αυτοί να ζήσουν στο φεγγάρι. Συνηθισμένοι σε υψηλές θερμοκρασίες ψάχνουν ένα κόσμο ζεστό μετά την αναπάντεχη ψύξη του δικού τους, και τον βρίσκουν στη γειτονιά μας με την παραπάνω προϋπόθεση -μη ρωτάτε πώς θα υλοποιήσουν το σχέδιό τους... Αν έχουν τέτοια τεχνολογία, ήταν ανάγκη να έρθουν τόσο μακριά; Πέρα από αυτό, η ιστορία είναι διασκεδαστική, αφού ένα παράξενο όπλο των εξωγήινων κάνει τον πρωταγωνιστή να μπει στο σώμα του σκύλου του, ωστόσο εκείνος με τη βοήθεια ενός φίλου (του καλύτερου, εδώ που τα λέμε, φίλου του σκύλου) αποτρέπει τους εισβολείς που ήσυχα ήσυχα, με το κεφάλι σκυφτό, αναχωρούν για να τσιγαρίσουν άλλα θύματα.

 

Στα περίεργα: Νομίζω πρώτη φορά το εξώφυλλο δεν χρησιμοποιείται επακριβώς στην ιστορία. Δείχνει τους πυροσβέστες να ορμούν στο εργαστήριο που καίγεται, κάτι που δεν συμβαίνει ποτέ.

 

The fireproof man, Σενάριο John Broome, σκίτσο Carmine Infantino

Edited by nikosal
Link to comment
Share on other sites

Προσθήκη στο προηγούμενο:

 

Στο πρώτο καρεδάκι της σελίδας 218 ο σκύλος της ιστορίας κάνει το πιο αφύσικο πήδημα που έχω δει. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν έχω εμπειρία από σκύλους, μόνο από γάτες. Μπορεί σκύλος να πηδήξει έτσι;

 

post-394-0-07604400-1300385664_thumb.jpg

Edited by nikosal
Link to comment
Share on other sites

Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν έχω εμπειρία από σκύλους, μόνο από γάτες. Μπορεί σκύλος να πηδήξει έτσι;

Αυτό μπορεί:

 

post-1004-0-69040000-1300390262_thumb.jpg

 

Δεν ξέρω τι ράτσα είναι, όταν όμως ο Φοξ θέλει κάτι που κρατώ ψηλά στο χέρι μου, ή επιστρέφω σπίτι μετά από αρκετή απουσία, νομίζεις και είναι φτιαγμένος από ελατήριο.

 

Επίσης, ξέχασες τον Μάιλο, τον σκύλο του Ίπκις στο "Μάσκα"; Πες μου ότι δεν έχεις δει το Mask με τον Jim Carrey!

Link to comment
Share on other sites

Με τσάκωσες. Δεν την έχω δει.

 

Στην επόμενη ιστορία, ένας βοηθός εργαστηρίου σε μια επιστημονική εγκατάσταση μεταφέρεται ξαφνικά σε άλλη διάσταση όπου οι καθυστερημένοι (επιστημονικά) ντόπιοι τον αντιμετωπίζουν ως Θεό. Προς στιγμή μπαίνει στον πειρασμό να μείνει εκεί, τελικά όμως οι συνθήκες το επιβάλλουν να επιστρέψει στη δική μας διάσταση, ξανά ένας ταπεινός βοηθός. Τότε συνειδητοποιεί ότι αυτό εξάλλου προτιμά: Δεύτερο βιολί σε ένα κόσμο που του αναγνωρίζει την -πραγματική του- συμβολή, παρά «αυτοκράτορας» ανάμεσα σε εκείνους που τον λατρεύουν μέσα στην άγνοιά τους... Στο τέλος μια συγκινητική εικόνα: Οι καθηγητάδες αναρτούν αναμνηστική πλάκα με τα ονόματα των απλών συνεργατών, αναγνωρίζοντας τη συμβολή τους.

 

The Emperor of Planet X, ωραία ιστορία του John Broome σε σκίτσο Sid Greene

Link to comment
Share on other sites

Οι επόμενες δύο ιστορίες με πήγαν από τα κατάβαθα στα ουράνια -κυριολεκτικά και μεταφορικά.

 

Η πρώτη αφορά την εισβολή ενός υπο-γήινου πολιτισμού στη Γη μας. Φαίνεται ότι το ταξίδι στο κέντρο της Γης γοήτευε μονίμως τους παλιούς, θυμίζω τον electric man με τον οποίο ξεκίνησε αυτό το τόπικ. Οι υπόγειοι λοιπόν ανεβαίνουν με μια ρουκέτα που διαπερνά πετρώματα και λάβα για να μας κατακτήσουν. Τώρα πώς ακριβώς φαντάζονται ότι θα το πετύχουν αυτό με ένα σκάφος και ένα κανόνι δεν ξέρω, ρωτήστε το σεναριογράφο. Είναι η γνωστή τακτική της φοβερής-στο-μάτι-αλλά-αδύναμης-στο-...κρεβάτι εμπροσθοφυλακής. Η λύση (από τη δική μας πλευρά) είναι να τους πετάμε χώμα, χάρη σε μια ψευδο-επιστημονική θεωρία που διαβάζουμε. Η ιστορία ξεκινά με ένα τελείως αλλόκοτο τρόπο: Οι ήρωές μας βρίσκονται σε μια κοιλάδα όπου φτάνουν αντίλαλοι από το παρελθόν. Η ιδέα είναι ωραία (δεν έχει σημασία ότι δεν στέκει) αλλά κατόπιν χαλαλίζεται με τους εσω-γήινους. Αδιάφορη ιστορία.

 

Αντίθετα η επόμενη είναι υπέροχη και έχει βάθος σκέψης που συναντάμε στις καλύτερες στιγμές της εφ. Έχετε σκεφτεί (ρωτάει ο σεναριογράφος) γιατί ποτέ κανένας μετεωρίτης δεν πέφτει στις πόλεις μας; Τύχη; Μα φυσικά, οι πιθανότητες είναι ελάχιστες, θα πείτε, αλλά η αλήθεια είναι άλλη. Εκεί έξω στο σύμπαν περιπολούν οι Φύλακες του Διαστήματος (The Watchdogs of Space) που τρέχουν δεξιά αριστερά και προφυλάσσουν τους πλανήτες από καταστροφές. Πχ. λοξεύουν όσο ακριβώς χρειάζεται την πορεία ενός κομήτη, ράβουν* ένα πλανήτη που καταστρέφεται και άλλα. Οι Φύλακες δουλεύουν πάντα κρυφά, για τον αυτονόητο λόγο ότι αν οι λαοί και πολιτισμοί του διαστήματος μάθουν την ύπαρξή τους, θα γίνουν μαλθακοί και δεν θα αγωνίζονται να βρουν λύσεις στα προβλήματά τους (If worlds knew of our organization they would always depend upon us to save them in times of peril! There would be no incentive for civilizations to solve their own problems... Scientific progress would come to a standstill!).

 

*ράβουν ένα πλανήτη: Εκεί πραγματικά οι δημιουργοί της ιστορίας δίνουν ρέστα φαντασίας. Ένας πλανήτης ανοίγει στα δύο από φοβερές σεισμικές δονήσεις και οι φίλοι μας εκτοξεύουν μια τεράστια βελόνα με κλωστή που τον ράβει. Χαχα νομίζω θα γέλασαν πολύ φτιάχνοντας αυτό το καρεδάκι. Αντίθετα το σκίτσο τους είναι πολύ όμορφο και ρεαλιστικό στη σκηνή που οι Φύλακες γίνονται από αόρατοι ορατοί στα μάτια του ήρωα: Δουλεύουν σε ένα ηφαίστειο με τα κουστούμια τους που κανονικά τους κάνουν αόρατους, όμως ο ήρωάς μας βλέπει τη σκόνη που πέφτει πάνω τους. Ωραία ιδέα, ωραίο σκίτσο.

 

Invasion from Inner Space

The Watchdogs of the Universe

Και οι δύο ιστορίες του Otto Binder. Η πρώτη, σκίτσο Gil Kane, η δεύτερη Sid Greene

Link to comment
Share on other sites

The Watchdogs of the Universe

*ράβουν ένα πλανήτη: Εκεί πραγματικά οι δημιουργοί της ιστορίας δίνουν ρέστα φαντασίας. Ένας πλανήτης ανοίγει στα δύο από φοβερές σεισμικές δονήσεις και οι φίλοι μας εκτοξεύουν μια τεράστια βελόνα με κλωστή που τον ράβει.

 

Το τράβηγμα του κομήτη με αλυσίδα που το βάζεις; Περίμενα να δω τον Κύρο Γρανάζη και τον θείο Σκρουτζ μέσα στο διαστημόπλοιο. Σίγουρα η ιστορία ήταν στα μέτρα τους.

 

Παρομοίως...

 

Invasion from Inner Space

 

Με διαφορά ενός χρόνου καθυστέρηση (1956), ο Carl Barks γράφει και σκιτσάρει το Land Beneath the Ground, με τον Σκρουτζ να κατεβαίνει στην Terry-Fermy, τον σπηλαιώδη κόσμο που εκτείνεται σε όλο τον πλανήτη κάτω από το έδαφος. Εκεί ζουν οι terries και οι fermies, που με τους εκκεντρικούς τους αθλητικούς αγώνες προκαλούν καταστροφικούς σεισμούς. Σύγκρινε το σκίτσο του υπόγειου κόσμου στην κορυφή της σελίδας 230 με εκείνο του Carl Barks:

 

post-1004-0-06248900-1301231904_thumb.jpg

Link to comment
Share on other sites

Είχε μια κάποια εμμονή η εποχή με τους υπόγειους κόσμους. Προφανώς ο απόηχος από το Βερν. Σήμερα δεν έχουμε κάτι ανάλογο στην εφ, έχουμε;

Link to comment
Share on other sites

Τεύχος 63, Δεκέμβριος 1955.

 

post-1004-0-11099000-1301652380_thumb.jpg

 

“I Was The Man In the Moon” Σενάριο Joe Samachson, Σκίτσο Jerry Grandenetti.

 

Όχι “Man On the Moon”, αυτό δεν θα συνέβαινε παρά 14 χρόνια μετά την κυκλοφορία αυτού του τεύχους. Όταν οι Αμερικάνοι λένε “man in the moon” εννοούν την επιφάνεια της σελήνης που μοιάζει σαν να έχει ανθρώπινο πρόσωπο. Και στην ιστορία του τεύχους που πρωταγωνιστεί στο εξώφυλλο, ξαφνικά μια μέρα, το πρόσωπο στο φεγγάρι ανήκει σε έναν συγκεκριμένο Γήινο, τον ήρωα της ιστορίας μας, έναν μηχανικό αυτοκινήτων που δουλεύει σε γκαράζ τα βράδια, ενώ στη διάρκεια της ημέρας χτίζει το δικό του αγωνιστικό αμάξι με μηχανή τζετ. Το πρόσωπο του μάλιστα είναι τόσο ξεκάθαρο στην επιφάνεια του φεγγαριού που όλοι το αναγνωρίζουν και τον δακτυλοδείχνουν στον δρόμο. Και όταν στη Γη συμβαίνουν διάφορες καταστροφές που οφείλονται στην μαγνητική έλξη της Σελήνης, όλοι αρχίζουν να τον φοβούνται. Θεωρείται υπεύθυνος, και ύποπτος στο ότι σχεδιάζει να γίνει κυρίαρχος δικτάτορας στη Γη.

 

Υποψιάζομαι ότι η φρικτή αφέλεια που κυριαρχεί στα Strange Adventures κυρίως έχει να κάνει με τον περιορισμό σε σελίδες που είχαν οι καλλιτέχνες για να πουν μια ιστορία. Προσγειωνόταν π.χ. ένα διαστημόπλοιο σε μια πλατεία και από μέσα του έβγαιναν εξωγήινοι. Φώναζε ένας Γήινος «Θεέ μου, είναι Ζορκιανοί από το Γάμα Κενταύρου και ήρθαν να μας κλέψουν τους ωκεανούς» και αυτό ήταν, το θέμα είχε τεθεί χωρίς αμφισβήτηση, πάμε παρακάτω. Οι αμφιβολίες και οι έρευνες παίζουν ρόλο μόνο αν εξυπηρετούν την πλοκή, και μόνο αν χωρούν στις σελίδες.

 

Ενώ η απάντηση του μυστηρίου στην υπόθεση, ως συνήθως, είναι για τα χαστούκια, την εκτέλεση της αφήγησης την βρήκα άψογη, καθώς η ιστορία έπιασε το ενδιαφέρον μου και με πήγε ως το τέλος. Κατάφερε μάλιστα να με κάνει να ενδιαφερθώ και για τον κεντρικό χαρακτήρα. Είναι η πρώτη, το κατά δύναμη, «ώριμη» γραφή που συναντώ στον τόμο, και που χαρακτηρίζει το σύνολο και των ιστοριών του τεύχους που ακολουθούν.

 

Στην σκοτεινή πλευρά της Σελήνης που λέτε, ζουν οι … Σελήνιοι, και έχουν μια μεγάλη μηχανή, μάλλον ένα κομπιούτερ που λέγεται Moonavac, και το οποίο βλέπει το μέλλον. Έχει προβλέψει λοιπόν ότι ο Κεν ο μηχανικός θα εφεύρει την ρουκέτα που θα φέρει τους πρώτους “άπληστους” Γήινους στο φεγγάρι. Και αυτή η μηχανή δεν κάνει ποτέ λάθος στις προβλέψεις της γιατί χρησιμοποιεί ουράνιο ως καύσιμο, και είναι φτιαγμένο από “δημήτριον” (cerium) και “ζιρκόνιο” που την καθιστά άτρωτη στις διακυμάνσεις θερμοκρασίας στην επιφάνεια του δορυφόρου. Οι Σελήνιοι λοιπόν είναι υπεύθυνοι για τις καταστροφές στη Γη και θέλουν επίτηδες να κατηγορηθεί ο Κεν για να μην καταφέρει ποτέ να τελειοποιήσει την ρουκέτα του.

 

Όλα αυτά τα μαθαίνει ο ήρωας από τους ίδιους τους Σελήνιους, που επικοινωνούν τηλεπαθητικά μαζί του, στον ύπνο του. Όχι, δεν τον παρακαλούν πρώτα να σταματήσει την εφεύρεση. Απλά μπαίνουν στον κόπο της επικοινωνίας μόνο για να του παρουσιάσουν το αναπόφευκτο σχέδιο τους. Why oh why? Εμ πως αλλιώς ο Κεν θα κατασκευάσει την ρουκέτα του συντομότερα, χρησιμοποιώντας το ίδιο κράμα με το οποίο είναι φτιαγμένο το Moonavac; Ευχαριστώ Σελήνιοι για την έξτρα πληροφορία.

 

Ίσως πάλι λόγω χώρου, η ευκαιρία μιας ιστορίας μιας ειρηνικής και ήπιας προσέγγισης Γήινων και εξωγήινων χάνεται, αν και υπονοείται βιαστικά στο τελευταίο καρεδάκι. Οι εξωγήινοι είναι πάντα επιθετικοί και μονοδιάστατοι στα κίνητρα τους.

 

Στην ιστορία που ακολουθεί, απαντάτε επιτέλους μια κλασσική προσμονή μου…

Link to comment
Share on other sites

Ο Στρατός! Ήρθε επιτέλους ο στρατός! (Τον περίμενα από την αρχή του τόμου!)

 

The Sign Language Of Space, Σενάριο Otto Binder, Σκίτσο Sid Greene

 

Και αυτή η ιστορία έχει την αφέλεια – κωμωδία της, το σενάριο όμως σε κερδίζει με το κάποιο μυστήριο της και σε κρατάει ως το τέλος. Ξαφνιάζει επίσης με την σχεδόν πολιτικά ορθή επιλογή της για πρωταγωνιστή, έναν ινδιάνο forest ranger, χωρίς τα καθιερωμένα φτερά ή την κλισέ προσωπογραφία (αν και αποκαλείται “American Indian” αντί για το σημερινό “native American”).

 

Εξωγήινοι προσγειώνονται στο δάσος και αυτή τη φορά εμφανίζεται ο στρατός να τους ρωτήσει τι θέλουν. Αμέσως κάποιος λέει «Κοιτάξτε, δεν έχουν ούτε στόμα, ούτε αφτιά. Άρα δεν επικοινωνούν με ομιλούμενη γλώσσα!» Και ένας άλλος συμπεραίνει «Μάλλον επικοινωνούν με τηλεπάθεια, αλλά τα Γήινα μας μυαλά δεν την πιάνουν». Μπαίνει λοιπόν στο σκηνικό ο ήρωας μας, με την ινδιάνικη γλώσσα των σημάτων, κάτι σαν την γλώσσα για κωφάλαλους, και ξεδιπλώνεται μια συνεννόηση.

 

Όπως λοιπόν καταλαβαίνουν από τις παντομίμες, μια εποχή παγετώνων κατέστρεψε τον πλανήτη των εξωγήινων γι αυτό κι εκείνοι τον εγκατέλειψαν. Και ήρθαν για να ζήσουν στην Γη ειρηνικά μαζί μας; Το κλου – και το μεγάλο γέλιο της ιστορίας – ο εξωγήινος δείχνει με τον αντίχειρα τον ουρανό και η ερμηνεία του ινδιάνου: “Beat it!” Δηλαδή μας λένε να του δίνουμε, γιατί θέλουν τον πλανήτη για τον εαυτό τους.

 

Ο στρατός χώνει τους αυθάδεις εξωγήινους στη στενή, ο ινδιάνος ήρωας μας όμως, παρατηρώντας περίεργη συμπεριφορά από αποδημητικά πουλιά, καταλαβαίνει σύντομα το λάθος του. Οι εξωγήινοι δεν μιλούσαν για τον δικό τους πλανήτη, αλλά για μια κλιματική καταστροφή που απειλεί την Γη. Το “Beat it” σήμαινε «τρέξτε να σωθείτε».

 

Ετοιμάζεται λοιπόν ένα σχέδιο, και με την βοήθεια των εξωγήινων, και κατευθείαν από το εργαστήριο του Κύρου Γρανάζη, κατασκευάζονται τεράστιες προπέλες που τοποθετούνται στον βυθό του Κόλπου του Μεξικού, για να σπρώξουν τα ζεστά ρεύματα Βόρεια, για να λιώσουν τους πάγους που σχηματίζονται εκεί.

 

Έτσι, οι φίλοι μας οι εξωγήινοι φεύγουν, και κάποιος παρατηρεί ότι δεν χρειάζεται μετάφραση το γιατί μας κουνούν τα χέρια, προφανώς μας γνέφουν αντίο. Α-χα-χα, χιούμορ.

 

Περιμένετε, δεν τελειώσαμε. Μας έμεινε άλλο ένα καρεδάκι για σεναριακό ρεζιλίκι. Στην αρχή της ιστορίας, πριν μπει στη μέση ο ινδιάνος για την συνεννόηση, ο στρατός δοκίμασε και τα σκίτσα για να επικοινωνήσει με τους εξωγήινους. Καμία απολύτως ανταπόκριση και σ’αυτό. Αργότερα βέβαια, για το σχέδιο διάσωσης, ανταποκρίθηκαν μια χαρά στα σκίτσα του ινδιάνου. Ουπς! Υπάρχει όμως εξήγηση: Οι εξωγήινοι είχαν αχρωματοψία στο… μαύρο (μαύρη μελάνι). Ενώ ο πρωταγωνιστής χρησιμοποίησε μπλε μαρκαδόρο. Γδντούπ, το κεφάλι μου!

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share


×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..