Solonor Posted February 23, 2011 Share Posted February 23, 2011 http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=178 Ως τώρα μόνο κανένας βλάκας θα έκανε 500 χλμ για να παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής στην Αθήνα. Τώρα πια δεν χρειάζεται! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted February 24, 2011 Share Posted February 24, 2011 Παρότι επικροτώ την ιδέα, ο στατιστικολόγος μέσα μου δεν μπορεί να κρατηθεί: "Με περισσότερους από 2.400 αποφοίτους, 48 από αυτούς έχουν ήδη εκδώσει βιβλία τους" Ποσοστό επιτυχίας: <2% Αξίζει να το διαφημίσεις; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
odesseo Posted February 24, 2011 Share Posted February 24, 2011 (edited) "Με περισσότερους από 2.400 αποφοίτους, 48 από αυτούς έχουν ήδη εκδώσει βιβλία τους" Ποσοστό επιτυχίας: <2% Αξίζει να το διαφημίσεις; Αν αναρτούσε τέτοια ποσοστά επιτυχίας κάποιο φροντιστήριο προετοιμασίας για ΤΕΙ/ΑΕΙ, θα γελούσαμε, Γιώργο. Αλλά δεν είναι φροντιστήριο: είναι Fame story. Το θέμα είναι να μπεις, να σε πάρουν, να λες "είμαι στο εργαστήρι του ΕΚΕΒΙ, δόκιμος συγγραφέας, μελλοντικός γαμάουα". Edit: Πάντως, όπως σωστά είχε αναφέρει ο Nihilio σε σχετικό θέμα, δεν μπορεί να γίνουν κλέφτες οι συγγραφείς. Κάπως πρέπει να ζήσουν κι αυτοί. Και δεν κατακρίνω όσους βγάζουν το ψωμί τους από αυτό. Άλλωστε, υπηρεσίες παρέχουν, ανάγκες ικανοποιούν... Edit2: Ασφαλώς, δεν λέω ότι ανάμεσα στους 2400 δεν υπάρχουν και κάποιοι που πάνε από περιέργεια, ή για να έχουν μια ασχολία ή από πραγματική όρεξη να μάθουν κάτι κ.λπ. Αλλά το σλόγκαν "Τώρα μπορείς κι εσύ!" είναι μεγάλο δόλωμα - ώστε να δικαιολογεί τέτοια ποσοστά συμμετοχής. Edited February 24, 2011 by odesseo Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted February 24, 2011 Share Posted February 24, 2011 Πιστεύω ότι ένα τόπικ για το πόσο, τελικά, βοηθούν αυτά τα σεμινάρια θα ήταν πολύ χρήσιμο. Πράγματι, το ποσοστό αυτό θα έλεγα ότι είναι μικρότερα κι από κάποιου τυχαίου ενδεχομένου. Δηλαδή, 2400 ανθρώπους να παίρναμε από το δρόμο, ίσως να τα κατάφερναν και περισσότεροι από το 2% να εκδώσουν. Αν λειτουργούν ως placebo, τονωτικό της αυτοπεποίθησης ή δημοσχιοσετίστικο εφαλτήριο, να το δεχτώ, αλλά τότε μιλάμε για κάτι τελείως διαφορετικό κι όχι για σεμινάρια συγγραφής. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cat Sidhe Posted February 24, 2011 Share Posted February 24, 2011 Υπάρχουν δύο κατηγορίες συγγραφέων: 1) Αυτοί που αβίαστα καταφέρνουν να δημιουργούν ένα έργο και που η Λογοτεχνία τους "ψυθιρίζει" το έργο τους και 2) Αυτοί που πρέπει να κοπιάσουν, να στίψουν το κεφάλι τους για να καταφέρουν να γραψουν κάτι αξιόλογο. Μολαταυτα και στις δυο κατηγορίες υπάρχουν τα βασικά κοινά που τους καθιστούν το ίδιο αξιόλογους συγγραφείς : η φαντασία και η δυνατότητα δημιουργίας. Προσωπικά πιστεύω ότι τέτοιου είδους εργαστήρια καταφέρνουν να "καλουπώσουν" και να "τιθασεύσουν" αυτό που λέμε "πηγαία ουσία" του συγγραφέα.Βοήθεια μπορεί να επέλθεί μόνο στο θέμα της τεχνικής, αλλά και πάλι πιστεύω ότι ένας καλός συγγραφέας βρίσκει τον δρόμο του... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cyrano Posted February 25, 2011 Share Posted February 25, 2011 Το 2% είναι ασφαλώς ένα αποκαρδιωτικό ποσοστό. Πως θα φαινόταν όμως ένα ποσοστό της τάξης του 200%; Π.χ. αν υπολογίσουμε ότι περίπου 1/100 από τα υποβαλλόμενα (ίσως και λιγότερα) βιβλία εκδίδονται, τότε το 2% σημαίνει ότι διπλασιάζουμε τις πιθανότητες να εκδοθεί κάποιος. Θέλουμε να τις τριπλασιάσουμε ή και να τις τετραπλασιάσουμε; Εύκολο. Βγάζουμε από το δείγμα των συμμετεχόντων όλους εκείνους που δεν έχουν ολοκληρώσει κανένα βιβλίο, που αφελώς πιστεύουν ότι με το να παρακολουθήσουν ένα σεμινάριο αρκεί για να το επιτύχουν, εκείνους που δε θα καταφέρουν να ολοκληρώσουν καμία δουλειά τους κι οι πιθανότητές μας ανεβαίνουν. Με τη στατιστική κάνει κανείς ότι θέλει. Η ουσία των σεμιναρίων όμως βρίσκεται αλλού. Πριν από κάποια χρόνια παρακολούθησα στο ΕΚΕΒΙ ένα σεμινάριο πάνω στην τρίπρακτη δομή με καθηγητή τον Απόστολο Δοξιάδη. Τα οφέλη που πήρα ήταν τριών ειδών: απέβαλλα κάποιες από τις εμμονές μου, έκανα κάποιες ερωτήσεις που τα βιβλία δε μου είχαν απαντήσει κι έλαβα στοχευμένη κριτική σε κείμενά μου από κάποιον επαγγελματία συγγραφέα. Σημειωτέον ότι κάποια από τα πράγματα που διδάχτηκα τότε, έγιναν σημαντικά για μένα μετά από χρόνια, όταν συνδυάστηκαν με άλλες εμπειρίες μου στη γραφή. Επίσης γνώρισα σ' εκείνο το σεμινάριο δύο άτομα (από τα είκοσι περίπου) που δημοσίευσαν ελάχιστους μήνες μετά το σεμινάριο. Επίσης γνώρισα άτομα που δεν ήταν σε θέση να πάρουν τίποτα από αυτό, μιας κι απέρριπταν οτιδήποτε δεν ενέπιπτε στον τρόπο θέασης που είχαν απέναντι στη γραφή. Άλλοι ενθουσιάστηκαν με τον διδάσκοντα κι άλλοι τον αντιπάθησαν. Ένας αξιοσημείωτος αριθμός φαίνεται πως είχε πάει εκεί για να του υποβάλλει χειρόγραφα, με την ελπίδα ότι θα γινόταν ο μεσάζοντάς τους για τους εκδοτικούς οίκους. Προσωπική μου άποψη είναι ότι παρόμοιου είδους σεμινάρια (ειδικά όσο πιο νεαρός είναι κάποιος) αξίζουν τον κόπο, αρκεί να έχεις διαβάσει κάποια κείμενα του διδάσκοντα και να σου 'ταιριάζουν'. Ποτέ δεν ξέρεις βέβαια, μιας κι η μεταδοτικότητα δε σχετίζεται με την ποιότητα των λογοτεχνικών κειμένων, αλλά εγγυήσεις δεν υπάρχουν για τίποτα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
odesseo Posted February 25, 2011 Share Posted February 25, 2011 Με τη στατιστική κάνει κανείς ότι θέλει. Η ουσία των σεμιναρίων όμως βρίσκεται αλλού. Πριν από κάποια χρόνια παρακολούθησα στο ΕΚΕΒΙ ένα σεμινάριο πάνω στην τρίπρακτη δομή με καθηγητή τον Απόστολο Δοξιάδη. Τα οφέλη που πήρα ήταν τριών ειδών: απέβαλλα κάποιες από τις εμμονές μου, έκανα κάποιες ερωτήσεις που τα βιβλία δε μου είχαν απαντήσει κι έλαβα στοχευμένη κριτική σε κείμενά μου από κάποιον επαγγελματία συγγραφέα. Σημειωτέον ότι κάποια από τα πράγματα που διδάχτηκα τότε, έγιναν σημαντικά για μένα μετά από χρόνια, όταν συνδυάστηκαν με άλλες εμπειρίες μου στη γραφή. Επίσης γνώρισα σ' εκείνο το σεμινάριο δύο άτομα (από τα είκοσι περίπου) που δημοσίευσαν ελάχιστους μήνες μετά το σεμινάριο. Επίσης γνώρισα άτομα που δεν ήταν σε θέση να πάρουν τίποτα από αυτό, μιας κι απέρριπταν οτιδήποτε δεν ενέπιπτε στον τρόπο θέασης που είχαν απέναντι στη γραφή. Άλλοι ενθουσιάστηκαν με τον διδάσκοντα κι άλλοι τον αντιπάθησαν. Ένας αξιοσημείωτος αριθμός φαίνεται πως είχε πάει εκεί για να του υποβάλλει χειρόγραφα, με την ελπίδα ότι θα γινόταν ο μεσάζοντάς τους για τους εκδοτικούς οίκους. Προσωπική μου άποψη είναι ότι παρόμοιου είδους σεμινάρια (ειδικά όσο πιο νεαρός είναι κάποιος) αξίζουν τον κόπο, αρκεί να έχεις διαβάσει κάποια κείμενα του διδάσκοντα και να σου 'ταιριάζουν'. Ποτέ δεν ξέρεις βέβαια, μιας κι η μεταδοτικότητα δε σχετίζεται με την ποιότητα των λογοτεχνικών κειμένων, αλλά εγγυήσεις δεν υπάρχουν για τίποτα. Like! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted February 26, 2011 Share Posted February 26, 2011 Το 2% είναι ασφαλώς ένα αποκαρδιωτικό ποσοστό. Πως θα φαινόταν όμως ένα ποσοστό της τάξης του 200%; Π.χ. αν υπολογίσουμε ότι περίπου 1/100 από τα υποβαλλόμενα (ίσως και λιγότερα) βιβλία εκδίδονται, τότε το 2% σημαίνει ότι διπλασιάζουμε τις πιθανότητες να εκδοθεί κάποιος. Θέλουμε να τις τριπλασιάσουμε ή και να τις τετραπλασιάσουμε; Εύκολο. Βγάζουμε από το δείγμα των συμμετεχόντων όλους εκείνους που δεν έχουν ολοκληρώσει κανένα βιβλίο, που αφελώς πιστεύουν ότι με το να παρακολουθήσουν ένα σεμινάριο αρκεί για να το επιτύχουν, εκείνους που δε θα καταφέρουν να ολοκληρώσουν καμία δουλειά τους κι οι πιθανότητές μας ανεβαίνουν. Με τη στατιστική κάνει κανείς ότι θέλει. Η ουσία των σεμιναρίων όμως βρίσκεται αλλού. Πριν από κάποια χρόνια παρακολούθησα στο ΕΚΕΒΙ ένα σεμινάριο πάνω στην τρίπρακτη δομή με καθηγητή τον Απόστολο Δοξιάδη. Τα οφέλη που πήρα ήταν τριών ειδών: απέβαλλα κάποιες από τις εμμονές μου, έκανα κάποιες ερωτήσεις που τα βιβλία δε μου είχαν απαντήσει κι έλαβα στοχευμένη κριτική σε κείμενά μου από κάποιον επαγγελματία συγγραφέα. Σημειωτέον ότι κάποια από τα πράγματα που διδάχτηκα τότε, έγιναν σημαντικά για μένα μετά από χρόνια, όταν συνδυάστηκαν με άλλες εμπειρίες μου στη γραφή. Επίσης γνώρισα σ' εκείνο το σεμινάριο δύο άτομα (από τα είκοσι περίπου) που δημοσίευσαν ελάχιστους μήνες μετά το σεμινάριο. Επίσης γνώρισα άτομα που δεν ήταν σε θέση να πάρουν τίποτα από αυτό, μιας κι απέρριπταν οτιδήποτε δεν ενέπιπτε στον τρόπο θέασης που είχαν απέναντι στη γραφή. Άλλοι ενθουσιάστηκαν με τον διδάσκοντα κι άλλοι τον αντιπάθησαν. Ένας αξιοσημείωτος αριθμός φαίνεται πως είχε πάει εκεί για να του υποβάλλει χειρόγραφα, με την ελπίδα ότι θα γινόταν ο μεσάζοντάς τους για τους εκδοτικούς οίκους. Προσωπική μου άποψη είναι ότι παρόμοιου είδους σεμινάρια (ειδικά όσο πιο νεαρός είναι κάποιος) αξίζουν τον κόπο, αρκεί να έχεις διαβάσει κάποια κείμενα του διδάσκοντα και να σου 'ταιριάζουν'. Ποτέ δεν ξέρεις βέβαια, μιας κι η μεταδοτικότητα δε σχετίζεται με την ποιότητα των λογοτεχνικών κειμένων, αλλά εγγυήσεις δεν υπάρχουν για τίποτα. Όντως, με τη στατιστική κάνεις ό,τι θέλεις. Πώς αλλιώς η αύξηση κατά 1% θα βαφτιζόταν 200%! Αλλά και με την επιχειρηματολογία, ό,τι θέλεις κάνεις. Δεν εξηγείται αλλιώς το πώς ο Δοξιάδης εξομοιώνεται με την Νικολαΐδου. Ή μήπως δε μιλάμε για το ίδιο σεμινάριο; Η αξία της εκπαίδευσης είναι αδιαμφισβήτητη. Τι κρίμα όμως να μην μπορείς να πεις ότι ξεπέρασες τις εμμονές σου μόνος σου, με τις δικές σου δυνάμεις... Θα επαναλάβω, λοιπόν: Την ιδέα της εκπαίδευσης την επικροτώ. Όμως στατιστικές με δείγμα n=1 και διαφημιστικές πρακτικές του τύπου "Χιλιάδες μύγες τρώνε σκ@τά. Κάτι ξέρουν! Εξάλλου 48 από αυτές επιβίωσαν" δε με αγγίζουν. Άσε που τέτοια παράθεση από νούμερα δεν έχει καμιά λογοτεχνική αξία. Χάθηκε να διαφημίσεις ένα μάθημα δημιουργικής γραφής χρησιμοποιώντας τη γραφή σου λίγο... δημιουργικά; Εμ; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eroviana Posted February 26, 2011 Share Posted February 26, 2011 Προσωπικά, τα θεωρώ πολύ χρήσιμα αυτά τα σεμινάρια. Είτε από τους "συμπάσχοντες", είτε από τον διδάσκοντα κάτι κερδίζεις. Γόνιμες συζητήσεις ή διαφωνίες που σε εξιτάρουν, ασκήσεις ύφους, τεχνικής, είδους. Πράγματα που μόνος σου δεν θα καθόσουν να κάνεις. Το πιο σημαντικό είναι ότι σε ωθούν να γράψεις και μάλιστα με deadline, κάτι που χρειάζεσαι ως συγγραφέας. Επίσης, η Σοφία Νικολαϊδου διδάσκει στο μεταπτυχιακό μου κι είναι απ' τις πιο υπέροχες καθηγήτριες που έχω γνωρίσει. Επικοινωνιακή και προσιτή, πάντα σε σπρώχνει στη δημιουργία με όρεξη. Άσχετα με το αν σας αρέσουν τα βιβλία της ή όχι (δεν έχω διαβάσει ακόμα δικό της), ως διδάσκουσα είναι πάρα πολύ καλή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
odesseo Posted February 27, 2011 Share Posted February 27, 2011 Μερικά σχόλια και ερωτήματα στις πρόσφατες αναρτήσεις... Δεν εξηγείται αλλιώς το πώς ο Δοξιάδης εξομοιώνεται με την Νικολαΐδου. Ή μήπως δε μιλάμε για το ίδιο σεμινάριο; Νομίζω ότι οποιαδήποτε εξομοίωση των προσώπων που συμμετέχουν σε οποιονδήποτε φορέα (σχολείο, σχολή, σεμινάριο, φόρουμ) είναι ένα αδικαιολόγητο τσουβάλιασμα. Τώρα, το πώς ο Δοξιάδης καταδέχεται να συμμετέχει στο ίδιο σεμινάριο με τη Νικολαΐδου είναι ένα ενδιαφέρον ερώτημα, που ωστόσο δεν φαίνεται να απασχολεί ούτε το Δοξιάδη ούτε τη Νικολαΐδου. Έχει ίσως περισσότερο ενδιαφέρον το γιατί θέτουμε αυτό το ερώτημα - γιατί, δηλαδή, θεωρούμε ότι ο Δοξιάδης δεν μπορεί να συνεργάζεται ή, έστω, να συμμετέχει στο ίδιο σεμινάριο με τη Νικολαΐδου - κάτι που μας πάει κατευθείας στο Τι κρίμα όμως να μην μπορείς να πεις ότι ξεπέρασες τις εμμονές σου μόνος σου, με τις δικές σου δυνάμεις.... Προφανώς η αντίληψη που θέλει το συγγραφέα νικητή ενός προσωπικού, εσωτερικού αγώνα είναι η ίδια αντίληψη που εξιδανικεύει το συγγραφέα, τον απομονώνει τον από τον ευρύτερο κοινωνικό χώρο (του βιοπορισμού, του επαγγελματικού ανταγωνισμού, της διαπλοκής, της διαφθοράς) και του αποδίδει (αυθαίρετα) υψηλή ηθική αποστολή. Κατά τ' άλλα, Γιώργο, συμφωνώ ότι η όλη προώθηση είναι μια αβυσσαλέα ανοησία (ακόμη και με όρους marketing), αλλά έχω την εντύπωση ότι, έτσι κι αλλιώς, οι μεν υπεύθυνοι των σεμιναρίων δεν έχουν σχέση με τη λογοτεχνία, οι δε υπεύθυνοι προβολής και προώθησης κάνουν ό,τι κάνουν όλοι οι πωλητές: πουλάνε ό,τι τους δώσουν για πούλημα. Γόνιμες συζητήσεις ή διαφωνίες που σε εξιτάρουν, ασκήσεις ύφους, τεχνικής, είδους. Πράγματα που μόνος σου δεν θα καθόσουν να κάνεις.Γιατί άραγε; Μήπως γιατί το να παλεύει μόνος του με τη συγγραφή, χωρίς να έχει κάποιους να μοιραστεί τις ανησυχίες, τις απόψεις και τις όνειρά του, εξαλείφει σταδιακά από τον επίδοξο συγγραφέα το κίνητρο να ασχολείται; Αν ναι, ίσως είναι πιο σημαντικό να αναρωτηθούμε γιατί είναι δυνατό να συμβαίνει αυτό. Μια πρόχειρη απάντηση σε αυτό πιστεύω ότι είναι το γεγονός ότι, για κάποιους, η συγγραφή είναι ένα πρόσχημα, ένα μέσο για την επιδίωξη άλλων στόχων: π.χ. καλλιέργειας κοινωνικών επαφών, ένταξης σε έναν κύκλο εκλεκτών, αποδοχής και αναγνώρισης κ.λπ. (Δεν απαξιώ κανέναν από τους λόγους αυτούς - απλώς επισημαίνω τη διάσταση ανάμεσα στα επιφαινόμενα και τα βαθύτερα κίνητρα). Ασφαλώς υπάρχουν και άλλοι λόγοι, όπως π.χ. η ανάγκη πρόσληψης ερεθισμάτων και η ανάγκη μαθητείας στη γραφή. Για όσους η μαθητεία δεν νοείται παρά μόνο στο πλαίσιο ενός σχολικού προγράμματος, είναι προφανές ότι τα σεμινάρια είναι ο ιδανικός χώρος: έχουν πρόγραμμα, δασκάλους, τάξη, συμμαθητές, ασκήσεις στο σπίτι κ.λπ. Αλλά το ζητούμενο στη συγγραφή δεν είναι η αναπαραγωγή μοντέλων και διαδικασιών, όπως συμβαίνει με το εκπαιδευτικό πρόγραμμα - ούτε η παραγωγή υποψήφιων επαγγελματιών, όπως υποδηλώνει η άποψηΤο πιο σημαντικό είναι ότι σε ωθούν να γράψεις και μάλιστα με deadline, κάτι που χρειάζεσαι ως συγγραφέας.. Η εξαναγκασμένη παραγωγή και η τήρηση χρονοδιαγραμμάτων είναι στοιχεία που προσιδιάζουν σε επαγγελματίες, δηλαδή ανθρώπους που επιδιώκουν την καταξίωσή τους σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον αποβλέποντας στο κέρδος. Και δεν υπάρχει τίποτε κακό σ' αυτό. Επίσης, τίποτε ρομαντικό - όπως δεν υπάρχει τίποτε ρομαντικό στα σεμινάρια δημιουργικής γραφής, στους διδάσκοντες (συγγραφείς και μη), παρά μόνο, ίσως, στο μυαλό μερικών ακροατών. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eroviana Posted February 28, 2011 Share Posted February 28, 2011 Γόνιμες συζητήσεις ή διαφωνίες που σε εξιτάρουν, ασκήσεις ύφους, τεχνικής, είδους. Πράγματα που μόνος σου δεν θα καθόσουν να κάνεις.Γιατί άραγε; Μήπως γιατί το να παλεύει μόνος του με τη συγγραφή, χωρίς να έχει κάποιους να μοιραστεί τις ανησυχίες, τις απόψεις και τις όνειρά του, εξαλείφει σταδιακά από τον επίδοξο συγγραφέα το κίνητρο να ασχολείται; Αν ναι, ίσως είναι πιο σημαντικό να αναρωτηθούμε γιατί είναι δυνατό να συμβαίνει αυτό. Μια πρόχειρη απάντηση σε αυτό πιστεύω ότι είναι το γεγονός ότι, για κάποιους, η συγγραφή είναι ένα πρόσχημα, ένα μέσο για την επιδίωξη άλλων στόχων: π.χ. καλλιέργειας κοινωνικών επαφών, ένταξης σε έναν κύκλο εκλεκτών, αποδοχής και αναγνώρισης κ.λπ. (Δεν απαξιώ κανέναν από τους λόγους αυτούς - απλώς επισημαίνω τη διάσταση ανάμεσα στα επιφαινόμενα και τα βαθύτερα κίνητρα). Ασφαλώς υπάρχουν και άλλοι λόγοι, όπως π.χ. η ανάγκη πρόσληψης ερεθισμάτων και η ανάγκη μαθητείας στη γραφή. Για όσους η μαθητεία δεν νοείται παρά μόνο στο πλαίσιο ενός σχολικού προγράμματος, είναι προφανές ότι τα σεμινάρια είναι ο ιδανικός χώρος: έχουν πρόγραμμα, δασκάλους, τάξη, συμμαθητές, ασκήσεις στο σπίτι κ.λπ. Αλλά το ζητούμενο στη συγγραφή δεν είναι η αναπαραγωγή μοντέλων και διαδικασιών, όπως συμβαίνει με το εκπαιδευτικό πρόγραμμα - ούτε η παραγωγή υποψήφιων επαγγελματιών, όπως υποδηλώνει η άποψηΤο πιο σημαντικό είναι ότι σε ωθούν να γράψεις και μάλιστα με deadline, κάτι που χρειάζεσαι ως συγγραφέας.. Η εξαναγκασμένη παραγωγή και η τήρηση χρονοδιαγραμμάτων είναι στοιχεία που προσιδιάζουν σε επαγγελματίες, δηλαδή ανθρώπους που επιδιώκουν την καταξίωσή τους σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον αποβλέποντας στο κέρδος. Και δεν υπάρχει τίποτε κακό σ' αυτό. Επίσης, τίποτε ρομαντικό - όπως δεν υπάρχει τίποτε ρομαντικό στα σεμινάρια δημιουργικής γραφής, στους διδάσκοντες (συγγραφείς και μη), παρά μόνο, ίσως, στο μυαλό μερικών ακροατών. Παρερμηνεύεις θα έλεγα. Το κέρδος στην προκειμένη δεν είναι χρηματικό. Το θέμα είναι να μπορείς να ολοκληρώνεις τα έργα σου (το μόνιμο πρόβλημά μου) και να μπορείς επίσης να τα "καλλωπίσεις" έτσι ώστε να μπορούν να τα διαβάσουν κι άλλοι πέρα από σένα. Αυτό δεν έχει να κάνει με τον επαγγελματισμό ως επί πληρωμή συγγραφέας αλλά ως συγγραφέας καθεαυτός. Η έκδοση είναι δευτερεύον θέμα (ίσως να μην είναι καν θέμα, απλώς ένα όνειρο για το μέλλον). Τα σεμινάρια τα βλέπω όπως και το φόρουμ μας περίπου. Βοηθάμε ο ένας τον άλλο, προτρέπουμε και καμιά φορά απογοητεύουμε κιόλας. Ναι, η συγγραφή είναι μοναχική ενασχόληση, όπως και η ανάγνωση άλλωστε. Αλλά πόσο καλύτερα αισθάνεσαι όταν μπορείς να το μοιραστείς αυτό και με άλλους ανθρώπους; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
odesseo Posted February 28, 2011 Share Posted February 28, 2011 Παρερμηνεύεις θα έλεγα. Το κέρδος στην προκειμένη δεν είναι χρηματικό. Το θέμα είναι να μπορείς να ολοκληρώνεις τα έργα σου (το μόνιμο πρόβλημά μου) και να μπορείς επίσης να τα "καλλωπίσεις" έτσι ώστε να μπορούν να τα διαβάσουν κι άλλοι πέρα από σένα. Αυτό δεν έχει να κάνει με τον επαγγελματισμό ως επί πληρωμή συγγραφέας αλλά ως συγγραφέας καθεαυτός. Η έκδοση είναι δευτερεύον θέμα (ίσως να μην είναι καν θέμα, απλώς ένα όνειρο για το μέλλον). Τα σεμινάρια τα βλέπω όπως και το φόρουμ μας περίπου. Βοηθάμε ο ένας τον άλλο, προτρέπουμε και καμιά φορά απογοητεύουμε κιόλας. Ναι, η συγγραφή είναι μοναχική ενασχόληση, όπως και η ανάγνωση άλλωστε. Αλλά πόσο καλύτερα αισθάνεσαι όταν μπορείς να το μοιραστείς αυτό και με άλλους ανθρώπους; Δείξε μου τί και πού παρερμήνευσα. Δεν μίλησα πουθενά για κέρδος (πέραν της αμοιβής των διδασκόντων στα σεμινάρια). Επισήμανα μόνο ότι η τήρηση των deadline και η υποχρεωτική παραγωγή ολοκληρωμένων έργων δεν είναι προβλήματα της συγγραφής, αλλά προβλήματα του επαγγελματικού στίβου - και δικά σου, όπως παραδέχεσαι. Μπορείς (εσύ, εννοώντας ο καθένας) να μπεις στη συγγραφή με οποιεσδήποτε και οσεσδήποτε εμμονές και ψυχαναγκασμούς, αλλά δεν θα γίνεις συγγραφέας με το να τους καλλιεργείς. Για δε τη σχέση των σεμιναρίων με το φόρουμ, καθώς και το πόσο καλύτερα αισθάνεσαι όταν μοιράζεσαι κ.λπ., απάντησα ήδη στο προηγούμενο post. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Solonor Posted February 28, 2011 Author Share Posted February 28, 2011 Υπάρχουν πολλές βλακείες που μπορεί να κάνει κανείς. Μία από τις αγαπημένες μου είναι να μιλάς για πράγματα τα οποία αγνοείς. Το ποσοστό πάντως είναι πράγματι αποκαρδιωτικό. Όχι άδικα, η αλήθεια είναι πως το επίπεδο των μαθητών συχνά δεν είναι υψηλό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
odesseo Posted February 28, 2011 Share Posted February 28, 2011 Το ποσοστό πάντως είναι πράγματι αποκαρδιωτικό. Όχι άδικα, η αλήθεια είναι πως το επίπεδο των μαθητών συχνά δεν είναι υψηλό. Αυτό, Αντώνη, δεν τους εμποδίζει να έχουν υψηλές προσδοκίες και φιλοδοξίες. Είναι κι αυτός ένας από τους λόγους που μίλησα στην αρχή για καταστάσεις τύπου Fame Story. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Solonor Posted March 1, 2011 Author Share Posted March 1, 2011 Ακριβώς. Θυμάμαι ερώτηση μαθητή προς δάσκαλο: πότε βρίσκετε χρόνο να γράφετε; Το μόνο σίγουρο είναι πως τα μαθήματα δημιουργικής γραφής δεν μπορούν: -Να σε ωθήσουν να γράψεις όσο χρειάζεται... -Να σε βελτιώσουν χωρίς να προσπαθήσεις... -Να σου μάθουν να γράφεις χωρίς να διαβάζεις... Ωστόσο μπορούν να σε βοηθήσουν να μάθεις να χειρίζεσαι αλλά και να αναγνωρίζεις τεχνικές ευκολότερα. Και να σου δώσουν και μερικές πρακτικές συμβουλές. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.