Ενυδρία - Βάγια Ψευτάκη

[Spock]

Αποφάσισαν και ότι το ψάρι είναι γυναίκα τελικά. Ευχαριστούμε, δώσατε απάντηση! :tongue:

[PiKei]

Αποφάσισαν και ότι το ψάρι είναι γυναίκα τελικά. Ευχαριστούμε, δώσατε απάντηση! :tongue:

 

Γυναίκα και μπαϊσέξουαλ, αν διάβασα σωστά...

 

Έλα ντε... Φαίνεται ό,τι φανταστικό είναι εξ ορισμού ξένο...

 

Ότι είναι πάνω από το αυλάκι, είναι ξένο. Κάτω από το αυλάκι, αρχίζει η Ελλάς και τελειώνει στο Ταίναρο...

[Tiessa]

Αποφάσισαν και ότι το ψάρι είναι γυναίκα τελικά. Ευχαριστούμε, δώσατε απάντηση! :tongue:

 

Γυναίκα και μπαϊσέξουαλ, αν διάβασα σωστά...

 

 

Αν και τελικά διαβάζοντας την ιστορία κατάλαβα γιατί δεν έχει και μεγάλη σημασία το φύλο του ψαριού, η αίσθηση που άφησαν δυο συκεκριμένες παράγραφοι είναι ότι ο ψάρι είναι αγόρι μπαϊσέξουαλ.

[Solonor]

Αν δεν το δείτε να κρέμετε, μην πιστεύετε τίποτε

[PiKei]

Μόλις το τέλειωσα ( στην Ξάνθη, στο σπίτι του Ντίνου ) και θα ακολουθήσω τον μπούσουλα της Ευθυμίας.

Το βιβλίο είναι πραγματικά περιποιημένο και σε προϊδεάζει θετικά. Ακόμα και το γκρίζο "κάδρο" της σελίδας που συνήθως δεν μου αρέσει δένει πολύ καλά στην Ενυδρία.

 

Η Ιδέα είναι πολύ καλή. Πάμε στην Εκτέλεση. Διαφωνώ με την Ευθυμία που χαρακτηρίζει αργό το πρώτο μέρος, σε εμένα λειτούργησε άψογα και μου ξεκαθάρισε πολύ καλά τον χαρακτήρα του Ψαριού για να μπορέσω να το ακολουθήσω παρακάτω. Πραγματικά ήταν το μέρος που απόλαυσα περισσότερο στο βιβλίο. Το δεύτερο μέρος έχει κάποια ζητήματα (όπως λεκτικά ολισθήματα και μικρές τρύπες) που όμως δεν με ξενέρωσαν. Και πάλι σε αντίθεση με την Ευθυμία η εισαγωγή νέων χαρακτήρων μέχρι και λίγο πριν το τέλος δεν με χάλασε καθόλου. Η ατμόσφαιρα θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο τσιμπημένη κατά τόπους.

 

Για την Γλώσσα με καλύπτει η Ευθυμία στο κομμάτι: "Οι διάλογοι του πρώτου μέρους είναι πολύ καλοί, πρακτικά αληθοφανείς. Το μόνο που δε μου άρεσε ήταν κάποια γλιστρήματα του λεξιλογίου στο δεύτερο μέρος".

 

Πλοκή. Ικανοποιητική κατά την άποψή μου. Η εναλλαγή Μπρι & Μπρι μου άρεσε αρκετά μέχρι την τελική "σύνδεση".

 

Συνολικά είναι ένα βιβλίο που προτείνω να το διαβάσετε αρκετοί για να μπορέσουμε να το κουβεντιάσουμε περισσότερο.

 

Και τώρα τα κακά νέα (τα σποιλεριάζω για να μπορεί να απαντήσει αν θέλει η Βάγια με τον ίδιο τρόπο):

Δεν μου αρέσει καθόλου το φινάλε στο κομμάτι που το Ψάρι παίρνει τα "καλά νέα". Δεν καταλαβαίνω γιατί χρειάζονταν δραματουργικά και κατά την άποψη μου βγάζουν το Ψάρι πολύ μαλακισμένο εκεί, ιδίως με τον γάμο...

 

[alkinem]

Κατάφερα να το τελειώσω την Παρασκευή το βράδυ(πάντοτε το διάβαζα τα βράδια, λίγο πριν πέσω για ύπνο). Όμορφο κι ενδιαφέρον και σίγουρα δε μετάνιωσα για το χρόνο που του διέθεσα.

 

Το πρώτο μέρος(το ρεαλιστικό ας πούμε), αν και ήταν ασυνήθιστα μεγόλο για μυθιστόρημα fantasy, ήταν εντούτοις απαραίτητο για να καταλάβουμε την ψυχοσύνθεση και το χαρακτήρα του Ψαριου(και μας επέτρεψε να ρίξουμε μια ματιά και στις συνθήκες που διαμόρφωσαν αυτά τα χαρακτηριστικά). Εν ολίγοις, όλα αυτά ήταν απαραίτητα για να κατανοήσουμε την ίδια την Ενυδρία.

Το δεύτερο μέρος ήταν σαφώς ονειρικό και τα όποια εκφραστικά σφαλματάκια, αν και σίγουρα θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, τελικά κατέληξαν να ενισχύουν το χαοτικό κι ονειρικό χαρακτήρα του κειμένου και πραγματικά δε με ενόχλησαν ιδιαιτέρως. Με χάλασε όμως λίγο το τέλος του 2ου μέρους. Ήταν λίγο απότομο για τα δικά μου γούστα, αλλά αυτό είναι και θέμα προσωπικής οπτικής.

Όσον αφορά το φύλο του Ψαριού, εμένα με απασχόλησε μόνο στις πρώτες σελίδες. Έπειτα κατάλαβα πως δεν έχει σημασία και σταμάτησε να με προβληματίζει.

 

Ήταν πραγματικά ένα πολύ καλό ανάγνωσμα και το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όποιον δεν το έχει διαβάσει.

[deadend]

Πέρσα?

[Zaratoth]

Μόλις το τελείωσα. Μου άρεσε πάρα πολύ. Μου θύμησε ένα παιχνίδι που είχα παίξει (και λατρέψει) στο οποίο υποτίθεται πως

η Αλίκη (η γνωστή με τη Χώρα των Θαυμάτων) ζει το θάνατο των γονιών της σε πυρκαγιά και τη βάζουν σε τρελοκομείο. Εκεί την καλούν πίσω στη Χώρα των Θαυμάτων για να σώσει τους κατοίκους της, καθώς λόγω της τρέλας της Αλίκης, η Χώρα έχει διαστρεβλωθεί τελείως και υπάρχουν διάχυτα τα στοιχεία της τρέλας.

Κάπως έτσι και το βιβλίο. Μου άφησε την ίδια ωραία γεύση στο στόμα, που μου είχε αφήσει και εκείνο (χωρίς να εννοώ κάποια αντιγραφή ή οτιδήποτε τέτοιο). Αρκετά πράγματα μέσα στο βιβλίο μένουν ανεξήγητα ή παρουσιάζονται πολύ γρήγορα και το τέλος είναι αρκετά μικρό (θα μπορούσε να είναι μια-δυο σελίδες παραπάνω). Πάντως δεν μειώνουν την ευχαρίστηση που νιώθω, καθώς η "τρέλα" δεν χρειάζεται εξηγήσεις.

 

Γενικός Βαθμός: 8,5/10, κυρίως λόγω αυτών που είπα παραπάνω.

[Διγέλαδος]

Τελευταίος και καταϊδρωμένος;

 

Μου άφησε γλυκειά γεύση

Και μένα το αγαπημένο μέρος του βιβλίου ήταν το 1ο. Ρεαλιστικό και χαρακτήρες που μου λείπουν από την ελληνική λογοτεχνία.

Το 2o Μέρος είχε μια μικρή κοιλιά με τις πολλές περιγραφές από σύντομες σκηνές, αλλά από εκεί που συναντάνε τη Χλέμη και ξεκινάει το κυνηγητό έχει πολύ σασπένς και γίνεται καθηλωτικό.

Το 3ο Μέρος λίγο σύντομο, άλλα ικανοποιητικό. Το μόνο που θα ήθελα είναι να καταλάβω την αλλαγή στη ψυχοσύνθεση του ψαριού.

 

Με λίγα λόγια το κεντρικό θέμα που ήταν το ταξίδι του Ψαριού στον κόσμο της Ενυδρίας ήταν ένα ταξίδι στον εσωτερικό κόσμο του Ψαριού. Ακόμα και τα ονόματα και οι μορφές των πλασμάτων της Ενυδρίας το κάνανε φανερό αυτό. Κάθε μικρή συναισθηματική πλευρά είχε πάρει ζωή και οστά και έπαιζε το δικό της ρόλο. Η εξέλιξη των πλευρών της φαίνεται μέχρι το τέλος κι αντικατοπτρίζει με συμβολικό τρόπο και την εξέλιξη που περνάει η προσωπικότητά μας κατά των υπερβάσεων μας. Στο τέλος του βιβλίου ένιωθα πια το Ψάρι σαν ένα πολύ οικείο πρόσωπο σε μένα.

 

Περιμένω το επόμενο βιβλίο!

Edited May 12, 2011 by Διγέλαδος

[Electroscribe]

8 μέρες μετά τον τελευταίο και καταϊδρωμένο, να και η δική μου κριτική

 

 

Το βιβλίο

 

Συν: εξαιρετικά προσεγμένο, θυμίζει τις εκδόσεις Οξύ την εποχή της δόξας τους, όταν έθεταν νέα στάνταρ στην ποιότητα εκτύπωσης και την αισθητική. Η τιμή είναι εξαιρετικά χαμηλή, όχι μόνο για ένα βιβλίο τέτοιας ποιότητας, αλλά γενικώς για βιβλίο τέτοιου μεγέθους και μάλιστα από μικρό οίκο

 

Πλην: Η εικόνα στο εξώφυλλο έχει προκαλέσει ανάμικτες εντυπώσεις, από ενθουσιασμό, ως αδιαφορία και ακόμη και… απέχθεια. Τα αρχιγράμματα στο δεύτερο και στο τρίτο μέρος κρύβουν μέρος του κειμένου

 

 

 

 

Η συγγραφέας

 

Συν:

 

α. Η φαντασία της είναι πολύ γόνιμη, γεμάτη εντυπωσιακές εικόνες, άλλες φορές γεμάτες συμβολισμούς κι άλλες αισθητικά άψογες, ανάλογα με το τι απαιτεί η πλοκή

 

β. Προτιμά να γράψει αυτό που έχει στο μυαλό της κι όχι να ακολουθήσει κάποιες συμβάσεις συγκεκριμένου υποείδους της φανταστικής λογοτεχνίας

 

γ. Οι άνθρωποι με τους οποίους επιλέγει να ασχοληθεί στην Ενυδρία, «παρακμιακοί» χαρακτήρες, είναι γνώριμοι σε όλους μας, αλλά μόνο σαν εικόνα. Σπάνια μας δίνεται μια τέτοια ευκαιρία να δούμε μέσα στο μυαλό τους, πώς σκέφτονται και τι. Η Βάγια πείθει πως τους γνωρίζει και τους καταλαβαίνει καλά

 

Πλην:

 

α. Είναι μια «παλιότερη» Βάγια Ψευτάκη που ο λόγος της δεν λιγότερο δουλεμένος απ’ αυτόν που θα δει κανείς στα διηγήματά της που βρίσκονται αναρτημένα στο φόρουμ

 

β. Μερικές φορές η αγάπη της για την εικόνα την παρασύρει και η ανυποταξία σε συμβάσεις δεν της δίνει πού να πατήσει. Τείνει να περιγράφει λεπτομερώς ενδυμασίες και χώρους (επίπλωση και διαρρύθμιση), ενώ συχνά ξεχνάει να δώσει βάρος σε άτομα και τις εντυπώσεις που αυτά προκαλούν

 

γ. Το ότι ξεφεύγει από λογοτεχνικές συμβάσεις δε σημαίνει πως δεν έχει και εμμονές σαν άνθρωπος, ιδίως την γκόθικ αισθητική

 

 

 

Το κείμενο

 

Το πρώτο μέρος του βιβλίου (60 σελίδες) περιγράφει μια δύσκολη περίοδο στη ζωή ενός αμφιφυλόφιλου ατόμου που οι φίλοι του το φωνάζουν Ψάρι. Λέω «ατόμου» γιατί το φύλο του δεν αποκαλύπτεται πουθενά, ενώ υπάρχουν πολλές αντικρουόμενες αναφορές που εσκεμμένα προκαλούν σύγχυση στον αναγνώστη. Σε κάθε περίπτωση, το Ψάρι είναι θηλυκό (δηλαδή, αν δεν είναι γυναίκα, είναι ένας πολύ θηλυπρεπής άντρας). Αν εξαιρέσουμε τις συνεχείς συμβολικές αναφορές στο νερό, δε θα βρει κανείς στοιχεία φαντασίας εδώ. Είναι η πολύ ρεαλιστική απεικόνιση μιας ζωής χαμένης και άσκοπης, όχι όμως άδειας από αγάπη, ελπίδα και νόημα. Η συγγραφέας δεν επιτιμάει τους χαρακτήρες της, όσο «κατεστραμμένοι» κι αν είναι, όσο κι αν πληγώνονται μεταξύ τους. Είναι τρυφερή μαζί τους και μας ωθεί να είμαστε κι εμείς το ίδιο.

 

Στο δεύτερο τμήμα, έχουμε τις περιπέτειες ενός άντρα και μιας γυναίκας που μεταφέρθηκαν με άγνωστο τρόπο από τον δικό μας κόσμο σε μια μαγική διάσταση που λέγεται Ενυδρία. Αν και δεν είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς πώς συνδέονται τα δυο μέρη του βιβλίου (ειδικά αν έχει κάποιες γνώσεις Ψυχολογίας ή Αποκρυφισμού), προτιμώ να μην αποκαλύψω περισσότερα για την πλοκή, αλλά να πω περισσότερα για τη φύση του κειμένου. Επιφανειακά μοιάζει να είναι μια τυπική ιστορία στυλ Νάρνια: μια κακή βασίλισσα, ο εκλεκτός Γήινος που θα σώσει τη χώρα, ομιλούντα ζώα, αναχρονισμοί παντού (σπαθιά και λαμπατέρ). Τι πρωτότυπο έχει η Ενυδρία; Ίσως και παγκοσμίως μοναδική, είναι η ενήλικη εκδοχή μιας τέτοιας ονειροχώρας. Όχι κάποια ανοησία που παίρνει γνωστό κλασικό παραμύθι και το γεμίζει σεξουαλικούς συμβολισμούς ή αντικαθιστά τις γνωστές σκηνές του με σεξουαλικά επεισόδια. Η Ενυδρία είναι μια Νάρνια στην οποία υπάρχει και σεξ. Ούτε υπάρχει μόνο αυτό, ούτε λάμπει δια της παντελούς απουσίας του. Και είναι ενταγμένο στην όλη κοσμοπλασία (π.χ. με μια πόλη αφιερωμένη εξ ολοκλήρου σε αυτό). Το ίδιο ισχύει και για το θάνατο/πόνο

 

Συν:

 

- Το μήκος του πρώτου μέρους είναι ιδανικό. Αρκετό για να περάσουν όσες πληροφορίες χρειάζονται, όχι τόσο μεγάλο που να βαρεθεί όποιος θέλει ντε και καλά να διαβάσει κάτι φανταστικό

 

- Η ιδέα είναι και έξυπνη και πρωτότυπη. Η εκτέλεση ξεγλιστράει από τα προφανή και για το είδος και για την ίδια την ιδέα

 

- Το κείμενο ρέει

 

- Η εικόνα στο τέλος του δευτέρου μέρους είναι απλά τέλεια σε σύλληψη και εκτέλεση

 

- Η πλοκή μπορεί να ερμηνευτεί στα πλαίσια της Ψυχολογίας, στα πλαίσια του Αποκρυφισμού, ως παραβολή ή και να μην ερμηνευτεί καθόλου. Είναι μια ιστορία που έρχεται από τα βάθη του υποσυνείδητου κι ακόμα και η συγγραφέας δεν έχει συνειδητοποιήσει όλα τα σύμβολα που περιέχει. Κάθε ανάγνωση είναι βάσιμη

 

Πλην:

 

- Στον κόσμο της Ενυδρίας, εκτός από τους πολύ βασικούς χαρακτήρες, οι περισσότεροι δεν έχουν βάθος και ανάπτυξη όσο εκείνοι του πραγματικού κόσμου. Είναι φοβερά εντυπωσιακές εικόνες και αρχετυπικές, αλλά συχνά αποσπασματικές. Και εκείνοι που έχουν βάθος, δεν είναι πάντα ανεπτυγμένοι στρωτά (π.χ. η εμμονή της Χουκ με τη χαμένη Πέρσα εμφανίζεται αδύναμα και γιγαντώνεται ξαφνικά, αντί να κλιμακωθεί)

 

- Το μέγεθος του κειμένου είναι κάπως μικρό. Δεν προλαβαίνει κανείς να χορτάσει την Ενυδρία, να δει πολλές από τις τοποθεσίες της και τους κατοίκους της, πέρα από όσα άπτονται άμεσα της πλοκής, ενώ πείθεται πραγματικά πως υπάρχουν πάρα πολλά ακόμη

 

- Ο χαρακτήρας του Αραχνού είναι λίγο ο Deus Ex Machina που τελικά δε λείπει ακόμη κι από τις πιο ανορθόδοξες ιστορίες με κόσμους σε κίνδυνο

 

- Προς το τέλος, η δράση επιταχύνει, αλλά προδίδει κάποια βιασύνη να φτάσουμε στο τέλος, και σε γραφή και σε πλοκή. Ενώ γίνεται πιο συναρπαστικό το βιβλίο, οι καταστάσεις περνάνε λίγο επιπόλαια, με λιγότερη ανάπτυξη και λεπτομέρειες. Και κάπου το κομμάτι του άντρα φαίνεται να έχει λιγότερο ομαλή εξέλιξη και συνοχή, κάπως σαν τυχαία περιπλάνηση που φτάνει στο τέλος της όταν πρέπει (θα μπορούσε να είναι 20 σελίδες πριν ή 100 σελίδες αργότερα), ενώ το κομμάτι της γυναίκας είναι κάπως πιο δομημένο

 

- Αυτό το τελευταίο, γρήγορο κομμάτι, είναι λίγο πιο αδύναμο στην επιμέλειά του (όπως συμβαίνει προς το τέλος των περισσότερων βιβλίων που εκδίδονται στην Ελλάδα, υποθέτω λόγω κόπωσης του επιμελητή)

 

- Ο επίλογος που δένει όλα τα προηγούμενα είναι υπερβολικά σύντομος, δε λέει σχεδόν τίποτε για την Ενυδρία και τα πρόσωπά της, μόνο για τον δικό μας κόσμο κι εκεί πάλι επιγραμματικά και για μερικούς μόνο. Από την άλλη, μπορεί να το δει κανείς και θετικά αυτό, μιας και αφήνει εξ ολοκλήρου στον αναγνώστη την ευθύνη (και τη δύναμη) να κάνει αντιστοιχίες προσώπων-καταστάσεων, δίχως να του επιβάλει προκατασκευασμένες εξηγήσεις

 

 

 

Η ετυμηγορία

 

Προτιμώ να προτείνω βιβλία σε ανθρώπους ανάλογα με τα γούστα τους. Αν ήμουν αναγκασμένος να προτείνω ένα βιβλίο φαντασίας (ελληνικό ή ξένο) σε κάποιον που δεν τον γνωρίζω, μάλλον θα ήταν η Ενυδρία. Θεωρώ πολύ μικρό τον κίνδυνο να γυρίσει να μου πει «τι μάπα ήταν αυτή;»

 

Μπορεί να έχει κάποιες αδυναμίες, αλλά δεν είναι του είδους που θα κάνουν την ανάγνωση κουραστική. Ακροβατεί στυλιστικά ανάμεσα στο φάνταζυ και τον Τρόμο, αλλά αν το πάρει κανείς θεματικά, μπορεί να το πει και ΕΦ (πολύ soft, με την εν προκειμένω επιστήμη να είναι η Ψυχολογία). Αν προσθέσει κανείς και το mainstream κομμάτι, μιλάμε για ένα βιβλίο στο οποίο οι περισσότεροι αναγνώστες θα βρουν κάτι που να τους αγγίξει, χωρίς απαραίτητα να βρουν και κάτι που δε θα τους αρέσει.

[KELAINO]

Το περίμενα πώς και τί, έχοντας διαβάσει διηγήματα της Βάγιας εδώ στο φόρουμ, και επιτέλους το καλοκαίρι αξιώθηκα να το αποκτήσω και να το ρουφήξω.

 

Πολύ Ωραίο Πράμα.

 

Λίγο με απογοήτευσε το μέγεθος του πρώτου μέρους, του "μέινστριμ", κυρίως γιατί

α. ήθελα πολύ περισσότερο από το Άλλο

β. έχω την εντύπωση ότι έχω διαβάσει άπειρα τέτοια στις αρχές των 90'ς, σε φάνζιν και άλλα τινά.

Αλλά ταυτόχρονα καταλαβαίνω πόσο απαραίτητο ήταν και ότι δε θα μπορούσε να είναι λιγότερο. Υπέροχα απελευθερωτικό το να μη μας νοιάζει τί έχει ανάμεσα στα πόδια του το Ψάρι.

 

Το μέρος βου ανταποκρίθηκε πλήρως σε κάθε προσδοκία μου και πόθο, ήταν αυτό ακριβώς που περίμενα τόσο διακαώς και αν έχει ένα κουσούρι, αυτό είναι το ότι δεν κράτησε περισσότερο. Σε κάποια φάση τελείωσε.

 

Υπέροχο βιβλίο, γενικώς, μακάρι ν' ακολουθήσουν κι άλλα, πολλά άλλα.

[wordsmith]

Μόλις το διάβασα κι εγώ (το πήρα από το παζάρι της Θεσσαλονίκης).

 

Πολύ καλύτερο από ό,τι περίμενα, πολύ καλογραμμένο, ατμοσφαιρικό και γεμάτο όμορφα ευρηματάκια. Ψηφίζω ότι το Ψάρι είναι γυναίκα, αλλά η συγκεκριμένη ιδέα (της ασάφειας του φύλου) μού φάνηκε υπερβολικά φιλόδοξη για να μπορεί να αξιοποιηθεί πλήρως και σίγουρα αφαιρεί πόντους αληθοφάνειας και πειστικότητας από το πρώτο μέρος (πώς και δεν κάνει τίποτα καθαρά αντρικό ή γυναικείο, πώς δεν της κάνουν οι άλλοι κανένα αστείο ή κάτι τέτοιο που να εξαρτάται από το φύλο, πχ; Άρα είναι ένας άνθρωπος για το φύλο του οποίου δεν ενδιαφέρονται ούτε καν οι γνωστοί του και οι συγγενείς; Δυσκολεύομαι να το φανταστώ). Και το Μπρι είναι γυναικείο όνομα, απ'ό,τι ξέρω.

 

Για το εξώφυλλο και την εικονογράφηση σε κάθε σελίδα: περίμενα να μου φανεί υπερβολική, πάρα πολύ στόλισμα που θα με αποσπάει από το κείμενο, αλλά τελικά ίσως και να βοήθησε να μπω στην ατμόσφαιρα dark fantasy, με την οποία ταιριάζει τόσο πολύ.

 

Για τη γλώσσα έχω να πω ότι φαίνεται εξασκημένου συγγραφέα που έχει προσπαθήσει πολύ να μην κάνει χοντράδες, αλλά αγνοεί τον κανόνα ότι οι λέξεις σε κλητική μπαίνουν ανάμεσα σε κόμματα και επίσης έχουν ξεφύγει δυο τρία ορθογραφικά λάθη. Τίποτα το σημαντικό και δε μειώνουν την αξία του βιβλίου.

 

Το πρώτο μέρος, το ρεαλιστικό, είναι μεν πολύ ωραία γραμμένο, αλλά μου φαίνεται χωρίς νόημα, χωρίς ραχοκοκαλιά. Τι ακριβώς παρακολουθούμε, δηλαδή; Γιατί μας ενδιαφέρει αυτός ο χαρακτήρας; Δείχνει να μην τα πάει καλά με τίποτα, πουθενά δεν αισθάνεται ευτυχισμένο το Ψάρι, τίποτα δεν το γεμίζει και ούτε έχει κανενός είδους δύναμη/ταλέντο για να μου τραβήξει το ενδιαφέρον. Άντε ότι έχει "ιδιαίτερη" φωνή, αλλά κι αυτό αναφέρεται ελάχιστα. Θα έλεγα υπερβολικά loser για να ταυτιστώ.

 

Το δεύτερο μέρος, η Ενυδρία, μου θύμισε Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, Ιστορία Χωρίς Τέλος, ταινίες του Τιμ Μπάρτον, το βιβλίο "Η αποτυχημένη πριγκήπισσα και άλλες ιστορίες με κακό τέλος" και προπαντός Λαβύρινθο του Πάνα. Εικόνες πολύ ενδιαφέρουσες, παραμυθένιες αλλά όχι παιδικές, έχουν και τη μαυρίλα τους και τη φθορά τους και τη φρίκη τους. Ενδεχομένως αυτό (φάντασυ αλλά όχι για παιδιά) είναι πρωτοποριακό. Κάποια σημεία βέβαια τα βρήκα πολύ παιδικά (τα ζώα που μιλάνε, η υπερβολικά προφανής σημασία των ονομάτων και των τοπωνυμίων της Ενυδρίας, η μαγεία χωμένη παντού να δίνει λύσεις με μεγάλη ευκολία), αλλά γενικά μου άφησε την εντύπωση μιας σκοτεινής και μυστηριώδους ομορφιάς. Εδώ δε με ενοχλεί και τόσο το ότι δεν είναι και πολύ σαφές τι ψάχνουμε να βρούμε. Υποθέτω ότι προσπαθούν όλοι αυτοί να σώσουν την Ενυδρία, αλλά αυτό είναι πολύ γενικό και πώς δηλαδή τους έπιασε ο πατριωτισμός ίσα ίσα τη στιγμή που εμφανίστηκαν ο Μπρι και η Μπρι; Και θα ήθελα κι εγώ παραπάνω εμβάθυνση και λεπτομέρειες για τους χαρακτήρες των πλασμάτων της Ενυδρίας, έχουν ενδιαφέρον (αν και είναι ίσως υπερβολικά πολλοί). Στα συν ακόμα το ότι αποφεύγει να πέσει στην παγίδα του διδακτισμού, του να κάνει κήρυγμα new age περί όρεξης για ζωή κλπ. Μέγας δάσκαλος πάνω σ' αυτό ο Μίκαελ Έντε με την "Ιστορία Χωρίς Τέλος" και θα ήθελα να μάθω αν το έχει διαβάσει η Βάγια.

 

Το τέλος είναι απλά "αποφώνηση", προβλέψιμο και πολύ μικρό για να είναι συνέπεια όλου αυτού του χαμού που γίνεται στο 2ο μέρος. Έτσι, χωρίς να αλλάξει τίποτα στον αληθινό κόσμο, το Ψάρι "σώζεται", σαν να του έκανε βελονισμό η "κατάδυση" στην Ενυδρία και του ταχτοποίησε τα μέσα του. Αλλά ενώνεται ομαλά με το υπόλοιπο και κλείνει στρογγυλά.

 

Γενικά πολύ ωραίο, σαν μαύρη σοκολάτα κάπως λιγωτική, θα έλεγα. Συγχαρητήρια και εις ανώτερα.

[Simitsakis]

Λοιπόν, το συγκeκριμένο ανάγνωσμα μπορώ να πω πως με μπέρδεψε και δεν είμαι σίγουρος για το είδος στο οποίο ανήκει. Dark fantasy? Υπήρξαν κάποιες σκηνές οι οποίες ήταν σκοτεινές και που δεν άγγιζαν σε καμία περίπτωση τον τρόμο. Αλλά δεν νομίζω πως είναι. Μαγικός ρεαλισμός; Ούτε και για αυτό είμαι σίγουρος... 

Όπως και να έχει, το μυθιστόρημα αφορά μια σύγχρονη Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων, με τον χαρακτήρα να μπλέκεται στην ίδια του την ύπαρξη, την σεξουαλική του υπόσταση, και τον χαοτικό συναισθηματικό του κόσμο. 
Αυτό συμβαίνει με τέτοιο τρόπο, που ποτέ δεν μαθαίνουμε την σεξουαλική του ταυτότητα - και μου άρεσαν πολύ τα τεχνάσματα με τα οποία το πέτυχε -, και μέσα από έναν κόσμο γεμάτο από συμβολισμούς και έννοιες να παίζουν τον ρόλο των χαρακτήρων που τον δημιουργούν.
 

Υπήρξαν κάποιες σκηνές που ήταν εξαιρετικές στην απόδοση, αλλά στο σύνολο του το βιβλίο είχε αρκετά σημεία στην πλοκή του που δεν έδεναν ικανοποιητικά, είτε γιατί μπορεί εγώ να μην έπιασα τον συμβολισμό εκείνη τη στιγμή, είτε επειδή η συγγραφέας δεν έδινε τον απαιτούμενο χρόνο ώστε να αναπνεύσει το συγκεκριμένο σημείο από όλα τα υπόλοιπα γύρω του. Ναι, οι αλλαγές από τόπο σε τόπο και οι ψυχολογικές καταστάσεις των χαρακτήρων αλλάζουν τόσο γρήγορα που καμιά φορά δεν το καταλαβαίνεις.
Οι περιγραφές των τοπίων και της διακόσμησης των χώρων από την άλλη ίσως να έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε αυτό. Ήταν υπερβολικά πλούσιες και λεπτομερείς, και θεωρώ πως αποπροσανατολίζουν τον αναγνώστη από την κύρια πλοκή αλλά και τους χαρακτήρες τους ίδιους.

Μα όλα αυτά μπορεί να είναι και εσκεμμένα από τη συγγραφέα... Το θέμα με το οποίο καταπιάνεται δεν είναι καθόλου απλό, και το πέπλο του υποσυνειδήτου το ίδιο νεφελώδες.
Για αυτό και δίνω 4 στα 5 αστέρια και όχι λιγότερο. Επειδή η ιδέα είναι γνήσια, προτρέπει τον καθένα να ασχοληθεί λίγο με τον εαυτό του - και αυτός είναι ο πρωταρχικός σκοπός κάθε βιβλίου -, και επειδή γνωρίζω τις δυσκολίες που υπάρχουν στην ανάπτυξη του συγκεκριμένου θέματος, με τον συγκεκριμένο τρόπο. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Και η Βάγια Ψευτάκη τόλμησε να πειραματιστεί με αυτό και να μας προσφέρει κάτι καινούργιο.  

Goodreads

[Mesmer]

Ας βάλω κι εγώ το λιθαράκι μου σ' αυτήν την μικρή, άτυπη έρευνα. Και για μένα το Ψάρι είναι γένους θηλυκού. (Για να πω την αλήθεια, με ξένισε κάπως το όνομα Ψάρι, ίσως επειδή μου έφερνε στο νου στρατό, αν και καταλαβαίνω τη σχέση του με την Ενυδρία). Αυτό κυρίως επειδή βάφει τα νύχια του και φοράει ρούχα της μάνας του. Μ' άρεσε η ιδέα της μη διευκρίνισης του φύλου, αλλά είναι πολύ δύσκολο να διατηρήσεις μια τέτοια ισορροπία.

 

Γενικά, μου έκανε πολύ καλή εντύπωση, αν και ξεφεύγει αρκετά από το είδος των βιβλίων που προτιμώ να διαβάζω. Το πρώτο κομμάτι κι εμένα μου φάνηκε μεγάλο. Ίσως αυτό είναι απαραίτητο για να γνωρίσουμε το Ψάρι και το χαρακτήρα του, αλλά δεν συμβαίνουν και τόσα πολλά αξιόλογα γεγονότα που θα το δικαιολογούν. Το δεύτερο κομμάτι το είδα σαν ένα σκοτεινό παραμύθι, με τις ευαίσθητες στιγμές του, αλλά και τις ιδιαίτερα σκληρές. Πολύ ζωντανοί και ευφάνταστοι οι χαρακτήρες, δίνουν στην Ενυδρία αυτόν τον παράξενο αέρα που την αναδεικνύει. Η ιστορία ακολουθεί ένα σουρεαλιστικό μονοπάτι, παρόμοιο μ' αυτό που ακολουθεί ο καθένας για να ανακαλύψει τον εαυτό του. Έτσι, όλοι οι συμβολισμοί της Ενυδρίας αποκτούν μια άλλη σημασία.

 

Ξεχωριστή μνεία και στην εξαιρετική αισθητική του ίδιου του βιβλίου.

[Ιρμάντα]

Λοιπόν κάτι ενδιαφέρον. Οι περισσότεροι άντρες θεωρούν ότι το Ψάρι είναι γυναίκα και οι περισσότερες γυναίκες θεωρούν ότι είναι άντρας. Ομοίως από την αρχή πίστευα ότι είναι αγόρι. Το οπτικοποίησα πολύ έντονα ως αγόρι, αλλά η ίδια η Βάγια λέει ότι δεν έχει ιδέα περί του φύλου του ήρωα/ηρωίδας. Στα πολύ συν οι ήρωες του δεύτερου μέρους, το σκοτεινό παραμύθι. Θα ήθελα να διάβαζα και άλλα σε αυτό το πλαίσιο. Μου άρεσε το όνομα, το Ψάρι, κάτι που παραπέμπει σε κάτι ουδέτερο, άφυλο, ή πάντως σε αρκετά ευάλωτο στις εξωτερικές επιρροές.

[Myyst]

Το Ψάρι ζει σε κάποια ακαθόριστη πόλη της μεταμοντέρνας Ελλάδας του 2011. Ακαθόριστο είναι επίσης και το φύλο του Ψαριού, ενώ οι διάφορες σχέσεις του με άλλους ανθρώπους και με το κοινωνικό σύστημα, αξεδιάλυτες και μπερδεμένες. Το μόνο βέβαιο είναι ότι το Ψάρι αποκλίνει ακολουθώντας μία σπείρα που κατέρχεται συνεχώς έως ότου ταξιδεύει στην Ενυδρία, έναν μαγικό κόσμο, ρημαγμένο και σκοτεινό, όπου παράξενα πλάσματα αναζητούν τον κόσμο τους όπως αυτός ήταν κάποτε, πριν η μάγισσα Χλέμια η Πίκρα καθίσει στον θρόνο. Αν και το τέλος μου φάνηκε λίγο βεβιασμένο, το βιβλίο ως σύνολο είναι ένα μικρό αριστουργηματάκι της μοντέρνας σκοτεινής φαντασίας, μίας λογοτεχνικής τάσης που δεν με κερδίζει εύκολα, όπου η σύγχρονη Ελλάδα είναι αναγνωρίσιμη και απτή, ενώ ο παράξενος κόσμος της Ενυδρίας ιδιαίτερα οικείος.

Edited June 30, 2015 by Myyst

[elgalla]

Υπάρχει ένα βιβλίο με μεγάλο cult following που χειρίζεται εξαιρετικά το ακαθόριστο του φύλου και ξεγελάει τον αναγνώστη 100%. Λέγεται "Πες στη Μορφίνη Ακόμα την Ψάχνω" και μου ήρθε στο μυαλό από την πρώτη στιγμή που άρχισα να διαβάζω. Εμένα μου άρεσε περισσότερο το πρώτο μέρος απ' ό,τι το δεύτερο, παρόλο που η σύνταξη χωρίς αντωνυμίες μου φαινόταν πολύ παράδοξη και σε πολλές περιπτώσεις "κλώτσαγε". Ωστόσο, οι χαρακτήρες, οι περιγραφές, οι καταστάσεις μου άρεσαν πάρα πολύ και καταλαβαίνω ότι αυτή η περίεργη σύνταξη εξυπηρετούσε τον σκοπό της. Στη "Μορφίνη" λειτουργεί πιο εύκολα και αβίαστα, γιατί είναι πρωτοπρόσωπη αφήγηση - και μου φαίνεται πως και η "Ενυδρία" θα δούλευε καλύτερα αν τα μέρη του Ψαριού ήταν επίσης σε πρωτοπρόσωπη και το μεσαίο μέρος ήταν σε τριτοπρόσωπη εστιασμένη στους δύο Μπρι.

Το μεσαίο μέρος του βιβλίου μου άρεσε επίσης, αλλά τελειωσε πολύ βεβιασμένα, μοιάζει σχεδόν σαν να υπήρχαν και άλλες πολλές σελίδες ιστορίας εκεί, οι οποίες κόπηκαν από την τελική έκδοση. Το σημαντικό είναι ότι συνολικά το βιβλίο μου άρεσε πολύ, απόλαυσα την ατμόσφαιρά του και τους χαρακτήρες του, την ενδιαφέρουσα απόδοση του υποσυνειδήτου. Θα ήθελα να διαβάσω κι άλλα πράγματα της Βάγιας και πιστεύω πως έχει μια ιδιαίτερη φωνή που αξίζει να ακουστεί.

[KELAINO]

έχω την εντύπωση ότι έχω διαβάσει άπειρα τέτοια στις αρχές των 90'ς, σε φάνζιν και άλλα τινά.

 

 

Υπάρχει ένα βιβλίο με μεγάλο cult following που χειρίζεται εξαιρετικά το ακαθόριστο του φύλου και ξεγελάει τον αναγνώστη 100%. Λέγεται "Πες στη Μορφίνη Ακόμα την Ψάχνω" και μου ήρθε στο μυαλό από την πρώτη στιγμή που άρχισα να διαβάζω.

 

 

Η Μορφίνη είναι ένα από αυτά τα «άπειρα τέτοια» στα οποία αναφερόμουν. Και μένα με ήρθε στο μυαλό, αλλά είχα ξεχάσει τον τίτλο και το θυμήθηκα μετά από χρόνια.

[Ballerond]

Μετά από πολύ καιρό, διάβασα κι εγώ την Ενυδρία.
Αναλυτικά η κριτική μου: 

Goodreads